Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2015 r. w Lublinie

sprawy A. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji A. N.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 13 października 2014 r. sygn. akt VI U 556/14

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1042/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 marca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, w następstwie przedłożonych nowych dowodów i rozpoznaniu wniosku A. N. z dnia 28 listopada 2013 r., uchylił decyzję z dnia 30 stycznia 2014 r. o odmowie wszczęcia postępowania na wniosek o przyznanie prawa do emerytury i odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do wcześniejszego świadczenia emerytalnego.

W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego 15 - letniego okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku, stąd brak podstaw do przyznania świadczenia.

A. N. w dniu 18 kwietnia 2014 r. odwołał się od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę i ustalenie prawa do dochodzonego świadczenia, z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w W. od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. jako pracy w warunkach szczególnych, podczas którego pracę wykonywał jako monter gazociągów.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o odrzucenie odwołania z uwagi na powagę rzeczy osądzonej.

Wyrokiem z dnia 13 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Radomiu oddalił odwołanie.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących podstawach faktycznych i prawnych.

A. N., ur. w dniu (...), złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. dniu 3 września 2012 r. wniosek o emeryturę wraz z załącznikami. Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 4 października 2012 r. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do wcześniejszego świadczenia emerytalnego.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. posiada udokumentowany ogólny staż pracy w ilości 26 lat, 2 miesięcy i 29 dni, w tym staż w warunkach szczególnych w wymiarze 10 lat, 3 miesięcy i 9 dni, jednakże nie został udowodniony wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze wykonywany stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązujący na danym stanowisku. Do stażu pracy w warunkach szczególnych odmówiono uwzględnienia okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1996 r. do 30 listopada 1998 r. w (...) S.A. w W. na stanowisku montera gazociągów z uwagi na braki formalne świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. W ocenie organu rentowego brak również podstaw do uwzględnienia całego okresu zatrudnienia, tj. od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych uwzględniającego cały w/w okres.

A. N. odwołał się od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę i ustalenie prawa do dochodzonego świadczenia, z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w (...) w W. od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. jako pracy w warunkach szczególnych, na stanowisku montera gazociągów – kierowcy.

Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2013 r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał A. N. prawo do emerytury poczynając od dnia 1 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie prawomocnym wyrokiem z dnia 4 września 2013 r., po rozpoznaniu apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 18 kwietnia 2013 r., zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia 4 października 2012 r.

W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że ogół ustalonych czynności i obowiązków wnioskodawcy nie pozwala na przyjęcie, że A. N. wykonywał w pełnym wymiarze prace określone w dziale IV załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. w Chemii – wytwarzanie i oczyszczanie gazu syntezowego oraz produkcja amoniaku i metanolu, czy też prace wymienione w dziale V pkt. l w/w załącznika, tj. roboty wodnokanalizacyjne i budowa rurociągów w głębokich wykopach. Zdaniem Sądu drugiej instancji wnioskodawca nie wykonywał również żadnych prac związanych z wydobywaniem gazu. Poza pracami w głębokich wykopach zajmował się instalacją i sprawdzaniem urządzeń gazowniczych w budynkach, a prace takie nie znajdują odzwierciedlenia w w/w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W związku z powyższym wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych.

A. N. w dniu 28 listopada 2013 r. złożył ponowny wniosek w przedmiocie przyznania prawa do emerytury, załączając nowe dowody, tj. zaświadczenia (...) sp. z o.o. w W. o wykonywaniu przez wnioskodawcę pracy w warunkach szczególnych w okresie od 1 stycznia 1996 r. do 30 listopada 1998 r. na stanowisku montera sieci gazowej, która pod względem wykonywanych czynności i zakresu obowiązków odpowiada pracom zawartym w wykazie A dziale IV poz. 30 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku tj. wytwarzanie, oczyszczanie i przesyłanie gazu węglowego i ziemnego/przemysł gazowniczy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 11 marca 2014 r. po rozpatrzeniu w/w wniosku odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w decyzji z dnia 4 października 2012 r., tj. brak udowodnienia 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Wnioskodawca od powyższej decyzji wniósł odwołanie będące przedmiotem rozpoznania w niniejszym postępowaniu.

Sąd Okręgowy wskazał, że A. N. w okresie od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. był zatrudniony w (...) sp. z o.o. w W. (zakład podlegał przekształceniom i w dniu nawiązania stosunku pracy funkcjonował pod nazwą (...) w W. Rejonie Gazowniczy w R.) na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera gazociągów – kierowcy. Praca wykonywana była na czynnych rurociągach i polegała na naprawie uszkodzonych lub zerwanych rurociągów, odkopaniu uszkodzonych rurociągów, ułożeniu ich na nowo w wykopach, ich izolowaniu, sprawdzeniu szczelności bądź uszczelnieniu zasuw, ich zasypaniu, ja też budowaniu przyłączy gazociągów do posesji prywatnych, tzn. od głównego gazociągu do ściany budynku lub ogrodzenia, zakładaniu opomiarowania (liczników) oraz montowaniu przyłączy gazowych tzn. wprowadzeniu instalacji do budynku i wykonaniu częściowego montażu. Wewnątrz budynku montowane były gazomierze, na zewnątrz budynku z kolei instalowano punkty redukcyjno – pomiarowe. Praca wykonywana była w brygadzie. Monterzy nie wykonywali budowy samej instalacji, bądź głównych gazociągów (tym zajmowali się prywatni wykonawcy), obsługiwali natomiast istniejące gazociągi. Nie wykonywali również przyłączy kuchenek gazowych ani piecyków. Wnioskodawca był jednocześnie kierowcą samochodu dostawczego marki (...). Do jego obowiązków należało dowieźć pracowników (także monterów gazociągów) na miejsce zleconych prac w promieniu około 10 kilometrów oraz odwieźć powrotem po zakończeniu pracy. Po zawiezieniu pracowników do pracy, wnioskodawca wykonywał prace montera, tak jak pozostali pracownicy. Samochód pozostawał jednak cały czas w jego dyspozycji. Jeżeli zachodziła potrzeba dowiezienia niezbędnych materiałów, np. do innej ekipy monterskiej pracującej w innym miejscu, bądź przywiezienia narzędzi z gazowni wnioskodawca tym się zajmował. Wnioskodawca od 10 września 1990 r. posiadał kwalifikacje (E) w zakresie eksploatacji urządzeń, sieci i instalacji gazowy uprawniające go do wykonywania pracy na stanowisku montera gazowego.

Sąd Okręgowy wskazał, że ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 nr 153 poz. 1227 ze zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy spełniają łącznie następujące warunki: 1/ legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet; 2/ mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet; 3/ nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1/ osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn; 2/ ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy stwierdził, że spór pomiędzy stronami dotyczył okoliczności, czy A. N. spełnia przesłanki przyznania prawa do emerytury z art. 184 w zw. z art. 32 w/w ustawy tj. czy w okresie od 24 maja 1989 roku do 30 listopada 1998 r., pozostając w zatrudnieniu w (...) sp. z o.o., wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. co najmniej 15 lat i czy staż ten osiągnął na dzień 1 stycznia 1999 r.

Sąd Okręgowy wskazał, że wnioskodawca podnosił, że w podczas całego okresu zatrudnienia w/w zakładzie pracę w warunkach szczególnych wykonywał jako monter gazociągów, a stanowisko kierowcy było zajęciem dodatkowym. Stanowisko swoje konsekwentnie podtrzymał także w trakcie postępowania sądowego.

Na tę okoliczność przedłożył zaświadczenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych, wystawione przez zakład pracy w dniu 30 stycznia 2014 r. W treści dokumentu wskazano, iż A. N. w okresie od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. był zatrudniony w (...) sp. z o.o. w W. i w okresie od 1 stycznia 1996 r. do 30 listopada 1998 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wytwarzania, oczyszczania i przesyłania gazu węglowego i ziemnego na stanowisku montera gazociągów wymienione w wykazie A, dziale IV poz. 30 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., które to prace, jak wskazał pracodawca, pod względem wykonywanych czynności i zakresu obowiązków odpowiadają stanowisku montera sieci gazowej ujętego przez ustawodawcę w wykazie A, dziale IV poz. 30 pkt. 16 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu Okręgowego analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie pozwala w sposób kategoryczny stwierdzić, by A. N. w spornym okresie wykonywał prace w szczególnych warunkach w zakresie uprawniającym do nabycia uprawnień do wcześniejszej emerytury, tj. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W niniejszej sprawie, w zakresie wykonywanych przez wnioskodawcę prac, zastosowanie znajduje dział I wspomnianego wyżej wykazu szczegółowo określający prace związane z przemysłem górniczym albowiem przedsiębiorstwo, w którym zatrudniony był skarżący podlegało pod resort Ministerstwa Górnictwa i Energetyki, stanowiące podstawę do uznania, iż praca wykonywana była w warunkach szczególnych, a w konsekwencji skutkujące, przyznaniem prawa do emerytury. W dziale tym ustawodawca jednak nie wymienił zawodu montera gazociągów. Stanowisko to nie znalazło się również w dziale XIV określającym prace różne, nie wymienione w poszczególnych działach przemysłu.

Prace w bezpośredniej styczności z gazem wprawdzie znalazły się w w/w dziale I poz. 2, jednak dotyczą tylko prac związanych z wydobywaniem gazu, także w dziale IV poz. 30 przedmiotowego rozporządzenia (na które powołuje się wnioskodawca w swoim odwołaniu), ujęto prace przy wytwarzaniu i oczyszczaniu gazu syntetycznego, jednakże dział ten dotyczy całkiem innej gałęzi przemysłu, mianowicie przemysłu chemicznego.

Tymczasem jak wykazało postępowanie dowodowe wnioskodawca zajmował się m.in. remontowaniem uszkodzonych lub zerwanych rurociągów w wykopach, ich izolowaniem, uszczelnianiem oraz wykonywaniem przyłączy gazowych w prywatnych posesjach, montażem opomiarowania oraz sprawdzaniem urządzeń gazowniczych w budynkach. W związku z tym w żadnym razie nie można stwierdzić, by wnioskodawca pracował przy wydobyciu gazu, jego wytwarzaniu bądź oczyszczaniu.

Zakład pracy nie był nadto zakładem pracy przemysłu chemicznego.

Sąd Okręgowy podkreślił, że tożsame ustalenia poczynił również Sąd Apelacyjny w Lublinie, rozpatrujący sprawę z odwołania wnioskodawcy od decyzji ZUS z dnia 4 października 2012 r., przedmiotem, której było żądanie wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w (...) od 24 maja 1989 r. do 30 listopada1998 r.

Sąd zwrócił uwagę, że pracodawca w wystawionym wnioskodawcy zaświadczeniu wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 30 stycznia 2014 roku, powołał się na zarządzenie resortowe, pod które podlegał zakład pracy tj. zarządzenie Ministra Górnictwa i Energetyki nr 17 z dnia 12 sierpnia 1983 r., w którym wskazano stanowiska montera sieci gazowej. Jednakże jest to akt normatywny, który w dacie orzekania nie ma już mocy obowiązującej, ma ją natomiast rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. i ono jest podstawą do ustalenia, czy dane stanowisko pracy mieści się w wykazie prac, które ustawodawca zaliczył do prac w warunkach szczególnych, stanowiących podstawę ubiegania się o wcześniejsze świadczenie emerytalne. Tymczasem w/w stanowisko nie zostało sklasyfikowane w cytowanym powyżej akcie prawnym.

Nadto, jak wynika z materiału dowodowego, wnioskodawca oprócz prac montera gazociągów wykonywał również pracę kierowcy. Do jego obowiązków należało przywiezienie pracowników na miejsce wykonania prac i odwiezienie z powrotem po ich zakończeniu. W tracie robót wykonywał prace monterskie, ale również, jeżeli zaszła taka konieczność przewoził materiały bądź narzędzia pomiędzy ekipami a samochód był stale w jego dyspozycji. Jak wynika z zeznań wnioskodawcy składanych w sprawie VI U 1681/12, którą Sąd dołączył w poczet materiału dowodowego, praca kierowcy zawierała się w 8 godzinnym czasie pracy, tym samym, nie można uznać by została spełniona przesłanka stałości pracy w warunkach szczególnych. Praca kierowcy, w takim charakterze jaką wykonywał skarżący, nie jest bowiem pracą zaliczaną do prac w tych warunkach.

Sąd dał wiarę zarówno wnioskodawcy, jak i przesłuchanym w sprawie świadkom, co do okoliczności potwierdzających wykonywanie przez wnioskodawcę czynności montera gazociągów – kierowcy, jak również ich charakteru, jednak jest to okoliczność niewystarczająca do uznania, że świadczona praca była wykonywana w warunkach szczególnych, z uwagi na fakt, iż powyższe stanowiska nie kwalifikują się jako praca w warunkach szczególnych. Wobec powyższego wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł A. N. zarzucając: 1/ naruszenie 233 k.p.c. przez błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że wnioskodawca w okresie od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w zakresie uprawniającym do nabycia uprawnień do wcześniejszej emerytury tj. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy; 2/ naruszenie art. 233 k.p.c. przez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego, tj. dokonanie jej oceny z pominięciem istotnej części materiału dowodowego, czyli zeznań świadków i wnioskodawcy odnośnie pracy kierowcy i przyjęcie, że praca kierowcy zajmowała się w 8 godzinnym czasie pracy, podczas gdy wykonywanie czynności kierowcy odbywało się przed rozpoczęciem 8 godzinnej pracy jako monter gazociągów i po jej zakończeniu; 3/ naruszenie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. przez oddalenie wniosku o powołanie biegłego sądowego celem ustalenia, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę była wykonywana w szczególnych warunkach i czy można przyporządkować zajmowane do stanowisko do stanowiska wymienionego w wykazie A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia RM w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie prawa do emerytury, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, jak również o zasądzenie od organu rentowego kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Domagał się ponadto dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego celem ustalenia, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę była pracą w warunkach szczególnych i czy można przyporządkować zajmowane stanowisko do stanowiska wymienionego w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

