Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawach w dniu : 17.02, 14.04, 27.04.2015 roku sprawy, przeciwko P. K. s. M. i A. z domu L. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1. W dniu 20 maja 2014 r. około godz. 09:00 w W. na Al. (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust.1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki K. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki D. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

2. W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom drogowym określonym w art. 44 ust. 1 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki K. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym nie było osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia..

tj. o czyn z art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

orzeka

I.  Obwinionego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów , z tym ,że zmienia opis czynu opisanego w pkt pierwszym wniosku o ukaranie w ten sposób ,że obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności podczas wyprzedzania pojazdu marki D. o nr. rej. (...) i za to na podstawie art. 86 par 1 kw w zw z art. 9 par 2 kw wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 213,51 zł ( dwieście trzynaście złotych, pięćdziesiąt jeden groszy)

Sygn. akt V W 4607/14

UZASADNIENIE

P. K. został obwiniony o to, że:

1. W dniu 20 maja 2014 r. około godz. 09:00 w W. na Al. (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust.1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki K. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki D. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

2. W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom drogowym określonym w art. 44 ust. 1 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki K. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym nie było osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. o czyn z art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 maja 2014 r. około godz. 09:00 P. K. kierował samochodem marki K. o nr rej. (...). Jechał ulicą (...). (...) w W.. W miejscu, w którym się znajdował występował wówczas zator drogowy. Na odcinku między skrzyżowaniami z ulicą (...) rozpoczął on manewr wyprzedzania pojazdu marki D. o nr rej. (...). Podczas wykonywania niniejszego manewru przednim prawym narożem swojego samochodu uderzył w naroże lewe tylne samochodu marki D. o nr rej. (...).

Po zaistniałej kolizji drogowej P. K. nie zatrzymując kierowanego przez siebie pojazdu, odjechał z miejsca zdarzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego P. K. /k. 57/, zeznań pokrzywdzonej O. C. /k. 58/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 61-67, 70-71/, a także notatek urzędowych /k. 12, 25/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, protokołów oględzin /k. 6, 17-18/, dokumentacji fotograficznej /k. 22-24, 69/ oraz informacji o karalności /k. 31/.

Obwiniony P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż według niego nic się nie wydarzyło. /k. 57 wyjaśnienia obwinionego P. K. /

P. K. ma 60 lat. Jest żonaty, posiada dzieci na utrzymaniu. Z zawodu jest inż. budownictwa, wykładowcą. Osiąga miesięczny dochód w wysokości 5000 złotych. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 57 wyjaśnienia obwinionego P. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę P. K. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Wyjaśnienia obwinionego, w których nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługują na obdarzenie wiarą odnośnie kwestii braku zawinienia w zakresie czynu z art. 86§ 1 kw. Stoją bowiem w sprzeczności z pozostałym uznanym za wiarygodny przez Sąd materiałem dowodowym.

Sąd konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonej O. C., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzoną O. C. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Pokrzywdzona w swoich zeznaniach przedstawiła okoliczności przedmiotowego zdarzenia, wskazując, iż winę za spowodowanie kolizji ponosi kierujący samochodem marki K. obwiniony.

W złożonych zeznaniach pokrzywdzona potwierdziła, iż w czasie zdarzenia poruszała się środkowym pasem ruchu ul. (...). (...) wraz ze swoim mężem. Potwierdziła ona również, iż występował wówczas zator drogowy. Odnosząc się do zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania pokrzywdzona wskazała, iż w miejscu, w którym doszło do zdarzenia, samochód marki K. omijając jej samochód zahaczył lekko o zderzak jej samochodu z lewej strony. W złożonych zeznaniach pokrzywdzona potwierdziła, iż nie widziała kierowcy w/w samochodu oraz, że zdążyła spisać numer rejestracyjny jego pojazdu. Zaprzeczyła ona jednocześnie, aby kierujący samochodem obwiniony zajechał jej drogę. Wskazała, iż minął on trzy pasy i pojechał dalej lewym pasem. W złożonych zeznaniach pokrzywdzona potwierdziła również, iż jej samochód posiadał rysy, jednakże, gdy umyła ona dokładnie pojazd, to nie było widać śladów. Zaprzeczyła ona jednocześnie, aby naprawiała swój samochód lub go lakierowała. Wskazała nadto, iż chciała uzyskać jakieś dowody dla ubezpieczyciela oraz, że w czasie zdarzenia była ona w ciąży i dlatego też pokierowała się stresem. Podała ona także, iż jej pojazd jest koloru bordo. / k. 58 zeznania pokrzywdzonej O. C. /

