V CNP 54/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 54/13
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi Cechu Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorczości w C.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w C. z dnia 17 kwietnia 2013 r.,
w sprawie z powództwa Cechu Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorczości
w C.
przeciwko Cechowi Rzemiosł Drzewno -Budowlanych w C.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 11 kwietnia 2014 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
1. Cech Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorczości w C. wystąpił ze skargą o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w
C. z 17 kwietnia 2013 r., którym oddalona została jego apelacja od wyroku Sądu
Rejonowego w C. z 6 grudnia 2012 r., oddalającego jego powództwo przeciwko
Cechowi Rzemiosł Drzewno -Budowlanych w C. o zapłatę odszkodowania za
bezumowne korzystanie z nieruchomości w C. przy ul. K. nr 6.
Wśród podstaw skargi powód wymienił naruszenie: 1) prawa materialnego,
to jest: - art. 35 i art. 37 § 1 k.c. w zw. z art. 24 ust. 3 i 4 ustawy z 8 czerwca 1972 r.
o wykonywaniu i organizacji rzemiosła (Dz. U. Nr 23, poz. 164) i § 2 ust. 1, § 6 ust.
1, § 8 ust. 1 pkt 1, 2, 3 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług
z 20 września 1972 r. w sprawie zasad organizacji cechów i nadzoru organów
prezydiów rad narodowych nad ich działalnością (Dz. U. Nr 45, poz. 289), na skutek
ich niezastosowania oraz 2) prawa procesowego, to jest: - art. 244 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 107 k.p.a. i art. 217 k.p.a. w zw. z art. 382 k.p.c. na skutek rażącego
naruszenia zasady wszechstronnej oceny dowodów, w tym dowodów
z dokumentów urzędowych w postaci decyzji administracyjnych i zaświadczenia
z rejestru cechów województwa c./…/.
2. Zgodnie z art. 4241
§ 1 in fine k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia dopuszczalna jest jedynie wówczas, gdy
zmiana lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Ciężar wykazania tych okoliczności
spoczywa na skarżącym, o czym stanowi art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., stawiający
skarżącemu wymaganie wykazania w skardze, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Skarżący wskazał, że od wyroku Sądu Okręgowego z 17 kwietnia 2013 r.
z uwagi na wartość przedmiotu sporu nie przysługiwała skarga kasacyjna i brak
jest podstaw do wystąpienia ze skargą o wznowienie postępowania zakończonego
tym wyrokiem. W tym zakresie stanowisko skarżącego nie budzi wątpliwości.
3
3. Obowiązkiem wnoszącego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia jest uprawdopodobnienie szkody, jaką miał ponieść
w związku z wydaniem zaskarżonego orzeczenia (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody polega na złożeniu przez skarżącego
oświadczenia, że szkoda wystąpiła - ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru - oraz
uwiarygodnienie tego oświadczenia przez powołanie i przedstawienie dowodów
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC
2006, nr 1, poz. 16). Niezbędne jest przy tym przeprowadzenie przekonywającego
wywodu wskazującego czas powstania szkody oraz związek przyczynowy między
nią a wydaniem zaskarżonego orzeczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, BSN 2006, nr 4, s. 10).
Zaskarżony przez powoda wyrok zapadł w sprawie o zasądzenie kwoty
23.850,42 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu, tytułem
odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu na nieruchomości w C. przy ul.
K. nr 6 w okresie od 1 maja 2008 r. do 30 kwietnia 2009 r.
Realizując ten obowiązek, powód stwierdził, że szkoda, którą poniósł ma
charakter „materialny” i „niematerialny”.
Wywód powoda na temat szkody materialnej, którą miał mu wyrządzić
zaskarżony wyrok nie jest jasny. Dla wykazania poniesienia szkody materialnej
powód przedstawił faktury z drugiej połowy kwietnia oraz z czerwca i lipca 2013 r.
dotyczące należności za dostawę ciepła, wody, energii elektrycznej, odprowadzanie
ścieków z budynku na nieruchomości w C. przy ul. K. nr 6, a nadto polisę
ubezpieczeniową i deklarację na podatek od tej nieruchomości za 2013 r.
Dokumenty stwierdzające te należności nie mają związku z roszczeniem, o którego
zasadności Sąd Okręgowy wypowiedział się w zaskarżonym wyroku, gdyż
dotyczyło ono odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości.
Roszczenie to zostało uznane za niewykazane, co nie pozbawia powoda
możliwości dochodzenia przeciwko pozwanemu innych roszczeń w związku
z korzystaniem z nieruchomości w C. przy ul. K. nr 6, w tym też roszczeń
dotyczących 2013 r.
4
Niejasny jest też wywód skarżącego na temat wyrządzonej mu szkody
„w postaci niematerialnej”, mającej polegać na tym, że wskutek wydania wadliwego
orzeczenia pozbawiony został bytu prawnego i tytułu prawnego do nieruchomości
w C. przy ul. K. nr 6. Wyrok wydany w sprawie o zapłatę odszkodowania za
bezumowne korzystanie z nieruchomości ma jedynie deklaratywne znaczenie w
relacjach między osobami, w sporze pomiędzy którymi został wydany. Z całą
pewnością nie decyduje on ani o ich bycie prawnym, ani o prawach do gruntu,
które mogą przysługiwać tym osobom.
Reasumując trzeba stwierdzić, że wbrew obowiązkowi wynikającemu z art.
4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. skarżący nie uprawdopodobnił, by zaskarżony wyrok stanowił
dla niego źródło szkody. Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł o odrzuceniu skargi (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z 5 sierpnia 2010 r., IV CNP 44/10, niepubl.).
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi Cechu Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorczości w C.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w C. z dnia 17 kwietnia 2013 r.,
w sprawie z powództwa Cechu Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorczości
w C.
przeciwko Cechowi Rzemiosł Drzewno -Budowlanych w C.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 11 kwietnia 2014 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
1. Cech Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorczości w C. wystąpił ze skargą o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w
C. z 17 kwietnia 2013 r., którym oddalona została jego apelacja od wyroku Sądu
Rejonowego w C. z 6 grudnia 2012 r., oddalającego jego powództwo przeciwko
Cechowi Rzemiosł Drzewno -Budowlanych w C. o zapłatę odszkodowania za
bezumowne korzystanie z nieruchomości w C. przy ul. K. nr 6.
Wśród podstaw skargi powód wymienił naruszenie: 1) prawa materialnego,
to jest: - art. 35 i art. 37 § 1 k.c. w zw. z art. 24 ust. 3 i 4 ustawy z 8 czerwca 1972 r.
o wykonywaniu i organizacji rzemiosła (Dz. U. Nr 23, poz. 164) i § 2 ust. 1, § 6 ust.
1, § 8 ust. 1 pkt 1, 2, 3 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług
z 20 września 1972 r. w sprawie zasad organizacji cechów i nadzoru organów
prezydiów rad narodowych nad ich działalnością (Dz. U. Nr 45, poz. 289), na skutek
ich niezastosowania oraz 2) prawa procesowego, to jest: - art. 244 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 107 k.p.a. i art. 217 k.p.a. w zw. z art. 382 k.p.c. na skutek rażącego
naruszenia zasady wszechstronnej oceny dowodów, w tym dowodów
z dokumentów urzędowych w postaci decyzji administracyjnych i zaświadczenia
z rejestru cechów województwa c./…/.
2. Zgodnie z art. 4241
§ 1 in fine k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia dopuszczalna jest jedynie wówczas, gdy
zmiana lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Ciężar wykazania tych okoliczności
spoczywa na skarżącym, o czym stanowi art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., stawiający
skarżącemu wymaganie wykazania w skardze, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Skarżący wskazał, że od wyroku Sądu Okręgowego z 17 kwietnia 2013 r.
z uwagi na wartość przedmiotu sporu nie przysługiwała skarga kasacyjna i brak
jest podstaw do wystąpienia ze skargą o wznowienie postępowania zakończonego
tym wyrokiem. W tym zakresie stanowisko skarżącego nie budzi wątpliwości.
3
3. Obowiązkiem wnoszącego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia jest uprawdopodobnienie szkody, jaką miał ponieść
w związku z wydaniem zaskarżonego orzeczenia (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody polega na złożeniu przez skarżącego
oświadczenia, że szkoda wystąpiła - ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru - oraz
uwiarygodnienie tego oświadczenia przez powołanie i przedstawienie dowodów
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC
2006, nr 1, poz. 16). Niezbędne jest przy tym przeprowadzenie przekonywającego
wywodu wskazującego czas powstania szkody oraz związek przyczynowy między
nią a wydaniem zaskarżonego orzeczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, BSN 2006, nr 4, s. 10).
Zaskarżony przez powoda wyrok zapadł w sprawie o zasądzenie kwoty
23.850,42 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu, tytułem
odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu na nieruchomości w C. przy ul.
K. nr 6 w okresie od 1 maja 2008 r. do 30 kwietnia 2009 r.
Realizując ten obowiązek, powód stwierdził, że szkoda, którą poniósł ma
charakter „materialny” i „niematerialny”.
Wywód powoda na temat szkody materialnej, którą miał mu wyrządzić
zaskarżony wyrok nie jest jasny. Dla wykazania poniesienia szkody materialnej
powód przedstawił faktury z drugiej połowy kwietnia oraz z czerwca i lipca 2013 r.
dotyczące należności za dostawę ciepła, wody, energii elektrycznej, odprowadzanie
ścieków z budynku na nieruchomości w C. przy ul. K. nr 6, a nadto polisę
ubezpieczeniową i deklarację na podatek od tej nieruchomości za 2013 r.
Dokumenty stwierdzające te należności nie mają związku z roszczeniem, o którego
zasadności Sąd Okręgowy wypowiedział się w zaskarżonym wyroku, gdyż
dotyczyło ono odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości.
Roszczenie to zostało uznane za niewykazane, co nie pozbawia powoda
możliwości dochodzenia przeciwko pozwanemu innych roszczeń w związku
z korzystaniem z nieruchomości w C. przy ul. K. nr 6, w tym też roszczeń
dotyczących 2013 r.
4
Niejasny jest też wywód skarżącego na temat wyrządzonej mu szkody
„w postaci niematerialnej”, mającej polegać na tym, że wskutek wydania wadliwego
orzeczenia pozbawiony został bytu prawnego i tytułu prawnego do nieruchomości
w C. przy ul. K. nr 6. Wyrok wydany w sprawie o zapłatę odszkodowania za
bezumowne korzystanie z nieruchomości ma jedynie deklaratywne znaczenie w
relacjach między osobami, w sporze pomiędzy którymi został wydany. Z całą
pewnością nie decyduje on ani o ich bycie prawnym, ani o prawach do gruntu,
które mogą przysługiwać tym osobom.
Reasumując trzeba stwierdzić, że wbrew obowiązkowi wynikającemu z art.
4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. skarżący nie uprawdopodobnił, by zaskarżony wyrok stanowił
dla niego źródło szkody. Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł o odrzuceniu skargi (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z 5 sierpnia 2010 r., IV CNP 44/10, niepubl.).