Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2013r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa(...) w K.

przeciwko (...)Szpitalowi (...) w J.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego i zażalenia powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 17 października 2012r., sygn. akt II C 194/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkach 1 i 3 w ten sposób, że powództwo oddala i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 7.217 (siedem tysięcy dwieście siedemnaście) złotych tytułem kosztów postępowania;

2.  oddala zażalenie;

3.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

4.  nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w (...)) kwotę 7.290 (siedem tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od apelacji.

Sygn. akt V ACa 166/13

V ACz 217/13

UZASADNIENIE

Powódka (...) w K. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Szpitala(...)w J. kwoty 239.324,44 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną na skutek tego, iż pozwany w toku postępowania przetargowego podał nieprawdziwe informacje o wysokości przysługującego pracownikom pozwanego, których przejęcie było warunkiem zamówienia, dodatku pomostowego. W dokumentach przetargowych jako kwotę dodatku podał pozwany 20 zł dla każdego pracownika, gdy faktycznie wynosił on 250 zł brutto. Ponieważ powódka wypłaciła pracownikom, także na skutek powództw wytoczonych przez pracowników, różnicę w kwocie 230 zł brutto w okresie umowy stron tj. od 1 listopada 2006 r. do 31 stycznia 2008 r. poniosła tym samym szkodę w wysokości 207.823,11 zł zapłaconego dodatku oraz w kwocie 31.501,33 zł odsetek za opóźnienie w zapłacie. Jako podstawę prawną swego roszczenia powódka wskazała przepis art. 415 k.c.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wskazując, iż w dokumentach przygotowanych na potrzeby przetargu kwota dodatku pomostowego była podana w prawidłowej wysokości i mogła powódka przygotować ofertę uwzględniającą tę okoliczność. Ponadto powódka powzięła wiedzę o wysokości dodatku pomostowego najpóźniej 27 październiku 2006 r., co uzasadnia podniesienie zarzutu przedawnienia roszczenia powódki.

Wyrokiem z 17 października 2012 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 145.786,39 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 czerwca 2011 r. (pkt 1); dalej idące powództwo oddalił (pkt 2) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 8.059,44 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił, że w czerwcu 2006 roku związki zawodowe w (...) Szpitalu (...)w J. zorganizowały strajk dotyczący roszczeń płacowych. W jego wyniku w dniu 19.06.2006 r. pomiędzy Dyrektorem Szpitala, a Komitetem Strajkowym zostało zawarte porozumienie przyznające zatrudnionym od dnia 1.07.2006 r. do 30.09.2006 r. tzw. dodatek pomostowy w przeliczeniu na pełny etat dla:

a) pracowników bez kwalifikacji (salowych, sprzątaczek, robotników gospodarczych, portierów) 250 złotych miesięcznie brutto łącznie z ZUS-em pracodawcy,

b) pozostałych pracowników (poza grupą zawodową lekarzy) w wysokości 300 zł miesięcznie brutto łącznie z ZUS-em pracodawcy.

W drugim punkcie porozumienia ustalono, iż od 1.10.2006 roku dodatek, o którym mowa w punkcie 1, zostanie zaliczony do stawki osobistego zaszeregowania pracownika.

Na podstawie zarządzenia Dyrektora Szpitala z dnia 26.10.2006 r. pracownicy przejęci (salowe) przez stronę powodową, od 1.10.2006 roku otrzymały podwyżkę 20 złotych brutto. W styczniu 2007 roku tym pracownikom pozwany za październik 2006 roku, wyrównał wynagrodzenie wypłacając 230 zł brutto z tytułu dodatku wynikającego z porozumienia z dnia 19.06.2006 r.

Wcześniej pozwany podjął decyzję o przeprowadzeniu procedury przetargowej na sprzątanie i utrzymanie porządku na terenie szpitala. W tym celu została rozpoczęta procedura przetargowa. W wyniku procedury przetargowej została wybrana oferta powódki. Na podstawie przetargu wykonawca usług przetargowej zobowiązywał się do przejęcia około 100 pracowników na podstawie art. 23 ¹ k.p. W przedmiocie przejęcia 100 pracowników powódka skierowała do pozwanego pytania dotyczące – między innymi zarobków – przejmowanych pracowników, obejmujące informacje o wysokości funduszu płac pracowników przewidzianych do przekazania oraz tego jakie składniki wchodzą w skład funduszu płac – płaca zasadnicza brutto, premie, dodatki za pracę w nocy, niedzielę i święta i inne.

W odpowiedzi pozwany podał, iż na fundusz płac przejmowanych pracowników składają się: płaca zasadnicza, dodatki za pracę w nocy, niedziele, święta, dodatek pomostowy oraz wysługa lat, dołączył wykaz zarobków przejmowanych pracowników.

Na podstawie zestawienia płac pracowników przejmowanych powódka sporządziła ofertę przetargową, przy kalkulacji oferty wzięła pod uwagę kwotę 20 zł na każdego przejmowanego pracownika odnośnie dodatku pomostowego.

W dniu 27.10.2006 r. strony podpisały porozumienie dotyczące przejęcia 99 pracowników wymienionych w załączniku do porozumienia, w którym powódka zagwarantowała przejętym pracownikom kontynuację zatrudnienia na dotychczasowych warunkach pracy, które wynikają z indywidualnych umów o pracę, zachowała zasady i poziom wynagrodzeń pracowniczych, które wynikają z indywidualnych umów o pracę, przepisy obowiązujące w zakładach opieki zdrowotnej oraz regulamin wynagradzania pracowników pozwanego, stanowiącego integralną część porozumienia, przy czym warunki te miały obowiązywać przez jeden rok od dnia przejęcia pracowników.

W dniu 27.10.2006 r. strony zawarły umowę nr (...), na podstawie której powódka zobowiązała się do wykonania usługi sprzątania pomieszczeń medycznych i administracyjnych w Szpitalu za zapłatę kwoty 7,40 zł za 1 m ² sprzątanej powierzchni.

W dniu 30.10.2006 r. na spotkaniu przedstawicieli powódki z przejętymi pracownikami i przedstawicielami związków zawodowych, powódka została poinformowana, iż przejmowanym pracownikom ma zostać wypłacona podwyżka wynagrodzeń zasadniczych po 250 zł. Przedstawiciel powódki stwierdził, iż taka podwyżka zostanie wypłacona a następnie różnica zostanie wyegzekwowana od pozwanego.

Przejęci przez powódkę pracownicy wystąpili z roszczeniami do Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju – Sądu Pracy, gdzie ich roszczenia zostały uwzględnione na ogólną kwotę dochodzoną pozwem.

Kwota roszczeń pracowniczych jakie strona powodowa winna wypłacić pracownikom przez okres jednego roku bez odsetek to 107.332,39 zł, a kwota wraz z dodatkami przy założeniu trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, po rocznym obowiązywaniu porozumienia pracowniczego, to dodatkowe 38.454 zł.

Zważył w tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, że powódka przejmując 99 pracowników strony pozwanej, w ramach porozumienia z dnia 27.10.2006 r. w oparciu o art. 23 ^{( 1 )}k.p., między innymi zobowiązała się do zachowania zasad ich zatrudnienia i wynagradzania, jakie obowiązywały u pozwanego przez jeden rok od dnia przejęcia. Konieczność stosowania porozumienia, jakie zostało zawarte pomiędzy pozwanym, a Komitetem Strajkowym, potwierdził we wszystkich orzeczeniach Sąd Pracy w Jastrzębiu – Zdroju, zasądzając od strony powodowej na rzecz przejętych pracowników roszczenia pieniężne związane z tzw. dodatkiem pomostowym. W oparciu o to porozumienie przejęci pracownicy mieli otrzymać po 250 zł podwyżki i to takiej, która od 1.10.2006 r. miała wejść do stawki osobistego zaszeregowania, a wobec tego to na powódkę przeniesiony został obowiązek wypłaty tej kwoty.

W ramach procedury przetargowej powódka wiedziała – przygotowując ofertę na podstawie SIWZ - iż dodatek pomostowy wypłacany pracownikom wynosi 20 zł, a nie 250 zł. Zatem oferta przedstawiona przez stronę powodową była niedoszacowana na kwotę 230 zł, co sprawiało, iż jej oferta faktycznie przynosiła straty – już w czasie realizacji umowy po wygraniu przetargu. Dopiero w styczniu 2007 roku ówczesny dyrektor pozwanego Szpitala zdecydował się wypłacić na rzecz już przejętych pracowników przez stronę powodową, kwotę brakującej części wynagrodzenia za październik 2006 roku w wysokości 230 złotych, co oznacza, że pozwany dopiero w styczniu 2007 roku potwierdził, iż dodatek pomostowy dla przejętych pracowników to kwota 250 zł, a nie 20 zł. Zgodnie z treścią art. 29 ustęp 1 ustawy prawo zamówień publicznych (Dz. U. Dz.U.2010.113.759 j.t.) przedmiot zamówienia opisuje się w sposób jednoznaczny i wyczerpujący, za pomocą dostatecznie dokładnych i zrozumiałych określeń, uwzględniając wszystkie wymagania i okoliczności mogące mieć wpływ na sporządzenie oferty, a zatem to na pozwanym spoczywał obowiązek dokładnego opisu oferty.

Procedura przetargowa, prowadząca do podpisania umowy pomiędzy stronami z dnia 27.10.2006 r., realizowana była w oparciu o treść przepisów u.p.z.p.. Umowa ta jest kontraktem cywilnoprawnym do której, w oparciu o treść art.139 ust.1 u.p.z.p, o ile przepisy u.p.z.p. nie stanowią inaczej, stosuje się normy prawne kodeksu cywilnego. Zatem mamy do czynienia ze zobowiązaniem cywilnoprawnym do którego, o ile przepisy u.p.z.p. nie stanowią inaczej, stosuje się przepisy dotyczące skutków wykonania bądź niewykonania zobowiązań. Zatem w tym przypadku stosuje się przepis art. 471 §1 k.c., z którego wynika, iż dłużnik jest zobowiązany do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwany ponosi odpowiedzialność za niewłaściwe wykonanie zobowiązania dotyczącego realizacji kontraktu z dnia 27.10.2006 roku, bowiem w ramach przeprowadzonej procedury przetargowej nie wskazał stronie powodowej istotnej okoliczności dotyczącej wysokości dodatku pomostowego, jaki strona powodowa miała obowiązek wypłacać przejętym pracownikom, co wpłynęło na wartość złożonej przez stronę powodową oferty. W konsekwencji sprawiło to, iż od 1.11.2006 r. strona powodowa miesięcznie, w toku realizacji kontraktu, każdemu pracownikowi winna była wypłacać o 230 zł więcej niż założyła. W ramach niewłaściwego wykonania zobowiązania, wynikającego z procedury przetargowej, strona powodowa ponosiła więc szkodę – w czasie realizacji kontraktu z dnia 27.10.2006 r.

Już w tym miejscu trzeba zaznaczyć, iż nie można było uznać za zasadny zarzut strony pozwanej, iż roszczenie strony powodowej jest przedawnione, bowiem – jak sama strona powodowa przyznała – roszczenie to nie jest związane z działalnością gospodarczą, a roszczenie co do niewykonania zobowiązań (odszkodowawcze w tym zakresie) przedawniają się z okresem 10 – letnim (art. 118 k.c.).

Powódka dowiedziała się o konieczności wypłaty dodatku pomostowego na rzecz przejętych pracowników w rozmowie z przedstawicielami związków zawodowych w dniu 26.10.2006 r. Biorąc pod uwagę, iż była to informacja ustna to jednak strona powodowa miała około 1 miesiąca czasu na weryfikację tej informacji i mogła już w grudniu 2006 roku wypłacić przejętym pracownikom wynagrodzenie we właściwej wysokości. Zgodnie z treścią art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

Normalnym następstwem niewłaściwego działania strony pozwanej był obowiązek leżący po stronie powodowej wypłaty dodatkowej kwoty dodatku pomostowego na rzecz przejętych pracowników. Należało wypłacać go co miesiąc co prowadziło do ponoszenia dodatkowych kosztów realizacji kontraktu z dnia 27.10.2006 roku, czego strona powodowa przewidzieć nie mogła a za co odpowiedzialna jest strona pozwana. Zatem tylko w tym zakresie należy się dopatrywać normalnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem strony pozwanej a wyrządzoną stronie powodowej szkodą. Nie można tej szkody rozszerzać na kwotę odsetek ustawowych, należnych przejętym pracownikom z tytułu niewypłacenia należnego wynagrodzenia w terminie.

