Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Krzyżak

Protokolant: Jarosław Wróblewski

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2015 roku

w K.

sprawy z powództwa R. C. (1) i E. C. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. C. (1) kwotę 30.000 (trzydzieści tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 6 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty.

2.  Oddala powództwo powoda R. C. (1) w pozostałym zakresie.

3.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Koninie), kwotę 1.529,29 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

4.  Odstępuje od obciążenia powoda R. C. (1) nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

5.  Zasądza od powoda R. C. (1) na rzecz pozwanego kwotę 2.412,81 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

6.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda E. C. (1) kwotę 15.000 (piętnaście tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 22 listopada 2013 roku do dnia zapłaty.

7.  Oddala powództwo powoda E. C. (1) w pozostałym zakresie.

8.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Koninie) kwotę 442,54 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

9.  Odstępuje od obciążenia powoda E. C. (1) nieuiszczonymi

kosztami sądowymi.

10.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda E. C. (1) kwotę 2.082,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Małgorzata Krzyżak

Sygn. Akt I C 181/14

UZASADNIENIE

Powodowie R. C. (1) i E. C. (1) wnieśli pozew przeciwko (...) S. A. w W. o zapłatę tytułem zadośćuczynienia i tak:

- na rzecz R. C. (1) kwoty 200.00 zł z ustawowymi odsetkami od 6.12.2013 roku do dnia zapłaty,

- na rzecz E. C. (1) kwoty 100.000 zł z ustawowymi odsetkami od 22.11.2013 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie po 7.234 zł na rzecz każdego z nich.

W uzasadnieniu podnieśli że w dniu 6.08.1999 roku w K. doszło do wypadku w wyniku którego na skutek doznanych obrażeń śmierć poniosła J. C. (1). Pojazd sprawcy wypadku był ubezpieczony w zakładzie pozwanego. W toku postępowania likwidacyjnego na rzecz powoda R. C. (1) pozwany wypłacił kwotę 3.200 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.

Pismem z dnia 29.10.2013 roku R. C. (1) zgłosił roszczenia odszkodowawcze i pozwana do dnia złożenia pozwu pozwana nie podjęła decyzji w sprawie zgłoszonych roszczeń.

Pismem z dnia 15.10.2013 roku również E. C. (1) zgłosił roszczenia odszkodowawcze, pozwana pismem z dnia 22.10.2013 roku odmówiła uznania zgłoszonych roszczeń.

J. C. (1) była żoną R. C. (1) i matką E. C. (1). R. C. (1) utracił żonę, z którą przeżył 42 lata. W chwili śmierci żony miał 66 lat. Z żoną łączyła go głęboka więź emocjonalną i mimo upływu czasu nie może pogodzić się z jej śmiercią. Tragedia ta wpłynęła negatywnie na stan zdrowia powoda który stracił radość życia, zamknął się w sobie i unikał kontaktu z innymi ludźmi, zaczął nadużywać alkoholu.

E. C. (1) stracił kochaną matkę z którą był bardzo związany. Jest jedynakiem i rodzice, a szczególnie matka była dla niego bardzo ważną osobą. Mieszkał on blisko swojej mamy i kontakty z nią były bardzo częste, spędzał on wraz z dziećmi dużo czasu u matki, miał z jej strony duże wsparcie materialne i duchowe. Wypadek spowodował trudne do opisania cierpienia i bóle po stracie najbliższej osoby Powodowie wnieśli o przyznanie zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.

Pozwany w odpowiedzi na pozew (k. 99 – 102 akt) wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie solidarnie od powodów na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany przyznał że na skutek zgłoszenia roszczeń przez powodów prowadził postępowanie szkodowe pod numerem (...). Potwierdził również, że posiadacz samochodu marki D. (...) nr. rej. (...) – J. B. posiadał wykupione u pozwanego ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Pozwany zakwestionował żądanie pozwu co do samej zasady podnosząc, że na dzień wypadku jedynym przepisem przewidującym odpowiedzialność sprawcy wobec osób pośrednio poszkodowanych czynem niedozwolonym był przepis art. 446 k.c.

