Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 336/13

POSTANOWIENIE

Dnia 9 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Olszewski

Sędziowie: SA Piotr Brodniak (spr.)

SA Bogumiła Metecka-Draus

Protokolant: sekr. sądowy Lilianna Ciach

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Prokuratury Apelacyjnej Janiny Rzepińskiej

po rozpoznaniu w sprawie A. M.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 16 września 2013 r., sygn. akt III K 123/13

w przedmiocie umorzenia postępowania o wydanie wyroku łącznego

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia:

1. zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy,

2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. W. kwotę
147,60 zł (sto czterdzieści siedem 60/100 złotych) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

A. M. został skazany następującymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 12 sierpnia 1997 r. sygn. akt II K 853/97, za przestępstwo z art. 267 dkk na karę 600 złotych grzywny,

2. Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z 15 lipca 1998 r., sygn. akt II K 366/98, za przestępstwo:

- z art. 203 § 2 dkk popełnione 15 grudnia 1997 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- z art. 208 dkk, popełnione 19 stycznia 1998 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności,

- z art. 199 § 2 dkk w zw. z art. 58 dkk, popełnione w okresie od 7 do 8 lipca 1997 r., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

oraz karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres 3 lat próby, której wykonanie zarządzono;

3. Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 4 lutego 1999 r., sygn. akt II K 1240/98, za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, popełnione w nocy z 21/22 sierpnia 1998r., na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres 4 lat, której wykonanie zarządzono;

4. Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 stycznia 2003 r., sygn. akt III K 167/01, za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk, popełnione 17 sierpnia 1999 r. na karę 9 lat pozbawienia wolności;

5. Sądu Rejonowego w Prenzlau (Niemcy) z 2 grudnia 2009 r., sygn. akt 378Js 39668/02, za przestępstwo z art. 242 ust. 1 na karę 50 stawek grzywny po 7 Euro;

6. Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 27 lipca 2010 r., sygn. akt VII W 382/10, za wykroczenie z art. 119 § 1 kw, popełnione 1 lipca 2010 r., na karę 5 dni aresztu;

7. Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 23 września 2010 r., sygn. akt VII K 481/10, za:

- ciąg dwóch przestępstw z art. 278 § 1 kk popełnionych 27 kwietnia i 2 czerwca 2010 r., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- za przestępstwo z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione 26 kwietnia 2010 r. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

- za przestępstwo z art. 178a § 1 kk, popełnione 25 maja 2010 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

oraz karę łączną 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności;

8. Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt VII W 371/10, za wykroczenie z art. 119 § 1 kw, popełnione 12 czerwca 2010r., na karę 15 dni aresztu;

9. Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt VII W 409/10, za wykroczenie z art. 119 § 1 kw, popełnione 25 czerwca 2010r., na karę 15 dni aresztu;

Postanowieniem z dnia 16 września 2013 r., Sąd Okręgowy w Szczecinie umorzył postępowanie o wydanie wyroku łącznego z wniosku skazanego. Uzasadniając powyższe wskazał, iż pierwszym chronologicznie wyrokiem w niniejszej sprawie jest wyrok z dnia 12 sierpnia 1997 r. (sygn. akt II K 853/97). Przestępstwa popełnione przed tą datą to czyn objęty tym wyrokiem oraz czyn popełniony 7-8 lipca 1997r., za który A. M. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z 15 lipca 1998 r. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Kary wymierzone za te przestępstwa, tj. kara grzywny i pozbawienia wolności nie podlegają łączeniu, bowiem nie są to kary jednorodzajowe, zaś przepisy prawa nie przewidują możliwości łączenia tych kar. Dlatego też postępowanie w tym zakresie należało umorzyć.

