Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 295/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Puszkarski
SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Danuta Bratkrajc
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zbigniewa Siejbika
w sprawie M. S., A. B. i W. L. oskarżonych z art. 299 § 1 i 5 kk w zw. z art. 65 § 1
kk i art. 12 kk, art. 258 kk i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 14 stycznia 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 kwietnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 13 czerwca 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części utrzymującej w mocy
wyrok Sądu Okręgowego w K. oraz wyrok tego Sądu odnośnie
oskarżonych: M. S. co do czynu zarzucanego z pkt. II, A. B. co do
czynów zarzucanych z pkt. V i pkt. VIII oraz W. L. co do czynów
zarzucanych z pkt. X i pkt. XI i w tym zakresie sprawę
2
wymienionych oskarżonych przekazuje Sądowi Okręgowemu w
K. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prokurator Okręgowy w K. w akcie oskarżenia, który złożył w Sądzie
Okręgowym w K., oskarżył:
1. M. S. o to, że:
I. w okresie od 8 grudnia 2004 do 24 czerwca 2005 roku w miejscowości O.,
prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą „M.-T." i będąc z tego tytułu osobą
uprawnioną do wystawiania dokumentów, działając w ramach zorganizowanej
grupy mającej na celu popełnianie przestępstw w krótkich odstępach czasu, w
wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz
w zamiarze, aby właściciel Przedsiębiorstwa Handlu, Skupu Firma „S.-T." A. B.,
dokonał czynu zabronionego w postaci oszustwa na szkodę Skarbu Państwa
reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w C., poprzez niezasadne dokonanie
obniżenia podatku należnego do zapłaty, podpisał - jako wystawca - dokumenty w
postaci 187 faktur VAT, w których poświadczył nieprawdę - co do mającego
znaczenie prawne faktu sprzedaży firmie „S.-T." A. B. złomu metali kolorowych, za
łączną kwotę brutto 5 820 569,80 zł, czym ułatwił wyżej wymienionemu rozliczenie
tych faktur w Urzędzie Skarbowym w C., poprzez stworzenie pozorów zaistnienia
okoliczności, uzasadniających zwrot bądź zaliczenie na poczet przyszłych okresów
rozliczeniowych, naliczonego podatku od towarów i usług VAT, a tym samym
doprowadzenie Skarbu Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
znacznej wartości, w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 1 049 676,59 zł, z tytułu
zaniżenia należnego do zapłaty podatku VAT,
tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 k.k., w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1
k.k. i art 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 12 k.k. i art. 65 §
1 k.k.
II. w okresie od 21 grudnia 2004 do 6 lipca 2005 roku w Z., działając w krótkich
odstępach czasu w ramach z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu
z innymi osobami, w celu udaremnienia stwierdzenia pochodzenia środków
płatniczych z tytułu fikcyjnego obrotu złomem i metalami kolorowymi, jako właściciel
3
firmy „M.-T." z/s, podjął prowadzenie działań polegających na przeniesieniu
własności środków płatniczych w ten sposób, że na rachunek bankowy firmy „M.-
T." przyjął środki płatnicze w kwocie co najmniej 3 083 217,52 zł, które to następnie
w kwocie co najmniej 3 079 260,00 zł wypłacił w gotówce, jak również na podstawie
dowodów KW przyjął środki płatnicze w łącznej kwocie co najmniej 2 342 392,47 zł,
a w szczególności:
- w okresie od 12 stycznia 2005 do 6 lipca 2005 roku przyjął od A. B. właściciela
firmy Przedsiębiorstwo Handlu i Skupu Firma „S.-T." na należące do niego konto
bankowe o nr […] założone w Banku […] pieniądze w kwocie co najmniej 3 083
217,52 zł, które to następnie w okresie od 12 stycznia 2005 roku do 8 sierpnia 2005
roku w kwocie co najmniej 3 079 100,00 zł wypłacił w gotówce,
- w okresie od 21 grudnia 2004 do 5 lipca 2005 roku przyjął na podstawie dowodów
KW od A. B. właściciela firmy Przedsiębiorstwo Handlu i Skupu Firma „S.-T."
pieniądze w kwocie co najmniej 2 342 392,47 zł,
tj. o przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zastosowaniu
art. 12 k.k.
III. w okresie od grudnia 2004 do lipca 2005 roku jako właściciel firmy „M.-T." -
zajmującej się handlem złomem kolorowym, wspólnie i w porozumieniu z A. B. i W.
L. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie
przestępstw m.in. poświadczania nieprawdy w dokumentach i legalizacji środków
płatniczych pochodzących z nielegalnego obrotu złomem i metalami kolorowymi, w
ten sposób, że na potrzeby dokonywanych fikcyjnych transakcji zarejestrował
wskazaną powyżej firmę, wystawiał w obrocie gospodarczym poświadczające
nieprawdę faktury, odbierał pieniądze uzyskiwane z nielegalnych transakcji
finansowych i przekazywał je dalszym osobom,
tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.
