Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Jerzy Leder

Sędziowie: SA Marek Motuk

SO (del.) Agnieszka Wilk (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 roku

sprawy

S. W.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego S. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 grudnia 2011 roku, sygn. akt XVIII K 122/11

I. uchyla wyrok w zaskarżonej części i sprawę S. W. w zakresie czynu z pkt VIII aktu oskarżenia, tj. czynu z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy - Pragi Północ w Warszawie.

UZASADNIENIE

S. W. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od co najmniej lipca 2006 roku do co najmniej marca 2008 roku w W. wspólnie i w porozumieniu z P. S. ps. (...) vel ps. (...), M. K. ps. (...) vel ps. (...), A. B., S. L., A. C., przy czym ze wskazanym w okresie od lutego 2007 roku, M. W. ps. (...), przy czym ze wskazanym w okresie do połowy 2007 roku, P. B. ps. (...) z I., przy czym ze wskazanym w okresie od końca 2006 roku, M. P. ps. (...) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie przestępstw polegających na wewnątrzwspólnotowym nabywaniu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci marihuany, kokainy, haszyszu oraz wprowadzaniu do obrotu marihuany, kokainy, haszyszu oraz amfetaminy, tj. o czyn z art. 258§1 k.k. (pkt VI aktu oskarżenia);

II. w okresie od co najmniej lipca 2006 roku do marca 2008 roku w W. działając z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z M. K. ps. (...) vel ps. (...), P. S. ps. (...) vel ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy brał udział we wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany i kokainy oraz substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości co najmniej 21,5 kilograma marihuany, co najmniej 1 kilograma amfetaminy, kilkudziesięciu gram kokainy w ten sposób, że:

- w okresie od co najmniej lipca 2006 roku do lutego 2008 roku w W. nabywał wielokrotnie, średnio dwa razy w miesiącu, w ilościach po 0,5 kilograma jednorazowo, celem dalszej odsprzedaży, od M. K. ps. (...) vel ps. (...) i P. S. ps. (...) vel ps. (...) środek odurzający w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 21,5 kilograma,

- latem 2007 roku w W. nabywał co najmniej pięciokrotnie, każdorazowo w ilościach po ok. 200 – 300 gram, celem dalszej odsprzedaży, od M. K. ps. (...) vel ps. (...) i P. S. ps. (...) vel ps. (...) substancję psychotropową w postaci amfetaminy w łącznej ilości co najmniej 1 kilograma,

- jesienią 2007 roku w W. nabył od nieustalonej osoby środek odurzający w postaci 25 gram marihuany,

- w okresie od ok. lipca 2006 roku do ok. lutego 2008 roku kilkakrotnie nabywał, każdorazowo w ilościach po ok. 5 – 10 gram, celem dalszej odsprzedaży, od M. K. ps. (...) vel ps. (...) i P. S. ps. (...) vel ps. (...) środek odurzający w postaci kokainy w łącznej ilości co najmniej kilkudziesięciu gram,

- w okresie wiosna – lato 2007 roku w W. zbył środek odurzający w postaci kokainy w ilości 5 gram w ten sposób, że wskazany narkotyk sprzedał R. B.,

- w marcu 2008 roku w W. nabył celem dalszej odsprzedaży od M. K. ps. (...) vel ps. (...) środek odurzający w postaci marihuany w ilości co najmniej 1 kilograma, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (pkt VII aktu oskarżenia);

III. w pierwszej połowie 2006 roku w W., wbrew przepisom ustawy brał udział we wprowadzeniu do obrotu środka odurzającego w postaci kokainy w ilości 4 gram w ten sposób, że wskazany narkotyk sprzedał R. B., tj. o czyn z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt VIII aktu oskarżenia).

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2011 roku o sygn. akt XVIIIK 122/11, Sąd Okręgowy w Warszawie uznał S. W.:

I. w ramach czynu zarzucanego w pkt VI aktu oskarżenia (pkt V wyroku) za winnego tego, że w okresie od co najmniej lipca 2006 roku do co najmniej marca 2008 roku w W. wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie przestępstw, polegających na wewnątrzwspólnotowym nabywaniu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci marihuany, kokainy, haszyszu oraz wprowadzaniu ich do obrotu, tj. czynu z art. 258§1 k.k. i za przypisany czyn na podstawie art. 258§1 k.k. wymierzył S. W. karę 1 roku pozbawienia wolności;

II. w ramach czynu zarzucanego w pkt VII aktu oskarżenia (pkt VI wyroku) za winnego tego, że w okresie od co najmniej lipca 2006 roku do marca 2008 roku w W. działając z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy brał udział we wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany i kokainy oraz substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości co najmniej 21,5 kg marihuany, co najmniej 1 kg amfetaminy i 30 g kokainy w ten sposób, że:

- w okresie od co najmniej lipca 2006 roku do lutego 2008 roku w W. nabywał wielokrotnie, średnio dwa razy w miesiącu, w ilościach po 0,5 kilogram jednorazowo, celem dalszej odsprzedaży, od P. S. środek odurzający w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 21 kilogramów,

- latem 2007 roku w W. nabywał co najmniej pięciokrotnie, każdorazowo w ilościach po ok. 200 – 300 gram, celem dalszej odsprzedaży, od P. S. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w łącznej ilości co najmniej 1 kilograma,

- w okresie od lipca 2006 roku do lutego 2008 roku kilkakrotnie nabywał, każdorazowo w ilościach po ok. 5 – 10 gram, celem dalszej odsprzedaży, od P. S. środek odurzający w postaci kokainy w łącznej ilości co najmniej 30 gram,

- w marcu 2008 roku w W. nabył celem dalszej odsprzedaży od M. K. środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,5 kilograma,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu, tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed 09 grudnia 2011 roku w zw. z art. 4§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za przypisany czyn na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed 09 grudnia 2011 roku wymierzył S. W. karę 4 (czterech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka jest równa grzywnie w kwocie 150,- (sto pięćdziesiąt) złotych;

III. w ramach czynu zarzucanego w pkt VIII aktu oskarżenia (pkt VII wyroku) za winnego tego, że w pierwszej połowie 2006 roku w W., wbrew przepisom ustawy wprowadził do obrotu środek odurzający w postaci kokainy w ilości 4 gram w ten sposób, że wskazany środek odurzający sprzedał R. B., tj. czynu z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za przypisany czyn na podstawie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył S. W. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k., łącząc orzeczone kary pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy wymierzył S. W. karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na podstawie art. 63§1 k.k., okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 listopada 2008 roku do dnia 28 lipca 2010 roku. Nadto, Sąd zasądził od oskarżonego, tytułem kosztów procesu kwotę 490,- złotych, w pozostałej części przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator oraz obrońca oskarżonego S. W..

Prokurator zaskarżył wyrok odnośnie S. W. w całości i na jego niekorzyść, zarzucając na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, polegającą na nieprawidłowym zastosowaniu art. 86§1 k.k. i wymierzeniu oskarżonemu kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy za czyn opisany jako VII aktu oskarżenia wymierzona została kara jednostkowa 4 (czterech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy. W petitum apelacji prokurator wniósł o uchylenie orzeczenia w zakresie czynów opisanych w pkt V, VI i VII zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego S. W. zaskarżył wyrok w całości i na jego korzyść, zarzucając na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424§1 pkt 1 k.p.k., polegającą na niewłaściwym sporządzeniu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w każdej jego części, w szczególności nieustalenia stanu faktycznego odnośnie każdego z postawionych oskarżonemu czynów, braku analizy zgromadzonych w sprawie dowodów, błędów w uzasadnieniu, rozbieżności pomiędzy uzasadnieniem a wyrokiem, co uniemożliwiło kontrolę słuszności rozumowania sądu orzekającego i jego zgodności z materiałem dowodowym, a także wewnętrzną sprzeczność wyroku wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu w pkt VI kary 4 (czterech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś w ustalonym wyroku łącznym kary 4 lat pozbawienia wolności.

