Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKo 116/13

POSTANOWIENIE

Dnia 17 października 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:

SSA Jacek Polański

Sędziowie:

SSA Paweł Anczykowski

SSO Marek Stempniak (del.spr.)

Protokolant:

st.sekr.sądowy Iwona Goślińska

w sprawie z wniosku pełnomocnika W. B.

w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 grudnia 2008 roku w sprawie III Ko 363/08

na podstawie art. 540 § 2 kpk, art. 547 § 1 kpk i art. 627 kpk w zw. z art. 639 kpk

p o s t a n a w i a:

1. oddalić wniosek;

2. zasądzić od wnioskodawcy W. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty od wniosku i uznać ją za uiszczoną.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2013 roku wpłynął wniosek pełnomocnika W. B. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 grudnia 2008 roku w sprawie o sygn. akt III Ko 363/08 i uchylenie tego wyroku w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w/w Sądowi.

Na uzasadnienie wniosku podniesiono, iż w związku z zapadnięciem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 marca 2011 roku sygn. akt P 21/09 stwierdzającego niezgodność z Konstytucją regulacji ujętej w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, limitującej wysokość dochodzonego odszkodowania i zadośćuczynienia do kwoty 25.000 złotych. Zniesienie owego ustawowego limitu, zdaniem pełnomocnika wnioskodawcy, nakazuje konieczność weryfikacji dotychczasowych orzeczeń wydanych w sprawie i dostosowanie ich do szkody i krzywdy rzeczywiście doznanych przez osoby represjonowane w okresie stanu wojennego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniosek nie jest zasadny.

Okoliczności podniesione we wniosku nie stanowią uzasadniających wznowienie postępowania w oparciu o przepis art. 540 § 2 kpk.

Zgodnie z tą normą podstawą do wznowienia postępowania jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją przepisu prawnego, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Podnieść bowiem należy, że przywołany we wniosku wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. akt P 21/09 dotyczył stwierdzenia niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, a ściślej jej art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 i art. 2 oraz z art. 41 ust. 5 w związku z art. 77 ust. 1 i art. 31 ust. 3 oraz z z art. 31 ust. 1 i 2, a także z art. 77 ust. 2 Konstytucji, przepisu art. 8 ust. 1a powołanej ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.), dodanego ustawą z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 191, poz. 1372).

Przepis ten stanowił, że odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z orzeczeń albo decyzji, o których mowa w ust. 1 art. 8 ustawy, nie mogą łącznie przekroczyć kwoty 25.000 zł. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, przepis ten utracił moc z dniem 10 marca 2011 roku, kiedy to wyrok ten został opublikowany (Dz.U. z 2011 r. Nr 53 poz. 277).

Zaznaczyć wszelako należy, że uznanie niekonstytucyjności wymienionych w wyroku Trybunału przepisów „ustawy lutowej” nie oznacza konieczności, niejako automatycznego wznowienia postępowań we wszystkich sprawach, w których były one podstawą rozstrzygnięcia, co do roszczeń w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za represje związane z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

Podnieść bowiem trzeba, że wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 grudnia 2008 roku w sprawie III Ko 363/08 nie zapadł w oparciu o art. 8 ust. 1a powołanej ustawy. Co więcej zgłoszone wówczas żądania wnioskodawcy nie przekraczały łącznie kwoty 25.000 złotych, a w wyniku merytorycznego rozpoznania sprawy roszczenia z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia zostały uznane w kwotach odpowiednio po 10.000 złotych, a więc łącznie w wysokości 20.000 złotych.

Podkreślić jednocześnie wypada, że akta w/w sprawy nie zawierają danych uzasadniających choćby prawdopodobieństwo, że zasądzone kwoty podlegały ograniczeniu ze względu na unormowanie art. 8 ust. 1a ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku.

W tych warunkach, podzielając poglądy wyrażone w judykatach Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2011 roku w sprawach II Ko 51/11I ( LEX nr 960529 ) i II Ko 55/11 ( LEX nr 960530 ), które notabene, nawiązywały wprost do odpowiedniego fragmentu uzasadnienia przywołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego (pkt.7.3 motywów wyroku), Sąd Apelacyjny, stwierdzając brak przesłanek do wznowienia postępowania, orzekł, jak wyżej.

W związku ze złożeniem wniosku uiszczona została opłata w wysokości 150 złotych zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt. 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Kwotę powyższą należało zasądzić na rzecz Skarbu Państwa stwierdzając równocześnie, iż została już uiszczona.

II AKo 116/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE