Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 22 października 2014 r., 10 grudnia 2014 r., 11 lutego 2015 r., 25 marca 2015 r., 15 kwietnia 2015 r. i 27 kwietnia 2015 r.

sprawy S. O. s. E. i C. z domu W. ur. (...) w L.

obwinionego o to że:

W dniu 21 maja 2013r. ok. godz. 07.45 w W. na ul. (...), będąc kierowcą samochodu marki F. o nr rej. (...), zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż l0m przed przejściem dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

Tj. za wykroczenie z art. 97 K.W. w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego S. O. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 39 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw odstępuje od wymierzenia kary.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. R. KA ul. (...), XV piętro W. kwotę 324 zł. plus VAT tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej z urzędu.

III.  Zwalnia obwinionego z obowiązku uiszczenia opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych przejmując je na Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 4470/13

UZASADNIENIE

S. O. został obwiniony o to, że w dniu 21 maja 2013r. ok. godz. 07.45 w W. na ul. (...), będąc kierowcą samochodu marki F. o nr rej. (...), zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 10m przed przejściem dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 97 K.W. w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 maja 2013 r. ok. godz. 07.45 w trakcie wykonywania służby patrolowej funkcjonariusze Straży Miejskiej R. M. i Z. J. w W. na ul. (...) zauważyli pojazd marki F. o nr rej. (...), który zaparkowany był w odległości mniejszej niż 10m przed przejściem dla pieszych. Wobec braku kierowcy pojazdu w trakcie interwencji pozostawili za wycieraczką pojazdu wezwanie do stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej. Pojazd marki F. o nr rej. (...) w tym miejscu zaparkował S. O..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego S. O. /k. 160/, zeznań świadka Z. J. /k. 157-158/, zeznań świadka R. M. /k. 158/, pisemnych opinii sądowo-psychiatrycznych oraz uzupełniającej ustnej opinii sądowo-psychiatrycznej biegłej G. G. /k. 120-126, 137-138, 159-160/, notatek urzędowych /k. 1, 5/, zdjęć /k. 2, 18-29, 90/, karty informacyjnej /k. 17/, szkicu i zdjęć /k. 35-57/, mapy i zdjęć /k. 91-100/ oraz dokumentacji /k. 153/.

Obwiniony S. O. w złożonych wyjaśnieniach przyznał, iż zaparkował pojazd w miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie. Wskazał on nadto, iż nigdzie indziej nie było wolnego miejsca. Obwiniony wskazał również, iż jego samochód, wśród innych samochodów zaparkowanych w tym miejscu, był wówczas zaparkowany jako pierwszy.

W złożonych wyjaśnieniach S. O. oświadczył również, iż jego zdaniem jest on jedynie ofiarą tego całego zajścia, gdyż strażnicy miejscy śmiali się z niego. S. O. wskazał także, iż strażnik miejski, którego poprosił, aby pojechał razem z nim na miejsce zdarzenia i zobaczył w jaki sposób jego samochód został zaparkowany, widział, że na 10 metrach mieści się 5 samochodów. /k. 160 wyjaśnienia obwinionego S. O. /

S. O. ma 63 lata. Jest wdowcem, posiada dorosłe dzieci. Jest rencistą. Osiąga miesięczny dochód w wysokości 1400 złotych. Nie był karany sądownie. W przeszłości był leczony psychiatrycznie. /k. 101 wyjaśnienia obwinionego S. O. /

Sąd zważył co następuje:

Sąd uznał złożone przez obwinionego wyjaśnienia, w których potwierdził on, iż faktycznie zaparkował swój samochód w miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie, za w pełni wiarygodne. Za wiarygodną należało uznać również tą część wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on, iż jego samochód wśród innych samochodów zaparkowanych w tym miejscu był wówczas zaparkowany jako pierwszy, a także w zakresie, w jakim uzasadniając swoją decyzję o parkowaniu w tym miejscu, wskazywał on, iż poza w/w miejscem, nie było wówczas innego wolnego miejsca do parkowania. Wyjaśnienia obwinionego w tej części są logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Sąd z kolei przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie nie wziął pod uwagę tej części wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on na niewłaściwe jego zdaniem zachowanie strażników miejskich. Wskazać należy bowiem, iż niniejsze postępowanie dotyczyło niewłaściwego parkowania samochodu marki F. o nr rej. (...), natomiast obwiniony nie był obecny w trakcie kontroli przeprowadzonej przez strażników miejskich R. M. i Z. J. w dniu 21 maja 2013r. ok. godz. 07.45, w której ujawniono powyższe wykroczenie drogowe.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd posłużył się również zeznaniami strażników miejskich świadków R. M. i Z. J.. Sąd uznał ich zeznania za wiarygodne, ponieważ są spójne i wzajemnie się uzupełniały lub ze sobą korespondowały, tworząc logiczną całość. Odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Wskazać należy przy tym, iż strażnicy miejscy R. M. i Z. J., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagowali na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez nich działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadkowie ci nie są zainteresowani rozstrzygnięciem, jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem są osobami postronnymi. Nie mieli oni żadnego zauważalnego dla Sądu powodu do składania zeznań mogących bezpodstawnie obciążać, bądź przeciwnie chronić obwinionego. Nie znajdując podstaw do zakwestionowania zeznań tych świadków, Sąd dał im wiarę w całości. /k. 157-158 zeznania świadka Z. J., k. 158 zeznania świadka R. M. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych z dokumentów w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 5/, zdjęć /k. 2, 18-29, 90/, karty informacyjnej /k. 17/, szkicu i zdjęć /k. 35-57/, mapy i zdjęć /k. 91-100/ oraz dokumentacji /k. 153/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z uwagi na uzasadnioną wątpliwość co do poczytalności obwinionego, Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego lekarza psychiatry, celem ustalenia stanu zdrowia psychicznego obwinionego S. O., jego poczytalności w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, jego aktualnego stanu zdrowia psychicznego oraz zdolności do wzięcia udziału w postępowaniu.

Pierwsze badanie ambulatoryjne obwinionego miało miejsce w dniu 31 października 2014 r. Po powyższym badaniu opinię sądowo-psychiatryczną w dniu 2 listopada 2014 r. wydała biegła sądowa K. W., która brała udział w w/w badaniu. /k. 104-106 pisemna opinia sądowo-psychiatryczna biegłej K. W. /

Z uwagi na to, iż o terminie badania nie został prawidłowo zawiadomiony obrońca obwinionego, Sąd nie wziął pod uwagę pisemnej opinii sądowo-psychiatrycznej biegłej K. W. z dnia 2 listopada 2014 r. przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie. Niniejsze badanie powtórzono z udziałem obrońcy obwinionego w dniu 30 stycznia 2015 r.

Ze sporządzonej w dniu 4 lutego 2015 r. przez biegłą sądową G. G. opinii sądowo-psychiatrycznej, wydanej po badaniu ambulatoryjnym przeprowadzonym w dniu 30 stycznia 2015 r., wynika, iż obwiniony wychowywał się w rodzinie zagrożonej alkoholizmem, zdobył podstawowe wykształcenie, pracował regularnie do 57 roku życia, potem otrzymał rentę. Jest wdowcem, posiada 3 dorosłych dzieci. Pozostaje w nieformalnym związku. Nie był karany sądownie. Biegła w sporządzonej opinii wskazała, iż obwiniony w trakcie badania potwierdził, iż leczył się neurologicznie. Na podstawie karty informacyjnej z oddziału neurologicznego Szpitala przy ul. (...), gdzie obwiniony był hospitalizowany, biegła ustaliła, iż przyczyną hospitalizacji był niedobór witaminy B12, subkliniczna niedoczynność tarczycy, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa, zaburzenia adaptacyjne, stwierdzono u obwinionego zaniki korowe głównie w okolicach skroniowych i ognisko naczyniopochodne w istocie białej prawej półkuli mózgu. Biegła wskazała nadto, iż psycholog stwierdził u obwinionego zaburzenia poznawcze i emocjonalne, bez obiektywnych zaburzeń pamięci.

W sporządzonej opinii biegła podała również, iż obwiniony w trakcie badania potwierdził, iż leczył się psychiatrycznie w (...) przy ul. (...). Nie pamiętał on jednak zaleconych mu leków.

Z opinii biegłej wynika także, iż w czasie badania nie stwierdziła u obwinionego zaburzeń świadomości, obwiniony był w rzeczowym kontakcie, jego wypowiedzi były rozwlekłe, drobiazgowe, chwilami nie kończył rozpoczętych zdań (emocjonował się relacjonując wydarzenia z krytycznego dnia). Biegła stwierdziła u obwinionego sztywność myślenia oraz labilność emocjonalną z tendencją do pewnego rozdrażnienia. Wskazała, iż jego wypowiedzi były momentami dygresyjne, natomiast jego nastrój był adekwatny do sytuacji. Biegła nie stwierdziła u obwinionego objawów psychozy oraz objawów otępienia, a także istotnego deficytu intelektu.

W sporządzonej opinii biegła podniosła również, iż do wydania ostatecznej opinii niezbędne jest uzyskanie przez nią dokumentacji medycznej obwinionego z (...) przy Szpitalu (...) (...) w W. ul. (...), gdzie jak wynika z informacji uzyskanych od obwinionego, był on leczony z powodu zaników pamięci oraz nerwowości. /k. 120-126 pisemna opinia sądowo-psychiatryczna biegłej G. G. /

W opinii sądowo-psychiatrycznej uzupełniającej z dnia 19 marca 2015 r. biegła sądowa G. G. szczegółowo opisała informacje zawarte w historii choroby uzyskane z (...) przy Szpitalu (...) (...) w W. ul. (...). Z niniejszej opinii, którą biegła sporządziła w oparciu o akta sprawy, badanie ambulatoryjne z dnia 30 stycznia 2015 r. oraz dokumentację medyczną obwinionego, wynika, iż biegła sądowa G. G. nie stwierdziła u obwinionego S. O. objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Biegła rozpoznała u obwinionego organiczne zaburzenia osobowości oraz zaburzenia adaptacyjne u osoby z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi. Zdaniem biegłej, stan psychiczny S. O. w odniesieniu do czynu, o który jest on obwiniony nie znosił, ale ograniczał w stopniu znacznym jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem w rozumieniu art. 17 § 2 kw. Biegła wskazała przy tym, iż poczytalność opiniowanego w czasie czynu była ograniczona w stopniu znacznym z uwagi na sztywność myślenia, labilny afekt i skłonność do podejmowania działań pod wpływem impulsu (wynikające z organicznego uszkodzenia oun). Zdaniem biegłej obwiniony może uczestniczyć w postępowaniu procesowym przy udziale obrońcy. /k. 137-138 pisemna opinia sądowo-psychiatryczna biegłej G. G. /

W ustnej opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2015 r. biegła sądowa G. G. wskazała, iż podtrzymuje wnioski obu opinii. Podniosła, iż formułując wnioski opinii oparła się na badaniu obwinionego, udostępnionej dokumentacji medycznej i całości materiału zawartego w aktach sprawy. Przyznała także, iż analizowała opinię sporządzoną przez inną biegłą w dniu 2 listopada, wskazując jednak, iż opinia ta nie miała wpływu na wydaną przez nią opinię, którą wydała w sposób niezależny.

Odnosząc się do wniosków ze sporządzonej przez nią opinii, biegła wskazała, iż z całej jej opinii wynika, że u badanego nie występują objawy zespołu otępiennego, ani nie została stwierdzona choroba psychiczna. Biegła wskazała również, iż jej rozpoznanie pozwala na wyciągnięcie wniosku, że obwiniony miał znacznie ograniczoną poczytalność, oraz, że nie ma podstaw żeby wnioskować, że wystąpiło całkowite ograniczenie poczytalności. Wskazała ona nadto, iż opisane w opinii i dokumentacji uszkodzenie (...) nie powoduje występowania u obwinionego zespołu otępiennego o dużym nasileniu, zaś łagodne zaburzenia poznawcze nie stanowią podstawy o wnioskowanie zniesienia poczytalności w stosunku do tego czynu. Mając na uwadze powyższe, podtrzymała ona wnioski swojej opinii.

W opinii ustnej biegła wskazała również, iż uszkodzenie (...) zostało opisane w opinii na stronie 2. Podała ona także, iż w dokumentacji z PZP przy ul. (...) odnotowano, że w sierpniu 2013 r. opiniowany przebywał w szpitalu na B., gdzie stwierdzono u niego niedobór witaminy B 12 i subkliniczną niedoczynność tarczycy, a także w tomografii komputerowej głowy stwierdzono zaniki korowe, głównie okolic skroniowych i stare ognisko niedokrwienne w prawej półkuli mózgu. Wskazała ona także, iż obwiniony był wówczas badany przez psychologa, który stwierdził zaburzenia poznawcze i emocjonalne. Podniosła ona przy tym, iż w sporządzonej opinii znajduje się błąd dotyczący zaburzeń pamięci, gdyż zaburzeń pamięci nie stwierdzono. Biegła stwierdziła także, iż aktualizowanie wyników badania nie ma wpływu na wnioski opinii dotyczącej czynu z 2013 roku, gdyż obwiniony w trakcie wykonanego przez nią badania w styczniu 2015 roku nie posiadał zaburzeń świadomości, był w rzeczowym kontakcie, zaś o organicznym uszkodzeniu (...) świadczyła rozwlekłość i drobiazgowość wypowiedzi i labilność emocjonalna. Biegła podniosła nadto, iż w związku z tym, że nie stwierdziła wówczas objawów psychotycznych, ani istotnego deficytu intelektu, nie widzi ona podstaw do powtarzania tych badań. Wskazała ona nadto, iż podane objawy nie mogą świadczyć o zniesionej poczytalności, gdyż nie był to czyn afektywny powodowany agresją do innej osoby – obwiniony jedynie źle zaparkował.

Biegła wskazała nadto, iż często zdarza się, że pacjenci mają wrażenie, że nie śpią w ogóle. Jest to jednak subiektywne wrażenie spowodowane zdenerwowaniem, gdyż faktycznie oni śpią. Odnosząc się zaś do lekarstw okazanych przez obwinionego, wskazała, iż są to leki na nadciśnienie, natomiast K. jest to lek przeciwzapalny i przeciwbólowy. Wskazała ona również, iż dolegliwości wskazywane przez obwinionego mają związek z podwyższoną emocjonalnością – prawdopodobnie obwiniony się emocjonuje tą rozprawą. /k. 159-160 ustna uzupełniająca opinia sądowo-psychiatryczna biegłej G. G. /

Sąd ocenił sporządzone przez biegłą sądową G. G. opinie jako rzetelne, jasne i pełne. Zdaniem Sądu zachowują one walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinie sporządzone zostały przez biegłą z wieloletnim stażem. Wydając opinie biegła bazowała na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentowała. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Obwinionemu S. O. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 49 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wedle brzmienia którego zabrania się zatrzymania pojazdu w odległości mniejszej niż 10 m przed przejściem dla pieszych.

W ocenie Sądu zachowanie obwinionego S. O. będące przedmiotem niniejszego postępowania, wypełniło wszystkie znamiona wykroczenia z art. 97 kw. Obwiniony w dniu 21 maja 2013r. ok. godz. 07.45 w W. na ul. (...), będąc kierowcą samochodu marki F. o nr rej. (...), zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 10m przed przejściem dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

Uznając winę obwinionego, Sąd biorąc pod uwagę właściwości i warunki osobiste S. O., jednocześnie odstąpił od wymierzenia S. O. kary na podstawie art. 39 § 1 kw w związku z art. 17 § 2 kw. W niniejszej sprawie biegła psychiatra stwierdziła, iż stan psychiczny obwinionego nie znosił, ale ograniczał w stopniu znacznym jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem oraz, że poczytalność obwinionego w czasie czynu była ograniczona w stopniu znacznym. Choć stan taki nie wyłącza odpowiedzialności S. O., to zważyć należy, iż znaleźć musi swoje odzwierciedlenie przy ocenie stopnia winy obwinionego, który nie w pełni zdawał sobie sprawę ze znaczenia swojego zachowania. W konsekwencji przyjąć należy, iż stopień winy, a co za tym idzie karygodność czynu, jakiego dopuścił się S. O., nie jest znaczna. Reasumując, w ocenie Sądu opisane przesłanki stanowiły podstawę do odstąpienia od wymierzenia obwinionemu kary.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2, § 14 ust. 2 pkt 2, § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. R. KA ul. (...), XV piętro W. kwotę 324 złote powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu obwinionego.

Bazując na treści art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.