Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2015 r. w Lublinie

sprawy E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawczyni E. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 21 listopada 2014 r. sygn. akt IV U 226/14

oddala apelację.

III AUa 1104/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 22 stycznia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił E. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ nie stwierdzono u niej niezdolności do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji E. K. domagała się jej zmiany poprzez ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podniosła przy tym, że cierpi na schorzenia prawej ręki, które powodują, że nie jest ona w pełni sprawna, a także na schorzenia kręgosłupa i prawego kolana, a ponadto ma bóle głowy, szumy uszne, niedosłuch i puchną jej nogi. Wszystkie te schorzenia, zdaniem ubezpieczonej, w dalszym ciągu powodują u niej niezdolność do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, że E. K. do dnia 30 listopada 2013 r. uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 21 października 2013 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Opierając się na orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS z dnia 9 stycznia 2014 r. stwierdzającym, że

ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 22 stycznia 2014 r. odmówił E. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Sąd Okręgowy nadto ustalił, że ubezpieczona ma wykształcenie wyższe ekonomiczne, które zdobyła w 2004 r. Przed ustaleniem prawa do renty, pracowała jako główna księgowa, a jeszcze wcześniej jako referent ds. kadr. Obecnie wnioskodawczyni pracuje w Centrum (...) w S. na stanowisku specjalisty ds. płac.

W celu weryfikacji oceny stanu zdrowia ubezpieczonej zawartej w orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS z dnia 9 stycznia 2014 r., Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu: ortopedii, neurologii i psychiatrii. Biegli ci w wydanej w sprawie opinii łącznej stwierdzili, że ubezpieczona cierpi na bóle i zawroty głowy w wywiadzie, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z zespołem bólowo-korzeniowym bez objawów korzeniowych, stan po złamaniu prawego nadgarstka powikłanego zespołem Sudecka, stan po leczeniu operacyjnym zespołu kanału Guyona prawej ręki – obecnie bez zaburzeń funkcji ręki prawej, stan po urazach skrętnych prawego kolana bez zaburzenia funkcji podpórczej PLD oraz zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane o łagodnym przebiegu. Stan zaawansowania tych schorzeń nie powoduje u wnioskodawczyni niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Dokumentacja medyczna i badanie ubezpieczonej wykazały, że stopień zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych w obrębie kręgosłupa jest niewielki i nie ogranicza jej sprawności. Zachowana jest pełna sprawność ruchowa i czynnościowa kończyn górnych (mięśnie rąk bez zaników, funkcje chwytne zachowane) i dolnych (kolana chłodne, bez wysięku, stabilne, zakres ruchów czynnych i biernych we wszystkich stawach prawidłowy, siła i napięcie mięśniowe prawidłowe, stawy skokowe i stopy bez zniekształceń, chód wydolny) i brak jest ograniczeń ruchomości kręgosłupa. Kliniczne badanie neurologiczne nie wykazało objawów ogniskowego uszkodzenia struktur OUN oraz objawów niewydolności krążenia mózgowego. W badaniu części obwodowej układu nerwowego brak jest aktywnych objawów zespołu korzeniowego kręgosłupa. Dolegliwości neurologiczne są dobrze kontrolowane farmakologicznie i rehabilitacyjnie w okresach zaostrzeń. W przyszłości - w okresach występowania objawów korzeniowych ubezpieczona może wymagać leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego. Badanie psychiatryczne nie wykazało zaburzeń nastroju, luk pamięci oraz objawów wytwórczych świadczących o chorobie psychicznej. Ubezpieczona funkcjonuje prawidłowo, pracuje, wykonuje obowiązki domowe, dom opuszcza bez lęków i obaw.

Biegli zgodnie stwierdzili, że aktualny stan zaawansowania rozpoznanych u E. K. schorzeń nie powoduje niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Stan czynnościowy narządów ruchu jest prawidłowy – kończyny górne i dolne są sprawne, a schorzenie kręgosłupa przebiega bez aktywnych objawów zespołu korzeniowego. W ocenie biegłego ortopedy stan zdrowia ubezpieczonej w zakresie stanu czynnościowego narządów ruchu poprawił się w stosunku do stanu sprzed kilku lat. Jest to wynikiem przebytego przez ubezpieczoną leczenia operacyjnego schorzenia prawego nadgarstka, które przyniosło zamierzony efekt terapeutyczny.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił opinie biegłych, zarówno zasadniczą, jak i uzupełniającą. Uznał, iż stanowią one wiarygodne dowody w sprawie, ponieważ zostały wydane przez lekarzy specjalistów z zakresu schorzeń występujących u ubezpieczonej, a ponadto poprzedzone były analizą dokumentacji medycznej oraz jej badaniem bezpośrednim. Opinie biegłych, zdaniem Sądu Okręgowego, są spójne i zostały należycie uzasadnione.

Ubezpieczona nie zgodziła się z ustaleniami biegłych z zakresu ortopedii i neurologii i wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu tych specjalności medycznych. Zakwestionowała stwierdzenia biegłych co do tego, że jest sprawna ruchowo. Wskazała, że nie jest w stanie kucnąć, czy stanąć na piętach. Sąd Okręgowy nie uwzględnił tego wniosku dowodowego ubezpieczonej, ponieważ podniesione przez nią zastrzeżenia nie podważają opinii biegłych, w której została zawarta obiektywna ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni i wpływ rozpoznanych u niej schorzeń na możliwość wykonywania pracy. W uzupełniających opiniach biegli lekarze: ortopeda i neurolog odnieśli się szczegółowo do zgłoszonych w piśmie 26 września 2014 r. zastrzeżeń ubezpieczonej pod adresem opinii zasadniczej i przeanalizowali dołączoną dokumentację leczenia.

Sąd Okręgowy podkreślił, iż biegli lekarze: ortopeda, neurolog i psychiatra rozpoznali u wnioskodawczyni szereg schorzeń i w zakresie schorzenia kręgosłupa wskazali na potrzebę dalszego leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego. Istnienie schorzenia nie przesądza jednak o istnieniu niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym. Ubezpieczona posiada wykształcenie wyższe, w przeszłości pracowała i aktualnie pracuje umysłowo. Istniejące u niej schorzenia nie ograniczają w stopniu znacznym jej zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Mając na uwadze, że E. K. nie udowodniła, iż jest niezdolna do pracy w rozumieniu art. 57 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2013 r., poz. 1440 ze zm.), Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku wniosła ubezpieczona E. K.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości apelantka zarzuciła mu:

a/ błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wyroku, polegający na stwierdzeniu, że ubezpieczona jest zdolna do pracy;

b/ naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie za wiarygodne wyników badania z dnia 15 kwietnia 2014 r. oraz opinii uzupełniającej z dnia 14 października 2014 r. w sytuacji, gdy wnioskodawczyni podnosiła okoliczności, że podane fakty zawarte w opinii są nieprawdziwe

W konsekwencji tych zarzutów apelantka wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie jej niezdolności do pracy i przyznanie prawa do renty.

Wnosiła nadto o dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii innych biegłych lekarzy na okoliczność jej niezdolności do pracy z uwzględnieniem przy tym wszelkich okoliczności faktycznych przez nią podniesionych.

W uzasadnieniu apelacji wnioskodawczyni podniosła, że leczenie i rehabilitacja nie dały zadawalających rezultatów. Odnosząc się do opinii biegłych lekarzy stwierdziła, że nie jest prawdą, iż ubiera się sprawnie, że funkcje obu rąk są zachowane. Częste przykurcze w okolicach łokcia prawego powodują brak czucia w palcach i wypadanie trzymanych przedmiotów. Do chwili obecnej, pomimo zabiegów i rehabilitacji, nie może wyprostować palców prawej ręki, nie może zacisnąć dłoni w pięść, nie wykonuje ruchów zgięcia w nadgarstku. W całej dłoni odczuwa pieczenie, w dni ciepłe – uczucie gorąca, w dni zimne – ręka marznie. To wszystko powoduje, że nie może wykonywać czynności typowych dla osoby praworęcznej, zatrudnionej jako pracownik umysłowy (posługiwanie się długopisem, kalkulatorem, czy komputerem), jak i wykonywać niektórych prostych czynności osobistych (np. mycie zębów).

