Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Anna Banaś

przy udziale prokuratora Tomasza Błaszczyka z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 31 lipca 2014r., 21 sierpnia 2014 r., 24 października 2014r. i 16 grudnia 2014r.

sprawy P. J. (J.)

syna J. i S. z d. P.

ur. (...) we W.

oskarżonego o to, że

I.  w dniu 27 lipca 2013r. w sklepie (...) w Centrum Handlowym (...) na B. poprzez uderzanie otwarta ręką w twarz, kopaniem po nogach oraz przewróceniem na podłogę, spowodował gojące się obrzęki na głowie i udzie lewym, gojące się podbiegnięcia krwawe na twarzy, plecach, kończynach górnych i kończynach dolnych, gojące się otarcia naskórka na szyi, podudziu lewym na szkodę M. S. przy czym obrażenia te spowodowały lekki uszczerbek na zdrowiu w postaci naruszenia czynności narządów ciała i rozstroju zdrowia trwających nie dłużej niż 7 dni oraz kierował groźby karalne na szkodę M. S. przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

II.  w dniu 31 lipca 2013 roku w S. przy ulicy (...) kierował groźby pozbawienia życia i uszkodzenia mienia na szkodę A. S. (1), przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.;

III.  w tym samym miejscu i czasie poprzez rzucanie kamieniami dokonał uszkodzenia szyby w oknie budynku mieszkalnego powodując straty w wysokości 870 zł na szkodę A. i I. S.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.;

IV.  w dniu 25 sierpnia 2013 roku poprzez wysłanie wiadomości tekstowej groził M. S. pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego P. J. za winnego tego, że w dniu 29 lipca 2013r. w sklepie (...) w Parku Handlowym (...) przy ul. (...) na B., uderzał M. S. rękami i nogami po ciele, szarpał za włosy i przewracał na podłogę, czym spowodował u niej obrażenia ciała w postaci kilkunastu podbiegnięć krwawych zlokalizowanych w zakresie twarzy, tułowia, kończyn górnych i dolnych, miejscami z widocznymi obrzękami i otarciami naskórka, otarcia naskórka na szyi oraz obrzęki w zakresie skóry owłosionej głowy, które skutkowały u niej naruszeniem czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, a ponadto wypowiadał wobec M. S. groźby pozbawienia jej życia, które wywołały u niej uzasadnioną obawą, że zostaną spełnione, tj. popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego P. J. za winnego tego, że w nocy 31 lipca 2013 roku w S., przy ulicy (...), wypowiadał pod adresem A. S. (1) groźby pozbawienia go życia i spalenia jego domu, które wywołały u niego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnionego, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznaje oskarżonego P. J. za winnego tego, że w nocy 31 lipca 2013 roku w S., przy ulicy (...), poprzez rzucanie kamieniami wybił szyby w oknie budynku mieszkalnego A. S. (1) i I. S., powodując szkodę w ich mieniu w wysokości 870 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  uznaje oskarżonego P. J. za winnego tego w dniu 25 sierpnia 2013 roku, w przesłanej na telefon komórkowy M. S. wiadomości tekstowej, groził jej pobiciem, przy czym groźba ta wzbudziły u niej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy oskarżonemu P. J. kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone mu w pkt I – IV części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. J. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych A. S. (1) i I. S. łącznie kwoty 870 zł (osiemset siedemdziesiąt złotych);

VII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego P. J. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. S. kwotę 852 zł (osiemset pięćdziesiąt dwa złote), tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonego P. J. kosztami postępowania, a w tym zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierza mu opłatę w kwocie 180 zł.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony P. J. i M. S. pozostawali od 2003r. w nieformalnym związku, z którego posiadają syna J.. Przez pewien czas zamieszkiwali wspólnie w S. przy ulicy (...), w domu rodziców M. A. (1) i I. S..

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. J., k. 142, 159 – 159, 225 – 226.

Z uwagi na nieporozumienia między oskarżonym i M. S., P. J. wyprowadził się od niej w październiku 2012r., a następnie po pobycie w Areszcie Śledczym zamieszkał na B.. M. S. co jakiś czas spotykała się z P. J..

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

zeznania świadka I. S., k. 11, 75, 218v – 219,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. J., k. 142, 159 – 159, 225 – 226.

W dniu 29 lipca 2013r. P. J. w godzinach porannych wrócił z zagranicy. M. S. pojechała po oskarżonego jego autem na dworzec we W.. Następnie skierowali się wspólnie do S. gdzie wysiadła pod domem, zaś oskarżony odjechał. M. S. udała się na godz. 10.00 do pracy w sklepie (...) w Parku Handlowym (...) przy ul. (...) na B., w którym była zatrudniona jako sprzedawca.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. J., k. 142, 159 – 159, 225 – 226.

W krótkim czasie po otwarciu sklepu przez M. S. wkroczył do niego P. J.. Oskarżony był wzburzony, zarzucał M. S., że go zdradzała, czego dowodem są jej wiadomości e-mail. Gdy pokrzywdzona zaprzeczyła słowom P. J. ten zaczął ją bić. Oskarżony uderzał M. S. ręką w twarz, szarpał ją za włosy, przewrócił na podłogę na zapleczu sklepu i kopał po nogach. P. J. mówił do niej „przyznaj się”, a gdy ta odpowiadała, że to nieprawda, wymierzał je ciosy. M. S. otrzymała od oskarżonego uderzenia w ręce, którymi próbowała zasłonić głowę oraz w plecy. P. J. co jakiś czas opuszczał sklep, po czym wracał i w dalszym ciągu wykrzykiwał do M. S. i ją uderzał. Mówił do niej, że zmarnowała mu życie, powtarzał że ją zabije, „rozjebie jej głowę”.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. J., k. 142, 159 – 159, 225 – 226.

W pewnym momencie sytuacja w sklepie (...) zwróciła uwagę E. B. (poprzednio Z.), która pracowała naprzeciwko w salonie (...). Kobieta podeszła do oskarżonego i M. S., która siedziała skulona na zapleczu za zasłoną i spytała ją „czy wszystko w porządku”. Pokrzywdzona odpowiedziała, że tak i zaczęła płakać, mówiąc do oskarżonego aby wyszedł ze sklepu. P. J. powiedział, że jeszcze wróci i opuścił butik.

Dowód:

zeznania świadka E. B. (poprzednio Z.), k. 62, 226v,

zeznania świadka B. P., k. 72 – 73,

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218.

Po około 30 minutach oskarżony powrócił do sklepu (...) i M. S. schowała się za plecami E. B.. P. J. wymachiwał trzymaną w ręku kartką i wykrzykiwał do pokrzywdzonej „ty kurwo, szmato kłamiesz, ja cię jeszcze urządzę, nie uciekniesz mi, ja i tak będę na ciebie czekał”. W związku z agresywnym zachowaniem oskarżonego, jedna z ekspedientek salonu (...), wezwała pracowników ochrony centrum handlowego (...), którzy zwrócili się od P. J. o opuszczenie butiku. Oskarżony posłuchał i wyszedł, zaś do sklepu przyjechała zmienniczka M. A. (2) K..

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

zeznania świadka E. B. (poprzednio Z.), k. 62, 226v,

zeznania świadka A. K., k. 31 – 32, 227,

zeznania świadka D. S., k. 28, 227,

zeznania świadka K. O., k. 69 – 70, 227v.

Po pewnym czasie P. J. znów przyszedł do sklepu (...). Oskarżony minął A. K. i podszedł do siedzącej na krześle M. S. krzycząc do nie „ty kurwo, szmato, zniszczyłaś mi życie, zobaczysz jak to teraz smakuje, teraz ja zniszczę twoje życie”. M. S. nie odpowiedziała na jego słowa i oskarżony kopnął ją w nogę. A. S. (2) zaczęła do niego wołać aby wyszedł i nie urządzał awantury i oskarżony posłuchał, mówiąc, że będzie czekał na M. S. na zewnątrz. Po opuszczeniu sklepu przez oskarżonego, przybyli na miejsce ochroniarze wyprowadzili pokrzywdzoną tylnym wyjściem, zaś E. B. odwiozła ją swoim samochodem do domu.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

zeznania świadka A. K., k. 31 – 32, 227,

zeznania świadka E. B. (poprzednio Z.), k. 62, 226v,

zeznania świadka D. S., k. 28, 227,

zeznania świadka K. O., k. 69 – 70, 227v.

W tym samym dniu P. J. przyjechał samochodem do S. na ul. (...), gdzie wywołał awanturę , która skończyła się interwencją Policji.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

zeznania świadka A. S. (1), k. 35, 218,

zeznania świadka I. S., k. 11, 75, 218v – 219.

W wyniku pobicia przez oskarżonego w dniu 29 lipca 2013r. M. S. doznała obrażeń ciała w postaci kilkunastu podbiegnięć krwawych zlokalizowanych w zakresie twarzy, tułowia, kończyn górnych i dolnych, miejscami z widocznymi obrzękami i otarciami naskórka, otarcia naskórka na szyi oraz obrzęki w zakresie skóry owłosionej głowy. Obrażenia te skutkowały naruszeniem czynności narządów jej ciała na czas nie przekraczający siedmiu dni.

Dowód:

opinia sądowo – lekarska, k. 229 – 231,

dokumentacja medyczna, k. 21 – 23,

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218.

Oskarżony po raz kolejny pojawił się pod domem rodziny S. około godz. 3.00 w nocy 31 lipca 2013r. M. S. spała w tym czasie w pokoju na piętrze wraz z synem i pewnym momencie obudził ją huk. Był on spowodowany tym, że P. J. stojąc pod budynkiem zebrał z pobliskich torów kolejowych kamienie nasypowe i rzucał nimi w okno pomieszczenia zajmowanego przez byłą partnerkę. Po trzecim uderzeniu pękła jedna z szyb i M. S. wraz z synem zbiegli na dół do A. i I. S.. Oskarżony w dalszym ciągu rzucał w szyby, wybijając je, tak że kamienie padały do pokoju. Krzyczał do S. aby wpuścili go do środka, w przeciwnym razie wybije wszystkie okna. I. S. zaczęła dzwonić na Policję, zaś A. S. (1) zajął się wnukiem. M. S. próbowała rozmawiać z P. J., zaś ten wykrzykiwał „zabiję was, spalę was”, wołał, że „rozpierdoli starego”. Słowa oskarżonego były dobrze słyszalne w budynku i A. S. (1) poczuł się nimi zagrożony. W momencie gdy nadjeżdżał bus policyjny, P. J. wsiadł do swojego samochodu m-ki B. i szybko odjechał z miejsca zdarzenia. W tym samym dniu A. S. (1) wezwał firmę szklarską, która zamontowała nowe szyby w oknie, w miejsce tych wybitych przez oskarżonego. Koszt naprawy wyniósł 870 zł.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

zeznania świadka A. S. (1), k. 35, 218,

zeznania świadka I. S., k. 11, 75, 218v – 219,

wydruki zdjęć z pendrive, k. 212 – 215,

kserokopia rachunku za wymianę szyby z montażem, k. 15.

Po zdarzeniu z dnia 29 lipca 2013r. oskarżony pisał do M. S. wiadomości sms, w których domagał się zwrotu swoich rzeczy. Oskarżony nazywał w nich M. S. „kurwą”, pytał czy „chce dymu”. Pokrzywdzona reagował nerwowo na sms-y od oskarżonego, obawiała się go. W dniu 25 sierpnia 2013r. P. J. wysłał z telefonu o nr (...) na numer użytkowany przez M. S. wiadomość, w której treści napisał m.in. „Śmieciu jebie twojego iPona ty tania kobieto to wszystko co masz to ten tel ha ha ty dziwko to początek kar a spotka cie wiele...”. M. S. odebrał słowa oskarżonego jako groźbę kolejnego pobicia i się jej obawiała.

Dowód:

zeznania świadka M. S., k. 4 – 5, 118, 217 – 218,

zeznania świadka A. K., k. 31 – 32, 227,

protokół oględzin rzeczy, k.120,

wydruk wiadomości sms, k. 41 – 46,

wydruki zdjęć, k. 54 – 58.

Oskarżony P. J. ma 39 lat, jest rozwiedziony, posiada troje dzieci wobec których ciąży na nim obowiązek alimentacyjny. Oskarżony nie posiada stałego zatrudnienia, osiąga dochody w wysokości około 1200 zł miesięcznie.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. J., k. 142, 159 – 159, 225 – 226,

notatka urzędowa w trybie art. 213 § 1 k.p.k., k. 161.

P. J. był uprzednio dziesięciokrotnie karany sądownie za przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k., z art. 244 k.k., z art. 278 § 1 k.k., z art. 279 § 1 k.k. i z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii na kary pozbawienia wolności z warunkowym i bez warunkowego zawieszenia.

Dowód:

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 245.

Oskarżony P. J. nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że nie pobił M. S. a jedynie „dostała parę razy po ryju”. Dodał, że być może w złości kierował pod jej adresem groźby, lecz nie chce sobie tego teraz przypominać. Oskarżony zaprzeczył natomiast aby groził A. S. (1), jak też aby wybił szyby w oknie należącego do niego oraz I. S. budynku.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sąd poczynił przede wszystkim w oparciu o zeznania świadków M. S., I. S. i A. S. (1). Dając im wiarę sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że na poszczególnych etapach postępowania, przedstawili oni spójny i konsekwentny opis zachowania oskarżonego. a ich relacje znalazły potwierdzenie w zeznaniach innych świadków oraz dowodach o charakterze materialnym. Zdaniem sądu zeznania M. S., I. S. i A. S. (1) odzwierciedlają rzeczywisty przebieg wydarzeń stanowiących przedmiot rozpoznania w niniejszej sprawie. Sąd nie dopatrzył się przesłanek świadczących o tym, aby w sposób niezgodny z prawdą przedstawili oni zachowanie oskarżonego.

Sąd jako w pełni wiarygodne ocenił także zeznania świadków E. B., A. K., K. O. i D. S.. Zdaniem sądu relacja złożona przez tych świadków w pełni odzwierciedla przebieg zdarzeń, które były ich udziałem, bądź o których powzięli wiedzę z innych źródeł. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze przede wszystkim spójny i logiczny charakter relacji powołanych świadków Również bezpośrednia ocena świadków na rozprawie nie dała jakichkolwiek podstaw do podważenia wiarygodności ich zeznań.

Z kolei zeznania złożone przez świadków G. G., B. P. i P. K. nie miały większego znaczenia w sprawie, jako że osoby te nie posiadały wiedzy co do istotnych okoliczności dotyczących czynów zarzucanych oskarżonemu.

W zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, sąd oparł się ponadto na dowodach o charakterze materialnym, wymienionych w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Mając z kolei na uwadze wyjaśnienia oskarżonego P. J. sąd wziął je pod uwagę jedynie w takim zakresie, w jakim pokrywały się z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Sąd uznał, że zaprzeczanie przez oskarżonego poszczególnym zachowaniom wskazanym w zarzucie aktu oskarżenia, stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego P. J. w zakresie przypisanych mu czynów nie budzą wątpliwości.

Sąd w punkcie I części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Przypisując P. J. kumulatywną realizację opisanych występków, sąd miał na uwadze to, że oskarżony w dniu 29 lipca 2013r. uderzał M. S. rękami i nogami po ciele, szarpał za włosy i przewracał na podłogę, czym spowodował u niej obrażenia ciała, skutkujące naruszeniem czynności narządów jej ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni. Jednocześnie podczas tego samego zajścia P. J. mówił do M. S. że ją zabije, „rozjebie jej głowę”, wywołując u niej uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona. Ustalając popełnienie przez oskarżonego przestępstwa sąd miał na względzie przede wszystkim zeznania pokrzywdzonej M. S. i korespondujące z nimi zeznania świadków E. B., A. K., K. O., którzy potwierdzili podawane przez nią okoliczności. Sąd oparł się także na świadectwie sądowo – lekarskich oględzin ciała pokrzywdzonej z dnia 31 lipca 2013r. oraz na opinii wydanej przez biegłego z zakresu medycyny sądowej – M. W.. Ponadto sąd wziął częściowo pod uwagę także wyjaśnienia oskarżonego, który podał że uderzył kilkukrotnie w twarz pokrzywdzoną, jak również mógł wypowiadać pod jej adresem groźby.

Sąd w pkt II części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonego P. J. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. na szkodę A. S. (1). Sąd ustalił, że oskarżony w nocy 31 lipca 2013r. wypowiadał pod adresem A. S. (1) groźby pozbawienia go życia i spalenia jego domu, wykrzykując „pozabijam was, spalę was”. Słowa te, były skierowane przez oskarżonego wobec wszystkich członków rodziny S., którzy nie chcieli wpuścić go do swojego domu. Dotarły one do pokrzywdzonego A. S. (1) i wywołały u niego obawę, że zostaną spełnione. Zarazem obawa ta, biorąc pod uwagę okoliczności zdarzenia, podlega ocenie jako w pełni uzasadniona.

W pkt III wyroku sąd przypisał P. J. przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. Sąd ustalił, że oskarżony w nocy 31 lipca 2013 roku w S., przy ulicy (...), rzucając kamieniami wybił szyby w oknie budynku mieszkalnego A. S. (1) i I. S., powodując szkodę w ich mieniu w wysokości 870 zł. Przypisując sprawstwo oskarżonemu sąd miał na uwadze wiarygodne zeznania pokrzywdzonych oraz korespondujące z nimi dowody w postaci rachunku za wymianę szyb oraz wydruku fotografii przedstawiających zaistniałe uszkodzenia.

Stwierdzając sprawstwo i winę oskarżonego P. J. w zakresie czynu przypisanego mu w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku sąd uznał, że wyczerpuje on ustawowe znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. Oskarżony bowiem w dniu 25 sierpnia 2013 roku, w przesłanej na telefon komórkowy M. S. wiadomości tekstowej, zawarł stwierdzenia, które podlegają ocenie jako groźba popełnienia przestępstwa na jej szkodę – pobicia. P. J. napisał bowiem do pokrzywdzonej słowa „...ty dziwko to początek kar a spotka cię wiele...”, co M. S. odebrała jako zapowiedź jej kolejnego pobicia. W ocenie sądu wskazane rozumienie słów oskarżonego przez pokrzywdzoną, pozostaje w pełni uzasadnione, wziąwszy pod uwagę uprzednie spowodowanie obrażeń ciała u pokrzywdzonej w dniu 29 lipca 2013r. Ponadto z samego kontekstu przesłanej wiadomości w sposób oczywisty wynika, że oskarżony właśnie do tej sytuacji nawiązuje. Mając na uwadze wskazane okoliczności, sąd jednocześnie uznał, że podana przez pokrzywdzoną obawa spełnienia groźby przez P. J., pozostawała w pełni uzasadniona.

Czyny oskarżonego pozostawały zawinione, nie zachodziły okoliczności wyłączające bezprawność ani winę.

Sąd wymierzając oskarżonemu P. J. kary jednostkowe za przypisane mu przestępstwa baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynów, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego

Uznając P. J. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., sąd w pkt I wyroku wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Ustalając wysokość kary wobec oskarżonego sąd miał na uwadze przede wszystkim sposób jego działania, a w tym intensywność przemocy zastosowanej wobec pokrzywdzonej oraz wynikłe z tego obrażenia ciała u M. S.. Wpływ na orzeczoną karę miała również postawa wobec popełnionego przestępstwa, jaką oskarżony zaprezentował podczas postępowania. P. J. nie okazał jakiejkolwiek sposób skruchy, a wręcz przeciwnie z jego wypowiedzi wynika, że ocenia on swoje zachowanie jako w pełni uzasadnione i usprawiedliwione.

W zakresie występków przypisanych P. J. w pkt II – IV części dyspozytywnej wyroku, sąd za każdy z nich wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem sądu kary te pozostają adekwatne do okoliczności popełnionych przestępstw a przede wszystkim uwzględniają motywację oskarżonego oraz ujemne konsekwencje jakie zaistniały dla pokrzywdzonych.

Sąd w pkt V wyroku połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wobec P. J. i wymierzył mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności. Wydając powyższe rozstrzygnięcie, sąd działał na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Zgodnie z art. 85 k.k. sąd orzeka karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju. Ustalając wymiar kar łącznej wobec oskarżonego, sąd kierował się zasadą częściowej kumulacji, mając na uwadze charakter związku podmiotowo-przedmiotowego ich czynów, stopień ich zbieżności czasowej i miejscowej. W ocenie sądu kara łączna orzeczona wobec oskarżonego odpowiada wskazanym wymogom, stanowiąc syntetyczną, całościową ocenę jego zachowań.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania wobec oskarżonego P. J. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności. W ocenie sądu orzeczenie wobec oskarżonego wskazanego środka probacyjnego byłoby w analizowanej sytuacji niecelowe, ze względu na dotychczasową postawę oskarżonego. P. J. był uprzednio aż dziesięciokrotnie karany sądownie za przestępstwa, gdzie pomimo wymierzania mu kar pozbawienia wolności przy zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia ich wykonania, powracał on do przestępstwa, co doprowadziło do zarządzenia wykonania wobec niego części z orzeczonych kar pozbawienia wolności. W ocenie sądu dotychczasowa postawa oskarżonego nagminnie wchodzącego w konflikt z prawem, powoduje, że w stosunku do jego osoby nie można mówić o spełnieniu przesłanki pozytywnej prognozy kryminalistycznej. Kolejna kara o charakterze wolnościowym mogłoby wywołać u oskarżonego wyłącznie poczucie bezkarności i braku odpowiedzialności za własne czyny.

Sąd w pkt VI wyroku, na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzekł wobec oskarżonego, środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych A. S. (1) i I. S. łącznie kwoty 870 zł. Wydając powyższe rozstrzygnięcie, sąd miał na uwadze poniesiony przez pokrzywdzonych koszt naprawy szyb wybitych w ich budynku przez oskarżonego w nocy 31.07.2013r.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. J. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. S. kwotę 852 zł, tytułem zwrotu poniesionych przez nią wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika będącego adwokatem. Koszt ten został ustalony w stawce minimalnej zgodnie z §14 ust. 1 pkt , § 14 ust. 2 pkt. 3 w zw. z § 14 ust. 7 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. 180 zł za dochodzenie, 420 zł stawki podstawowej za rozprawę plus 3 x 84 zł, w związku z dwoma dalszymi terminami rozprawy, jakie łącznie odbyły się od wniesiona aktu oskarżenia do sądu).

Na podstawie art. 627 k.p.k. sąd zasądził od oskarżonego P. J. na rzecz Skarbu Państwa poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania uzasadnione wydatki obliczone zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2003 r. nr 108 poz. 1026). Natomiast na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1973 r. Nr 27 poz. 152 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę w wysokości 180 zł.

SSR Radosław Gluza