Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 149/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Wieja

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SR del. do SO Roman Chorab (spr.)

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 roku

sprawy P. L.

oskarżonego z art. 244 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 13 stycznia 2015 r. sygn. akt II K 717/14

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. L.uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną,

II. stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 149 / 15

UZASADNIENIE

P. L.został oskarżony o to że :

w dniu 18 lutego 2014 r. w M. na ul. (...) , po drodze publicznej prowadził samochód osobowy marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze, Wydział II Karny wyrokiem sygn. akt II K20150/12 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obowiązującego od dnia 02.02.2012 roku do dnia 02.02.2015 r.

tj. o czyn z art. 244 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015 r. w sprawie sygn. akt II K 717/14:

I. uznał oskarżonego P. L.za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku , przy przyjęciu , iż oskarżony nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23 lipca 2012 r. w sprawie sygn. akt II K 1020/12 obowiązującego od dnia 08.08.2012 r. do dnia 08.08.2014 r. tj. czynu z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 5 ( pięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 624§ 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego P. L.od kosztów sądowych , obciążając nimi Skarb Państwa , w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od tego orzeczenia wniósł Prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze. Na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk. , art. 427 §1 i 2 kpk. oraz art. 444 kpk. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego P. L..

Powołując się na treść przepisu art. 438 pkt. 4 kpk. wyrokowi temu zarzucił :

- rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu P. L.kary, wskutek wymierzenia mu kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia , tj. w wymiarze tylko pięciu miesięcy , co powoduje , że tak wymierzona kara pozbawienia wolności jest niewspółmiernie rażąco łagodna biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu , stopień zawinienia oskarżonego, społeczną szkodliwość czynu wyrażającą się m.in. w podjętej przez oskarżonego próbie ucieczki przed kontrolą drogową oraz biorąc pod uwagę uprzednią siedmiokrotna karalność, w tym czterokrotną za niestosowanie się do orzeczonego zakazu sadowego i tym samym notorycznego lekceważenia obowiązującego porządku prawnego, które to okoliczności jednoznacznie przemawiająca za znacznie surowszym wymiarem orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności , przez co wyrok ten nie spełnia walorów prewencji ogólnej i indywidualnej i jest nieadekwatnie rażąco łagodny , a przez to też niesprawiedliwy.

Powołując się na przepis art. 437§ 1 i 2 kpk. Prokurator wniósł o :

zmianę zaskarżonego wyroku w części orzeczenia o karze poprzez:

- wymierzenie oskarżonemu P. L.kary roku pozbawienia wolności

- utrzymanie w pozostałej części wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja Prokuratora Rejonowego w Jeleniej Górze nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać , iż nie sposób zgodzić się z Prokuratorem , że P. L.została wymierzona kara jedynie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia , skoro dolną granicą ustawowego zagrożenia jest już kara jednego miesiąca pozbawienia wolności, zatem kara pięciu miesięcy jest karą znacznie powyżej tej minimalnej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Po wtóre nie można uznać tej kary za niewspółmiernie rażąco łagodną biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu , stopień zawinienia oskarżonego, gdyż z katalogu kar , kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest karą najsurowszą . Nie można przecież nie zauważyć , że za przestępstwo z art. 244 kk. generalnie można wymierzyć kary grzywny , ograniczenia wolności również z warunkowym zawieszeniem wykonania tych kar , jak i oczywiście również można warunkowo zawiesić wykonanie kar pozbawienia wolności. Tymczasem wobec osk. P. L., Sąd wymierzył najsurowszy wymiar odnośnie rodzaju kary i to bez jej warunkowego zawieszenia wykonania.

Taki rodzaj kary i jej wymiar jest zatem adekwatny właśnie do okoliczności popełnionego czynu , stopnia zawinienia oskarżonego i właśnie faktu jego uprzedniej czterokrotnej karalności za tego samego rodzaju przestępstwo.

Nie sposób również zgodzić się ze skarżącym , że za surowszym potraktowaniem osk. P. L. przemawiają takie okoliczności jak prowadzenie samochodu w porze dziennej , podczas dużego natężenia ruchu, ucieczka przed nie oznakowanym radiowozem i niewątpliwe spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruch drogowym. Oczywistym jest , że te zachowania stanowią naruszenia przepisów prawa o wykroczeniach i w tym zakresie oskarżony ten podlega odpowiedzialności karnej „wykroczeniowej” za dopuszczenie się konkretnych wykroczeń drogowych. Odpowiedzialność zatem za popełnienie czynów stanowiących wykroczenia drogowe łącznie z popełnieniem przestępstwa nie może zatem mieć wpływu na wymiar kary , skora dana osoba ponosi oddzielne kary za te czyny stanowiące wykroczenia.

I wreszcie nie sposób nie zauważyć rażącej niekonsekwencji organu prokuratorskiego w ocenie surowości kary wobec P. L.za popełniane przez niego przestępstwa z art. 244 kk. ,skoro bowiem w innej sprawie ale tego samego oskarżonego , który dopuścił się takiego samego przestępstwa z tym , że oczywiście w innej dacie , Prokurator uzgodnił z oskarżonym karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności w trybie art. 335 kpk. Podkreślić przy tym należy , że kara taka została uzgodniona , za czyn który oskarżony P. L.popełnił już po tym jak dopuścił się z przestępstwa z art. 244 kk. w niniejszej sprawie. Nie może zatem być uznane za słuszne stanowisko Prokuratora który domaga się kary dwukrotnie surowszej za czyn który oskarżony P. L. popełnił we wcześniejszym okresie i miałby otrzymać karę łagodniejszą za czyn popełniony w późniejszym czasie.

Stosownie do treści przepisu art. 636 § 1 kpk. , Sąd Okręgowy orzekł , że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

VI Ka 149/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE