Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 2 czerwca 2014 r. około godz. 07:10 na ul. (...) w miejscowości B., gmina G., powiat (...), woj. (...) Ł. S. kierował pojazdem marki N. o nr rej. (...). Podczas kontroli drogowej funkcjonariusz Policji Z. W. wyczuł od wymienionego woń alkoholu. Kierowcę poddano badaniu stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu przy użyciu przenośnego, posiadającego świadectwo wzorcowania, urządzenia kontrolno – pomiarowego nr (...) – alco-sensor IV CM. Badanie wydychanego powietrza pod względem zawartości alkoholu wykazało stężenie alkoholu: badanie I - 0,08 mg/l, badanie II - 0,10 mg/l, badanie III - 0,08 mg/l. Wobec faktu, iż Ł. S. kwestionował wyniki badania, przewieziono go do siedziby KPP P., gdzie zbadano go Alkomatem V5.4 z wynikami: badanie IV - 0,12 ‰, badanie VI - 0,08 ‰.

Ł. S. był poprzednio karany. Wyrokiem z dnia 23 lutego 2012 roku w sprawie o sygn. akt II K 1060/11 Sądu Rejonowego w Legionowie został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk i inne. Wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt XIV K 704/12 Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i inne.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o następujące dowody:

Częściowo wyjaśnień obwinionego Ł. S. (k. 9v), zeznania świadka Z. W. (k. 7v), notatki urzędowej (k. 1), protokołu użycia alco-sensora i alkomatu oraz świadectwa ich legalizacji (k. 2- 4v), zaświadczenia z ewidencji kierowców (k. 11-13), aktualnych danych z K. (k. 30-31).

Obwiniony Ł. S. (k. 9v) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia w odniesieniu do jazdy samochodem po spożyciu alkoholu. Oświadczył, iż poprzedniego wieczora ok. godz. 18:00 wypił półtora litra piwa. Wyjaśnił, że jedynie drugie badanie wskazuje na zawartość alkoholu powyżej dopuszczalnej normy, toteż nie czuje się winny popełnienia zarzucanego mu czynu. W jego ocenie, najprawdopodobniej w niniejszej sprawie zaszedł błąd pomiaru.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego Ł. S. są wiarygodne w zakresie, w jakim potwierdza on udokumentowane wyniki badań, natomiast niewiarygodne są w zakresie oświadczenia obwinionego o nie przyznaniu się do jazdy samochodem po użyciu alkoholu w tym bowiem zakresie pozostają w wyraźnej opozycji do pozostałego wiarygodnego materiału dowodowego i stanowi przyjętą przez niego linię obrony i nie jest wiarygodne. Twierdzenia obwinionego dotyczące prowadzenia samochodu po użyciu alkoholu w zakresie interpretacji wyników analizy zawartości alkoholu w jego organizmie (błąd pomiaru), są jego dowolną, subiektywną oceną i nie mogą zostać uznane za wiarygodne wobec całokształtu materiału dowodowego, w szczególności treści wiarygodnych zeznań świadka Z. W. oraz obiektywnych nieosobowych dowodów w postaci: notatki urzędowej (k. 1), protokołu użycia alco-sensora i alkomatu oraz świadectwa ich legalizacji (k. 2- 4v).

Niejako dodatkowo należy zaznaczyć , iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 3 kwietnia 2003 r. (sygnatura akt II AKa 30/03) „ Niemożność precyzyjnego ustalenia stopnia nietrzeźwości oskarżonego wobec braku pomiaru zawartości alkoholu we krwi lub w wydychanym powietrzu, pozwala sądowi orzekającemu, na podstawie innych dowodów (zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonego) dokonać ustalenia, że oskarżony znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd mechaniczny, zwłaszcza wówczas, gdy te dowody osobowe jednoznacznie wskazują na to, iż stopień stężenia alkoholu, chociażby z uwagi na ilość jego spożycia, musiał - i to znacznie - przekroczyć normy określone treścią przepisu art. 115 § 16 k.k.”. W niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę winniki badania alco-sensorem i alcometrem obwinionego oraz zeznania świadka Z. wiski który zeznał [k. 7v], że wyczuł od obwinionego woń alkoholu z ust, należy uznać, iż obwiniony znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.

Jako wiarygodną Sąd uznał treść zeznań świadka Z. W. (k. 7v), – funkcjonariusza Policji, dokonującego kontroli drogowej, który rzeczowo zrelacjonował jej przebieg. Świadek wykonywał obowiązki służbowe i nie wykroczył poza nie, nie wykazał żadnego osobistego stosunku do obwinionego – kontrolowanego przez niego kierowcy. Świadek logicznie i wiarygodnie wytłumaczył okoliczności przewiezienia obwinionego do siedziby KPP w P. oraz ponownego przebadania go alkomatem po wcześniejszym badaniu obwinionego alco-sensorem w miejscu zatrzymania. Jak wynika z zeznań świadka powodem poddania go szczegółowej kontroli na zawartość alkoholu była wyczuwalna woń alkoholu z jego ust [k.7v]. W przekonaniu Sądu, wskazane zeznania, opisują szczegółowo przebieg podejmowanych czynności, zgodnych z procedurą, co nie zostało również zanegowane przez obwinionego, kwestionującego jedynie wyniki badań trzeźwości przy użyciu alco-sensora.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Dokumenty te zostały sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania. Z tych względów Sąd nie odmówił tym dowodom wiarygodności i mocy dowodowej.

W tym stanie rzeczy wina obwinionego Ł. S. i okoliczności popełnienia przez niego zarzucanego mu wykroczenia nie budzi wątpliwości.

Odpowiedzialności z art. 87 § 1 kw podlega ten kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.

Zgodnie z art. art. 46 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z 26 października 1982 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 z późn. zm.) stan po użyciu alkoholu oznacza sytuację, gdy stężenie alkoholu we krwi mieści się w granicach od 0,2 do 0,5‰ albo gdy zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wynosi 0,1-0,25 mg w 1 dm3.

Jak wynika z protokołu użycia alco-sensora i alkomatu oraz świadectwa ich legalizacji (k. 2- 4v) obwiniony Ł. S. znajdował się w stanie po użyciu alkoholu, albowiem wynik zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu wskazał: badanie I-0,08 mg/l, badanie II-0,10 mg/l, badanie III-0,08 mg/l, badanie IV-0,12 ‰, badanie VI-0,08 ‰. Obwiniony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym i w tym czasie znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył Ł. S. za zarzucone mu wykroczenie karę grzywny w kwocie 1000 złotych, analizując przy tym wnikliwie zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe bacząc, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy obwinionego i osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił stopień winy w postaci zamiaru bezpośredniego co do wprawienia się w stan po użyciu alkoholu i stopień społecznej szkodliwości czynu. Sąd przyjął, iż obwiniony znał działanie alkoholu i był świadomy karalności tego czynu, jednak naruszył normy prawne. Jako okoliczności obciążające przyjęto to, że oskarżony prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości stwarzał zagrożenie dla uczestników ruchu drogowego. Nadto wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na względzie fakt, iż oskarżony był uprzednio karany.

Przy wymiarze grzywny, Sąd kierował się przesłankami przewidzianymi w art. 24 § 3 kw zgodnie, z którym wymierzając grzywnę bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Z danych osobo poznawczych obwinionego Ł. S. wynika, iż jest on osobą młodą, w pełni sprawną, nie posiadającą na utrzymaniu małoletnich dzieci, co umożliwi mu zgromadzenie środków finansowych koniecznych do uiszczenia orzeczonej kary. Ponadto obwiniony utrzymuje się z prac dorywczych.

Działając na podstawie art. 87 § 3 kw w związku z art. 29 § 1 i 2 kw Sąd orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy, jednocześnie na podstawie art. 29 § 3 kw zobowiązując obwinionego do zwrotu do właściwego wydziału komunikacji dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych. Przesłanką stosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów jest zagrożenie jakie mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu przez daną osobę. Ustalając czas trwania orzeczonego zakazu jak również jego zakres Sąd miał na uwadze zagrożenie jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu, które to Sąd ustalił na podstawie okoliczności wskazujących na stosunek obwinionego do zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz jego stopień poczucia odpowiedzialności. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie środek ten należało orzec na poziomie zbliżonym do najniższej przewidzianej w ustawie sankcji karnej, jest to bowiem w ocenie Sądu wystarczający okres konieczny dla zmuszenia obwinionego aby w przyszłości respektował reguły bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nie popełniał więcej przestępstw tego rodzaju.

Sąd na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, uznając iż w tym zakresie a ich uiszczenie będzie dla niego zbyt uciążliwe.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.