Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Beata Michalska (spr.)

Sędziowie: SSA Janina Kacprzak SSA Iwona Szybka

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamila Tomasik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2015 r. w Ł.

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o emeryturę

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 28 maja 2014 r., sygn. akt: V U 569/14,

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. na rzecz M. K. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

Sygn. akt: III AUa 858/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczony M. K. odwołał się w dniu 5 marca 2014r. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z 4 lutego 2014r. odmawiającej mu prawa do emerytury w niższym wieku na podstawie art. 184 i art. 32 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj.: Dz. U. z 2013r. , poz. 1440 ze zm. ). Odwołujący wniósł o zaliczenie do okresu pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia od 11 czerwca 1971 r. do 24 października 1972 r., od 4 listopada 1974 r. do 30 września 1975 r. oraz od 10 lutego 1976 r. do 31 grudnia 1998 r. w Fabryce (...) S.A. w P..

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując, że stanowisko wskazane przez pracodawcę: „ślusarz w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych” nie zostało wyszczególnione w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. nr 8, poz.43) i dlatego okres zatrudnienia na tym stanowisku nie może być zaliczony do szczególnego stażu pracy .

Wyrokiem z 28 maja 2014 r., w sprawie o sygn. akt V U 569/14, Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. K. prawo do emerytury od 1 stycznia 2014 r.

Powyższe orzeczenie poprzedziły następujące ustalenia faktyczne:

M. K. , ur. (...), w okresie od 1 września 1968 r. do 10 czerwca 1971 r. był uczniem (...) Szkoły Zawodowej przy Fabryce (...) w P. i pracował na stanowisku ucznia ślusarskiego. Po ukończeniu szkoły od dnia 11 czerwca 1971 r. został zatrudniony przez (...) na stanowisku ślusarza na wydziale RC. Pracował tam do 24 października 1972 r. W okresie od dnia 25 października 1972 r. do 15 października 1974 r. M. K. odbywał zasadnicza służbę wojskową. Po odbyciu służby wojskowej w dniu 4 listopada 1974 r. powrócił do pracy w (...) na dotychczasowe stanowisko ślusarza w wydziale M-42, gdzie pracował do 30 września 1975 r. W okresie od 1 października 1975 r. do 9 lutego 1976 r. M. K. nie pracował w (...). Ponownie podjął zatrudnienie w (...) w dniu 10 lutego 1976 r. i pracował tam do 31 grudnia 2008 r., początkowo na wydziale M-34, a od 17 października 1977 r. na wydziale M-46. Zarówno na wydziale M-34, jak i na wydziale M-46 ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku ślusarza. Wydział M-34 był wydziałem mechanicznej przeróbki węgla. Na tym wydziale produkowane były urządzenia do przeróbki węgla. M. K. zajmował się montażem urządzeń szybowych i wyciągowych służących górnikom do zjeżdżania pod ziemię oraz wywożenia urobku. Jak ustalił Sąd Okręgowy, wydział M-46 był wydziałem obudów zmechanizowanych. Na tym wydziale były składane obudowy kopalniane (górnicze). Obudowy były wykonywane z grubych blach o dużych gabarytach. Części do składania obudów były przywożone na wydział przy pomocy suwnicy. Do stałych obowiązków wnioskodawcy na wydziale M-46 należało składanie obudów kopalnianych. Polegało to na dopasowywaniu stalowych elementów konstrukcyjnych przez ich wycinanie palnikiem acetylenotlenowym, szlifowanie przyciętych stalowych elementów konstrukcyjnych przy pomocy szlifierki pneumatycznej, sczepianie punktowe składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej tzw. spawanie wstępne oraz czyszczenie spoin spawalniczych przy pomocy młota pneumatycznego. Niektóre elementy obudów kopalnianych musiały być zespawane „na gotowo”, gdyż później nie było już do nich dostępu, te prace wykonywał ubezpieczony, gdyż posiadał uprawnienia spawalnicze. Wg ustaleń Sądu pierwszej instancji, ponieważ wnioskodawca posiadał uprawnienia spawalnicze, większość wykonywanych przez niego prac była pracami spawalniczymi. Wszystkie prace wykonywane przez M. K. składały się na pełen proces produkcji. Wykonywał je stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Ubezpieczony był narażony na hałas, zadymienie i zapylenie znacznie przekraczające dopuszczalne normy. Na hali razem z M. K. oprócz ślusarzy w odległości 1-2 metrów pracowali spawacze, osłonięci brezentową osłoną. Ubezpieczony niekiedy w zastępstwie innego pracownika obsługiwał suwnice, służące do przemieszczania składanych elementów pomiędzy stanowiskami spawaczy i ślusarzy. W dniu 15 kwietnia 1978r. M. K. nabył uprawnienia spawacza elektrycznego w CO2, w dniu 18 listopada 1980 r. ukończył zaś kurs wycinacza acetyleno-tlenowego. Fabryka (...) w P. wystawiła świadectwa wykonywania przez M. K. pracy w warunkach szczególnych, w których wskazała, iż w okresach od 11 czerwca 1971 r. do 24 października 1972 r., od 4 listopada 1974 r. do 30 września 1975 r. oraz od 10 lutego 1976 r. do 31 grudnia 2008 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach szczególnych na stanowisku ślusarza (pracownik zatrudniony w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych – stała praca w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy) wymienionym w dziale XIV, poz. 12, pkt 18 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych. W dniu 30 stycznia 2014 r. M. K. złożył wniosek o emeryturę. Nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił staż pracy wynoszący 29 lat, 11 miesięcy i 5 dni. Do okresów pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu żadnego okresu zatrudnienia.

Sąd Okręgowy nie zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia: od 11 czerwca 1971 r. do 30 września 1975 r. oraz od 10 lutego 1976 r. do 16 października 1977 r. Sąd wyjaśnił, że co prawda, okresy te znajdują potwierdzenie w świadectwie pracy w warunkach szczególnych wystawionym przez pracodawcę , ale pracodawca błędnie szczególne warunki pracy łączy z faktem zatrudnienia skarżącego w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych . Sąd Okręgowy wskazał, że zarządzenie resortowe, na które powołuje się pracodawca w świadectwie pracy , nie jest obowiązującym aktem prawnym, a obowiązujący wykaz A, będący załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. uznaje za pracę w szczególnych warunkach prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i acetylenotlenowym, a nie prace wykonywane w bezpośrednim sąsiedztwie osób te prace wykonujących. Z tego powodu Sąd Okręgowy odmówił przymiotu wiarygodności przedłożonemu świadectwu pracy, stwierdzając jednocześnie brak podstaw do zaliczenia ww. okresy zatrudnienia do okresu pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy.

Za udowodnione Sąd Okręgowy uznał zaś okres pracy w warunkach szczególnych w (...) w P. od 17 października 1977r. do 31 grudnia 1998 r. na wydziale M – 46. Ustaleń faktycznych w tym przedmiocie Sąd dokonał w oparciu o zeznania dwóch świadków: J. M., J. G. oraz spójne z nimi zeznania ubezpieczonego, jak też w oparciu o książeczkę spawacza. W ocenie Sądu pierwszej instancji dowody te pozwoliły ustalić, że w ww. okresie ubezpieczony zajmował się składaniem obudów górniczych o dużych gabarytach. Wbrew nazwie zajmowanego stanowiska pracy – opisanego lakonicznie jako ślusarz – do jego obowiązków należało: dopasowywanie stalowych elementów konstrukcyjnych przez ich wycinanie palnikiem acetyleno-tlenowym, szlifowanie przyciętych stalowych elementów konstrukcyjnych przy pomocy szlifierki pneumatycznej, sczepianie punktowym składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej tzw. spawanie wstępne, spawanie elektrycznym „na gotowo” elementów stalowych, do których na kolejnym etapie produkcji nie było już dostępu oraz czyszczenie spoin spawalniczych przy użyciu młota pneumatycznego. Prace te wg ustaleń Sądu Okręgowego mieszczą się w katalogu prac w szczególnych warunkach opisanym w wykazie A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze tj. w dziale XIV (prace różne) poz. 12 – prace polegające na wycinaniu (tzw. upalanie – dopalanie) gazowym i spawaniu elektrycznym (sczepianie punktowe składanych elementów stalowych – spawanie wstępne) oraz w dziale XIV (prace różne) poz. 18 – prace polegające na obsłudze urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych (praca przy obsłudze młota pneumatycznego oraz szlifierki pneumatycznej). W rezultacie tych ustaleń Sąd Okręgowy przyjął, że mimo formalnego określenia wykonywanej przez M. K. pracy na stanowisku ślusarza, ze zgromadzonych dowodów wynika jednoznacznie, że ubezpieczony w ww. okresie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace w szczególnych warunkach odpowiadające treści przywołanego rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. Tym samym spełnił przesłankę 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach o której mowa w art. 184 u.e.r.f.u.s. Bez wpływu na tą konstatację pozostaje sporadyczna obsługa suwnic, którą ubezpieczony wykonywał w spornym okresie w zastępstwie innego pracownika. Ta bowiem również mieści się w katalogu prac opisanych w wykazie A – dział III poz. 86.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do art. 98 k.p.c.

Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył apelacją z 27 czerwca 2014 r.
w całości organ rentowy, zarzucając mu wyłącznie naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 32 ust. 1, 2 i 4, art. 27 i art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przez błędne przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury od 1 września 2013 r., podczas gdy wnioskodawca nie ma prawa do emerytury, gdyż nie spełnia warunków do jej przyznania.

W uzasadnieniu tak sformułowanych zarzutów skarżący podniósł przede wszystkim, że prace wykonywane przez ubezpieczonego (prace ślusarskie) nie zostały wymienione w treści załącznika do cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. Rozporządzenie nie przewiduje bowiem stanowiska pracy określonego jako „ślusarz w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych na wydziałach spawalniczych”, a na takim właśnie stanowisku zgodnie z przedłożonym świadectwem pracy ubezpieczony w (...) S.A. (...) w sporych okresach był zatrudniony. Przywołując wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 5 lutego 2009 r., sygn. akt III AUa 283/08, skarżący wskazał, że wykonywanie pracy polegającej na składaniu elementów konstrukcyjnych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie przesądza o braniu udziału w procesie spawania, ale świadczy o wykonywaniu innych czynności w bezpośrednim sąsiedztwie osób zatrudnionych na stanowisku spawacza. Z tego powodu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W odpowiedzi na apelację M. K. wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i z tego powodu podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny zasadniczo podziela i przyjmuje za własne dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia stanu faktycznego, czyniąc je integralną częścią niniejszych rozważań, ponieważ apelujący nie podnosi zarzutów o charakterze procesowym, skupiając się wyłącznie na zarzucie naruszenia prawa materialnego - art. 32 ust.1,2 i 4, art.27 i art.184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) w związku z § 4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Zgodnie z art. 184 u.e.r.f.u.s. , ubezpieczonemu, urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat ( dla mężczyzn), jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy (tj. do 1 stycznia 1999r.), osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w wymiarze 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, czyli 25 lat. Poza tym, stosownie do treści art. 184 ust. 2 przywołanej ustawy, emerytura przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl § 2 rozporządzenia, okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Nadto praca ta musi być wymieniona w załączniku A lub B do cyt. rozporządzeniu z 7 lutego 1983 r.

Jak wyżej zaznaczono, zarzuty apelacji nie dotyczą naruszenia przepisów prawa procesowego. Prawidłowe skonstruowanie zarzutów apelacji wymaga zaś odróżnienia sytuacji, gdy w sprawie wadliwie ustalono stan faktyczny i to dopiero pociągnęło za sobą błędny proces subsumcji od sytuacji, w której prawidłowo ustalony stan faktyczny oceniono w świetle niewłaściwej normy prawnej. W pierwszym przypadku konieczne jest podniesienie zarzutów natury procesowej zmierzających do wykazania błędnego ustalenia przez sąd stanu faktycznego, a dopiero następnie zarzutów naruszenia prawa materialnego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażany jest pogląd, że ani błędu w subsumpcji nie można skutecznie dowodzić przez kwestionowanie prawidłowości dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych, ani też zwalczanie prawidłowości ustaleń faktycznych nie może się odbywać za pomocą samego tylko zarzutu naruszenia prawa materialnego (wyroki Sądu Najwyższego: z 20 grudnia 2001 r. V CKN 510/00, Lex nr 53098; z 26 września 2002 r., III CKN 466/00, Lex nr 74408; z 19 kwietnia 2006 r., (...), Lex nr 198529, z 21 października 2004 r., V CK 81/04, Lex nr 146340; z 21 listopada2008 r., V CSK 213/08, Lex nr 558628). Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak pod uwagę nieważność postępowania. Szczegółowej wykładni tego przepisu dokonał Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07 (OSNC 2008, Nr 6, poz. 55), w której przyjęto, że sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie - w świetle podniesionych zarzutów naruszenia prawa materialnego, przy braku zarzutów naruszenia prawa procesowego , ustalony stan faktyczny nie jest przedmiotem sporu. Apelujący zarzuca wyłącznie, że do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego niewłaściwie zastosowano normy prawne. Dla porządku zatem należy tylko wskazać, iż Sąd Okręgowy ustalił , że w trakcie zatrudnienia ubezpieczonego w Fabryce (...) S.A. (...) w P. ( od 11 czerwca 1971 r. do 24 października 1972 r., od 4 listopada 1974 r. do 30 września 1975 r. oraz od 10 lutego 1976 r. do 31 grudnia 1998 r. ) w okresie od 17 października 1977 r. do 31 grudnia 1998 r. ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy emerytalnej. Skupiając się na uwzględnionym przez Sąd Okręgowy okresie ( od 17 października 1977 r. do 31 grudnia 1998 r.) , z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał przede wszystkim ( w odróżnieniu od innych zatrudnionych z nim ślusarzy) prace na stanowisku opisanym w dziale XIV (prace różne) poz. 12 – prace polegające na wycinaniu gazowym i spawaniu elektrycznym (sczepianie punktowe składanych elementów stalowych tzw. spawanie wstępne i „na gotowo”) oraz dodatkowo prace polegające na obsłudze urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych ujęte w dziale XIV (prace różne) poz. 18 . Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokument – kopię książeczki spawacza, że w dniu 15 kwietnia 1978r. ubezpieczony zdobył uprawnienia w zakresie spawania elektrycznego w CO2 ( dowód na k.6 akt sprawy). Poza tym w oparciu o zeznania dwóch świadków ustalił, że ubezpieczony pracował przy użyciu spawarki, palnika acetylenowo – tlenowego, szlifierki pneumatycznej oraz młota pneumatycznego. Ubezpieczony wykonywał pracę przy składaniu obudów kopalnianych. Polegało to na dopasowywaniu stalowych elementów konstrukcyjnych przez ich wycinanie palnikiem acetyleno-tlenowym, szlifowanie przyciętych stalowych elementów konstrukcyjnych przy pomocy szlifierki pneumatycznej, sczepianie punktowe składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej tzw. spawanie wstępne oraz czyszczenie spoin spawalniczych przy pomocy młota pneumatycznego. Jak ustalił Sąd Okręgowy , pewne elementy obudów kopalnianych musiały być zespawane „na gotowo”, gdyż później nie było już do nich dostępu. Od 1978r. ten rodzaj prac wykonywał ubezpieczony, gdyż posiadał uprawnienia spawalnicze. Z zeznań świadka J. G., który pracował z wnioskodawcą od 1978r. na wydziale „M-46 Obudowy” na stanowisku ślusarza – brygadzisty, wynika, iż na wydziale odbywało się składanie elementów, częściowe spawanie , opalanie i szlifowanie z użyciem szlifierki pneumatycznej. Świadek J. M. zeznał, że pracował z wnioskodawcą od 4 listopada 1977r. do 2008r. , a ponieważ wnioskodawca miał uprawnienia spawalnicze, dlatego zajmował się w większości spawaniem. W oparciu o powyższe dowody z zeznań dwóch obcych świadków oraz dokumentu w postaci książeczki spawacza Sąd Okręgowy wyciągnął wnioski, że - wbrew zapisom w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym przez pracodawcę, ubezpieczony faktycznie w spornym okresie ( wynoszącym ponad 15 lat ) wykonywał głównie prace przy spawaniu, a nie – prace w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. W rezultacie ustalone przez Sąd Okręgowy czynności pracownicze wykonywane przez M. K. wpisują się
w zakres czynności charakterystycznych dla stanowisk opisanych w dziale XIV (prace różne) poz. 12 – prace polegające na wycinaniu gazowym i spawaniu elektrycznym. Wg ustaleń Sądu Okręgowego, wnioskodawca zajmował się też obsługą szlifierki i młota pneumatycznego oraz sporadycznie obsługą suwnic w zastępstwie innego pracownika i są to stanowiska pracy wskazane w wykazie A, odpowiednio w dziale XIV, poz.18 i dziale III, poz. 86. Dla porządku rozważań warto przypomnieć, że zgodnie z ugruntowaną w tej kwestii linią orzeczniczą Sądu Najwyższego pracownik, który u jednego pracodawcy w tym samym czasie (okresie) wykonywał różne rodzaje pracy w szczególnych warunkach (wymienione w załączniku do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. - wykaz A), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie powinien być pozbawiony uprawnienia do zaliczenia tego okresu do zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganego do emerytury na podstawie art. 32 ust. 1, 2 i 4 u.e.r.f. u.s. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 stycznia 2012 r. w sprawie II UK 103/11, opubl. w LEX nr 1130388). Jako, że ubezpieczony wykonywał prace różnego rodzaju, jednak tylko takie, które mieściły się w przywołanym rozporządzeniu z 7 lutego 1983 r. uznać należy, że prace te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Argumenty apelacji, pozostawiające poza sporem ustalony przez Sąd Okręgowy zakres wykonywanych przez M. K. czynności pracowniczych, nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny podziela pogląd apelującego, że wskazane przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach stanowisko ślusarza zatrudnionego w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych, wskazane w dziale XIV, poz. 12, pkt 18 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, nie uzasadnia zaliczenia spornego okresu do pracy w szczególnych warunkach . Wynika to stąd , że powołane stanowisko w ww. przepisach resortowych nie znajduje swojego odpowiednika w wykazie A, stanowiącym załącznik do obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. Zarzut ten jest jednak o tyle chybiony, że Sąd Okręgowy ten pogląd podziela i z tego powodu nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych dwóch wcześniejszych okresów zatrudnienia u tego samego pracodawcy. Chodzi o zatrudnienie od 11 czerwca 1971r. do 24 października 1972 r., od 4 listopada 1974 r. do 30 września 1975 r. ujęte w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym przez (...) S.A. (...) w P.. W ocenie Sądu pierwszej instancji, ponieważ w ww. okresie wnioskodawca faktycznie pracował na stanowisku ślusarza w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych, nie posiadał uprawnień do spawania, nie ma podstaw, aby okres ten zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 29 stycznia 2008 r. I UK 192/07, OSNP 2009/5-6/79 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 22 października 2013r., III AUa 128/13). Jednakże w niniejszej sprawie stan faktyczny przedstawia się odmiennie, ponieważ Sąd Okręgowy ustalił odmiennie charakter zatrudnienia wnioskodawcy, uznając ,że w latach 1977- 1998 wnioskodawca, w świetle zgromadzonych dowodów, pracował głównie przy spawaniu elementów do obudów górniczych oraz szlifowaniu i czyszczeniu elementów przy użyciu urządzeń wibracyjnych lub udarowych ( str.10-11 uzasadnienia na k.46-47 akt sprawy). A tego ustalenia apelujący nie kwestionuje.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny, uznając, że nie ma podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji, a w rezultacie zaskarżony wyrok sądu pierwszej instancji odpowiada przepisom prawa, działając na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 11 ust. 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.