Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Grażyna Kobus

Sędziowie: SO Jerzy Dydo

SO Barbara Nowicka

Protokolant: Agnieszka Ingram-Ciesielska

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2015 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko P. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt I C 2406/13

uchyla zaskarżony wyrok w pkt II i III i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu do ponownego rozpoznania.

  Sygn. akt II Ca 108/15

Zaskarżonym wyrokiem z 28 października 2014 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego P. M. na rzecz powódki M. W. 280 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 kwietnia 2013 r. I w pozostałym zakresie powództwo oddalił oraz zasądził od powódki kwotę 3 017 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. M., będąc stanu wolnego, zawarł w dniu 30 listopada 2007 r. umowę kredytu mieszkaniowego w celu zakupu nieruchomości, działki budowlanej w N. w gm. O.. W dniu 19 lipca 2008 r. zawarł związek małżeński z M. W.. Dnia 19 listopada 2008 r. P. M., M. W., a także rodzice M. W. – M. i W. W. zawarli umowę kredytu. Ze środków pochodzących z kredytu, budowano nieruchomość położoną na gruncie należącym do P. M., jako jedynego właściciela. W trakcie trwania małżeństwa, spłacony został kredyt zaciągnięty przez P. M. z dnia 30 listopada 2007 r.

Z rachunku bankowego M. W. w dniu 23 listopada 2010 r. została uiszczona opłata składki ubezpieczeniowej kredytu w wysokości 280,00 zł. W trakcie trwania związku małżeńskiego P. M. i M. W. członkowie rodziny zarówno ze strony P. M., jak i M. W. dokonywali darowizn na rzecz małżonków, a niekiedy również tylko do majątku osobistego danego małżonka. W dniu 26 lipca 2010 r. rozwiązano małżeństwo P. M. i M. W. przez rozwód. W dniu 1 października 2010 r. M. W. złożyła wniosek o podział majątku wspólnego. Postępowanie umorzono, ponieważ strony postępowania zawarły ugodę. W jej treści ustalili jakie ruchomości wchodzą w skład majątku dorobkowego, a także określili wysokość nakładów poczynionych z majątku wspólnego stron na majątek osobisty P. M. na kwotę 260.000,00 zł. Dalej, w punkcie IV ugody zapisano, że P. M. zobowiązuje się zapłacić M. W. tytułem rozliczenia nakładów i podziału majątku dorobkowego kwotę 130.000,00 zł.

