Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. w Krakowie

sprawy z wniosku Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w N.

o emeryturę

na skutek apelacji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w N.

od wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 września 2014 r. sygn. akt IV U 732/14

z m i e n i a zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

Sygn. akt III AUa 1742/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 maja 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. odmówił wnioskodawcy - Z. S. przyznania emerytury podnosząc, iż wnioskodawca nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Wyrokiem z dnia 22 września 2014 roku Sąd Okręgowy w Nowym Sączu zmienił powyższą decyzję w ten sposób, że przyznał Z. S. emeryturę od dnia (...)2014 roku, a ponadto zasądził od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy kwotę 120,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd pierwszej instancji jako bezsporną uznał okoliczność, iż wnioskodawca, urodzony (...), wiek emerytalny 60 lat osiągnął z dniem (...)2014 roku. Na dzień 1 stycznia 1999 roku wykazał co najmniej 25 – letni staż ubezpieczenia, to jest 25 lat, 7 miesięcy i 2 dni okresów składkowych oraz nieskładkowych, w tym 12 lat, 4 miesiące i 18 dni pracy w szczególnych warunkach w okresie od dnia 1 czerwca 1973 roku do dnia 30 czerwca 1978 roku oraz od dnia 13 kwietnia 1981 roku do dnia 31 lipca 1988 roku. Wnioskodawca nie jest członkiem OFE, zaś z wnioskiem o emeryturę wystąpił w dniu 27 lutego 2014 roku.

Sąd Okręgowy ustalił również, że wnioskodawca od dnia 1 sierpnia 1988 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku (3 lata, 5 miesięcy) był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) Oddział w G., Zakład (...), na stanowisku elektromechanika w pełnym wymiarze czasu pracy. Następnie od dnia 1 lutego 1992 roku do dnia 30 kwietnia 1995 roku (3 lata, 3 miesiące) pracował w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G., również na stanowisku elektromechanika w pełnym wymiarze czasu pracy, natomiast od dnia 18 kwietnia 1995 roku do dnia 30 kwietnia 1995 roku przebywał na urlopie bezpłatnym. Firma (...) zajmowała się prowadzeniem odwiertów geologicznych. Wnioskodawca wykonywał czynności związane z ruchem zakładu wiertniczo – geologicznego, zajmował się różnego rodzaju instalacjami elektrycznymi w terenie, czynnościami dotyczącymi zaopatrzenia w energię elektryczną pomp głębinowych. Do jego zadań na stanowisku elektromechanika należało także zasilanie terenu robót, montaż urządzeń oraz maszyn w celu ich podłączenia do prądu. Wnioskodawca posiada ponadto uprawnienia spawacza. Wspólnie z wnioskodawcą pracowali: A. M. w latach 1984 – 1989 roku jako kierownik zakładu wiertniczego, J. G. od kwietnia 1988 do maja 1990 roku jako specjalista do spraw zaopatrzenia oraz A. J. od 1 czerwca 1988 roku do 31 grudnia 1991 roku na stanowisku kierownika grupy otworów, a następnie kierownika zakładu i kierownika ruchu. W okresie od dnia 19 marca 1996 roku do dnia 30 czerwca 1996 roku wnioskodawca został zatrudniony w zakładzie pracy: (...) Sp. z o.o. T., Zakład w O. na stanowisku kotlarz w pełnym wymiarze czasu pracy. W toku procesu wnioskodawca dodatkowo przedłożył świadectwo pracy w szczególnych warunkach z Regionalnego(...)w K., za okres pracy na torach wodnych i łowiskach morskich od dnia 1 grudnia 1998 roku do dnia 30 czerwca 1999 roku.