2. A. B. o to, że:
IV. w okresie od 8 grudnia 2004 do 24 czerwca 2005 roku w R. i innych
miejscowościach na terenie kraju, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą
Przedsiębiorstwo Handlu i Skupu Firma „S.-T." i będąc z tego tytułu osobą
uprawnioną do przyjmowania i wystawiania dokumentów, działając w ramach
zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, w krótkich
4
odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej dokonał czynu zabronionego w postaci oszustwa na szkodę
Skarbu Państwa reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w C., poprzez
niezasadne dokonanie obniżenia podatku należnego do zapłaty, przyjął 187 faktur
potwierdzających zakup złomu metali kolorowych w kwocie 5 820 569,80 zł od firmy
„M.-T." M. S. oraz podpisał - jako wystawca - dokumenty w postaci 176 faktur VAT,
w których poświadczył nieprawdę - co do mającego znaczenie prawne faktu
sprzedaży firmom: „[…] złomu metali kolorowych, za łączną kwotę brutto 5 428
313,96 zł, czym doprowadził do rozliczenia tych faktur w Urzędzie Skarbowym w C.,
poprzez stworzenie pozorów zaistnienia okoliczności, uzasadniających zwrot bądź
zaliczenie na poczet przyszłych okresów rozliczeniowych, naliczonego podatku od
towarów i usług VAT, a tym samym doprowadził Skarb Państwa do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem znacznej wartości, w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 1
049 676,59 zł, i tak: […],
tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 k.k., z art. 273 k.k., z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 §
1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.
V. w okresie od 16 grudnia 2004 do 6 lipca 2005 roku w C., działając w krótkich
odstępach czasu w ramach z góry powziętego zamiaru, w celu udaremnienia
stwierdzenia pochodzenia środków płatniczych z tytułu fikcyjnego obrotu złomem i
metalami kolorowymi jako właściciel Przedsiębiorstwa Handlu i Skupu Firma „S.-
T.", podjął prowadzenie działań polegających na przeniesieniu własności środków
płatniczych w ten sposób, że na rachunek bankowy prowadzony dla firmy „S.-T.",
przyjął środki płatnicze od firm: „[…] oraz wypłacił w gotówce jak również przekazał
na podstawie dowodów KW i przelał na rachunek bankowy firmy „M.-T." M. S.
środki płatnicze, zaś przyjął na podstawie KW środki płatnicze od firm: „[…]”,
tj. o przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
VI. w okresie od 1 września do 21 września 2004 roku w B. i C., w krótkich
odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej oraz w zamiarze, aby właściciel firmy „J.-M.”
P. J., dokonał
czynu zabronionego w postaci oszustwa na szkodę Skarbu Państwa
reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w C., poprzez niezasadne dokonanie
obniżenia podatku należnego do zapłaty, w celu użycia jako autentyczne dokonał
5
podrobienia podpisów K. W. właściciela firmy „W.", jako osoby uprawnionej do
wystawienia dokumentu w postaci 15 faktur VAT, które poświadczały nieprawdę -
co do mającego znaczenie prawne faktu sprzedaży przez firmę „W." do firmy „J.-
M." P. J. złomu metali kolorowych, za łączną kwotę brutto 1 258 819,00 zł, czym
ułatwił P. J. rozliczenie tych faktur w Urzędzie Skarbowym w C., poprzez
stworzenie pozorów zaistnienia okoliczności, uzasadniających zwrot bądź
zaliczenie na poczet przyszłych okresów rozliczeniowych, naliczonego podatku od
towarów i usług VAT, a tym samym doprowadzenie Skarbu Państwa do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, w postaci pieniędzy w
łącznej kwocie 226.965,00 zł, z tytułu zaniżenia należnego do zapłaty podatku VAT,
tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k., w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.
i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 12 k.k. i art. 65 § 1
k.k.
VII. w okresie od lipca do września 2004 roku w B., działając w krótkich odstępach
czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu użycia za autentyczne,
dokonał podrobienia podpisu na trzech deklaracjach dla podatku od towarów i usług
podatnika, a to K. W. właściciela firmy „W.", dotyczących rozliczenia podatkowego
wymienionej firmy za miesiące czerwiec, lipiec i sierpień 2004 roku, które to
następnie zostały przedłożone w Urzędzie Skarbowym w B.
tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
VIII. w okresie od grudnia 2004 do lipca 2005 roku w R. i D., jako właściciel firmy
Przedsiębiorstwo Handlu i Skupu Firma „.-T." zajmującej się handlem złomem
kolorowym, wspólnie i w porozumieniu z W. L. i M. S. brał udział w zorganizowanej
grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw m.in. poświadczania
nieprawdy w dokumentach i legalizacji środków płatniczych pochodzących z
nielegalnego obrotu złomem i metalami kolorowymi, w ten sposób, że na potrzeby
dokonywanych fikcyjnych transakcji zarejestrował wskazaną powyżej firmę,
wystawiał w obrocie gospodarczym poświadczające nieprawdę faktury, odbierał
pieniądze uzyskiwane z nielegalnych transakcji finansowych i przekazywał je
dalszym osobom,
tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.
3. W. L. o to, że:
6
IX. w okresie od 8 grudnia 2004 do 22 czerwca 2005 roku w C. i Ś., prowadząc
działalność gospodarczą pod nazwą „L." i będąc z tego tytułu osobą uprawnioną do
przyjmowania i wystawiania dokumentów, działając w ramach zorganizowanej
grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, w krótkich odstępach czasu, w
wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
dokonał czynu zabronionego w postaci oszustwa na szkodę Skarbu Państwa
reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w C., poprzez niezasadne dokonanie
obniżenia podatku należnego do zapłaty, i tak przyjął 54 faktury potwierdzające
zakup złomu metali kolorowych w kwocie 1 279 917,99 zł od firmy Przedsiębiorstwo
Handlu i Skupu Firma „S.-T." A. B. oraz podpisał - jako wystawca - dokumenty w
postaci 60 faktur VAT, w których poświadczył nieprawdę - co do mającego
znaczenie prawne faktu sprzedaży firmom: „D." Sp. z o.o. oraz „S. A.” Sp. z o.o.
złomu metali kolorowych, za łączną kwotę brutto 1 259 958,87 zł, czym doprowadził
do rozliczenia tych faktur w Urzędzie Skarbowym w C., poprzez stworzenie
pozorów zaistnienia okoliczności, uzasadniających zwrot bądź zaliczenie na poczet
przyszłych okresów rozliczeniowych, naliczonego podatku od towarów i usług VAT,
a tym samym doprowadził Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem znacznej wartości, w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 233 017,00 zł,
- w okresie od 8 grudnia 2004 roku do 21 czerwca 2005 roku w C. i Ś., jako
właściciel firmy „L." przyjął 54 faktury potwierdzające zakup złomu metali
kolorowych w kwocie 1 279 907,99 zł od firmy Przedsiębiorstwo Handlu i Skupu
Firma „S.- T." A. B., a które to faktury VAT ujawnił w księgach handlowych,
- w okresie od 8 grudnia 2004 do 22 czerwca 2005 roku w C. i Ś., będąc
właścicielem firmy „L." oraz osobą upoważnioną do wystawiania i przyjmowania
faktur, wystawił 60 faktur na sprzedaż złomu metali kolorowych w łącznej kwocie 1
259 958,87 zł do firmy „D." i firmy „S. A.” Sp. z .oo.,
przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu
Okręgowego w K. z dnia 19 czerwca 2002 r., zmienionym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 5 grudnia 2002 r., za przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. na karę
łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 14 listopada 2000
do 06 lipca 2004 roku,
7
tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 k.k., z art. 273 k.k., z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 §
1 k.k., w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 12 k.k., art. 65 § 1 k.k. i art. 64
§ 1 k.k.
X. w okresie od 22 grudnia 2004 do 30 lipca 2005 roku w C., działając w krótkich
odstępach czasu w ramach z góry powziętego zamiaru, w celu udaremnienia
stwierdzenia pochodzenia środków płatniczych z tytułu fikcyjnego obrotu złomem i
metalami kolorowymi jako właściciel firmy „L.", podjął prowadzenie działań
polegających na przeniesieniu własności środków płatniczych w ten sposób, że na
rachunki bankowe firmy „L." dokonał wpłat własnych oraz przyjął środki płatnicze
od firmy „D." Sp. zoo i firmy „S. A." Sp. zoo, które to następnie przelał na rachunek
firmy Przedsiębiorstwo Handlu i Skupu Firma „S.-T." A. B. oraz wypłacił w gotówce,
jak również na podstawie dowodów KW i KP przyjął i wypłacił środki płatnicze, a w
szczególności: […],
tj. o przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
XI. w okresie od grudnia 2004 do lipca 2005 roku w C., jako właściciel firmy „L."
zajmującej się handlem złomem kolorowym, wspólnie i w porozumieniu z A. B. i M.
S. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie
przestępstw m.in. poświadczania nieprawdy w dokumentach i legalizacji środków
płatniczych pochodzących z nielegalnego obrotu złomem i metalami kolorowymi, w
ten sposób, że na potrzeby dokonywanych fikcyjnych transakcji zarejestrował
wskazaną powyżej firmę, wystawiał w obrocie gospodarczym poświadczające
nieprawdę faktury, odbierał pieniądze uzyskiwane z nielegalnych transakcji
finansowych i przekazywał je dalszym osobom,
tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 13 czerwca 2012 r.:
1. uznał M. S. za winnego czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, przy
przyjęciu, iż czyn ten wyczerpuje znamiona ustawowe przestępstwa skarbowego z
art. 62 § 2 k.k.s. i z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 76 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.
przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s. i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s. przy
zastosowaniu art. 7 § 2 k.k.s. i art. 19 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 23 § 1 i 3
k.k.s. skazał go na karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w
8
wysokości 120 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na
kwotę 20 złotych;
2. uniewinnił M. S. od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach II i III
aktu oskarżenia;
3. uznał oskarżonego A. B. za winnego czynu zarzucanego mu w pkt IV aktu
oskarżenia, przy przyjęciu, iż czyn ten wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa
skarbowego z art. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. przy
zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s. i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu
art. 7 § 2 k.k.s. i art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 120 stawek dziennych ustalając
wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;
4. uniewinnił A. B. od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach V i VIII
aktu oskarżenia;
5. uznał oskarżonego A. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie
VII czynu i za to na mocy art. 270 § 1 k.k. skazał go na karę 4 miesięcy
pozbawienia wolności;
6. uznał oskarżonego A. B. za winnego czynu zarzucanego mu w pkt VI aktu
oskarżenia, przy przyjęciu, iż czyn ten wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa
z art. 270 § 1 k.k. i przestępstwa skarbowego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 76 § 1
k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. na
podstawie art. 270 § 1 k.k. skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz
na mocy art. 76 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 19 § 1 k.k. oraz na podstawie art.