W petitum apelacji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2012 roku, sygn. akt II AKa 171/12, Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu apelacji prokuratora oraz obrońcy, zmienił wobec oskarżonego S. W. zaskarżony wyrok w ten sposób, że rozwiązał orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności, karę pozbawienia wolności orzeczoną za czyn z pkt VII aktu oskarżenia, tj. za czyn przypisany w pkt VI wyroku, obniżył do lat 4 (czterech), w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymując w mocy. Nadto, łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone za przypisane czyny, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. orzekł wobec S. W. karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i zaliczył na jej poczet na podstawie art. 63§1 k.k. okres pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 listopada 2008 roku do dnia 28 lipca 2010 roku. S. W. został także obciążony kosztami sądowymi należnymi w sprawie, w części go obciążającej, w tym kwotą 4.900,- złotych z tytułu opłaty.

W wyniku kasacji wniesionej przez obrońcę S. W., Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 07 sierpnia 2013 roku, sygn. akt II KK 322/12, uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 27 czerwca 2012 roku w części dotyczącej S. W. i sprawę tego oskarżonego przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 08 listopada 2013 roku, sygn. akt II AKa 338/13, zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 grudnia 2011 roku wydany wobec S. W. w sprawie o sygn. akt XVIIIK 122/11 w ten sposób, że rozwiązał orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności, przyjął w ramach czynu zarzucanego w pkt VII aktu oskarżenia, że ilość jednorazowo przyjmowanego przez S. W. w celu dalszej odsprzedaży z zyskiem środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła średnio 300 gramów, zaś łączna ilość tego środka była nie mniejsza niż 12 kilogramów i orzeczoną za ten czyn z punkcie VI zaskarżonego wyroku karę pozbawienia wolności obniżył do 4 (czterech) lat. W pozostałej części Sąd Apelacyjny wyrok w stosunku do S. W. utrzymał w mocy, a na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k., łącząc jednostkowe kary pozbawienia wolności, wymierzył S. W. karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, a na jej poczet zaliczył na podstawie art. 63§1 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 18 listopada 2008 roku do dnia 28 lipca 2010 roku. Skazany został nadto obciążony kosztami sądowymi w sprawie, w tym kwotą 4.900,- złotych tytułem opłaty.

W wyniku kasacji wniesionej przez obrońcę S. W., Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 05 listopada 2014 roku, sygn. akt II KK 169/14, uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 08 listopada 2013 roku o sygn. akt II AKa 338/13 w części utrzymującej w mocy punkt VII wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 grudnia 2011 roku i sprawę w tym zakresie przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym. W pozostałej części Sąd Najwyższy oddalił kasację obrońcy, uznając ją za oczywiście bezzasadną, a nadto zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów postępowania kasacyjnego w części oddalającej kasację.

W apelacji, obrońca S. W. kwestionując wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 grudnia 2011 roku w zakresie czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie VII podniósł, iż uzasadniając winę S. W. sąd oparł się na zeznaniach świadka „M. R.”, bez należytego uzasadnienia odmawiając wiary twierdzeniom świadka B. i nie rozważając wersji podanej przez oskarżonego, który w logiczny sposób tłumaczył powody fałszywego pomówienia jako zemstę za wcześniejsze nieporozumienia z rodziną.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja obrońcy wprawdzie skutkowała uchyleniem do ponownego rozpoznania wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 grudnia 2011 roku w zaskarżonej części, odnoszącej się do czynu przypisanego S. W. w punkcie VII, nie mniej jednak powody, które legły u podstaw tego rozstrzygnięcia, nie wynikają z podzielenia przez sąd odwoławczy prezentowanego w apelacji obrońcy poglądu, iż zaskarżone orzeczenie zapadło z naruszeniem przepisu prawa procesowego, o którym mowa w art. 424§1 pkt 1 k.p.k., co miało wpływ na jego treść, lecz z konstatacji, że przy jego wydawaniu doszło do naruszenia art. 410 k.p.k., co mogło mieć wpływ na jego treść. Stwierdzić także należy, iż o ile należy zgodzić się ze skarżącym, iż uzasadnienie wyroku sporządzone przez sąd meriti w zakresie czynu przypisanego S. W. w punkcie VII nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 424§1 pkt 1 k.p.k., a także, co całkowicie umknęło skarżącemu, wymogów z pkt 2 art. 424§1 k.p.k., to i tak, w świetle utrwalonych poglądów judykatury (m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29.05.2014r., IIAKa 49/14, Lex 1506709, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.04.2013r., IIAKa 95/13, Lex 1312112, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.01.2014r., VKK 229/13, Lex 1418901), obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie będzie stanowić naruszenia prawa procesowego mającego wpływ na treść wydanego orzeczenia. Uzasadnienie wyroku jest bowiem sporządzane już po jego wydaniu, a skoro tak, to nie może mieć wpływu na jego treść. Tym samym oparcie przez obrońcę zarzutu apelacyjnego o naruszenie normy art. 424 k.p.k. może spowodować uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia jedynie wówczas, gdy sąd odwoławczy nie będąc związanym granicami podniesionych w apelacji zarzutów, kontrolując wyrok pod kątem wszystkich przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 k.p.k., z urzędu stwierdzi inne niż podnoszone w apelacji uchybienie, bądź uchybienia, należące do tzw. względnych przyczyn odwoławczych.

Należy zgodzić się ze skarżącym, iż przedmiotem rozważań sądu I instancji nie były wyjaśnienia S. W. odnoszące się do zarzutu z pkt VIII aktu oskarżenia, złożone na rozprawie głównej w dniu 08 lutego 2010 roku (k.2004) i podtrzymane na rozprawie głównej w dniu 06 września 2011 roku (k.2699), z których wynikało, że został fałszywie pomówiony przez M. R., a powodem takiego zachowania M. R. była zemsta za wcześniejsze nieporozumienia z jego rodziną, bratem. Wprawdzie świadek M. R. przesłuchiwany w dniu 08 lutego 2010 roku zaprzeczył, by w związku z zatrzymaniem, do którego doszło po tym, jak razem z Ł. W. przyjechał na miejsce kolizji, w której uczestniczył ojciec Ł., miał do Ł., jego ojca, czy brata, tj. oskarżonego S. W., jakiekolwiek pretensje, jednakże te zeznania, podobnie jak odnoszące się do tego samego zarzutu wyjaśnienia S. W., nie były przedmiotem rozważań sądu I instancji - nie znalazły odzwierciedlenia w uzasadnieniu wyroku. Tymczasem, w myśl art. 410 k.p.k., podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Pominięcie więc przez sąd meriti części dowodów należy rozpatrywać w kontekście naruszenia art. 410 k.p.k., które mogło mieć wpływ na treść wydanego wyroku. Stwierdzenie tego typu uchybienia przez sąd odwoławczy, stanowiącego względną przyczynę odwoławczą z art. 438 pkt 2 k.p.k., spowodowało konieczność uchylenia wyroku w zaskarżonej części i w tym zakresie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Należy zgodzić się ze skarżącym także i w tej kwestii, że pomiędzy zaskarżonym wyrokiem a jego uzasadnieniem zachodzi rozbieżność, która uniemożliwia kontrolę słuszności rozumowania sądu I instancji i jego zgodności z materiałem dowodowym. Wprawdzie obrońca nie wskazuje, na czym ta rozbieżność miałaby polegać, nie mniej jednak faktem jest, iż taka rozbieżność rzeczywiście istnieje, a dotyczy czasu, w którym przypisane S. W. zachowanie polegające na sprzedaży R. B. 4 gram środka odurzającego w postaci kokainy, miało mieć miejsce. Z czynu przypisanego w wyroku wynika bowiem, iż transakcja ta miała miejsce w pierwszej połowie 2006 roku, natomiast z uzasadnienia, że na przełomie wiosny i lata 2007 roku. Zważywszy zaś na treść zeznań składanych przez świadka M. R. w toku postępowania przygotowawczego, z których wynika, iż pierwsza z opisywanych przez tego świadka transakcji, w której uczestniczyli S. W. i R. B. miała miejsce przed śmiercią Ł. W., a zatem przed dniem 11 lipca 2006 roku, druga zaś w okresie wiosenno – letnim po jego śmierci, a także na treść zeznań, które świadek ten złożył na rozprawie w dniu 08 lutego 2010 roku (k.2008), a z których wynika, że pierwsza z tych transakcji miała miejsce przed pierwszym maja 2006 roku, druga zaś w tym samym roku na przełomie wiosny i lata oraz na rozprawie w dniu 08 września 2011 roku (k.2719), kiedy to stwierdził, że między transakcjami były bliskie terminy, nie było między nimi długiej przerwy, nie można rozbieżności pomiędzy treścią wyroku a uzasadnieniem traktować jako oczywistej omyłki co do daty, tym bardziej, że nie wiadomo – nie wynika to bowiem z uzasadnienia – w oparciu o które zeznania M. R. zostały poczynione przez sąd meriti ustalenia faktyczne i która z opisanych w stanie faktycznym transakcji odnosi się do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt VII zaskarżonego wyroku.

Kolejną kwestią dostrzeżoną w toku dokonywanej kontroli, która wprawdzie z uwagi na stwierdzone naruszenie art. 410 k.p.k. dla rozstrzygnięcia wydanego przez sąd odwoławczy nie miała znaczenia, ale przy ponownym rozpoznawaniu sprawy będzie miała znaczenie, jest kwestia kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Brak w uzasadnieniu jakichkolwiek rozważań na temat podstawy prawnej wydanego wyroku skutkuje tym, iż sądowi odwoławczemu nie są znane powody, które legły u podstaw uznania przez sąd meriti, iż przypisane S. W. zachowanie polegające na jednorazowej sprzedaży R. B. 4 gram kokainy stanowi wprowadzenie do obrotu środka odurzającego i wyczerpuje znamiona występku z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. W tym miejscu przypomnieć jedynie należy, iż w sytuacji, gdy adresatem obrotu jest konsument środka odurzającego, czy substancji psychotropowej, a więc gdy środek ten jest przeznaczony przez nabywcę na zaspokojenie jego potrzeb jako konsumenta, to zachowanie polegające na jego sprzedaży winno być rozpatrywane w kontekście naruszenia art. 59, a nie 56 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Z uwagi na fakt, iż kwestia ta całkowicie umknęła uwadze sądu I instancji, nie była przedmiotem dokonywanych ustaleń i czynionych w związku z tym rozważań, jej rozstrzygnięcie będzie musiało nastąpić przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, stwierdzone uchybienia są na tyle istotne, że ich usunięcie w ramach kontroli instancyjnej nie byłoby możliwe. Z tego też względu wyrok w zaskarżonej części należało uchylić, a sprawę przekazać do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Ponownie rozpoznając sprawę, sąd I instancji winien mieć na względzie wszystkie poczynione uwagi, nie zapominając jednocześnie, że skoro wyrok został zaskarżony tylko na korzyść oskarżonego, to z uwagi na zakaz reformationis in peius, o którym mowa w art. 443 k.p.k., ani w toku ponownego postępowania, ani w jego następstwie, sytuacja S. W. w żadnym zakresie nie może ulec pogorszeniu. Oznacza to, że orzeczenie wydane po ponownym rozpoznaniu sprawy nie może być orzeczeniem surowszym niż uchylone i to pod każdym względem, tj. ustaleń faktycznych, kwalifikacji prawnej oraz rozstrzygnięć w zakresie kary.

Sąd Apelacyjny miał na uwadze, iż zgodnie z art. 24§1 k.p.k. sądem właściwym do rozpoznawania sprawy o czyn z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii jest sąd rejonowy. Z tego też względu uchylając zaskarżony wyrok i przekazując sprawę S. W. w zakresie czynu zarzucanego w pkt VIII aktu oskarżenia do ponownego rozpoznania, w oparciu o art. 31§1 k.p.k. wskazał, iż sądem właściwym jest Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie.

Z powyższych względów, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.