Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Szajner

Ławnicy: M. Z., M. K.

Protokolant: Katarzyna Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. we Wrocławiu

przy udziale -

sprawy z powództwa: M. P.

przeciwko: V. spółka z o.o. z siedzibą w J.

o odszkodowanie w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę bez

wypowiedzenia

I. zasądza od strony pozwanej V. spółka z o.o. z siedzibą w J. na rzecz powoda M. P. kwotę 4.704,72 zł brutto (cztery tysiące siedemset cztery złote siedemdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 30 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia;

II. w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie;

IV. odstępuje od obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej;

V. nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa ( Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia) kwotę 236 zł tytułem zwrotu części opłaty od pozwu od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy ustawy;

VI. pozostałe koszty postępowania zalicza na rachunek Skarbu Państwa;

VII. wyrokowi w punkcie I sentencji wyroku nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości kwoty 1.568,24 zł brutto.

UZASADNIENIE

Powód M. P. pozwem z dnia 11 czerwca 2013 r. (data prezentaty), sprecyzowanym pismem z dnia 24 września 2013 r. skierowanym przeciwko stronie pozwanej, V. sp. z o.o. z siedzibą w J., wniósł odwołanie od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia i domagał się zasądzenia kwoty 8.325,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty oraz zasadzenie od strony pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu powództwa powód podniósł, iż w dniu 1 kwietnia 2012 r. został zatrudniony u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas określony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ochroniarza. Jednocześnie w tym samym czasie zawarł ze spółką P. S.sp. z o.o. umowę zlecenie na podstawi krętej miał tą samą pracę na stanowisku ochroniarza z uzupełniającym wynagrodzeniem za pracę na jednym pełnym etacie oraz z wynagrodzeniem za pracę ponad ustalony w umowie o pracę wymiar czasu pracy. Praca świadczona na podstawie obu umów była pracą tego samego rodzaju, tj. świadczoną w tych samych obiektach, w tym samym czasie, a jej głównym przedmiotem była ochrona fizyczna osób i mienia. Konstrukcja przyjęta przez stronę pozwaną nie polegała na zlecaniu mu przez spółkę P. S.sp. z o.o. innych zadań niż te ujęte w umowie o pracę. istotny jest fakt, iż strona pozwana jest ściśle powiązana ze spółką P. S.sp. z o.o. Część wynagrodzenia za pracę płacona przez stronę pozwaną wynosiła 1.254,52 zł netto. Natomiast spółka P. S. sp. z o.o. wypłacała mu resztę wynagrodzenia zasadniczego do kwoty w wysokości 2.000,00 zł netto oraz wynagrodzenie z tytułu nadgodzin w stałej wysokości 8,00, zł netto za godzinę. Łącznie otrzymywał zarobki z tytułu świadczonej pracy średnio w wysokości 4.000,00 zł netto. Wcześniej świadczył pracę dla obu spółek na podstawie umów zlecenia.

W dniu 28 maja 2013 r. zostało wręczone mu rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazując nieprawdziwą przyczynę. Wbrew twierdzeniu strony pozwanej nie było osobą odpowiedzialną za organizowanie pracy na obiekcie w DH (...) i wyznaczenie dodatkowego pracownika do zabezpieczenia otwarcia wystawy, przypadającej na dzień 8 maja 2013 r. Do zakresu jego obowiązków należała wyłącznie ochrona fizyczna obiektu oraz nadzór nad młodszymi pracownikami przebywającymi już na obiekcie, a nie ustalanie grafiku służby.

W dniu 30 kwietnia 2013 r. odbyło się spotkanie koordynacyjnej, w którym brał udział. Wówczas dowiedział się o wystawie, która miała zostać otwarta w dniu 8 maja 2013 r. Wydarzenie to było dekretowane na Panią M. K.– pracownika klienta DH (...). Osoba ta została wówczas wyznaczona jako odpowiedzialna za kontakt i koordynację wydarzenia ze stroną pozwaną. Natomiast według jego wiedzy osobą odpowiedzialną za to wydarzenie ze strony pozwanej był Pan J. K.pełniący funkcję inspektora nadzoru.

Nieprawdą jest również fakt utraty zaufania i ewentualnej szkody po stronie klienta, mający związek z rzekomym niedopełnieniem przez niego obowiązków. W przeszłości wielokrotnie dochodziło do sytuacji, kiedy na obiekcie nie były wymaganego stanu osobowego i żaden pracownik nie poniósł z tego tytułu żadnych konsekwencji służbowych (k. 3-7, 87).

W odpowiedzi na pozew, strona pozwana V. sp. z o.o. z siedzibą w J. wniosła o odrzucenie pozwu ewentualnie o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania oraz zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, strona pozwana zarzuciła, iż doszło do nieuzasadnionego przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych pozwu, czego konsekwencją było uchylenie zarządzenia o zwrocie pozwu albowiem powodowi należy przypisać niedbalstwo w reprezentowaniu swoich interesów.