23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz
grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki
dziennej na kwotę 50 złotych, uznając jednocześnie na mocy art. 8 § 2 k.k.s., iż
tylko jedna z kar pozbawienia wolności, to jest kara orzeczona za przestępstwo
skarbowe w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności podlega
wykonaniu;
7. na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s. i art. 85 k.k. w miejsce kar pozbawienia
wolności orzeczonych wobec oskarżonego A. B. w punkcie 5, 7 i 8 wyroku
wymierzył jedną karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz w miejsce
kar grzywny orzeczonych w punkcie 5 i 8 wyroku jedną karę łączną grzywny w
9
wymiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na
kwotę 50 złotych;
8. uniewinnił W. L. od popełnienia zarzucanych mu czynów w punkcie IX, X i XI
aktu oskarżenia.
Od tego wyroku apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych M. S. i A. B. oraz
Prokurator Okręgowy w K.
Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych M. S., A. B.
i W. L.
Po rozpoznaniu wniesionych apelacji, Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 18
kwietnia 2013 r.:
I. zmienił zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonego M. S. w ten sposób, że:
- w punkcie I ustalił wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych,
a kwalifikację prawną i podstawę wymiaru kary uzupełnił o sformułowanie „w
brzmieniu Kodeksu karnego skarbowego obowiązującego do dnia 16 grudnia 2005
roku”;
- w punkcie 4, jako podstawę prawną orzeczenia o środku karnym wskazał art. 22 §
2 k.k.s. w zw. z art. 34 § 1 i 2 k.k.s. w brzmieniu Kodeksu karnego skarbowego
obowiązującego do dnia 16 grudnia 2005 roku;
II. zmienił zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonego A. B. w ten sposób, że:
- w punkcie 5 uzupełnił kwalifikację prawną i podstawę wymiaru kary o
sformułowanie „w brzmieniu Kodeksu karnego skarbowego obowiązującego do
dnia 16 grudnia 2005 roku”;
- w punkcie 9 na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s. i art. 85 k.k. w miejsce kar pozbawienia
wolności orzeczonych w punktach 5 i 7 orzekł karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu)
miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet na mocy art. 63 § 1 k.k.
okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 6 października 2005
roku do dnia 15 lutego 2008 roku;
- uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 11;
III. uchylił zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonego A. B., to jest w punkcie 8 i w
tym zakresie sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w
K.;
10
IV. uchylił zaskarżony wyrok w punkcie 12 odnośnie oskarżonego W. L. w części
dotyczącej uniewinnienia od popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art.
273 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z
art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. opisanego w punkcie IX
części wstępnej zaskarżonego wyroku i w tym zakresie sprawę przekazał do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w K.;
V. w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
Od wyżej wymierzonego wyroku Sądu Apelacyjnego kasację złożył
Prokurator Okręgowy. Zaskarżył ten wyrok na niekorzyść oskarżonych: M. S., A. B.
i W. L., w części dotyczącej utrzymania w mocy wyroku Sądu pierwszej instancji w
zakresie uniewinnienia oskarżonych A. B. i W. L. od popełnienia zarzucanych im w
punktach VIII i XI przestępstw z art. 258 § 1 k.k., uniewinnienia oskarżonych M. S.,
A. B. i W. L. od popełnienia zarzucanych w punktach II, V, X przestępstw z art. 299
§ 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
i zarzucając:
1. rażącą obrazę prawa materialnego, a to art. 299 § 1 k.k. polegającą na błędnej
interpretacji znamienia korzyści pochodzącej bezpośrednio z czynu zabronionego i
przyjęciu przez Sąd odwoławczy, że nie mogą jej stanowić owoce przestępstwa,
które tenże Sąd uznał za okoliczność modalną, co miało istotny wpływ na treść
orzeczenia albowiem spowodowało utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku sądu
pierwszej instancji, w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonych M. S., A. B. i W.
L. od popełnienia zarzucanych im w punktach II, V, X przestępstw z art. 299 § 1 i 5
k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,
2. rażącą obrazę prawa materialnego, a to przepisu art. 258 § 1 k.k. polegającą na
błędnej interpretacji znamion przestępstwa stypizowanego tym przepisem i
wyrażeniu poglądu, że do znamion tych należy bezwzględne wskazanie w opisie
czynu pozostałych poza oskarżonym, chociażby nieustalonych członków
zorganizowanej grupy mającej na celu popełnienie przestępstwa, podczas gdy
znamieniem statuującym wskazany typ czynu zabronionego jest branie udziału w
zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa, rozumiane jako
przynależność do grupy, bez konieczności indywidualizowania jej składu,
zwłaszcza, że nie jest nawet wymogiem aby sprawca tego przestępstwa znał osoby
11
wchodzące w skład grupy, a wystarczającym, choć i zarazem koniecznym jest by
miał świadomość jej istnienia, to jest istnienia zbioru co najmniej trzech osób, w
skład którego sprawca wchodzi, a czego synonimem jest użyte w treści zarzutu
aktu oskarżenia pojęcie grupy, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia
albowiem spowodowało utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku sądu pierwszej
instancji w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonych A. B. i W. L. od
popełnienia zarzucanych im w punktach VIII i XI przestępstw z art. 258 § 1 k.k.,
3. rażącą obrazę przepisu art. 434 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. polegającą na
błędnym określeniu zakresu zakazu reformationis in peius i utrzymaniu w mocy
orzeczenia Sądu pierwszej instancji w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonych
A. B. i W. L. od popełnienia zarzucanych im w punktach VIII i XI przestępstw z art.
258 § 1 k.k., pomimo że ustalenia Sądu drugiej instancji wskazują, że wymienieni
oskarżeni brali udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie
przestępstw, w której udział brały także inne osoby objęte zarzutami w śledztwie
Prokuratury Okręgowej, co spełnia przesłanki rażącej niesprawiedliwości
utrzymania orzeczenia w mocy w opisanym zakresie, podczas gdy wyrok został w
tej części zaskarżony na niekorzyść oskarżonych w części dotyczącej winy, co
obligowało Sąd odwoławczy do orzeczenia z urzędu poza granicami podniesionych
zarzutów,
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej:
- utrzymania w mocy wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie uniewinnienia
oskarżonych M. S., A. B. i W. L. od popełnienia zarzucanych im w punktach II, V i X
przestępstw z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,
- utrzymania w mocy wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie uniewinnienia
oskarżonych A. B. i W. L. od popełnienia zarzucanych im w punktach VIII i XI
przestępstw z art. 258 § 1 k.k.,
i przekazanie sprawy w opisanym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja zasługuje na uwzględnienie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że zwrot użyty w art. 299
§ 1 k.k. dla określenia przedmiotu czynności wykonawczej zawartego w nim typu
12
przestępstwa ma inne znaczenie niż użyty w art. 291 § 1 k.k. zwrot „rzecz uzyskana
za pomocą czynu zabronionego". Nie oznacza to jednak, że z zakresu pojęcia
„brudnych pieniędzy" wyłączone zostały rzeczy lub prawa majątkowe, które
pochodzą bezpośrednio z czynu zabronionego. Intencją ustawodawcy było bowiem
takie określenie związku środków będących przedmiotem prania pieniędzy, aby
objąć nim zarówno te mające bezpośredni, jak i pośredni związek z czynem
zabronionym. W przeciwnym razie sprawca przestępstwa, w którego znamionach
wymagany jest luźniejszy związek przedmiotu czynności wykonawczej z tzw.
bazowym czynem zabronionym, ponosiłby surowszą odpowiedzialność, niż
sprawca przestępstwa, w którego znamionach wymagany jest ściślejszy związek.
Podkreśla się, że sprawca przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. godzi w prawidłowość
obrotu gospodarczego, której nie sprzyja występowanie w tym obrocie środków
pochodzących w sposób bezpośredni lub pośredni z czynu zabronionego.
Sąd Najwyższy w składzie Siedmiu Sędziów, w sprawie oznaczonej
sygnaturą I KZP 19/13, po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 2
k.p.k., postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2013 r., sygn. I KZP
10/13, do rozstrzygnięcia przez powiększony skład tego Sądu zagadnienia
prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
„Czy użyte w treści art. 299 § 1 k.k. sformułowanie „środki płatnicze, instrumenty
finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne
mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych z
popełnieniem czynu zabronionego", oznacza, że przedmioty i prawa, które zostały
uzyskane za pomocą czynu zabronionego, a więc pochodzą bezpośrednio z tego
czynu, nie mogą być przedmiotem wykonawczym przestępstwa „prania brudnych
pieniędzy", a w konsekwencji również, w zasadniczej większości przypadków,
sprawca przestępstwa źródłowego nie może dopuścić się występku z art. 299 § 1
k.k.?"
podjął w dniu 18 grudnia 2013 r. uchwałę, że:
1. przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 299 § 1
k.k. są wymienione w tym przepisie „środki płatnicze, instrumenty finansowe,
papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie
13
ruchome lub nieruchomości" pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z popełnienia
czynu zabronionego;
2. sprawcą przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. może być również
sprawca czynu zabronionego, z którego popełnieniem związana jest korzyść
stanowiąca przedmiot czynności wykonawczej.
Nadał tej uchwale moc zasady prawnej.
W uzasadnieniu uchwały podkreślono, że cyt. „odmienne stanowisko, w myśl
którego do katalogu przedmiotów czynności sprawczych omawianego przestępstwa
należą wartości wykazujące tylko pośrednie powiązanie z poprzedzającym go
czynem zabronionym, a dokładniej, że związek przyczynowy zachodzi nie między
„brudnymi pieniędzmi" a popełnieniem czynu zabronionego, lecz pomiędzy
„brudnymi pieniędzmi" a korzyścią związaną z popełnieniem czynu zabronionego,
nie wynika z pogłębionej analizy językowej. Czerpiąc uzasadnienie z argumentów
właściwych dla innych reguł wykładni, opiera się ono na błędnym założeniu
wyjściowym, które wynika z nietrafnego, w myśl interpretacji językowej,
odseparowania pojęcia korzyści od będącego jej źródłem czynu zabronionego.
