Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tadeusz Węglarek

Sędziowie SA w SO Stanisław Tomasik (spr.)

SO Ireneusz Grodek

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Roberta Wiznera

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2015 roku

sprawy G. T.

oskarżonego z art. 178 a § 4 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 28 października 2014 roku sygn. akt II K 677/14

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 438 pkt 4 kpk, art. 624 § 1 pk, art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności w punkcie 5 zaskarżonego wyroku do wysokości 3 (trzech) lat;

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat G. M. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

zwalnia oskarżonego od opłaty za obie instancje i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 39/15

UZASADNIENIE

G. T. został oskarżony o to, że

I. W dniu 08.06.2014 roku o godzinie 18:05 w T. M.., na ul. (...), województwa (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m - ki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości - I badanie - 1,31 mg/l, II badanie - 1,27 mg/l, III badanie -1,24 mg/l, IV badanie 1,21 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie M.. w sprawie o sygn. akt nr:

-

II K 120/10 zaprowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

-

II K 1338/10 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

-

II K 683/11 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

-

II K 214/13 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

oraz mając orzeczony przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w sprawie o sygn. akt nr:

-

II K 120/10 na okres 5 lat do dnia 09.07.2015 r.

-

II K 1338/10 na okres 5 lat do dnia 23.03.2016 r. -II K 683/11 na okres 6 lat do dnia 17.12.2017r.

-

II K 214/13 na okres 10 lat do dnia 17.09.2023 r. tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 kk

II. W dniu 27.07.2014 roku o godzinie 19.40 na ul. (...)skrzyżowanie z ul. (...)w T. M.., województwa (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m - ki O. (...)o numerze rejestracyjnym (...)w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości - I badanie - 0,68 mg/l, II badanie - 0,62 mg/l, III badanie 0,60 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. w sprawach o sygn. akt nr:

-

II K 120/10 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

-

II K 1338/10 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

-

II K 683/11 zaprowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

-

II K 214/13 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

oraz mając orzeczony przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w sprawie o sygn. akt nr:

-

II K 120/10 na okres 5 lat do dnia 09.07.2015 r.

-

II K 1338/10 na okres 5 lat do dnia 23.03.2016 r.

-

II K 683/11 na okres 6 lat do dnia 17.12.2017 r.

-

II K 214/13 na okres 10 lat do dnia 17.09.2023 r. tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 kk.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 28 października 2014 roku w sprawie II K 677/14:

1.  oskarżonego G. T. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt I wyczerpującego dyspozycję art. 178 a § 4 kk i za to na podstawie art. 178 a § 4 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 10 lat ,

3.  oskarżonego G. T. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt II wyczerpującego dyspozycję art. 178 a § 4 kk i za to na podstawie art. 178 a § 4 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

4.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 10 (dziesięciu) lat ,

5.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk za zbiegające się przestępstwa z pkt. 1,3 wymierzył oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 4 lat,

6.  na podstawie art. 90 § 2 kk wymierzył oskarżonemu łączny środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 10 lat,

7.  zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego w części orzeczenia o karze.

Apelacja obrońcy oskarżonego została wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 4 k.p.k. i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec G. T..

W konkluzji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie kar jednostkowych jak i łącznych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 6 lutego 2015 roku:

Obrońca z urzędu oskarżonego popierał wniesioną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte. Nadto wnosił o zasądzenie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, oświadczając, że koszty te nie zostały uiszczone.

Prokurator wnosił o nieuwzględnienie apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga apelacyjna obrońcy oskarżonego jest zasadna jedynie w takim stopniu, że w wyniku jej wniesienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności do wysokości 3 lat.

Stwierdzić bowiem należy, iż orzeczona wobec oskarżonego G. T. kara łączna w postaci izolacyjnej kary 4 lat pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmiernie surowa. Bowiem w tym względzie pamiętać należy o ugruntowanym w tej materii orzecznictwie Sądu Najwyższego. Wypływa z niego konkluzja, iż rażąca niewspółmierność kary określona w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a tą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. w zw. z art. 56 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Tym samym, zmiana kary w instancji odwoławczej nie może nastąpić w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu Odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku - V KRN 230/72, niepublikowany). Podzielając powyższy pogląd Sądu Najwyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, zważywszy na całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na wymiar orzeczonej w stosunku do oskarżonego G. T. kary łącznej pozbawienia wolności, wskazać należy, iż Sąd Rejonowy nie uwzględnił ich w stopniu dostatecznym, umożliwiającym prawidłową realizację zasad wymiaru kary. Przy określaniu formy i wymiaru kary zasadniczej na gruncie przedmiotowej sprawy Sąd meriti słusznie poczytał na niekorzyść oskarżonego przede wszystkim jego uprzednią, wielokrotną karalność. Niemniej jednak stwierdzić należy, iż okoliczność ta nie może być jedyną, wpływającą na wymiar kary, którą w istocie cechuje zbytnia surowość w sensie jej dolegliwości. Bowiem łączna kara bezwzględna 4 lat pozbawienia wolności za przypisane czyny z art. 178 a § 4 k.k. zdaniem Sądu Odwoławczego jest karą zbyt surową.. Co prawda słusznie uznał Sąd Rejonowy, że wobec takiego sprawcy jak G. T. nie da się postawić pozytywnej prognozy kryminologicznej skutkującej warunkowym zawieszeniem kary pozbawienia wolności, to jednak kara izolacyjna 4 lat pozbawienia wolności za przypisane czyny jest niewspółmiernie wysoka. Sąd Odwoławczy podzielając ocenę Sądu I instancji doszedł do przekonania, że kumulacja cech negatywnych, demoralizacja oskarżonego w połączeniu z wielokrotną karalnością, przemawia za orzeczeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Jednak rozmiar tej kary orzeczonej przez Sąd Rejonowy nie daje się zaakceptować powodu jej nadmiernej surowości. W związku z tym Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i obniżył orzeczoną wobec oskarżonego łączną karę pozbawienia wolności do wysokości 3 lat. Brak jest jednak podstaw do dalszego łagodzenia orzeczonych kar jednostkowych i łącznej

pozbawienia wolności na etapie postępowania odwoławczego. Uzasadnionym wydaje się więc pogląd, że brak dostatecznie dolegliwej kary - w przypadku takich sprawców - zamiast korygować ich osobowość, utwierdziłby ich w przekonaniu o bezkarności, celowości oraz realnej możliwości uniknięcia odpowiedzialności, a więc utrwalałoby ich aspołeczne cechy, zamiast je eliminować.

Mając na względzie powyższe okoliczności, w pozostałym zakresie Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, jako słuszny i odpowiadający prawu.

Na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 4 w zw. z § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 (Dz.U. Nr 163 poz. 1348) Sąd Odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat G. M. kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżoemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

W oparciu o przepisy powołane w sentencji wyroku Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od opłaty za obie instancje i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.