Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE WYROKU

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony D. A. pracował w firmie (...) od 1 lipca 2014 r. jako kurier. W pierwszym dniu pracy został mu oddany do używania przez pracodawcę samochód marki M. (...) (rok produkcji 2001) nr rej. (...) o wartości ok. 10.000 zł dla potrzeb wykonywania obowiązków służbowych. Po zakończeniu dnia pracy D. A. odstawił samochód na parking w okolicy firmy przy ul. (...) w W.. Nie rozliczył się jednak z pobranych paczek oraz otrzymanych pieniędzy, a także nie zwrócił powierzonych mu kluczyków do samochodu, a następnie porzucił pracę. Samochód był widziany przez pracowników na parkingu, na pewno jeszcze w dniu 18 lipca 2014 r. W dniu 19 lipca 2014 r. oskarżony D. A. udał się na parking przy ul. (...) w W., gdzie zaparkowany był samochód, z zamiarem dokonania kradzieży pojazdu. Za pomocą klucza, który wcześniej sobie przywłaszczył otworzył drzwi, a następnie uruchomił silnik i odjechał. Do dnia 26 sierpnia 2014 r. oskarżony mieszkał w pojeździe, który zaparkował na parkingu przy ul. (...) w W., gdzie został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji.

Oskarżony D. A. ma 37 lat. Jest rozwodnikiem. Nie posiada majątku ani stałego dochodu. Był już uprzednio karany - wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie o sygn.. II K367/09, na podstawie którego został skazany za czyn z art. 13 § 1 w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 99 § 1 w zw. z art. 64 § 2 na karę 2 lat pozbawienia wolności. Ponadto w dniu 7 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Zielonej Górze wydał przeciwko oskarżonemu wyrok łączny (sygn. II K 22/10) wymierzając mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, która została przez niego odbyta w okresie 14 marca 2009 r. – 14 marca 2011 r. W dniu 8 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Pruszkowie wydał wyrok (sygn.. II K 79/13), w którym uznał oskarżonego D. A. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 oraz z 63 § 2 i skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności. Kara podlega obecnie wykonaniu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego k. 37 verte, zeznań świadka P. B. k: 2-2v, zeznań świadka M. B. 50v, protokołu zatrzymania osoby, k. 24, zdjęć pojazdu (k. 42), protokołu oględzin pojazdu k. 31-33, , odpisów wyroków k. 53-55, danych o karalności k. 57-58.

Oskarżony D. A. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że 1 lipca 2014 r. zatrudnił się w firmie (...) na stanowisku kuriera. Dla potrzeb wykonywania obowiązków służbowych otrzymał do dyspozycji samochód marki M. (...). Spisał umowę najmu samochodu na czas pracy. Pracował jeden dzień. Po pierwszym dniu pracy nie rozliczył się z pieniędzy otrzymanych z tytułu rozwożenia paczek i nie powrócił do pracy. Samochód pozostawił na parkingu przy ul. (...) w W., nie zwrócił jednak kluczyków do samochodu. Po dwóch tygodniach przypomniał sobie, że posiada kluczyki do samochodu, z których nie rozliczył się. Nie miał gdzie mieszkać, więc pomyślał, że ukradnie samochód i będzie w nim mieszkał. W dniu 19 lipca 2014 r., udał się na parking przy ul. (...), gdzie zlokalizował przedmiotowy samochód, otworzył go za pomocą kluczyka i odjechał nim. Następnie zaparkował samochód przy ul. (...) na parkingu i zamieszkał w nim. K. jeździł nim po B.. Samochód użytkował do dnia zatrzymania tj. do dnia 26 sierpnia 2014 r. Nie miał zamiaru sprzedać samochodu w celu uzyskania środków pieniężnych z jego sprzedaży (dowód: wyjaśnienia k. 37 verte).

Przed Sądem oskarżony oświadczył, że przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień, wobec czego Sąd odczytał wyjaśnienia składane przez oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego. Oskarżony oświadczył, że składał w/w wyjaśnienia i je podtrzymuje.

Sąd zważył co następuje:

Sąd dokonując analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego D. A. zasługują na wiarę, gdyż znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w tym wyjaśnieniach świadka P. B., co do okoliczności, w jakich doszło do powierzenia oskarżonemu pojazdu, następnie jego zwrotu na teren parkingu przy ul. (...) oraz okoliczności, w jakich oskarżony wszedł w posiadanie kluczyków oraz szacowanego czasu kradzieży. W odniesieniu do okoliczności samej kradzieży oraz motywów, które kierowały sprawcą, Sąd oparł się w całości na wyjaśnieniach oskarżonego, wobec braku dowodów przeciwnych.

Świadek P. B. opisał skradziony pojazd oraz wywiódł tytuł prawny swojego brata M. B. (właściciela firmy) do niego. Podał, iż w chwili zakupu samochód posiadał jeden komplet kluczyków. W firmie dorobione został dwa kolejne komplety. M. miał seryjne zabezpieczenia antywłamaniowe. Miał być użytkowany do przewozu przesyłek pocztowych. Pojazd ten, jak i inne firmowe samochody, był parkowany na parkingu przed sortownią Poczty Polskiej przy ul. (...). Ostatnim jego użytkownikiem był pracownik firmy – S. W.. Między 15 a 18 lipca 2014 r. pojazd stał zaparkowany na w/w parkingu. W dniu 21 lipca 2014 r. świadek M. B. stwierdził kradzież w/w samochodu. Podejrzewał o nią byłego pracownika firmy – D. A., który pracował w firmie 1 dzień – 1 lipca 2014 r. i od razu nie rozliczył się z pobrań – 2400 zł, po czym zniknął zabierając ze sobą jeden komplet kluczyków do tego auta.

Wartość samochodu Sąd ustalił na podstawie zeznań świadka M. B., który wskazał, iż samochód zakupił za kwotę 4.797 zł, a następnie przeprowadził w nim generalny remont, w wyniku czego wartość samochodu wzrosła do kwoty 10.000 zł. Świadek oświadczył, iż nie dysponuje fakturami za remont i wymianę części ponieważ nie były mu do niczego potrzebne. Wartość samochodu nie była kwestionowana przez oskarżonego.

W ocenie Sądu zeznania świadków P. i M. B. są spójne i logiczne, wyważone, a przede wszystkim znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym zwłaszcza w postaci wyjaśnień oskarżonego, który przyznał się od popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania nie ujawniły się okoliczności, które podważałyby wiarygodność w/w świadków.

Nie budziły żadnych wątpliwości, zdaniem Sądu, co do swej wiarygodności i rzetelności pozostałe dowody dokumentarne zebrane w sprawie: protokół zatrzymania oskarżonego D. A. (k. 24), protokół przeszukania osoby (k. 27-28), protokół oględzin pojazdu (k. 31-33) oraz dane o karalności (k. 57-58). Dokumenty te zostały bowiem sporządzone w sposób prawidłowy, zgodnie do stosownych regulacji prawnych określających ich formę i treść. W toku postępowania, ich prawidłowość lub wiarygodność, nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Zdjęcia pojazdu i protokół oględzin potwierdzają ponadto, iż oskarżony w przedmiotowym pojeździe nocował ponieważ znajdował się w nim plecak z kilkoma sztukami ubrań na zmianę oraz przyborami toaletowymi.

Należy podkreślić, iż oskarżony w momencie dokonania czynu zabronionego miał niczym nie zakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się w sposób zgodny z prawem. Nie zaszła także żadna okoliczność wyłączająca winę czy bezprawność czynu.

Reasumując powyższe rozważania i ustalenia Sąd uznał, iż wina i sprawstwo oskarżonego D. A. w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 279 § 1 kk nie budzą wątpliwości.

Oskarżony w dniu 19 lipca 2014 r. w W. dokonał włamania do samochodu marki M. (...) (rok produkcji 2001) nr rej. (...) o wartości 1.000 zł będącego własnością M. B., poprzez otwarcie drzwi do w/w samochodu oryginalnym kluczem wbrew woli właściciela, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia w/w samochodu na szkodę M. B..

Zachowanie się sprawcy przestępstwa określonego w art. 279 § 1 kk polega na zaborze mienia w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej specjalnym zamknięciem danego przedmiotu, utrudniającym dostęp do niego. Przestępstwo kradzieży z włamaniem, o którym mowa w art. 279 kk tworzy kwalifikowany typ wszystkich typów kradzieży opisanych w art. 278 kk. W szczególności, tożsame są dobra chronione przez oba te przepisy tj. własność i posiadanie rzeczy. Strona podmiotowa przestępstwa ma postać zamiaru bezpośredniego. Znamieniem kwalifikującym jest w przypadku tego czynu sposób działania sprawcy – „włamanie”. Włamanie polega na przełamaniu zabezpieczeń chroniących przedmiot czynności wykonawczej przed kradzieżą.

Należy zatem przyjąć, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki podmiotowe i przedmiotowe z art. 279 § 1 kk. Oskarżony popełnił zarzucany mu czyn z zamiarem bezpośrednim, działał on w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej.

Należy podkreślić, że w doktrynie od dawna ugruntowany jest pogląd i jednoznacznie przyjmuje się, że ”włamanie” oznacza zachowanie polegające na usunięciu przeszkody, stanowiącej zabezpieczenie danego przedmiotu, przy czym wskazuje się, iż nie musi ono polegać na stosowaniu siły fizycznej, oraz eksponuje cel, dla jakiego ustanowiona została przełamana przez zachowanie sprawcy bariera. Istota włamania sprowadza się więc nie tyle do fizycznego uszkodzenia lub zniszczenia przeszkody chroniącej dostępu do rzeczy, lecz polega na zachowaniu, którego podstawową cechą jest nieposzanowanie wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami (A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel. KK. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 KK, wyd. II, Zakamycze - M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas Komentarz do art. 279 KK, t. 13).

Od dawna także judykatura przyjmuje, a doktryna akceptuje pogląd, że należy traktować jako kradzież z włamaniem zachowanie polegające na otwarciu drzwi oryginalnym kluczem wbrew woli osoby uprawnionej do dysponowania pomieszczeniem (czy też rzeczą ruchomą) z zamiarem dokonania w ten sposób kradzieży (uchwała Sądu Najwyższego z 18 lutego 1972 r., VI KZP 74/71, OSNKW 1972/5/78, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 października 2005 r., II AKA 269/05 OSA 2007/6/27, podobnie A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel. KK. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 KK, wyd. II, Zakamycze - M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas Komentarz do art. 279 KK, t. 13, oeaz J. Bafia (w.) KK, Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze 1987, t. 30, s. 281, W. Świda. Prawo Karne Warszawa 1978, Państwowe Wydawnictwo Naukowe s. 576).

Niewątpliwie oskarżony posługując się bezprawnie przywłaszczonym kluczem do samochodu, wbrew woli właściciela, dokonał włamania do wnętrza samochodu a następnie jego zaboru, obejmując samochód we władanie, co zamanifestował zamieszkaniem w nim – aż do czasu zatrzymania przez Policję.

Tym samym Sąd uznał, iż oskarżony D. A. w dniu 19 lipca 2014 r. w W. na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) przy użyciu uprzednio przywłaszczonych kluczyków dokonał włamania do samochodu, a następnie kradzieży samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 10.000 zł na szkodę firmy (...), przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat od odbycia, co najmniej 6 miesięcy kary za przestępstwo podobne, tj. popełnił czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu i w toku rozprawy w trybie art. 387 kpk złożył wniosek o wymierzenie mu kary jednego roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności. Powyższa propozycja została zaakceptowana przez prokuratora. Sąd również ww. uwzględnił albowiem okoliczności czynu nie budzą wątpliwości, a cele kary zostaną osiągnięte bez przeprowadzania rozprawy. Nie sprzeciwił się wobec temu także pokrzywdzony należycie zawiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości złożenia przez oskarżonego takiego wniosku.

Sąd ustalił, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w art. 64 § 1 kk, albowiem wyrokiem łącznym zwróconym przeciwko oskarżonemu, Sąd Rejonowy w Zielonej Górze wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, łącząc m.in. karę 2 lat pozbawienia wolności, wymierzoną przez SR w Legionowie z dnia 12 maja 2009 r. o sygn. akt II K 367/09 za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. Orzeczona kara została wykonana w dniu 14 marca 2011 r.

Czyn z art. 279 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do dziesięciu lat.

Oskarżony D. A. ma obecnie 37 lat, jest rozwiedziony, bezdzietny, nie posiada osób na utrzymaniu, ma wykształcenie średnie - ekonomiczne. Nie ma majątku. Oskarżony był uprzednio kilkukrotnie karany. Obecnie odbywa karę pozbawienia wolności za przywłaszczenie mienia. Przed osadzeniem pracował jako kierowca.

Przy wymiarze kary oskarżonemu D. A. Sąd kierował się przesłankami z art. 53 § 1 i 2 kk. Mając na uwadze, że okoliczności czynów popełnionych przez oskarżonego nie budzą wątpliwości i oceniając, iż cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzania rozprawy w całości, gdyż sprawca przestępstwa zostanie pociągnięty do odpowiedzialności karnej, rozstrzygnięcie sprawy nastąpi w rozsądnym terminie, zaś wymierzona oskarżonemu zgodnie z wnioskiem kara nie przekroczy stopnia winy i uwzględni stopień społecznej szkodliwości czynu, nadto spełni w stosunku do oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także wobec braku sprzeciwu oskarżyciela publicznego, nie stoi na przeszkodzie do uwzględnienia wniosku oskarżonego, Sąd na podstawie art. 387§2 kpk uwzględnił wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego i wymierzył mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia jej winy i osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

W niniejszej sprawie okolicznością łagodzącą, nie przeceniając oczywiście znaczenia tego faktu było przyznanie się oskarżonego się winy.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary Sąd uwzględnił stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Stopień winy oskarżonego Sąd uznał za znaczny. Występki których dopuścił się oskarżony, co wynika z samej jego istoty, należą do przestępstw umyślnych popełnianych z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony działał z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej, miał pełną świadomość swojego przestępczego działania. Jednocześnie wskazać należy, iż oskarżony nie wykorzystał szansy jaką mu dało otrzymanie zatrudnienia w firmie pokrzywdzonego – po zaledwie jednym dniu porzucił pracę a także zagarnął mienie należące do pracodawcy.

Zważyć należy, iż oskarżony jak wskazano powyżej, był już wcześniej wielokrotnie karany i stopień jego winy zwiększał fakt, że doskonale zdawał sobie sprawę, że popełnia po raz kolejny przestępstwo umyślne o wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynu. Dotychczasowa postawa oskarżonego, a przede wszystkim wielokrotna uprzednia karalność wskazuje na głęboką demoralizację, która rzutuje na stopień winy. Sąd podzielił wprawdzie pogląd, iż brak jest niewątpliwie podstaw do automatycznego przypisywania recydywiście zwiększonego stopnia winy, jednakże Sąd powinien jednocześnie za każdym razem ustalać, czy można sprawcy przypisać zwiększoną winę z uwagi na rodzaj i okoliczności poprzednich przestępstw oraz otrzymanie przez sprawcę ostrzeżenia w postaci poprzednich skazań. Zwiększona wina u recydywisty wynikać może więc z tego, że sprawca nie docenił, a w konsekwencji nie uszanował ostrzeżeń, zlekceważył dodatkowe fakty w postaci uprzedniego ukarania i odbycia kary (por. B. Janiszewski , Recydywa, s. 101).

Przy wymiarze kary Sąd baczył, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu stopień ten uznać należy za wysoki, nie osiągający jednak poziomu znacznego. Przy dokonaniu przedmiotowej oceny Sąd wziął pod uwagę wartość pojazdu oraz fakt, iż został on odzyskany w stanie nienaruszonym. Jednocześnie Sąd tylko marginalnie uwzględnił złą sytuację materialną i osobistą oskarżoną (przy ocenie okoliczności popełnienia czynu oraz motywacji sprawcy), bowiem oskarżony miał możliwość poprawy swojego bytu w uczciwy sposób, wykonując pracę, jednak z tej sposobności bez uzasadnionego powodu nie skorzystał.

Sąd podzielił stanowisko, że przestępstwa przeciwko mieniu należą do kategorii najgroźniejszych społecznie przestępstw. Skierowane są bowiem przeciwko jednemu z podstawowych dóbr chronionych prawem jakim jest mienie, własność, a więc przeciwko dobru, które w gradacji dóbr chronionych prawem usytuowane jest tuż za ludzkim życiem i zdrowiem.

Sąd stanął na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie miała miejsce przewaga okoliczności wpływających obostrzająco na wymiar kary nad okolicznościami łagodzącymi.

Wobec ujawnienia powyższych okoliczności przedmiotowo-podmiotowych czynu Sąd uznał, że oskarżonego B. L. należy wychowywać w ramach reżimu więziennego. Izolowanie oskarżonego od społeczeństwa jest w ocenie Sądu celowe i współmierne do czynu, który popełnił w ustalonych przez Sąd okolicznościach.

Ustalając wymiar bezwzględnej kary pozbawienia wolności Sąd podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie, iż „powrót do przestępstwa świadczy, że dotychczasowa reakcja karna nie spełniła zakładanych celów” (K. Buchała, A. Zoll „Kodeks karny – komentarz”, wyd. „Zakamycze” 2000, s. 461) oraz, że „popełnienie przestępstwa w warunkach określonych w art. 60 § 1 i 2 d. k.k. (obecnie art. 64 § 1 i 2 k.k.), świadczy z jednej strony o nieskuteczności poprzednio wymierzonej kary, z drugiej o głębokim zdemoralizowaniu. W tych warunkach zarówno ze względów zapobiegawczych, jak i wychowawczych kara wymierzona takiemu oskarżonemu powinna być odpowiednio surowa” (por. wyrok SN z 26 IV 1985r., V KRN 131/85, OSNKW 1985, z. 7-8, poz. 59).

W końcu Sąd zobligowany był uwzględnić cele wychowawcze i zapobiegawcze kary. Warunki i właściwości osobiste oskarżónego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa oraz wielokrotna karalność przemawiały zdecydowanie na jego niekorzyść. Swoim dotychczasowym postępowaniem oskarżony nie stwarza pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej, pozwalającej na rozważenie stosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary.

W ocenie Sądu orzeczona kara pozwoli na uzyskanie właściwego oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego w stosunku do oskarżonego, zwłaszcza wpłynie na jego aspołeczną postawę. Analiza zachowania oskarżonego, niezbicie dowodzi tego, że tylko wymierzenie bezwzględnej kary w wymiarze orzeczonym będzie stanowiło dolegliwość, która nie będzie mieć charakteru represji, ale wypełni funkcję prewencyjną tak indywidualną - co do osoby sprawcy, jak i generalną w stosunku do potencjalnych sprawców przestępstw

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, albowiem, zdaniem Sądu, zasądzenie kosztów sądowych w obecnej sytuacji majątkowej stanowiłoby dla niego zbyt dotkliwe obciążenie.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.