Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Antoni Smus

Sędziowie SSO Anna Lechowicz

SSO Katarzyna Powalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2013 r. w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z powództwa M. K.

przeciwko A. Ś. i M. Ś.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 6 lutego 2013 r. sygn. akt I C 344/12

I.  zaskarżony wyrok w punktach 1 i 2 w ten sposób zmienia, że zasądzoną w punkcie 1 kwotę 5820 złotych obniża do kwoty 5640 (pięć tysięcy sześćset czterdzieści) złotych w tym poszczególne raty zawarte w podpunktach i), j), k) obniża z kwot po 190 złotych do kwot po 130 (sto trzydzieści) złotych miesięcznie;

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie.

Sygn. akt I Ca 174/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 06 lutego 2013 r. wydanym w sprawie z powództwa M. K.przeciwko A. Ś., M. Ś.o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego, Sąd Rejonowy w Łasku zasądził na rzecz powódki solidarnie od pozwanych kwotę 5.820,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od:

a)  kwoty 140 zł od dnia 11 maja 2009 r. do dnia zapłaty,

b)  kwoty 140 zł od dnia 11 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty,

c)  kwoty 140 zł od dnia 11 lipca 2009 r. do dnia zapłaty,

d)  kwoty 140 zł od dnia 11 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty,

e)  kwoty 140 zł od dnia 11 września 2009 r. do dnia zapłaty,

f)  kwoty 140 zł od dnia 11 października 2009 r. do dnia zapłaty,

g)  kwoty 140 zł od dnia 11 listopada 2009 r. do dnia zapłaty,

h)  kwoty 140 zł od dnia 11 grudnia 2009 r. do dnia zapłaty,

i)  kwoty 190 zł od dnia 11 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty,

j)  kwoty 190 zł od dnia 11 lutego 2010 r. do dnia zapłaty,

k)  kwoty 190 zł od dnia 11 marca 2010 r. do dnia zapłaty,

l)  kwoty 190 zł od dnia 11 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty,

m)  kwoty 190 zł od dnia 11 maja 2010 r. do dnia zapłaty,

n)  kwoty 190 zł od dnia 11 czerwca 2010 r. do dnia zapłaty,

o)  kwoty 190 zł od dnia 11 lipca 2010 r. do dnia zapłaty,

p)  kwoty 190 zł od dnia 11 sierpień 2010 r. do dnia zapłaty,

q)  kwoty 190 zł od dnia 11 września 2010 r. do dnia zapłaty,

r)  kwoty 190 zł od dnia 11 października 2010 r. do dnia zapłaty,

s)  kwoty 190 zł od dnia 11 listopada 2010 r. do dnia zapłaty,

t)  kwoty 190 zł od dnia 11grudnia 2010 r. do dnia zapłaty,

u)  kwoty 190 zł od dnia 11stycznia 2011 r. do dnia zapłaty,

v)  kwoty 190 zł od dnia 11 lutego 2011 r. do dnia zapłaty,

w)  kwoty 190 zł od dnia 11 marca 2011 r. do dnia zapłaty,

x)  kwoty 190 zł od dnia 11 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty,

y)  kwoty 190 zł od dnia 11 maja 2011 r. do dnia zapłaty,

z)  kwoty 190 zł od dnia 11 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty,

aa)  kwoty 280 zł od dnia 11 lipca 2011 r. do dnia zapłaty,

bb)  kwoty 400 zł od dnia 11 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty,

cc)  kwoty 400 zł od dnia 11 września 2011 r. do dnia zapłaty,

dd)  kwoty 200 zł od dnia 11 października 2011 r. do dnia zapłaty,

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił, nie obciążając stron nieuiszczonymi kosztami sądowymi. Zniósł jednocześnie koszty postępowania pomiędzy stronami w pozostałym zakresie.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło po następujących ustaleniach i wnioskach:

Powódka M. K.i jej siostra Z. S. są właścicielkami zabudowanej nieruchomości, stanowiącej działkę nr (...), położonej w Ł. przy ul. (...), którą odziedziczyły po zmarłej w 2006 r. matce J. K.. M. K.została upoważniona przez Z. S. w zakresie zajmowania się sprawami dotyczącymi lokatorów opisanej nieruchomości, do grona których od 1963 r. do października 2011 r. należeli pozwani A. Ś. i M. Ś., zajmujący wówczas lokal mieszkalny oznaczony nr (...). Lokal ten nie był remontowany od 1963 r., a ponadto cechował go niski standard wyposażenia, brak dostępu do wody i kanalizacji. Za wynajem lokalu pozwani płacili początkowo czynsz w wysokości 60 zł (do 10 – tego dnia każdego miesiąca), a od lipca 2006 r. uiszczali z tego tytułu 70 zł. Dokonana przez powódkę podwyżka opłat była następstwem doprowadzenia do budynku instalacji wodno – kanalizacyjnej. Pozwani ponosili również opłaty za używanie strychu i budynku gospodarczego, a w 2007 r. zaaranżowali łazienkę montując do szafy drzwi łazienkowe, sedes i umywalkę.

W lipcu 2007 r. powódka przedstawiła pozwanym projekt umowy najmu zajmowanego przez nich lokalu, jednak pozwani odmówili podpisania umowy argumentując, że jest ona niezgodna z ustawą o ochronie praw lokatorów. Pismem z 16 sierpnia 2008 r. A. i. M. Ś.zostali poinformowani przez powódkę o wypowiedzeniu umowy najmu lokalu z dniem 16 sierpnia 2007 r. Z kolei w piśmie z 10 października 2010 r. A. Ś. oświadczyła M. K., że z uwagi na treść art. 692 k.c. wypowiedzenie jest bezskuteczne i domaga się zawarcia umowy najmu zgodnej z przepisami ustawy o ochronie praw lokatorów oraz kodeksu cywilnego.

Pismem datowanym 27 grudnia 2007 r. M. K.zawiadomiła pozwanych o podwyższeniu po upływie miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem od 1 lutego 2008 r. stawki czynszu za zajmowane przez nich mieszkanie do kwoty 240 zł miesięcznie. Pismem z 21 stycznia 2008 r. pozwani wystąpili do powódki o przedstawienie tytułu prawnego do nieruchomości i wyrazili chęć zawarcia umowy najmu i podjęcia negocjacji w sprawie wysokości czynszu. W dniu 31 lipca 2009 r. powódka wezwała pozwanych do zapłaty zaległych należności czynszowych, a w piśmie z 30 listopada 2009 r., doręczonym 17 grudnia 2009 r. zawiadomiła ich o ustaleniu od 1 stycznia 2010 r. stawki czynszu na poziomie 300 zł miesięcznie.

Nie zważając na podwyższenie opłaty czynszowej, do końca 2009 r. pozwani uiszczali czynsz w kwocie 100 zł, od stycznia 2010 r. do czerwca 2011 r. - w wysokości 110 zł, a w lipcu 2011 r. - 120 zł.

W sierpniu 2009 r. M. K.wezwała pozwanych do zapłaty zaległego czynszu i opuszczenia zajmowanego lokalu mieszkalnego w terminie dwóch tygodni. W grudniu 2009 r. wystąpiła natomiast przeciwko nim do Sądu Rejonowego w Łasku z pozwem o eksmisję. Wyrokiem z 19 października 2010 r., wydanym w sprawie I C 251/09 Sąd Rejonowy w Łasku nakazał A. i. M. Ś.opuszczenie zajmowanego przez nich lokalu mieszkalnego oraz wydanie go powódce i Z. S..

Pismem z 20 marca 2011 r., doręczonym pozwanym w dniu 16 marca 2011 r., powódka poinformowała pozwanych, że od 1 lipca 2011 r. czynsz za wynajem lokalu będzie wynosił 400 zł miesięcznie i wezwała do uregulowania zaległych należności czynszowych w wysokości 6.010 zł. W dniu 17 października 2011 r. pozwani wyprowadzili się z lokalu mieszkalnego, uprzednio demontując zaaranżowaną we własnym zakresie prowizoryczną łazienkę. Za miesiąc sierpień, wrzesień i połowę października 2011 r. pozwani nie uregulowali należności czynszowych.

Sąd pierwszej instancji podał, że źródłem utrzymania powódki jest emerytura w wysokości 1.250 zł, a pozwanych - świadczenia emerytalne w wysokości po 1.300 zł dla każdego z nich.

Przy tych ustaleniach Sąd Rejonowy wywiódł, że strony łączy stosunek najmu regulowany ustawą z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz. U., Nr 31, z 2005 r., poz. 266 ze zm.). Zgodnie z art. 8a cytowanej ustawy, właściciel może podwyższać czynsz i inne opłaty w drodze wypowiedzenia ich dotychczasowej wysokości, składając oświadczenie woli skierowane do najemcy z zachowaniem pisemnej formy tej czynności prawnej. Prawo właściciela do podwyższenia czynszu realizuje się najpóźniej na koniec miesiąca kalendarzowego, z zachowaniem terminów wypowiedzenia. Termin wypowiedzenia wynosi zaś 3 miesiące, jeżeli strony nie postanowiły inaczej. Jednocześnie unormowanie art. 8a ust. 3 w/w ustawy wprowadza wymóg wypowiedzenia czynszu na piśmie pod rygorem nieważności. Art. 8a w ust. 5 ustawy umożliwia zaś zakwestionowanie przez lokatora podwyżki czynszu w zawitym terminie 2 miesięcy od daty wypowiedzenia dotychczasowej stawki czynszu. Ustawa o ochronie praw lokatorów przewiduje dwa instrumenty, z których może skorzystać lokator w razie dokonania przez właściciela wypowiedzenia dotychczasowej wysokości czynszu. Przy czym skorzystanie z jednej możliwości, wyłącza drugą. Termin do dokonania wyboru instrumentu wynosi 2 miesiące od dnia wypowiedzenia. W sytuacji, gdy lokator odmówi na piśmie przyjęcia podwyżki, z upływem okresu wypowiedzenia rozwiązaniu ulega stosunek prawny, na podstawie którego lokator zajmuje lokal. Lokator niezgadzający się na podwyżkę czynszu może również zakwestionować ją w drodze wytoczenia (w oparciu o art., 8a ust. 4a-4e ustawy) powództwa o ustalenie, że podwyżka ta jest niezasadna, albo jest zasadna lecz w innej wysokości. Ciężar dowodu zasadności podwyżki czynszu spoczywa na właścicielu. Nieskorzystanie przez lokatora z żadnego ze środków, przewidzianych w art. 8a ust. 5 ustawy powoduje, że od upływu terminu wypowiedzenia lokator jest zobowiązany do uiszczania czynszu albo innych opłat za używanie lokalu w wysokości wynikającej z wypowiedzenia.

Sąd pierwszej instancji argumentował dalej, że w sytuacji, gdy stosunek prawny stanowiący podstawę zajmowania przez lokatora lokalu uległ wypowiedzeniu i rozwiązaniu, a lokator utracił tytuł prawny do dalszego zajmowania lokalu mieszkalnego - zobowiązany jest uiszczać odszkodowanie za bezumowne korzystanie z niego, które odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu (art. 18 ust 1 i 2 ustawy). Jeśli osoba ta jest uprawniona do lokalu socjalnego lub zamiennego, która uprzednio miała tytuł prawny do zajmowanego mieszkania, lecz go utraciła, to płaci ona odszkodowanie w wysokości czynsz, jaki byłaby obowiązana uiścić, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Sąd Rejonowy nie miał żadnych wątpliwości, że pozwani popadli w opóźnienie z zapłatą czynszu za co najmniej trzy pełne okresy płatności. Nie wystąpili oni przy tym z powództwem o ustalenie, iż kolejne podwyżki czynszu do kwoty 240 zł, 300 zł i 400 zł były niezasadne. Najpierw jako lokatorzy, a następnie jako osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego byli zobowiązani do uiszczania czynszu, a później odszkodowania od daty skutecznego wypowiedzenia stawki czynszu.

