Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Elżbieta Sobolewska-Hajbert

Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc (spr.)

Sędzia SR del. Alina Gałęzowska

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D. i R. D.

przeciwko D. D.

przy udziale interwenienta ubocznego Gminy W.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu

z dnia 13 sierpnia 2013r.

sygn. akt I C 592/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów solidarnie 60 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 1/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2013r.(sygn. akt I C 592/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków nakazał pozwanemu D. D., aby opuścił, opróżnił i wydał powodom R. D. i M. D. lokal mieszkalny nr (...), położony we W. przy ul. (...) ( pkt I wyroku); orzekł o braku uprawnienia pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego ( pkt II ); oraz zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 320 zł tytułem kosztów procesu ( pkt III).

U podstaw wyroku Sądu Rejonowego znalazły się następujące ustalenia faktyczne:

Powodowie R. D. i M. D. są właścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) we W.. Pozwany, syn powodów, do września 2007 r. zamieszkiwał wraz z nimi w powyższym mieszkaniu. W okresie od 2009 r. do stycznia 2011 r. powodowie przebywali za granicą. W październiku 2009 r. pozwany ponownie wprowadził się do mieszkania pod nieobecność powodów. Pozwany otrzymał karty płatnicze od powodów w celu regulowania opłat za mieszkanie.

Po powrocie powodów do Polski pomiędzy stronami zaczęło dochodzić do awantur. Powodowie żądali od pozwanego partycypowania w kosztach utrzymania mieszkania. Do kwietnia 2012 r. nie uczestniczył w kosztach utrzymania mieszkania. Zajął jeden z dwóch pokoi w mieszkaniu, w którym wymienił zamek.

W dniu 7 marca, 28 kwietnia, 27 lipca oraz w listopadzie 2012 r., z uwagi na awantury pomiędzy stronami, w mieszkaniu powodów interweniowała policja.

W dniu 23 września 2012 r. pozwana doznała obtarcia oraz obrzęku prawej ręki oraz prawej nogi.

Pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. powodowie wezwali pozwanego do dobrowolnego opróżnienia przedmiotowego mieszkania w terminie do dnia 18 maja 2012 r.

Od dnia 12 maja 2012 r. pozwany nie figuruje w ewidencji zarejestrowanych bezrobotnych w Powiatowym Urzędzie Pracy we W..

Pozwany pracuje obecnie na podstawie umowy zlecenia 6 dni w tygodniu, od poniedziałku do soboty. Za przepracowanie 200 godzin otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 1.600 zł.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd pierwszej instancji uznał, że roszczenie jest zasadne.

Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że pozwany do dnia 18 maja 2012 r. zamieszkiwał w mieszkaniu powodów na podstawie dorozumianej umowy użyczenia, wynikającej ze stosunku rodzinnego łączącego strony postępowania. Powodowie nie wykazali bowiem, że z chwilą powrotu przez pozwanego w październiku 2009 r. do przedmiotowego mieszkania, odmówili mu zamieszkiwania. Jak wynika z ich twierdzeń, zostawili pozwanemu karty płatnicze w celu dokonywania bieżących opłat za mieszkanie i oczekiwali, iż będzie partycypował w kosztach mieszkania. Zdaniem Sądu wyrazili tym samym zgodę na przebywanie przez pozwanego w lokalu. Następnie jednak, z uwagi na awantury pomiędzy stronami postępowania, pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. powodowie wezwali pozwanego do opróżnienia lokalu. Wypowiedzieli tym samym umowę użyczenia, a pozwany od 19 maja 2012r. przebywał w przedmiotowym mieszkaniu bez tytułu prawnego.

W ocenie Sądu powodowie nie udowodnili, iż postępowanie pozwanego jest rażąco naganne i uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie. Opisane relacje pomiędzy stronami wykluczają zdaniem Sądu możliwość zastosowania art. 13 § 2 u.o.p.l., gdyż nie zostały udowodnione przesłanki w nim zawarte. Niezależnie jednak od stosunków panujących pomiędzy stronami, jak zostało wyżej wskazane, pozwany od dnia 18 maja 2012 r. zamieszkiwał w mieszkaniu powodów bez tytułu prawnego. Orzekając o braku uprawnienia pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego Sąd miał na uwadze fakt, iż wykonuje on pracę zarobkową na podstawie umowy zlecenia. Zgodnie z przesłuchaniem powoda pracuje on od poniedziałku do soboty, a za przepracowanie 200 godzin otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 1.600 zł. Powód jest także osobą młodą, sprawną fizycznie i psychicznie. Jego sytuacja materialna i psychofizyczna nie uzasadniała zatem przyznania prawa do otrzymania lokalu socjalnego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, domagając się zmiany wyroku i oddalenia powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił :

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 5 kc, polegającego na użyciu przez powodów przysługującego im prawa w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, w konsekwencji czego orzeczeniu o eksmisji syna z mieszkania rodziców, w którym on mieszkał od urodzenia, zaś powodowie jako alkoholicy upatrują w eksmisji pozwanego szansę na sprzedaż mieszkania by móc bez niczyjej ingerencji pić alkohol dalej,

II. uchybienia procesowe polegające na naruszeniu art. 233 § 1 kpc w związku z art. 231 kpc, jak również art. 382 kpc poprzez dokonanie oceny dowodów z przekroczeniem granic ustawowej swobody oraz z przekroczeniem reguł przyjętych dla wyprowadzania wniosków w oparciu o domniemania faktyczne i w konsekwencji poczynienie ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym, w szczególności wyrażających się w ustaleniu, że pozwani mogli wypowiedzieć i wypowiedzieli pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. umowę najmu części mieszkania,

III. uchybienia procesowe polegające na naruszeniu art. 328 § 2 kpc poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżanego bez wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, jakie fakty zostały w toku postępowania udowodnione, a jakie nie zostały udowodnione, na jakich dowodach wydając swą decyzję Sąd się oparł się i jakim dowodom dano wiarę, a jakim odmówiono wiarygodności i dlaczego,

IV. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd Rejonowy, które miały znaczenie końcowej ocenie dokonanej przez Sąd I Instancji, a wyrażające się przyjęciu że : pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. powodowie wypowiedzieli skutecznie pozwanemu umowę użyczenia lokalu, a pozwany od dnia 19 maja 2012 r. przebywał tam bez tytułu prawnego.

W uzupełnieniu apelacji pozwany uzupełnił w granicach zaskarżenia zarzuty apelacji pozwanego w ten sposób, że zaskarżonemu wyrokowi zarzucił również naruszenie:

1. art. 227 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. przez niedopuszczenie jako dowód pisma Urzędu Miejskiego W. z dnia 19 czerwca 2012 r. (k. 15) —na okoliczność, że od dnia 17 marca 1986 r. pozwany jest zameldowany w lokalu powodów;

2. art. 233 § 1 k.p.c. przez przyjęcie, że pozwany zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym powodów na podstawie dorozumianej umowy użyczenia — podczas gdy z zebranego materiału, a to treści samego pozwu, jak również pisma powodów z dnia 16 kwietnia 2012 r., czy też zeznań stron, wynika, że pozwany zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym powodów na podstawie umowy najmu;

3. art. 233 § 1 k.p.c. przez przyjęcie, że pozwanemu nie przysługuje uprawienie do otrzymania lokalu socjalnego — podczas gdy, uwzględniając dochody pozwanego, dotychczasowy sposób korzystania przez pozwanego z lokalu oraz szczególną sytuację materialną i rodzinną pozwanego, pozwanemu przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

4. art. 716 k.c. oraz art. 133 § 1 k.r.o., przez przyjęcie, że powodowie wypowiedzieli pozwanemu umowę użyczenia pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. — podczas gdy powodowie, jako rodzice pozwanego, są zobowiązani do świadczenia alimentacyjnego, polegającego na udostępnianiu lokalu mieszkalnego, albowiem pozwany, syn powodów, nie jest jeszcze w stanie, w tym zakresie, utrzymać się samodzielnie, a co z kolei niweczy możliwość wypowiedzenia umowy użyczenia (vide: uchwała SN z dnia 18 września 1989 r., sygn. akt III CZP 78/89, Lex nr 8985);

5. art. 11 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, jak również art. 713 k.c., przez pominięcie, że jeżeli pozwany miał zobowiązać się do partycypowania w kosztach lokalu mieszkalnego w kwocie 200 zł, to przez to staje się lokatorem uprawnionym do odpłatnego używania lokalu, a natomiast biorący do używania w świetle art. 713 k.c. ponosi tylko i wyłącznie zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej, czyli nie koszty lokalu mieszkalnego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji poczynił w sprawie trafne ustalenia faktyczne i na ich podstawie wyciągnął zasadne wnioski, znajdujące oparcie w obowiązującym stanie prawnym, które musiały prowadzić do oddalenia powództwa o orzeczenie eksmisji pozwanego. Dlatego też Sąd drugiej instancji poczynione ustalenia i postawione oceny przyjmuje za własne, bez potrzeby procesowej ponownego, szczegółowego ich przedstawiania w niniejszym uzasadnieniu, a szerzej odniesie się jedynie do tych argumentów, które miały zasadnicze znaczenie dla rozpoznania sprawy oraz do zarzutów postawionych w apelacji.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia stanu faktycznego stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku były prawidłowe. Sąd I instancji właściwie ocenił zebrany materiał dowodowy, kierując się przy tym zasadami logicznego rozumowania. Dokonał także prawidłowej oceny merytorycznej zgłoszonego przez strony roszczeń. W konsekwencji zarzuty podniesione w treści apelacji, w ocenie Sądu II instancji, należało uznać za nieuzasadnione.

Skarżący oparł apelację w głównej mierze na zarzucie naruszenia prawa materialnego a to art. 5 kc oraz procesowego tj. art.. 233 § w zw. z art. 231 kpc, poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego. Miały one zdaniem apelującego doprowadzić do bezpodstawnego przyjęcia, że łączący strony stosunek prawny jest stosunkiem najmu, nie zaś – stosunkiem użyczenia.

Skarżący zarzucił także, iż Sąd Rejonowy nie wskazał w uzasadnieniu podstawy prawnej stanowiącej podstawę rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego należy mieć na uwadze, iż zgodnie z treścią wyrażającego obowiązującą w polskiej procedurze cywilnej zasadą swobodnej oceny dowodów art. 233 § 1 k.p.c., który stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału - swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Jest to podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, n na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (orzeczenie Sądu Najwyższego z 16 lutego 1996 r., II CRN 173/95, nie publ.). Zdaniem Sądu II instancji, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego. To z kolei czyni zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. gołosłownym.

Sąd Okręgowy wobec zarzutu braku wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia przez Sąd Rejonowy, wskazuje, iż podstawą materialnoprawną żądania powodów jest art. 222 § 1 k.c. Jednocześnie należy podnieść, iż brak wskazanej podstawy prawnej nie ma znaczenia dla powodzenia apelacji pozwanego.

Roszczenie windykacyjne służy właścicielowi przeciwko osobie, która rzeczą faktycznie włada, tak więc jego koniecznymi przesłankami jest nie tylko status właściciela i fakt, że nie włada on (sam lub przez inną osobę) swoją rzeczą, ale także fakt, że rzeczą faktycznie włada pozwana - do tego nieuprawniona (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1992 r., II CRN 99/92).

Bezspornym jest w sprawie, iż tytuł prawny do spornego lokalu przysługuje powodom, którzy są pozbawieni możliwości korzystania z niego wobec zamieszkiwania w nim pozwanego.

Pozwany kwestionował, że łączyła go z powodami umowa użyczenia wskazując na łączącą umowę najmu. Należy w tym miejscu wyjaśnić, iż w świetle art. 659 k.c., stosunek najmu polega na tym, że najemca uzyskuje prawo do używania rzeczy stanowiącej cudzą własność w zamian za zapłatę czynszu. Umowa najmu jest więc umową o charakterze odpłatnym, gdyż jednym z jej zasadniczych elementów jest przysporzenie majątkowe dokonywane przez osobę biorącą przedmiot umowy do używania, na rzecz osoby, która go jej udostępnia. W przeciwieństwie do umowy najmu, umowa użyczenia jest umową nieodpłatną. Jest ona zawierana w celu niesienia bezinteresownej pomocy osobie, która takiej pomocy oczekuje. Użyczający za swoją uczynność wobec biorącego, za pozbawienie siebie użytku z rzeczy, nie otrzymuje żadnej korzyści. Nieodpłatny charakter tej umowy implikuje szczególne obowiązki stron, polegające na ograniczeniu obowiązków użyczającego i zarazem rozszerzeniu zakresu obowiązków biorącego do używania (Komentarz do art. 710 Kodeksu cywilnego. Z. Gawlik. – za pośrednictwem Systemu Informacji Prawnej Lex).

Umowa użyczenia, motywowana najczęściej bezinteresownością i chęcią przyjścia z pomocą osobom bliskim, ma na celu przysporzenie przez użyczającego korzyści biorącemu, który bezpłatnie może korzystać z rzeczy użyczającego. Nie jest to umowa wzajemna: świadczeniu użyczającego nie odpowiada świadczenie biorącego, bowiem nie jest on zobowiązany do żadnych świadczeń. Jest to umowa jednostronnie zobowiązująca, w której biorący korzysta z rzeczy cudzej w sposób określony przez użyczającego, nie świadcząc przy tym w zamian nic na jego rzecz (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2009 r., III CZP 6/09 – za pośrednictwem Systemu Informacji Prawnej Lex).

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy należy z całą stanowczością stwierdzić, iż łączący strony stosunek prawny jest stosunkiem użyczenia. Jego źródłem była ustna umowa, na podstawie, której powodowie jako rodzice udostępnili sporny lokal swojemu synowi. Zezwolili mu na zamieszkanie w nim z uwagi na fakt, iż ten nie miał gdzie się podziać wobec pokomplikowania jego życia osobistego. Powodowie nie otrzymywali od syna czynszu najmu, ani żadnego innego - stanowiącego przysporzenie majątkowe po ich stronie - świadczenia które w istocie byłoby ekwiwalentem za udostępnienie mieszkania. Pozwany został jednak zobowiązany do ponoszenia częściowo kosztów utrzymania lokalu i odprowadzania należnych z tego tytułu opłat. Wbrew twierdzeniom skarżącego, kwoty uiszczane niesystematycznie przez niego z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego nie stanowiły czynszu najmu na rzecz wynajmującego w rozumieniu art. 659 k.c. Były to bowiem opłaty wynikające ze zwykłego korzystania z lokalu mieszkalnego i obejmowały koszty jego utrzymania, jak również mieściły się w zwyczajowym obowiązku dołożenia się do wspólnych kosztów przez dorosłego domownika.

W takiej sytuacji użyczający może żądać natychmiastowego zwrotu rzeczy, bez konieczności uprzedniego wypowiadania umowy użyczenia. W każdym innym wypadku umowy użyczenia zawartej na czas nieoznaczony konieczne jest jej wypowiedzenie, przy czym terminy wypowiedzenia powinny uwzględniać interesy i sytuacje obu stron. W niniejszej sprawie powodowie wielokrotnie mówili pozwanemu, że nie chcą już aby z nimi mieszkał i żeby się wyprowadził. Pozwany potwierdził ten fakt i mimo próśb powodów nie podjął decyzji o wyprowadzeniu się z mieszkania. Sąd Okręgowy uznał, że powodowie wypowiedzieli pozwanemu dorozumianą umowę użyczenia w dniu 18 maja 2012r., a zatem pozwany od 19 maja 2012 r. przebywał w przedmiotowym mieszkaniu bez tytułu prawnego.

Jednocześnie w stosunku do pozwanego zastosowanie mieć będą przepisy ustawy o ochronie praw lokatorów.

Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2005 Nr 31, poz. 266 z późn. zm. ) reguluje zasady i formy ochrony praw lokatorów oraz zasady gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy.

Lokatorem w myśl tej ustawy jest najemca lokalu lub osoba używająca lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Ta szeroka definicja, odnosząca się także - w zakresie orzekania o eksmisji i prawie do lokalu socjalnego – do dotychczasowych lokatorów, obejmuje również osoby, które korzystały z prawa do lokalu na podstawie np. umowy użyczenia, co ma miejsce w odniesieniu do pozwanej. W orzecznictwie Sąd Najwyższy ( por. min. uch. SN III CZP 28/01, III CZP 60/02, III CZP 36/03 ) różnicuje zakres podmiotowy pojęcia „lokator” w zależności od tego, czy ma to związek z ochroną osób zagrożonych eksmisją czy też miałby dotyczyć także kształtowania innych praw i obowiązków, które określa ustawa. Wskazał także, że rozróżnienie to jest konieczne, tym bardziej, że art. 14 ustawy w ogóle nie posługuje się pojęciem lokatora, a jedynie osoby, której nakaz eksmisji dotyczy. Zaakceptowany został pogląd w doktrynie, iż przepis ten nakazuje Sądowi rozstrzyganie o uprawnieniu do lokalu socjalnego w stosunku do wszystkich osób, które zajmują lokal, niezależnie od ich statusu i tytułu prawnego ( por. Ochrona praw lokatorów. Roman Dziczek. Warszawa 2005, s. 30-35, ). Jednoznacznie wypowiedział się w tym zakresie Sąd Najwyższy wskazując iż, „osobie korzystającej z mieszkania na podstawie umowy użyczenia, może przysługiwać w przypadku eksmisji prawo do lokalu socjalnego” (wyrok SN, 2005.04.22, II CK 655/04, M. Prawn. 2005/10/479). Chodzi w szczególności o domowników oraz o osoby, którym użyczono lokalu, a więc osoby, które nie objęły lokalu w posiadanie samowolnie, lecz do zamieszkania doszło za wiedzą i zgodą wynajmującego.

Zgodnie z przepisem art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. nr 71, poz. 733), (…) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Jednocześnie przepis ten w ustępie 4 stanowi, że Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3)obłożnie chorych, 4)emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5)osoby posiadającej status bezrobotnego, 6)osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały - chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Sąd Okręgowy uznał, że pozwany nie spełnia żadnej z przesłanek wymienionych w przytoczonym przepisie, a których spełnienie obligowało by Sąd do orzeczenia o uprawnieniu pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego. Pozwany podał, że pracuje na podstawie umowy zlecenia, nadto jest osobą młodą, sprawną fizycznie i psychicznie. Jego sytuacja materialna i psychofizyczna w ocenie Sądu Okręgowego nie uzasadnia zatem przyznania prawa do otrzymania lokalu socjalnego.

Jednocześnie należy wskazać, iż całkowicie pozbawionym uzasadnienia jest zarzut pozwanego, jakoby powodowie, jako rodzice pozwanego, są zobowiązani do świadczenia alimentacyjnego, polegającego na udostępnianiu lokalu mieszkalnego, albowiem pozwany, syn powodów, nie jest jeszcze w stanie, w tym zakresie, utrzymać się samodzielnie, a co z kolei niweczy możliwość wypowiedzenia umowy użyczenia. Po pierwsze pozwany jest młodym 30 letnim mężczyzną, który nie posiada żadnych przeciwwskazań do zatrudnienia, nie pozostaje w niedostatku, a nadto nie poczynił we własnym zakresie starań, aby zapewnić sobie lokal mieszkalny. Nie może zatem zasługiwać na aprobatę oczekiwanie pozwanego, że to rodzice mają zapewnić mu lokal mieszkalny. Ponadto nie może schodzić z pola widzenia atmosfera jaka panuje w domu stron, i o ile postępowanie niniejsze wykazało, że są one wszczynane przez obie strony, w ocenie Sądu nakazanie eksmisji pozwanemu może przyczynić się do jego zmotywowania w celu poszukiwania dla siebie mieszkania jak również uniemożliwi dalszą eskalację konfliktu między stronami.

Odnosząc się do zawartego w apelacji zarzutu naruszenia art. 5 k.c., Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że pozwany, jako osoba łamiąca swoim zachowaniem zasady współżycia społecznego (nie spłaca wymagalnych zobowiązań, zajmuje należący do powoda lokal bez tytułu prawnego), nie jest uprawniony do powoływania się na przywołaną regulację.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalono apelację pozwanego jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Złożyło się na nie wynagrodzenie pełnomocnika powódki w wysokości 60 zł, zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.