Ponieważ z treści porozumienia dotyczącego przejęcia 99 pracowników wynikało, że zasady wynagradzania muszą być stosowane przez okres 1 roku, to tylko w tym czasie powódka była związana warunkami porozumienia, zaś po tym okresie miała prawo wypowiedzieć warunki płacowe przejętym pracownikom, czego nie zrobiła. Stąd brak jest możliwości przyjęcia twierdzenia, iż strona pozwana odpowiada za roszczenia pracowników, które pojawiły się po okresie jednego roku plus trzech miesięcy – ponieważ jak wykazała strona powodowa tego rodzaju okres wypowiedzenia obowiązywałby u przejętych pracowników. Roszczenia strony powodowej zasadne są jedynie za okres 15 miesięcy, w zakresie konieczności wypłaty przejętym pracownikom kwot z tytułu brakującej części dodatku pomostowego – czyli za okres od 1.11.2006 r. do 31.10.2007 r. w wysokości 107.332,39 zł oraz za okres trzech miesięcy stanowiących okres wypowiedzenia warunków płaty od 1.11.2007 r. do 31.08.2008 r. w wysokości 38.454 zł, co razem daje kwotę 145.486,39 zł, którą należało zasądzić na rzecz powódki wraz z ustawowymi odsetkami (art. 481 § 1 k.c.).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. przyjmując, iż powódka w 61% utrzymała się ze swym żądaniem.

Powyższy wyrok w części uwzględniającej powództwo i orzekającej o kosztach procesu zaskarżył apelacją pozwany, który zarzucając naruszenie prawa materialnego, a mianowicie: art. 471 § 1 k.c. przez jego błędne zastosowanie jako podstawy prawnej roszczeń strony powodowej, art. 415 k.c. poprzez jego niezastosowanie jako podstawy oceny zasadności roszczeń strony powodowej mimo, że przepis ten został wskazany przez stronę powodową, art. 118 k.c. w części dotyczącej przedawnienia roszczeń z upływem 10-letniego terminu przez jego zastosowanie, a w części dotyczącej roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej poprzez jego niezastosowanie, art. 442 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie 3 wyroku zaskarżyła zażaleniem powódka, która zarzuciła naruszenie § 6 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, 1349 ze zm.) poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że strona powodowa i pozwany poniosły koszty pełnomocników w wysokości 3.600 zł, w sytuacji gdy wartość przedmiotu sporu określona w niniejszej sprawie na kwotę 239.324,44 zł uzasadnia zastosowanie § 6 ust. 7 rozporządzenia, a w konsekwencji uznanie, że strony poniosły koszty pełnomocników w wysokości 7.200 zł oraz o zasądzenie na rzecz powódki kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

apelacja jest uzasadniona.

Sąd Apelacyjny podziela i uznaje za swoje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji jako, że ustalenia te znajdują oparcie w treści zebranych dowodów ocenionych przez ten Sąd w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c., zaś zarzut apelacji sprzeczności istotnych ustaleń tego Sądu z treścią zebranych dowodów nie może odnieść skutku. O sprzeczności takiej można mówić wtedy, gdy zachodzi dysharmonia pomiędzy treścią dowodów, a wnioskami do jakich dochodzi sąd na ich podstawie, co jest wynikiem uchybienia regułom oceny dowodów wynikającym z art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczność takiego zarzutu wymaga wykazania przez stronę tych kryteriów oceny dowodów, które sąd miałby naruszyć. Tego rodzaju elementów apelacja pozwanego nie zawiera, a wobec tego zarzuty te są chybione w odniesieniu do tego ustalenia Sądu I instancji, gdy ten przyjmuje czas, w którym powódka dowiedziała się o faktycznej wysokości dodatku pomostowego (tj. 250 zł) wynikającego z porozumienia, które pozwany zawarł 19 czerwca 2006 r. z Komitetem Strajkowym, które miało, co do wysokości dodatku pomostowego, wiązać pozwanego od 1 października 2006 r.

Na marginesie zauważyć trzeba, że w istocie Sąd I instancji ustalił, iż powódka powzięła wiedzę o wysokości należnego przejętym od pozwanego pracownikom dodatku pomostowego dnia 30 października 2013 r. i tego ustalenia pozwany nawet nie kwestionuje.

W tak niewadliwie ustalonych okolicznościach sprawy Sąd I instancji dokonał prawidłowej subsumcji prawa materialnego przyjmując, iż roszczenie powódki znajduje podstawę prawną w przepisie art. 471 k.c., a zarzut naruszenia tego przepisu przez ten Sąd nie jest uzasadniony.

Wskazać bowiem należy, iż według uregulowania art. 471 k.c., źródłem zobowiązania dłużnika jest nie tylko umowa, ale może ono wynikać także z czynności jednostronnej, bezpodstawnego wzbogacenia, orzeczenia sądu, decyzji właściwego organu, czy wreszcie ustawy. W tej sprawie źródłem zobowiązania pozwanego była ustawa, a to przepis art. 29 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 113 z 2010 r., poz. 759 ze zm.) regulujący powinności zamawiającego w zakresie określenia zamówienia w ten sposób by uczestnicy przetargu mogli sporządzić właściwą ofertę, a wobec tego nienależyte wykonanie zobowiązania nałożonego wymienionym przepisem rodzi odszkodowawczą odpowiedzialność zamawiającego właśnie na podstawie art. 471 k.c.

Rację ma natomiast apelujący, gdy zarzuca naruszenie art. 118 k.c. wtedy, gdy Sąd I instancji przyjmuje 10-letni termin przedawnienia roszczenia powódki jako niezwiązanego z prowadzeniem działalności gospodarczej przez powódkę. Ten wniosek Sądu I instancji nie jest uprawniony.

Według art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi 10 lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej termin ten wynosi 3 lata. Zatem zastosowanie trzyletniego terminu przedawnienia zależy od kwalifikacji roszczenia z punktu widzenia jego związku z określonym rodzajem działalności, który należy wiązać z tą działalnością, którą prowadzi wierzyciel występujący z roszczeniem, a nie z charakterem działalności prowadzonej przez dłużnika, czy z charakterem stosunku prawnego, z którego to roszczenia wynika. W tej sprawie niewątpliwie powódka jest przedsiębiorcą, a dochodzone roszczenie pozostaje w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, gdy będąc uczestniczką przetargu dążyła do zawarcia kontraktu w celach zarobkowych.

Powyższe poglądy są powszechnie przyjmowane w orzecznictwie, także Sądu Najwyższego (zob. chociażby: wyrok SN z 10.10.2003 r., II CK 113/02 – OSP 2004/11/141; wyrok SN z 30.01.2007 r., IV CSK 356/06 – LEX nr 276223, czy też wyrok SN z 2.04.2008 r., III CSK 302/07 – OSNC-ZD 2009/2/37).

Przyjąć zatem należy, iż dochodzone roszczenie, jako związane z prowadzoną przez powódkę działalnością gospodarczą, przedawnia się w terminie 3-letnim z art. 118 k.c. przewidzianym dla takich właśnie roszczeń.

Stosownie do art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie odszkodowawcze staje się zaś wymagalne z chwilą powstania szkody rozumianej jako uszczerbek w majątku poszkodowanego.

W okolicznościach tej sprawy chwilą tą jest powstanie zobowiązania powódki wobec przejętych pracowników pozwanego w zakresie świadczenia pracowniczego, obejmującego dodatek pomostowy w brakującej kwocie 230 zł dla każdego z pracowników, gdy w ten sposób majątek powódki zmniejszył się poprzez zwiększenie jej pasywów. Dla oceny chwili powstania szkody nie ma więc znaczenia to, kiedy powódka zapłaciła pracownikom kwotę dodatku pomostowego, ani też to, iż przeciwko powódce zapadły wyroki uwzględniające roszczenia pracowników w tym zakresie, bowiem wyroki te miały charakter deklaratywny, a nie konstytutywny.

Zobowiązanie powódki wobec pracowników przejętych od pozwanego istniało już w listopadzie 2006 roku, zgodnie z treścią porozumienia z czerwca 2006 roku, wedle którego dodatek pomostowy przysługiwał pracownikom, poczynając od października 2006 roku, przy czym za ten miesiąc pozwany dodatek ten pracownikom wypłacił.

Ponieważ powódka wniosła pozew w czerwcu 2011 roku, to niewątpliwie uczyniła to już po upływie trzyletniego terminu przedawnienia z art. 118 k.c., a wobec tego pozwany mógł skutecznie uchylić się od obowiązku zapłaty powołując się na przedawnienie roszczenia powódki, stosownie do art. 117 § 2 k.c.

Apelacja pozwanego jest więc uzasadniona, a powództwo nie może być uwzględnione wobec skutecznie podniesionego zarzutu przedawnienia.

Zasadność tego zarzutu czyni zbędnym odnoszenie się przez Sąd Apelacyjny meriti do pozostałych zarzutów apelacji.

Wobec oddalenia powództwa zażalenie powódki na rozstrzygnięcie Sądu I instancji o kosztach postępowania przed tym Sądem podlega oddaleniu.

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. oraz art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.

Koszty postępowania w obu instancjach obciążają powódkę na podstawie art. 98 k.p.c. jako stronę sprawę przegrywającą. Wysokość wynagrodzenia adwokackiego ustalono na podstawie § 6 pkt 6 i 7 oraz § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

(...)