Po raz pierwszy powódka wypowiedziała pozwanym czynsz w dotychczasowej wysokości pismem z 27 grudnia 2007 r. Wypowiedzenie to należało uznać za dokonane na koniec miesiąca kalendarzowego, w którym fakt ten nastąpił. Skoro bowiem bieg terminu wypowiedzenia należy liczyć od początku następującego po nim miesiąca kalendarzowego tj. licząc od początku stycznia 2008 r. – 3 miesiące – to skutek prawny podwyżki do kwoty 240 zł ziścił się od 1 kwietnia 2008 r. Kolejne wypowiedzenie czynszu i podwyższenie go do kwot po 300 zł miesięcznie nastąpiło w piśmie z 30 listopada 2009 r. (doręczonego pozwanym 17 grudnia 2009 r.). W tym przypadku, bieg terminu wypowiedzenia datuje się od początku stycznia 2009 r., a zatem skutek prawny podwyżki ziścił się poczynając od 1 kwietnia 2009 r. Natomiast ostatniego wypowiedzenia powódka dokonała pismem z 20 marca 2011 r. (doręczonym pozwanym w dniu 26 marca 2011 r.), podwyższając czynsz do kwoty 400 zł, którego skutek prawny ziścił się poczynając od 1 lipca 2011 r.

Sąd Rejonowy częściowo uwzględnił powództwo i zasądził tytułem zaległych należności czynszowych od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 5.820 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Żądanie pozwu uwzględniało dotychczas dokonane przez pozwanych wpłaty na poczet opłat czynszowych. Pozwani do końca 2009 r. uiszczali bowiem czynsz w kwocie 100 zł, od stycznia 2010 r. do czerwca 2011 r. w wysokości 110 zł, a w lipcu 2011 r. zapłacili 120 zł. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo, uznając skuteczność zgłoszonego ze strony pozwanych zarzutu przedawnienia co do części roszczeń objętych żądaniem pozwu za okres od lutego 2008 do kwietnia 2009 r. włącznie (w tym także roszczenie o zapłatę do zaległego czynszu, z uwagi na zdementowanie łazienki), przy uwzględnieniu faktu, iż zgodnie z umową pomiędzy stronami płatność należności miała następować do 10-tego dnia każdego miesiąca.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodzili się pozwani wnosząc apelację, którą zaskarżyli wyrok w części – w zakresie punktu 1. Wnieśli o jego zmianę w zaskarżonym zakresie i oddalenie powództwa także w tej części, ewentualnie o rozłożenie zasądzonej kwoty na miesięczne raty w wysokości nie wyższej niż 300 zł oraz o jego zmianę w zaskarżonym zakresie i obniżenie zasądzonej kwoty z kwoty 5.820 zł do 3.770 zł.

Zaskarżonemu wyrokowi apelacja zarzuciła:

1.  naruszenie art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie w przedmiotowej sprawie,

2.  naruszenie art. 8a ust 1., ust. 2-3 i ust. 6a pkt. 3 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego poprzez ich błędne zastosowanie i niezasadne uznanie, iż pozwani A. Ś. i M. Ś.są zobowiązani do uiszczenia podwyższonego do kwoty 240 zł miesięcznie czynszu z terminem wypowiedzenia liczonym od daty pisma o wypowiedzeniu dotychczasowej stawki czynszu przez wynajmującą powódkę M. K., a podwyższonego do kwoty 300 zł miesięcznie czynszu od daty dokonania wypowiedzenia, podczas gdy prawidłowe odniesienie powyższych norm prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego wskazuje, iż lokatorzy są obowiązani uiszczać czynsz w wysokości wynikającej z wypowiedzenia od upływu terminu wypowiedzenia, liczonego od daty doręczenia tego pisma.

Sąd Okręgowy zważył:

apelacja jest częściowo zasadna.