Wadliwość tego rozumowania wynika jednak również i z nieuwzględnienia faktu, że
wyraz „korzyść" (podobnie jak wyrażenie „czyn zabroniony") należy nie tylko do
języka ogólnego, ale także - i w głównej mierze – do kategorii języka prawnego”.
Zaakcentował również Sąd Najwyższy, iż wykładnia wyłączająca z zakresu
korzyści związanych z popełnieniem czynu źródłowego korzyści pochodzących z
niego bezpośrednio, pozostawałaby też w oczywistej sprzeczności ze znaczeniem
nadawanym pojęciu „brudnych pieniędzy" w wiążących Rzeczpospolitą Polską
aktach prawa międzynarodowego i unijnego (por. uregulowania art. 6 w zw. z art. 2
lit. e Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej
przestępczości zorganizowanej, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów
Zjednoczonych dnia 15 listopada 2000 r., Dz. U. 2005 Nr 18, poz. 158 ze zm., oraz
art. 9 ust. 1 w zw. z art. 1 lit. a Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu,
zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o
finansowaniu terroryzmu, sporządzonej w Warszawie w dniu 16 maja 2005 r. Dz. U.
2008, Nr 165, poz. 1028). Zgodnie z ich treścią przez pojęcie „dochodów",
stanowiących przedmiot prania pieniędzy, rozumie się, odpowiednio, każde mienie
14
pochodzące lub uzyskane, w sposób bezpośredni lub pośredni z popełnienia
przestępstwa, czy też każdą korzyść ekonomiczną pochodzącą lub uzyskaną
bezpośrednio lub pośrednio z przestępstw. Nie ulega więc wątpliwości, że zawarte
w art. 299 § 1 k.k. pojęcie „korzyści związanej z popełnieniem czynu zabronionego"
- niezawierające żadnego ograniczającego zastrzeżenia - realizuje przytaczane
warunki, wynikające ze zobowiązań międzynarodowych.
Jak wyżej wspomniano uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r., sygn. I KZP 19/13, nadano moc zasady
prawnej. Zgodnie zatem z art. 62 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie
Najwyższym, do czasu jej zmiany, w trybie określonym tym przepisem, ta uchwała
wiąże wszystkie składy Sądu Najwyższego. Skład orzekający w niniejszej sprawie
nie widzi podstaw aby wszcząć postępowanie określone w art. 62 ustawy z dnia 23
listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym.
Przenosząc przedstawiony wyżej pogląd prawny zawarty w uchwale Siedmiu
Sędziów Sądu Najwyższego z dnia18 grudnia 2013 r., sygn. I KZP 19/13, na realia
rozpoznawanej sprawy, podzielić należy stanowisko Prokuratora Okręgowego, iż
błędnym jest wywód Sądu Apelacyjnego, że zachowanie polegające na wpłacaniu,
a następnie podejmowaniu przez oskarżonych pieniędzy z rachunków bankowych,
to wyłącznie obrót korzyściami pochodzącymi z czynu zabronionego (nieuiszczenie
podatku VAT), czyli pierwsza z ewentualnie podejmowanych przez nich w
przyszłości czynności, które mogłyby zmierzać do wyczerpania znamion występku
z art. 299 § 1 k.k.
Nie zasługuje też na akceptację argumentacja Sądu Apelacyjnego, który nie
podzielił stanowiska oskarżyciela publicznego, że pieniądze transferowane na
rachunki podmiotów gospodarczych reprezentowanych przez oskarżonych
pochodzą z czynu zabronionego. W ocenie tego Sądu oskarżony A. B. przynajmniej
podczas dokonywania pierwszych płatności na rzecz M. S. musiał być w posiadaniu
gotówki aby wpłacić na jego rachunek bankowy rzekomą należność za zakupiony
złom metalowy. Pieniądze te, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie mogły pochodzić już
wówczas z czynu zabronionego, który dopiero miał zostać popełniony w przyszłości.
Oskarżeni nie występowali o zwrot nadpłaty podatku VAT do Urzędu Skarbowego,
a kwoty te potrącane były z podatku należnego przez samych oskarżonych w
15
trakcie składania comiesięcznych deklaracji. Nie mamy do czynienia zatem, jak
zauważa Sąd Apelacyjny, z pieniądzem w znaczeniu kwot realnie istniejących,
pochodzących wprost z przestępstwa. Były to kwoty uszczuplonego podatku VAT,
należnego lub nie uiszczonego, a nie kwoty wypłacone oskarżonym od Skarbu
Państwa. Sąd Apelacyjny podkreśla, iż środki pieniężne jakimi oskarżeni obracali
musiały mieć jakieś źródło, lecz ich pochodzenie nie zostało wyjaśnione.
Zasługuje na akceptację stanowisko z kasacji, że nie można zgodzić się z
twierdzeniem Sądu Apelacyjnego, iż środki pieniężne jakimi oskarżeni obracali
musiały mieć jakieś źródło, lecz ich pochodzenie nie zostało wyjaśnione.
Z opinii biegłych sądowych z zakresu księgowości wynika, że w przypadku
firmy „M.-T." M. S., pierwsza operacja na rachunku bankowym należącym do
wymienionego została zarejestrowana w dniu 12 stycznia 2005 roku i stanowiła
zapłatę za faktury 2004-12/8/9 z tytułu sprzedaży towaru do firmy PHiSF „S.-T." A.
B. Tymczasem firma „M.-T." dokonała już wcześniej sprzedaży towaru do firmy A.
B. na podstawie ośmiu faktur VAT od numeru […] do […]. Firma „S.-T." dokonała
wpłat gotówkowych na rzecz firmy Mariana Sobczyńskiego na podstawie dowodów
KW, zaś pierwsza płatność nastąpiła w dniu 21 grudnia 2004 roku i do dnia
zarejestrowania pierwszej wpłaty na wymienionym powyżej rachunku dokonano
łącznie 16 takich gotówkowych wypłat.
Z kolei firma A. B. „S.-T." wystawiła do dnia 23 grudnia 2004 roku, tj. do dnia
pierwszego wpływu na rachunku tej firmy płatności pochodzącej od firmy „L." W. L.
łącznie 5 faktur VAT na sprzedaż złomu metali kolorowych do wskazanego powyżej
podmiotu. Płatność za te faktury nastąpiła na podstawie dokumentów KW. Pierwszy
przelew dokonała firma „L." na rzecz firmy „S.-T." w dniu 23 grudnia 2004 roku na
łączną kwotę 28 852,57 złotych. Natomiast dwie pierwsze płatności dokonane
przez firmę „D." na rzecz firmy „L." zarejestrowane zostały na jej rachunku w dniu
22 grudnia 2004 roku, na łączną kwotę 29 468,36 złotych, a następna w dniu 23
grudnia 2004 roku.
Te ustalenia, z opinii biegłych sądowych z zakresu księgowości pozwalają na
przyjęcie, że wystawione dokumenty mające potwierdzać przekazanie należności
za zakupiony towar nie odzwierciedlały faktycznego przekazania środków
pieniężnych. Pierwsza rzeczywista zapłata za towar sprzedany przez firmę „S.-T."
16
do firmy „L." nastąpiła dopiero po otrzymaniu przez tą ostatnią przelewu od firmy
„D". Następnie firma „S.-T." dokonała przelewu na rzecz firmy „M.-T". Dokumenty
KW i KP wystawiane przez wymienione podmioty odzwierciedlały jedynie obrót
papierowy, za którym nie następował rzeczywisty przepływ środków pieniężnych.
Skarżący słusznie zauważa, że środki pieniężne transferowane na
rachunkach oskarżonych pochodziły z uszczuplenia należności podatkowej z tytułu
nieodprowadzonego a „wyłudzonego" podatku VAT od transakcji sprzedaży złomu
niewiadomego pochodzenia.
Jak wskazuje w uzasadnieniu kasacji Prokurator Okręgowy, cyt.
„Przestępczy mechanizm polegał na sprzedaży złomu o pochodzeniu nieustalonym,
który ostatecznie po fikcyjnym przejściu przez siatkę firm, co utrudniać miało
stwierdzenie działalności przestępczej, trafiał do finalnego odbiorcy,
przedsiębiorstw będących kontrahentem hut. Przedsiębiorca ten płacił zbywcy
należność wynikającą z faktury i w kwocie tej wliczony był także podatek VAT w
tym naliczony, który tylko rzekomo a faktycznie nigdy nie był odprowadzony na
rzecz Skarbu Państwa, stanowił zaś w całości korzyść oskarżonych pochodzącą z
przestępstwa oszustwa podatkowego z art. 76 § 1 k.k.s. Tak więc oskarżeni
przyjmowali na rachunki bankowe w zapłacie za dostarczony towar także tą część,
którą stanowiła należność podatkowa, ale nie odprowadzana do budżetu państwa.
Operacje na rachunkach prowadzono kolejno między firmami uczestniczącymi w
łańcuchu fikcyjnych transakcji aż do firmy „M.-T." M. S. Transferowanie środków na
rzecz tego podmiotu było konieczne dla ukrycia ich przestępnego pochodzenia. W
wypadku bowiem kontroli prowadzonej kolejno w firmie W. L. czy A. B., nie byłoby
możliwe wytłumaczenie dlaczego posiadają na rachunkach te środki, skoro winny
one zostać przelane jako zapłata za towar rzekomo przecież nabyty od M. S.
Dotyczy to także tej części, na którą składała się wartość nie odprowadzonego
podatku. Wypłata gotówkowa z rachunków firm A. B. i W. L. także tej tylko części
również wzbudziłaby co najmniej podejrzenia wskazujące na uszczuplenie
należności podatkowej. Dla maksymalnego zamaskowania pochodzenia tych
środków koniecznym było więc jak największe wydłużenie ich drogi. Ostatecznie M.
S. otrzymawszy te środki całkowicie bezpodstawnie (bowiem transakcji nie
dokonywał) podejmował uzyskane środki w tym wartość uszczuplonego podatku, i
17
przekazywał organizatorom procederu! Tylko tak możliwe było zamaskowanie
pochodzenia tych środków poprzez przelanie ich do ostatniego ogniwa w łańcuchu,
firmy M. S., która już nie posiadała faktur zakupowych ale oddalała podejrzenia od
firmy, która faktycznie przeprowadziła transakcję sprzedaży złomu, to jest firmy W.
L., tyle, że złomu pochodzenia niewiadomego bez obciążenia podatkiem VAT”
(cytat ze stron 24-25 uzasadnienia kasacji).
Na uwzględnienie zasługuje również kasacja w części, w której
zakwestionowano orzeczenie uniewinniające A. B. i W. L. od zarzutów popełnienia
przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. Zgodzić się należy z Autorem kasacji, iż stanowisko
Sądu Apelacyjnego co do tej kwestii jest wynikiem wadliwej wykładni znamion art.
258 § 1 k.k. Należy zatem przypomnieć, że dla przypisania uczestnictwa w
zorganizowanej grupie przestępczej, o jakiej mowa w art. 258 § 1 k.k., nie jest
konieczna wiedza o szczegółach organizacji, mechanizmów funkcjonowania i
wzajemnej znajomości wszystkich osób ją tworzących (por. m. in. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 24 marca 2009 r., sygn. WA 9/09, R-OSNKW 2009, poz. 752,
wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 stycznia 2013 r., sygn. akt II AKa
352/12, LEX nr 1306062; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 marca
2013 r., sygn. akt II AKa 568/12, LEX nr 1313274; wyrok Sądu Apelacyjnego we
Wrocławiu z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt II AKa 315/12, LEX nr 1246962). Do
przyjęcia działalności w zorganizowanej grupie nie jest wymagany wysoki stopień
zorganizowania, wystarcza zatem nawet niski poziom organizacji, który stwarza
możliwość łatwiejszego dokonywania przestępstw i posiadania w miarę stałego
źródła dochodu (patrz np. Z. Ćwiąkalski - komentarz do art. 258 k.k., w: A. Zoll (red.)
Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz. Zakamycze 2006; M. Mozgawa,
Komentarz do art. 258 k.k., LEX 2013, Z. Ćwiąkalski, Wybrane problemy wymiaru
kary za przestępczość zorganizowaną, Prok. i Pr. 2001, z. 12). Zorganizowaną
grupę mogą zatem stanowić osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o
luźnym związku, między innymi bez stałych ról.
Słuszne z tego punktu widzenia, jest stanowisko Autora kasacji, że za błędny
musi być uznany pogląd prawny Sądu Apelacyjnego, który stwierdził, iż z uwagi na
ukształtowanie znamion występku z art. 258 § 1 k.k., niezbędne jest zamieszczenie
w opisie czynu pozostałych, poza dwoma oskarżonymi tj. A. B. i W. L., innych
18
chociażby nieustalonych członków zorganizowanej grupy mającej na celu
popełnienie przestępstwa. Jak wskazuje skarżący, cyt. „Tymczasem z brzmienia
przepisu art. 258 § 1 k.k. wynika, że znamieniem statuującym wskazany typ czynu
zabronionego jest branie udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu
popełnienie przestępstwa, rozumiane jako przynależność do grupy, bez
konieczności indywidualizowania jej składu, zwłaszcza, że nie jest nawet
wymogiem aby sprawca tego przestępstwa znał osoby wchodzące w skład grupy, a
wystarczającym, choć i zarazem koniecznym jest by miał świadomość jej istnienia,
to jest istnienia zbioru co najmniej trzech osób, w skład którego sprawca wchodzi, a
czego synonimem jest użyte w treści zarzutu aktu oskarżenia pojęcie grupy i dalej
sformułowania „brania udziału w grupie".
Nietrafnie zresztą Sąd skonstatował, jakoby prokurator utożsamiał
zorganizowaną grupę przestępczą wyłącznie z oskarżonymi w niniejszej sprawie.
Przekonują o tym zarówno akta, z których wynika, że w toku śledztwa innym
osobom również przedstawiono zarzuty udziału w grupie, jak i treść uzasadnienia
aktu oskarżenia (str. 33) jak i wreszcie treść uzasadnienia apelacji prokuratora (str.
25-27)” (cytat ze strony 30 uzasadnienia kasacji).
Uwzględniając, z podanych wyżej motywów, kasację Prokuratora
Okręgowego, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w
części utrzymującej w mocy wyrok Sądu Okręgowego z dnia 13 czerwca 2012 r., a
także wyrok tego ostatniego Sądu, odnośnie oskarżonych: M. S. co do czynu
zarzuconego z pkt II aktu oskarżenia, A. B. co do czynów zarzucanych z pkt V i pkt
VIII aktu oskarżenia oraz W. L. co do czynów zarzucanych z pkt X i XI aktu
oskarżenia i w tym zakresie sprawę wymienionych oskarżonych przekazał Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania. W realiach sprawy uchylenie jedynie
wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie sprawy, w wyniku tzw. orzeczenia
następczego temu Sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym, byłoby postąpieniem nieracjonalnym, gdyż Sądowi Apelacyjnemu
nie pozostawałoby nic innego jak wydanie orzeczenia o charakterze kasatoryjnym
wobec orzeczenia Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do rozpoznania temu
właśnie Sądowi.
19
Należy nadto wskazać, że w toku dalszego procedowania Sąd I instancji
uprawniony będzie w szerokim zakresie do poprzestania na ujawnieniu dowodów
(art. 442 § 2 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.), albowiem to nie wadliwe postępowanie w
zakresie przeprowadzania dowodów było powodem wydania przez Sąd Najwyższy
orzeczenia kasatoryjnego.