Z ostrożności pozwany podniósł, że roszczenia powodów należy uznać za wygórowane, przekraczające znacznie kwoty zasądzane w tego typu sprawach, w razie ewentualnego uwzględnienia w jakiejś części powództwa wskazał, że odsetki ustawowe winny być zasądzone od dnia wyrokowania, zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c.

Pozwany zakwestionował wysokość dochodzonego wynagrodzenia z tytułu zastępstwa procesowego w wysokości 2 – krotności stawki minimalnej.

Sąd ustalił, co następuje:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 14.01.2000 roku sprawca wypadku J. B. został uznany za winnego tego, że w dniu 6.08.1999 roku około godziny 12.15 w K. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki D. (...) nr rej. (...) naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu w wyniku czego uderzył w tył jadącego w tym samym kierunku motoroweru marki S. nr rej. (...) kierowanego przez W. J., a następnie utracił panowanie nad pojazdem i zjechał na część jezdni przeznaczoną dla przeciwnego kierunku ruchu i doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...) kierowanym przez R. C. (1), w następstwie czego pasażerowie pojazdu F. (...) doznali obrażeń ciała, między innymi J. C. (1) w postaci urazu wielonarządowego skutkującego jej zgonem w dniu 25.08.1999 roku.

J. B. została wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz kara grzywny i środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych ( k. 22-24 akt).

J. B. w dniu wypadku był ubezpieczony u pozwanej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ( niesporne).

R. C. (1) w chwili śmierci żony miał 66 lat. Pozostawał w związku małżeńskim od 42 lat. W 1999 r. małżonkowie C. byli na emeryturze. J. C. (1) często przebywała w domu syna, gotowała obiady. Wszystkie świętą, uroczystości małżonkowie R. i J. C. (1) spędzali wspólnie z synem i jego rodziną. Małżonkowie C. spędzali również wspólnie czas, wyjeżdżali na działkę do M., często zabierali wnuki do siebie. Tworzyli zgodne małżeństwo.

Śmierć żony u powoda wywołała zaburzenia emocjonalne w postaci zaburzeń adaptacyjnych , co miało istotny wpływ na funkcjonowanie osobiste i społeczne przez okres 2 lat . W tym czasie powód miał poczucie pustki emocjonalnej, nastąpił wzrost uzależniającego spożycia alkoholu. Już wcześniej miał on problemy alkoholowe. W wyniku śmierci żony u powoda wystąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5%.

Po upływie 2 lat od śmierci żony powód zaczął utrzymywać bliższe kontakty z inną kobietą ( aż do jej śmierci) , podjął również leczenie odwykowe i od kilku lat nie pije.

W 2007 r. przebywał w SP ZOZ Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych (...) w G. (k. 153 ). Po śmierci żony Rober C. mieszka sam, radzi sobie w życiu codziennym. Syn go odwiedza, pomaga mu, przynosi obiady.

E. C. (1) jest jedynym dzieckiem R. i J. C. (1). W chwili śmierci matki miał 41 lat, a jego dzieci były w wieku synowie 15, 16 lat, córka 7 lat. Od 27 lat E. C. nie mieszkał z rodzicami. Mieszkał z żoną i trójką dzieci. Zarówno powód jak i jego żona pracowali. Przed śmiercią matki powód miał poważne problemy alkoholowe , leczył się. W 1995 r. rozpoznano u niego zespól zależności alkoholowej. Z przeprowadzonego wywiadu wynikało, że i jego ojciec nadużywa alkoholu , a powód nadużywa alkoholu od 25 roku życia. Krótko przed śmiercią matki i po jej śmierci nie pił alkoholu ( około pół roku). Dwa lata temu podjął kolejne leczenie i terapię , od dwóch lat nie pije.

Śmierć matki spowodowała u niego stan ostrego stresu psychicznego, na który zareagował mobilizacją; załatwił sprawy związane z pogrzebem i zatroszczył się o ojca. Stan ostrego stresu trwał u powoda około tygodnia. Śmierć matki wywołała u niego reakcje żałoby: poczucie żalu , refleksyjność . Nie wystąpił u niego w związku ze śmiercią matki uszczerbek na zdrowiu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania powodów, zeznania świadków: J. C. (2) ( k. 145, 00:26:43-00:45:53), M. C. (1) (k. 143v, 00:46:34-00:57:37), M. C. (2) ( k. 144v,00:08:24-00:25;10)

opinie sądowo- psychiatryczne (k. 177-185), kartę informacyjnego leczenia R. C. (k. 153), historię choroby E. C. (1) (k.154-164), akta szkody, kserokopie wyroku ( k. 22-24 akt).

Stan faktyczny nie był sporny. Sąd dał wiarę zeznaniom powodów jak i świadków co do więzi łączących powodów z J. C. (1).

Dokumenty dotyczące stanu zdrowia powodów nie zostały podważone przez pozwanego, a Sąd uznał je za wypełni wiarygodne.

Sąd w całości podzielił opinie sądowo- psychiatryczne dotyczące stanu zdrowia powodów w związku ze śmiercią J. C.. Strony nie wniosły żadnych zastrzeżeń ani uwag co do wniosków opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę prawną roszczeń powodów stanowią przepisy art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. i art. 822 k.c. w brzmieniu obowiązującym w dacie wypadku.

Z art. 822 k.c., wynika, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Zgodnie z obowiązującym w dniu wypadku § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1992 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U.z 1992, Nr 96, poz. 475 z późn.zm) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa - do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Natomiast z art. 448 k.c. wynika, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu czyje dobro osobiste zostało naruszone odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Rozstrzygnięcie, czy odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje także przyznanie na podstawie art. 448 k.c. zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez osoby bliskie zmarłego powinno być poprzedzone ustaleniem, że tego rodzaju odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Sąd podziela utrwalone już stanowisko Sądu Najwyższego, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c., jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3.08.2008 r. (zob. np. uchwała SN z 22.10.2010 r., III CZP 76/10 Lex nr 604152, z dnia 13.07.2011 r., Lex nr 852341 oraz wyroki SN z 11.05.2011 r., I CSK 621/10 Lex nr 848128 i z 15.03.2012 r., I CSK 314/11, Lex nr 1164718).

W tej sytuacji skoro posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu szkodę, której następstwem jest między innymi śmierć, to w ramach zawartej umowy ubezpieczenia, ubezpieczyciel przejmuje odpowiedzialność sprawcy, gdyż taka jest wynikająca z powołanego art. 822 k.c. istota ubezpieczenia. Należy również zauważyć, że stanowisku temu nie sprzeciwia się treść art. 34 ust. 1 ustawy z 22.05.2013 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. 2013 r., poz. 392) w brzmieniu sprzed dnia 11.02.2012 r. Przepis ten nie wyłącza z zakresu odpowiedzialności cywilnej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c. Takie ograniczenie wymagałoby wyraźnej podstawy prawnej, natomiast art. 38 wyżej cyt. ustawy przewidujący wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczenia odnosi się jedynie do szkody majątkowej i nie można odnosić tego na wypadki wyrządzenia przez kierowcę szkody na osobie (por. uchwała SN z 19.01.2007 r., III CZP 146/06, Lex nr 207713 oraz uchwała SN z 20.12.2012 r., III CZP 93/12, Lex nr 1267081).

Podstawę przyznania zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. upatruje się w naruszeniu dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci więzi emocjonalnej, szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. Tak rozumiane dobro osobiste pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. Nie ulega jednak wątpliwości, że nie każda więź rodzinna, będzie podlegać niejako z automatu zaliczeniu do katalogu dóbr osobistych, gdyż chodzi tu jedynie o taką, której zerwanie powoduje, ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy.

W niniejszej sprawie śmieć J. C. (1) naruszyły dobra osobiste powodów. Rodzina jako związek najbliższych osób, które łączy szczególna więź podlega ochronie prawnej

Odnosząc się do wysokości żądania zadośćuczynienia należy stwierdzić, że jak wynika z treści art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu czyje dobro osobiste zostało naruszone odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Nie ma wątpliwości, że niemożliwe jest ustalenie ścisłe kwoty zadośćuczynienia i to ze względu na charakter szkody jakim jest cierpienie wywołane śmiercią najbliższej osoby. Dlatego też posłużono się pojęciem „odpowiedniej kwoty” zadośćuczynienia i ocenienie jej wielkości zależne jest od okoliczności konkretnej sprawy.

Podstawową funkcją zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dóbr osobistych jest funkcja kompensacyjna. Zadośćuczynienie ma „wynagrodzić” doznaną krzywdę, przy czym należy uwzględnić wszystkie aspekty tej krzywdy. Przy określeniu wysokości tego świadczenia trzeba mieć na względzie okoliczności danej sprawy, w tym rozmiar krzywdy oraz indywidualne cechy pokrzywdzonego i jego zdolności do powrotu do równowagi psychicznej po upływie określonego czasu, a także brać pod uwagę uzupełniająco wysokość stopy życiowej społeczeństwa. Nie kwestionując i nie bagatelizując cierpień powodów związanych z nieszczęśliwym wypadkiem, należy stwierdzić, że dochodzone przez nich kwoty z tytułu zadośćuczynienia są zbyt wygórowane

Odnośnie żądań E. C. (1) należy zauważyć , że utrata matki była dla niego dotkliwa. Z drugiej jednak strony nie sposób przyjąć, aby łącząca go z matką więź uczuciowa miała charakter szczególnie nadzwyczajny. Był już on dojrzałym mężczyzną, w pełni ukształtowanym osobowościowo, posiadającym własną rodzinę. Od 27 lat nie mieszkał z matką. Żal po utracie matki stanowi naturalną reakcję u większości osób. Od śmierci J. C. minęło już ponad 14 lat i z perspektywy czasu można stwierdzić, że jej śmierć nie wpłynęła na funkcjonowanie powoda, jego życie osobiste i społeczne. To , że powód po upływie pół roku po śmierci matki wrócił do nałogu ,wynikało z jego już wieloletniego uzależnienia od alkoholu . Jak wynika z jego historii kart leczenia już dużo wcześniej (przed śmiercią matki jak i po) miał kilkakrotne okresy abstynencji i powrotu do alkoholu.

W ocenie Sądu skoro powód posiadał swoją rodzinę ( żonę i trójkę dzieci) to naturalnym jest, że przekładało się to na mniejszą zażyłość z matką a większym skoncentrowaniu się na potrzebach własnej rodziny. Stosunki panujące między powodem a matką należy ocenić w kategoriach zwykłych i naturalnych relacji łączących rodziców z dzieckiem. Negatywne emocje, które powstały na skutek niespodziewanej śmierci matki – stan ostrego stresu psychicznego trwał u powoda około tygodnia.

Odnośnie żądań R. C. (1) należy stwierdzić, że stracił on żonę, z którą był w związku przez 42 lata. Oboje już nie pracowali zawodowo, spędzali razem czas , wyjeździli na działkę, zabierali wnuków. Powód już przed śmiercią żony miał problemy alkoholowe. Jej śmierć i stres z tym związany spowodowały u niego uszczerbek na zdrowiu psychicznym. Wystąpiły zaburzenia adaptacyjne, które miały istotny wpływ na funkcjonowanie osobiste i społeczne przez okres około 2 lat . Występowało u niego poczucie pustki emocjonalnej, wzrost uzależniającego spożywania alkoholu. Po tym okresie powód zaczął spotykać się z kobietą, podjął też indywidulaną terapie odwykową, od kilku lat nie pije. Obecnie mieszka sam , radzi sobie w codziennym funkcjonowaniu, utrzymuje dobre relacje z synem i jego rodziną. Z tego też względu Sąd uznał, że zadośćuczynienie na rzecz R. C. (1) w kwocie 30.000 zł ( z uwzględnieniem kwoty wcześniej wypłaconej w łącznej kwocie 3.200 tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania) oraz na rzecz E. C. (1) w kwocie 15.000 zł jest odpowiednie, a zasądzone kwoty spełniają funkcję kompensacyjną z jednej strony , a z drugiej strony nie mają charakteru symbolicznej kwoty.

