Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2013 roku

Sąd Okręgowy – V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: Magdalena Pańków

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2013 roku w Legnicy

sprawy z wniosku J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o emeryturę

na skutek odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 5 grudnia 2012 roku

znak (...)

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza od wnioskodawcy na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 202/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 05 grudnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy J. W. prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony udowodnił 6 lat, 1 miesiąc i 11 dni takiej pracy, wobec wymaganych 15 lat.

W odwołaniu od powyższej decyzji J. W. zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy mające istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, poprzez przyjęcie, że udowodnił jedynie 6 lat, 1 miesiąc i 11 dni pracy w szczególnych warunkach i na tej podstawie ubezpieczony wniósł o zmianę decyzji poprzez przyznanie prawa do emerytury od dnia złożenia wniosku.

Ponadto wnioskodawca wniósł o zawieszenie postępowania w sprawie do czasu rozstrzygnięcia sprawy o sprostowanie świadectwa pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony stwierdził, iż zaskarżona decyzja została oparta na wadliwym świadectwie pracy, od którego odwołał się do Sądu Rejonowego, wnosząc pozew o jego sprostowanie.

W odpowiedzi na powyższe odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie uzasadniając swoje stanowisko jak w zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do wniosku o zawieszenie postępowania w sprawie organ rentowy w piśmie z dnia 13 marca 2013 r. nie wyraził zgody na zawieszenie postępowania i wniósł o oddalenie wniosku. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że warunkiem otrzymania emerytury jest spełnienie warunków dla jej uzyskania w momencie składania wniosku. W dacie składania wniosku i odwołania do Sądu wnioskodawca nie spełniał tych warunków, o czym wiedział. Stąd wniosek był przedwczesny, a sam fakt wytoczenia powództwa o sprostowanie świadectwa pracy nie może stanowić podstawy zawieszenia. Po uzyskaniu właściwego świadectwa pracy ubezpieczony będzie uprawniony do ponownego złożenia wniosku o emeryturę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. W.urodził się (...)na dzień 01.01.1999 r. wykazał ponad 31 lat okresów składkowych i nieskładkowych, nie przystąpił do OFE i nie pozostaje w stosunku pracy. Nadto wnioskodawca udowodnił 6 lat, 1 miesiąc i 11 dni wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w okresach od 20 kwietnia 1970 r. do 24 października 1972 r., od 04 listopada 1974 r. do 31 stycznia 1975 r., od 24 lutego 1975 r. do 31 lipca 1976 r. i od 01 grudnia 1982 r. do 04 listopada 1984 r., w (...)i następnie w (...) S.A. w Z..

dowód: akta ubezpieczeniowe wnioskodawcy.

W pozostałych, określonych w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 31 października 2012 r. okresach pracy na stanowiskach ślusarza warsztatowego, ślusarza remontowo-warsztatowego, kierownika magazynu Oddziału (...), zastępcy kierownika magazynu Oddziału (...)oraz kierownika magazynu (...)ubezpieczony nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracy w szczególnych warunkach.

dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, k. 10-11 akt

rentowych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie albowiem ustalenie zaskarżonej decyzji wskazujące na brak wymaganych do najmniej 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach jest uzasadnione.

Zgodnie z treścią przepisu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 wskazanej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tj. 25 lat dla mężczyzn. Emerytura, o której mowa, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy- w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Wiek emerytalny, o którym mowa we wskazanym artykule, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Przy czym, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy, o których mowa powyżej, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W sprawie bezsporny był fakt iż na dzień 01.01.1999 r. wnioskodawca wykazał wymagane 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w dacie wydania decyzji przez organ emerytalny miał skończone 60 lat, nie był członkiem OFE i nie pozostawał w zatrudnieniu.

Sporną kwestią wymagają ustalenia Sądu było natomiast to, czy wnioskodawca posiadał nadto 15 lat pracy w szczególnych warunkach; według ustaleń zaskarżonej decyzji wnioskodawca udokumentował 6 lat, 1 miesiąc i 11 dni okresów wykonywania pracy w takich warunkach.

Zdaniem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczony nie spełnił warunków wskazanych w treści przepisu art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ponieważ nie udokumentował 15 lat pracy w szczególnych warunkach. To istotne ustalenie jest wbrew subiektywnej ocenie ubezpieczonego uzasadnione. Należy bowiem wskazać, iż w wystawionym w trybie § 2 ust. 2 wymienionego wyżej rozporządzenia, na podstawie posiadanej dokumentacji świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, pracodawca wskazał okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Poza tym świadectwem wnioskodawca nie przedłożył do czasu wydania zaskarżonej decyzji żadnych dowodów na stwierdzenie faktu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w wymaganym wymiarze co najmniej 15 lat.

Należy podkreślić, iż stosownie do art. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego (art. 116 ust. 5). Zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), zainteresowany zgłaszający wniosek o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość. Poza tym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych sąd ocenia legalność decyzji rentowej według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyrok Sądu najwyższego z dnia 02 sierpnia 2007 r., III UK 25/07, OSNP 2008/19-20/293).

W realiach rozpoznanej sprawy ubezpieczony, zobowiązany do wykazania faktu wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu przed organem rentowym przedłożył wymagane dowody jedynie na nieco ponad 6 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Poza tym wystawione przez pracodawcę na podstawie posiadanej dokumentacji świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, poza okresami wykonywania pracy w szczególnych warunkach wskazuje wprost na wykonywanie także pracy nie mieszczącej się w pojęciu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Tak w postępowaniu przed organem rentowym, jak również na etapie postępowania odwoławczego ubezpieczony nie wykazał, by wykonywał prace w szczególnych warunkach w wyższym od uwzględnionego przez organ rentowy wymiarze. W szczególności nie wykazał wadliwości świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 31 października 2012 r., szczególnie w części wskazującej na okresy wykonywania pracy innej niż w szczególnych warunkach. O ile w uzasadnieniu odwołania J. W. wskazał na wadliwość tego świadectwa i argumentując, iż toczy się postępowanie sądowe w sprawie o sprostowanie tego świadectwa domagał się zawieszenia postępowania, to ostatecznie powództwo w przedmiocie sprostowania świadectwa cofnął. Wnosząc o zakreślenie terminu do złożenia pisma procesowego wraz z wnioskami dowodowymi pełnomocnik powoda wskazywał na ogólnikowość decyzji, uniemożliwiającą ustalenie okresów uznanych za pracę w szczególnych warunkach. Oświadczenie to wskazuje na ewidentne zaniechanie zapoznania się ze stanowiącymi podstawowy dowód w sprawie, zawierającymi między innymi świadectwa pracy, aktami ubezpieczonego. Wniosek pełnomocnika o zakreślenie terminu do złożenia pisma procesowego jest w świetle art. 207 § 6 k.p.c. z winy powoda, który nie zgłosił w pozwie żadnych wniosków dowodowych, spóźniony. Poza tym sprzeczne w swej treści ze świadectwem pracy w szczególnych warunkach wyjaśnienia ubezpieczonego nie uzasadniają wniosków odwołania. Z jednej bowiem strony pracodawca na podstawie posiadanej dokumentacji wskazał zarówno okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach jak i pozostałe okresy zatrudnienia i z drugiej strony, ze zrozumiałych względów subiektywne, nie poparte żadnym obiektywnym dowodem wyjaśnienia J. W. nie są wiarygodne.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, Sąd nie podzielił argumentów odwołania i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.