Nie można zgodzić się z podniesionym przez skarżących zarzutem naruszenia prawa materialnego - art. 5 k.c. - poprzez jego niezastosowanie w sprawie i przyjęcie, że działanie powódki polegające na podwyższaniu czynszu było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego oraz ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa.

Z utrwalonego orzecznictwa i piśmiennictwa wynika, że zastosowanie art. 5 k.c. może nastąpić jedynie w ramach wyjątku. Brane są przede wszystkim pod uwagę okoliczności danej sprawy, jak również wymagane jest wskazanie jakie zasady współżycia społecznego zostały naruszone. Klauzula generalna z art. 5 k.c. dotyczy zarówno zachowań faktycznych, jak i czynności prawnych dokonywanych na podstawie kompetencji wchodzących w zakres danego prawa podmiotowego. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19 maja 2006 r. (III CZ 28/06, Lex nr 188379), klauzula ta służy ocenie zachowań strony i sposobu korzystania przez nią ze swego prawa podmiotowego. Sąd Najwyższy wyraził także pogląd, że "zasadniczą podstawę stwierdzenia o wystąpieniu nadużycia prawa stanowić powinna analiza zachowania uprawnionego. Jego negatywna ocena może wynikać m.in. z faktu, że zajście zostało przez niego sprowokowane albo też z faktu wykorzystania położenia drugiej strony" (uzasadnienie wyr. SN z dnia 9 grudnia 2009 r., IV CSK 290/09, LEX nr 560607).

Wysokość dokonanych podwyżek nie może decydować o sprzeczności oświadczenia woli strony powodowej z zasadami współżycia społecznego i ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa. Na wypowiadającym dotychczasowe stawki czynszu spoczywa obowiązek wykazania, że zmiana ich wysokości wynikała z zaistnienia obiektywnych okoliczności rynkowych, takich jak wzrost czynszu najmu porównywalnych lokali użytkowych, poniesienie nakładów na wynajmowany lokal, przeprowadzenie prac adaptacyjnych związanych ze zmianą przepisów dotyczących wyposażenia budynku w stosowne instalacje i urządzenia czy też znaczne zwiększenie kosztów utrzymania budynku.

Przepisy zastosowanej przez Sąd Rejonowy ustawy z 21 czerwca 2001 r. – o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ( Dz. U. Nr 31 z 200 5r., poz. 266, ze zm. ) w treści art. 8a ust. 5, gwarantują bowiem najemcy uprawnienia w zakresie możliwości kwestionowania nieuzasadnionych, jego zdaniem, podwyżek należności czynszowych, w tym również w kontekście niskiego standardu najmowanego lokalu, braku starań właściciela o jego utrzymanie w stanie nadającym się do właściwego korzystania ( remonty ). Pozwani mając wiedzę o kolejnych podwyżkach czynszu dokonywanych przez powódkę nie podjęli jakiejkolwiek inicjatywy w tym zakresie. W tym kontekście zarzut apelacji zmierzający do wykazania sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa oświadczenia woli powódki w przedmiocie kolejnych podwyżek czynszu nie zasługiwał na uwzględnienie.

Trzeba zaś zgodzić się z twierdzeniami apelujących, co do niezasadnie przyjętego przez Sąd Rejonowy czasu w jakim ziścił się skutek prawny podwyżki czynszu do kwoty 300 zł . Sąd a quo przyjął bowiem jako obowiązującą stawkę w tej wysokości z początkiem stycznia 2010 r. Z treści unormowania art. 8a ust. 1 wynika zaś, że prawo właściciela do podwyższenia czynszu realizuje się najpóźniej na koniec miesiąca kalendarzowego, z zachowaniem terminów wypowiedzenia. Treść ust. 2 wskazuje na obowiązujący w tej mierze termin wypowiedzenia wynoszący 3 miesiące, jeśli strony nie postanowiły inaczej. Skoro w sprawie brak podstaw do przyjęcia innego niż wskazany terminu wypowiedzenia, to należało uznać, że doręczone pozwanym pisemne wypowiedzenie stawki czynszu w dniu 17 grudnia 2009 r., jako bezsporne, nastąpiło na koniec grudnia 2009 roku, a zatem trzymiesięczny okres wypowiedzenia rozpoczął swój bieg od 1 stycznia 2010 r. Skutek prawny podwyżki w tej mierze ziścił się więc poczynając od 1 kwietnia 2010 r., a nie jak przyjął to Sąd pierwszej instancji od 1 stycznia 2010 roku. Stąd też w zakresie zasądzonych należności czynszowych za miesiące styczeń, luty i marzec 2010 roku, należało dokonać zmiany, obniżając je do poziomu stawki dotychczas obowiązującej, tj. 240 złotych przy uwzględnieniu wysokości czynszu faktycznie za te okresy płatności przez pozwanych uiszczanej ( po 110 złotych miesięcznie ).