M. W. pismem z dnia 18 lutego 2013 r. wezwała P. M. do zwrotu kwoty 43.624,88 zł. P. M. odebrał wezwanie w dniu 20 lutego 2013 r. W odpowiedzi na wezwanie P. M. wskazał, że żądania M. W. należy uznać za bezpodstawne, ponieważ w otrzymanym piśmie pominięto okoliczności i fakty udowodnione w prowadzonym postępowaniu o podział majątku dorobkowego. W piśmie z dnia 10 kwietnia 2012 r. znajdującym się w aktach sprawy dotyczącej podziału majątku między stronami M. W. wskazała, iż wnosi o rozliczenie w postępowaniu następujących składników majątkowych: nakładów poczynionych z majątku wspólnego stron na majątek osobisty pozwanego w kwocie 74.497,50 zł, nakładów poczynionych przez powódkę z majątku odrębnego na majątek odrębny pozwanego poprzez zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 123.000,00 zł.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za niezasadne, wskazując że zostało ono oparte zostało na przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu - art. 405 k.c. i następne. Dodał, że roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie dotyczy zwrotu nakładów czynionych z majątku odrębnego powódki na majątek odrębny pozwanego i nie jest ono objęte dyspozycją art. 45 § 1 k.r.o., według którego każdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. W ocenie Sądu I instancji może żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny. Korespondująca z tą regulacją norma art. 567 § 1 k.p.c. stanowi, że w postępowaniu o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami sąd rozstrzyga o tym, jakie wydatki, nakłady i inne świadczenia z majątku wspólnego na rzecz majątku osobistego lub odwrotnie podlegają zwrotowi. Wymienione przepisy przewidują zatem postępowanie nieprocesowe w sprawach o podział majątku jako wyłączny tryb dochodzenia roszczeń z tytułu przesunięć majątkowych między majątkami wspólnym i odrębnym każdego z małżonków, nie zaś pomiędzy ich majątkami odrębnymi. Pozostałe poza zakresem tej regulacji spory, w tym dotyczące rozliczeń na tle przesunięć pomiędzy majątkami odrębnymi małżonków, stosownie do ogólnej zasady, wyrażonej w treści art.13 § 1 k.p.c., powinny być rozpoznawane w procesie. W tym zakresie Sąd powołał stanowisko Sądu Najwyższego, który w tezie postanowienia z dnia 3 kwietnia, 1970 r., III CRN 70/70, stwierdził, że przepis art. 45 § 1 k.r. i op. normuje jedynie obowiązek zwrotu przez małżonka wydatków i nakładów poczynionych z majątku wspólnego na jego majątek odrębny, jak również prawo domagania się zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swego majątku odrębnego na majątek wspólny. Nie są natomiast objęte dyspozycją powyższego przepisu i nie podlegają wyrównaniom przy podziale majątku wspólnego wydatki i nakłady poczynione kosztem majątku odrębnego jednego z małżonków na majątek odrębny drugiego. Rozliczenia te podlegają ogólnym normom prawa i postępowania cywilnego, nakazującym dochodzenie przez byłych małżonków roszczeń, które nie są objęte przepisem art. 45 § 1 k.r. i op. w postępowaniu procesowym. Już jednak w orzeczeniu Sądu Najwyższego, zawartym w uchwale z dnia 16 grudnia 1980 r. (III CZP 46/80), Sąd stwierdził, iż w postępowaniu o podział majątku wspólnego rozliczeniu podlegają również nakłady z majątku odrębnego małżonków na majątek odrębny jednego z nich i taka właśnie sytuacja zdaniem Sądu miała miejsce w niniejszym postępowaniu.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na dowodach z dokumentów, zeznaniach stron i świadków. Sąd dał w pełni wiarę tym dowodom i nie powziął żadnych wątpliwości co do ich wiarygodności i prawdziwości. Ponadto, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na podstawie akt sprawy I Ns 766/10 Sądu Rejonowego w Oleśnicy, w którym to postępowaniu została zawarta ugoda z dnia 19 kwietnia 2012 r. Sąd I instancji mając na względzie pisma procesowe złożone przez powódkę, jak również treść jej oświadczeń składanych podczas rozprawy, doszedł do przekonania, że powódka występuje w niniejszej sprawie z żądaniem zasądzenia kwoty 43.905,00 zł z tytułu nakładów i wydatków poczynionych z majątku odrębnego powódki na majątek odrębny pozwanego. W dniu 19 kwietnia 2012 r. na rozprawie toczącej się w sprawie o sygn. akt I Ns 766/10 strony zawarły ugodę na mocy której powódka otrzymała określone w niej ruchomości oraz kwotę 130.000,00 zł tytułem rozliczenia nakładów i podziału majątku dorobkowego. Zdaniem Sądu Rejonowego zawarta ugoda że nie budzi żadnych wątpliwości w zakresie jej rozumienia przez strony. Strona pozwana zobowiązała się bowiem zapłacić powódce 130.000,00 zł, a powódka wyraziła zgodę na zawarcie ww. ugody, nie wnosząc żadnych zastrzeżeń. Zgodnie z art. 917 k.c. istotą ugody jest czynienie sobie wzajemnych ustępstw w zakresie oczekiwanych rezultatów stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Z uwagi na fakt iż ugoda ma zmierzać do rozwiązania i zażegnania sporu to stwierdzić należy, że rozmiar i rodzaje ustępstw pozostają jedynie w gestii zainteresowanych stron. Oczywistym jest więc, że dokonane w poprzednim postępowaniu ustępstwa przy ustalaniu treści czynią umowę zawartą przez jej strony ugodą w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. Wskazał, że ugoda zawarta przed sądem nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, natomiast kształtuje stan prawny wyrażający się w rzeczy ugodzonej (res transacta). Stąd też w razie ponownego wytoczenia powództwa o roszczenie objęte treścią ugody sądowej pozwany może podnieść tzw. zarzut rzeczy ugodzonej, co w przypadku jego uwzględnienia prowadzi do oddalenia powództwa. Zdaniem Sądu, treść zawartej ugody wyklucza możliwość ponownego dochodzenia przez powódkę kwot wskazanych w pozwie. Dlatego też nie może dochodzić sum, których żądała w poprzednim postępowaniu o podział majątku wspólnego, oprócz opłaty składki ubezpieczenia kredytu. Strona powodowa sama wskazywała w pismach procesowych, że pozwany uznał wysokość zgromadzonych przez powódkę oszczędności w kwocie 17.193,02 zł sprzed zawarcia związku małżeńskiego. Tym samym, powódka przyznała że dochodziła już zwrotu oszczędności w poprzednio toczącym się postępowaniu, zakończonym zawartą ugodą. Dlatego też, zgodnie z regułą wynikającą z art. 618 § 3 w zw. z art. 567 § 3 k.p.c. powódka nie mogła dochodzić ww. roszczenia w obecnym postępowaniu. Sąd uznał, że roszczenie powódki o zapłatę 16.431,83 zł z tytułu spłaconych przez powódkę rat kredytu również nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd dokonał takiej oceny przede wszystkim badając treść zawartej przez strony ugody, a także zestawiając zeznania powódki i pozwanego. Wyliczenie dokonane przez pozwanego było bardziej szczegółowe, zawierało składniki, których suma tworzyła w zaokrągleniu przyznaną w ugodzie kwotę 130.000,00 zł. Pozwany wymienił, że na kwotę 130.000,00 zł składała się połowa darowizn, połowa prezentów ślubnych, 18.000 zł oszczędności powódki, 12.000 zł spłaconych przez powódkę rat kredytu w trakcie małżeństwa, a także 16.000 zł po orzeczeniu rozwodu. Powódka natomiast nie była w stanie jednoznacznie wykazać dlaczego w postępowaniu o podział majątku wspólnego otrzymała kwotę 130.000,00 zł, a obecnie dochodzi kolejnych sum. Dlatego też Sąd uznał, że kwota 16.431,83 zł została uwzględniona w treści ugody zawartej przez strony i nie może zostać zasądzona w tym postępowaniu. Dlatego Sąd uznał, że roszczenia te powinny być lub już zostały rozstrzygnięte w poprzednim postępowaniu – o podział majątku wspólnego. Zachodziła tu bowiem wyjątkowa sytuacja, w której wymagano kompleksowego rozliczenia małżonków w pierwszym postępowaniu (zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2002 r. IV CKN 1108/00), ponieważ na rzecz, stanowiącą majątek odrębny, jednego z małżonków dokonano nakładów zarówno z majątku wspólnego, jak i z majątków odrębnych małżonków. Powódka dochodziła również kwoty 10.000,00 zł. Powódka zeznawała, że z ww. kwoty poczyniła nakłady na majątek odrębny pozwanego, a kwotę tę otrzymała od swojej babci – K. Z. w postaci darowizny na zaspokojenia jej osobistych potrzeb. Po zapoznaniu się z zeznaniami świadka K. Z. Sąd jednoznacznie stwierdził, że przekazana przez babcię powódki kwota była przekazana w czasie trwania związku małżeńskiego i była przeznaczona na wspólny użytek małżonków. W związku z tym, darowaną kwotę 10.000 zł należy uznać za majątek wspólny małżonków, a roszczenie powódki nie zasługuje na uwzględnienie. Biorąc pod uwagę ogół powyższych rozważań, należy jednoznacznie stwierdzić, że żądanie w przedmiocie zasądzenia określonej w pozwie kwoty było nieuprawnione ze względu na powagę rzeczy ugodzonej, co skutkowało koniecznością oddalenia powództwa w tej części. Odnosząc się do roszczenia powódki o zapłatę kwoty 280,00 zł tytułem opłaty składki ubezpieczenia kredytu, Sąd I instancji uznał je za zasadne. W punkcie III. sentencji wyroku Sąd obciążył powódkę kosztami postępowania, w tym również kosztami zastępstwa procesowego. O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 K.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 oraz § 12 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…). (Dz. U. 2002 nr 163 poz. 1349 ze zm.), z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