W niniejszej sprawie skarżący domagał się przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, z uwzględnieniem okresu pracy w (...) SA w W. od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. na stanowisku montera gazociągów jako okresu pracy w warunkach szczególnych.

Podkreślić jednak należy, że tożsame roszczenie, odnośnie identycznego okresu zatrudnienia, było już przedmiotem orzekania Sądu Apelacyjnego w Lublinie w sprawie o sygn. III AUa 585/13.

Wyrok, oddalający odwołanie, jaki zapadł w powyższej sprawie, jest prawomocny.

Wobec niekorzystnego dla siebie wyroku A. N. w dniu 28 listopada 2013 r. złożył w organie rentowym kolejny wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy decyzją z 30 stycznia 2014 r. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie z uwagi na to, że uprzednie żądanie wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury zostało prawomocnie oddalone wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 4 września 2013 r., obecnie natomiast wnioskodawca nie przedłożył żadnych nowych dowodów w sprawie. A. N. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, do którego dołączył zaświadczenie od (...) SA z dnia 30 stycznia 2014 r. o wykonywaniu prac w szczególnych warunkach, dotyczące okresu zatrudnienia u tego pracodawcy od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. na stanowisku montera gazociągów. W wyniku odwołania organ rentowy, wobec przedłożenia tzw. nowych dowodów, skarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją uchylił decyzję z 30 stycznia 2014 r. i odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury.

W tym miejscu wskazać należy, że organ rentowy, przyjmując w efekcie do rozpoznania wniosek ubezpieczonego z 28 listopada 2013 r. i orzekając w jego przedmiocie, popełnił błąd o charakterze proceduralnym.

Jeżeli bowiem wnioskodawca dysponował w swoim mniemaniu środkiem dowodowym, mogącym mieć wpływ na wynik sprawy (w postaci kolejnego zaświadczenia od pracodawcy o pracy w warunkach szczególnych), stanowiącym według niego nową okoliczność w sprawie, zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie, winien był złożyć skargę o wznowienie postępowania do Sądu Apelacyjnego w Lublinie, tj. do sądu, który jako ostatni orzekał co do istoty sprawy (art. 405 k.p.c.).

To, że ubezpieczony zrezygnował z wniesienia skargi o wznowienie postępowania sądowego w sprawie o sygn. III AUa 585/13, nie oznaczało, że alternatywną drogą dochodzenia roszczenia o przyznanie emerytury było złożenie do organu rentowego kolejnego wniosku o przyznanie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Organ nie dostrzegł jednakże żadnych przeszkód do rozpoznania wniosku i wydał zaskarżoną decyzję.

Odwołanie się ubezpieczonego od powyższej decyzji skierowało ponownie na drogę sądową sprawę w przedmiocie spełnienia przez wnioskodawcę warunków do przyznania emerytury, w tym warunku 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Odnosząc się zatem bezpośrednio do zarzutów apelacji stwierdzić należy ich całkowitą bezzasadność.

Jak wyżej wskazano, kwestia pracy w warunkach szczególnych A. N. w okresie od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. była już przedmiotem rozpoznania Sądu w sprawie o sygn. III AUa 585/13 i została prawomocnie rozstrzygnięta w tym zakresie. W uzasadnieniu wyroku z 4 września 2014 r. Sąd Apelacyjny stwierdził, że praca wnioskodawcy w powyższym okresie nie była pracą w warunkach szczególnych. Jak wówczas ustalono, wnioskodawca jako monter zajmował się układaniem rurociągów w wykopach, ich izolowaniem, sprawdzaniem szczelności, zasypywaniem, wykonywaniem przyłączy, podłączaniem pieców i kuchenek gazowych. Nie wykonywał zatem pracy, określonej w wykazie A, dziale IV, poz. 30, stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, tj. prac w chemii, polegających na wytwarzaniu i oczyszczaniu gazu syntezowego oraz produkcja amoniaku i metanolu. Sąd Apelacyjny stwierdził również, że okoliczność, że w świadectwie pracy wskazano, że stanowisko montera gazociągów wymienione jest w wykazie A, Dziale IV, poz. 30, pkt 16, stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z 12 sierpnia 1983 r., nie oznacza automatycznie wykonywania przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych w charakterze montera. Wymienienie tego stanowiska stanowiło bowiem nieprawidłowe, a tym samym prawnie obojętne dla rozstrzygnięcia sprawy, rozszerzenie katalogu czynności wymienionych w rozporządzeniu (k. 61, akt sprawy o sygn. III AUa 585/13).

