Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale M. J., Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Łodzi delegowanego do Prokuratury Apelacyjnej Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2013 r.

sprawy

M. P.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt IV K 312/11

na podstawie art. 437 §1 kpk i art. 636 §1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt. II AKa 9/13

UZASADNIENIE

M. P. został oskarżony o to, że:

I. w okresie czasu od początku grudnia 2006 roku do końca stycznia 2007 r. wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 z 2005 r., poz. 1485 z późn. zm. ), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonał przywozu z A. na terytorium H. do Rzeczpospolitej Polskiej znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci MDMA w ilości nie mniejszej niż 4.000 gramów,

to jest o czyn z art.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 z 2005 r., poz.1485 z późn. zm.)

II. w październiku 2007 roku, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 z 2005 r., poz.1485 z późn. zm.) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonał przywozu z A. na terytorium H. do Rzeczypospolitej Polskiej znacznych ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 500 gramów,

to jest o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 z 2005 r., poz.1485 z późn. zm.).

Wyrokiem z dnia 23 października 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł:

- w miejsce czynu opisanego w punkcie I, uznał M. P. za winnego tego, że w nieustalonym czasie pomiędzy początkiem grudnia 2006 roku a kwietniem 2007 roku, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym z A. D., dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości, co najmniej 4.000 gram, substancji psychotropowej w postaci MDMA, w ten sposób, że zakupił ją w A. w H., a następnie przywiózł na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, czym wypełnił dyspozycję art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz.1485 ze zm) i za to na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda. – uniewinnił oskarżonego M. P. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie II, przejmując koszty procesu w tej części na rachunek Skarbu Państwa;

- na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 19 września 2011 roku do dnia 29 lutego 2012.

- zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

Powyższy wyrok, w całości na niekorzyść oskarżonego, zaskarżyła Prokuratura Apelacyjna w Łodzi, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych będący wynikiem przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i polegający na przyjęciu, że spójne i logiczne wyjaśnienia P. O. nie dają podstaw do uznania, że M. P. popełnił przestępstwo zarzucane mu w punkcie II aktu oskarżenia. W uzasadnieniu wskazano, że choć Sąd ustalił, iż A. D. wraz M. P. w H. odebrali od P. O. przezroczystą reklamówkę, w której widać było „palce kokainy”, a następnego dnia mieli jechać do Polski, to uznał, że oskarżony P. nie miał świadomości, iż w reklamówce jest narkotyk ani, że ma on zostać przewieziony do Polski. Prokurator podniósł także, iż na podstawie tego samego materiału dowodowego A. D. w sprawie XVIII K 134/10 został skazany m.in. za nabycie 500 gram kokainy.

W konsekwencji Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie Prokurator zmodyfikował skargę apelacyjną, zawężając ją do żądania uchylenia wyroku jedynie w zakresie punktu II.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Wniesiony przez Prokuraturę środek odwoławczy nie zasługiwał na uwzględnienie.

Argumenty przytoczone przez skarżącego, w wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej zapadłego rozstrzygnięcia okazały się bezzasadne i to w stopniu oczywistym, a tym samym nie mogły stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Analiza zarówno akt sprawy, jak i uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, prowadzi do wniosku, że Sąd ten nie tylko w sposób rzetelny i kompletny zebrał materiał dowodowy, ale także wnikliwie go rozważył stosując zarówno obowiązujące przepisy prawa, jak i zasady logiki, a nadto swoje stanowisko wyczerpująco uzasadnił. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy skarżący przytoczy okoliczności wskazujące, że Sąd I instancji dokonał tych ustaleń pomijając istotne dowody, ignorując powszechnie akceptowaną wiedzę, czy doświadczenie życiowe, a zasadność dokonanych ocen i wniosków nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania.

Autor apelacji takich okoliczności nie przedstawił.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, dokonana w niniejszej sprawie ocena dowodów została przeprowadzona w sposób szczegółowy i z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy precyzyjnie wskazał jakie okoliczności uznał za udowodnione, a także które ze zgromadzonych dowodów i z jakiego powodu uznał za wiarygodne, a którym tej wiarygodności odmówił. Tok rozumowania Sądu Okręgowego przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Odnosząc powyższe uwagi do zarzutu sformułowanego w apelacji, dotyczącego oceny dowodów w zakresie czynu II i udziału M. P. w nabyciu i przewozie 500 gram kokainy, należy wskazać, iż - wbrew twierdzeniom skarżącego – zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu w punkcie II czynu. Nie powielając argumentacji Sądu Okręgowego zawartej w pisemnym uzasadnieniu wyroku, podnieść jedynie należy, że chybionym jest zarówno twierdzenie, iż zeznania P. O. wskazują, że oskarżony M. P. miał świadomość, iż w przekazywanej A. D. reklamówce są narkotyki i świadomie przewiózł kokainę do Polski, jak i zarzut braku konsekwencji i logiki w ustalaniu stanu faktycznego na podstawie tych zeznań.

Istotnie zeznania P. O. zostały uznane za wiarygodne, a Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku, wskazał szczegółowo przyczyny takiej oceny twierdzeń świadka. Podkreślić jednak należy, że zeznania P. O. złożone w kontekście czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie II, zdecydowanie różnią się od tych, na których oparto skazanie za czyn z punktu I. O ile bowiem w odniesieniu do transakcji dotyczącej substancji MDMA, P. O. w sposób konsekwentny i jednoznaczny wskazywał, iż to oskarżony M. P. wspólnie z A. D. kupił od niego 4 kg narkotyku i dosyć szczegółowo opisał okoliczności tej transakcji, a zeznania te w pewnym zakresie w postępowaniu przygotowawczym potwierdził sam oskarżony, o tyle w odniesieniu do nabycia kokainy, zeznania P. O., choć konsekwentne i logiczne, to jednak w żadnym punkcie nie wskazywały jednoznacznie na udział oskarżonego w przestępstwie. A podkreślić należy, że P. O. nie miał żadnego powodu, by wpływać na sytuację procesową oskarżonego i różnicować ją w zależności od zarzutów.

Świadek zeznał, iż A. D. przyszedł do niego sam i przekazał mu reklamówkę z kokainą, a M. P. był obecny dopiero przy jej odbiorze. Jednocześnie brak jakichkolwiek dowodów wskazujących, że nie były to narkotyki należące wyłącznie do A. D. (skoro sam je przyniósł i zostawił na przechowanie), jak również nie ma dowodów, że M. P. wiedział, iż w torbie, którą A. D. w jego obecności oddał P. O., są narkotyki. Apelujący podniósł, iż Sąd Okręgowy ustalił (na karcie 3 uzasadnienia), że „przez przezroczystą folię reklamówki widać było „palce kokainy”, wywodząc z tego, że oskarżony także widział zawartość torby. Jednakże należy wskazać, że – wbrew twierdzeniom autora apelacji – ustalenia Sądu meriti były inne. To wewnątrz reklamówki był przezroczysty foliowy pakunek, sama zaś torba nie była przezroczysta. Świadek P. O. wskazał, że domyślił się, iż w środku jest kokaina, dopiero gdy dotykając pakunku w reklamówce ręką, wyczuł charakterystyczne dla pakowania tego narkotyku „palce”. Nie ustalono, czy M. P. zaglądał do torby albo dotykał pakunku w reklamówce. Wreszcie, P. O. zeznał, iż oskarżony i A. D. mieli od niego pojechać do M. C., a nazajutrz do Polski. Z powyższego także nie sposób jednoznacznie wnioskować, iż oskarżony dowiedział się o zawartości torby i świadomie wywiózł ją do Polski. (P. O. zeznał, że M. P. nic nie mówił o przewiezieniu narkotyku do Polski i w ogóle nie wypowiadał się w tej kwestii). Nie można też, jedynie z faktu, iż A. D. został skazany za nabycie i przewóz kokainy, wnioskować, że także M. P. uczestniczył w tym przestępstwie. Istotnie, jak podkreśla Prokurator, dla przyjęcia współsprawstwa nie jest koniecznym osobiste realizowanie wszystkich znamion przestępstwa, natomiast nie ulega wątpliwości, że współsprawcy muszą działać w ramach porozumienia, a także koniecznym jest by zachowanie sprawcy na gruncie przyjętego porozumienia stanowiło konieczny lub bardzo istotny warunek realizacji znamion przestępstwa. Wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, iż sama obecność na miejscu zdarzenia, a nawet świadomość czy wreszcie najdalej idąca – akceptacja przestępczych zachowań drugiej osoby, sama w sobie nie wystarczy do przypisania współsprawstwa w popełnieniu przestępstwa. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2011 roku, III KK 208/11, LEX nr 1119511, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2011 roku, III KK 193/11, LEX nr 1119509, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2011 roku, II KK 162/11, OSNKW 2012/3/28)

W niniejszej sprawie w odniesieniu do zarzutu z punktu II, nie wykazano ani porozumienia łączącego A. D. z M. P. ani realizacji przez oskarżonego choćby w szczątkowej formie znamion przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Ani świadek P. O. ani żaden z pozostałych przesłuchanych świadków nie podniósł okoliczności mogących wskazywać na udział oskarżonego w opisanym przestępstwie. A. K. i W. B. w ogóle nie znali M. P.. A. D. – mimo prawomocnego skazania - konsekwentnie nie przyznawał się do nabycia i przewozu narkotyków (również wspólnie z oskarżonym). M. S. nie słyszał, aby M. P. uczestniczył w przestępstwach narkotykowych.

Uznając zatem, że brak jest dowodów sprawstwa oskarżonego, Sąd zasadnie uniewinnił go od popełnienia czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia. Powyższe prowadzi do wniosku, że ocena dokonana przez Sąd Okręgowy jest oceną prawidłową, nie nosi cech dowolności i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Podsumowując stwierdzić należy, że omówiony powyżej środek odwoławczy, w szczególności zaprezentowane w nim zarzuty, nie mogą być podstawą do wzruszenia prawidłowego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

Biorąc pod uwagę, że środek odwoławczy został wniesiony wyłącznie przez oskarżyciela publicznego, na podstawie art. 636 §1 k.p.k. Sąd, kosztami postępowania drugoinstancyjnego, obciążył Skarb Państwa.