Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jan Krośnicki

Sędziowie: SA – Anna Prokopiuk (spr.)

SO (del.) – Dorota Tyrała

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz-Jackowskiej

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2013 r.

sprawy 1. K. Ż.,

2. P. B.

oskarżonych z art. ad. 1 – art. 148 § 2 pkt. 2 k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., ad. 2 – art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 239 § 3 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 29 sierpnia 2012 r. sygn. akt VIII K 64/12

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec K. Ż. i P. B.;

- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów K. D. (1) i T. P. – Kancelarie Adwokackie w W. kwoty po 738 zł w tym 23% VAT tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu pełnionej przed Sądem Apelacyjnym;

- zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

K. Ż. został oskarżony o to, że w dniu 28 lutego 2011 r. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W. działając w zamiarze pozbawienia życia J. A. poprzez wielokrotne zadawanie ciosów nożem w klatkę piersiową, plecy, szyję, dłonie, okolicę karkową, plecy, udo spowodował u J. A. uszkodzenia w obrębie narządów wewnętrznych szyi z następowym krwawieniem do światła dróg oddechowych i aspiracją krwi do płuc, które skutkowały zgonem J. A., przy czym dokonał tego w związku z rozbojem, podczas którego posługując się nożem dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia należącego do J. A., A. A. i K. A. w postaci sprzętu elektronicznego, biżuterii, skarbonki z zawartością pieniędzy, rękawiczek, płyt DVD z filmami, butelek z różnymi gatunkami alkoholi, zestawu wkrętaków o wartości nie mniejszej niż 3 tys. złotych,

tj. o czyn z art. 148 § 2 pkt 2 kk w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k.

P. B. została oskarżona o to, że w dniu 28 lutego 2011 r. w miejscowości O. utrudniała postępowanie karne dotyczące zabójstwa w ten sposób, iż zacierała ślady przestępstwa poprzez upranie ubrania ustalonego sprawcy czynu tj. K. Ż., na którym były ślady biologiczne - krew pokrzywdzonej J. A.,

tj. o czyn z art. 239 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w. W. z dnia 29 sierpnia 2012 r. sygn. akt VIII K 64/12:

I.  oskarżony K. Ż. w ramach zarzucanego mu czynu został uznany za winnego tego, że w dniu 28 lutego 2011 r. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W., w zamiarze pozbawienia życia J. A. i dokonania zaboru znajdujących się w wymienionym mieszkaniu rzeczy, wielokrotnie uderzył J. A. nożem w klatkę piersiową, szyję, okolicę karkową, plecy, dłonie i udo, powodując u niej uszkodzenia w obrębie narządów wewnętrznych szyi z następowym krwawieniem do światła dróg oddechowych i aspiracją krwi do płuc, które skutkowały zgonem J. A., po czym zabrał w celu przywłaszczenia należące do J. A., A. A. i K. A. rzeczy w postaci 28 płyt DVD z filmami, ośmiu butelek z różnymi gatunkami alkoholi, karafki, rękawic, zestawu wkrętaków, skarbonki z zawartością pieniędzy, łańcuszka z wisiorkiem i innej biżuterii, telefonu komórkowego N., aparatu cyfrowego marki O., odtwarzacza DVD marki P., komputera D., dwóch sztuk mikrofonów S., słuchawek P. B., noży, ścierki kuchennej, dwóch długopisów o łącznej wartości nie mniejszej niż 3.000 zł. to jest czynu określonego w art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał oskarżonego, a na podstawie
art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę
25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

II.  oskarżona P. B. w ramach zarzucanego jej czynu została uznana za winną tego, że w dniu 28 lutego 2011 r. w miejscowości O., utrudniała postępowanie karne dotyczące zabójstwa, pomagając swemu konkubentowi - K. Ż. w uniknięciu odpowiedzialności karnej, w ten sposób, iż uprała jego ubranie, które miał na sobie w dniu zdarzenia, na którym znajdowały się ślady biologiczne w postaci krwi, to jest za winną popełnienia czynu z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 239 § 3 k.k. i na podstawie art. 239 § 3 k.k. odstąpiono od wymierzenia oskarżonej P. B. kary;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary 25 lat pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu K. Ż. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres tymczasowego aresztowania od dnia 1 marca 2011 r. do dnia 29 sierpnia 2012 r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV.  nadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

- adw. K. D. (1) kwotę 1.080 zł. (tysiąc osiemdziesiąt złotych) powiększoną o kwotę należnego podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. Ż. z urzędu w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji;

- adw. T. P. kwotę 1.380 zł. (tysiąc trzysta osiemdziesiąt złotych) powiększoną o kwotę należnego podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej P. B. z urzędu w postępowaniu przygotowawczym oraz w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

V. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych P. B. i K. Ż., w całości, od zapłaty kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego K. Ż. , skarżąc wyrok w całości, na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała lub mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 6 k.p.k. w związku z art. 378 § 2 k.p.k., polegającą na nieuwzględnieniu uzasadnionego wniosku oskarżonego o wyznaczenie nowego obrońcy z urzędu z uwagi na brak zaufania oskarżonego do dotychczasowego obrońcy, co mogło mieć wpływ na

możliwości stworzenia odpowiednich warunków dla działalności obrończej;

2. art. 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez przyjęcie jako nie budzącego wątpliwości dowodu w postaci nagrań z monitoringu, który w ocenie Sądu stanowił potwierdzenie faktu, iż oskarżony jest jedynym możliwym sprawcą, pomimo tego, iż wobec zabezpieczenia jedynie fragmentów nagrania z dnia 28 lutego 2011 roku na etapie postępowania przygotowawczego, nie było możliwe przeprowadzenie bezpośredniego dowodu z całości nagrania;

3. art. 4 k.p.k. w związku z art. 7 k.p.k. w związku art. 410 k.p.k., polegającą na tym, że Sąd I instancji nic odniósł się do istotnych w sprawie, ujawnionych w toku rozprawy okoliczności jak również nie wziął pod uwagę okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz powziął ustalenia faktyczne pomimo braku dowodów je wykazujących, co nastąpiło z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, w szczególności okoliczności dotyczących przebiegu zdarzeń w mieszkaniu pokrzywdzonej.

Wskazując na powyższe zarzuty na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. w związku z art. 440 k.p.k. wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonej P. B. zarzucił wyrokowi:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść poprzez uznanie, że P. B. miała świadomość, że wykonywane przez nią pranie stanowi zacieranie śladów przestępstwa popełnionego przez K. Ż., podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje wprost, iż oskarżona nie wiedziała i nie mogła wiedzieć, że K. Ż. popełnił jakiekolwiek przestępstwo, a co najwyżej mogła mieć świadomość tego, że K. Ż. był świadkiem przestępstwa;

2) ustalenie wynagrodzenia obrońcy z urzędu P. B. na

poziomie minimalnym, podczas gdy nakład wykonanej pracy uzasadnia przyznanie wynagrodzenie w wysokości podwójnej stawki określonej w § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

Powołując się na powyższe zarzuty wniósł o:

1. zmianę wyroku i uniewinnienie P. B.;

2. zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w podwójnej wysokości stawki minimalnej - za postępowanie przed Sądami I i II instancji - określonej w § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu koszty te nie zostały opłacone ani w całości, ani w części.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Przed przystąpieniem do omówienia apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych , konieczne jest odniesienie się do informacji, która wyłoniła się przy rozpoznaniu sprawy II AKa 25/13 zawisłej w Sądzie Apelacyjnym, a która to informacja mogłaby prowadzić do przyjęcia, iż postępowanie przed Sądem I instancji w przedmiotowej sprawie dotknięte było bezwzględną przyczyną odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez udział w orzekaniu ławnika, który miał być nieuprawniony do orzekania z uwagi na brak prawidłowego wpisu na listę ławników i nieprawidłowe powołanie do pełnienia swej funkcji. Celem sprawdzenia powyższej informacji Sąd Apelacyjny zapoznał się z aktami ławnika i ustalił, iż został on wybrany ławnikiem po przejściu pełnej procedury obowiązującej przy wyborze, przez Radę Miejską w P.. (...) ta w dniu 27 października 2011 r. uchwałą Nr XIII/127/2011 powołała go do pełnienia funkcji ławnika i wraz z listą wybranych ławników, na której wymieniony został umieszczony – w trybie art. 164 § 1 u.s.p., w dniu
28 października 2011 r. przesłała Prezesowi Sądu Okręgowego w. W. (vide k. 14-16 akt osobowych ławnika). W dniu 1 grudnia 2011 r. Prezes Sądu Okręgowego w. W. wręczył ławnikowi zawiadomienie o wyborze i odebrał od niego ślubowanie zgodnie z art. 164 § 2 u.s.p., a następnie wpisał go na listę ławników, którzy mogą być wyznaczani do orzekania oraz wydał mu legitymację. Zauważyć należy, że przy wyborze ławnika Radzie Miejskiej w P. znany był fakt prawomocnego skazania go za nieumyślne przestępstwo z art. 177 k.k. na karę grzywny, jednakże nie wpłynął on na pozytywną ocenę kandydata. W świetle
art. 160 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych wyłączną kompetencję do wyboru i odwołania ławnika posiadają rady gmin i tym samym samodzielnie decydują w zakresie tak oceny przesłanek pozytywnych (art. 158 u.s.p.), jak i negatywnych (art. 159 u.s.p.) dotyczących kandydata na ławnika. Przy tym ani art. 158 u.s.p., ani art. 159 u.s.p., nie zawiera wymogu niekaralności kandydata na ławnika.
W realiach przedmiotowej sprawy stwierdzić zatem trzeba, że analiza dołączonych materiałów dotyczących ławnika, którego udział został zakwestionowany w sprawie II AKa 25/13 przez prokuratora a który orzekał i w przedmiotowej sprawie, wskazuje, iż przeszedł on stosowną procedurę wyborczą, został wybrany przez radę gminy na ławnika, a w okresie procedowania – 18 maj 2012 r. do 29 sierpnia 2012 r. nie tylko nie był odsunięty od orzekania w trybie art. 167 § 1u.s.p., ale dotychczas nawet nie został złożony do rady gminy, która go wybrała, wniosek o odwołanie. Tym samym uznać trzeba, że w czasie orzekania w niniejszej sprawie nie zaistniały okoliczności, które wskazywałyby na zaistnienie bezwzględniej przyczyny odwoławczej w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k.

Odnosząc się natomiast do wniesionych apelacji Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacje obrońców nie zasługują na uwzględnienie.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego K. Ż..

Nie można podzielić stanowiska autora apelacji, że w postępowaniu przed Sądem I instancji doszło do mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy art. 6 k.p.k. w związku z art. 378 § 2 k.p.k. polegającej na nieuwzględnieniu wniosku oskarżonego o ustanowienie nowego obrońcy z urzędu, gdyż stracił zaufanie do dotychczasowego obrońcy. Zgodnie z przepisem art. 378 § 2 k.p.k., na który powołuje się skarżący, obrońcę z urzędu zwalnia się od obowiązków i wyznacza innego obrońcę na uzasadniony wniosek obrońcy lub oskarżonego. Zatem wniosek, który nie jest uzasadniony nie powoduje zmiany w obsadzie funkcji obrońcy z urzędu. Oskarżony K. Ż., składając na pierwszej rozprawie wniosek o zmianę obrońcy, motywował go brakiem zaufania do obrońcy dotychczasowego, gdyż …„Ma wrażenie, iż obrońca podczas widzenia nie uwierzył chyba w składane przez niego zeznania w śledztwie”. Oceniając ten wniosek, Sąd I instancji trafnie uznał, że brak mu koniecznej zasadności. Jest ogólnikowy, nadto ma wymowę hipotetyczną, a nie kategoryczną. Obrońca ma obowiązek rzetelnie i starannie wykonywać swe obowiązki zgodnie z posiadaną wiedzą i kwalifikacjami, natomiast nie musi niejako identyfikować się z oskarżonym, przyjmując jego wersję zdarzeń za własne, jak tego zdaje się oczekiwać K. Ż.. Akta sprawy przekonują, iż obrońca wypełniał swe obowiązki prawidłowo i rzetelnie a obrona nie była jedynie formalna. W przeciwieństwie do obrony z wyboru, brak zaufania oskarżonego do wyznaczonego obrońcy z urzędu jako przesłanka wniosku złożonego na podstawie art. 378 § 2 k.p.k. może jedynie (a nie musi – przyp. SA) stanowić podstawę podjęcia przez Sąd decyzji o zwolnieniu tego obrońcy z obowiązków (vide post. SN z 12 października 2006 r. sygn. akt IV KK 199/06 OSNKW 2007/3/24) a więc podlega kontroli Sądu. Wbrew stanowisku apelującego, zasadnie Sąd Okręgowy uznał, iż oskarżony dążył do utrudnienia rozpoznania sprawy. Zauważyć bowiem trzeba, iż adw. K. D. (2) pełniący obowiązki obrońcy oskarżonego, był kolejnym obrońcą z urzędu wyznaczonym dla K. Ż.. Już w postępowaniu przygotowawczym oskarżony złożył wniosek o zmianę ówczesnego obrońcy z urzędu z uwagi na utratę zaufania, z tym że z uwagi na nieskuteczność podejmowanych działań procesowych.