Odnosząc się do przyczyn rozwiązania umowy o pracę, strona pozwana wskazała, iż było kilka – o ile nie kilkanaście – zdarzeń z udziałem powoda lub spowodowanych jego zaniedbaniami, stąd wymienienie ich w sposób szczegółowy mijało się z celem. Powód wielokrotnie bagatelizował swoje obowiązki tłumacząc się przede wszystkim tym, iż ma chronić obiekt w sensie fizycznym, a wykonywanie obowiązków administracyjnych z pełnionej funkcji szefa ochrony obiektu, należy uznać za drugorzędne. W dniu 8 maja 2013 r. doszło do ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych przez powoda polegających na nie wyznaczeniu dodatkowej osoby, która tego dnia miała zabezpieczyć otwarcie wystawy. Bez wątpienia było to zawinione przez powoda, bowiem pomimo wskazania w notatce ze spotkania z dnia 30 kwietnia 2013 r. M. K., powód doskonale zdawał sobie sprawę, iż nie jest ona pracownikiem ochrony lecz administratorem obiektu odpowiedzialnym za planowanie wydarzeń na obiekcie. Wśród obecnych na spotkaniu tylko powód był bezpośrednio odpowiedzialny za pracowników ochrony podczas pracy obiektu.

Strona pozwana wskazała, iż w krótkim czasie po zakończeniu współpracy z powodem, utracony został kontrakt na wykonywanie usług ochrony na obiekcie CH (...), przez co poniosła straty finansowe.

Nie jest też prawdą, jakoby świadczona przez powoda praca na rzecz obu spółek była pracą tego samego rodzaju. Do obowiązków powoda w ramach umowy o pracę należało przede wszystkim koordynowanie pracy ochrony na obiekcie, natomiast w ramach umowy zlecenia miał przede wszystkim prowadzić obserwację i obchody terenu obiektu.

Strona pozwana zakwestionowała również wysokości dochodzonego odszkodowania, zarzucając, iż nie powinno ono większe niż 4.800,00 zł (k. 111-118).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. P. w dniu 4 kwietnia 2012 r. zawarł ze stroną pozwaną, V. sp. z o.o. z siedzibą w J., umowę o pracę na czas określony od 4 kwietnia 2012 r. do 31 grudnia 2013 r., na podstawie której został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku szefa ochrony – pracownik ochrony, za wynagrodzeniem 1.500,00 zł brutto miesięcznie. Miejscem pracy były obiekty ochraniane przez stronę pozwaną na terenie W. i okolic.

Aneksem z dnia 31 grudnia 2012 r. strony ustaliły, iż z dnia 1 stycznia 2013 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda będzie wynosić 1.600,00 zł miesięcznie.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak do ekwiwalentu za urlop wynosiło 1.600,00 zł brutto (1.110,22 zł netto).

Dowody:

- umowy o pracę oraz aneks w aktach osobowych powoda,

- zaświadczenie o zarobkach – karta 123.

Zgodnie z pisemnym zakresem obowiązków, powód odpowiadał za:

1. sumienne wypełnianie wszelkich poleceń Szefa Zmiany,

2. stawianie się do pracy w stanie absolutnej trzeźwości i bez dolegliwości medycznych,

3. powierzony służbowy sprzęt i ubiór,

4. własny wygląd zewnętrzny (ogolony, ma czyste i uczesane włosy),

5. dostarczenie informacji o wszystkich zmianach grafików służb do bezpośredniego przełożonego oraz Inspektora Nadzoru w forsie pisemnej z akceptacją Szefa Zmiany i Inspektora Nadzoru,

6. uczestniczy obligatoryjnie we wszystkich dotyczących go lub stanowiska pracy szkoleniach organizowanych przez firmę. Konsekwencją nieobecności na w/w szkoleniach będą odpowiednie kary dyscyplinarne a za brała wiedzy przekazywanej na w/w odpowiada pracownik,

7. zgłasza nieusprawiedliwione nieobecności spowodowane np. chorobą a poświadczone zwolnieniem lekarskim najpóźniej na godzinę przed rozpoczęciem służby w danym dniu,

8. w przypadku niestawienia się do pracy zmiennika każdy pracownik ma obowiązek pozostania na stanowisku pracy przez okres minimum 2 godzin,

9. przestrzeganie zakazu jakichkolwiek prywatnych kontaktów (znajomość, rozmowy itp.) z pracownikami zleceniodawcy,

10. po upływie maksymalnie 24 godzin od zakończenia ostatniego dyżuru w firmie pracownik winien zdać do biura ubranie wydane mu przez firmę w dniu przyjęcia do pracy. Niespełnienie tego punktu zakresu praw i obowiązków traktowane będzie jako ciężkie naruszenie regulaminu oraz jako zabór mienia będącego własnością firmy,

Do zakresu uprawnień powoda należało:

1. uczestniczene we wszystkich szkoleniach organizowanych przez firmę,

2. dokonywanie sygnalizowanych zmian w grafiku służb - pisemnie (minimum jeden tydzień wyprzedzenia przy akceptacji pisemnej Inspektora Nadzoru),

3. składanie wniosków w sprawach usprawnień organizacyjnych mających wpływ na lepsze funkcjonowanie firmy,

4. składanie wyjaśnień w sprawach, za które jest odpowiedzialny i leża w zakresie obowiązków.

Powód ponosił odpowiedzialność służbową przed Kierownictwem firmy za prawidłowe i terminowe wykonanie obowiązków.

Dowody:

- zakres obowiązków pracownika ochrony w aktach osobowych powoda.

Strona pozwana znajduje się w tej samej grupie kapitałowej, co spółka P. S. sp. z o.o. z siedziba w J..

W dniu 16 kwietnia 2012 r. powód zawarł ze spółką P. S. sp. z o.o. z siedziba w J. umowę zlecenia, na podstawie której przyjął do wykonania czynności w zakresie pilnowania, ochrony i strzeżenia obiektu oraz znajdującego się w nim mienia, a w szczególności:

- prowadzenia obserwacji i obchodów terenu obiektu, w czasie których sprawdzeniu podlegają zamknięcia do pomieszczeń, okna, kraty, kłódki, plomby i stan ogrodzenia;

- zabezpieczenia przeciwpożarowego zgodnie z procedurami obowiązującymi na obiekcie;

- monitorowania ruchu osobowego i towarowego oraz nie wpuszczanie na teren obiektu osób nieupoważnionych;

- dokumentowania przebiegu wykonanej pracy w formie pisemnej;

- dozoru mienia obiektów, na których zleceniobiorca wykonywał będzie pracę.

Umowa została zawarta na okres od 16 kwietnia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r.

Zgodnie z umową powód miał otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 5,00 zł za godzinę.

W dniu 28 grudnia 2012 r. powód zawarł ze spółką P. S. sp. z o.o. z siedziba w J. umowę zlecenia, na podstawie której przyjął do wykonania czynności w zakresie pilnowania, ochrony i strzeżenia obiektu oraz znajdującego się w nim mienia, a w szczególności:

- prowadzenia obserwacji i obchodów terenu obiektu, w czasie których sprawdzeniu podlegają zamknięcia do pomieszczeń, okna, kraty, kłódki, plomby i stan ogrodzenia;

- zabezpieczenia przeciwpożarowego zgodnie z procedurami obowiązującymi na obiekcie;

- monitorowania ruchu osobowego i towarowego oraz nie wpuszczanie na teren obiektu osób nieupoważnionych;

- dokumentowania przebiegu wykonanej pracy w formie pisemnej;

- dozoru mienia obiektów, na których zleceniobiorca wykonywał będzie pracę.

Umowa została zawarta na okres od 1 stycznia 2012 r. do 30 kwietnia 2012 r.

Zgodnie z umową powód miał otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 5,00 zł za godzinę.

Dowody:

- odpis aktualny KRS nr: (...) oraz (...)– karta 12-27,

- umowy zlecenia – karta 128-131.

Bezpośrednim przełożonym powoda w ramach umowy o pracę był koordynator ochrony regionu J. K.. Powód pracował na obiekcie CH (...), gdzie kierował zespołem liczącym około 18 osób, wśród których byli szefowie zmiany, pracownicy galerii, parkingu albo strefy dostaw. Na zmianie było około 8 osób. Początkowo grafiki pracy układał powód, jednak z czasem obowiązki te przejął szef zmiany M. G.. Grafiki wymagały zatwierdzenia przez J. K.. Zarówno J. K.jak i powód odpowiadali za kontakty z CH (...) i bywali na cotygodniowych spotkaniach koordynacyjnych z całym zarządem CH (...), które służyły poprawie jakości usług wszystkich podmiotów wykonujących usługi na obiekcie. Osobą kontaktową ze strony CH (...) była Pani dyrektor oraz administrator M. K.odpowiedzialna za ochronę. Początkowo J. K.przyjeżdżał na spotkania co tydzień, jednak z czasem przestał pojawiać się na nich. Obecności J. K.na spotkaniach wymagał dyrekcja CH (...). Z zebrań były sporządzane protokoły, które były przedstawiane między innymi firmie S.oraz J. K. (1).

Pod koniec kwietnia 2013 r. powód został pozbawiony przez J. K. (1) obowiązków szefa ochrony i został odsunięty od wykonywania dotychczasowych obowiązków oraz ograniczono mu czas pracy, tj. od 8:00 – 16:00 przez 5 dni w tygodniu. Powód stał się szeregowym pracownikiem – operatorem monitoringu, miał zakaz wykonywania oraz podejmowania jakichkolwiek decyzji i nie mógł już wpływać w żaden sposób na obsadę zmian, grafiki. Odsunięcie powoda od wykonywanych czynności szefa ochrony miało związek z nieporozumieniami dotyczącymi godzin pracy, warunków pracy. Po odsunięciu powoda od dotychczasowych obowiązków, jego obowiązki zostały przejęte głównie przez J. K. (1) oraz pomocniczo przez Ł. B.. O zaistniałej sytuacji powód poinformował w dniu 29 kwietnia 2013 r. między innymi dyrekcję CH (...).

W dniu 30 kwietnia 2013 r. odbyło się cotygodniowe spotkanie przedstawicieli CH (...) z przedstawicielami firm: S., strony pozwanej, którą reprezentował powód oraz E.. Było to ostatnie spotkanie powoda, na którym nie występował on już jako szef ochrony tylko jako zwykły pracownik, później w spotkaniach tych zaczął uczestniczyć Ł. B.. W trakcie spotkania z 30 kwietnia 2013 r. dyrektor CH (...) poruszyła temat otwarcia wystawy w dniu 8 maja 2013 r. o godz. 20:30 oraz przydzielenia na ten dzień dodatkowej osoby. Temat ten został skierowany do M. K. (2), odpowiedzialnej za ochronę, natomiast powodowi zostało tylko zakomunikowane, z uwagi na nieobecność J. K. (1), iż dodatkowy pracownik jest konieczny i musi zostać uwzględniony w grafiku. Po spotkaniu powód poinformował J. K. (1) o koniczności wystawienia dodatkowej osoby, na co uzyskał zapewnienie, iż taki pracownik będzie. Informację o dodatkowym pracowniku powód przekazał również M. G. (1), układającemu grafiki. Dyrekcja CH (...) zapotrzebowanie na dodatkowego pracownika wysłała zarówno do firmy S.jak i do J. K. (1).

W dniu 8 maja 2013 r. w trakcie wystawy nie doszło do wystawienia przez stronę pozwaną dodatkowego posterunku.

Umowa na ochronę obiektu CH (...), dyrekcja centrum zawarła z firmą S..

Dowody:

- częściowo zeznania świadka J. K. (1) złożone na rozprawie w dniu 09.04.2014 r.,

- częściowo zeznania świadka P. M. złożone na rozprawie w dniu 09.04.2014 r.,

- zeznania świadka M. G. (1) złożone na rozprawie w dniu 19 grudnia 2014 r.,

- zeznania świadka M. K. (2) złożone na rozprawie w dniu 06.03.2015 r.,

- zeznania powoda M. P. złożone na rozprawie w dniu 30 lipca 2014 r.,

- sprawozdanie ze spotkania z 30.04.2013 r. – karta 61-64,

- wydruki wiadomości e-mail – karta 30-31, 65-66, 210,

Pismem dnia 23 maja 2013 r. doręczonym powodowi w dniu 28 maja 2013 r. strona pozwana rozwiązała z powodem umowę o prace bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Przyczyną rozwiązania umowy o pracę było nie wywiązywanie się z ciążących na powodzie obowiązków organizowania pracy na obiekcie. Powód pomimo informacji, jaką otrzymał w dniu 30 kwietnia 2013 r. nie wyznaczył dodatkowej osoby, która w dniu 8 maja 2013 r. miała zabezpieczać otwarcie wystawy. Niewykonanie powyższego obowiązku naraziło stronę pozwaną na stratę finansową oraz podważyło zaufanie kontrahenta do firmy.

Oświadczenie zostało wręczone powodowi przez M. S., który nie wyjaśniał żadnych przyczyn rozwiązania umowy o pracę.

Dowody:

- zeznania świadka M. S. złożone na rozprawie w dniu 09.04.2014 r.,

- zeznania powoda M. P. złożone na rozprawie w dniu 30 lipca 2014 r.,

- kserokopia rozwiązania umowy o pracę – karta 32,

- kserokopia świadectwa pracy – karta 33,

- raport z kontroli z 28.05.2013 r. – karta 155-156.

Za okres od maja 2012 r. do kwietnia 2013 r. strona pozwana przelała na konto powoda tytułem wynagrodzenia za pracę następujące kwoty:

- za maj 2012 r. – 1.221,86 zł,

- za czerwiec 2012 r. – 1.221,86 zł,

- za lipiec 2012 r. – 1.221,86 zł,

- za sierpień 2012 r. – 1.221,86 zł,

- za wrzesień 2012 r. – 1.221,86 zł,

- za październik 2012 r. – 1.221,86 zł,

- za listopad 2012 r. – 1.221,86 zł,

- za grudzień 2012 r. – 1.221,86 zł,

- za styczeń 2013 r. – 1.269,27 zł,

- za luty 2013 r. – 1.298,77 zł,

- za marzec 2013 r. – 1.291,38 zł,

- za kwiecień 2013 r. – 1.254,52 zł.

Dowody:

- wydruki komputerowe potwierdzenia dokonanych wpłat – karta 34-45.

Za okres od maja 2012 r. do kwietnia 2013 r. spółka P. S. sp. z o.o. z siedziba w J. przelała na konto powoda tytułem rozliczenia umów zlecenia następujące kwoty:

- za maj 2012 r. – 3.240,22 zł,

- za czerwiec 2012 r. – 3.177,06 zł,

- za lipiec 2012 r. – 3.234,85 zł,

- za sierpień 2012 r. – 2.658,32 zł,

- za wrzesień 2012 r. – 2.339,43 zł,

- za październik 2012 r. – 2.146,95 zł,

- za listopad 2012 r. – 2.947,54 zł,

- za grudzień 2012 r. – 3.330,59 zł,

- za styczeń 2013 r. – 2.845,43 zł,

- za luty 2013 r. – 2.268,90 zł,

- za marzec 2013 r. – 2.772,17 zł,

- za kwiecień 2013 r. – 1.737,94 zł.

Dowody:

- wydruki komputerowe potwierdzenia dokonanych wpłat – karta 46-57.

Z dniem 30 września 2013 r. CH (...) wypowiedziała S. umowę obsługi na ochronę obiektu. Do zakończenia współpracy doszło z powodu zmiany właściciela obiektu i rozpisania nowego przetargu na obsługę ochrony, której strona pozwana nie wygrała.

Dowody:

- zeznania świadka J. K. (1) złożone na rozprawie w dniu 09.04.2014 r.,

- zeznania świadka P. M. złożone na rozprawie w dniu 09.04.2014 r.,

- zeznania świadka M. K. (2) złożone na rozprawie w dniu 06.03.2015 r.,

- zeznania powoda M. P. złożone na rozprawie w dniu 30 lipca 2014 r.,

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne, Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo o odszkodowanie jako uzasadnione zasługiwało na uwzględnienie co do zasady, a co do wysokości jedynie w części.

Podstawę prawną roszczenia powoda, stanowił przepis art. 56 § 1 zd. pierwsze k.p. zgodnie z którym, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Rozstrzygając zasadność dochodzonego roszczenia, należało zatem ustalić, czy strona pozwana dokonując rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na zasadzie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. uczyniła to w sposób prawidłowy, a więc spełniało ono wymogi formalne (np. konsultacji związkowych, formy pisemnej, podania przyczyny wypowiedzenia), a podana przyczyna wypowiedzenia była rzeczywista i prawdziwa.

Zgodnie z treścią art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 maja 2000 r. (I PKN 641/99, OSNP 2001/20/618, Pr.Pracy 2001/1/33) naruszenie art. 30 § 4 k.p. ma miejsce wówczas, gdy pracodawca nie wskazuje w ogóle przyczyny wypowiedzenia, bądź gdy wskazana przez niego przyczyna jest niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika. Warunku podania pracownikowi przyczyn uzasadniających wypowiedzenie umowy o pracę nie może zastąpić ocena pracodawcy, iż przyczyna ta była znana pracownikowi. Podanie pracownikowi przyczyny wypowiedzenia ma umożliwić mu, dokonanie racjonalnej oceny, czy ta przyczyna w rzeczywistości istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej pracodawcy może doprowadzić do uzyskania przez pracownika odpowiednich korzyści – odszkodowania lub przywrócenia do pracy (zob. wyrok SN z dnia 1 października 1997r., I PKN 315/97, OSNP 1998/14/427).

Natomiast w myśl z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Cytowany przepis nie zawiera katalogu określającego, choćby przykładowo, na czym polega ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez pracownika. Z jego treści oraz z wieloletniego doświadczenia orzeczniczego wynika jednak, że nie każde naruszenie przez pracownika obowiązków może stanowić podstawę rozwiązania z nim umowy w tym trybie – musi to być naruszenie podstawowego obowiązku, zaś powaga tego naruszenia rozumiana musi być jako znaczny stopień winy pracownika. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p., jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (por. wyrok SN z 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97, OSNAPiUS 1998/9/269).

Z powyższego wynika, że nie każde naruszenie przez pracownika obowiązków może stanowić podstawę rozwiązania umowy w tym trybie art. 52 § 1 ust. 1 k.p. Musi to być naruszenie podstawowych obowiązków, spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony oraz stwarzać zagrożenie dla interesów pracodawcy. Jak z tego widać, przy ocenie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych należy brać pod uwagę zarówno stopień natężenia złej woli pracownika, jak i rozmiar szkody, jaką może pociągać za sobą naruszanie obowiązków pracowniczych. Natomiast ocena, czy dane naruszenie obowiązku jest ciężkie, zależy od okoliczności każdego indywidualnego przypadku.

Jak wynika z treści oświadczenia woli pracodawcy z dnia 23 maja 2013 r. przyczyną rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia było nie wywiązywanie się z ciążących na powodzie obowiązków organizowania pracy na obiekcie. Powód pomimo informacji, jaką otrzymał w dniu 30 kwietnia 2013 r. nie wyznaczył dodatkowej osoby, która w dniu 8 maja 2013 r. miała zabezpieczać otwarcie wystawy. Niewykonanie powyższego obowiązku naraziło stronę pozwaną na stratę finansową oraz podważyło zaufanie kontrahenta do firmy.

Ciężar dowodu w zakresie wykazania prawdziwości wskazanej przyczyny spoczywał na stronie pozwanej.

Przede wszystkim, w ocenie Sądu, chybione były twierdzenia strony pozwanej, iż przedmiotowe oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy z powodem zawierało dwie przyczyny. Nie sposób bowiem uznać sformułowanie „… nie wywiązywanie się z ciążących na Panu obowiązków organizowania pracy na obiekcie.” jako jakąś konkretną przyczynę rozwiązania stosunku pracy, o czym świadczyć może chociażby treść samej odpowiedzi na pozew. Pismo to wskazuje wprawdzie, iż jest to pierwsza przyczyna, jednakże w żaden sposób w zakresie tejże przyczyny nie odnosi się do żadnych konkretnych okoliczności balansując na dość ogólnikowych hasłach odnoszących się do nie wywiązywania się z obowiązków przez powoda. Należy wskazać, iż już sama ogólnikowość sformułowania dyskwalifikuje wskazane kryterium jako ewentualną przyczynę rozwiązania stosunku pracy. Ponadto na poparcie swojego stanowiska strona pozwana przytacza szereg dowodów w szczególności z protokołów kontroli mających wykazać niewłaściwe wykonywanie obowiązków przez powoda, jednakże całkowicie zapomina o ty, iż zaoferowane dowody odnoszą się do sytuacji mających miejsce, nawet kilka miesięcy przed złożeniem powodowi oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy, co miało miejsce 28 maja 2013 r. i w świetle art. 52 § 2 k.p. nie mogły w żaden sposób uzasadniać rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Z zeznań świadka M. S. jednoznacznie wynika, iż wszystkie raporty z uwagami były na bieżąco przekazywane jego przełożonym. Zatem strona pozwana na bieżąco miała informacje o ewentualnych uchybieniach w pracy powoda. Trudno więc przyjąć, iż w tym zakresie strona pozwana dochowała miesięcznego terminu do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Zatem, rzekoma pierwsza z przyczyn, chociażby z uwagi na swoją ogólnikowość, czy też uchybienie miesięcznego terminu, w żaden sposób nie mogła uzasadniać zastosowanego przez stronę pozwaną trybu rozwiązania stosunku pracy.

Drugą ze wskazanych przyczyn (choć w ocenie Sądu, wbrew wywodom pełnomocnika strony pozwanej, była to jedyna przyczyna wskazana w pisemnym oświadczeniu woli strony pozwanej) było to, iż pomimo informacji, jaką powód otrzymał w dniu 30 kwietnia 2013 r. nie wyznaczył dodatkowej osoby, która w dniu 8 maja 2013 r. miała zabezpieczać otwarcie wystawy. Niewykonanie powyższego obowiązku naraziło stronę pozwaną na stratę finansową oraz podważyło zaufanie kontrahenta do firmy.

Jednym z podstawowych obowiązków pracownika jest wykonywanie pracy starannie i sumiennie oraz stosowanie się do poleceń przełożonych, które dotycz pracy jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umowy o pracę (art. 100 § 1 k.p.).

Bezsporne było to, iż w dniu 8 kwietnia 2013 r. w związku z mającym nastąpić o godzinie 20:30 w CH (...) otwarciem wystawy, strona pozwana miała wystawić dodatkowy posterunek, co zostało ustalone na spotkaniu koordynacyjnym w dniu 30 kwietnia 2013 r. Jednocześnie bezsporne było również to, iż taka dodatkowa obsada nie została wystawiona przez stronę pozwaną. Odpowiedzialnym za zaistniały stan rzecz strona pozwana upatrywała w osobie powoda. Jednakże w ocenie Sądu, w świetle dokonanych ustaleń nie można przypisać powodowi odpowiedzialności za nie wystawienie dodatkowego posterunku w związku z otwarciem wystawy w CH (...).

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego z ramienia strony pozwanej osobami odpowiedzialnymi za kontakty z dyrekcją CH (...) byli J. K. (1) – jako kierownik regionu oraz w pomniejszym zakresie powód – jako szef ochrony obiektu CH (...). Taki stan rzeczy istniał do kwietnia 2013 r., kiedy to pod koniec tego miesiąca powód został odsunięty przez J. K. (1) od obowiązków szefa ochrony i od tego momentu stał się szeregowym pracownikiem – operatorem monitoringu, miał zakaz wykonywania oraz podejmowania jakichkolwiek decyzji i nie mógł już wpływać w żaden sposób na obsadę zmian, czy grafiki pracy. Skoro więc powód zastał odsunięty od dotychczasowych obowiązków szefa ochrony i zostały mu powierzone obowiązki szeregowego pracownika ochrony, to nie można mu przypisać odpowiedzialnosći za nie wyznaczenie dodatkowej osoby, która w dniu 8 maja 2013 r. o godzinie20:30 miała zabezpieczać otwarcie wystawy, tym bardziej, iż powód miłą świadczyć pracę do 16:00.

Wprawdzie w dniu 30 kwietnia 2013 r. powód uczestniczył w spotkaniu koordynacyjnym, jednakże w świetle wcześniejszej decyzji J. K. (1), odsuwającej go od wszelkich obowiązków szefa ochrony, nie był on już osobą odpowiedzialną za właściwe zabezpieczenie otwarcia wystawy. Natomiast jak wynika z zeznań powoda informację o koniczności wystawienia dodatkowego pracownika do zabezpieczenia otwarcia wystawy, po spotkaniu koordynacyjnym przekazał bezpośrednio J. K. (1). Również dyrekcja CH (...) stosowne zapotrzebowanie na dodatkowego pracownika przekazała firmie S., z którą miała podpisaną umowę o świadczenie usług ochrony oraz bezpośrednio J. K. (1) odpowiedzialnego za kontakty strony pozwanej z dyrekcją CH (...).

Ponadto, w ocenie Sądu, strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, ażeby w związku z zaistniałą sytuacją poniosła jakąś szkodę. Wprawdzie z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, iż z dniem 30 września 2013 r. CH (...) wypowiedziała S. umowę na ochronę obiektu i strona pozwana straciła kontrakt. Jednakże jak wynika z zeznań świadka M. K. (3) wynika, iż do zakończenia współpracy doszło z powodu zmiany właściciela obiektu i rozpisania nowego przetargu na obsługę ochrony, której strona pozwana nie wygrała.

W świetle poczynionych ustaleń wskazana przez stronę pozwaną przyczyna okazała się nieprawdziwa, co w konsekwencji skutkowało uwzględnieniem powództwa co do zasady.

Wysokość odszkodowania należnego powodowi wynika z art. 58 zd. drugie k.p., który stanowi, że jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo czas wykonywania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Powód był zatrudniony u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas określony, która miała trwać do 31 grudnia 2013 r., dlatego też Sąd, uwzględnił dochodzone przez niego odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, choć przyjął inną podstawę jednomiesięcznych zarobków. Z zaświadczenia o zarobkach wynika bowiem, iż średnie miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 1.568,24 zł (k. 123), co przy uwzględnieniu trzymiesięcznego wynagrodzenia dawało odszkodowanie w wysokości 4.704,72 zł, i taką też kwotę, Sąd zasądził w punkcie I sentencji wyroku, tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Ponadto, w oparciu o art. 455 i 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Sąd zasądził od strony pozwanej ustawowe odsetki za zwłokę od kwoty odszkodowania liczone od dnia następnego po dniu doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu, co nastąpiło w dniu 30 grudnia 2013 r. (k. 161) (patrz. uchwała SN z 6 marca 2003 r., III PZP 3/03, OSNP 2004/5/74).

Jednocześnie w punkcie II sentencji wyroku, Sąd oddalił roszczenie o zasądzenie trzymiesięcznego odszkodowania w wysokości przekraczającej 4.704,72 zł. Odnosząc się do wyliczenia przez powoda średniego miesięcznego wynagrodzenia to nie znajduje ono potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Z zaświadczenia o zarobkach wynika bowiem, iż jego średnie miesięczne wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę wynosiło 1.568,24 zł, co potwierdzają również przedstawione przez powoda potwierdzenia przelewów. Powód co prawda równolegle otrzymywał jeszcze dodatkowe wynagrodzenie, jednakże było ono wypłacane przez inny podmiot oraz wynikało z umowy cywilnoprawnej. Nie zasadne jest zatem przy określaniu wysokości wynagrodzenia – tak jak robi to powód - uwzględnienie świadczeń wypłacanych mu przez inny podmiot (nawet jeżeli jest on powiązany ze stroną pozwaną) w ramach zupełnie innego stosunku prawnego.

Przysługujące pracownikowi odszkodowanie wylicza się w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. Nr 2, poz. 14 ze zm.), które jednak nie przewidują wyliczania ekwiwalentu w oparciu o różne stosunki prawne z różnymi podmiotami.

Natomiast odnosząc się do zarzutu strony pozwanej, iż powództwo powinno zostać odrzucone, albowiem bezzasadnie został przywrócony powodowi termin do uzupełnienia braków formalnych, należy wskazać, iż w świetle art. 169 § 2 k.p.c. nie trzeba udowadniać okoliczności uzasadniające wniosek o przywrócenie terminu lecz należy je tylko uprawdopodobnić. W ocenie Sądu, powód w sposób należyty uprawdopodobnił, iż do uchybienia terminu doszło nie z jego winy, albowiem z uwagi na sytuację rodzinną w momencie wezwania do uzupełnienia braków formalnych nie przebywał w miejscu zamieszania, a jego rodzice w tym czasie przebywali akurat w sanatorium. Zresztą jak wynika z pisma z 24 września 2013 r. uzupełniającego braki formalne, wartość przedmiotu sporu, do wskazania której powód został zobowiązany zarządzeniem z dnia 2 lipca 2013 r., była przez niego wskazana w pozwie w sposób właściwy, albowiem wniesionym pozwem domagał się on odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, co sprecyzował w swoim piśmie z dnia 24 września 2013 r.

Sąd dokonując ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie, odwołał się przede wszystkim do dowodów nie kwestionowanych przez strony i nie budzących żadnych wątpliwości, które zostały sporządzone w przewidzianej formie, a ich autentyczność, nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania.

Sąd jednakże pominął dowody zawarte na kartach 58, 59-60, 132-154 albowiem w świetle wskazanych przyczyn rozwiązania z powodem stosunku pracy nie miały one żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Przy ustalaniu stanu faktycznego, Sąd oparł się również o zeznania świadków oraz powoda. Podstawę ustaleń faktycznych dokonanych na podstawie dowodów osobowych były zeznania świadków M. G. (2) i M. K. (3) oraz zeznania powoda M. P.. W zakresie zeznań świadków, Sąd wziął pod uwagę, iż M. K. (3) nigdy nie była pracownikiem strony pozwanej, natomiast M. G. (2) aktualnie nie wiąże ze stroną pozwaną żaden stosunek prawny przez co nie mieli żadnego interesu, ażeby zeznawać na korzyść jednej ze stron. Zeznania świadków korelują ze spójnymi zeznaniami samego powoda. Jednocześnie zeznania te harmonizują z dowodami z dokumentów. Wersję powoda odnośnie pozbawienia go pod koniec kwietnia 2013 r. funkcji szefa ochrony obiektu CH (...) potwierdza chociażby korespondencja e-mailowa z dnia 29 kwietnia 2013 r. Pośrednio wersję powoda dodatkowo może potwierdzać również fakt, iż równocześnie do umowy o pracę ze strona pozwaną, miał zawartą umowę zlecenia z firmą P. S. sp. z o.o. na wykonywanie czynności pilnowania, ochrony i strzeżenia obiektu, która wygasła z dniem 30 kwietnia 2013 r. i nie została przedłużona. Okoliczności te w sposób klarowny uzupełniają zeznania świadków i nasuwają logiczne wnioski, co do faktycznego ograniczenia obowiązków powoda wykonywanych na obiekcie CH (...). Ponadto należy zwrócić również uwagę na zeznania świadka P. M., który potwierdza mające miejsce pod koniec kwietnia 2013 r. ograniczenie zatrudnienia powoda.

Odnośnie zeznań pozostałych świadków, to były one wiarygodne dla Sądu w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym w sprawie. Przede wszystkim dla ustalenia stanu faktycznego, z uwagi na tryb rozwiązania stosunku pracy oraz wskazaną przyczynę, nie miały żadnego znaczenia relacje świadków w zakresie wykonywania przez powoda obowiązków służbowych w przeszłości. Istotne znaczenie miał natomiast przebieg spotkania z 30 kwietnia 2013 r. W tym zakresie Sąd, nie dał wiary twierdzeniom świadka J. K. (1), jakoby na spotkaniu w dniu 30 kwietnia 2013 r. dyrekcja CH (...) zobowiązała powoda do wyznaczenia dodatkowego patrolu w dniu 8 maja 2013 r. Świadek bowiem nie uczestniczył w spotkaniu, nie miał zatem bezpośredniej wiedzy na temat jego przebiegu, natomiast CH (...) miało podpisaną umowę na usługi ochrony nie ze stroną pozwaną lecz z firmą S.. Okoliczności przedstawianych przez świadka nie potwierdza również świadek M. K. (2). Wprawdzie na spotkaniu tym powód został poinformowany o konieczności wystawienia dodatkowego patrolu, jedna nie był on za to bezpośrednio odpowiedzialny z ramienia strony pozwane, a stosowną informację niezwłocznie przekazała J. K. (1). Niewiarygodne były także zeznania świadka J. K. (1), jakoby powód został odsunięty od obowiązków szefa ochrony dopiero po zdarzeniu z dnia 8 maja 2013 r., gdyż okazały się one odosobnione. Należy zwrócić uwagę, iż zarówno powód jak i świadek M. G. (1) przeczą twierdzeniom świadka J. K. (1) i jeżeli weźmie się jeszcze do tego pod uwagę email powoda z dnia 29 kwietnia 2013 r. oraz fakt, iż z dniem 30 kwietnia 2013 r. wygasła jego umowa zlecenie z firmą P. S. sp. z o.o. na wykonywanie czynności pilnowania, ochrony i strzeżenia obiektu, to za mało wiarygodne należy uznać twierdzenia J. K. (1) o ograniczeniu zakresu obowiązków powoda dopiero po dniu 8 maja 2013 r. Pod uwagę należy jeszcze wziąć fakt, iż świadek J. K. (1) jest cały czas pracownikiem strony pozwanej, co niewątpliwie może mieć wpływ na jego subiektywną ocenę sekwencji zdarzeń, tym bardziej, iż jest on kierownikiem regionu i sam był odpowiedzialny między innymi za właściwe relacje pomiędzy stroną pozwaną a dyrekcją CH (...), w tym obsadzenie dodatkowego posterunku w czasie wystawy w dniu 8 maja 2013 r., która odbywała się od godziny 20:30, a więc już po godzinach pracy powoda.

Odnośnie zeznań świadka M. S. to w gruncie rzeczy nie miał on żadnej wiedzy na temat kluczowego spotkania koordynacyjnego z dnia 30 kwietnia 2013 r. oraz sytuacji jaka powstała pod koniec kwietnia 2013 r. w związku z pozbawieniem powoda obowiązków szefa ochrony. Relacja świadka w zasadzie odnosiła się do ogólnikowych, mało istotnych kwestii przez co nie miała ona większego znaczenia. Świadek co prawda wręczał powodowi w dniu 28 maja 2013 r. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, ale nie było to kwestią sporną i związane z tym okoliczności nie miały istotnego znaczenia dla sprawy.

Również zeznania P. M. nie okazały się kluczowym dowodem w sprawie, głównie dla tego, iż jak wynika z zeznań świadka miał on kontakt z powoda może 2 – 3 razy na krótko przed rozwiązaniem z powodem umowy o pracę. Świadek jest zatrudniony w firmie Sodexo i nie posiadał wiedzy na temat zatrudnienia powoda ani jego obowiązków. Co prawda był on obecny na spotkaniu koordynującym w dniu 30 kwietnia 2013 r., jednakże jego relacja na temat przebiegu samego spotkania była dość ogólnikowa i mało precyzyjna. Niewątpliwie miał tutaj wpływ znaczny upływ czasu jaki minął od samego zdarzenia. Ponadto świadek potwierdza fakt ograniczenia powodowi czasu pracy pod koniec kwietnia 2013 r., przez J. K. (1) i jak sam zeznał zaproponował nawet powodowi, że za dodatkowe czynności po ograniczeniu mu czasu pracy firma S.będzie w stanie dodatkowo mu zapłacić.

Orzeczenie o kosztach w punkcie III sentencji wyroku, znajduje podstawę w treści art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powód wygrał proces co do zasady, choć sama wysokość dochodzonego odszkodowania okazała się zawyżona. W niniejszej sprawie kosztami poniesionymi przez powoda były koszty wynagrodzenia pełnomocnika go reprezentującego, które zgodnie z § 11 ust 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), wynosiły 450,00 zł (liczone od wysokości zasądzonego odszkodowania).

Mając na uwadze fakt, iż powód wygrał proces co do zasady, a rozwiązanie z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia było nieuzasadnione, a wskazane przyczyny rozwiązania umowy okazały się bezzasadne- Sąd odstąpił od obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej, w części w której powództwa nie uwzględniono ( pkt. IV sentencji wyroku).

W punkcie V sentencji wyroku nie uiszczonymi kosztami sądowymi, od których powód był zwolniony z mocy ustawy, Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 k.p.c. obciążył stronę pozwaną. Obejmowały one stosunkową opłatę sądową od pozwu w zakresie w jakim strona pozwana przegrała powództwo, tj. w kwocie 236,00 zł (5 % z 4.704,72 zł), od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy.

Pozostałe koszty postępowania zaliczono na rachunek Skarbu Państwa ( vide pkt. VI sentencji wyroku).

Rozstrzygnięcie w punkcie VII sentencji wyroku, w przedmiocie rygoru natychmiastowej wysokości znajduje oparcie w art. 477 ² § 1 k.p.c., zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w czę­ści nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, które w przypadku powoda wynosiło 1.568,24 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.