Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Tatarczyk

Sędzia SO Krystyna Hadryś (spr.)

Sędzia SR (del.) Roman Troll

Protokolant Marzena Makoś

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Województwa (...) Zarządu (...) w K.

przeciwko Gminie J.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju

z dnia 23 września 2014 r., sygn. akt I C 267/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Roman Troll SSO Tomasz Tatarczyk SSO Krystyna Hadryś

UZASADNIENIE

Powód Województwo (...) Zarząd (...) w K. wniósł o zasądzenie od pozwanej Gminy J. kwoty 16.566,03 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo wskazanymi w pozwie.

W uzasadnieniu wskazał, że powoda łączyła z J. K. umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego w J., przy Al. (...) II 5/803, w dniu 21 lutego 2008 r. doszło do ustania stosunku najmu, a w dniu 21 maja 2009 r. Sąd Rejonowy Katowice- Zachód w Katowicach orzekł eksmisję wobec J. K. oraz pozostałych osób zamieszkujących lokal: A. K. (1), W. K. (1), A. K. (2) oraz W. K. (2). Podniósł, że jednocześnie Sąd wstrzymał wykonanie eksmisji do czasu złożenia im przez pozwaną Gminę J. oferty najmu lokalu socjalnego. Wyjaśnił, że wzywał pozwaną do wykonania tego obowiązku nałożonego przez Sąd, ale do dnia złożenia pozwu pozwana tego nie wykonała. Przyznał, że powód cały czas dochodzi zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z przedmiotowego lokalu od dotychczasowej najemczyni, a Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju nakazem zapłaty z dnia 25 listopada 2011 r. zobowiązał ją do zapłaty na rzecz powoda kwoty 2.268,31 zł. Podniósł, że naliczone odszkodowanie odpowiada wysokości czynszu najmu, który właściciel mógłby w tym czasie uzyskać wynajmując przedmiotowy lokal.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Jastrzębiu-Zdroju w dniu 25 lutego 2013 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana podniosła, że powód nie wykazał, co składa się na wysokość żądanego odszkodowania, ani nie przedstawił dowodów potwierdzających wysokość dochodzonego roszczenia. Dodał, że nie może być traktowany jako dowód wydruk komputerowy nazwany „rozrachunki”, który nie został przez nikogo podpisany, a nadto nie dowodzi żadnych istotnych dla sprawy okoliczności, gdyż zawiera nieopisane kwoty oraz dwie daty z których nie wiadomo która dotyczy terminu płatności. Wskazała, że odszkodowanie z tytułu niedostarczenia przez pozwaną lokalu socjalnego dla A. K. (1) jest bezzasadne, gdyż z treści wyroku eksmisyjnego z dnia 21 maja 2010 r. wynika, że A. K. (1) nie przysługiwało uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, tym samym nie było przeszkód do jej eksmisji a kwota dochodzonego odszkodowania powinna być w związku z tym o 1/5 niższa. Wskazała, że powód nie wykazał w jakiej części został już zaspokojony przez osoby korzystające z lokalu. Podkreślił, że brak jest także związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem sprawczym a powstaniem szkody.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju umorzył postępowanie w zakresie żądania kwoty 12.485,89 zł, w pozostałym zakresie oddalił powództwo; zasądził od powoda Województwa (...) Zarządu (...) w K. na rzecz pozwanej Gminy J. kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Orzeczenie to zapadło przy ustaleniu, że w dniu 2 lipca 2007 r. zawarto umowę najmu pomiędzy (...) Zarządem (...) jednostka budżetowa Województwa (...) z siedzibą w K., a J. K.. Do zamieszkiwania w lokalu uprawnieni byli także: W. K. (1), A. K. (1), A. K. (2) i W. K. (2). Wyrokiem Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach z dnia 21 maja 2009 r. sygn. akt I C 314/09 nakazano pozwanym J. K., W. K. (1), A. K. (1), A. K. (2) i W. K. (2) opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w J. w budynku przy ul. (...) II 5. Orzeczono, że J. K., W. K. (1), A. K. (2) i W. K. (2) przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, zaś A. K. (1) takie uprawnienie nie przysługuje. Wstrzymano wykonanie pkt 1 wyroku odnośnie J. K., W. K. (1), A. K. (2) i W. K. (2) do czasu złożenia przez Miasto J. w/o sobom oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Powód wzywał pozwaną do wykonania obowiązku nałożonego przez Sąd tj. złożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pozwana informowała powoda, iż oczekuje na wolny przydział lokalu socjalnego dla rodziny K.. Pismami z dnia 6 lipca 2011 r. i 23 sierpnia 2012 r. powód wzywał pozwaną do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie przez J. K., W. K. (1), A. K. (2) i W. K. (2) z lokalu mieszkalnego, w związku z niezapewnieniem przez pozwaną lokalu socjalnego. Pozwana składała powodowi propozycję ugody w tym, z uwagi na brak lokali socjalnych, możliwość wzięcia w najem od powoda lokalu, w którym mieszkała rodzina K., przedkładając projekt tej umowy. Powód nie zgodził się na tę propozycję.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód sporządził wykaz należności J. K. na łączną kwotę 16.566,03 zł. Powód księgował należności rodziny K. w ten sposób, że każdy miesiąc księgowania obejmował 3 pozycje: pierwsza pozycja dotyczyła zużycia wody, ścieków i śmieci, druga - mediów: gaz, centralne ogrzewanie, ewentualne korzystanie z dźwigu, trzecia - czynszu. Pierwsze trzy pozycje na rozrachunkach księgowane dowodami PK dotyczyły należności odsetkowych od tych należności, które zostały wcześniej zapłacone przez rodzinę K.. Na rozrachunku w miesiącu styczniu 2011 r. są 4 pozycje co było związane z zmianą stawek podatku VAT. Dokonywano odręcznych zapisków na poszczególnych kartach rozrachunków uwzględniając dokonywane wpłaty na poczet należności. Powód po uzyskaniu tytułów wykonawczych, wszczął przeciwko byłym lokatorom - J. K., W. K. (1) i A. K. (3) (K.) postępowania egzekucyjne celem wyegzekwowania należności z tytułu bezumownego korzystania z lokalu wyliczone przez Sąd Rejonowy.

Bezspornym w sprawie było nieprzedstawienie J. K., W. K. (1), A. K. (2) i W. K. (2) przez pozwaną oferty najmu lokalu socjalnego. Spór pomiędzy stronami dotyczył zasadności domagania się przez powódkę odszkodowania oraz jego wysokość.

Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd Rejonowy do przekonania, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd wskazał, że jak wynika z okoliczności niniejszej sprawy, powódka uzyskuje od byłych lokatorów świadczenia wynikające z obowiązków, o którym mowa w art.18 ust. 1 i 3 u.o.p.l., bowiem uzyskała przeciwko obowiązanym tytuły wykonawcze, których wykonania skutecznie dochodzi w drodze egzekucji. Powódka nie powoływała się przy tym na uszczerbek w wysokości różnicy między majątkiem, jaki miałaby, gdyby dysponowała lokalem swobodnie, a majątkiem jaki ma, nie mogąc lokalem swobodnie dysponować, a jedynie na szkodę wynikając z niewywiązywania się z obowiązków, o którym mowa w art.18 ust. 1 i 3 ustawy. Nie sposób zatem przyjąć, że powódka ponosiła szkodę w związku z niedostarczeniem przez pozwaną lokalu socjalnego, skoro obowiązki wynikające z art.18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. są wykonywane wraz z odsetkami za opóźnienie w płatności.

Biorąc jednak pod uwagę, iż odpowiedzialność odszkodowawcza gminy za niedostarczenie lokalu socjalnego, oparta na art. 417 § 1 k.c., leży w interesie właścicieli lokali, których interesy bez takiej odpowiedzialności gminy byłyby w istocie pozbawione rzeczywistej ochrony, w ocenie Sądu Rejonowego interes powódki nie wymaga ochrony z uwagi na prowadzoną skutecznie egzekucję przeciwko byłym lokatorom, zmierzającą do uzyskania całości świadczeń dochodzonych od gminy niniejszym powództwem. Wskazał, że właściciel uzyskał naprzód skuteczną ochronę w drodze roszczenia, o którym mowa w art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. skierowanego przeciwko byłemu lokatorowi i istnieją praktyczne szanse na realizację tego roszczenia, to nie ma potrzeby zapewniania właścicielowi ochrony, opartej na art. 417 § 1 k.c. - roszczenia odszkodowawczego skierowanego przeciwko gminie. W ocenie Sądu pierwszej instancji roszczenie powoda należy ocenić w świetle art. 5 k.c. jako sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i jako takie niekorzystające z ochrony. Nawet jednak w przypadku zaistnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej, roszczenie nie mogłoby zostać uwzględnione ze względu na niewykazanie go co do wysokości, gdyż wobec zakwestionowania przez pozwaną wysokości roszczenia, to na powodzie ciążył obowiązek wykazania jakie kwoty składają się na dochodzoną pozwem kwotę. Sąd merita uznał, że powód winien wykazać w jakiej wysokości i za jaki okres ponosił za osoby zamieszkujące w lokalu na rzecz dostawców usług opłaty, tymczasem na dowód wysokości roszczenia przedłożył sporządzony przez siebie dokument nazwany „rozrachunki”, z którego treści w żaden sposób powyższych okoliczności wywieść nie można, mający jedynie znaczenie dokumentu prywatnego.

Wobec treści oświadczenia powoda o częściowym cofnięciu pozwu, Sąd w pkt 2 wyroku umorzył postępowanie co do kwoty 12.485,89 zł na podstawie art. 203 § 1 kpc w zw. z art. 355 § 1 i 2 kpc uznając zgodnie z art. 203 § 4 kpc, iż nie jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 203 § 2 k.p.c. Odnośnie kosztów procesu w zakresie umorzonego postępowania, Sąd zważył, że przyczyną cofnięcia powództwa w niniejszej sprawie było zaspokojenie roszczenia powoda przez dłużnika – rodzinę K., nie można zatem mówić o spełnieniu roszczenia już po wytoczeniu powództwa przez pozwanego. Dlatego w ocenie Sądu brak było podstaw do odstąpienia od reguły wynikającej z art. 203 § 2 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód zaskarżając go w części co do pkt. 2 i 3, wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie wyrokiem od pozwanego na rzecz powoda kwoty 4.080,14 zł z ustawowymi odsetkami i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznani przez Sąd I instancji.

Zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, a to art. 233§ 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę oraz brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że powód w toku procesu nie wykazał istnienia szkody związku z niedostarczeniem przez pozwanego lokalu socjalnego podczas gdy z przeprowadzonych dowodów, w tym wydruku rozliczeniowo-księgowego powoda oraz zeznań świadka A. W. jednoznacznie wykazana została wysokość szkody jaką powód doznał w związku z niedostarczeniem przez pozwanego lokalu socjalnego oraz art. 98 k.p.c. w zw. z art. 203§ 2 k.p.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie mające wpływ na wynik sprawy i brak uznania, że cofnięcie powództwa nastąpiło w wyniku dokonania zapłaty po wytoczeniu powództwa, zaś w dacie wytoczenia powództwa ochrona roszczenia była uzasadniona, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego orzeczenia o kosztach postępowania. Ponadto zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 5 k.c. poprzez uznanie, że roszczenie powoda wobec pozwanego z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego jest sprzeczne ze społeczno gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, podczas gdy roszczenie powstałe na podstawie art. 18 ust.3 ustawy o ochronie praw lokatorów stanowi zobowiązanie in solidum i powód w zakresie niezaspokojonym uprawniony jest do dochodzenia zapłaty wobec wszystkich zobowiązanych; a to art. 18 ust.5 ustawy o ochronie praw lokatorów, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, ż powód nie doznał szkody w rozumieniu tego przepisu, albowiem nie doszło do uszczerbku w wysokości różnicy między majątkiem, jaki miałby, gdyby dysponowała lokalem swobodnie, a jaki ma, nie mogąc lokalem dysponować, zaś obowiązki wynikające z art. 18 ust. 1i 3 w/w ustawy wykonywane wraz z odsetkami podczas, gdy art. 18 ust.3 w/w ustawy stanowi zobowiązanie in solidum i powód w zakresie niezaspokojonym uprawniony jest do dochodzeni zapłaty wobec wszystkich zobowiązanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela w całości i uznaje za swoje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, ponieważ ustalenia te znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Orzekając Sąd Rejonowy nie uchybił zasadom logicznego rozumowania, ani też doświadczenia życiowego. Wnioski Sądu pierwszej instancji, co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych w sprawie, a zaoferowanych przez obie strony.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa procesowego objętego regulacją art. 233 k.p.c., stwierdzić należy, że stanowisko prezentowane w apelacji w zasadzie nie można określić jako zarzut, lecz polemikę z ustaleniami zaskarżonego wyroku. W ocenie Sądu Odwoławczego skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, natomiast apelujący nie wykazał aby Sąd meriti dopuścił się powyższych naruszeń, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające wyłącznie przekonanie skarżącego o innej niż przyjął Sąd Rejonowy wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu, a z takim sformułowaniem treści apelacji mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Przede wszystkim wskazać należy, iż zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. stanowi polemikę z prawidłowymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd pierwszej instancji, a materiał dowodowy w postaci wydruku rozliczeniowo – księgowego przedstawionego przez stronę powodową i zeznań świadka A. W. nie mógł stanowić podstawy do uznania, iżby powód wykazał swoje twierdzenia w rozumieniu art. 6 k.c.

Sąd Odwoławczy uznał za zasadne wskazać, iż stosownie do art. 6 k.c. powód jako strona inicjująca postępowanie sądowe, występująca z żądaniem zapłaty odszkodowania zobligowany był do udowodnienia jego zasadności i wysokości. Wynika to wprost z treści tego przepisu i nie budzi wątpliwości interpretacyjnych, gdy odniesie się zasady prawa materialnego do procesowego uregulowania w art. 232 k.p.c. W tej sytuacji zaofiarowany przez powoda dowód, w postaci wydruku rozliczeniowego, będącego jedynie dokumentem prywatnym, nie mógł zostać uznany za spełniający wymagania art. 6 k.c. a może być potraktowany wyłącznie jako stanowisko tej strony procesowej, w sytuacji braku przyznania wskazanych przez nią okoliczności przez przeciwnika procesowego.

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2012 r. w sprawie I CSK 25/12, dokument prywatny jest dowodem tego, że osoba podpisująca ten dokument złożyła oświadczenie w nim zawarte, a nie tego, że miały miejsce podane w nim fakty. Podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie I ACa 486/12, wskazał, że dokument prywatny jest natomiast jednym z dowodów wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak, jak wszystkie inne dowody. Nie korzysta przy tym z domniemania prawdziwości zawartych w nim oświadczeń i w związku z tym każda osoba mająca interes prawny może twierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu.

