Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Krzysztofa Błacha

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2013 r. sprawy

Ł. P. s. J. i A., ur. (...) w B.

oskarżonego z art. 280 § 2 kk

na skutek apelacji obrońcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 5 listopada 2012 r.

sygn. akt. XXI K 73/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, iż przypisany oskarżonemu Ł. P. w punkcie 4 ciąg przestępstw popełniony został w okresie od 10 grudnia 2009 roku do 16 grudnia 2009 roku,

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokata A. B. – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23% podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonego Ł. P. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II AKa 28/13

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Dąbrowie Górniczej oskarżył Ł. P., zarzucając mu to, że:

I.  w dniu 10 grudnia 2009 roku w D., działając wspólnie i w porozumieniu ze S. Z., po uprzednim chwyceniu za szyję D. U. i przyłożeniu noża do jej szyi oraz wyrażeniu groźby pozbawienia życia D. U. w postaci uderzenia nożem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego S. (...) o wartości 20 zł oraz pieniędzy w kwocie 40 zł na szkodę właściciela kiosku wielobranżowego Ł. J., tj. czyn z art. 280 § 2 k.k.,

II.  w dniu 10 grudnia 2009 roku w D., działając wspólnie i w porozumieniu ze S. Z., po uprzednim wyrażeniu za pomocą gestów i wymachiwania nożem gróźb natychmiastowego użycia przemocy w stosunku do E. S., w postaci uderzenia nożem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch płyt DVD o nieustalonej wartości na szkodę właściciela kiosku wielobranżowego W. P., tj. czyn z art. 280 § 2 k.k.,

III.  w dniu 16 grudnia 2009 roku D., działając wspólnie i w porozumieniu ze S. Z., po uprzednim użyciu groźby pozbawienia życia oraz wyrażeniu za pomocą gestów i wymachiwania nożem gróźb natychmiastowego użycia przemocy w stosunku do B. K. w postaci uderzenia nożem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 600 zł oraz 5 paczek papierosów m-ki M. (...), na szkodę B. K., tj. czyn z art. 280 § 2 k.k.,

IV.  w dniu 28 grudnia 2009 roku w D., po uprzednim użyciu groźby pozbawienia życia oraz wyrażeniu za pomocą gestów i wymachiwania nożem gróźb natychmiastowego użycia przemocy w stosunku do B. W., w postaci uderzenia nożem, zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 240 złotych na szkodę właściciela kiosku wielobranżowego W. P., tj. czyn z art. 280 § 2 k.k.,

V.  w dniu 7 stycznia 2010 roku w D., działając wspólnie i w porozumieniu ze S. Z., posługującym się nożem, usiłował dokonać zaboru pieniędzy żądając ich wydania od sprzedawczyni B. Ł., przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej, powodując u niej obrażenia w postaci: rany ciętej o długości 4 cm od powierzchni grzbietowej palca V lewej ręki schodzącej do okolicy stawu śródręczno-palcowego palca V na grzbiecie ręki, małej rany ciętej na paliczku bliższym palca V, małej rany ciętej w okolicy międzypaliczkowego bliższego palca IV – które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności ciała B. Ł. na okres do siedmiu dni, w myśl art. 157 § 2 k.k., tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k..

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2011 r. (sygn. akt XXI K 205/10) Sąd Okręgowy w Katowicach uniewinnił oskarżonego Ł. P. od wszystkich zarzucanych mu czynów.

Na skutek apelacji wywiedzionej przez prokuratora od ww. wyroku Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 29 marca 2012 roku (sygn. akt II AKa 59/12) uchylił wyrok w zaskarżonej części (odnośnie czynów I, II, III) i w tym zakresie sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 5 listopada 2012 roku sygn. akt XXI K 73/12 – w punkcie 4 ww. wyroku – uznał oskarżonego Ł. P. winnym tego, że w okresie od 10 grudnia 2009 roku do 26 grudnia 2009 roku w D. działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób, zanim zapadł jakikolwiek wyrok skazujący, co do któregokolwiek z tych czynów, dopuścił się ciągu przestępstw, w ten sposób, że:

1. w dniu 10 grudnia 2009 roku w D., działając wspólnie i w porozumieniu z S. Z., używając przemocy w postaci chwycenia za szyję D. U. i przyłożeniu noża do jej szyi oraz groźby pozbawienia jej życia dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego S. (...) o wartości około 20 zł oraz pieniędzy w kwocie około 40 zł na szkodę Ł. J., tj. czynu z art. 280 § 2 k.k.;

2. w dniu 10 grudnia 2009 roku w D., działając wspólnie i w porozumieniu z S. Z., używając groźby pozbawienia życia E. S. wyrażonej za pomocą wymachiwania nożem, którym się posługiwał, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch płyt DVD o łącznej wartości około 2 zł. na szkodę W. P., tj. czynu z art. 280 § 2 k.k.;

3. w dniu 16 grudnia 2009 roku D., działając wspólnie i w porozumieniu z S. Z., używając groźby pozbawienia życia B. K. wyrażonej za pomocą wymachiwania nożem, którym się posługiwał, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie około 600 zł oraz 5 paczek papierosów marki M. (...) wartości około 60 zł., na szkodę B. K., tj. czynu z art. 280 § 2 k.k.

i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu łącznie jedną karę 3 lat pozbawienia wolności. Powołanym wyżej wyrokiem na mocy art. 63 § 1 k.k. Sąd Okręgowy w Katowicach zaliczył oskarżonemu Ł. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie od dnia 3 marca 2010 r. do dnia 14 lutego 2011r. Ponadto na mocy art. 29 ust.1 ustawy prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. B. tytułem obrony z urzędu oskarżonego Ł. P. kwotę 2.804,40 zł w tym kwotę 524,40 zł tytułem zwrotu należnego podatku VAT. Cytowanym wyrokiem na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego Ł. P. od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego Ł. P., który na podstawie art. 444 k.p.k. oraz art. 425 § 1 i § 2 k.p.k. zaskarżył ten wyrok w części uznającej oskarżonego za winnego zarzucanych mu przestępstw na korzyść oskarżonego. Apelujący wyrokowi w zaskarżonej części zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegającą na:

-

jednostronnej ocenie materiału dowodowego, która skutkowała jedynie niekorzystną dla oskarżonego interpretacją tego materiału, nie uwzględniającą okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego;

-

braku wszechstronnej analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie bez zachowania zasady obiektywizmu;

-

pominięciu wyjaśnień oskarżonego, w których nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw;

-

nie wywiązaniu się z obowiązku rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego,

co w rezultacie doprowadziło do przyjęcia, że oskarżony działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób, zanim zapadł jakikolwiek wyrok skazujący, dopuścił się w okresie od 10 grudnia 2009 r. do 26 grudnia 2009 r. w D. ciągu przestępstw, szczegółowo opisanych w punkcie 4 zaskarżonego wyroku, działając wspólnie i w porozumieniu z S. Z., przy istniejących wątpliwościach co do tego, że jest on współsprawcą tychże przestępstw rozboju;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia polegający na ustaleniu, że oskarżony Ł. P. jest współsprawcą, działającym wspólnie i w porozumieniu z S. Z., przestępstw rozbojów szczegółowo opisanych w punkcie 4 zaskarżonego wyroku, w sytuacji kiedy zgromadzony materiał dowodowy nie upoważnia do takiego stwierdzenia.

Formułując te zarzuty obrońca oskarżonego Ł. P. wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia zarzucanych mu przestępstw, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Dodatkowo apelujący wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz kosztów obrony przed sądem drugiej instancji, bowiem koszty te nie zostały zapłacone.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. P. nie jest zasadna, choć jej konsekwencją stał się wywołany skutek w postaci częściowej zmiany zaskarżonego wyroku. Powyższa konstatacja stała się możliwa, bowiem skarżący nie dostrzegł i tym samym nie podniósł zarzutu wobec ustalonego przez Sąd Okręgowy czasokresu, w jakim miało dojść do realizacji przypisanego mu ciągu przestępstw.

Wprawdzie obrońca oskarżonego zarzucił m.in. obrazę przepisu art. 366 § 1 k.p.k. jednakże, w treści apelacji nie sposób doszukać się jednoznacznie sformułowanego stanowiska wskazującego, na czym miałaby polegać obraza cytowanego przepisu.

Odnosząc się, więc do tak ogólnikowo sformułowanego zarzutu naruszenia przepisu art. 366 § 1 k.p.k. przypomnieć należy, że obowiązek nałożony na przewodniczącego rozprawy, w ramach art. 366 § 1 k.p.k., obejmuje m.in. wyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy. Z kategorii ocennych jest kwestia, jakie okoliczności są "istotne", co nie zmienia faktu, że ewentualne naruszenie art. 366 § 1 k.p.k. musi być rozstrzygane przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt sprawy niniejszej podkreślić należy, że czyny przestępne, przypisane przez Sąd I instancji oskarżonemu Ł. P., wchodzące w skład ciągu przestępstw nie tracą swej odrębności, a istniejący pomiędzy nimi związek pozwala jedynie na wymierzenie za ich dokonanie jednej kary pozbawienia wolności.

Czas, w jakim doszło do popełnienia ostatniego czynu przestępnego – dzień 16 grudnia 2009 roku, realizującego znamiona tego samego typu czynu zabronionego co poprzednie czyny, popełnionego w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, jest końcową granicą dla zakreślenia czasokresu przestępstw pozostających w specyficznym zbiegu realnym, tzw. ciągu przestępstw unormowanym w art. 91 k.k.

Bezsprzecznie, w rozpoznawanej sprawie, przyjęta przez Sąd Okręgowy w punkcie 4. wyroku, data 26 grudnia 2009 roku, stanowiąca granicę zamykającą ciąg przestępstw przypisanych Ł. P., nie znajduje odzwierciedlenia w opisie wyodrębnionych, poszczególnych zachowań oskarżonego stanowiących oddzielne przestępstwa, gdyż czasem popełnienia ostatniego przypisanego oskarżonemu czynu przestępnego jest dzień 16 grudnia 2009 roku i tą datą, znajdującą odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym, winien również zamykać się przyjęty w wyroku Sądu I instancji czasokres ciągu przestępstw.

Wprawdzie Sąd meriti przeprowadził wszystkie niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy czynności dowodowe pozwalające temu Sądowi na ustalenie stanu faktycznego, jednakże z przyczyny wyżej powołanej wyrok ten wydany został z naruszeniem art. 366 § 1 k.p.k. i art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w myśl, których obowiązkiem sądu jest wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy - w tym czasu popełnienia przestępstw, a następnie dokładne określenie przypisanych oskarżonemu czynów w wyroku.

Bez znaczenia jest przy tym potencjalna możliwość wystąpienia ewentualnej omyłki pisarskiej, gdyż w taki przypadku okoliczność tę Sąd I instancji miał okazję podnieść i wyjaśnić w uzasadnieniu rozstrzygnięcia.

Wobec powyższego w tym zakresie i w tym kierunku zaskarżony wyrok należało zmienić.

Ponieważ część zarzutów, dotycząca obrazy przepisów prawa procesowego (za wyjątkiem wyżej omówionego), nosi cechy wspólne i sformułowana jest wobec całości rozstrzygnięcia należy, więc odnieść się do nich w pierwszej kolejności.

Pogląd wyrażony przez obrońcę oskarżonego w pkt 1. apelacji, jakoby doszło do naruszenia przez Sąd meriti przepisów art. 2 § 2, art. 4, art.5 § 2, art. 7, art. 410 k.p.k., w ocenie Sądu Apelacyjnego uznać należy za chybiony.

Przypomnieć należy odnośnie pierwszego z powołanych przepisów procesowych – art. 2 § 2 k.p.k., iż przepis ten w ogóle nie może być samodzielną podstawą apelacji, ponieważ formułuje tylko zasadę procesową, której wysoki poziom abstrakcji normatywnej powoduje, że bez powiązania go z konkretnymi przepisami prawa procesowego, "ucieleśniającymi" tą zasadę, wykluczone jest posługiwanie się nim nie tylko w apelacji, ale w jakimkolwiek środku odwoławczym (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 2008 roku II KK 93/08 LEX nr 448993).

W tym znaczeniu apelujący nie wykazał, które to konkretne, szczególne normy obowiązujące w określonej sytuacji procesowej w toku postępowania przed Sądem Okręgowym zostały naruszone.

Wbrew zarzutowi podniesionemu przez apelującego obrońcę oskarżonego Ł. P. brak jest także jakichkolwiek podstaw do skutecznego formułowania naruszenia zasady wyrażonej w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., która ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy nie można było wyjaśnić występujących w sprawie wątpliwości.

Naruszenie wskazanej zasady („in dubio pro reo”) jest możliwe, bowiem tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, a wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego.

Analiza materiału dowodowego wskazuje wprost, że okoliczności niniejszej sprawy w zakresie, którego dotyczy apelacja obrońcy oskarżonego zostały wyjaśnione.

Sąd Okręgowy wykazał, i to w aspekcie całokształtu materiału dowodowego, czy i w jakim zakresie, oraz co do jakich ustaleń daję wiarę świadkom, odniósł się też do wyjaśnień oskarżonego, współoskarżonego i pozostałych dowodów, a w konsekwencji, jak wynika z uzasadnienia wyroku, nie miał "nie dających się usunąć wątpliwości", o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k.

Ponadto zaś ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego w żadnym wypadku nie uchybia zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, tym samym spełnia ona warunki art. 7 k.p.k.

Nie zasługuje również na akceptację zarzut obrazy art. 410 k.p.k.

Hipotetycznie byłby on zasadny tylko i wyłącznie wtedy, gdyby przy wyrokowaniu sąd oparł się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej bądź na części materiału ujawnionego, a taka sytuacją nie zaistniała w wyrokowaniu. Skarżący nie wskazał w środku odwoławczym na żaden dowód, bądź okoliczność, która zostałaby pominięta, a jedynie kwestionuje przyjętą przez Sąd I Okręgowy analizę i ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Nie można też podzielić zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na orzeczenia poprzez ustalenie, że oskarżony jest współsprawcą przestępstw opisanych w pkt 4. wyroku,

Sąd I instancji wbrew stanowisku skarżącego w oparciu o rzetelnie i wyczerpująco przeprowadzone postępowanie dowodowe dokonał ustaleń faktycznych, opierając się na materiale dowodowym, który został poddany rzetelnej i wnikliwej analizie z uwzględnieniem swobodnej oceny dowodów.

Każdorazowo Sąd meriti, przy rozpatrywaniu i ocenie poszczególnych czynów zarzucanych oskarżonemu Ł. P., prawidłowo wskazywał dowody, dokonał oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonych i zeznań przesłuchanych w sprawie świadków i to w powiązaniu z innymi dowodami opisującymi zdarzenia będące przedmiotem osądu w sprawie.

Przedstawione w uzasadnieniu apelacji argumenty odnoszą się do poszczególnych czynów przestępnych przypisanych oskarżonemu przez Sąd I instancji, które oczywiście wymagają odniesienia, jednakże ich źródłem jest twierdzenie obrońcy Ł. P., iż oskarżony generalnie nie przyznał się do popełnienia przypisanych mu czynów. Zdaniem skarżącego, w zaistniałej sytuacji procesowej, gdy inne przeprowadzone w sprawie dowody nie pozwalają w sposób jednoznaczny i logiczny wyprowadzić wniosków odnośnie przypisania mu ich sprawstwa, podstawą ustaleń faktycznych nie mogą być też wyjaśnienia złożone pod presją przesłuchujących go funkcjonariuszy Policji.

Lektura pisemnego uzasadnienia jasno wskazuje, co już częściowo było przedmiotem komentarza, iż Sąd Okręgowy oceniając wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. wskazał którym jego twierdzeniom, złożonym na obu etapach postępowania przygotowawczego dał wiarę, którym częściowo bądź całkowicie odmówił wiarygodności.

Podkreślić należy, że mimo podnoszonego przez obrońcę oskarżonego zarzutu presji wywieranej przez przesłuchujących, mającej mieć bezpośrednie odzwierciedlenie w wyjaśnieniach złożonych przez oskarżonego Ł. P., w apelacji jak i w jej uzasadnieniu brak jest jakichkolwiek zastrzeżeń wobec wiarygodności zeznań funkcjonariuszy Policji, przesłuchanych w toku rozprawy, stanowczo negujących wysunięte wobec nich supozycje niezgodnych z prawem zachowań.

Twierdzenia Ł. P. o braku swobody wypowiedzi w toku postępowania przygotowawczego, słusznie pozbawione przez Sąd I instancji wiarygodności a powielane w apelacji przez jego obrońcę, są również nielogicznymi - w innym przypadku należałoby przyjąć, że na oskarżonego Ł. P. presja w kierunku przyznania się do winy wywierana była, przez policjantów tylko dwukrotnie, gdy podczas składania pozostałych wyjaśnień (w których nie przyznawał się do winy) miał natomiast pełną swobodę wypowiedzi.

Wobec pierwszego z przypisanych oskarżonemu Ł. P. czynu - rozboju kwalifikowanego, popełnionego w dniu 10 grudnia 2009 roku, na ekspedientce D. U. skarżący podnosi nadto, iż pokrzywdzona nie rozpoznała sprawców a niejednoznaczne wyjaśnienia oskarżonego, co do określenia miejsca napadu, nasuwają uzasadnione wątpliwości w zakresie jego współsprawstwa. Tak przedstawioną tezę wzmacniać ma labilna postawa współoskarżonego S. Z., łączącego w swoich wyjaśnieniach, fragmenty różnych zdarzeń.

Zarzuty odnoszące się do drugiego w kolejności czynu przestępnego, popełnionego również w dniu 10 grudnia 2009 roku, na osobie E. S. skarżący koncentruje natomiast wokół tych wyjaśnień oskarżonego Ł. P., w których przyznał się do jego popełnienia, wskazując jednakże inna datę. Okoliczność ta oraz nierozpoznanie przez pokrzywdzoną, zdaniem obrońcy wyklucza możliwość przypisania mu udziału w tym zdarzeniu.

Formułując przywołane zarzuty wobec ustalonego przez Sąd Okręgowy przebiegu zdarzeń w dniu 10 grudnia 2009 roku z udziałem oskarżonego Ł. P., obrońca oskarżonego zdaje się nie zauważać tego, iż:

- oskarżony Ł. P. w toku postępowania przygotowawczego, będąc dwukrotnie przesłuchiwany w dniu 24.03.2010r., przyznał się do popełnienia wyżej wskazanych czynów (k. 391-393, k.407-408) opisując te okoliczności ich popełnienia, które zapamiętał, występujące sprzeczności tłumacząc stanem nietrzeźwości;

- odwołanie treści tych wyjaśnień tłumaczeniem wywieranej presji ze strony funkcjonariuszy Policji jest niewiarygodne i nie znajduje potwierdzenia, chociażby w treści złożonych przed prokuratorem wyjaśnień (k.490-492) , kiedy miał możliwość przywołania tej okoliczności;

-wyjaśnienia potwierdzające udział w popełnieniu przestępstw znalazły potwierdzenie w innym zebranym materiale dowodowym (wyjaśnieniach współoskarżonego, w zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, zabezpieczonych dowodach rzeczowych) w przeciwieństwie do wyjaśnień negujących udział, które były odosobnione;

- wszystkie trzy miejsca czynów przestępnych przypisanych oskarżonemu – znajdują się w obrębie ulicy 11 listopada w D. ( protokoły oględzin k. 7-8, k.83-85, zeznania D. U. k.291-292).

- Sąd I instancji w sposób szczegółowy i zasługujący na aprobatę wskazał, którym wyjaśnieniom S. Z. i dlaczego nadał im walor wiarygodności i nie uznał ich za zwykłe pomówienie,

- Sąd orzekający, rozpoznając sprawę wziął pod uwagę także okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego – rozpoznanie noża, zabezpieczonego w mieszkaniu współoskarżonego S. Z., dokonane przez pokrzywdzoną D. U., w tej części nie stało się elementem dokonanych ustaleń faktycznych ( k. 384-385, k.1295-1296);

W zakresie trzeciego z przypisanych oskarżonemu Ł. P. czynów, popełnionego w dniu 16 grudnia 2009 roku, na szkodę B. K. autor apelacji, kwestionując wartość dowodową wyjaśnień współoskarżonego S. Z. wskazuje na występujące sprzeczności w jego wyjaśnieniach, przede wszystkim odnoszące do wymienionych przez niego przedmiotów, które stały się „łupem” napastników.

Bezspornym dla skarżącego również jest, że sprawcy grożąc użyciem niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, dokonali zaboru innego rodzajowo mienia niż te przywołane w wyjaśnieniach przez S. Z.. Okoliczność ta oraz fakt, iż pokrzywdzona nie rozpoznała oskarżonych, zdaniem obrońcy oskarżonego wyklucza możliwość przypisania sprawstwa Ł. P..

Rzecz w tym, że oskarżony S. Z. przyznając się do popełnienia tego czynu wskazał miejsce jego popełnienia, opisał jego przebieg, zgodny w tym, przedstawionym przez pokrzywdzoną, przywołując fakt zaboru płyt CD, wskazał również na kradzież innych przedmiotów - jakich nie pamiętał.

Co istotne dla oceny przywołanych wyjaśnień oskarżonego S. Z., w kontekście jego supozycji dotyczących wpływania funkcjonariuszy Policji na treść i swobodę wypowiedzi poprzez niezgodne z prawem zachowania (polegające na stosowaniu przymusu fizycznego), w tym przypadku wskazywał miejsca rozbojów „ z własnej woli i według swojej pamięci” ( k.237).

Sąd Okręgowy odnosząc się do prezentowanej przez oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego i sądowego linii obrony, przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia argumentację, która jest wszechstronna i logiczna, i jako taka w pełni zasługuje na aprobatę sądu odwoławczego.

Reasumując, przy tak zebranym, jak w niniejszej sprawie materiale dowodowym, chaotycznych i labilnych wyjaśnieniach, Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom, które Sąd Okręgowy nienagannie wyselekcjonował a następnie poddał wnikliwej i prawidłowej ocenie, nie dopuszczając się przy tym uchybień, które sugerował obrońca oskarżonego.

Zaprezentowana przez skarżącego argumentacja, w ocenie Sądu Apelacyjnego, jest dość jednostronną, bo opartą na wyselekcjonowanych dowodach, polemiką z rozstrzygnięciem Sądu meriti, tym samym nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu błędu w ustaleniach faktycznych, który musi nadto mieć wpływ na treść orzeczenia.

Traktując apelację w zakresie kwestionowania winy oskarżonego jako zwróconą przeciwko całości wyroku (art.447 § 1 k.p.k.) Sąd Apelacyjny skontrolował również prawidłowość przyjętej oceny prawnej poczynionych ustaleń faktycznych oraz czy wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej surowości.

Stwierdzić należy, że przyjęta, przez Sąd rozstrzygający kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonemu czynów, w tym też ta związana z uznaniem ich za pozostające w ciągu przestępstw ( art. 91§ 1 k.k.) nie budzi żadnych wątpliwości.

Pisemne motywy orzeczenia wskazują natomiast, iż rozstrzygając
o karze Sąd I instancji rozważył cały szereg okoliczności mających wpływ na wymiar kary.
Zdaniem Sądu II instancji, kara 3 lat pozbawienia wolności jest efektem należytego rozważenia dyrektyw kary, przekładającą się właściwie na okoliczności zdarzenia, uwzględniającą sylwetkę oskarżonego Ł. P.. Choć jej wysokość określona została w granicy dolnego ustawowego zagrożenia za tego rodzaju przestępstwa pozostające w zbiegu realnym, jakim jest ciąg przestępstw, to jest karą współmierną do stopnia jego winy. Wobec tego brak było podstaw do korekty wyroku w tym względzie.

Mając na względzie wszystkie wskazane powyżej okoliczności, wobec braku uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie o zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym, uzasadniają przepisy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1985 r. Prawo o adwokaturze Dz. U. 2009 r. Nr 146 poz. 1188 j.t. z późn. zm.) i art. 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002 r. Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.).

Kierując się względami słuszności, Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dn. 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. NR 49 poz. 1348 z późn. zm.), określając jednocześnie, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.