Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2015 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania A. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 28 marca 2014 r. Nr (...)

w sprawie A. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonemu A. O. przysługuje prawo do emerytury od dnia 01 lutego 2014 r.

Sygn. akt: IV U 507/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 28 marca 2014 r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił A. O. prawa do emerytury wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił, iż do dnia 1 stycznia 1999r. osiągnął 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył żadnego okresu zatrudnienia.

Odwołanie od w/w decyzji złożył A. O. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych powinien mu zostać zaliczony cały okres zatrudnienia w (...) S.A. w W. Oddział (...) w W. w okresie od 11 stycznia 1980 r. do 31 grudnia 2000 r., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku montera gazociągów i instalacji gazowych. Natomiast zadania związane z pracą kierowy wynikały z zakresu zadań i związane były bezpośrednio z pracą montera (odwołanie k.1-9).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.12-13).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony A. O. ur. (...) w dniu (...)r. ukończył (...)rok życia. W dniu 27 lutego 2014 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury. Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999r. ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat, 4 miesięcy i 5 dni, z czego okresy składkowe wynoszą 25 lat, 3 miesiące i 17 dni, a okresy nieskładkowe 18 dni. Ponadto organ rentowy ustalił, że do dnia 1 stycznia 1999r. ubezpieczony nie udowodnił żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy wskazał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie został zaliczony okres od 11.01.1980 r. do 31.12.2000 r. z uwagi na to, że ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze za ten okres.

Z uwagi na brak wymaganego ustawą 15 –letniego stażu pracy w warunkach szczególnych decyzją z 28 marca 2014 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury (decyzja z 28.03.2014r. – 10 akt emerytalnych ubezpieczonego).

Ubezpieczony A. O. dnia 11 stycznia 1980 r. zawarł umowę o pracę na czas nieokreślony z (...) Zakładami (...) w W.. Na podstawie niniejszej umowy został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera gazociągów-kierowcy (umowa o pracę k. 1 cz. B akt osobowych).

Ubezpieczony na podstawie umowy z dnia 28 października 1985r. został skierowany przez pracodawcę na kurs maszynistów sprężarek (umowa k. 14 cz. B akt osobowych). Po ukończeniu tego kursu od dnia 01 kwietnia 1986 r. ubezpieczony według angażu pracował na stanowisku montera gazociągów – kierowcy, maszynisty maszyn ciężkich (k. 31 cz. B akt osobowych). Od dnia 01 sierpnia 1987 r. ubezpieczony został powołany na stanowisko brygadzisty monterów instalacji gazowych i gazociągów w Rozdzielni Gazu G. (k. 20 cz. B akt osobowych).

Rozdzielnia Gazu G., gdzie pracował ubezpieczony zajmowała się eksploatacją gazociągów, włączaniem nowych odbiorców do czynnych gazociągów, wymianą gazomierzy. Do obowiązków ubezpieczonego jako montera gazociągów i instalacji gazowych należało: usuwanie awarii, wykonywanie prac planowych związanych z gazem tj. remonty, podłączenia nowego odbiorcy, likwidacja nieszczelności na sieci gazowej, wykonywanie nowego odcinka gazociągu, wymiana starego gazociągu na nowy,. W brygadzie było 4-5 monterów, którzy mieli prawa jazdy. Na miejsce zleconych prac brygada monterów jechała samochodem służbowym, którym kierował jeden z monterów. Ubezpieczony będąc monterem dowoził brygadę na miejsce prac czy awarii a następnie razem z brygadą pracował jako monter. Monterzy pracowali na obszarze 8 gmin powiatu (...) i obsługując ten teren wyjeżdżali do awarii i wykonywania prac planowych. Dojazd w najdalsze miejsce, gdzie były wykonywane prace mógł zajmować ok. 30 min. w jedną stronę. Jak ubezpieczony zrobił kurs na operatora sprężarek to jako monter był też odpowiedzialny za pracę sprężarek wykorzystywanych do prac przy zakładaniu nowych linii gazociągów, czy usuwaniu usterek np. przy kuciu asfaltu, nabijaniu ciśnienia. Wykorzystywanie tego sprzętu było związane z pracą montera. Ubezpieczony pracę montera gazociągów i sieci gazowych wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (zeznania świadków: E. C. k. 22v-23, W. B. k. 23, J. R. k. 23-23v, zeznania ubezpieczonego k. 28v-29).