W pozostałym zakresie zarzuty apelacji odnoszące się do skuteczności prawnej oświadczeń powódki składanych w przedmiocie zmiany wysokości stawki czynszu, nie zasługują na uwzględnienie. Nie można bowiem zgodzić się z apelującymi, aby brak było w zebranym w sprawie materiale dowodowym podstaw do uznania skuteczności wypowiedzenia wysokości czynszu dokonanego w piśmie datowanym 27 grudnia 2007 roku do poziomu 240 złotych miesięcznie. Powódka przedstawiła bowiem w tej mierze potwierdzenie nadania pisma zawierającego jej oświadczenie woli w tym przedmiocie przesyłką poleconą w placówce pocztowej z datą stempla pocztowego 28 grudnia 2007 roku. Wątpliwości mogą rodzić się jedynie na gruncie uznania daty samego doręczenia tego pisma pozwanym w kontekście cytowanych wyżej zasad i terminów dokonywania wypowiedzenia , ale nie samego faktu doręczenia. Nawet zatem jeśli doręczenie nie nastąpiło do końca grudnia 2007 roku, to z całą pewnością było dokonane w styczniu 2008 roku, ze skutkiem prawnym wypowiedzenia po upływie trzech miesięcy licząc od początku miesiąca następnego. Jednakże przyjęcie określonej ściśle oznaczonej daty ma w sprawie drugorzędne znaczenie z racji uwzględnionego przez Sąd Rejonowy zarzutu przedawnienia roszczeń za okres od lutego 2008 roku aż do kwietnia 2009 roku.

Nie jest przy tym zasadny wniosek pozwanych o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty miesięczne w wysokości nie przekraczającej 300 złotych. Instytucja rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty będąca tzw. moratorium sędziowskim pozwala wprawdzie Sądowi na modyfikację sposobu i terminu spełnienia świadczenia, w szczególnie uzasadnionych wypadkach , jednak przy uwzględnieniu interesów obu stron. Należy przy tym pamiętać, że utrwaloną już w judykaturze zasadą jest, iż rozkładając zasądzone świadczenie pieniężne na raty, sąd nie może , na podstawie tego przepisu, odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie. Rozłożenie świadczenia zasądzonego na raty ma jednak ten skutek, że wierzyciel zostaje pozbawiony odsetek od ratalnych świadczeń za okres od wydania wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( por. uchwała S.N. – zasada prawna – z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, Nr 4, poz. 61 ). Apelujący określając zasadę rozłożenia na raty swojego długu zdają się nie uwzględniać okoliczności co do konieczności skapitalizowania odsetek w powyższy sposób. Gdyby zaś uwzględnić wniosek w zakresie maksymalnej wysokości raty miesięcznej wraz z odsetkami, ilość tak ustalonych rat i czas ich płatności wpłyną na negatywną ocenę w zakresie realnego znaczenia tego świadczenia dla wierzycielki.

Z tych względów należało zmienić zaskarżony wyrok w punktach 1 i), j), k) na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i oddalić apelację jako pozbawioną podstaw w części wykraczającej ponad tę zmianę na gruncie art. 385 k.p.c.