Co do zarzutów z pkt 2 i 3 apelacji.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie można skutecznie postawić zaskarżonemu orzeczeniu zarzutu naruszenia przepisów procedury (art. 438 pkt 2 k.p.k.). Pisemne motywy wyroku zawierają wszechstronną analizę i ocenę wszystkich przeprowadzonych dowodów, zaś wysnute z niej wnioski przekonują rzeczową i logiczną argumentacją. Ocena ta jest swobodna, uwzględnia wzajemne powiązania dowodów, nadto zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, zatem pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Przy tym Sąd Okręgowy, rozważając całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie – wbrew zastrzeżeniom skarżącego – obok okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego, zauważył również i te, które przemawiałyby na jego korzyść, jak np. brak śladów papilarnych oskarżonego na nożach użytych w trakcie zdarzenia (art. 4 k.p.k.). Nietrafny jest też zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. O naruszeniu statuowanej w nim zasady nie może być bowiem mowy w sytuacji, gdy nieusuwalne wątpliwości określone w tym przepisie zgłasza jedynie autor apelacji, podczas gdy nie miał ich Sąd orzekający w sprawie. Sąd I instancji dokonał wnikliwej analizy kolejnych wyjaśnień oskarżonego K. Ż. składanych w toku śledztwa i na rozprawie, konfrontował ich treść z wyjaśnieniami oskarżonej P. B., zeznaniami przesłuchanych świadków, z zapisami kamer monitoringu znajdujących się na ul. (...) w W. w pobliżu miejsca zamieszkania pokrzywdzonej, z zapisami rozmów telefonicznych prowadzonych w dniu zdarzenia z pokrzywdzoną, opinią biegłej z zakresu medycyny sądowej, z której wynika zbieżność zarówno rodzaju użytego przez sprawcę narzędzia jak i obrażeń umiejscowionych na szyi pokrzywdzonej, które to obrażenia właśnie doprowadziły do jej zgonu, z pierwszymi wyjaśnieniami złożonymi w toku śledztwa przez oskarżonego. Kwestionując w pkt 3 apelacji ocenę dowodów, a w konsekwencji ustalenia faktyczne co do sprawstwa oskarżonego poczynione w oparciu o dowody ujawnione na rozprawie, skarżący, choć wyraźnie tego w apelacji nie wyartykułował, opiera się na wyjaśnieniach oskarżonego K. Ż., w których odwołał swe wcześniejsze wyjaśnienia przyznające się do winy. Tymczasem Sąd orzekający nie dał wiary tym wyjaśnieniom oraz podawanym przez oskarżonego powodom złożenia określonej treści wyjaśnień podczas pierwszego przesłuchania i przekonująco uzasadnił swoje stanowisko, które Sąd Apelacyjny podziela. Nie można też zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd meriti oparł się na niepełnym materiale dowodowym, gdyż zabezpieczono jedynie nagrania obejmujące godziny 8.00 do 11.00, pochodzące z trzech kamer, podczas gdy na bloku przy ul. (...) i blokach sąsiadujących znajdowało się więcej niż 6 kamer. Z zeznań świadka T. B., na których obrońca oparł powyższy zarzut wynika, że okolicę miejsca zamieszkania pokrzywdzonej monitorowało 6 kamer, a nie – jak podniósł obrońca – więcej niż 6. Świadek ten, wraz z funkcjonariuszami policji przeglądał cały materiał nagrany na tych 6 kamerach i przegrał na potrzeby sprawy te fragmenty, które dotyczyły okresu czasu wynikającego z wyjaśnień oskarżonego – przyszli z pokrzywdzoną do jej mieszkania ok. godz. 8 – 9, uciekł po zdarzeniu ok. godz. 10 – 11 (wyj. K. 219 – 222), i pokazywały go idącego z pokrzywdzoną, a następnie wychodzącego z bloku i niosącego 3 ciężkie torby. Zarówno z zeznań tego świadka, jak i załączonego do jego zeznań szkicu okolicy wynika, iż jedynie te trzy kamery, z których przegrano fragmenty nagrań, monitorowały blok, w którym mieszkała pokrzywdzona oraz jego pobliże. Sugerowany przez obrońcę udział w zdarzeniu osób trzecich, poza oskarżonym, nie został w żaden sposób uprawdopodobniony. Zauważyć przy tym należy – co pomija obrońca, że z opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej (k. 340 – 349) jednoznacznie wynika, iż do zgonu J. A. doszło w następstwie doznanych licznych ran kłutych i ciętej szyi, do których to spowodowania przyznał się oskarżony w swych pierwszych wyjaśnieniach. Pozostałe stwierdzone u pokrzywdzonej rany cięte – jak wynika z ich opisu – są obrażeniami o charakterze powierzchniowym.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy, oceniając zebrane dowody nie naruszył wskazanych w apelacji zasad procesowych, a dokonane na tej podstawie ustalenia faktyczne jako nie zawierające luk i błędów w pełni uprawniały ten Sąd do uznania winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu i do przyjęcia kwalifikacji z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Powyższe ustalenia w żaden sposób nie zostały podważone przez argumentację przytoczoną w apelacji. W tym zakresie Sąd, w oparciu o analizę całokształtu okoliczności poprzedzających przedmiotowe zdarzenie, mających miejsce w jego trakcie i następujących po zdarzeniu, przeprowadził prawidłową rekonstrukcję procesu myślowego oskarżonego. Ustalenie Sądu co do tego, że oskarżony działał z zamiarem (podjętym nagle) pozbawienia życia J. A. opiera się zarówno na trafnie wskazanych przesłankach przedmiotowych, jak i na rozważeniu okoliczności o charakterze podmiotowym.