Ubezpieczony nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego (okoliczności niesporna, oświadczenie zawarte we wniosku o emeryturę -k. 1v akt emerytalnych ubezpieczonego).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. O. okazało się uzasadnione.

Zgodnie z art.184 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art.32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art. 32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art.27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Zgodnie z §4 ust.1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w w/w wieku, jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z §2 ust.1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczony spełnia przesłankę wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych. Poza sporem pozostawało bowiem, że ubezpieczony osiągnął wymagany ustawą wiek z dniem 15 lutego 2010r., nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz spełnił przesłankę „ogólnego” stażu pracy.

Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe dało podstawy do ustalenia, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 11 stycznia 1980 r. do 31.12.1998 r. wykonywał pracę na stanowisku montera gazociągów i instalacji gazowych w (...) S.A. w W. Oddział (...) w W.. Praca ubezpieczonego polegała na usuwaniu awarii, usuwaniu nieszczelności w sieci gazowej, zakładaniu i wymianie gazomierzy, wykonywaniu tzw. wcinek w celu podłączenia nowego odbiorcy do istniejącej sieci, wykonaniu nowej nitki gazociągu, wymianie starych rur gazociągowych na nowe. Prace monterów były wykonywane na terenie całego powiatu (...) i w związku z tym konieczny był dojazd monterów na miejsce wykonywania przez nich swoich prac. Zakład pracy nie zatrudniał pracowników wyłącznie na stanowisku kierowcy jedynie w celu zawiezienia brygady na miejsce prac, tylko członkowie brygady w tym ubezpieczony, posiadający prawo jazdy kierowali samochodem pogotowia, a następnie razem z brygadą pracowali jako monterzy. Zatem z uwagi na konieczność dojechania na miejsce prac kierowanie pojazdem samochodowym w celu dowiezienia brygady ma miejsce robót było nierozerwalnie związane z pracą montera gazociągów i instalacji gazowych.

Celem ustawodawcy było przyznanie szczególnych przywilejów pracownikom, których główne i jedyne zadanie koncentrowało się na wykonywaniu prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości (wyrok Sądu Apelacyjnego (...)z dnia 27 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 2001/12, lex numer 1239924, por. wyrok Sądu Apelacyjnego (...)z dnia 6 sierpnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 1757/12, lex numer 1363266).

Wykonywanie zatem innej niż wymieniona w wykazie pracy w ramach czasu pracy uniemożliwia zaliczenie danego okresu jako okresu pracy w szczególnych warunkach. Przy czym nie chodzi tu o sytuację, w której owe inne czynności stanowią konieczny element całego zadania świadczonego w ramach pracy w szczególnych warunkach (czynności przygotowawcze, kończące, immanentnie związane z całym zadaniem, np. przygotowanie warsztatu pracy, materiałów, itp.). W okolicznościach niniejszej sprawy dojazd brygady monterów na miejsce wykonywanych prac była to czynność immanentnie związana z całym zadaniem montera gazociągów i instalacji gazowych, zatem fakt, że ubezpieczony kierował pojazdem samochodowym pogotowia w celu dowiezienia samego siebie i pozostałych członków brygady na miejsce pracy nie pozbawia jego pracy charakter pracy w warunkach szczególnych.

Praca wykonywana przez ubezpieczonego w charakterze montera instalacji gazowych i gazociągów w okresie od 11 stycznia 1980 r. do 31.12.1998 r. (17 lat, 11 miesięcy i 20 dni) stanowi pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dziale IV poz. 30 - wytwarzanie, oczyszczenie i przesyłanie gazu węglowego i zlewnego (przemysł gazowniczy) stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w zw. z wykazem A, Dziale V poz. 30 pkt 15 i 16 (monter instalacji gazowej, monter sieci gazowej) zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

Sąd obdarzył wiarygodnością dowody przeprowadzone w niniejszej sprawie z zeznań świadków i zeznań ubezpieczonego w charakterze strony. Powyższe dowody są spójne, logiczne i korespondują z dokumentami znajdującymi się w aktach osobowych ubezpieczonego.

Mając na uwadze wskazane powyżej ustalenia faktyczne i rozważania prawne należy uznać, że ubezpieczony na datę 1 stycznia 1999 r. udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 20 dni jako okres zatrudnienia w (...) S.A. w W. Oddział (...) w W..

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i dlatego na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że A. O. przysługuje prawo do emerytury od 1 lutego 2014 r. tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożono wniosek o emeryturę. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.