Wnioskodawczyni powtórzyła w apelacji zarzuty odnoszące się do przeprowadzonych przez biegłych lekarzy badań poprzedzających wydanie przez nich opinii. Apelantka stwierdziła, że nie wykonała samodzielnie stania na palcach, nie wykonała przysiadów. Podniosła, iż dłuższe stanie lub siedzenie powodują uczucie drętwienia okolic odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz okolic prawego biodra z bólem promieniującym do prawej kończyny dolnej, co prowadzi do wykrzywienia 4 i 5 palca stopy prawej. W czasie badań nie unosiła samodzielnie kończyn na leżance. Wnioskodawczyni dalej podniosła, iż ma problemy z ułożeniem ciała na plecach z wyprostowanymi nogami, ponieważ w takiej pozycji nasilają się dolegliwości odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Wchodzenie i schodzenie po schodach nasila ból w prawym kolanie. Badanie USG z lipca 2013 r. potwierdziło przebyte uszkodzenie wiązadła krzyżowego II stopnia. Z kolei zmiany w odcinku szyjnym kręgosłupa powodują ból, pieczenie, a nawet uczucie kłucia. Częste bóle głowy i szumy w uszach są tak dokuczliwe, że pomimo przyjmowania leków przeciwbólowych nie jest w stanie normalnie funkcjonować.

Apelantka uważa, iż stan jej zdrowia uległ pogorszeniu, co potwierdzają aktualne wyniki badań oraz przedłożone zaświadczenia lekarskie. W dalszym ciągu wymaga leczenia i rehabilitacji. Te wszystkie okoliczności sprawiają, zdaniem ubezpieczonej, iż na opiniach biegłych lekarzy wydanych w postępowaniu przed Sądem I instancji nie można prawidłowo rozstrzygnąć sprawy niniejszej. W związku z tym uzupełnienie postępowania dowodowego o zawnioskowany w apelacji dowód z opinii innego zespołu biegłych tych samych specjalności medycznych ubezpieczona uważała za konieczne.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 r., II CKN 923/97 – OSNC 1999, z. 3, poz. 60; z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143; z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98 – LEX nr 50863; z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03 – LEX nr 585855; z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03 – LEX nr 585756; z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09 – LEX nr 518138; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09 – LEX nr 602700).

We wstępie do dalszych rozważań należy zauważyć, iż treść zarzutów przedstawionych w apelacji wnioskodawczyni wskazuje na potrzebę łącznego ich rozpatrzenia. Treść pierwszego zarzutu apelacji pozwala na stwierdzenie, że ubezpieczona zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, polegający na uznaniu, że jest ona zdolna do pracy, w istocie zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że jest zdolna do pracy, podczas gdy następstwem rozpoznanych u niej licznych schorzeń jest naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym utratę zdolności do pracy. W tym miejscu należy wskazać, iż sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego obejmuje wszystkie wypadki wadliwości wynikające z naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., a więc także błędy popełnione przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sprzeczność ta będzie występowała w wypadkach:

a/ gdy z treści dowodu wynika co innego niż przyjął sąd;

b/ gdy pewnego dowodu zebranego nie uwzględniono przy ocenie – wbrew obowiązkowi oceny całokształtu okoliczności sprawy;

c/ gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub są niedostatecznie potwierdzone;

d/ gdy sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy;

e/ ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania.

W sprawie niniejszej żaden z tych przypadków nie zachodził.

W uzasadnieniu apelacji wnioskodawczyni podniosła, iż ocena jej stanu zdrowia zawarta w opiniach biegłych lekarzy: ortopedy, neurologa i psychiatry wydanych w postępowaniu przed Sądem I instancji, na których został oparty zaskarżony wyrok, są wadliwe, ponieważ pozostają w rażącej sprzeczności z faktycznym stanem zdrowia, który ulega ciągłemu pogorszeniu. Należy więc przyjąć, że apelantka tym samym zakwestionowała dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę w/w opinii biegłych jako wiarygodnych, przekonywujących i wystarczających do uznania jej za zdolną do pracy. Dowód z opinii biegłych również podlega ocenie przy zastosowaniu kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Dokonując jej sąd w każdym wypadku powinien kontrolować wypowiedzi biegłych pod kątem ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłych, sposobu motywowania ich stanowiska, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r. , I CKN 1170/98 – OSNC 2001 , z. 4 , poz. 64 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00 – LEX nr 52 544). Wnioski, które Sąd I instancji wyciągnął poddając ocenie zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym powołane wyżej opinie biegłych lekarzy, przy zastosowaniu przy tym kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c., zostały logicznie uzasadnione i są zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Do opinii biegłych lekarzy zastrzeżenia zgłosiła ubezpieczona. W wyjaśnieniach złożonych na rozprawie w dniu 21 listopada 2014 r., rozwiniętych następnie w apelacji, wnioskodawczyni E. K. przedstawiła jedynie własną, subiektywną ocenę swego stanu zdrowia, która żadną miarą nie może zastępować dowodu z opinii biegłych lekarzy. Ocena niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2004 r., Nr 39, poz. 353 ze zm.) wymaga wiadomości specjalnych, które posiadają biegli lekarze specjaliści z zakresu schorzeń wcześniej rozpoznanych u apelantki. Takich wiadomości specjalnych nie posiada ubezpieczona, stąd dla prawidłowego rozpoznania sprawy niniejszej nie mają żadnego znaczenia jej wyjaśnienia złożone na rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wydanie zaskarżonego wyroku i zawarta w nich ocena niezdolności do pracy. Trafnie więc Sąd I instancji przyjął, że w takiej sytuacji nie zachodziła potrzeba uzupełniania postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych lekarzy: ortopedy, neurologa i psychiatry. Wobec wyjaśnienia przez biegłych lekarzy: ortopedę – traumatologa W. P., neurologa P. W. i psychiatrę J. U. czy rozpoznane u wnioskodawczyni schorzenia spowodowały utratę przez nią zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, prawidłowo Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie sporne okoliczności sprawy zostały już dostatecznie wyjaśnione i w związku z tym nie zachodziła potrzeba uzupełniania postępowania dowodowego o dowód z opinii biegłych lekarzy tych samych lub jeszcze innych specjalności medycznych.

Sąd I instancji przy ocenie przeprowadzonych w sprawie dowodów, w tym mających zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów z opinii biegłych lekarzy, nie dopuścił się przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. Określone w tym przepisie granice swobodnej oceny dowodów może bowiem naruszać tylko dowolna ocena zebranego materiału, brak wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów lub ich ocena sprzeczna z zasadami logicznego powiązania wniosków z ustalonym stanem faktycznym lub doświadczeniem życiowy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 lutego 1999 r., II UKN 459/98 – OSNAPiUS 2000, nr 6, poz. 252; z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99 – OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732; z dnia 10 listopada 1999 r., I PKN 361/99 – OSNAPiUS 2001, nr 7, poz. 216 oraz z dnia 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1446/00 – LEX nr 55 167). Wnioskodawczyni w apelacji nie wskazała natomiast żadnych powodów, dla których w/w opinie biegłych lekarzy: ortopedy – traumatologa, neurologa i psychiatry, na których został oparty zaskarżony wyrok, należałoby uznać za niewiarygodne. W apelacji nie została skutecznie zakwestionowana ani wiedza fachowa tych biegłych, ani dokładność przeprowadzonych przez nich badań oraz analizy dokumentacji leczenia wnioskodawcy. Reasumując należy uznać, iż dokonana przez Sąd Okręgowy ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów w pełni odpowiada kryteriom określonym w art. 233 § 1 k.p.c.

Konsekwencją uznania nietrafności przytoczonego w apelacji zarzutu naruszenia ostatnio powołanego przepisu musi być uznanie, iż chybiony jest również zarzut sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału. W świetle w/w opinii biegłych lekarzy: ortopedy – traumatologia, neurologa i psychiatry, które Sąd Okręgowy poddał prawidłowej ocenie i w pełni podzielił, wnioskodawczyni E. K. nie jest choćby częściowo niezdolna do pracy. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c. wskazał przyczyny, dla których obdarzył wiarą te opinie biegłych i oparł na nich swoje rozstrzygnięcie.

