Pełny tekst orzeczenia

.Sygn. akt II CNP 50/13
POSTANOWIENIE
Dnia 7 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Owczarek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 7 lutego 2014 r.
skargi Z. W. i M. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w P.
z dnia 29 kwietnia 2011 r.,
wydanego w sprawie z powództwa Z. W. i M. S.
przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w P.
o zapłatę,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Powódki Z. W. oraz M. S. w dniu 26 lipca 2013 r. wniosły skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w
P. z dnia 29 kwietnia 2011 r., którym oddalone zostało powództwo skierowane
przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych Oddziałowi Terenowemu w P. o zapłatę
kwoty 3.972.000 zł tytułem odszkodowania.
W skardze, opartej na podstawach naruszenia art. 29 ust. 1b - 1e oraz art.
31 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami
rolnymi Skarbu Państwa, § 2-6 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia
14 października 1999 r. w sprawie określenia szczegółowego trybu sprzedaży
nieruchomości i ich części składowych, warunków rozkładania ceny sprzedaży
na raty, stawek szacunkowych gruntów (…) oraz art. 366 k.p.c., zawarty został
wywód uprawdopodobniający szkodę wyrządzoną skarżącym przez wydanie
zaskarżonego wyroku, wyczerpanie przez skarżące przysługujących im środków
prawnych oraz zaistnienie wyjątkowego wypadku, o którym mowa w art. 4241
§ 2
k.p.c., a także wniosek o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonego
wyroku. Nie został jednak wskazany przepis prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny.
Sąd Najwyższy zważył:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest nadzwyczajnym środkiem prawnym, którego celem jest uzyskanie prejudykatu
umożliwiającego dochodzenie roszczeń odszkodowawczych za szkodę wyrządzoną
przez niezgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej (art. 4241
§ 1 k.c.),
stąd przepisy ją regulujące podlegają wykładni ścisłej.
Samodzielnym, niezależnym od przytoczenia podstaw skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem wyroku, wymaganiem tego środka jest wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
Jak zgodnie wskazuje się w judykaturze i doktrynie celem dystynkcji jest wyraźne
oddzielenie tych elementów skargi i umożliwienie Sądowi Najwyższemu - na etapie
orzekania o dopuszczalności skargi i o istnieniu przyczyn jej przyjęcia - dokonania
oceny w tym przedmiocie. Badanie podstaw skargi jest bowiem wówczas
niemożliwe, jako zastrzeżone do kompetencji Sądu Najwyższego działającego
3
w składzie wieloosobowym. Powołany odrębny wymóg, określany przez
przedstawicieli nauk prawnych jako najistotniejszy z sześciu wskazanych w art.
4245
§ 1 k.p.c., jest zachowany jedynie wówczas, gdy skarżący przytacza wprost
konkretny przepis i nazwę aktu prawnego, w którym jest on zawarty. Nie jest
w szczególności wystarczające odwołanie się wprost ani pośrednio do podstaw
skargi, zwłaszcza że przepisy prawa wskazane jako naruszone nie muszą się
pokrywać z przepisami, z którymi zaskarżony wyrok jest niezgodny (por. m.in.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05,
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2006 r., II CNP 65/06 -
niepubl.).
Uregulowanie to było przedmiotem oceny zgodności z Konstytucją, w wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 lipca 2011 r., SK 48/08 (Zbiór Urzędowy OTK
- A 2011 Nr 6, poz. 55). Trybunał stwierdził, że wymaganie wskazania
w skardze przepisu prawa, z którym w ocenie skarżącego, zaskarżone orzeczenie
jest niezgodne ma uzasadnienie w art. 77 Konstytucji RP. Niezgodność z prawem,
stosownie do tego uregulowania, powinna być rozumiana zgodnie z konstytucyjnym
ujęciem źródeł prawa. Skarga zmierzająca do jej ustalenia musi jednoznacznie
wskazywać przepis prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Charakter i znaczenie tego wymagania, uniemożliwiają uznanie go za brak
formalny w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego i wszczęcie postępowania
naprawczego (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2008 r.,
IV CNP 223/07, niepubl.; z dnia 17 czerwca 2008 r., I BU 18/07, niepubl.; z dnia
16 października 2009 r., IV CNP 56/09, niepubl.; z dnia 5 sierpnia 2010 r., IV CNP
44/10, niepubl.).
Z tych względów skarga powódek, jako nie spełniająca wymagania
przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c., podlega odrzuceniu na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.

II CNP 50/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia