Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Watemborska

Sędziowie SO: Jolanta Deniziuk (spr.), Wanda Dumanowska

Protokolant: Barbara Foltyn

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2013 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko (...) Spółce z o.o. w G.

o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego
w Słupsku z dnia 4 grudnia 2012r., sygn. akt IX C 451/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z o.o. w G. na rzecz Gminy M. G. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt IV Ca 195/13

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G.wniosła pozew przeciwko (...) sp. z o.o.w G.o zwolnienie od egzekucji wierzytelności z następujących rachunków bankowych: (...), (...), (...), (...), (...)prowadzonych przez Bank (...) S.A.II O w G., których zajęcie zostało dokonane przez Komornika Sądowego w Słupsku Sławomira Bartkowskiego w sprawie egzekucyjnej sygn. Km 1014/12, bądź, w przypadku dokonania wypłaty z tych rachunków, zapłaty kwoty 46.522,89 zł bądź kwoty na którą został uznany rachunek Komornika Sławomira Bartkowskiego w wyniku zajęcia wierzytelności z ww. rachunków bankowych oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, że ona, a nie podmiot wymieniony w tytule wykonawczym jako dłużnik, jest posiadaczem zajętych rachunków.

Pozwany (...) sp. z o.o. w G. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Podniosła przy tym zarzut formalny argumentując, że powództwo zostało wniesione po upływie terminu określonego w art. 841 § 3 kpc, nadto wskazała, że egzekucja przeciwko Skarbowi Państwa może być prowadzona jedynie z rachunków bankowych. W ocenie pozwanej Prezydent Miasta G. jest państwową jednostką organizacyjną w rozumieniu art. 1060 kpc, bo rachunki Gminy M. G., są w istocie rachunkami Urzędu Miejskiego w G., a zatem zajęte rachunki są rachunkami dłużnika i prawidłowo została do nich skierowana egzekucja.

Rozpoznający sprawę w I instancji Sąd Rejonowy ustalił, że Gmina M. G. zawarła w dniu 12.04.2011 r. z Bankiem (...) SA w W. umowę o prowadzenie rachunków bankowych dla klientów korporacyjnych oraz o świadczenie usług związanych z tymi rachunkami. W ramach tej umowy Bank zobowiązał się zapewnić prowadzenie obsługi bankowej budżetu Miasta G. oraz podległych mu jednostek organizacyjnych w zakresie opisanym szczegółowo w opisie przedmiotu zamówienia, stanowiącym załącznik nr 6 do tej umowy, zgodnym ze Specyfikacją Istotnych Warunków Zamówienia wraz z wyjaśnieniami treści Specyfikacji udzielonymi w toku postępowania o udzieleniu zamówienia publicznego, a także zgodnie z ofertą złożoną przez Bank w ramach w/w postępowania, stanowiącą Załącznik nr 7 do niniejszej umowy. Zgodnie z załącznikiem nr 1 do tej umowy Bank otworzył i prowadzi dla Gminy M. G. między innymi rachunki o numerach: (...), (...), (...), (...), (...), (...).

Jak ustalił Sąd Rejonowy, w dniu 23.05.2012 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Słupsku Sławomir Bartkowski wszczął postępowanie egzekucyjne z wniosku wierzyciela (...) sp. z o.o.w G.przeciwko dłużnikowi Skarbowi Państwa-Prezydentowi Miasta G.celem wyegzekwowania kwoty 41.664 zł na podstawie tytułu wykonawczego – wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 20.02.2012r., sygn. akt I C 1586/11, opatrzonego klauzulą wykonalności, nadaną co do pkt II tego wyroku, postanowieniem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 16.05.2012 r. Jednocześnie w dniu 23.05.2012r. Komornik dokonał zajęcia wszelkich wierzytelności z rachunków bankowych dłużnika posiadanych w Banku (...) S.A.Centrala Odział w W.. Z kolei w dniu 6.06.2012r. Komornik dokonał zajęcia wszelkich wierzytelności z rachunków bankowych dłużnika posiadanych w Banku (...) S.A.II Odział w G..

W dniu 12.06.2012 r. do Komornika wpłynął wniosek pełnomocnika wierzyciela o zajęcie rachunków bankowych Prezydenta Miasta G. o numerach (...), (...) w Banku (...) S.A. II Oddział w G.. Zajęcia te nie zostały jednak przyjęte do realizacji przez Bank (...) S.A. w W. z uwagi na trudności w przeprowadzeniu jednoznacznej identyfikacji dłużnika.

Sąd Rejonowy ustalił ponadto, że w dniu 27.08.2012r. do Komornika wpłynął wniosek pełnomocnika wierzyciela o zajęcie rachunków bankowych Prezydenta (Urzędu) Miasta G.jako państwowej jednostki organizacyjnej Skarbu Państwa o numerach: (...), (...), (...), (...), (...)w Banku (...) S.A.II Oddział w G.. Komornik dokonał zajęcia wierzytelności z w/w rachunków w dniu 29.08.2012 r. Jednak w/w zajęcia nie zostały przyjęte do realizacji przez Bank (...) S.A.w W.. Poinformował on Komornika, że nie prowadzi rachunków bankowych na rzecz klienta Skarbu Państwa-Prezydenta Miasta G., a wskazane w zajęciach numery rachunków, NIP i REGON należą do innego podmiotu.

Mając na uwadze tak ustalony stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 4 grudnia 2012r. zwolnił od egzekucji prowadzonej przez Komornika Sądowego w Słupsku Sławomira Bartkowskiego w sprawie o sygn.. akt Km 1014/2 z wniosku wierzyciela (...) Spółka z o.o.w G.przeciwko dłużnikowi Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G.wierzytelności z rachunków bankowych o numerach: (...), (...), (...), (...), (...)i (...)prowadzonych przez Bank (...) SAII Oddział w G.na rzecz powoda Gminy M. G.. W pkt II Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.727 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie. Konstatację tę wywiódł na podstawie analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonaniu jego subsumpcji w szczególności pod przepisy art. 841 § 1 i § 3 kpc, art. 889-893 kpc, art. 725-733 kc oraz art. 1060 § 1 i § 2 kpc.

Sąd Rejonowy uznał za niezasadny zarzut formalny podniesiony przez stronę pozwaną, a dotyczący naruszenia przez powódkę terminu do wniesienia powództwa. Termin ten należało liczyć od powzięcia wiadomości przez powódkę o zajęciu tych konkretnych rachunków bankowych, których zwolnienia od egzekucji się domaga, nie zaś od terminu, kiedy Komornik dokonał zajęcia „wszystkich rachunków bankowych” dłużnika w Banku (...) SA w W. II Oddział w G. w dniu 6.06.2012r.

Nadto, zdaniem Sądu Rejonowego, powódka za pomocą dowodu z dokumentu-umowy o zawarcie i prowadzenie rachunków bankowych z dnia 12.04.2011 r., wykazała w sposób nie budzący wątpliwości, że Komornik Sądowy w postępowaniu egzekucyjnym Km 1014/12 dokonał zajęcia wierzytelności z rachunków bankowych, których posiadaczem jest ona, a nie dłużnik określony w treści tytułu wykonawczego. Dalej Sąd I instancji nie podzielił

stanowiska pełnomocnika pozwanej, że z faktu, iż Prezydent Miasta G. występuje jako statio fisci dłużnika-Skarbu Państwa i jest jednocześnie organem wykonawczym Gminy M. G., wywieść można wniosek, że skierowanie egzekucji do rachunków bankowych, których posiadaczem jest Gmina M. G., jest w istocie skierowaniem egzekucji do rachunków bankowych dłużnika określonego w treści tytułu wykonawczego na podstawie którego Komornik prowadzi postępowanie w sprawie Km 1014/12. Skarb Państwa i Gmina M. G., są dwoma odrębnymi bytami prawnymi, którym przysługuje osobowość prawna. Z przedłożonych przez stronę pozwaną dokumentów nie można, uwzględniając powyższe rozważania, przyjąć, iż egzekucja została przez Komornika prawidłowo skierowana do spornych rachunków bankowych. Urząd Miejski w G. jest jednostką organizacyjną, nie posiadającą osobowości prawnej, przy pomocy której Prezydent Miasta G. wykonuje gminne i powiatowe zadania publiczne, w tym zadania z zakresu administracji rządowej wynikające z ustaw. Urząd Miejski, jako jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej nie może zawrzeć umowy o prowadzenie rachunku bankowego, a posiadaczem rachunku bankowego określonego jako „konto Urzędu miejskiego” musi być podmiot posiadający osobowość prawną. Powódka wykazała zatem, że egzekucja została skierowana do rachunków bankowych, których jest posiadaczem i z których przysługuje wierzytelność jej, a nie dłużnikowi.

Z rozstrzygnięciem powyższym nie zgodził się pozwany, który wywiedzioną przez siebie apelacją zaskarżył wydany wyrok w całości, zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 843 § 1 kpc w zw. z art. 200 § 1 kpc poprzez naruszenie przepisów o wyłącznej właściwości Sądu, w którego okręgu prowadzi się egzekucję, jak i przepisu art. 1060 § 2 kpc, w tym w zw. z art. 11 ust. 11 i art. 4 ust. 9B ¹ ugn oraz w zw. z art. 365 § 1 kpc i art. 1060 § 1 kpc oraz art. 328 § 2 kpc poprzez błędne przyjęcie, że rachunki, których zwolnienia domaga się powód nie należały do państwowej jednostki organizacyjnej dłużnika,

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 841 § 3 kpc poprzez przyjęcie, że powództwo w niniejszej sprawie zostało wniesione w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa.

W konsekwencji powyższego pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, względnie o zmianę tego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej spółki kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi powódka wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kosztów postępowania w II instancji. Powódka wskazała, że wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy, w szczególności nie można postawić mu zarzutów formalnych wywodzonych w apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że, bacząc na treść art. 382 kpc, sąd apelacyjny ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.04.1998r., II CKN 704/97, OSNC 1998 nr 12, poz. 214). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie, jak i wnioski wywiedzione z przeprowadzonego postępowania dowodowego skutkujące wydaniem zaskarżonego wyroku były prawidłowe. Sąd Okręgowy nie znalazł zatem podstaw do innej, aniżeli ta, jaka była udziałem Sądu Rejonowego, oceny okoliczności powoływanych przez strony w toku postępowania sądowego przed obiema instancjami. Czyni to w konsekwencji zarzuty apelacji zasadnymi.

Analizując treść zarzutów apelacyjnych, dostrzec należy, że w istocie sprowadzają się one do trzech kwestii: właściwości Sądu do rozpoznania niniejszej sprawy, terminu do wywiedzenia powództwa w niniejszej sprawie oraz ponownego, a przy tym odmiennego od tego, w jaki sposób uczynił to Sąd I instancji, ustalenia do kogo należą rachunki, których zwolnienia domaga się powód. Przyjąć można byłoby, że w zasadzie wszystkie zarzuty apelacyjne mają charakter formalnoprawny, gdyby nie istniejące spory co do tego, jaki charakter ma drugi z ww. zarzutów. Z jednej bowiem strony o jego formalnych charakterze zaświadcza wykładnia literalna oraz systemowa, z drugiej zaś w literaturze wyrażany jest pogląd, że miesięczny termin do wytoczenia powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji ma charakter materialnoprawny (i z tego względu nie podlega on przywróceniu). Dywagacje powyższe, czynione niejako na marginesie, nie wpływają jednak na wynik niniejszego postępowania.

Ważąc z kolei charakter niniejszej sprawy należało w pierwszym rzędzie stwierdzić, że powództwo o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji stanowi środek merytorycznej obrony osoby trzeciej, której prawa zostały przez egzekucję naruszone (por. też uwagi do art. 767). Powództwo ekscydencyjne, w przeciwieństwie do powództwa opozycyjnego, nie jest ukierunkowane na zwalczanie tytułu wykonawczego, ale zmierza do przeciwstawienia się prowadzeniu egzekucji z określonego przedmiotu (por. komentarz do art. 841 kpc pod red. O. Marcewicz, w: Lex). Cechą zatem takiego postępowania jest to, że w jego toku nie podlega badaniu w szczególności ani prawidłowość czynności podjętych w toku postępowania egzekucyjnego, ani prawidłowość wydania tytułu egzekucyjnego: osoba trzecia nie zarzuca niezgodności z prawem dotychczas dokonanych czynności, osoba trzecia nie zwalcza tytułu wykonawczego uzyskanego przez wierzyciela. Przeciwstawia się prowadzeniu egzekucji z określonego przedmiotu, gdy egzekucja z tego przedmiotu narusza jej prawa podmiotowe (G. Tracz, Przesłanki wytoczenia powództwa ekscydencyjnego, PS 1996, nr 7-8, s. 89 i n.). Podstawa bowiem do wytoczenia powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji zachodzi wówczas, gdy w toku zajęcia zostały naruszone prawa osoby trzeciej (np. dana rzecz jest własnością tej osoby), przy czym, co się podkreśla w piśmiennictwie, chodzi o naruszenie tego rodzaju, że doszło do zajęcia takiego składnika majątkowego, z którego wierzyciel nie ma prawa zaspokoić swojej wierzytelności. Na ogół zgodnie przyjmuje się, że naruszenie prawa osoby trzeciej może nastąpić wówczas, gdy wierzyciel nie ma prawa zaspokoić swej należności z zajętego przedmiotu lub prawa, pomimo że z formalnego punktu widzenia istnieją przesłanki, które zezwalają organom egzekucyjnym na skierowanie egzekucji do zajętego przedmiotu lub prawa (F. Zedler, Powództwo o zwolnienie od egzekucji, Warszawa 1973, s. 79). W ramach zatem powództwa ekscydencyjnego kognicja Sądu w sprawie o zwolnienie przedmiotu spod egzekucji ogranicza się wyłącznie do badania przesłanek z art. 841 kpc. Oznacza to, że Sąd bada jedynie czy z powództwem wystąpiła w rzeczywistości osoba trzecia oraz to, czy doszło do naruszenia jej prawa w związku ze skierowaniem egzekucji do określonego przedmiotu.

W realiach przedmiotowej sprawy nie było wątpliwości, wbrew szerokim w tym zakresie dywagacjom strony pozwanej, że w sprawie o nadanie klauzuli wykonalności państwową jednostką organizacyjną jest Prezydent Miasta G. działający jako statio fisci w sprawach dotyczących nieruchomości Skarbu Państwa. Okoliczność ta nie ma jednak sama w sobie znaczenia, skoro istota niniejszego postępowania sprowadzała się do zupełnie innej kwestii, tj. do odpowiedzi na pytanie, czy egzekucja została skierowana do prawidłowo określonego przedmiotu, lub inaczej, czy została skierowana przeciwko właściwemu podmiotowi, w którego posiadaniu ów przedmiot się znajduje. Sąd Rejonowy wyprowadził słuszne wnioski, że odpowiedź na tak postawione pytanie może być tylko negatywna. Nie ma bowiem wątpliwości, że egzekucja została skierowana nie przeciwko dłużnikowi, tj. Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G., a przeciwko osobie trzeciej, tj. Gminie M. G.. W tej sytuacji słusznie była ona uprawniona do wystąpienia z powództwem interwencyjnym w trybie art. 841 § 1 kpc.

Jakkolwiek nawet znajdując zrozumienie dla wniosku strony pozwanej o pewnej bezsilności związanej z prowadzeniem przez nią egzekucji, nie sposób jest przyznać racji stronie pozwanej, że żonglowanie pojęciami „Skarb Państwa-Prezydent Miasta G.”, (...) czy „Prezydent Miasta G.” nie ma znaczenia w niniejszej sprawie. Zważyć należy, że żaden przepis prawa odnoszący się do rozgraniczenia pojęć Skarbu Państwa i jednostki samorządu terytorialnego nie przewiduje łącznego funkcjonowania tych wyodrębnionych jednostek. Zatem Prezydent Miasta G. z jednej strony może być przedstawicielem organów rządowych w terenie i wówczas działa jako Skarb Państwa, z drugiej zaś strony może być organem wykonawczym Gminy M. G., która jest odrębną jednostką, a przy tym samorządową. Tymczasem w niniejszej sprawie nie podlegał zakwestionowaniu wydany tytuł wykonawczy, w którym to właśnie Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. (Prezydent Miasta G., jako statio fisci reprezentujący organy administracji rządowej) został zobowiązany do zapłaty określonej w tym tytule kwoty, nie zaś Gmina M. G.. Skierowanie zatem egzekucji do rachunków będących w posiadaniu Gminy prowadzi do naruszenia jej praw.

W kontekście omawianego zagadnienia, wobec treści wniosków dowodowych zgłoszonych na rozprawie apelacyjnej w dniu 29.05.2013r. przez pełnomocnika pozwanego a obejmujących dwa zawiadomienia wierzyciela o stanie egzekucji z dnia 9.01.2013r., jak i z dnia 31.01.2013r., oraz wobec faktu pominięcia tychże dowodów, jako w istocie sprekludowanych, skoro nie było przeszkód, by zwrócić się wcześniej do komornika o informacje w przedmiocie objętym treścią tych pism, to jest jeszcze przed wydaniem rozstrzygnięcia przez Sąd I instancji, a ponadto wobec zgłoszenia przez pełnomocnika pozwanego w trybie art. 162 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc zastrzeżenia co do ww. postanowienia dowodowego Sądu I instancji, zauważyć należy, że sprawa niniejsza, już z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia, nie należy do kategorii spraw podlegających zaskarżeniu skargą kasacyjną. Nadto też ze stanowiska strony powodowej wynikało, że przedstawione dopiero na rozprawie apelacyjnej w dniu 29.04.2013r. dokumenty zawierały jednak informacje, które można było ustalić już na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Dalszego odniesienia się wymagał zarzut uchybienia przepisowi art. 843 § 1 kpc. Stanowi on, że powództwa przewidziane w dziale niniejszym wytacza się przed sąd rzeczowo właściwy, w którego okręgu prowadzi się egzekucję. W ocenie Sądu II instancji nie doszło do naruszenia wyżej zacytowanego przepisu, choć rzeczywiście stanowi on podstawę do określenia właściwości miejscowej Sądu do wytoczenia powództwa opozycyjnego, jak i, jak w przedmiotowej sprawie, powództwa ekscydencyjnego. Właściwość miejscowa wskazana w komentowanym przepisie jest właściwością wyłączną, co oznacza, że w stosunku do tak prowadzonego postępowania wyłączeniu podlegają przepisy dotyczące właściwości ogólnej, a ponadto nie jest możliwym umowne ustalenie innej właściwości Sądu. Określenie właściwości miejscowej na podstawie art. 843 § 1 kpc nie budzi wątpliwości w przypadku, gdy egzekucja jest prowadzona w okręgu tylko jednego sądu. Jednakże z uwagi na sposób określenia właściwości miejscowej organów egzekucyjnych oraz funkcjonowanie zasady swobodnego wyboru komornika możliwa jest także sytuacja, kiedy na podstawie tego samego tytułu wykonawczego równocześnie prowadzi się kilka postępowań egzekucyjnych. W takim wypadku może wchodzić w grę właściwość miejscowa kilku sądów. Należy przyjąć, że wówczas powód może wytoczyć powództwo opozycyjne według swojego wyboru przed każdym z sądów właściwych miejscowo (vide: komentarz do art. 843 kpc pod red. D. Zawistowskiego, w: Lex). Generalną jednak zasadą jest, że powództwo interwencyjne rozpoznaje Sąd, w którego okręgu prowadzona jest egzekucja. Pojęcie miejsca prowadzenia egzekucji powinno zostać ustalone zgodnie z przepisami szczególnymi wskazującymi właściwość miejscową organu prowadzącego egzekucję. Rację ma pełnomocnik pozwanego, że pojęcia powyższego nie należy utożsamiać z siedzibą komornika, a tym bardziej komornika wybranego w trybie art. 8 ustawy z dnia 29.08.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (t.j. Dz. U. Nr 231, poz. 1367), ale zawsze należy rozróżniać sposób i rodzaj egzekucji. Sposób i rodzaj egzekucji, jaki przypisuje się ustaleniu znaczenia zajęciu rachunku bankowego, a dokładnie wierzytelności pieniężnej, o jakiej mowa w pierwszej części zdania art. 889 § 1 kpc, pozwala przyjąć ostatecznie, że miejscem spełnienia świadczenia z rachunku bankowego jest każde miejsce, w którym może dojść do operacji finansowej, w tym przypadku wypłaty gotówki. Jeśli zaś nie jest możliwym ustalenie miejsca, w którym ta operacja zostanie wykonana, to wówczas z uwagi na sposób i rodzaj prowadzonej egzekucji, należy zwrócić się do komornika, który dokonał tej czynności, ustalając na tej podstawie właściwość Sądu, jako tego, w okręgu którego prowadzona jest egzekucja.

Kolejny zarzut apelacji dotyczył naruszenia przepisu art. 841 § 3 kpc w zakresie uchybienia wskazanemu w nim terminowi. W myśl przepisu art. 841 § 3 powództwo można wnieść w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa, chyba że inny termin jest przewidziany w przepisach odrębnych. Przytoczone sformułowanie nie pozostawia wątpliwości, że wskazanym w tym przepisie dniem, w którym strona dowiedziała się o naruszeniu prawa, jest dzień, w którym ona faktycznie dowiedziała się o zajęciu przedmiotu, a nie dzień, w którym mogła się o nim dowiedzieć przy dołożeniu należytej staranności. W niniejszej sprawie poza sporem jest, że powództwo o zwolnienie przedmiotu od egzekucji może być wytoczone dopiero po wszczęciu egzekucji, a nie samego postępowania egzekucyjnego. Obojętnie, czy przyjmiemy, że wskazany w tym przepisie termin ma charakter materialnoprawny czy też procesowy (kwestię tę omówiono powyżej), to przyjąć należy, że bezspornie bieg tego terminu rozpoczyna się z chwilą dowiedzenia się przez osobę trzecią o naruszeniu jej prawa. W tym zakresie ponownie wrócić należy do kwestii i jednocześnie ją podkreślić, że w innej roli występuje bowiem Prezydent Miasta G. reprezentujący Skarb Państwa, a w innej Prezydent Miasta G. występujący, jako organ wykonawczy Gminy M. G.. W tym przypadku pismo, na które powołuje się strona pozwana, tj. z dnia 23.05.2012r. bezspornie w swoim tytule miało zawarte informacje, z których wynika, że dłużnikiem jest Skarb Państwa – Prezydent Miasta G.. Jakkolwiek nawet mieć na uwadze, że funkcję tę (organu wykonawczego Gminy oraz reprezentanta Skarbu Państwa) sprawuje ta sama osoba fizyczna to okoliczność ta nie powoduje, że skutecznym jest stwierdzenie, iż Prezydent Miasta G. został tym samym zawiadomiony o zajęciu wierzytelności jako Gmina M. G.. Jakkolwiek zrozumiałymi są wątpliwości strony pozwanej w tym zakresie, jednak nie zmienia to faktu, że mamy do czynienia z dwoma odrębnymi podmiotami. Dopiero skuteczne zawiadomienie Prezydenta Miasta G., jako organu Gminy, spowodowało, że dopiero od tego momentu można liczyć termin do wniesienia powództwa w niniejszej sprawie. Wobec faktu, że nie doszło do uchybienia w przedmiotowej sprawie temu terminowi, przyjąć należało, że strona powodowa skutecznie wystąpiła ze swym pozwem.

Zdaniem Sądu Okręgowego niezasadnym okazał się również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 328 § 2 kpc, który stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Zgodzić należy się z poglądem, że uzasadnienie wyroku pełni ważną rolę procesową, a sąd musi tak wytłumaczyć motywy rozstrzygnięcia, by w wyższej instancji mogła zostać oceniona jego prawidłowość (vide: komentarz do art. 328 kpc pod red. P. Telengi, w: Lex Omega), jednak o uchybieniu przepisowi art. 328 § 2 kpc można mówić jedynie wtedy, gdyby uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawierało danych pozwalających na kontrolę tego orzeczenia (vide: postanowienie SN z dnia 21 listopada 2001 r., I CKN 185/01, Lex nr 52726, zob. też wyroki SN: z dnia 18 marca 2003 r., IV CKN 1862/00, Lex nr 109420, z dnia 5 października 2005 r., I UK 49/05, M.Praw. 2006, nr 4, s. 214). Przytoczony pogląd koresponduje z zapatrywaniami doktryny, że naruszenie przepisu o sposobie uzasadnienia wyroku o tyle może stanowić przyczynę uchylenia wyroku, o ile uniemożliwia sądowi wyższej instancji kontrolę, czy prawo materialne i procesowe zostało należycie zastosowane (J. Krajewski (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. J. Jodłowski, K. Piasecki, s. 537). Taka sytuacja nie zachodzi jednak w niniejszej sprawie. Wbrew zarzutom skarżącego Sąd I instancji ostatecznie sprostał wymogom określonym w tym przepisie, co pozwoliło Sądowi II instancji zweryfikować zarówno ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny, jak i zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocenę prawną orzeczenia. Przypomnieć przy tym należy, że Sąd ograniczony był zgłoszonym żądaniem wynikającym z art. 841 kpc. Rzeczą powoda zatem było jedynie wykazanie, że jest osobą trzecią w stosunku do prowadzonego wcześniej postępowania merytorycznego, w którym to zasądzono od Skarbu Państwa Prezydenta Miasta G. określoną kwotę. I co do tego nie można mieć wątpliwości, skoro okoliczność ta wynika nawet wprost z postanowień Konstytucji RP. Następnie rzeczą strony powodowej było wykazanie, że zajęta rzecz jest jej „własnością”. Okoliczność ta została jednak, wbrew wywodom apelacji, wykazana w sprawie. Sąd Rejonowy wyjaśnił powody braku podstaw do zajęcia przedmiotowych rachunków i Sąd II instancji, już bez zbędnego powtarzania przywołanej argumentacji, przyjmuje je za własne.

Reasumując, dostrzega Sąd Okręgowy trudności w prowadzeniu egzekucji, choć nie są one nieusuwalne, skoro zajęcie rachunków Gminy jest zajęciem rachunków, co do których Sąd I i II instancji się wypowiedział, natomiast kwestia zajęcia konkretnej wierzytelności Skarbu Państwa przekazywanej już, jest kwestią wtórną, która nie jest przedmiotem oceny i analizy w przedmiotowej sprawie.

Niezasadne w konsekwencji okazały się podniesione w apelacji zarzuty, co spowodowało, że wywiedzioną przez stronę pozwaną apelację należało w trybie art. 385 kpc oddalić, orzekając jednocześnie na podstawie art. 108 § 1 kpc o kosztach niniejszego postępowania zgodnie z jego wynikiem, tj. na zasadzie art. 98 § 1 kpc.