Z uwagi na res iudicata w zakresie charakteru pracy wnioskodawcy od 24 maja 1989 r. do 30 listopada 1998 r. stwierdzić należy, że zarzuty apelacji są chybione.

Sąd Okręgowy nie mógł bowiem dopuścić się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez stwierdzenie, że wnioskodawca w spornym okresie nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych.

Podobnie za bezprzedmiotowy uznać trzeba zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie dowodów z zeznań świadków na okoliczność pracy wnioskodawcy w charakterze kierowcy, którą tylko w niewielkim zakresie łączyć miał z pracą montera. Niezależnie bowiem od ustaleń, czy praca kierowcy świadczona była przez wnioskodawcę poza 8-godzinnym dniem pracy, czy też nie, w poprzednim postępowaniu przesądzony został charakter pracy skarżącego w spornym okresie.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wywodził, że w istocie jego pracę na stanowisku montera sieci gazowej zakwalifikować należy jako pracę, o jakiej mowa w wykazie A, dziale II, tj. pracę przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych.

Podkreślić należy, że okoliczność odmiennej kwalifikacji przez wnioskodawcę wykonywanych w spornym okresie czynności pozostaje bez wpływu na ocenę prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia.

Jak wyżej wskazano, w sprawie o sygn. III AUa 585/13 zostało bowiem stwierdzone, że praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie, nie była pracą w warunkach szczególnych. Okoliczność, że sąd nie badał dotychczas, czy czynności wykonywane w tymże okresie przez wnioskodawcę były czynnościami, o jakich mowa w wykazie A, dziale II, tj. w Energetyce, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r.,

nie stanowi podstawy do zweryfikowania ustaleń Sądu, dokonanych w postępowaniu III AUa 585/13.

Za całkowicie bezzasadny uznać należy zarzut skarżącego naruszenie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. przez oddalenie wniosku o powołanie biegłego sądowego celem ustalenia, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę była wykonywana w szczególnych warunkach i czy można przyporządkować zajmowane do stanowisko do stanowiska wymienionego w wykazie A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia RM w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 162 k.p.c. strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy.

Na rozprawie w dniu 6 października 2014 r. Sąd Okręgowy oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu BHP i energetyki uznając sprawę za dostatecznie wyjaśnioną. Pełnomocnik wnioskodawcy nie wnosił o wpisanie zastrzeżenia co do powyższej decyzji procesowej Sądu do protokołu. Tym samym skarżący utracił prawo powoływania się na to ewentualnie uchybienie Sądu w postępowaniu apelacyjnym.

Ubocznie tylko zauważyć należy, iż wniosek ten był zupełnie bezzasadny. Ocena, czy praca ubezpieczonego była pracą w warunkach szczególnych wchodzi w zakres stosowania prawa i należy do sądu (art. 233 § 1 k.p.c.).

Za niedopuszczalne uznaje się przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w celu ustalenia obowiązującego stanu prawnego oraz zasad stosowania i wykładni obowiązujących przepisów prawa ( iura novit curia). Pojęcie „wiadomości specjalnych" z art. 278 § 1 KPC nie obejmuje wiedzy dotyczącej treści obowiązującego prawa oraz reguł jego tłumaczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lipca 1998 r., sygn. I PKN 203/98). Tymczasem sformułowana przez skarżącego teza dowodowa zmierzała wprost do uzyskania opinii biegłego o prawie.

Reasumując, wnioskodawca nie wykazał, że legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. W tym stanie rzeczy z uwagi na to, że skarżący nie spełnił wszystkich warunków koniecznych do przyznania prawa do emerytury na podstawie art. art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z art. 32 ust. 2 i 4 tej ustawy i w zw. z § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, stwierdzić należy, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Apelacja nie zawiera żadnej argumentacji przemawiającej za uwzględnieniem wniesionego środka zaskarżenia.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.