W przedstawionym powyżej stanie faktycznym, ustalonym na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji oraz w oparciu o zeznania wnioskodawcy i świadków, Sąd pierwszej instancji uznał, że odwołanie jest uzasadnione. Przytaczając treść art. 184 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440), a także § 2 ust 1 i 2, § 3 oraz § 4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawca spełnia uregulowane w tych przepisach przesłanki, prowadzące do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury. Na dzień 1 stycznia 1999 roku posiada łączny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat, 7 miesięcy i 2 dni okresów składkowych i nieskładkowych, nie jest członkiem OFE, a ponadto wykazał 15 – letni okres pracy w szczególnych warunkach. Sąd pierwszej instancji do stażu pracy w warunkach szczególnych zaliczył okres zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) Oddział w G., Zakładzie (...) od dnia 1 sierpnia 1988 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku oraz okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. od 3 lutego 1992 roku do 30 kwietnia 1995 roku, w których to okresach, według Sądu, wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku elektromechanika, ujętą w katalogu prac w warunkach szczególnych w wykazie A, w dziale II (w energetyce), stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, gdzie wymieniono prace przy wytwarzaniu, przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że w spornych, nieuwzględnionych przez organ rentowy, okresach zatrudnienia wnioskodawca zajmował się różnego rodzaju instalacjami elektrycznymi w terenie, wykonywał czynności związane z zaopatrzeniem w energię elektryczną pomp głębinowych, do jego zadań należało zasilanie terenu robót w energię elektryczną, to jest montaż urządzeń i maszyn w celu ich podłączenia do prądu, przy czym była to praca stała, świadczona w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy przyjął, że po doliczeniu spornego okresu zatrudnienia w wymiarze 6 lat, 7 miesięcy i 18 dni do uwzględnionego przez organ rentowy okresu 12 lat, 4 miesięcy i 18 dni, wnioskodawca legitymuje się ponad 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, uprawniającym do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. W związku z tym, zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia 18 kwietnia 2014 roku, to jest od ukończenia 60 roku życia, orzekając na podstawie powołanych wyżej przepisów prawa materialnego oraz na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. O kosztach postępowania Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. i § 12 pkt 2 w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (jedn. tekst Dz. U. z 2013 roku, poz. 461), zasądzając od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy kwotę 120 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy. Zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych, podczas gdy przeprowadzone przez Sąd dowody nie dają podstaw do dokonania tego rodzaju oceny, a ponadto zarzucił naruszenie prawa materialnego, to jest art. 184 ust. 1 i ust. 2 i art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury w sytuacji braku wykazania co najmniej 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie tego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, iż Sąd pierwszej instancji błędnie zakwalifikował wykonywaną przez wnioskodawcę w spornych okresach pracę do prac w warunkach szczególnych. Nie jest uzasadnione zaliczanie do prac szkodliwych w „energetyce” wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich instalacji i urządzeń elektrycznych. W dziale II ujęto prace świadczone w „energetyce” przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Przedsiębiorstwa, w których zatrudniony był wnioskodawca, nie należały do sektora energetycznego, a zatem nie można uznać, że wnioskodawca świadczył pracę wymienioną w wykazie A dziale II powołanego wyżej rozporządzenia. Reasumując skarżący stwierdził, że wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wymaganego do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym.

W odpowiedzi na apelację organu rentowego wnioskodawca wniósł o jej oddalenie oraz dopuszczenie dowodu ze świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 28 października 2014 roku, wystawionego przez (...) S.A. Zdaniem wnioskodawcy, Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że świadczona przez niego praca polegająca na wykonywaniu czynności związanych z ruchem zakładu wiertniczo – geologicznego, związanych z zasilaniem wiertni w energię elektryczną, zasilaniem terenu robót, urządzeń, barakowozów, podłączaniem pomp głębinowych oraz pracach warsztatowych jest pracą w szczególnych warunkach, opisaną w wykazie A dziale II ww. rozporządzenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego okazała się uzasadniona.

Przedmiot sporu w niniejszej sprawie sprowadzał się do wyjaśnienia kwestii, czy wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się co najmniej 15 - letnim okresem wykonywania pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), od czego w świetle regulacji art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2013 roku poz. 1440 ze zm.) uzależnione jest jego prawo do emerytury.

Zgodnie z dyspozycją art. 184 w zw. z art. 32 ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i w związku z § 4 powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku prawo do emerytury na zasadach w tych przepisach określonych, po spełnieniu przesłanki wieku, nabywa ubezpieczony, który na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się łącznym stażem pracy wynoszącym w przypadku mężczyzn 25 lat, w tym co najmniej 15-letnim okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach przy pracach wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia oraz nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w takim funduszu na dochody budżetu państwa. Ciężar dowodu wszystkich tych przesłanek spoczywa na ubezpieczonym, który w postępowaniu przed organem rentowym zatrudnienie w szczególnych warunkach może wykazać przedkładając stosowne świadectwo pracy lub zaświadczenie pracodawcy stwierdzające rodzaj zatrudnienia i stanowiska pracy zajmowane w poszczególnych okresach, natomiast w postępowaniu sądowym, gdzie tego rodzaju ograniczenia dowodowe nie obowiązują, wykonywanie pracy w szczególnych warunkach może być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także o charakterze osobowym, to jest zeznaniami świadków.

W realiach rozpoznawanej sprawy organ rentowy w postępowaniu administracyjnym, w oparciu o dowody z dokumentów, ustalił staż pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych w wymiarze 12 lat, 4 miesięcy i 18 dni i w konsekwencji odmówił mu prawa do emerytury w wieku obniżonym. Wnioskodawca, kwestionując prawidłowość wydanej w tym przedmiocie decyzji, w toczącym się przed sądem postępowaniu odwoławczym domagał się zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) Oddział w G., Zakład (...) od dnia 1 sierpnia 1988 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku (3 lata, 5 miesięcy) oraz okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G. od dnia 3 lutego 1992 roku do dnia 30 kwietnia 1995 roku (3 lata, 3 miesiące), w których to okresach pracował jako elektromechanik. Sąd pierwszej instancji uwzględnił odwołanie, stwierdzając że w spornych okresach wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych, ujętą w dziale II wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co uprawnia go do uzyskania wcześniejszej emerytury z tego tytułu.

Zdaniem Sądu drugiej instancji, przyjęta przez Sąd Okręgowy kwalifikacja prawna spornego okresu zatrudnienia i przyporządkowanie go do wykazu A, działu II ww. rozporządzenia, wzbudza zastrzeżenia i nie może zostać zaakceptowana.

Na wstępie wypada odnotować, iż Sąd pierwszej instancji prawidłowo zrekonstruował stan faktyczny sprawy, bazując na zeznaniach wnioskodawcy i wskazanych przez niego świadków oraz właściwie ustalił rodzaj podejmowanych przez wnioskodawcę w spornych okresach obowiązków pracowniczych. Apelujący w wywiedzionym środku odwoławczym nie kwestionował podstawy faktycznej zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sformułował wprawdzie zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, niemniej jednak nie skonkretyzował tego zarzutu i nie sprecyzował, w czym właściwie upatruje przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Argumentacja przytoczona w uzasadnieniu apelacji prowadzi do konkluzji, iż skarżący w istocie nie podważa dokonanej przez Sąd Okręgowy analizy wiarygodności i mocy dowodowej zebranych w sprawie środków dowodowych, lecz nie zgadza się z przyjętą przez ten Sąd interpretacją podstawy prawnej orzeczenia i oceną zasadności zgłoszonego przez wnioskodawcę roszczenia o przyznanie emerytury w wieku obniżonym.

W tym stanie rzeczy, należy podzielić poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne jako prawidłowe i dokonane w oparciu o właściwą ocenę wiarygodności zebranych w rozpatrywanej sprawie dowodów. Uzupełnione w postępowaniu apelacyjnym postępowanie dowodowe w postaci uzupełniających zeznań wnioskodawcy potwierdziło trafność ustaleń Sądu Okręgowego co do faktów dotyczących charakteru świadczonej przez wnioskodawcę w spornych okresach pracy na stanowisku elektromechanika, która wedle jego relacji sprowadzała się do wykonywania czynności związanych z zasilaniem w energię elektryczną terenu robót wiertniczych, to jest pracujących na wiertni urządzeń, między innymi pomp głębinowych, a także barakowozów, z których korzystali zatrudnieni na wiertni pracownicy. W ramach powierzonych obowiązków służbowych wnioskodawca zajmował się różnego rodzaju instalacjami elektrycznymi na terenie prowadzonych odwiertów, doprowadzał do poszczególnych urządzeń i maszyn niezbędne okablowanie, podłączał do prądu pompy głębinowe oraz baraki dla pracowników, a następnie odłączał zasilanie przy demontażu studni wiertniczych. Warto w tym miejscu zaznaczyć, Iż podejmując opisane wyżej obowiązki pracownicze nie wykorzystywał linii wysokiego napięcia, lecz linie niskiego napięcia, gdyż w spornym okresie posiadał uprawnienia zawodowe obejmujące jedynie montaż linii niskiego napięcia. Zgodzić się trzeba z apelującym, który zasadnie wywodzi, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na sformułowanie konkluzji, iż wnioskodawca jako elektromechanik świadczył pracę związaną z wytwarzaniem i przesyłaniem energii elektrycznej i cieplnej, czy też pracę przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, figurującą w Dziale II „w energetyce’ Wykazu A, załącznika do powołanego wyżej rozporządzenia. Sąd pierwszej instancji wadliwie ocenił charakter wykonywanego przez wnioskodawcę w spornych okresach zatrudnienia i błędnie zakwalifikował go do prac w szczególnych warunkach. Okoliczności faktyczne rozpatrywanego przypadku, prawidłowo ustalone przez Sąd Okręgowy, a doprecyzowane w postępowaniu apelacyjnym, prowadzą do konstatacji, iż wnioskodawca realizując nałożone na niego w spornych okresach obowiązki służbowe faktycznie podejmował prace elektryczne związane z zapewnieniem zasilania w energię elektryczną terenu robót wiertniczych (zarówno pracujących tam urządzeń, jak i barakowozów dla pracowników), niemniej jednak nie była do praca świadczona w przemyśle energetycznym polegająca na wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej, montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, a tylko tego rodzaju zatrudnienie, w myśl przepisów powołanego wyżej rozporządzenia, uprawnia do uzyskania emerytury w wieku obniżonym. Sąd Najwyższy w swych judykatach niejednokrotnie podkreślał, że nie jest uzasadnione zaliczanie do prac szczególnych w "energetyce", w rozumieniu rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich instalacji i urządzeń elektrycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 roku, sygn. akt I UK 24/09, LEX nr 518067 oraz z dnia 17 kwietnia 2014 roku, sygn. akt I UK 384/13). W uzasadnieniach tych orzeczeń Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż „energetyka” to gałąź przemysłu zajmująca się wytwarzaniem (przetwarzaniem) energii elektrycznej oraz cieplnej i dostarczaniem jej odbiorcom. Z tego względu, nie jest uprawnione zaliczanie do prac świadczonych w warunkach szczególnych w "energetyce" wszystkich prac elektrycznych obejmujących montaż oraz eksploatację wszelakich instalacji i urządzeń elektrycznych. Słusznie apelujący wywiódł, iż zaprezentowana przez Sąd pierwszej instancji interpretacja działu II, Wykazu A, załącznika do ww. rozporządzenia i szerokie rozumienie wymienionych w tym dziale prac w warunkach szczególnych w energetyce, czyniłaby bezprzedmiotowymi granice pojęcia "energetyka” i doprowadziłaby do przeniesienia wcześniejszych uprawnień emerytalnych na różnorakie roboty elektryczne nienależące do sektora energetycznego. W tym kontekście wypada zauważyć, iż wykaz A ww. rozporządzenia ma charakter stanowisko - branżowy i przyporządkowuje podane w wykazie prace w szczególnych warunkach do określonej branży. Stypizowanie prac i ich usystematyzowanie w danym dziale nie jest kwestią przypadku i uwzględnia zaistnienie szczególnie niekorzystnych dla zdrowia warunków pracy, właściwych dla określonego w konkretnym dziale sektora gospodarki. To samo stanowisko pracy w różnych dziedzinach gospodarki nie zawsze wiąże się z jednakową szkodliwością i uciążliwością. Stopień narażenia na ekspozycję na czynniki szkodliwe dla organizmu pracownika jest uzależniony od tego, z jakim procesem technologicznym mamy do czynienia w zatrudniającym tego pracownika zakładzie pracy. Profil prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej z rozważanego tutaj punktu widzenia nie jest zatem bez znaczenia. Wspomnieć również trzeba, że w dziale II omawianego tutaj Wykazu A, to jest w "energetyce" nie chodzi o wszelkie roboty elektryczne, lecz tylko o wskazane ściśle prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Do „energetyki” nie zalicza się zatem zakładania sieci i instalacji niskiego napięcia, które to prace stanowią powszechne roboty elektryczne dla końcowych odbiorców w procesie dystrybucji energii elektrycznej.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż po pierwsze wnioskodawca w spornych okresach nie był zatrudniony w przedsiębiorstwie energetycznym, a po drugie nie wykonywał czynności związanych z wytwarzaniem lub przesyłaniem energii elektrycznej, ani też montażem urządzeń elektroenergetycznych wykorzystywanych przez przedsiębiorstwo należące do sektora energetycznego w celu dostarczenia energii elektrycznej innym podmiotom. Podejmowane przez niego obowiązki pracownicze związane były z montażem instalacji elektrycznej niskiego napięcia, co nie może zostać zakwalifikowane do prac świadczonych w warunkach szczególnych, skatalogowanych w wykazie A, dziale II, stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia. Odmienne stanowisko Sądu pierwszej instancji nie jest uzasadnione i nie może zostać zaaprobowane.