Zgłoszony w apelacji wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych lekarzy specjalistów z zakresu tych samych specjalności medycznych co wyżej wskazane nie mógł być uwzględniony przez Sąd Apelacyjny, ponieważ wnioskodawczyni potrzebę przeprowadzenia w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii biegłych lekarzy w/w specjalności medycznych uzasadniła jedynie subiektywnym przekonaniem, że w okresie od dnia 26 października 2010 r. do chwili obecnej jej stan zdrowia uległ pogorszeniu. Takiego subiektywnego przypuszczenia nie można uznać za wystarczające do uwzględnienia w/w wniosku dowodowego. Apelantka na potwierdzenie własnego przekonania dotyczącego oceny jej stanu zdrowia nie przedstawiła żadnego nowego dowodu, przede wszystkim w postaci dokumentacji leczenia, niebędącej wcześniej przedmiotem oceny biegłych wezwanych przez Sąd Okręgowy. W tym miejscu należy zauważyć, iż Sąd Apelacyjny nie był zobowiązany uwzględnić ten wniosek, ponieważ sąd nie jest zobowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony, tak długo aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i zgodnie z art. 217 § 2 k.p.c. pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1997 r., II UKN 45/97 – OSNAPiUS 1998, nr 1, poz. 24 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2002 r., II UKN 701/00 – Legalis). Mając to na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych lekarzy: ortopedy – traumatologia, neurologa i psychiatry.

Za całkowicie chybiony należy również uznać zarzut, iż wydanie zaskarżonego wyroku jest następstwem błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie za jego podstawę opinii biegłych lekarzy: ortopedy – traumatologia, neurologa i psychiatry, którzy rozpoznali szereg schorzeń i jednocześnie stwierdzili, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy, z zastrzeżeniem przy tym możliwości korzystania ze zwolnień lekarskich w okresach nasilenia się objawów chorobowych. W związku z tak przedstawionym zarzutem należy stwierdzić, iż sam fakt istnienia nawet licznych schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania choćby częściowej niezdolności do pracy, jeżeli leczenie jest na tyle skuteczne, że przywraca zdolność do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich z powodu niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2005 r., II UK 288/04 – OSNP 2006, nr 5-6, poz. 99).

W apelacji wnioskodawczyni nie powołała żadnych nowych faktów i dowodów, które pozwalałyby na dokonanie ustalenia, że którekolwiek z rozpoznanych u niej schorzeń z osobna lub wszystkie razem wzięte powodują jej niezdolność do pracy, choćby częściową.

Wynik prawidłowo przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego jednoznacznie wskazuje na to, że E. K. jest zdolna do pracy. Apelantka nie wykazała więc, że spełnia wszystkie przesłanki, od istnienia których uzależnione jest prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, a w szczególności, że jest niezdolna do pracy. Nie udowodniła więc, że spełniła podstawową przesłankę prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bliżej określoną w art. 57 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2013 r., poz. 1440 ze zm.).

Wyniki badań oraz zaświadczenia lekarskie przeprowadzone i wydane już w okresie po wydaniu przez organ rentowy zaskarżonej decyzji z dnia 22 stycznia
2014 r., na które ubezpieczona powołała się w apelacji, pozostawały bez wpływu na ocenę zaskarżonego wyroku. Warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych muszą być bowiem spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tej renty sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji organu rentowego według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03 – OSNP 2005, nr 3, poz. 43). Pogorszenie stanu zdrowia, na które powołała się apelantka, może jedynie uzasadniać nowy wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Nowe twierdzenia wnioskodawczyni o pogorszeniu się jej stanu zdrowia, co zostało ujawnione już po wydaniu decyzji rentowej, która nie była oparta na twierdzeniach o pogorszeniu stanu zdrowia w stopniu wcześniej nieznanym, a przez to nierozpoznanym przez organ rentowy, nie mogą być przedmiotem osądu apelacyjnego. Tego rodzaju nowości faktyczne, tj. nowe twierdzenia ubezpieczonego o pogorszeniu się stanu jego zdrowia po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji, które zostały zgłoszone w toku postępowania apelacyjnego, należy traktować jako nowe okoliczności sprawy i dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy żądanie przyznania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, które sąd ubezpieczeń społecznych mógł zakwalifikować jako wymagające przekazania do rozpoznania organowi rentowemu w trybie art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c., tyle że takich zarzutów autorka apelacji nie postawiła (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2007 r., III UZ 1/07 – OSNP 2008, nr 7-8, poz. 117).

Zaskarżony wyrok odpowiada więc prawu, a apelacja wnioskodawczyni E. K. jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.