Pozwana zaprzeczyła prawdziwości oświadczeń zawartych w rozliczeniu przedłożonym przez powoda, a powód na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego nie przedstawił żadnych innych wniosków dowodowych potwierdzających ponoszenie przez niego wskazanych w rozliczeniu opłat za przedmiotowe mieszkanie, a więc wykazujących wysokość dochodzonego roszczenia.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów podniesionych w apelacji wskazać należy, iż art. 5 k.c. ujęty w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji stanowi wyłącznie element współuczestniczący w ocenie materiału dowodowego, a okoliczności które Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przy ocenie roszczenia co do zasady- wobec treści art. 5 k.c. - nie mogą wpłynąć na wyłączenie odpowiedzialności pozwanej w oparciu o art.18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów. Wskazać należy, iż mimo trafnego stanowiska apelującego co do nieprawidłowego zastosowania art. 5 k.c., zarzut ten nie mógł spowodować zmiany zaskarżonego orzeczenia wobec nie wykazania przez powoda wysokości dochodzonego roszczenia. Powód powinien wykazać w jakiej wysokości i za jakie okresy faktycznie pozbawiony został wartości majątkowych jakie mógłby uzyskać, gdyby dysponował wolnym lokalem aktualnie zajmowanym przez osoby, którym pozwana winna zapewnić lokal socjalny, a także czy i w jakim zakresie kwotowym przebywanie w przedmiotowym lokalu tych osób skutkowało za okres sporny szkodą powoda pozostającą w związku przyczynowym z takim pobytem. W ocenie Sądu Okręgowego sposób określenia wysokości szkody wyrażony w art.18 ust. 1 i 3 w/w ustawy w nie jest tożsamy z odpowiedzialnością odszkodowawczą wyrażoną w ust.5 wskazanego przepisu, a okoliczności, które mają stanowić faktyczną podstawę oceny poszczególnych roszczeń w stosunku do osób zajmujących lokal bez tytułu prawnego po wypowiedzeniu umowy najmu określone w art. 18 ust. 1 i 3 w/w ustawy nie są tożsame z okolicznościami stanowiącymi podstawę określenia odszkodowania, które nie zostały zdefiniowane w art. 18 ust. 5 w/w ustawy, odsyłającej do pojęcia odszkodowania i jego zakresu w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

Dlatego oddalenie w tym zakresie przez Sąd Rejonowy żądania powoda należało uznać za prawidłowe, jako zgodne z prawidłowo dokonanymi ustaleniami faktycznymi w sprawie. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że kwestia ponoszenia przez powoda wydatków związanych chociażby z opłatami eksploatacyjnymi lokalu, nie została przez niego wykazana co do wysokości, wobec czego uznać należało, iż powód nie wykazał swojego roszczenia w rozumieniu art. 6 k.c.

Treść przepisu art. 232 k.p.c. w sposób jednoznaczny kształtuje obowiązki stron procesu, przerzucając na strony procesowe odpowiedzialność za wynik procesu cywilnego. Dlatego strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego i w niniejszej sprawie brak jest obowiązku działania sądu z urzędu. Utrwalone orzecznictwo sądów – w tym Sądu Najwyższego – w sposób jednoznaczny wskazuje, że dopuszczenie z urzędu dowodu jest prawem nie obowiązkiem sądu, a przede wszystkim nie może zastąpić bezczynności strony, gdyż takie działanie prowadziłoby do naruszenia zasady kontradyktoryjności. W literaturze stwierdza się, że sąd ma obowiązek działania z urzędu, jeżeli za tym przemawia interes publiczny. W sprawie niniejszej brak było podstaw do działania sądu z urzędu.

W ocenie Sądu Odwoławczego zarzut naruszenia art. 98 k.p.c. w związku z art. 203 par.2 k.p.c. także nie może zostać uwzględniony. Proces w niniejszej sprawie toczy się pomiędzy danymi stronami i w zakresie zaspokojenia roszczeń wynikających z tytułu odszkodowania określonego art. 18 ust. 5 powyżej wskazanej ustawy. Nie może być utożsamiany z płatnościami, które obciążają osoby trzecie, nie stanowiące stron postępowania, i w zakresie należności objętych innym stosunkiem prawnym, wynikającymi z uregulowania prawnego ust. 1 i 3 art. 18 tej ustawy. W tej sytuacji uiszczenie jakiejkolwiek należności rozliczanej przez powoda w ramach stosunku prawnego z innej podstawy faktyczno- prawnej nie może być przypisane stronie pozwanej jako zaspokojenie roszczenia w toku postępowania sądowego. Trafnie zatem Sąd Rejonowy zastosował zasady statuowane art. 203 k.p.c., bowiem nie zachodziły podstawy do oceny odmiennej w zakresie cofniętego przez powoda części swojego roszczenia objętego pozwem.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację powoda jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c. i przy zastosowaniu w zw. z § 6 pkt.3 w związku z § 12 ust. 1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR(del.)Roman Troll SSO Tomasz Tatarczyk SSO Krystyna Hadryś