Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015 r. w Krakowie

sprawy z wniosku B. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w N.

o emeryturę z tytułu działalności twórczej

na skutek apelacji wnioskodawczyni B. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 marca 2014 r. sygn. akt IV U 1622/13

o d d a l a apelację.

Sygn. akt III AUa 720/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 marca 2014 r. Sąd Okręgowy w Nowym Sączu - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie B. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w N. z dnia 9 września 2013 r., odmawiającej wnioskodawczyni prawa do emerytury z tytułu działalności twórczej, albowiem nie przedłożyła żadnych nowych dowodów,­ mających wpływ na prawo do emerytury.

Sąd Okręgowy ustalił, iż wnioskodawczyni B. P., ur. dnia (...) ( pomyłka Sądu I instancji, gdyż chodzi o rok (...)) ., od dnia 1 września 2005 r. pobiera emeryturę, przyznaną na podstawie art. 28 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.). Wnioskodawczyni posiada łączny staż ubezpieczeniowy w wymiarze: 17 lat, 4 miesięcy i 20 dni, w tym okres składkowy wynoszący 7 lat, 8 miesięcy i 13 dni (od dnia 1 lipca 1965 r. do dnia 21 września 1967 r., od dnia 20 stycznia 1970 r. do dnia 18 października 1970 r., od dnia 27 września 1973 r. do dnia 16 października 1973 r. i od dnia 1 maja 1979 r. do dnia 31 grudnia 1983 r.) oraz okres nieskładkowy w wymiarze 5 lat, 10 miesięcy i 7 dni, ograniczonych do 1/3 okresu nieskładkowego co dało 2 lata, 6 miesięcy i 25 dni (od dnia 19 października 1970 r. do dnia 4 maja 1973 r.), a także okres uzupełniający wynoszący 7 lat, 1 miesiąc i 12 dni (od dnia 20 maja 1958 r. do dnia 30 czerwca 1965 r.). Komisja do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców, działająca przy Ministrze Kultury i Sztuki w dniu 25 maja 1999 r. wydała decyzję nr (...), w której stwierdziła, że wnioskodawczyni w dniu 10 maja 1988 r. rozpoczęła działalność twórczą jako plastyk. Wydział Kultury i Sztuki (...)w N. zaświadczeniem z dnia 16 października 1989 r. potwierdził, że wnioskodawczyni, prowadząc gospodarstwo domowe wykonywała osobiście rękodzielnicze przedmioty o charakterze artystycznym. W okresie od 1 czerwca 1988 r. do 31 sierpnia 2005 r. wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu działalności twórczej, przy czym nie opłaciła składek za okresy: od 1 czerwca 1988 r. do 31 grudnia 1998 r., od 1 stycznia 1999 r. do 31 grudnia 2003 r. oraz od 3 stycznia
2004 r. do 31 sierpnia 2005 r. Zaległości za okres od 1 stycznia 1999 r. do 31 grudnia 2003 r. zostały umorzone. Wpłata dokonana przez wnioskodawczynię na zaległe składki w dniu 8 września 2004 r. w kwocie 1.006,11 zł została rozliczona zgodnie z jej wnioskiem na pokrycie należności objętych tytułami wykonawczymi - tytułem należności na Fundusz Pracy. Pierwszy wniosek o emeryturę z tytułu pracy twórczej B. P. złożyła do organu rentowego w dniu 2 sierpnia 2004 r. Decyzją z dnia 28 września 2004 r. organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do emerytury z uwagi na to, że nie wykazała 20 lat ubezpieczenia, lecz 17 lat, 3 miesiące i 20 dni, jak również nie wykazała 15 lat pracy artystycznej. Wyrokiem z dnia 1 września 2005 r. Sąd Okręgowy w Krakowie w sprawie o sygn. akt VIII U 6481/04 oddalił wywiedzione od w/w decyzji odwołanie wnioskodawczyni. Kolejny wniosek o przyznanie emerytury twórczej wnioskodawczyni złożyła do organu rentowego w dniu 26 września 2005 r., lecz decyzją z dnia 4 listopada 2005 r. ponownie odmówiono jej tej emerytury, podkreślając, że okres działalności twórczej od 1 czerwca 1988 r. do dnia 25 września 2005 r. w wymiarze 16 lat, 3 miesięcy i 25 dni nie mógł zostać jej uwzględniony przy ustalaniu prawa do emerytury z uwagi na nieopłacenie składek na ubezpieczenie społeczne. W dniu 4 grudnia 2006 r. wnioskodawczyni wystąpiła do ZUS z kolejnym wnioskiem o emeryturę twórczą, lecz decyzją z dnia 23 stycznia 2007 r. po raz kolejny odmówiono jej prawa do tego świadczenia, powołując się na w/w przyczyny. Pismem z dnia 13 sierpnia 2008 r. ZUS poinformował wnioskodawczynię, że okres działalności twórczej zostanie jej doliczony do stażu ubezpieczenia, jeżeli z tego tytułu opłaci należne składki, o czym została poinformowana pismem z dnia 20 maja 2004 r. Jednocześnie ZUS poinformował wnioskodawczynię, że dotychczasowe decyzje są prawidłowe i nie ma podstaw do ich zmiany. W dniu 20 lutego 2009 r. wnioskodawczyni złożyła do ZUS wniosek o zamianę pobieranego przez nią świadczenia emerytalnego na emeryturę z tytułu działalności twórczej. Pismem z dnia 24 kwietnia 2009 r. ZUS poinformował wnioskodawczynię, że wpłata dokonana przez nią w dniu 8 września 2004 r. w kwocie 1.006,11 zł została rozliczona w 2004 r. na pokrycie należności objętych tytułami wykonawczymi tytułem należności na Fundusz Pracy. B. P. po raz kolejny w dniu 25 marca 2010 r. złożyła wniosek o zamianę pobieranego przez nią świadczenia na emeryturę twórczą i decyzją z dnia 16 czerwca 2010 r. ZUS znów z w/w przyczyn odmówił jej prawa do przedmiotowego świadczenia z tytułu działalności twórczej. Z następnym wnioskiem o zmianę świadczenia wnioskodawczyni wystąpiła w dniu 10 czerwca 2011 r. Odmawiając wnioskodawczyni prawa do wnioskowanego świadczenia, decyzją z dnia 7 lipca 2011 r. podkreślono, że decyzją z dnia 16 czerwca 2010 r. organ rentowy odmówił jej przyznania emerytury z tytułu działalności twórczej, a do wniosku z dnia 10 czerwca 2011 r. nie przedłożyła żadnych nowych dowodów, mających wpływ na prawo do emerytury. Do ostatniego ( przedmiotowego) wniosku o emeryturę twórczą złożonego w organie rentowym w dniu 31 lipca 2013 r. wnioskodawczyni nie przedłożyła również żadnych nowych dowodów, które mogłyby mieć wpływ na możliwość przyznania jej emerytury z tytułu działalności twórczej, a nadto nie wykazała, że opłaciła składki na ubezpieczenie z tytułu działalności twórczej.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, której wiarygodności i mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy przyjął, iż odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu rentowego, wyrażone w zaskarżonej decyzji z dnia 9 września 2013 r., odmawiającej wnioskodawczyni przyznania emerytury, z uwagi na to, że wbrew dyspozycji art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), nie przedłożyła ona żadnych nowych dowodów, mających wpływ na ustalenie prawa do świadczenia emerytalnego z tytułu działalności twórczej. Odwołując się do przepisów ustawy z dnia 27 września 1973 r. o zaopatrzeniu emerytalnym twórców i ich rodzin (tekst jedn.: Dz.U. z 1983 r. Nr 31, poz. 145 ze zm.) Sąd pierwszej instancji podkreślił, że o ile przed dniem 1 stycznia 1974 r. nie istniał obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne twórców, to okresy wykonywania działalności twórczej lub artystycznej przed wskazaną datą są traktowane - w myśl art. 6 ust. 2 pkt 9 lit. b ustawy o emeryturach i rentach z FUS - jako fikcyjne (bez opłaconej składki) okresy składkowe tylko wówczas, gdy po pierwsze - zostały uznane przez Komisję do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców za okresy prowadzenia takiej działalności oraz po drugie - twórca lub artysta po dniu 31 grudnia 1973 r. opłacał składki z tytułu jej wykonywania. Mając powyższe na względzie Sąd zaakcentował, że skoro zgodnie z decyzją Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców z dnia 25 maja 1999 r., wnioskodawczyni od dnia 10 maja 1988 r. zaczęła wykonywać działalność twórczą jako plastyk, to z działalnością tą wiązał się wymóg opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, któremu nie uczyniła ona zadość. Równocześnie Sąd pierwszej instancji zauważył, że dowodem na okoliczność opłacenia składek nie była sama decyzja Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców, gdyż jej przedmiotem było tylko stwierdzenie prowadzenia działalności artystycznej przez wnioskodawczynię, a nie uiszczenia przez nią składek z tego tytułu. Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że wnioskodawczyni nie wykazała już w 2004 r., jak i po tym okresie, że opłaciła składki na ubezpieczenie z tytułu działalności artystycznej, a dokonana przez nią wpłata w dniu 8 września 2004 r. w kwocie 1.006,11 zł została rozliczona w 2004 r. na pokrycie należności objętej tytułami wykonawczymi tytułem należności na Fundusz Pracy, a nie na ubezpieczenia społeczne. Równocześnie Sąd podniósł, że skoro wnioskodawczyni nie wykazała 15 lat pracy twórczej, jak również 20 lat łącznego ubezpieczenia, to dopiero opłacenie przez nią należnych składek może sprawić, że jej straż ubezpieczeniowy ulegnie zmianie i pobierane przez nią świadczenie zostanie jej zmienione na emeryturę twórczą. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku wywiodła wnioskodawczyni B. P., podnosząc, iż w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku znajdują się błędy i nieścisłości. W pierwszej kolejności wnioskodawczyni podkreśliła, iż ZUS uchyla się od przyznania jej emerytury twórczej, podczas gdy do 1974 r. nie było obowiązku opłacania składek i twórcy otrzymywali emerytury z tytułu działalności twórczej z uwagi na dorobek twórczy. Mając powyższe na uwadze wnioskodawczyni podniosła, iż tworzy od wczesnych lat dzieciństwa, a od 1960 r. do nadal pozostaje członkiem wielu zrzeszeń twórczych, otrzymując liczne nagrody i wyróżnienia. Opisując przebieg swojej działalności zawodowej, wnioskodawczyni podkreśliła, że w dniu 25 maja 1999 r. Komisja Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców przy Ministrze Kultury i Sztuki wydała decyzję o zaliczeniu jej 10,5 lat pracy twórczej od 10 maja 1988 r. do 31 grudnia 1998 r., w oparciu o którą ZUS wystawił jej tytuły wykonawcze, określając wysokość składek za lata 1992-1998, pomijając 3 lata i 7 miesięcy, a nadto wycofał się z uiszczonej przez nią opłaty za w/w 7 lat w wysokości 1.006,11 zł.
W przedmiotowej kwestii wnioskodawczyni podniosła, iż ZUS bez jej zgody przeznaczył wpłaconą przez nią kwotę na Fundusz Pracy i pomimo obietnic nie przesunął tych składek z Funduszu Pracy na „składki twórcze”, co oddala w czasie przyznanie jej emerytury twórczej. Następnie wnioskodawczyni podniosła, iż w uzasadnieniu wyroku błędnie wskazano datę jej urodzenia (powinno być (...)r.) i nie zaliczono jej 4 lat opieki nad dziećmi, a także lat „bezskładkowych” od 1958 r. W konkluzji wnioskodawczyni wniosła o uwzględnienie wywiedzionej przez nią apelacji, a w konsekwencji zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej wnioskowanego świadczenia, albowiem z uwagi na pogarszający się stan zdrowia oraz wiek 70 lat nie jest już w stanie dorabiać do otrzymywanej aktualnie emerytury.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpatrywanej sprawie w pierwszym względzie podkreślić należy, iż wywodząc odwołanie od zaskarżonej decyzji organu rentowego wnioskodawczyni B. P. - jako osoba urodzona przed dniem 1 stycznia 1949 r. - domagała się przyznania jej prawa do tzw. emerytury twórczej, tj. emerytury na warunkach określonych dla pracowników wykonujących działalność twórczą lub artystyczną, usankcjonowanej na gruncie art. 33 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz § 3 i 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43). Równocześnie podkreślić należy, iż prawa do emerytury z tytułu wykonywania działalności twórczej, a zatem w oparciu o dyspozycję art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wnioskodawczyni nie dochodziła w ramach niniejszego postępowania po raz pierwszy, lecz kolejny, tj. szósty z rzędu.

W ramach przedmiotowej sprawy nie można było jednak mówić o powadze rzeczy prawomocnie osądzonej. W odniesieniu do wnioskodawczyni zapadł bowiem tylko jeden prawomocny wyrok, tj. wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 1 września 2005 r. (sygn. akt VIII U 6481/04), oddalający odwołanie wnioskodawczyni od decyzji organu rentowego z dnia 28 września 2004 r., którą odmówiono jej prawa do emerytury z uwagi na to, że nie udowodniła 20 lat ubezpieczenia, lecz wyłącznie 17 lat, 3 miesiące i 20 dni, a nadto nie wykazała 15 lat pracy twórczej. Ponadto, choć po uprawomocnieniu się powyższego wyroku, organ rentowy w ramach kolejnych decyzji, nie uwzględniał żadnego z wniosków apelującej, domagającej się przyznania jej tzw. emerytury twórczej, to jednakże w ramach jednej z tychże decyzji (z dnia 23 stycznia 2007 r.) - na podstawie nowego dowodu – zaliczono wnioskodawczyni w poczet okresów składkowych kolejny (miesięczny) okres ubezpieczenia, a przy tym wnioskodawczyni nie odwoływała się od tychże decyzji na drogę postępowania sądowego. Mając powyższe na względzie godzi się nadmienić, że prawomocny wyrok rozstrzygający o braku prawa do świadczenia nie jest przeszkodą do wystąpienia z ponownym wnioskiem o to samo świadczenie, ponieważ wniosek taki jest zawsze dopuszczalny w sytuacji, gdy po uprawomocnieniu się wyroku nastąpiły nowe okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń. W takiej sytuacji sprawa tocząca się w wyniku rozpoznania nowego wniosku - wydania nowej decyzji - nie jest sprawą o to samo roszczenie, które było przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie poprzednio zakończonej wydaniem wyroku. W odniesieniu do stosunków ubezpieczenia społecznego powaga rzeczy osądzonej ma bowiem walor szczególny, który ogranicza w istocie jej praktyczne znaczenie. Rozstrzygnięcia sądowe w sprawach z tego zakresu ustalają treść łączącego strony stosunku prawnego w chwili wyrokowania. Nowe zdarzenia zachodzące po uprawomocnieniu się orzeczenia mogą spowodować przekształcenie treści praw i obowiązków stron stosunku ubezpieczenia społecznego, gdyż nie jest wykluczone spełnienie się lub upadek przesłanek materialnoprawnych prawa do świadczeń. Zasadą rządzącą tymi stosunkami jest właśnie możliwość wzruszenia ustaleń stanowiących podstawę faktyczną prawomocnych orzeczeń sądu, także przez wydanie nowej decyzji organu rentowego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 3 października 1996 r., II UZP 18/96, OSNAPiUS 1997 nr 7, poz. 117, a poprzednio uchwałę z 20 września 1978 r., II UZP 7/78, OSNCP 1979 nr 3, poz. 48, a także postanowienie Sądu Najwyższego z 19 stycznia 1984 r., II URN 131/83, OSNCP 1984 nr 10, poz. 177, wyrok z 8 października 1986 r., II URN 182/86, OSNCP 1987 nr 12, poz. 212, postanowienie z 14 stycznia 1997 r., II UKN 50/96, OSNAPiUS 1997 nr 17, poz. 328, wyrok z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99, OSNAPiUS 2000 nr 19, poz. 734 i wyrok z 8 lipca 2005 r., I UK 11/05, OSNP 2006 nr 5-6, poz. 98). Zmiana okoliczności zawsze otwiera drogę do ponownego rozpoznania sprawy.

Równocześnie jednakże - tak jak trafnie podniósł to organ rentowy, a następnie Sąd Okręgowy, w ramach rozpatrywanej sprawy brak było podstaw do wznowienia postępowania na podstawie art. 114 ust. 1 w/w ustawy o emeryturach i rentach z FUS, albowiem do wniosku z dnia 31 lipca 2013 r., poprzedzającego zaskarżoną decyzję ZUS z dnia 9 września 2013 r., wnioskodawczyni nie przedłożyła żadnych nowych dowodów, mających wpływ na ustalenie przysługujących jej uprawnień emerytalnych, przewidzianych na gruncie art. 33 w zw. z art. 32 w/w ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zw. z § 3 i § 12 w/w rozporządzenia Rady Ministrów. Co więcej, wcześniejszą decyzją z dnia 7 lipca 2011 r. odmówiono wnioskodawczyni prawa do emerytury z tytułu wykonywania działalności twórczej również na podstawie art. 114 ust. 1 w/w ustawy.

Godzi się zauważyć, że powołane przepisy przewidują, iż prawo do emerytury na warunkach określonych dla pracowników wykonujących działalność twórczą lub artystyczną mają również osoby urodzone przed dniem 1 stycznia 1949 r., ubezpieczone z tytułu działalności twórczej lub artystycznej, które legitymują się co najmniej 20-letnim okresem składkowym i nieskładkowym, w tym co najmniej 15-letnim okresem działalności twórczej, podczas gdy w świetle dokumentacji zalegającej w aktach rentowych, wnioskodawczyni legitymowała się jedynie ogólnym stażem ubezpieczeniowym w łącznym wymiarze 17 lat, 4 miesięcy i 20 dni (zamiast wymaganych 20 lat), w ramach których nie posiadała również 15 lat działalności twórczej, tj. 15 lat opłacania składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu działalności twórczej. Podkreślić bowiem należy, że dyspozycja art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości, iż nabycie prawa do emerytury na warunkach określonych dla pracowników - właśnie z uwagi na taki sam ubezpieczeniowy status prawny jak pracownicy wykonujący działalność twórczą lub artystyczną - mają tylko i wyłącznie osoby ubezpieczone z tytułu działalności twórczej lub artystycznej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2010 r., III UK 91/09, LEX nr 602076). Powyższe stanowisko potwierdził również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 czerwca 2008 r., II UK 325/07(OSNP 2009/21-22/300), akcentując, iż ubezpieczeni twórcy czy artyści, niebędący pracownikami, wykonujący działalność twórczą lub artystyczną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) mogą nabyć prawo do emerytury w wieku i na zasadach dotyczących nabywania uprawnień emerytalnych przez pracowników wykonujących działalność twórczą lub artystyczną. W świetle dokonanych wywodów oczywistym było zatem, że skoro za okres działalności twórczej lub artystycznej w ramach niepracowniczego zatrudnienia nie odprowadzono składek na ubezpieczenie społeczne, to okres ten nie mógł stanowić okresu ubezpieczenia, o którym mowa w art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a w konsekwencji nie podlegał zaliczeniu do wymaganego okresu działalności twórczej lub artystycznej określonego w § 12 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 lutego 2010 r., III AUa 2848/09, OSA w Katowicach 2010/3/7). Nadto okres wykonywania działalności twórczej, za który nie została opłacona składka nie mógł stanowić również okresu składkowego, podlegającego zaliczeniu w poczet ogólnego stażu ubezpieczeniowego. Okresami składkowymi są bowiem okresy, za które składka została faktycznie zapłacona, w tym m.in.: okresy opłacania składek na ubezpieczenie społeczne od dnia 15 listopada 1991 r. do dnia 31 grudnia 1998 r., określone w przepisach ustaw wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz okresy opłacania składek na ubezpieczenie społeczne przed dniem 15 listopada 1991 r., w tym określone w art. 6 ust. 2 pkt 9 lit.a) okresy działalności twórczej lub artystycznej, o ile była zapłacona składka. Nadto, tak jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, o ile przed dniem 1 stycznia 1974 r. nie istniał obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne twórców, to okresy wykonywania działalności twórczej lub artystycznej przed wskazaną datą są traktowane - w myśl art. 6 ust. 2 pkt 9 lit.b) ustawy o emeryturach i rentach z FUS - jako fikcyjne (bez opłaconej składki) okresy składkowe tylko wówczas, gdy po pierwsze - zostały uznane przez Komisję do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców za okresy prowadzenia takiej działalności oraz po drugie - twórca lub artysta po dniu 31 grudnia 1973 r. opłacał składki z tytułu jej wykonywania.

W konkluzji stwierdzić zatem należy, że skoro stosownie do treści decyzji Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców z dnia 25 maja 1999 r. wnioskodawczyni rozpoczęła działalność twórczą jako plastyk począwszy od dnia 10 maja 1988 r., to z działalnością tą wiązał się bezwzględny wymóg opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. W świetle powyższego oczywistym było zatem, iż dla przyznania wnioskodawczyni świadczenia emerytalnego z tytułu wykonywania działalności twórczej niezbędne jest uprzednie przedłożenie przez nią dowodów dokumentujących opłacenie zaległych składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu wykonywania działalności twórczej za okres od 1 czerwca 1988 r. do 31 grudnia 1998 r. oraz od 3 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia 2005 r. Wnioskodawczyni opłaciła bowiem należne składki wyłącznie za okres od 1 stycznia 2004 r. do 2 stycznia 2004 r. Składki za okres od 1 stycznia 1999 r. do 31 grudnia 2003 r. zostały jej umorzone, co wykluczało możliwość uwzględnienia całego tego okresu w poczet okresu ubezpieczenia, od którego zależą uprawnienia emerytalne. Równocześnie, tak jak trafnie podkreślił to Sąd Okręgowy, a uprzednio również wielokrotnie sam organ rentowy, brak było podstaw do zaliczenia wnioskodawczyni w poczet zaległych składek na ubezpieczenia społeczne za lata 1992-1998 wpłaty w wysokości 1.006.11 zł, dokonanej przez nią w dniu 8 września 2004 r., albowiem zgodnie z wyraźną dyspozycją wnioskodawczyni - wyrażoną wprost na przekazie pocztowym - kwota ta została rozliczona w 2004 r. na pokrycie należności objętych tytułami wykonawczymi o numerach: od (...) do (...), które dotyczyły wyłącznie należności na Fundusz Pracy i aktualnie – po tak dokonanym rozliczeniu nie ma możliwości dokonania w tym zakresie jakichkolwiek przesunięć czy zmian (k. 32-33 i k.188 a.r.). Dodatkowo, tak jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, warto również odnotować, iż opłacenie nieuiszczonych dotychczas przez wnioskodawczynię składek za okresy wykonywania działalności twórczej, przyczyni się nie tylko do zwiększenia po jej stronie okresów składkowych, ale także umożliwi uwzględnienie jej w poczet ogólnego stażu ubezpieczeniowego dłuższego okresu nieskładkowego z tytułu opieki nad dziećmi (art. 5 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

W tym stanie rzeczy skoro zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego był prawidłowy, a apelacja wnioskodawczyni nie zawierała usprawiedliwionych zarzutów, mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 385 k.p.c. orzekł jak
w sentencji wyroku.