Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2013 r. w Lublinie

sprawy A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji wnioskodawcy A. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 4 lutego 2013 r. sygn. akt IV U 1632/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 432/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. stwierdził podleganie przez A. G. ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej od 1lipca 2002 roku.

A. G. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i ustalenia, że nie podlega wymienionym w decyzji ubezpieczeniom wskazując na sprzeczność przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych z art. 31 Konstytucji RP.

Wyrokiem z dnia 4 lutego 2013 roku Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił powyższe odwołanie. Sąd ustalił, że A. G. pracował na umowę o pracę od 1 grudnia 1999 roku do 30 czerwca 2002 roku. W trakcie tego zatrudnienia podjął od 7 października 2000 roku pozarolniczą działalność gospodarczą, wpisaną do rejestru nr (...).M. Z. w postaci handlu, z siedzibą w domu i z tego tytułu dokonał zgłoszenia jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego. Po ustaniu zatrudnienia od 1 lipca 2002 roku wnioskodawca prowadzi nadal tę samą działalność i osiąga przychody ( zaświadczenie z U.S. ). Działalność tę rozszerzył wpisem w dniu 8 lutego 2005 roku. Działalności tej nie zawieszał, ani nie przerywał. W okresie objętym decyzją, po 1lipca 2002 roku nie podlegał ubezpieczeniu społecznemu z innego tytułu niż z tytułu działalności, nie pobierał świadczeń.

Oceniając ustalony wyżej stan faktyczny Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 ze zm.) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia jej zaprzestania z art. 12 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 4 ustawy.

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 6 pkt 1 za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie m.in. przepisów o działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, wnioskodawca spełnia powyższe kryteria skoro prowadzi pozarolniczą działalność na terenie kraju w postaci usług handlowych i ubezpieczeniowych w sposób legalny, ciągły, zorganizowany, zarejestrowany we właściwym urzędzie, osiąga przychody zgłaszane do urzędu skarbowego i ta działalność stanowi dla niego od 1 lipca 2002 roku jedyne źródło dochodu.

Sąd nie podzielił stanowiska wnioskodawcy, iż przepisy o ubezpieczeniu społecznym są niezgodne z art. 31 Konstytucji RP, zwłaszcza, iż wnioskodawca nie sprecyzował jaki przepis ustawy uznaje za niekonstytucyjny.

Sąd Okręgowy stwierdził, że podnoszona przez wnioskodawcę okoliczność, iż zawiadomienia organu o wszczęciu postępowania w trybie art. 61 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego ( Dz.U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm. ) nie odebrał, z uwagi na pobyt w szpitalu, nie ma wpływu na ocenę prawidłowości decyzji. Wnioskodawca, jak zauważył Sąd, mieszka w domu pod tym samym adresem wraz z domownikami, t.j. żoną i matką. Zawiadomienie zostało przez organ wysłane pocztą na właściwy adres domowy, który jest jednocześnie adresem siedziby jego firmy i było awizowane.

Reasumując Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie jest niezasadne i z tego względu na podstawie art. 477 § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku złożył wnioskodawca A. G.. Zaskarżając wyrok w całości wniósł o jego uchylenie, przy czym jak wynika z treści apelacji, domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i ustalenia, że nie podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wyrokowi temu zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na niepełnym rozpoznaniu sprawy i niewzięciu pod uwagę przedstawionych przez niego zarzutów.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał między innymi, iż Sąd nie odniósł się do podnoszonej przez niego w odwołaniu, niezgodności ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z art. 31 Konstytucji RP. Nadto, zdaniem skarżącego, naruszone zostały także przepisy art. 64, 30 i 8 Konstytucji.

Skarżący nie zgodził się także z oceną Sądu pierwszej instancji odnośnie prawidłowości doręczenia mu przez organ rentowy zawiadomienia o wszczęciu postepowania albowiem w tym czasie przebywał w szpitalu i nie mógł odebrać pisma przesłanego mu przesyłką poleconą.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje;

Apelacja nie jest zasadna i jako taka podlegała oddaleniu. Zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w ustalonym stanie faktycznym oraz w powołanych przez Sąd Okręgowy przepisach prawa.

Całkowicie nieuprawniony jest zarzut skarżącego dotyczący naruszenia cytowanego przez niego art. 31 Konstytucji Rzeczypospolitej. Jak należy domniemywać takiego naruszenia skarżący upatruje się w zastosowaniu przez Sąd pierwszej instancji przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ustalających obowiązek podlegania ubezpieczeniom emerytalnemu rentowym i wypadkowemu osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Nie dokonując w tym miejscu szczegółowej analizy przedmiotowego unormowania, albowiem taka nie jest wymagana dla rozstrzygnięcia sprawy, zauważyć należy, iż przepis ten wyraża wyłącznie ogólną zasadę, która znajduje uszczegółowienie w dalszych przepisach rozdziału II Ustawy Zasadniczej. Mianowicie przepis art. 67 konstytucji stanowi, że obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa.

Do ustawodawcy zatem należy wybór rozwiązań, które uważa za optymalne z punktu widzenia potrzeb obywateli oraz wymogów rozwoju gospodarczego kraju. Wskazaną wyżej problematykę reguluje między innymi ustawa z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 ze zm.), stanowiąc w art. 2a że stoi ona na gruncie równego traktowania wszystkich ubezpieczonych bez względu na płeć, stan cywilny, stan rodzinny, dotycząc w szczególności warunków objęcia systemem ubezpieczeń społecznych, obowiązku opłacania i obliczania wysokości składek, obliczania wysokości świadczeń, a także okresu wypłaty świadczeń i zachowania prawa do nich.

Obowiązek podlegania ubezpieczeniom wskazanym w zaskarżonej decyzji przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą określony został w cytowanym przez Sąd pierwszej instancji art. 6 ust. 1 pkt 5 wymienionej ustawy.

Za niezasadne, zdaniem Sądu Apelacyjnego, uznać należy także zarzuty dotyczące naruszenia art. 64, 30 i 8 Konstytucji Rzeczypospolitej, zwłaszcza, że skarżący ich w żaden sposób nie precyzuje. Nie wskazuje bowiem przepisów pozostających jego zdaniem w niezgodzie z wymienionymi przepisami Ustawy Zasadniczej, jak też nie wskazuje na czym ewentualnie miałaby polegać zarzucana niekonstytucyjność. Sprawia to, że Sąd odwoławczy jest zwolniony od dokonywania szczegółowych rozważań w tym zakresie.

Odnosząc się do wywodów apelacji wskazujących na nieprawidłowości postepowania organu rentowego w kwestii dotyczącej doręczenia mu zawiadomienia o wszczęciu postepowania administracyjnego wskazać należy, iż przedmiotowe uchybienie pozostaje bez znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

„Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się bowiem na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. Sąd ubezpieczeń społecznych - jako sąd powszechny - może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego jako przedmiotu odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania. W wypadkach innych wad, wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. i w przepisach, do których odsyła art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a., konieczne jest wszczęcie odpowiedniego postępowania administracyjnego w celu stwierdzenia nieważności decyzji i wyeliminowania jej z obrotu prawnego” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2012 r., II UK 271/11 – LEX nr 1215442). W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy tego typu uchybienie nie miało miejsca.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd Apelacyjny z mocy art. 385 kpc orzekł jak w wyroku.