Sąd w pozostałym zakresie oba powództwa oddalił jako rażąco wygórowane. W ocenie Sądu uwzględnienie żądań powodów w większej części prowadziłoby do nieuzasadnionego ich wzbogacenia, a nie taki cel ma spełniać zadośćuczynienie, które ma być odpowiednie i utrzymane w rozsądnych granicach .

Sąd zasądzając odsetki miał na uwadze na treści art. 481 § 1 i 2 k.c., a także art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie lub w terminie 14 dni licząc od dnia, gdy przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie okoliczności było możliwe (także art. 817 § 1 i 2 k.c.). Skoro powodowie wystąpili do pozwanej pismami z dnia 29.10 i 15.10. 2013 r. o zapłatę zadośćuczynienia, to przyjmując za powodami 7 dniowy obieg korespondencji i 30- dniowy termin na realizację roszczenia , zasądzono ustawowe odsetki zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono w pkt 3- 5, 8-10 wyroku , mając na uwadze treść art. 100 k.p.c i 108 k.p.c.

Roszczenie R. C. (1) zostało uwzględnione w 15% ,

Nieuiszczone koszty sądowe to 9.700 zł opłata sądowa i 495,28 zł koszty opinii biegłych. Powód uiścił część opłaty sądowej w wysokości 300 zł ( w pozostałej części został zwolniony od jej ponoszenia), koszty zastępstwa procesowego wynoszą 3.617 zł, koszty dojazdu pełnomocnika na rozprawę 493,95 zł ( łącznie 4.410,95 zł) . Wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego wynosi 3.617 zł, a zatem biorą pod uwagę wynik sprawy, zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.412,81 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Zgodnie z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005 r. (Dz.U.2010.594 j.t. ze zm ) nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Koninie) kwotę 1.529,29 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

Roszczenie E. C. (1) zostało uwzględnione również w 15 % ,

Nieuiszczone koszty to 2.500 zł opłata sądowa i 450,24 zł, koszty opinii biegłych. Powód uiścił część opłaty sądowej 2.500 zł ( w pozostałej części został zwolniony od jej ponoszenia), koszty zastępstwa procesowego wynoszą 3.617 zł, koszty dojazdu pełnomocnika na rozprawę 493,95 zł ( łącznie 6.610,95 zł) . Wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego wynosi 3.617 zł, a zatem biorą pod uwagę wynik sprawy zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.082,80 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

Zgodnie z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005 r. (Dz.U.2010.594 j.t. ze zm.) nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Koninie) kwotę 442,54 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

Z uwagi na charakter sprawy i wysokości zasądzonych kwot, Sąd odstąpił od obciążenia powodów (z zasądzonych roszczenia) nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Sąd nie znalazł uzasadnionych podstaw dla których w niniejszej sprawie typowej, nieskomplikowanej pod względem prawnym ani faktycznym należało ustalić wynagrodzenie pełnomocnika powoda w stawce dwukrotnie wyższej niż wynika § 6 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z urzędu (Dz. (...).490 j.t)

Za uzasadniony uznano zwrot kosztów stawiennictwa pełnomocnika powodów na rozprawy ( 3 razy po 394 km),koszty te wyliczono zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2001 r., Nr 27, poz. 271). Skoro pełnomocnik reprezentował 2 powodów koszty dojazdu na rozprawę należało uwzględnić rozdzielając te koszty po połowie.

M. K.