Odnosząc się na podstawie art. 447 § 1 k.p.k. do wymiaru kary, należy ją uznać za współmierną do stopnia zawinienia oskarżonego i stwierdzić, że brak podstaw do postawienia jej zarzutu rażącej niewspółmierności, w sensie surowości, w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Zgodnie z treścią art. 53 § 1 i 2 k.k. wymierzając karę sprawcy przestępstwa, Sąd bierze pod uwagę między innymi stopień winy, stopień społecznej szkodliwości oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć wobec skazanego, ale też jego sposób życia przed wejściem w kolizję z prawem. Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sąd I instancji, wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności, które mają znaczenie dla wymiaru kary. Miał na uwadze zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące, które wyeksponował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wśród okoliczności łagodzących Sąd ten wymienił młody wiek oskarżonego (w chwili czynu był młodociany), związany z nim brak doświadczenia życiowego, okoliczność iż zamiar zabójstwa J. A. miał charakter nagły, nadto umiarkowanie pozytywną ocenę środowiskową. Jako okoliczności obciążające
Sąd I instancji wziął pod uwagę znaczny stopień winy oskarżonego oraz szkodliwości społecznej popełnionego czynu, przemyślany charakter zaboru mienia, działanie na szkodę pokrzywdzonej, która nie miała ukończonych 15 lat, sposób działania w trakcie zdarzenia, a także uprzednią karalność oskarżonego. Zdaniem Sądu II instancji, wymiar orzeczonej kary uwzględnia w wystarczającym stopniu okoliczności popełnionego przestępstwa, jak również okoliczności podmiotowe. Brak zatem podstaw do ingerencji w treść orzeczenia.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonej P. B..