W nawiązaniu do załączonego do odpowiedzi na apelację świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionego przez (...) S.A. w dniu 28 października 2014 roku, warto odnotować, iż postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter sprawdzający, weryfikacyjny prawidłowość zaskarżonej decyzji. Sąd pracy i ubezpieczeń społecznych zasadniczo nie rozstrzyga samodzielnie kwestii, które wcześniej nie były przedmiotem toczącego się przed organem rentowym postępowania administracyjnego. W związku z tym, wnioskodawca ubiegając się o emeryturę wszelkie dokumenty obrazujące przebieg jego zatrudnienia oraz charakter wykonywanej wówczas pracy powinien przedłożyć organowi rentowemu w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji w przedmiocie prawa do emerytury. W zainicjowanym odwołaniem postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych zastosowanie znajdują natomiast przepisy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. obligujące strony tego postępowania do przedstawienia wszelkich dowodów na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Nie można wprawdzie wykluczyć możliwości usprawiedliwionego zgłaszania środków dowodowych w postępowaniu apelacyjnym, należy jednak pamiętać, że Sąd drugiej instancji przeprowadza postępowanie dowodowe wyjątkowo, w sytuacji, gdy strona wykaże, że nie mogła przedstawić dowodów przez Sądem pierwszej instancji (art. 381 k.p.c.). Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że Sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (zob. wyrok SN z dnia 17 kwietnia 2002 roku, IV CKN 980/00, LEX nr 53922). Zgłoszony w odpowiedzi na apelację wniosek dowodowy w postaci świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, datowanego na dzień 28 października 2014 roku, jest wnioskiem spóźnionym. Należy ponadto zauważyć, że objęty tym dokumentem okres zatrudnienia na stanowisku spawacza od 19 października 1995 roku do 30 listopada 1995 roku jest zbyt krótki, by mógł mieć istotny wpływ na wynik rozpatrywanej sprawy, gdyż nawet jego uwzględnienie nie skutkowałoby ustaleniem stażu pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach w wymiarze 15 lat.

Na marginesie warto wspomnieć, iż zastrzeżenia wzbudza rozmiar uznanego przez organ rentowy okresu pracy w warunkach szczególnych, w ramach którego zaliczono wnioskodawcy okres zatrudnienia na stanowisku elektryka, elektromontera w (...) sp. z o.o. w G., który to zakład pracy nie jest przedsiębiorstwem energetycznym i nie należy do tego sektora gospodarki.

Podsumowując, Sąd Apelacyjny stwierdził, że wykonywanych przez wnioskodawcę obowiązków pracowniczych, podejmowanych w analizowanym w niniejszym postępowaniu okresie zatrudnienia, nie można uznać za pracę w warunkach szczególnych, uprawniającą do emerytury w wieku obniżonym, gdyż nie da się jej przyporządkować pod żadną z pozycji zamieszczonych w obrębie działów Wykazu A, odnoszących się do prac w „energetyce”, czy też w „górnictwie” (co byłoby adekwatne do charakteru prowadzonej przez pracodawcę działalności). Skoro zatem wnioskodawca w przedmiotowym postępowaniu nie wykazał, iż legitymuje się 15 - letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, to tym samym nie spełnia przesłanek wymaganych do nabycia prawa do świadczenia emerytalnego, określonych w art. 184 w zw. z art. 32 powołanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Odmienne zapatrywanie Sądu pierwszej instancji, wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jest nieprawidłowe.

Apelacja okazała się zatem zasadna i prowadzi do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia i oddalenia odwołania od decyzji organu rentowego.

Wobec powyższego, Sąd drugiej instancji, uwzględniając apelację na podstawie wyżej wskazanych przepisów prawa materialnego i działając na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.