Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2015 r. sprawy, przeciwko R. S. s. K. i M. z domu G., ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1)  W dniu 7 maja 2014 roku ok. godz. 12:30 w W. przy ul. (...) 1 w hali „przylotów” (...)na terenie L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem,

tj. o czyn z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r.;

2)  W dniu 10 kwietnia 2014 roku ok. godz. 22:20 w W. przy ul. (...) 1, przed halą „przylotów” (...), kierujący pojazdem marki B. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku B-35 „zakaz postoju”,

tj. o czyn z art. 92 § 1 Kw

Orzeka

1)  Obwinionego R. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 92 par 1 kw. w zw. z art. 9 par 2 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 2840/14

UZASADNIENIE

R. S. został obwiniony o to, że:

1)  W dniu 7 maja 2014 roku ok. godz. 12:30 w W. przy ul. (...) 1 w hali „przylotów”(...) na terenie L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o czyn z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r.;

2)  W dniu 10 kwietnia 2014 roku ok. godz. 22:20 w W. przy ul. (...) 1, przed halą „przylotów” (...) kierujący pojazdem marki B. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku B-35 „zakaz postoju”, tj. o czyn z art. 92 § 1 Kw

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 maja 2014 roku ok. godz. 12:30 R. S. przebywał w W. przy ul. (...) 1 w hali „przylotów” (...) na terenie (...) im. (...) w W.. Przebywając w tym miejscu proponował napotkanym pasażerom L. wykonanie usługi przewozu. Zachowanie R. S. wzbudziło zainteresowanie pracownika Służby Ochrony Kolei A. D.. Z uwagi na powyższe wartownik udał się w kierunku osób, które zostały zaczepione przez tego mężczyznę, rozpytując je o treść rozmowy. Osoby te oświadczyły, iż mężczyzna ten proponował im usługę przewozu. A. D. wezwał na miejsce zdarzenia patrol policji. Funkcjonariuszka Policji post. M. D., która udała się na miejsce zdarzenia wylegitymowała mężczyznę wskazanego jej przez wartownika. Wylegitymowanym mężczyzną okazał się być R. S..

W dniu 10 kwietnia 2014 roku ok. godz. 22:20 na terenie podjazdu przed halą „przylotów” (...) (...) im. (...) w W. miała miejsce kolejna interwencja policji z udziałem R. S.. Funkcjonariusz Policji sierż. szt. K. M. patrolując rejon podjazdów przed halą „przylotów” (...) ujawnił, iż kierujący pojazdem marki B. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-35 „zakaz postoju”. Kierowcą samochodu okazał się być R. S..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka K. M. /k. 49, 27/, zeznań świadka A. D. /k. 49, 13v/, zeznań świadka M. D. /k. 49, 15v/, a także notatki urzędowej /k. 1/, notatki wartownika /k. 5/ oraz dokumentów z akt sprawy V W 2841/14 w postaci: notatki urzędowej /k. 20/, kserokopii karty rejestracyjnej /k. 22/.

Obwiniony R. S. składał wyjaśnienia na etapie czynności wyjaśniających w zakresie drugiego z zarzuconych mu czynów. W złożonych wyjaśnieniach nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jednocześnie skorzystał on z uprawnienia do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane w sprawie pytania. /k. 24 z akt sprawy VW 2841/14 wyjaśnienia obwinionego R. S. /

Po wydaniu wyroku nakazowego obwiniony złożył od niego sprzeciw. Nie stawił się on na rozprawie w dniu 8 stycznia 2015 roku. Przesyłka: wezwanie do stawiennictwa na rozprawę sądową została przez niego prawidłowo odebrana. Nie usprawiedliwił on również swojej nieobecności. Sąd, uznając, iż osobisty udział obwinionego nie jest niezbędny, zgodnie z art. 71 § 4 kpw przeprowadził wobec R. S. rozprawę zaocznie i wydał wyrok zaoczny.

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. S. w odniesieniu do obu przypisanych mu czynów.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w zakresie pierwszego z zarzuconych obwinionemu czynów Sąd wziął pod uwagę zeznania funkcjonariuszki Policji M. D. oraz pracownika Służby Ochrony Kolei A. D.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatki urzędowej /k. 1/ i notatki wartownika /k. 5/.

