Pełny tekst orzeczenia

201/5/B/2008


POSTANOWIENIE
z dnia 20 czerwca 2007 r.
Sygn. akt Ts 28/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Marek Kotlinowski,


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Barbary Ternackiej w sprawie zgodności:
art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 718, ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 5 lutego 2007 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym), sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej, zakwestionowana została zgodność z Konstytucją art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 718, ze zm.; dalej: ustawa nowelizująca). Zakwestionowanym przepisom ustawy nowelizującej skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji. Zdaniem skarżącej, zakwestionowane przepisy, w zakresie w jakim nie mają zastosowania do legalizacji samowoli budowlanych, w sprawach, w których postępowanie zostało zakończone decyzjami ostatecznymi przed wejściem ustawy nowelizującej w życie, są niezgodne z konstytucyjnymi zasadami sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Decyzją z 22 września 2000 r. (znak NB-7353/70/2000) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Jędrzejowie nakazał skarżącej wykonanie rozbiórki robót budowlanych przy budynku mieszkalnym położonym na działce w Imielnicy. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ administracji powołał się na treść art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414, ze zm.). W wyniku wniesionego przez skarżącą odwołania Świętokrzyski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Kielcach, decyzją z 17 listopada 2000 r. (znak WINB-ZOA-7144/2/2/2/00), utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Skarga skarżącej od tej decyzji została następnie oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 stycznia 2005 r. (sygn. akt II SA/Kr 3138/00). Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 października 2006 r. (sygn. akt II OSK 657/05) oddalona została także skarga kasacyjna od tego orzeczenia.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 kwietnia 2007 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób – zdaniem skarżącej – zostały naruszone przez przepisy zakwestionowane w skardze konstytucyjnej.
W piśmie z 28 kwietnia 2007 r. pełnomocnik skarżącej ponownie podniósł, że art. 7 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej są niezgodne z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji i wyrażonymi w tych przepisach zasadami sprawiedliwości i równości wobec prawa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo na zasadach określonych w ustawie wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. W świetle powyższego unormowania nie ulega wątpliwości, że jedynym dopuszczalnym przedmiotem skargi konstytucyjnej może być unormowanie wykazujące złożoną (dwojaką) kwalifikację. Po pierwsze, musi być ono podstawą prawną ostatecznego orzeczenia, z wydaniem którego wiąże skarżący zarzut naruszenia przysługujących mu w świetle postanowień Konstytucji praw lub wolności. Po drugie, to w normatywnej treści uregulowań kwestionowanych w skardze konstytucyjnej tkwić winna bezpośrednia przyczyna niedozwolonej ingerencji organów stosujących prawo w sferę konstytucyjnie chronionych praw podmiotowych skarżącego. Niezależnie od tego podkreślić należy, iż na osobie występującej ze skargą konstytucyjną ciąży obowiązek precyzyjnego określenia jej podstawy. Stanowią ją unormowania konstytucyjne wyrażające konkretne prawa podmiotowe przysługujące skarżącemu, naruszone kwestionowaną regulacją prawną. Obowiązek powyższy wynika z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Zgodnie z tym przepisem skarżący winien wskazać, jakie konstytucyjne wolności i prawa, i w jaki sposób – jego zdaniem – zostały naruszone przez przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego stanowiące przedmiot wnoszonej skargi.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, w przypadku niniejszej skargi konstytucyjnej powyższe wymagania nie zostały spełnione.
Przede wszystkim stwierdzić należy, iż ani z treści skargi konstytucyjnej, ani z pisma pełnomocnika skarżącej mającego uzupełnić jej braki, nie wynika wskazanie takich unormowań konstytucyjnych, które statuowałyby podmiotowe prawa skarżącej, mogące stanowić podstawę wnoszonej skargi. W tym zakresie skarżąca konsekwentnie powołuje się na naruszenie zasad sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa, wyrażonych w art. 2 oraz art. 32 Konstytucji. W orzecznictwie TK w sprawie skargi konstytucyjnej wielokrotnie już wskazywano na ograniczoną dopuszczalność powoływania się na powyższe zasady, jako na wzorzec kontroli przepisów kwestionowanych za pomocą skargi. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, jest to bowiem możliwe dopiero w sytuacji, gdy skarżący sprecyzuje, w zakresie jakich praw lub wolności statuowanych w przepisach konstytucyjnych, zasady te doznały niedozwolonego uszczerbku lub ograniczenia (zob. postanowienie z: 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60; 27 kwietnia 1998 r., Ts 47/98, OTK ZU nr SUP/99, poz. 41; 17 czerwca 1998 r., Ts 48/98, OTK ZU nr 4/1998, poz. 59; 3 listopada 1998 r., Ts 116/98, OTK ZU nr 1/99, poz. 10; 1 marca 1999 r., Ts 57/99, OTK ZU nr 2/2000, poz. 72 oraz 24 października 2001 r., SK 10/01, OTK ZU nr 7, poz. 225). W treści uzasadnienia skargi konstytucyjnej, jak i – powtarzającego jej zasadnicze tezy – pisma pełnomocnika skarżącej tego rodzaju doprecyzowanie w żadnym razie nie nastąpiło.
Niezależnie od powyższej okoliczności, samoistnie przesądzającej o niedopuszczalności niniejszej skargi konstytucyjnej, stwierdzić należy, iż skarżąca uczyniła jej przedmiotem przepisy, niewykazujące zależności, o której mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zarzut naruszenia praw i wolności wiąże bowiem skarżąca z wydaniem 22 września 2000 r. przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Jędrzejowie nakazu rozbiórki robót budowlanych wykonanych przy budynku mieszkalnym w Imielnicy. Decyzja ta wydana została na podstawie art. 48 prawa budowlanego. Dalsze postępowanie administracyjne oraz sądowoadministracyjne dotyczyło kontroli tej właśnie decyzji. Dokonał jej najpierw Świętokrzyski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Kielcach, a następnie orzekające w sprawie sądy administracyjne. Kwestionowany przepis ustawy nowelizującej wszedł w życie 11 lipca 2003 r., a więc już po wydaniu decyzji administracyjnych przez organy nadzoru budowlanego. Także późniejsza kontrola legalności tych decyzji, dokonywana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, a następnie – wskutek wniesionej skargi kasacyjnej – Naczelny Sąd Administracyjny, przeprowadzana była w świetle przepisów obowiązujących w chwili ich wydawania. Tym samym, przepisy wskazywane przez skarżącą nie mogły być uwzględnione, z racji tego, iż ustanowione zostały i weszły w życie już po wydaniu decyzji, z wydaniem których skarżąca wiąże swoje zarzuty. Tym samym stwierdzić należy, iż w odniesieniu do art. 7 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej nie został spełniony podstawowy warunek dopuszczalności kwestionowania ich za pomocą skargi konstytucyjnej. Stanowi go uczynienie przedmiotem skargi wyłącznie takich unormowań, które były normatywną podstawą ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Jak to wyżej wskazano, art. 7 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej, w odniesieniu do decyzji z 22 września 2000 r. oraz z 17 listopada 2000 r., takiego waloru nie wykazują.
Już na marginesie wskazać należy na niepełne wykonanie zarządzenia sędziego TK wzywającego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Doręczony odpis wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 października 2006 r. nadal nie zawierał pełnego tekstu uzasadnienia tego orzeczenia.

Biorąc wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, orzeka się jak w sentencji.