Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Tadeusz Dereń

Protokolant Anna Winiarska-Kania

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2014 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa A. U.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 22.000 zł

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda A. U. kwotę 15.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 stycznia 2014 roku;

II. dalej idące powództwo oddala;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.240,58 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV. nie obciąża powoda opłatą sądową od oddalonego powództwa;

V. nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. uiścić na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 150 zł tytułem brakującej opłaty sądowej.

Sygn. akt IC 620/12

UZASADNIENIE

Powódka A. U. wniosła pozew o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z/s w W. kwoty 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną szkodę powstałą na skutek wypadku z dnia 7 lutego 2006 r., wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 4.817 zł.

W uzasadnieniu pozwu podała, że w dniu 7.02.2006 r. w K. miał miejsce wypadek komunikacyjny, którego sprawcą był M. U. kierujący pojazdem marki V. (...) nr rej. (...) ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Bezpośrednio po wypadku powódka została przewieziona do szpitala w P., gdzie rozpoznano u niej uraz kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym, wstrząśnienie mózgu, bóle i zawroty głowy, szumy w uszach, oraz drętwienie kończyn. Po opuszczeniu szpitala powódka kontynuowała leczenie i rehabilitację.

Szkoda została zgłoszona stronie pozwanej za pośrednictwem pełnomocnika.

Strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 10.000 zł za 11% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Powódka w dalszym ciągu odczuwa niepewność i strach, bóle i drętwienie kończyn, zaś w wyniku kolejnych badań neurologicznych z dnia 15.09.2011 r. stwierdzono u powódki powypadkowe bóle głowy, niedosłuch uchem lewym, obniżenie czucia w lewym policzku.

Ponadto w wyniku wypadku, na skutek działania pasa bezpieczeństwa, który spowodował na prawej piersi duży krwiak, stwierdzono u powódki w badaniu mammograficznym z dnia 15.08.2011 r. i z dnia 21.10.2011 r. guz prawej piersi i wykonano u powódki zabieg operacyjny usunięcia guza sutka prawego.

W wyniku badania ortopedy z dnia 3.10.2011 r. stwierdzono u powódki nasilające się okresowo dolegliwości bólowe głowy, karku, szumy w uszach, zawroty głowy, drętwienie palców dłoni, zalecono powódce dalszą rehabilitację i leczenie sanatoryjne.

Powódka została zakwalifikowana do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Wobec powyższego wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie nie spełnia podstawowej funkcji, a mianowicie nie kompensuje krzywdy, jaką powódka doznała wskutek udziału w wypadku z dnia 7.02.2006 r.

Pismem procesowym z dnia 21.11.2013 r. (k.307 akt) powódka rozszerzyła żądanie powództwa do kwoty 22.000 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 12.000 zł od dnia wniesienia pozwu i od kwoty 10.000 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4800 zł przyznając, że pozwany przeprowadził likwidację szkody i w dniu 28.05.2007 r. wypłacił powódce zadośćuczynienie w kwocie 10.000 zł, zaś ostatecznie likwidacja szkody została zakończona w dniu 23.08.2007 r. i od tej daty powódka nie wnosiła zastrzeżeń wobec wypłaconego świadczenia, oraz nie składała wniosków o ponowną likwidację szkody.

Ponieważ szkoda powódki wynikała z czynu niedozwolonego nie będącego przestępstwem lub wykroczeniem, oraz biorąc pod uwagę fakt, że likwidacja szkody zakończyła się 23.08.2007 r. trzyletni termin przedawnienia upłynął z dniem 23.08.2010 r.

Gdyby Sąd uznał zarzut przedawnienia roszczenia powódki za nieskuteczny, to wypłacone dotychczas zadośćuczynienie w kwocie 10.000 zł jest odpowiednie do skutków wypadku i rozmiaru krzywdy powódki, gdyż rodzaj doznanych urazów, oraz ewentualne natężenie cierpień nie było znaczące.

W wyniku postępowania dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lutego 2006 r. na drodze w miejscowości S. k/K. powódka A. U. uczestniczyła w kolizji drogowej, której sprawcą był kierujący samochodem marki V. (...) numer rejestracyjny (...) M. U. - mąż powódki, który wymusił pierwszeństwo przejazdu i został ukarany mandatem karnym w wysokości 300 zł. Powódka jechała samochodem jako pasażer, zaś na miejsce zdarzenia została wezwana policja i pogotowie ratunkowe.

Sprawcę zdarzenia komunikacyjnego i stronę pozwaną łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego obowiązująca w dniu zdarzenia.

Odpowiedzialność za skutki wypadku przyjęła strona pozwana, przeprowadzając postępowanie likwidacyjne zakończone w dniu 23 sierpnia 2007 r. i wypłacając powódce kwotę 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę .

/dowód: -przesłuchanie powoda, k. 143,

-akta szkody strony pozwanej, w tym notatka policji z dnia 7.02.2006 r.,

-kopia decyzji pozwanego z 28.05.2007 r., k. 7/

Bezpośrednio po wypadku powódka została przewieziona do (...) Centrum Medycznego w P., gdzie wykonano rtg kręgosłupa, stwierdzając wyprostowanie lordozy, skręcenie odcina szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa.

Wskutek wypadku powódka doznała urazu głowyz utratą przytomności i urazu klatki piersiowej wskutek ucisku prawej piersi pasem bezpieczeństwa, skręcenia w stawie skokowym nogi.

Po wypadku utrzymywały się bóle i zawroty głowy, powódka wymiotowała, bóle odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa oraz bóle prawej piersi.

Nie stwierdzono konieczności hospitalizacji powódki kierując do leczenia ambulatoryjnego pod kontrolą przychodni chirurgicznej. Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego.

Po wypadku występowały u powódki lęki i depresje i od tego czasu leczy się psychiatrycznie.

Powódka odczuwa drętwienie kończyn, ma szumy w uszach i cierpi na zaburzenia koncentracji. Przez okres 6 tygodni powódka nosiła kołnierz ortopedyczny, zażywa środki przeciwbólowe.

W dniu 29 stycznia 2008 r. powódka doznała urazu stawu skokowego prawego ze złamaniem dwukostkowym, powódce założono opatrunek gipsowy i do chwili obecnej odczuwa bóle w prawej nodze.

W dniu 7 września 2010 r. powódka upadła doznając urazu głowy w lewej okolicy czołowej z krwiakiem okularowym i stłuczenia kolana lewego. Od tego zdarzenia nasiliły się bóle i zawroty głowy, szumy w uszach, brak poczucia równowagi oraz wystąpiła niedoczulica w lewej połowie twarzy, którą leczyła powódka u neurologa. Do chwili obecnej powódka odczuwa lęki przy jeździe samochodem i jest bardziej nerwowa niż przed wypadkiem z dnia 7 lutego 2006 r.

/dowód: -przesłuchanie powódki A. U., k.143,

-zeznanie świadków M. U., k.117, A. S., k.118, M. J., k. 142,

-dokumentacja medyczna leczenia powódki, k. 8-16, k. 162 -166, k. 174-179, k. 80, k. 103, k. 106, k.115, k. 137,

-akta szkody strony pozwanej/

Pismem z dnia 26.07.2006 r. pełnomocnik powódki zgłosił szkodę stronie pozwanej, domagając się wypłaty m.in. kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

W dniu 28.05.2007 r. strona pozwana wypłaciła powódce żądane zadośćuczynienie w kwocie 10.000 zł. Powódka nie miała zastrzeżeń co do wysokości wypłaconego świadczenia.

/dowód: -akta szkody strony pozwanej,

-przesłuchanie powódki, k. 143/

W wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 7.02.2006 r. powódka doznała urazu czaszkowo - mózgowego, urazu kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo - krzyżowego, urazu kończyn dolnych ze skręceniem w stawie skokowym lewym i stłuczenia piersi prawej na skutek ucisku pasa bezpieczeństwa.

Nadto wynikiem wypadku i urazu z 7.02.2006 r. był zespół nerwicowy pourazowy typu cerebrastenii pourazowej z bólami i zawrotami głowy, szumami usznymi i zaburzeniami równowagi.

W związku z wypadkiem z dnia 7.02.2006 r. długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi w łącznej wysokości 14%.

Skutki tego wypadku wymagały systematycznego leczenia neurologicznego, ortopedycznego i rehabilitacyjnego. Uszczerbek z tytułu cerebrastenii pourazowej w wysokości 3% mieści się w ocenie biegłego psychiatry w zakresie stwierdzonego stresu pourazowego (TPSD), skutkującego neurotyczne zaburzenia adaptacyjne, oraz długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 7%.

Obecne bole i zawroty głowy oraz szumy w uszach są wynikiem cerebrastenii pourazowej i wynikają one zarówno ze skutków urazu z 7.02.2006 r. jak również urazu z 7.09.2010 r. Drętwienie kończyn górnych jest wynikiem urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z 2006 r. i 2010 r., zaś odnośnie drętwienia kończyn dolnych nie pozostają w związku z urazami z wypadkiem z 7.02.2006 r. a z wypadkiem z dnia 29.01.2008 r. Skutki wypadku z 7.02.2006 r. zostały w znacznym stopniu zmniejszone leczeniem neurologicznym, ortopedycznym i rehabilitacyjnym ale nie zostały całkowicie wyleczone.

Skutki wypadku z dnia 7.02.2006 r. prawdopodobnie spowodowały u powódki rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni.

Zmiany morfologiczne w odcinku szyjnym kręgosłupa, tj. wypuklina C5-C6 jest wynikiem samoistnego procesu zwyrodnieniowo - przeciążeniowego, aczkolwiek doznany w dniu 7.02.2006 r. uraz mógł ją zwiększyć, powodując wespół z urazowym naruszeniem bloku trzonowo - krążkowo - stawowo -wiązadłowego wystąpienie zespołu bólowego typu cervicalgii pourazowej z rwą barkowo - ramieniową parestetyczną.

/dowód: -opinia biegłych z zakresu neurochirurgii i ortopedii, k. 238,

- opinia uzupełniająca biegłych, k. 270/

W wyniku wypadku z dnia 7.02.2016 r. u powódki wystąpiły początkowo objawy zespołu stresu pourazowego (PTSD), które następnie przeszły w przewlekłe neurotyczne zaburzenia adaptacyjne o umiarkowanym nasileniu, skutkujące długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu wynoszącym 7%.

Urazy z dnia 29.01.2008 r. i z 7.09.2010 r. nie skutkowały na ustalony długotrwały uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 7.02.2006 r. w wysokości 7% , a mogły jedynie wtórnie zaburzenia te pogłębić.

Taki sam uszczerbek na zdrowiu występowałby po wypadku z dnia 7.02.2006 r., gdyby powódka nie uległa wypadkom w okresie późniejszym.

Zaburzenia te utrzymują się nadal, choć o mniejszym nasileniu a rokowanie co do ich całkowitego ustąpienia jest niepewne.

/dowód: -opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii R. S., k. 204,

-opinia uzupełniająca biegłego, k. 288/

Orzeczeniem z dnia 30.11.2011 r. zaliczono powódkę do stopnia niepełnosprawności umiarkowanego od dnia 26.10.2011 r.

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym jest w sprawie, iż w dniu 7 lutego 2006 r. na drodze w miejscowości S. powódka A. U. uczestniczyła w kolizji drogowej jako pasażer samochodu marki V. (...) - której sprawcą był kierujący w/w samochodem M. U.- mąż powódki, który wymusił pierwszeństwo przejazdu doprowadzając do dachowania pojazdu.

Strona pozwana nie kwestionowała okoliczności zdarzenia, oraz przyjęła odpowiedzialność z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadacza pojazdu mechanicznego - sprawcy wypadku komunikacyjnego - za skutki wypadku, przeprowadzając postępowanie likwidacyjne i wypłacając powódce w dniu 28 maja 2007 r. kwotę 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Sąd nie podzielił stanowiska strony pozwanej o przedawnieniu dochodzonego przez powódkę roszczenia i podniesiony w tym zakresie zarzut przedawnienia uznał za nieskuteczny.

Przede wszystkim wskazać należy, iż ustawą z dnia 16.02.2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U. 2007 r..80.538) uchylono przepis art. 442 k.c. oraz dodano art. 442 1, a którego § 2 stanowi, że jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat 20 od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Z kolei art. 2 w/w ustawy stanowi, że do roszczeń, o których mowa w art. 1 , powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy tj. przed 10.08.2007 r., a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisy art. 442 1 k.c.

W niniejszej sprawie ma zastosowanie przepis art. 442 1 k.c., gdyż szkoda powstała w dniu 7.02.2006 r. a wiec nie uległa przedawnieniu w dniu wejścia w życie ustawy z 16.02.2007 r. tj. 10.08.2007 r., gdyż uchylony przepis art. 442 k.c. przewidywał przedawnienie po 3 latach a taki okres czasu jeszcze nie upłynął. W sytuacji gdy szkoda wynikła ze zbrodni lub występku (w rozumieniu przepisów kodeksu karnego) wówczas roszczenie o naprawienie szkody przedawnia się w terminie lat 20, licząc od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Dla ustalenia zaś zaistnienia faktu zbrodni lub występku, jako przyczyny szkody, nie jest wymagane, by sprawca został skazany, bowiem sąd cywilny może dokonać w tym względzie własnych ustaleń dotyczących podmiotowych i przedmiotowych znamion przestępstwa (wedle kryteriów prawa karnego) - (vide: wyrok SN z 18.12.2008 r. -(...) wyrok SN z 21.11.2011 r. -(...)).

Zgodnie z art. 7 § 1 k.k. przestępstwo jest zbrodnią lub występkiem, którym jest czyn zabroniony zagrożony grzywną powyżej 30 stawek dziennych, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności przekraczającą miesiąc, zaś w przypadku gdy górna granica sankcji nie przekracza tych rozmiarów należy mieć do czynienia jedynie z wykroczeniem (art. 86 k.w. - ustawa z 20.05.1971 r. - Kodeks wykroczeń Dz.U. 2007 .109.756 ze zm).

Z opinii biegłych sądowych neurochirurga i ortopedy (k.242 akt) wynika, że skutki wypadku z dnia 7.02.2006 r. spowodowały u powódki rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni, a wiec jest to przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3. Nawet przy przyjęciu, że skutki wypadku spowodowały rozstrój zdrowia powódki trwający nie dłużej niż 7 dni, to i tak stanowi to występek, gdyż wprawdzie w art. 177 § 1 k.k. pominięto skutek w postaci uszczerbku na zdrowiu na okres nie przekraczający 7 dni, to sprawca takiego uszczerbku, niezależnie od odpowiedzialności za wykroczenie określone w art. 86 k.w., podlega także odpowiedzialności na podstawie ogólnych przepisów k.k. chroniących zdrowie człowieka tj. art. 157 § 2 i § 3 k.k. ze względu na winę nieumyślną, przy czym - zgodnie z art. 157 § 4 k.k. - ściganie tego występku odbywa się z oskarżenia prywatnego, a gdy to jest osoba najbliższa, ściganie przestępstwa następuje na jej wniosek.

Wobec powyższego w w/w sytuacjach i w okolicznościach przedmiotowej sprawy, czyn sprawcy zdarzenia stanowił przestępstwo - występek, co skutkuje 20 letnim okresem przedawnienia z art. 442 1 k.c.. który jeszcze nie upłynął.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego a zwłaszcza przesłuchania powódki, dokumentacji medycznej leczenia powódki oraz opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii H. A., ortopedii M. J. i psychiatrii R. S. które, zdaniem Sądu, należało ocenić jako wyczerpujące, sporządzone w sposób fachowy i rzetelny, mające oparcie w pozostałym materiale dowodowym, uznać należy, że wypłacone powódce przez stronę pozwaną świadczenie z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 10.000 zł jest zbyt niskie a odmowa wypłaty dalszego zadośćuczynienia niezasadna.

Zgodnie z przepisem art. 445 § 1 k.c. Sąd może, w wypadkach wskazanych w art. 444 k.c., przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym przypadku odpowiedniej sumy, pozostawione zostało sądowi, zaś sąd korzysta z daleko idącej swobody z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy.

Pojęcie krzywdy mieści w sobie wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia zarówno w postaci doznanych cierpień fizycznych jak i psychicznych /vide: wyrok SN z 12.07.2000 r. (...)/.

Przepisy Kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, zaś zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny. Wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, nie może jednak spełniać funkcji źródła dochodu poszkodowanego, a jedynie wynagrodzić mu doznany ból i cierpienie. Kwotowe oznaczenie należnego zadośćuczynienia według poglądu zarówno w orzecznictwie jak i w literaturze powinno być utrzymane w rozsądnych granicach z uwzględnieniem doznanej krzywdy jak i aktualnych stosunków majątkowych oraz poziomu życia społeczeństwa, co zdaniem Sądu, nie podważa w żaden sposób kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

Z dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych wynika jednoznacznie , że powódka w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 7.02.2006 r. doznała urazu czaszkowo - mózgowego , urazu kręgosłupa szyjnego i i lędźwiowo - krzyżowego , urazu kończyn dolnych ze skręceniem w stawie skokowym lewym, stłuczenia piersi prawej na skutek ucisku pasa bezpieczeństwa, zespołu nerwicowego pourazowego typu cerebrastenii pourazowej z bólami i zawrotami głowy, szumami usznymi i zaburzeniami równowagi , objawy zespołu stresu pourazowego (PTSD), zaś skutki tego wypadku wymagały systematycznego leczenia neurologicznego, ortopedycznego i rehabilitacyjnego a zaburzenia w zakresie stwierdzonym przez biegłego z zakresu psychiatrii utrzymują się nadal i rokowanie co do ich całkowitego ustąpienia jest niepewne.

Ponadto jak wynika z przesłuchania powódki i z zeznań świadków M. U., A. S. i M. J. do chwili obecnej powódka odczuwa bóle kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo - krzyżowego, bóle i zawroty głowy, zaburzenia równowagi. Wprawdzie obecny stan zdrowia powódki jest wynikiem również m.in. urazów doznanych w wyniku wypadku z dnia 29.01.2008 r. i z dnia 7.09.2010 r., które nie pozostają w związku ze zdarzeniem z dnia 7.02.2006 r. ale biegli sądowi w swoich opiniach w sposób jednoznaczny ustalili skutki wypadku z dnia 7.02.2006 r. i ich wpływ na stan zdrowia powódki, oddzielając od urazów powódki doznanych po tym zdarzeniu i schorzeń samoistnych, jak również ustalili długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki w związku z wypadkiem z dnia 7.02.2006 r. na 14% w przypadku biegłych neurologa i ortopedy i 7% biegłego psychiatry z tym, że uszczerbek w wysokości 3% z tytułu

cerebrastenii pourazowej z bólami zawrotami i głowy mieści się w ocenie biegłego psychiatry z tytułu uszczerbku będącego następstwem zespołu stresu pourazowego i nie podlega zsumowaniu a zatem łączny uszczerbek wynosi 18% (11% + 7%). Należy jednak podkreślić, że wysokość uszczerbku na zdrowiu jest jedną z wielu przesłanek i nie decydującą, przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia.

Zatem, mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej okoliczności, w tym rozmiar doznanych przez powódkę cierpień fizycznych i psychicznych, długi proces leczenia, utrzymujące się nadal skutki wypadku w sferze fizycznej jak i psychicznej, ograniczenia związane z wysiłkiem fizycznym z uwagi na odczuwalne bóle kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, doznany ból podczas leczenia i długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości łącznej 18%, Sąd uznał za odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego należnego powódce kwotę 25.000 zł w nawiązaniu również, co wskazano wyżej, zarówno do zasobności społeczeństwa jak i przeciętnego poziomu życia, mając na uwadze także wysokość sum zasądzonych w podobnych przypadkach w tut. Sądzie.

W związku z powyższym ustalona wysokość zadośćuczynienia pieniężnego należnego powódce w kwocie 25.000 należało zmniejszyć o kwotę 10.000 zł, którą pozwana wypłaciła powódce , a w związku z tym tytułem dalszego zadośćuczynienia zasądzić od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 15.000 zł.

W tym stanie rzeczy dalsze powództwo podlegało oddaleniu (pkt II wyroku).

Odnośnie odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty Sąd uwzględnił od dnia wyrokowania tj. 20.01.2014 r. z uwagi, iż rozmiar krzywdy powódki , pozostający w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 7.02.2006 r., znany był faktycznie Sądowi dopiero w momencie wyrokowania z uwagi na wypadki powódki z 20.01.2008 r. i 7.09.2010 r., co wymagało przeprowadzenia odpowiednich ustaleń w tym zakresie m.in. opinii biegłych w toku postępowania sądowego a zatem adekwatnym terminem, od którego mogą być naliczane odsetki za zadośćuczynienie za krzywdę i z uwagi na ustalenie wysokości zadośćuczynienia według stanu istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, jest termin wyrokowania (vide: wyrok SN z 30.10.2013 r. (...)).

Nadto wskazać należy , iż żądanie odsetek ustawowych w terminach oznaczonych przez powódkę jest bezzasadne, gdyż strona pozwana wypłaciła powódce w toku postępowania likwidacyjnego żądaną kwotę zadośćuczynienia tj. 10.000 zł a zatem nie pozostawała w zwłoce i dopiero pozwem z dnia 25.04.2012 r. powódka wniosła o zasądzenie dodatkowej kwoty zadośćuczynienia bez uprzedniego wezwania strony pozwanej do jej zapłaty a zgodnie z art. 455 k.c. świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie ale po wezwaniu dłużnika do wykonania.

W tym stanie rzeczy powództwo o odsetki za okres wcześniejszy również podlegało oddaleniu (pkt II wyroku).

Sąd nie obciążył powódki brakującą opłatą sądową od oddalonego powództwa (pkt IV wyroku), zaś o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając przy przyjęciu, że powódka wygrała w 0,68 % (15.000 : 22.000), zaś strona pozwana wygrała w 0,32% a zatem należne powódce koszty wynoszą 5.129,58 zł (0,68 x 7.543,51 zł obejmujące kwotę 1.482,15 zł - koszty biegłych, 600 zł opłata sądowa, 4800 zł kosztów zastępstwa, które Sąd uwzględnił w podwójnej stawce minimalnej uznając, że uzasadnia to nakład pracy pełnomocnika powódki oraz charakter sprawy - taka samą kwotą żądał również pełnomocnik strony pozwanej, 461,36 zł koszty dojazdu pełnomocnika powoda do Sadu, przy uwzględnieniu 3 terminów rozpraw, odległości 552 km (3 x 184 km W. - K. - W.) x współczynnik 0,8358 zł/km oraz 200 zł ryczałtu kancelaryjnego zgodnie ze złożonym spisem kosztów), zaś stronie pozwanej 1889 zł (0,32 % x 5.903,15 zł obejmujące kwotę 4800 zł kosztów zastępstwa, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 1.086,15 zł - koszty biegłych) i w związku z tym należało zasądzić na rzecz powódki kwotę 3.240,58 zł - tytułem zwrotu części kosztów procesu (5.129,58 zł - 1889 zł) - pkt III wyroku.

Nadto Sąd obciążył stronę pozwaną kwotą 150 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa uwzględnionego do wysokości 3000 zł, którą powódka nie uiściła, a którą obowiązany jest uiścić pozwany - zgodnie z przepisem art. 1303 § 2 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. i art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005 r. (tekst jednolity: Dz.U nr 90 poz. 594) - pkt V wyroku.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, należało orzec jak w sentencji.

,