Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 stycznia 2015 r.

Sąd Rejonowy w O. VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Nowak

Protokolant Urszula Piątkowska

w obecności Prokuratora Lidii Walkiewicz

po rozpoznaniu dnia 7 stycznia 2015 r.

sprawy

S. P.

syna E. i D. zd. Marszałkowska

ur. (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 29.07.2014r. w G. po uprzednim wyrwaniu płyty zabezpieczającej otwór okienny dostał się do wnętrza pomieszczenia gospodarczego skąd zabrał w celu przywłaszczenia cięgno do ciągnika, dwa używane akumulatory oraz nagrzewnicę aluminiową do junkersa powodując straty o łącznej wartości 400 zł na szkodę J. S., przy czym czynu tego dopuścił się, mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

I.  uznaje oskarżonego S. P. za winnego tego, że w dniu 29.07.2014 r. w G. po uprzednim wyrwaniu płyty zabezpieczającej otwór okienny dostał się do wnętrza pomieszczenia gospodarczego skąd zabrał w celu przywłaszczenia cięgno do ciągnika oraz nagrzewnicę aluminiową do junkersa powodując straty o łącznej wartości 90 zł na szkodę J. S., przy czym czynu tego dopuścił się, mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem oraz przyjmują , iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi tj. przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 283 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 283 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt. I kary pozbawienia wolności zawiesza oskarżonemu warunkowo na okres próby 3 (trzech) lat,

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. S. kwoty 90 (dziewięćdziesiąt) złotych,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. A. wynagrodzenie w kwocie 885,60 zł. brutto tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu,

V.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie, w tym opłaty zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt. VII K 395/14

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W miejscowości G. na posesji nr (...) stoi stodoła i obora. (...) te stanowią współwłasność, a jednym z współwłaścicieli jest J. S.. W oborze J. S. użytkuje pomieszczenie, w którym trzymał różne przedmioty między innymi: cięgno do ciągnika, dwa akumulatory samochodowe, każdy o wadze ok. 10 kilogramów, aluminiową nagrzewnicę do junkersa. Drzwi do tego pomieszczenia były zamknięte na kłódkę, w oknach były szyby, a jedno okno było zabite deskami. J. S. rzadko wchodzi do tego pomieszczenia.

/Dowód: zeznania świadka J. S. – 25, 67, 111v;

zeznania świadka G. S. – 6-7, 112;

dokumentacja zdjęciowa – k. 72-78/

W dniu 29 lipca 2014 r. około godz. 15.30 G. S. i J. R. stali na drodze za elewatorem w G.. W tym samym czasie, drogą w kierunku G. jechał na rowerze S. P.. Następnie G. S. udał się do swojego ojca J. S. na pole, a J. R. pojechał do domu.

/Dowód: zeznania świadka J. R. 11-12, 54, 112;

zeznania świadka G. S. – 6-7, 112/

W dniu 29 lipca 2014 r. pomiędzy godziną 16.00 a 17.00 S. P. w G. wyrwał deski zabezpieczające otwór okienny pomieszczenia użytkowanego przez J. S. i wszedł do środka. Po wejściu do pomieszczenia S. P. zabrał z niego cięgno do ciągnika o wartości 50 złotych oraz nagrzewnicę aluminiową do junkersa o wartości 40 złotych, które stanowiły własność J. S.. Następnie rzeczy te S. P. schował do worka na zboże. Worek S. P. położył z tyłu na rowerze i pchając rower szedł polna drogą, z worka wystawało cięgno. W tym samym czasie, tą samą polną drogą, jechał quadem J. R.. J. R. widział jak z worka, który leżał na pchanym przez S. P. rowerze wystawało cięgno do ciągnika. O całej tej sytuacji J. R. powiedział G. S.. J. S. poszedł sprawdzić swoje pomieszczenie i stwierdził, iż doszło do włamania. S. P. sprzedał rzeczy w punkcie skupu złomu.

/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego S. P. (częściowo) – k. 21, 65;

zeznania świadka J. S. – 25, 67, 111v;

zeznania świadka G. S. – 6-7, 112;

zeznania świadka J. R. 11-12, 54, 112;

zeznania świadka K. A. – k. 23/

Zgodnie z opinią biegłych sądowych lekarzy psychiatrów S. P. nie cierpi obecnie i nie cierpiał w przeszłości na zaburzenia psychiczne w rozumieniu psychozy. Jest on natomiast upośledzony umysłowo w stopniu umiarkowanym, co przejawia się w upośledzeniu logicznego rozumowania, planowania i przewidywania skutków swoich działań. Powoduje to, iż w krytycznym czasie S. P. miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postepowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 k.k.

/Dowód: opinia biegłych – k. 37/

Oskarżony S. P. ma 34 lata. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, ukończył szkołę specjalną w S., nigdzie nie pracuje. S. P. był już karany sądownie:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 8 kwietnia 2004 r., sygn. akt II K 31/04, za czyn z art. 283 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 31 § 2 k.k. został skazany na karę 50 stawek dziennych grzywny, wysokość jednej stawki dziennej określono na kwotę 10 złotych;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 14 grudnia 2010 r., sygn. akt II K 397/10 za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 4 k.k. został skazany na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 30 godzin miesięcznie;

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego w S.z dnia 11 września 2012 r., sygn. akt II K 228/12, za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 3 k.k. został skazany na karę 12 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

/Dowód: dane dotyczące oskarżonego S. P. – k. 30, 85;

karta karna – k. 28;

odpis wyroków – k. 55, 56/

Oskarżony S. P. początkowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w całości. Następnie zmienił swoje wyjaśnienia i przyznał się do zaboru cięgna oraz nagrzewnicy do junkersa. Zaprzeczył aby zabierał akumulatory. Wyjaśnił ponadto, iż okno do pomieszczenia było zabite deskami. Ściągnął te deski, wszedł do środka, zabrał cięgno i takie coś aluminiowe i włożył to do worka. Przyznał, że rzeczy te wiózł na rowerze, a następnie sprzedał je na złomie.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego S. P. – k. 21, 65/

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, iż wina oraz sprawstwo oskarżonego S. P. w zakresie kradzieży z włamaniem do pomieszczenia należącego do J. S. nie budzą wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego, zeznaniach świadków J. S., G. S., J. R., K. A. oraz dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji zdjęciowej z miejsca zdarzenia, odpisów wyroków, opinii sądowo - psychiatrycznej.

Za wiarygodne Sąd uznał w przeważającej części wyjaśnienia oskarżonego S. P., który przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. W tym miejscu wskazać należy, iż jeśli chodzi o pierwsze ze złożonych wyjaśnień, Sąd nie dał mu wiary w zakresie przyznania się do zaboru także dwóch akumulatorów. Po pierwsze wskazać należy, iż oskarżony poza lakonicznym stwierdzeniem „zabrałem te rzeczy” nie wskazał konkretnie jakie przedmioty zabrał. Z uwagi zaś na fakt, iż jest on osobą upośledzoną umysłowy, nie był przesłuchiwany w obecności obrońcy, mógł po prostu nie zrozumieć do końca przedstawionego mu zarzutu. Podczas drugiego przesłuchania, już w obecności obrońcy, wyjaśnił szczegółowo jakie rzeczy zabrał ze stodoły w G. i jak je przewoził. Wyjaśnienia te są natomiast logiczne, gdy zważy się na fakt, iż jak wynika z zeznań G. S. (k.112), każdy z akumulatorów ważył po 10 kilogramów i były standardowej wielkości. Uwzględniając te okoliczności wątpliwym jest aby oskarżony mógł te dwa akumulatory włożyć do worka i razem z pozostałymi przedmiotami przewozić je na bagażniku. Jest to tym bardziej oczywiste gdy zważy się na zeznania J. R., z których wynika, że worek był ułożony na płasko na bagażniku (k.112v). W pozostałym zakresie Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne albowiem były logiczne i korespondowały z zeznaniami świadków.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania świadka J. S. albowiem korelowały one z całym pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. zeznaniami G. S. i J. R., oraz wyjaśnieniami S. P., a ponadto były konsekwentne i spójne.

Podobnie Sąd odniósł się do zeznań G. S.. W ocenie Sądu zasługiwały one na przymiot wiarygodności i uwzględnienie albowiem były logiczne, konsekwentne i znalazły potwierdzenie w zeznaniach pozostałych świadków.

Do podstawy ustaleń stanu faktycznego Sąd włączył także zeznania J. R. albowiem były one konsekwentne, logiczne i korelowały z zeznaniami G. S. i J. S., a także z wyjaśnieniami oskarżonego.

Na przymiot wiarygodności zasługiwały także zeznania K. A.. Miały one jednak mniejsze znaczenie dla sprawy z uwagi na fakt, iż świadek nie miała żadnej wiedzy na temat kradzieży z włamaniem, a jedynie przyjmowała rzeczy w punkcie skupu złomu.

Osobowy materiał dowodowy znalazł także potwierdzenie w dowodach z dokumentów w postaci zdjęć z miejsca zdarzenia, odpisów wyroków. Sąd dał im wiarę w całości albowiem zostały sporządzone w przepisanej formie przez osoby do tego upoważnione. Ponadto żadna ze stron nie zaprzeczyła ich wiarygodności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Odnosząc się do opinii sądowo – psychiatrycznej Sąd w całości podzielił jej wnioski końcowe albowiem opinia była pełna, rzetelna, wydana po zapoznaniu się z aktami sprawy i badaniu oskarżonego.

Konkludując należy stwierdzić, że kompleksowa ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków oraz całości pozostałego materiału dowodowego, na którego podstawie Sąd ustalił stan faktyczny, dokonywana w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania pozwoliła na niewątpliwe ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego S. P.. Mając jednak na uwadze okoliczności wskazane powyżej, a zwłaszcza przy ocenie wyjaśnień oskarżonego, Sąd uznał, iż S. P. dokonał kradzieży z włamaniem do pomieszczenia należącego do J. S. skąd zabrał cięgno do ciągnika i aluminiową nagrzewnicę do junkersa o łącznej wartości 90 zł.

Przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. jest kwalifikowanym typem kradzieży. Znamieniem kwalifikującym jest sposób działania sprawcy tj. włamanie, które polega na przełamaniu zabezpieczeń chroniących cudzą własność.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, oskarżony S. P. wyrwał deski zabezpieczające otwór okienny do pomieszczenia w starej stodole. W ten sposób przełamane zostało zabezpieczenie chroniące znajdujące się w tym pomieszczeniu rzeczy, a oskarżony dostał się do środka, skąd zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy stanowiące własność J. S..

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd, mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy, uznał, iż czyn popełniony przez oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi o jakim mowa w art. 283 k.k.

Z wypadkiem mniejszej wagi mamy do czynienia wtedy, gdy charakterystyka zachowania sprawcy, który zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. powoduje, iż taki czyn zasługuje na łagodniejsze potraktowanie. Tym samym wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy okoliczności popełnienia czynu zabronionego wskazują, że z jednej strony sam czyn charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości, z drugiej zaś jego sprawca nie jest na tyle niebezpieczny dla społeczeństwa, aby stosować w stosunku do niego zwykłą karę przewidzianą za zrealizowane przez niego przestępstwo (por. J. Makarewicz, Kodeks karny z komentarzem, s. 446-447; orzeczenie Sądu Najwyższego z 7 lutego 1935 r., Zbiór Orzeczeń Sądu Najwyższego. Orzeczenia Izby Karnej 1935, poz. 388).

Oceniając czy dany czyn stanowi wypadek mniejszej wagi Sąd winien brać pod uwagę przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, ze szczególnym uwzględnieniem tych elementów, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 października 1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 27). Wśród znamion strony przedmiotowej istotne natomiast znaczenie mają w szczególności rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Wśród elementów strony podmiotowej istotne są stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy. Zgodnie natomiast z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia z 9 października 1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 27, uwzględniać także należy odcienie umyślności, premedytację, dokładność w przygotowaniu przestępstwa, upór w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu, przypadkowość, wpływ innej osoby, obawę przed skutkami działania.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy, w ocenie Sądu spełnione zostały wszystkie powyższe przesłanki. S. P. jest osobą upośledzoną umysłowo, dokonał włamania do starej stodoły wyrywając deski, którymi zabity był otwór okienny, a zabrał dwie rzeczy o bardzo małej wartości.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał zatem oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i w zw. z art. 283 k.k.

Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie nagminność tego rodzaju przestępstw, które godzą w mienie. W ostatnim czasie, na terenie właściwości tut. Sądu drobne kradzieże z włamaniem przyjęły wręcz postać plagi.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się także szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 kk. Sąd analizował więc motywację sprawcy, sposób działania. Uwadze Sądu nie uszedł także fakt, iż czyn popełniony przez S. P. należy do przestępstw umyślnych.

Sąd oceniał także postawę oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia. W tej mierze Sąd uwzględnił stopień rozwoju psychospołecznego oskarżonego, jego warunki materialne, rodzinne i stan zdrowia.

Sąd przeanalizował kwestię braku poprawy oskarżonego S. P. wobec wcześniejszego popełniania czynów zabronionych i orzekanych wobec niego kar. Z zachowania oskarżonego wywnioskować można, iż dotychczas orzekane wobec niego kary grzywny i ograniczenia wolności nie spełniły swojego celu i nie uświadomiły mu naganności jego postępowania, nie spowodowały zmiany zachowania, a tym samym kara nie spełniła postawionych jej celów resocjalizacyjnych.

Przy uwzględnieniu wszystkich tych okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenia Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, a kara w wyższym wymiarze byłaby już - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych inkryminowanego czynu – karą zbyt surową o charakterze odwetowym.

Wymierzona oskarżonemu kara odpowiada nie tylko stopniowi jego winy, ale realizuje też w stosunku do niego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Jednocześnie kara orzeczona wobec oskarżonego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Oskarżony S. P. był już karany sądownie, nie mniej jednak Sąd uznał, iż można wysnuć wobec niego jeszcze pozytywną prognozę kryminologiczną. Zdaniem Sądu warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 lat zapobiegnie demoralizacji oskarżonego oraz pozwoli mu na dalsze życie zgodne z norami prawnymi i społecznymi, zaś Sądowi pozwoli na weryfikację przyjętej wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Zważyć należy, że w tym konkretnym przypadku zwieszenie wykonania kary nie oznacza całkowitego odstąpienia od ukarania sprawcy. Mając bowiem na uwadze okoliczności czynu, Sąd uznał, iż koniecznym jest orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze i § 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasadził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. A. kwotę 885,60 złotych brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Uwzględniając aktualną sytuację materialną oskarżonego, brak pracy, na podstawie art. 624 § 1kpk i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym odstąpił od opłaty.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego;

2.  kal. 14 dni.

S., dnia 23 stycznia 2015 r.

SSR Izabela Nowak