W apelacji od powyższego wyroku powódka zaskarżyła pkt II i III oraz zarzuciła:

I. naruszenie przepisów postępowania:

1. art 227 kpc w zw. z art. 308 i 309 kpc w zw. z art. 236 kpc

- poprzez ich niezastosowanie, a w konsekwencji uznanie, iż powódka nie wykazała dowodów , które mogą być podstawą przyjęcia, że kwota w wysokości 130 000 zł jaką otrzymała w wyniku ugody może stanowić jedynie równowartość poczynionych nakładów z majątku wspólnego stron na majątek osobisty pozwanego;

- poprzez pominięcie przedłożonych i zawnioskowanych przez powódkę dowodów oraz nie wydanie przez sąd postanowienia oddalającego wniosek o przeprowadzenie tychże dowodów;

2. art. 224 § 1 w zw. z art. 236 kpc przez zamknięcie rozprawy w sprawie nie wyjaśnionej ostatecznie;

3. art. 229 kpc poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy pozwany wyraźnie przyznał, że nigdy nie korzystał z żadnej formy wzruszenia skutków prawnych zawartej ugody;

4. art. 232 kpc w zw. z art. 233 kpc poprzez ich niezastosowanie i nie odniesienie się w żaden sposób do środków dowodowych, o które wnioskowała strona powodowa;

5. art. 232 kpc poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że pozwany w sposób dostateczny, wyczerpujący i niebudzący zastrzeżeń dowiódł swych twierdzeń, podczas gdy pozwany nie przedstawił w sprawie żadnych dowodów (poza wezwaniem do Urzędu Skarbowego i wnioskiem o przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do sprawy I Ns 766/10);

6. art. 232 kpc w zw. z art. 6 kc w zw. z art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i dopuszczenie dowodów niewskazanych przez stronę i na okoliczności nie wskazane przez stronę, w przypadku gdy nie zachodziła ku temu uzasadniona sytuacja, a poprzez to naruszenie prawa strony do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron;

7. art. 233 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i błędne dokonanie przez Sąd ustaleń wbrew treści zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez niezgodne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przez przyjęcie, że strony na podstawie zawartej ugody sądowej rozliczyły niewskazane wprost w jej treści nakłady dokonane z majątku osobistego powódki na majątek osobisty pozwanego oraz przyjęcie, że jedynie strona pozwana zdołała udowodnić zasadność swoich roszczeń;

8. art. 236 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie – tj. dopuszczenie przez Sąd dowodu nieistniejącego w przepisach kpc. tj. dowodu z akt sądowych na okoliczność nie wskazaną przez powoda pomimo zastrzeżenia powódki;

9. 264 kpc poprzez jego niezastosowanie i przesłuchanie przez Sąd stron w obecności świadka przed odebraniem zeznań od tegoż świadka;

10. 328 § 2 kpc poprzez niewskazanie w uzasadnieniu przyczyny dla której sąd I instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, załączonym do pozwu i dalszych pism powódki, dowodom oraz brak wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

II. naruszenie przepisów materialnych poprzez naruszenie:

- art. 65 kc w zw. z art. 353 ¹ kc – przez jego błędne zastosowanie i dokonanie niedopuszczalnej, rozszerzającej interpretacji oświadczeń woli stron, niezgodnej z treścią dokumentu, która literalnie nie budziła żadnych wątpliwości , a przez to błędne przyjęcie, że wolą stron było rozciągnięcie treści ugody także na niewskazane wprost w jej treści rozliczenie nakładów dokonanych z majątku osobistego powódki na majątek osobisty powoda

III sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału poprzez przyjęcie, że powód nie wykazał zasadności roszczenia oraz poprzez przyjęcie, że wolą stron było rozciągniecie treści ugody na niewskazanie wprost w jej treści rozliczenia nakładów dokonanych z majątku osobistego powódki na majątek osobisty powoda.

W związku z powyższymi zarzutami powódka wniosła o zmianę zaskarżonego w części wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 43 624,85 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 lutego 2013 r. do dnia zapłaty, dopuszczenie dowodów przedstawionych w piśmie z dnia 21 listopada 2013 r. oraz zasądzenie na rzecz powódki kosztów procesu, ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest zasadna, bowiem trafny jest zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu prawa materialnego – tj .art. 65 kc poprzez zastosowanie nieuprawnionej wykładni rozszerzającej treści ugody sądowej zawartej przez strony w dniu 19 kwietnia 2012 r. w sprawie I Ns 766/10.

Wedle art. 65 § 1 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2). W orzecznictwie zaznacza się, że jeżeli chodzi o oświadczenia woli ujęte w formie pisemnej, to sens tych oświadczeń ustala się przyjmując za podstawę wykładni przede wszystkim tekst dokumentu. W procesie jego interpretacji podstawowa rola przypada językowym regułom znaczeniowym. Uwzględnieniu podlegają również okoliczności, w jakich oświadczenie woli zostało złożone, jeżeli dokument obejmuje takie informacje, a także cel oświadczenia woli wskazany w tekście lub zrekonstruowany na podstawie zawartych w nim postanowień (por. uzasadnienie uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 1995 roku, III CZP 66/95, OSNC 1995/12/168). W niniejszej sprawie dowodem pozwalającym ustalić zgodny zamiar i cel ugody jest dołączony do pozwu dokument ugody zawartej przed sądem (k 10). Przypomnieć zatem należy, że strony ustaliły w przedmiotowej ugodzie skład majątku dorobkowego powoda i pozwanej, nakłady poczynione z majątku wspólnego stron na majątek osobisty pozwanego, udziały w majątku dorobkowym, rozliczenie nakładów i podziału majątku dorobkowego oraz obowiązek pozwanego spłaty hipoteki obciążającej oznaczoną nieruchomość. W punkcie VII wskazano zaś expressis verbis, że ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia stron związane z podziałem majątku dorobkowego. Analizując treść ugody w świetle językowych reguł wykładni należy zwrócić uwagę, że nie obejmuje ona w ogóle rozliczenia nakładów i wydatków stron poczynionych z majątku odrębnego powódki na majątek odrębny pozwanego, zatem nieuprawniony jest pogląd Sądu Rejonowego, że treść ugody wyklucza możliwość "ponownego" dochodzenia kwot zawartych w pozwie. Reasumując w sprawie o podział majątku, która toczyła się przed Sądem Rejonowym w Oleśnicy sygn. akt I Ns 766/10, strony nie dokonały rozliczeń z tytułu nakładów z majątku osobistego powódki na majątek osobisty pozwanego chociaż w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego taka możliwość istniała – patrz uchwała SN z dnia 16 grudnia 1980 r., III CZP 46/80, opub. OSNC 1981/11/206, wyrok SN z dnia 7 czerwca 2002 r., IV CKN 1108/00 OSNC 2003/9/123. Taki stan rzeczy czyni dopuszczalnym żądanie powódki, co do zwrotu od pozwanego nakładów na nieruchomość, dokonanych jedynie z jej majątku osobistego. Wydatki i nakłady dokonywane między majątkami odrębnymi (obecnie od 20 stycznia 2005 r. osobistymi) małżonków podlegają rozliczeniu, którego dokonuje się na podstawie ogólnych zasad kodeksu cywilnego – w trybie procesu cywilnego (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 1970 r., III CRN 90/70, OSNPG 1970, nr 11 – 12, poz. 61 i z dnia 9 stycznia 1984 r., III CRN 315/83 „Gazeta prawnicza” 184, nr 17). Z powyższych względów powoływany przez Sąd Rejonowy art. 618 § 3 kpc nie ma zastosowania.

W rozpoznawanej sprawie uchybienia Sądu Rejonowego uzasadniały uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, z art. 386 § 4 k.p.c. Sąd Rejonowy nie rozpoznał bowiem istoty sprawy, koncentrując się wyłącznie na kwestii niedopuszczalności powództwa. Sąd nie ustalił stanu faktycznego w zakresie istnienia nakładów (i ich wysokości) poczynionych z majątku odrębnego powódki na majątek odrębny pozwanego i nie prowadził w powyższym zakresie żadnego postępowania dowodowego. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien ustalić przede wszystkim czy powódka posiadała majątek odrębny, a w przypadku odpowiedzi pozytywnej – w jakim zakresie poczyniła nakłady z tego majątku na majątek odrębny pozwanego – tj. nieruchomość położoną w miejscowości N. gm. O.. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Rejonowy powinien dokonać ponownej, kompleksowej oceny materiału dowodowego, w tym przedstawionego w celu wykazania podstawy faktycznej roszczenia dochodzonego z tytułu zwrotu nakładów powódki. Wymaga też rozważenia celowość przeprowadzenia innych dowodów zgłaszanych w postępowaniu przed Sądem I instancji i ponowionych w apelacji.

Należy podkreślić, że kwestia rozliczenia nakładów z majątku wspólnego została rozstrzygnięta w postępowaniu I Ns 766/10 - korzysta z powagi rzeczy ugodzonej i w tym zakresie strony nie powinny składać żadnych wniosków dowodowych, gdyż nie będzie to stanowić przedmiotu postępowania podczas ponownego rozpoznania sprawy.

Odnośnie zarzutów procesowych zawartych w apelacji to większość z nich została zbędnie powielona i zasadniczo dotyczy analogicznych kwestii (zarzuty I pkt 1-2, 4 i 7 oraz 10), nie mających istotnego wpływu na prawidłowość orzeczenia. W zakresie naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 236 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie – tj. dopuszczenie przez Sąd dowodu nieistniejącego w przepisach kpc. tj. dowodu z akt sądowych, należy zauważyć, że Sąd określił jakie konkretnie dowody zostały dopuszczony z akt sprawy I Ns 766/10 (k. 345) , zatem niezasadne jest twierdzenia powódki w opisanej materii. W zakresie przesłuchania stron w obecności J. M. należy wskazać, że ostatecznie wniosek o powołanie żony pozwanego jako świadka został oddalony i jej obecność w charakterze publiczności nie miała znaczenia w rozumieniu art. 264 kpc.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy uchylił na mocy art. 386 § 4 k.pc. zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.