Wbrew zarzutowi obrońcy, Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do tego, że P. B. dopuściła się zarzuconego jej czynu. Podstawą tych ustaleń był prawidłowo oceniony materiał dowodowy, a przede wszystkim wyjaśnienia samej oskarżonej, która przesłuchana w dniu 2 marca 2011 r. przez prokuratora podała, że w dniu 28 lutego 2011 r., gdy wróciła z pracy, K. Ż. opowiedział jej zdarzenie, w którym brał udział. Stwierdził, iż z kolegą pojechał do innego kolegi, któremu chcieli zabrać jakieś rzeczy. Kolega wpuścił ich do mieszkania, rozmawiali. W pewnym momencie K. Ż. kopnął tego kolegę, zaczął go dusić kablem, ale nie dał mu rady. Wtedy kolega, z którym przyszedł, podbiegł i wsadził nóż ofierze w szyję. Przesuwał go po szyi lub gardle. K. powiedział jej, że domyśla się, że po takim ciosie ten zaatakowany kolega nie żyje. Oskarżona też przyznała, że widziała przyniesione do domu przez K. rzeczy, takie jak alkohol, komputer, aparat fotograficzny, kuferek z biżuterią, telefon i inne. Widziała nadto zakrwawioną torbę, noże a na ubraniach, które K. Ż. miał na sobie, gdy rano wychodził z mieszkania, krew. Na prośbę K. zakrwawione rzeczy uprała. Wyjaśnienia te oskarżona następnie potwierdziła w dniu 3 marca 2011 r. przed Sądem Rejonowym. W kolejnych wyjaśnieniach złożonych w toku śledztwa odmówiła odpowiedzi na wszystkie pytania, które dotyczą zdarzeń z 28 lutego 2011 r. Podobne stanowisko zajęła na rozprawie, odmawiając składania wyjaśnień. Przedstawiony materiał dowodowy dał podstawy Sądowi meriti do ustalenia, iż oskarżona wprawdzie nie wiedziała, że K. Ż. zabił J. A. i to jej krew jest na jego ubraniu i innych rzeczach, jednakże wiedziała, że brał on udział w przestępstwie, w którym doszło do zabójstwa i krew, której ślady usunęła, piorąc ubranie, pochodzi od osoby pokrzywdzonej przestępstwem. Usuwając ślady krwi pomagała swemu konkubentowi w uniknięciu odpowiedzialności karnej, czego jako osoba dorosła i nie posiadająca mankamentów psychicznych wyłączających lub ograniczających zdolność zrozumienia znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem, była świadoma.

Sąd Apelacyjny zatem podzielił stanowisko Sądu I instancji w kwestii winy oskarżonej P. B. co do popełnienia zarzuconego jej czynu, jego oceny prawnej, jak też co do istnienia przesłanki z art. 239 § 3 k.k. pozwalającej na odstąpienie od wymierzenia jej kary.

Nie można natomiast zgodzić się z obrońcą oskarżonej adw. T. P., że stopień zawiłości sprawy i niezbędny nakład pracy adwokata uzasadnia przyznanie mu wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych. Sprawa miała cztery terminy, nie występowały w niej problemy prawne wymagające od obrońcy dużego nakładu pracy. To, że obrońca, wykonując swe obowiązki przebywał ok. 5 godzin na sali sądowej jak i to, że wykazał inicjatywę dowodową nie przesądza, iż nakład jego pracy był znacznie wyższy od przeciętnego.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., bowiem ze względu na sytuację majątkową, niskie dochody w przypadku oskarżonej P. B., a brak dochodów i odbywanie długoterminowej kary pozbawienia wolności przez oskarżonego K. Ż., nie są oni w stanie ich uiścić.