Zeznania pokrzywdzonej O. C. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W sporządzonej opinii biegły sądowy wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie drogowe miało miejsce we wtorek 20 maja 2014 r. około godziny 9:00, w W., na ul. (...) i doszło do niego na jezdni w kierunku centrum, na odcinku między skrzyżowaniami z ulicą (...). Zdaniem biegłego, mając na uwadze ujawnione uszkodzenia występujące na obu pojazdach, można wnioskować, że do przedmiotowej kolizji mogło dojść w warunkach wskazanych przez pokrzywdzoną i polegało ono na kontakcie przedniego prawego naroża samochodu obwinionego z narożem lewym tylnym samochodu pokrzywdzonej. W złożonej opinii biegły wskazał bowiem, iż podczas oględzin samochodu marki D. ujawniono przeszczep (naniesienie) odpowiadający barwą powłoce lakierowej samochodu marki K.. Zdaniem biegłego takie uszkodzenia są stosunkowo łatwe do usunięcia i najczęściej wymagają one polerowania uszkodzonej powierzchni. Biegły wskazał nadto, iż na fotografiach przedstawiających samochód marki K. widoczne są w kilku specyficznych miejscach otarcia – ubytki powłoki lakierowej. Zdaniem biegłego widoczne na fotografiach ubytki powłoki lakierowej omawianych elementów samochodu K. zostały naniesione na powierzchnię obiektu uszkadzającego. W opinii biegłego barwa naniesień ujawnionych podczas oględzin samochodu marki D. wskazuje, że tym obiektem mógł być właśnie samochód marki D..

Odnosząc się do naruszonych przez uczestników zdarzenia przepisów ruchu drogowego, w opinii biegłego zebrane w sprawie dowody materialne potwierdzają, że zdarzenie mogło mieć przebieg odpowiadający zeznaniom kierującej samochodem D.. Zdaniem biegłego, w przypadku, gdy przebieg zdarzenia był taki, jak go opisała pokrzywdzona, to aktywnym uczestnikiem (który determinował wystąpienie zdarzenia) był obwiniony. Biegły podniósł przy tym, iż według wersji przebiegu zdarzenia przedstawionej przez pokrzywdzoną (i potwierdzonej dowodami materialnymi) zdarzenie polegało na otarciu naroża tylnego lewego samochodu marki D. przez naroże przednie prawe samochodu marki K., podczas wykonywanego przez obwinionego manewru wymijania (ewentualnie wyprzedzania) samochodu D.. Zdaniem biegłego, w takim przypadku, podczas zdarzenia obwiniony nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego (ewentualnie wyprzedzanego) samochodu K., co było naruszeniem zasad określonych w art.23 ust.1 pkt 2 Prawa o Ruchu Drogowym.

Biegły wskazał nadto, iż jeśli zaś w chwili kontaktu pojazdów samochód D. poruszał się do przodu, to należy kwalifikować, że przedmiotowe zdarzenie wystąpiło podczas wyprzedzania samochodu D. przez obwinionego. Zdaniem biegłego w takim przypadku kolizja byłaby wynikiem realizowanego wyprzedzania mimo braku wystarczającego do tego miejsca – to jest przy naruszeniu przez obwinionego zasad określonych w art.24 ust. 1 pkt 1 Prawa o Ruchu Drogowym.

W sporządzonej opinii biegły wskazał również, iż bez względu na to czy w chwili kolizji samochód D. był zatrzymany czy poruszał się do przodu, kontakt między pojazdami miał miejsce podczas wykonywania przez obwinionego zmiany pasów ruchu. Tym samym zdaniem biegłego, wystąpienie kontaktu pojazdów świadczy o tym, że podczas zdarzenia obwiniony nie zachowywał szczególnej ostrożności (zdefiniowanej w pkt 22 art. 2 Prawa o Ruchu Drogowym) - do czego był zobowiązany przez art. 22 ust. 4 Prawa o Ruchu Drogowym.

Jednocześnie zdaniem biegłego w oparciu o występujące relacje o zdarzeniu nie można stwierdzić, dlaczego jego uczestnicy (w tym pokrzywdzona) po wystąpieniu kolizji nie zastosowali się do zasad postępowania określonych w art. 44 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym.

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących biegły wskazał, iż analiza zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że przedmiotowe zdarzenie było najprawdopodobniej spowodowane błędem w technice jazdy obwinionego. Jednocześnie zdaniem biegłego brak jest przesłanek uzasadniających przypuszczenie, że zdarzenie wystąpiło na skutek realizowania przez obwinionego nieprawidłowej taktyki jazdy.

Biegły wskazał przy tym, iż w oparciu o występujące relacje o zdarzeniu nie można stwierdzić, czy możliwe było ustalenie zakresu uszkodzeń pojazdów i podjęcie działań opisanych w art. 44 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym na miejscu zdarzenia. Zdaniem biegłego nie można wykluczyć, że brak odpowiednich działań (wynikających z art. 44 ust.1 Prawa o Ruchu Drogowym) bezpośrednio po zdarzeniu i złożenie zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia mogło być specyficznym błędem taktyki jazdy tej uczestniczki zdarzenia (z dalszymi tego konsekwencjami).

Jednocześnie zdaniem biegłego zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy nie upoważnia do wypowiadania się o technice jazdy pokrzywdzonej. /k. 61-67, 70-71 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 12, 25/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, protokołów oględzin /k. 6, 17-18/, dokumentacji fotograficznej /k. 22-24, 69/ oraz informacji o karalności /k. 31/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu P. K. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Konieczne było dokonanie korekty opisu czynu ujętego w zarzucie. Podstawowym czynnikiem, który za tym przemawiał było dostosowanie jego treści do ustalonego stanu faktycznego w sprawie. Sąd miał na względzie fakt, iż obwiniony w trakcie zdarzenia wykonywał manewr wyprzedzania pojazdu marki D. o nr. rej. (...), a nie jak wskazano w zarzucie: manewr zmiany pasa ruchu.

Przepisy dotyczące manewru wyprzedzania zostały uregulowane w art. 24 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jak wynika z art. 24 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany przed wyprzedzaniem m. in. upewnić się czy ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudnienia komukolwiek ruchu, a przy wyprzedzaniu zachować szczególną ostrożność, a zwłaszcza bezpieczny odstęp od wyprzedzanego pojazdu lub uczestnika ruchu. Zgodnie z art. 2 pkt. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym szczególna ostrożność polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu, który umożliwia odpowiednio szybkie reagowanie na nie. Wskazać należy również, iż przepisy Prawa o ruchu drogowym nie zawsze wymagają od kierujących pojazdami zachowania szczególnej ostrożności. Tylko w niewielu wypadkach – w ramach nakazu zachowania szczególnej ostrożności – ustawodawca, który ustanowił niniejszy podział, wprost nakłada na kierujących pojazdami obowiązek upewnienia się co do możliwości bezpiecznego wykonania konkretnego manewru.

Podnieść w tym miejscu jednak należy, iż przy wykonywaniu manewru wyprzedzania innego pojazdu wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności, gdyż jest to jeden z najniebezpieczniejszych manewrów. Wskazać należy przy tym, iż szczególna ostrożność podczas wyprzedzania to nie tylko zapewnienie pełnej widoczności całego odcinka drogi niezbędnego do wykonania manewru, ale również prawidłowa ocena odległości, w jakiej znajduje się wyprzedzany pojazd.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony manewr wyprzedzania pojazdu marki D. o nr rej. (...) wykonał nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu szczególnej ostrożności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionego odnośnie wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo ruchu drogowym.

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo ruchu drogowym, wedle brzmienia którego kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany:

1) zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego;

2) przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku;

3) niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;

4) podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.

Obwiniony, kierując samochodem marki K. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym nie było osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia.

Przy wymiarze kary w zakresie zarzuconych obwinionemu czynów Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Wskazać trzeba, iż zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie jest to przepis art. 86 § 1 kw.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 86 § 1 kw jako wysoki. Obwiniony w czasie wykonywania manewru wyprzedzania pojazdu marki D. o nr rej. (...) był zobowiązany zachować szczególną ostrożność, a zwłaszcza bezpieczny odstęp od wyprzedzanego pojazdu, upewnić się w szczególności, czy ma dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudnienia komukolwiek ruchu. Pomimo niniejszego obowiązku nie dostosował swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki D. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu z pkt II wniosku o ukaranie Sąd uznał go również za znaczny. Obwiniony świadomie naruszył przepisy Prawa o Ruchu Drogowym i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym nie było osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia.

Mając to na uwadze Sąd, na podstawie art. 86 § 1 kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te dwa wykroczenia wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 500 zł, uznając tą karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła dolegliwość dla obwinionego, powodującą konieczność poniesienia wysiłku dla uiszczenia grzywny, co w ocenie Sądu skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 50 zł.

Jednocześnie mając na uwadze zasady słuszności, Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 213,51 złotych, zwalniając go w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.