Analizując osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom pracownika Służby Ochrony Kolei świadka A. D.. Pomimo tego, iż świadek ten podczas składania zeznań w postępowaniu sądowym nie pamiętał okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniał sobie zdarzenie oraz potwierdził autentyczność złożonych zeznań. Zeznania tego świadka złożone w postępowaniu wyjaśniającym i potwierdzone przed Sądem należało ocenić jako logiczne, spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Znalazły one również swoje potwierdzenie w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym zebranym w zakresie pierwszego z zarzuconych obwinionemu czynów.

Z zeznań tego świadka wynika, iż w dniu 7 maja 2014 roku od godziny 6:00 pełnił on obowiązki służbowe wartownika konwojenta na terenie (...) im. (...) w W.. O godz. 12:25 w trakcie patrolowania hali przylotów (...) (...)zauważył on znanego mu z widzenia mężczyznę, który podchodził do pasażerów lotniska. Z uwagi na powyższe udał się on w kierunku osób, które rozmawiały z tym mężczyzną, w celu uzyskania informacji na temat przeprowadzonej rozmowy. Po rozpytaniu osoby te oświadczyły, iż mężczyzna, z którym przeprowadzili rozmowę proponował im usługę przewozu. Z uwagi na powyższe świadek podjął interwencję wobec tego mężczyzny. Na miejsce zdarzenia wezwał on również funkcjonariuszy Policji, którzy podjęli dalsze czynności w sprawie. /k. 49, 13v zeznania świadka A. D. /

Zeznania świadka A. D. były zgodne z załączoną do akt notatką wartownika /k. 5/ sporządzoną bezpośrednio po zdarzeniu, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

W celu ustalenia stanu faktycznego w sprawie pierwszego z zarzuconych obwinionemu czynów w toku postępowania sądowego przesłuchano również świadka M. D.. Choć świadek nie pamiętała na rozprawie głównej okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniała sobie interwencję i potwierdziła ich autentyczność. Jej zeznania złożone w postępowaniu wyjaśniającym i potwierdzone przed Sądem były logiczne, odpowiadają one również zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Są one również spójne z zeznaniami świadka A. D.. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariuszka policji M. D., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagowała na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez nią działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowana rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ta, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżyła R. S. o czyn, których w rzeczywistości w/w nie popełnił.

W złożonych zeznaniach świadek M. D. przedstawiła szczegółowo okoliczności oraz przebieg podjętej w dniu zdarzenia interwencji z udziałem obwinionego, wskazując, iż bezpośrednio jej przyczyną było zgłoszenie uzyskane od pracownika Służby Ochrony L. A. D.. /k. 49, 15v zeznania świadka M. D. /

Zeznania M. D. były zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną bezpośrednio po zdarzeniu, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie drugiego z zarzuconych obwinionemu R. S. czynów Sąd wziął pod uwagę zeznania świadka K. M., a także dowody z dokumentów z akt sprawy V W 2841/14 w postaci: notatki urzędowej /k. 20/ oraz kserokopii karty rejestracyjnej /k. 22/.

Zeznania świadka K. M. należało uznać za logiczne i spójne. Odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Choć świadek składając zeznania na rozprawie głównej również nie pamiętał okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniał sobie przeprowadzoną interwencję i potwierdził ich autentyczność. Wskazać należało również, iż świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył obwinionego o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Z zeznań świadka K. M. wynika, iż w dniu zdarzenia około godz. 22:20 patrolując teren podjazdów przed halą przylotów (...) (...) im. (...) w W. na wysokości parkingu wielopoziomowego P-1 podjął interwencję wobec kierującego pojazdem marki B. o nr rej. (...), który nie zastosował się do znaku drogowego B-35 „zakaz postoju”. Kierowcą samochodu okazał się być R. S.. /k. 49, 27 zeznania świadka K. M. /

Zeznania K. M. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 20/ sporządzoną bezpośrednio po zdarzeniu, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Ustalając stan faktyczny w sprawie drugiego z zarzutów, Sąd posłużył się również kserokopią karty rejestracyjnej /k. 22/. Dowód ten należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym jego zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tego dokumentu.

Obwinionemu R. S. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w Ustawy obowiązujących na lotnisku. Niniejszy przepis odsyła do art. 83a ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b powołanej regulacji, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Celem wprowadzonego zakazu jest m. in. zapewnienie ochrony osobom korzystającym z usług przewozu osób taksówką przed nadużyciami ze strony osób wykonujących te usługi, które polegałyby na pobieraniu drastycznie zawyżonych opłat za przejazd, oraz zapobieganiu przypadkom natarczywego nagabywania podróżnych na terenie lotniska. Przepis ten umożliwia zarządzającemu lotniskiem skuteczne oddziaływanie na nieprawidłowości w prowadzeniu na terenie lotniska działalności w zakresie przewozu osób taksówką. Tym samym chroni pasażerów (...) przed nagabywaniem ze strony taksówkarzy oferujących swoje usługi transportowe, których zachowanie prowadzi do zakłócenia porządku na terenie lotniska.

Wskazać przy tym należy, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 Ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast art. 80 niniejszej ustawy stanowi, iż zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

Art. 82 pkt 3 Ustawy Prawo Lotnicze wymienia cztery formy dyspozycji (zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia), które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane wprost unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze.

Warto w tym miejscu wskazać, iż przywołany powyżej art. 210 ust. 1 pkt 5a prawa lotniczego został ustanowiony w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 21 lipca 2006 r., sygn. P 33/05. W wydanym orzeczeniu Trybunał uznał, iż art. 210 ust. 1 pkt 5 prawa lotniczego jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji. Wskazany przepis stanowił: „Kto nie wykonuje zarządzeń i poleceń zarządzającego lotniskiem związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa lotów lub porządkiem na lotnisku, o których mowa w art. 82 pkt 3 ustawy – podlega karze grzywny”. Z kolei art. 82 pkt 3 ustawy wskazywał, iż w celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska zarządzający lotniskiem wydaje zarządzenia, nakazy lub zakazy oraz polecenia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W wydanym orzeczeniu Trybunał zakwestionował zgodność powołanego artykułu z obowiązującym prawem, wskazując, iż przepis ten ma postać „nie tylko przepisu blankietowego zupełnego, ale co więcej nie określając w ogóle znamion czynu zabronionego, uniemożliwia doprecyzowanie tych znamion w innym przepisie ustawowym, czy też przepisie podstawowym”, (…) natomiast „zgodnie z art. 87 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są wyłącznie Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz – na obszarze działania organów, które je ustanowiły – akty prawa miejscowego”.

Zgodność obowiązującego obecnie art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze z Ustawą Zasadniczą była również przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt P 31/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż

1)  Art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2013 r. poz. 1393) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji;

2)  § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku (Dz. U. poz. 1023) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Tym samym Trybunał uznał za zgodne z Konstytucją przepisy pozwalające na reglamentowanie działalności gospodarczej na terenie lotnisk, a wymaganie zgody zarządcy lotniska nie narusza wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał podkreślił, iż gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniom, przy czym dla usprawiedliwienia ingerencji w tę wolność konieczne jest, aby ograniczenie tej wolności było uzasadnione ważnym interesem publicznym oraz realizowało wymogi zasady proporcjonalności. Rozpatrując tą sprawę, podobnie jak w poprzednich orzeczeniach, Trybunał przyjął, iż art. 22 Konstytucji, który reguluje wprost w sposób wyczerpujący i kompleksowy zarówno formalne, jak i materialne przesłanki ograniczenia wolności działalności gospodarczej, stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji, wyłączając jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej. Uznano tym samym, iż zakres dopuszczalnych ograniczeń wolności działalności gospodarczej, patrząc pod kątem materialnych podstaw ograniczeń, jest szerszy od zakresu dopuszczalnych ograniczeń tych wolności i praw, do których odnosi się art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał również, iż pomimo zawartego w zaskarżonym uregulowaniu odesłania do źródła podustawowego, poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, bez trudu pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Oznacza to, że art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 2 Ustawy Prawo Lotnicze jest zgodny z art. 2 Konstytucji w aspekcie wynikającej z niego zasady prawidłowej legislacji.

W związku z powyższym należało wskazać, iż wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem, podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

Zdaniem Sądu zachowanie obwinionego należało uznać jako wykonywanie przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.”

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działanie podejmowane przez obwinionego w dniu zdarzenia w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1, które polegało na proponowaniu napotkanym osobom, skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych, było związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą z zakresu usług transportowych, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie R. S. miało na celu skłonienie napotkanych osób do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Tym samym nieskorzystanie przez te osoby z oferowanej usługi nie uzasadnia twierdzenia, iż obwiniony nie prowadził działalności gospodarczej, bowiem do przyjęcia prowadzenia takiej działalności nie jest niezbędne skorzystanie przez potencjalnego klienta z proponowanej usługi.

Sąd, badając niniejszą sprawę, nie miał również wątpliwości, iż zarzucony czyn, który miał miejsce w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C., R. S. popełnił na terenie lotniska. Powyższe wynika z definicji legalnej zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze, zgodnie z którą „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”, jak również z powszechnej wiedzy. W tym miejscu należy również wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy Prawo lotnicze, częścią lotniczą lotniska jest obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany.

Zgodnie z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko.

Wśród lotnisk cywilnych znajdujących się w rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

Badając niniejszą sprawę Sąd również nie miał również wątpliwości, iż obwiniony w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1, wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Od 2001 roku zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...), w celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów, ogłasza bowiem postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie. W wyniku prowadzonych postępowań wybierano firmy, które mogły oferować swoje usługi na terenie (...) im. (...) w W.. Od dnia 1 stycznia 2011 roku obsługa taksówkowa pasażerów L. C. jest prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...).

Zważyć należy przy tym, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być jednoznacznie traktowane jako działanie ograniczające konkurencję. Jak zostało bowiem wspomniane wcześniej, zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. W tym miejscu wskazać należy także, iż (...) im. (...) jest lotniskiem międzynarodowym, które obsługuje największą w Polsce liczbę pasażerów zagranicznych. Dlatego dla wizerunku naszego kraju istotne jest, aby usługi świadczone w tym miejscu przez firmy transportowe były na jak najwyższym poziomie. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, spełniając wysokie wymagania w zakresie wykonywanych działań, przystąpili do postępowania ofertowego mającego na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na terenie L. im F. C. w W. na zamówienie.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych nie ulega wątpliwości, że obwiniony swoim zachowaniem w ramach pierwszego z zarzuconych mu czynów, wypełnił znamiona wykroczenia opisanego w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze i przypisanie mu winy w powyższym zakresie jest w pełni uzasadnione.

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów, Sąd uznał także, że obwiniony R. S. swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw określonego w pkt. drugim wyroku, mianowicie w dniu 10 kwietnia 2014 roku ok. godz. 22:20 w W. przy ul. (...) 1, przed halą „przylotów” (...), kierując pojazdem marki B. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku B-35 „zakaz postoju” .

Wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw. dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. W myśl art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym obwiniony jako uczestnik ruchu znajdujący się na drodze był obowiązany stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych. Rolą obwinionego było ustalenie czy i na jakich zasadach może on zatrzymać samochód w tym miejscu i dostosowanie się do obowiązującego oznakowania. Ignorując powyższe zasady popełnił wykroczenie z art. 92 § 1 kw. Nie zastosował się do znaku drogowego (B-35) „zakaz postoju” wykraczając tym samym przeciwko przepisom określonym w § 28 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony R. S. dopuścił się czynów wskazanych we wnioskach o ukaranie.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw oraz art. 9 § 2 kw. Wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze zagrożone jest karą grzywny. Z kolei wykroczenie określone w art. 92 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny albo karą nagany. Zgodnie z dyspozycją wyrażoną w art. 9 § 2 kw, jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Zgodnie z powyższą regułą, Sąd na podstawie art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te dwa wykroczenia wymierzył obwinionemu łączną karę grzywny w wysokości 400 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W przekonaniu Sądu nie ma potrzeby wymierzania surowszej kary grzywny. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 40 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.