Dalej Sąd podał, iż kolejnym chronologicznie orzeczeniem jest wyrok Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 15 lipca 1998 r. (sygn. akt II K 366/98). Przed datą jego wydania skazany popełnił jedynie czyny objęte tym wyrokiem, za które orzeczono już karę łączną, zatem także i tu postępowanie podlegało umorzeniu, z uwagi na prawomocne rozstrzygnięcie w tym zakresie. Kolejne wyroki tj. wyrok Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 4 lutego 1999 r. (sygn. akt II K 1240/98) oraz wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 stycznia 2003 r. (sygn. akt III K 167/01) również nie podlegają łączeniu z innymi wyrokami z uwagi na fakt, iż przestępstwa nimi objęte nie pozostają w zbiegu realnym z innym przestępstwami. Przed datą wydania wyroku z 4 lutego 1999 r. skazany popełnił wyłącznie czyn objęty tym wyrokiem, podobnie w przypadku wyroku z dnia 16 stycznia 2003 r. Brak jest przy tym warunków do objęcia wyrokiem łącznym skazań za wykroczenia, za które skazanemu wymierzono kary aresztu, bowiem obowiązujące przepisy prawa nie przewidują takiej możliwości. Następnym chronologicznie wyrokiem jest orzeczenie sądu niemieckiego z dnia 2 grudnia 2009 r., które to jednak z uwagi na treść art. 92 a kk nie podlega łączeniu z innymi. Również przed nowelizacją kodeksu karnego wprowadzającą ten przepis łączenie orzeczeń wydanych w Polsce z orzeczeniami zapadłymi w innych państwach Unii Europejskiej było niedopuszczalne, a to z uwagi na treść art. 569 kpk. Z uwagi zatem na brak warunków do wydania wyroku łącznego w odniesieniu także i do tego skazania, na podstawie art. 572 kpk postępowanie w tym zakresie należało umorzyć. Kolejnym wyrokiem jest wyrok Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 23 września 2010 r. (sygn. akt VII K 481/10), jednak skazania nim objęte nie pozostają w zbiegu realnym z innymi, bowiem przed datą wydania tego wyroku skazany nie popełnił innych przestępstw. Kary zaś wymierzone za przestępstwa objęte tym wyrokiem zostały połączone i wymierzono za nie karę łączną.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł obrońca skazanego, który wydanemu rozstrzygnięciu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a polegający na przyjęciu, że brak jest podstawy prawnej do wydania wyroku łącznego, podczas gdy zdaniem skazanego istanieją warunki do wydania wyroku łącznego,.

Tak podnosząc, skarżący wniósł o uchylenie przedmiotowego postanowienia i przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Szczecinie celem ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy skazanego okazało się bezzasadne.

Dokonując takiej jego oceny już na wstępie wskazać należy, że jakkolwiek przed wydaniem pierwszego chronologicznie wyroku tj. wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 12 sierpnia 1997 r. sygn. akt II K 853/97, skazany popełnił przestępstwo ciągłe w dniach 7-8 lipca 1997 r., za które to wyrokiem Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 15 lipca 1998r. sygn. akt II K 366/98 wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, to jednak w pierwszym z tych wyroków, wobec skazanego orzeczono wyłącznie karę grzywny. Oczywistym jest natomiast to, że tego rodzaju kara, zgodnie z treścią art. 85 k.k. nie podlega łączeniu z karą pozbawienia wolności, a co za tym idzie brak jest podstaw do połączenia tych kar. Jeśli zaś chodzi o pozostałe skazania to niewątpliwie rację ma Sąd Okręgowy stwierdzając, że objęte nimi przestępstwa nie pozostają w zbiegach realnych, których istnienie dawałoby asumpt do wydania wyroku łącznego. O słuszności tej tezy przekonują zaś ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti, a także przytoczona przez niego argumentacja , której trafność i obszerność zbędnym czyni jej powielanie.

Na marginesie wskazać również należy, że brak jest podstaw do objęcia wyrokiem łącznym ukarań za wykroczenia, a także nie ma podstaw do połączenia orzeczeń wydanych w Polsce z orzeczeniami zapadłymi w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej ( vide: art. 92 a k.k.).

W przedstawionej sytuacji stwierdzić więc trzeba, że decyzja wyrażona w zaskarżonym postanowieniu jest prawidłowa, a skoro tak, to postanowienie to należało utrzymać w mocy.

Orzeczenie o wynagrodzeniu za obronę z urzędu znajduje swoje uzasadnienie w przepisie § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 z późn. zmianami).

II AKz 336/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE