Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 686/14

UZASADNIENIE

P. K. został oskarżony o to, że:

w latach 2005 i 2006, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. (...) R. ul. (...)w zakresie sprzedaży nowego i używanego sprzętu komputerowego oraz świadczenia usług związanych z komputerami i informatyką, podawał nieprawdę w deklaracjach dla podatku od towarów i usług - (...), składanych za poszczególne miesiące, w tym za grudzień 2006 r. dnia 24.01.2007 r. do Urzędu Skarbowego, tj. nie wykazywał obrotów ze sprzedaży towarów za pośrednictwem Internetu oraz należnego podatku VAT: za 2005 r. obroty 653.086,04 zł i podatek należny 143.678,96 zł, za 2006 r. obroty 146.651,64 zł i podatek należny 32.263,36 zł oraz bezzasadnie obniżał podatek należny o podatek naliczony wynikający z faktur dotyczących zakupu paliwa, nie dokumentujących faktycznie dokonanych czynności na kwotę łączną 14.079,66 zł, powyższe nastąpiło w związku z nierzetelnym prowadzeniem rejestrów sprzedaży VAT, naruszono przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 2 ust. 1, art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11.03.2004 r o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54 poz. 535 ze zm.), art. 193 § 2 Ordynacji Podatkowej (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r, Nr 8, poz. 60 ze zm.), przez co uszczuplił podatek od towarów i usług o kwotę łączną 189,387 zł, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 61 § 1 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 10 września 2014 roku w sprawie VI K 10/14 ( po ponownym rozpoznaniu sprawy ):

1)  oskarżonego P. K. w miejsce zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w latach 2005 i 2006, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. (...) R. ul. (...)w zakresie sprzedaży nowego i używanego sprzętu komputerowego oraz świadczenia usług związanych z komputerami i informatyką, podawał nieprawdę w deklaracjach dla podatku od towarów i usług - (...), składanych za poszczególne miesiące, w tym za grudzień 2006 r. dnia 24.01.2007 r. do Urzędu Skarbowego, tj. nie wykazywał obrotów ze sprzedaży towarów za pośrednictwem Internetu oraz należnego podatku VAT: za 2005 r. obroty 653.086,04 zł i podatek należny 143.678,96 zł, za 2006 r. obroty 146.651,64 zł i podatek należny 32.263,36 zł , a powyższe nastąpiło w związku z nierzetelnym prowadzeniem rejestrów sprzedaży VAT i naruszało przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 2 ust. 1, art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11.03.2004 r o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54 poz. 535 ze zm.), art. 193 § 2 Ordynacji Podatkowej (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r, Nr 8, poz. 60 ze zm.), przez co uszczuplił podatek od towarów i usług o kwotę łączną 175.307,00 ( sto siedemdziesiąt pięć tysięcy trzysta siedem) złotych, czym wyczerpał dyspozycję art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 56§ 2 kks i art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 7 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny, przyjmując, iż wysokość jednej stawki równoważna jest kwocie 50 złotych;

2)  zwolnił oskarżonego P. K. od obowiązku zwrotu kosztów sądowych w całości.

Apelacje na od powyższego wyroku wnieśli prokurator i obrońca oskarżonego.

Prokurator zaskarżył wyrok w całości wyrok na niekorzyść oskarżonego.

Wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia , w szczególności art. 399kpk w postaci braku uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu poprzez przyjęcie, iż oskarżony wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 56§2kks, uniemożliwiając w ten sposób ustosunkowanie się stron, w szczególności oskarżyciela publicznego do tej zmiany przed zamknięciem przewodu sądowego, w szczególności w zakresie wyeliminowania z opisu czynu wartości zobowiązania podatkowego z tytułu zakupu paliwa przez firmę PHU (...), co w efekcie skutkowało pomniejszeniem wartości całkowitego uszczuplenia zobowiązania podatkowego i przypisaniem oskarżonemu przestępstwa w formie uprzywilejowanej z art. 56§2kks

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia , w szczególności art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnych ocen i wyciągnięcie błędnych wniosków, nie znajdujących oparcia w całokształcie okoliczności ujawnionych w toku postępowania, polegających na uznaniu za istotne, wyłącznie dowodów z zeznań świadków, przy jednoczesnym wskazaniu, iż ustalenia swe sąd poczynił między innymi na podstawie dowodów z dokumentów, które uznał za wiarygodne, w ten sposób, że nie odniósł się do tych dowodów w uzasadnieniu i nie wyjaśnił dlaczego przedłożył dowód z zeznań świadków nad dowody z dokumentów, tym samym nie biorąc pod uwagę dowodów materialnych w postaci dokumentów wskazujących na inny niż ustalony przez Sąd przebieg zdarzeń przemawiających na niekorzyść oskarżonego, przy czym taka niekompletność i niespójność uzasadnienia uniemożliwia jego kontrolę instancyjną

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na niesłusznym przyjęciu, iż zebrany w sprawie i ujawniony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu P. K. uszczuplenia podatku z tytułu zakupu paliwa przez firmę PHU (...) na kwotę 14.079,66zł w wyniku czego Sąd niesłusznie zmniejszył wartość uszczuplonego podatku, gdy w rzeczywistości zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności rzeczowy, potwierdza sprawstwo oskarżonego także i w tym zakresie

-obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 56§lkks poprzez błędne wyliczenie wartości uszczuplenia zobowiązania podatkowego kwalifikującego czyn zarzucony P. K. z art. 56§2kks, albowiem przy wyliczeniu „małej wartości” na kwotę 171 820,00zł sąd przyjął kwalifikacje prawną czynu z art. 56§2kks przy przyjęciu kwoty 175 307zk a więc o prawie 4 tysiące większej niż wyliczona maksymalna kwota „małej wartości” , w wyniku czego czyn zarzucony P. K. winien być zakwalifikowany jednak z art. 56§lkks

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. - w szczególności:

- art. 394 § 2 k.p.k. w zw. z art. 393 § 1-4 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez:

1. wyłącznie zbiorcze ujawnienie i zaliczenie w poczet materiału dowodowego bez odczytywania dokumentów, protokołów i innych składników z akt postępowania kontrolnego spraw Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł.- tj. znak (...)i znak (...) - a zaniechanie ujawnienia i zaliczenia w poczet materiału dowodowego konkretnie nazwanych i wskazanych poszczególnych dokumentów znajdujących się w tychże aktach, podczas gdy zaliczyć w poczet materiału dowodowego można wyłącznie konkretne, nazwane i wskazane, poszczególne dokumenty z akt danej sprawy, w konsekwencji czego nie sposób uznać, iż sąd I instancji ujawnił całokształt okoliczności będących później podstawą wydania wyroku wobec nieprawidłowego przeprowadzenia dowodów dopuszczonych z ww. akt w toku rozprawy głównej;

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez:

1)  oparcie rozstrzygnięcia na dokumentach, protokołach i innych składnikach znajdujących się w aktach postępowania kontrolnego spraw Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł.- tj. znak (...)i znak (...) - pomimo ich nieujawnienia na rozprawie głównej na skutek nieprawidłowego ich przeprowadzenia poprzez wyłącznie zbiorowe ich zaliczenie w poczet materiału dowodowego w toku przewodu sądowego na rozprawie głównej, podczas gdy podstawą czynienia ustaleń faktycznych może być tylko i wyłącznie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, wynikających z uwzględnienia i wykorzystania wyłącznie prawidłowo przeprowadzonych dowodów;

2)  oparcie swojego rozstrzygnięcia również o treść zeznań świadka S. K., w szczególności w zakresie ustalenia kto utrzymywał kontakt z klientami, jeździł po towar, a także zamawiał i wysyłał towar i wyciągnięciu na podstawie tychże zeznań wniosków oraz ustaleń faktycznych niekorzystnych dla oskarżonego, w sytuacji gdy sąd I instancji nie ujawnił w toku rozprawy głównej tychże zeznań, podczas gdy podstawą do czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie może być wyłącznie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej;

- art. 186 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez:

- błędne przyjęcie, iż świadkowi S. K. przysługiwało prawo do odmowy złożenia zeznań w niniejszej sprawie na obecnym etapie postępowania - tj. po uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania - pomimo iż świadek przy poprzednim rozpoznawaniu niniejszej sprawy nie skorzystała z tegoż prawa składając wówczas zeznania przed sądem, podczas gdy świadek może skorzystać z prawa do odmowy składania zeznań najpóźniej przed rozpoczęciem pierwszego zeznania w postępowaniu sądowym, a w szczególności nie może skorzystać z takiego prawa dopiero podczas pierwszego przesłuchania mającego miejsce po uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, w sytuacji gdy uprzednio w toku postępowania sądowego przed uchyleniem wyroku świadek z takiego prawa nie skorzystała, co doprowadziło do zaniechania przesłuchania świadka S. K. w sytuacji gdy zeznania tegoż świadka są istotne i niezbędne dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, co spowodowało zatem istotne ograniczenie oskarżonemu prawa do obrony, w szczególności wobec niemożności uzyskania od tegoż świadka istotnych okoliczności w zakresie prowadzenia kont imperial oraz endrjuwoj na portalu allegro.pl, zadawania niezbędnych pytań ww. świadkowi, czy też ewentualnego ustosunkowania się do wskazanych przez tego świadka okoliczności, a w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, iż oskarżony prowadził działalność na portalu allegro.pl za pośrednictwem kont imperial i endrjuwoj, a nie świadek S. K., podczas gdy przeprowadzenie tegoż dowodu prowadziłoby, a co najmniej mogłoby prowadzić do przeciwnego wniosku;

- art. 174 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez:

1. zastąpienie treścią pism (w tym również w formie wiadomości mailowej) zawierających informacje uzyskane od kontrahentów, którzy nabywali towar na portalu allegro.pl od osoby prowadzącej sprzedaż za pośrednictwem kont imperial i endrjuwoj, stanowiących odpowiedzi na zapytania kierowane ze strony (...) w Ł. w toku postępowania przygotowawczego dowodu z zeznań tychże świadków, pomimo iż dowodu z zeznań świadków nie wolno zastępować treścią takich pism;

2. zastąpienie wyjaśnień oskarżonego treścią pism w zakresie wskazania jakie konta oskarżony użytkował na portalu allegro.pl, a także jaki numer rachunku bankowego posiadał, podczas gdy wyjaśnień oskarżonego nie wolno zastępować treścią jego pisma;

- art. 394 § 2 k.p.k. w zw. z art. 393 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez:

1. oparcie swojego rozstrzygnięcia na pismach oraz wiadomościach mailowych stanowiących informacje uzyskane przez (...) w Ł., w toku niniejszego postępowania od kontrahentów, którzy nabywali towar na portalu allegro.pl od osoby prowadzącej sprzedaż za pośrednictwem kont imperial oraz endrjuwoj, a także na pismach oskarżonego, w których udzielił on odpowiedzi na zapytania (...) w Ł., podczas gdy dokumenty te nie tylko nie zostały prawidłowo ujawnione w toku rozprawy głównej, ale nadto nie mogły zostać ujawnione (poprzez ich odczytanie lub bez ich odczytywania) w toku rozprawy głównej, albowiem stanowią one dokumenty prywatne, które nie zostały sporządzone poza niniejszym postępowaniem karnym, lecz w jego toku oraz dla celów tego postępowania, a takowych dokumentów nie wolno ani odczytywać, ani ujawniać bez odczytywania na rozprawie głównej, w konsekwencji czego nie mogą stanowić dowodu i być podstawą do czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, co doprowadziło do oparcia rozstrzygnięcia przez sąd I instancji na okolicznościach, których nie można ujawniać w toku rozprawy głównej, a w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, iż oskarżony prowadził działalność na portalu allegro.pl posługując się kontami imperial oraz endrjuwoj;

-art. 8 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez:

1. brak samodzielnego poczynienia ustaleń faktycznych przez sąd I instancji w zakresie dotyczącym prowadzenia przez oskarżonego działalności na portalu allegro.pl za pośrednictwem kont imperial i endrjuwoj i oparciu się na ustaleniach poczynionych w tym zakresie w postępowaniu administracyjnym przez organy administracyjne, a także na skopiowaniu w znacznej części uzasadnienia poprzedniego, uchylonego wyroku sądu I instancji, podczas gdy sąd winien samodzielnie poczynić ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie, tym bardziej, iż pewne okoliczności nieznane w postępowaniu administracyjnym wynikające, w szczególności z zeznań świadka A. W. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego nie były znane organom w postępowaniu administracyjnym, a nadto część z tych okoliczności również w postępowaniu sądowym toczącym się przed ostatnim uchyleniem wyroku sądu I instancji w niniejszej sprawie;

- art. 366 § 1 k.p.k. i art. 167 k.p.k. poprzez brak podjęcia jakichkolwiek prób zweryfikowania twierdzeń oskarżonego, w zakresie wskazania przyczyn zamieszczenia informacji na portalu allegro.pl w zakresie aukcji prowadzonych za pośrednictwem ww. kont, a w szczególności zaniechanie wezwania i przesłuchania w charakterze świadków osób, które miały nabyć za pośrednictwem tychże aukcji poszczególne przedmioty (wobec zakazu określonego w art. 174 k.p.k.), czy też zaniechanie wezwania świadków będących pracownikami oskarżonego, w tym tych, którzy zostali przesłuchani w toku postępowania przygotowawczego, co skutkowało bezzasadną odmową dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego w ww. zakresie, a w konsekwencji błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na przyjęciu, iż oskarżony prowadził sprzedaż internetową na portalu allegro.pl za pośrednictwem kont imperial oraz endrjuwoj.

Niezależnie od powyższych uchybień - z ostrożności procesowej skarżący zarzucił naruszenie następujących przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. w szczególności:

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez:

1.całkowite pominięcie treści zeznań świadka A. W. (2) złożonymi na rozprawie głównej w dniu 04 czerwca 2014 r., w szczególności w zakresie uzasadnienia przyczyny braku wskazania na osobę S. K. przez świadka podczas składania zeznań w postępowaniu przygotowawczym oraz okoliczności założenia konta na portalu allegro.pl, podczas gdy przedmiotem wyroku, w tym oceny poszczególnych dowodów może być wyłącznie całokształt okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy głównej - co skutkowało dowolną, błędną oceną zeznań tegoż świadka poprzez uznanie ich za niewiarygodne w zakresie wskazania na S. K. jako osobę, na której prośbę oskarżony miał założyć konto endrjuwoj na portalu allegro.pl oraz na brak związku pomiędzy tymże faktem, a osobą P. K., a także dowolną, błędną oceną wyjaśnień oskarżonego w zakresie wskazania, iż w rzeczywistości działalność na portalu allegro za pośrednictwem konta endrjuwoj prowadziła S. K., podczas gdy świadek ten w sposób logiczny - w tym również znajdujący oparcie w protokole przesłuchania tegoż świadka w postępowaniu przygotowawczym - wyjaśnił przyczyny braku wskazania na okoliczności wskazujące na S. K. jako osobę, na której prośbę świadek założył konto na portalu allegro.pl, a nadto zeznania te korelują z wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie wskazania na osobę S. K. jako faktycznie prowadzącą działalność na portalu allegro.pl za pośrednictwem konta endrjuwoj, a co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, iż oskarżony prowadził sprzedaż na portalu allegro.pl posługując się kontem endrjuwoj, podczas gdy całokształt okoliczności ujawnionych (w sposób prawidłowy) w toku rozprawy głównej nie pozwala na poczynienie takiego ustalenia.

-art. 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania wyrażającą się w:

1. bezzasadnej odmowie dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego odnośnie braku prowadzenia przez oskarżonego działalności na allegro.pl za pośrednictwem kont endrjuwoj oraz imperial, a jedynie udzielanie pomocy żonie S. K. w tym zakresie oraz odnośnie wskazanych przyczyn zamieszczenia danych dotyczących firmy oskarżonego na aukcjach internetowych prowadzonych w ramach ww. działalności - tj. iż stanowiło to wyłącznie reklamę swojej firmy oraz jednocześnie miało na celu wzbudzać zaufanie do zamieszczanych ofert - podczas gdy takie wyjaśnienia oskarżonego należy uznać w pełni za logiczne, albowiem podejmowanie takich działań miało na celu zwiększenie zainteresowania zamieszczonymi ofertami oraz jednocześnie firmą oskarżonego, a przez to zwiększenie sprzedaży zarówno u oskarżonego oraz S. K., co w konsekwencji pozwala na przyjęcie, iż wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stanowią - co najmniej - równie logiczną i prawdopodobną wersję, jak wersja przyjęta przez sąd i instancji - tj. odnośnie rzeczywistego prowadzenia przez oskarżonego działalności na portalu allegro.pl za pośrednictwem ww. kont - wobec braku dowodów mogących skutecznie podważyć wersję przedstawioną przez oskarżonego - tj. świadczących o tym, iż taka wersja jest niemożliwa lub możliwa jedynie czysto hipotetycznie - a nadto wobec spójności przedstawionej wersji przez oskarżonego z zeznaniami świadka A. W. (2),

2. bezzasadnej odmowie dania wiary zeznaniom świadka A. W. (2) odnośnie założenia konta na portalu allegro.pl na dane tegoż świadka wyłącznie przez S. K., podczas gdy świadek ten podczas swoich ostatnich zeznań złożonych na rozprawie głównej w sposób logiczny wyjaśnił przyczyny dlaczego fakt ten ujawnił dopiero na etapie postępowania sądowego, które to tłumaczenie nadto znajduje odzwierciedlanie w treści protokołu z przesłuchania tegoż świadka w postępowaniu przygotowawczym, a w szczególności w sposobie i treści zadawanych wówczas pytań temu świadkowi przez prowadzącego przesłuchanie, a nadto zeznania tegoż świadka znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, a brak jest innego dowodu, który mógłby skutecznie podważyć treść zeznań złożonych przez tego świadka na etapie postępowania sądowego;

3.bezzasadnym przyjęciu, Iż za uznaniem, że to oskarżony faktycznie prowadził działalność za pośrednictwem ww. kont na portalu allegro.pl świadczy fakt braku posiadania przez S. K. zarejestrowanej działalności gospodarczej oraz nie odprowadzania przez nią należności publicznoprawnych, podczas gdy doświadczenie życiowe wskazuje, iż prowadzenie działalności w tzw. „szarej strefie" jest dość powszechną praktyką na polskim rynku;

4. bezzasadnym przyjęciu i to w stopniu rażącym, iż za uznaniem, że to oskarżony faktycznie dokonywał sprzedaży na portalu allegro.pl za pośrednictwem ww. kont świadczy fakt nie ujawnienia przez S. K. na etapie postępowanie przygotowawczego, iż to ona faktycznie tą działalność prowadziła, podczas gdy świadek ta na etapie postępowania przygotowawczego odmówiła odpowiedzi na wszystkie zadane jej pytania korzystając z przysługującego jej uprawnienia procesowego;

5. bezzasadnym przyjęciu, iż sam fakt umieszczenia danych na aukcjach prowadzonych za pośrednictwem ww. kont internetowych dotyczących firmy oskarżonego w postaci numeru telefonu, treść komentarzy, zamieszczona odpowiedź z danymi oskarżonego ( nie podpisana jednak własnoręcznie przez oskarżonego) w powiązaniu z innymi okolicznościami takimi jak karty gwarancyjne, czy też zarejestrowanie loginu imperial na oskarżonego w okresie od 13.04.2005 r. do 11.11.2005 r. i od dnia 15.11.2005 r. do dnia 19.08.2006 r. bezsprzecznie świadczą, iż to P. K. prowadził działalność na ww. portalu za pośrednictwem ww. kont, podczas gdy ww. okoliczności mogą równie dobrze świadczyć wyłącznie o tym, iż w ten sposób oskarżony faktycznie wyłącznie reklamował swoją firmę oraz wzbudzał zaufanie do ofert swojej żony, wobec braku dowodów przemawiających za przyjęciem, iż taka wersja jest nielogiczna i wyłącznie czysto teoretyczna,

6. bezzasadnym przyjęciu, iż za przyjęciem prowadzenia przez oskarżonego działalności za pośrednictwem ww. kont na portalu allegro.pl świadczy również fakt zarejestrowanie loginu imperial na oskarżonego w okresie od 13.04.2005 r. do 11,11.2005 r. i od dnia 15.11.2005 r. do dnia 19.08.2006 r., podczas gdy - w szczególności - login endrjuwoj był wyłącznie zarejestrowany na świadka A. W. (2), więc osobę która jak ustalił sąd I instancji nie użytkowała tegoż konta, co oznacza, iż taka okoliczność nie może skutecznie podważać twierdzeń oskarżonego odnośnie rzeczywistego prowadzenia działalności za pośrednictwem ww. kont przez S. K., powyższe doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, iż oskarżony prowadził sprzedaż na portalu allegro.pl na pośrednictwem kont imperial i endrjuwoj, podczas gdy całokształt okoliczności ujawnionych (w sposób prawidłowy) w toku rozprawy głównej nie pozwala na poczynienie takiego ustalenia.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Co do apelacji prokuratora – środek odwoławczy jest częściowo zasadny.

Sąd I instancji wyeliminował z opisu inkryminowanego oskarżonemu czynu czynności sprawcze polegające na „bezzasadnym obniżeniu podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dotyczących zakupu paliwa, nie dokumentujących faktycznie dokonanych czynności na łączną kwotę 14079 złotych 66 groszy”. Natomiast w zakresie czynu przypisanego P. K. apelacja prokuratora nie kwestionuje zawartych w wyroku ustaleń co do sprawstwa i winy oskarżonego; zarzuty podniesione w ustępach pierwszym, drugim, trzecim środka odwoławczego dotyczą procedowania związanego z bezpodstawnym – zdaniem skarżącego - ograniczeniem zarzutu, skutkującym zaniechaniem przypisania oskarżonemu jeszcze uszczuplenia podatku z tytułu zakupu paliwa przez firmę PHU (...) w R..

W tym zakresie strony w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy prezentują rozbieżne wersje zdarzenia, wykluczające się co do istotnych jego elementów. Oskarżony utrzymywał, iż zdarzenia podatkowe objęte wystawionymi na rzecz PHU (...) fakturami VAT dotyczącymi tankowania paliwa na stacji paliw przy ulicy (...) w G. były powiązane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Nie ma innych dowodów osobowych, które mogłyby bezpośrednio rozstrzygnąć tę kwestię. Ma rację skarżący, iż zgromadzona dokumentacja nie uzasadniała w sposób racjonalny tak częstego kupowania paliwa na tej stacji; odnosi się to również do ewentualnych wizyt oskarżonego w oddziale M. w G.. Z drugiej jednak strony bezpodstawne pozyskiwanie faktur VAT dotyczących poszczególnych tankowań paliwa wymagałyby „przychylności” pracownika stacji paliw, a postępowanie karnoskarbowe do ustalenia takiej osoby nie doprowadziło. W tych realiach nie można całkowicie zanegować twierdzeń oskarżonego, iż także na terenie aglomeracji (...) prowadził działalność gospodarczą w ramach PHU (...), o czym świadczą chociażby zeznania A. P., których odwołujący się nie kwestionuje. Oznacza to, iż przynajmniej część kwestionowanych przez oskarżyciela faktur VAT mogła być powiązana rzeczywiście z podejmowaną na tym obszarze działalnością gospodarczą. Problemem w sprawie jest jednak określenie, które tankowania w G. były związane z wykonywaniem tej działalności, a które nie. Oskarżyciel publiczny aktem oskarżenia objął wszystkie faktury pochodzące z wymienionej wyżej stacji paliw w G. w zarzucanym okresie, jednakże zebrane w sprawie dowody nie podważają całkowicie wersji oskarżonego. Obniżanie w składanych przez oskarżonego deklaracjach VAT-7 należnego podatku o podatek wynikający z zakupu paliwa na Stacji Paliw w G. przy ulicy (...) mogło być legalne ( związane z działalnością gospodarczą w ramach PHU (...) ), albo pozbawione podstaw prawnych, jeżeli dotyczyło „prywatnych” tankowań. Skarżący jednak nie wskazuje, które tankowania podlegały uwzględnieniu w deklaracjach VAT-7, a jakie należałoby z nich wyłączyć. Materiał dowodowy nie rozstrzyga tej kwestii i brak jest dowodów, które mogłyby prowadzić w tym zakresie do jego uzupełnienia.

W ocenie sądu odwoławczego zgromadzone dowody ocenione we wzajemnym powiązaniu nasuwają jednak w tej części wątpliwości odnośnie sprawstwa oskarżonego ( jego zakresu ), co wywołało sytuację, iż obiektywna i subiektywna przekonalność dowodów co do faktu głównego ( zrealizowania przez P. K. zarzucanych mu zachowań) nie jest całkowita i bezwzględna w zakresie określenia zdarzeń, które należałoby w sposób pewny przypisać mu w ramach tego zarzutu. Należy podkreślić, iż udowodnienie zachodzi wówczas, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Najmniejsze wątpliwości powodują, iż dany fakt nie może być uznany za udowodniony, a więc nie stanowi ustalenia faktycznego, które może być podstawą rozstrzygnięcia. Nieuprawdopodobnienie dowodzonej tezy nie może działać na niekorzyść oskarżonego, albowiem może on być uznany winnym jedynie po każdorazowym udowodnieniu mu sprawstwa i winy.

W tym kontekście sąd okręgowy musi dodatkowo podnieść, iż:

-zarzucane uszczuplenie podatkowe z tytułu odliczenia podatku wynikającego z zakupu paliwa w G. stanowi niewielką część uszczuplenia uwzględnionego w zaskarżonym wyroku. Ewentualne uchylenie wyroku, spowodowałoby przekazanie całej sprawy do ponownego rozpoznania, co skróciłoby organom skarbowym czas na egzekwowanie od oskarżonego uszczuplenia podatkowego w przypisanej mu części zarzutu;

-zarzucany oskarżonemu czyn dotyczy w istocie dwóch zbiorczych zachowań, popełnionych w warunkach art. 6 § 2 kks ( związanych z nie wykazywaniem obrotów ze sprzedaży internetowej oraz obniżaniem podatku VAT na podstawie faktur dotyczących zakupu paliwa – podjętych w ramach oddzielnego zamiaru i innej sposobności ), które powinny być zakwalifikowane jako dwa odrębne czyny. Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie doprowadziłoby więc do przyjęcia typu podstawowego oszustwa podatkowego z art. 56 § 1 kks.

Reasumując: po wykorzystaniu istniejących możliwości dowodowych, sąd II instancji uznał, iż w omawianym zakresie istnieją wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego i słusznie sąd I instancji sięgnął w tym przypadku po regułę z art. 5 § 2 kpk w związku z art. 113 § 1 kks. W tym kontekście podniesiony przez prokuratora zarzut naruszenia art. 399 kpk dotyczący braku uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu na art. 56 § 2 kks, jakkolwiek zasadny, nie miał wpływu na treść wyroku. Zmiana lub uchylenie orzeczenia z uwagi na naruszenie przepisów postępowania może nastąpić nie przy każdej obrazie, a jedynie wówczas, gdy obraza taka mogła mieć wpływ na treść wyroku; wymaga to więc oceny indywidualnej na tle okoliczności konkretnego przypadku. W tych realiach obraza art. 399 kpk takiego znaczenia jednak nie miała.

Wymóg udowodnienia odnosić należy do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, ponieważ on sam korzysta z domniemania niewinności, a nie dające się usunąć wątpliwości tłumaczy się na jego korzyść. Nie oznacza to, aby gołosłowne twierdzenia oskarżonego mogły być przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia. Jednakże nawet nieuprawdopodobnienie podawanych przez niego tez nie może działać na niekorzyść oskarżonego, gdyż może on być uznany winnym po udowodnieniu mu sprawstwa i winy. Wydanie wyroku uniewinniającego ( ograniczającego zakres sprawstwa ) pozostaje pod ochroną art. 7 kpk nie tylko wtedy, gdy wykazano niewinność obwinionego, ale i wówczas, gdy nie udowodniono, że jest on winny popełnienia zarzucanego mu czynu. Przy czym w tym drugim wypadku wystarczy, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy oskarżenia, nie zostaną skutecznie obalone, nawet jeśli wskazywana przez niego wersja może wydawać się mało prawdopodobna

( por. postanowienie SN z dnia 18 grudnia 2008 roku, V KK 267/08, Biul. PK 2009/ 2/ 66 ). Zdaniem sądu II instancji przedstawiona w zaskarżonym wyroku ocena dowodów i wyciągnięte z niej wnioski mają taką wymowę, że uwzględniona w akcie oskarżenia wersja w analizowanych aspektach – nie może być uznana za jedyną możliwą. Dlatego sąd okręgowy nie podzielił skuteczności zarzutów zawartych w ustępach od jeden do trzy punktu II apelacji prokuratora.

Na uwzględnienie zasługują jednak wywody zawarte w ustępie czwartym.

W tym zakresie doszło do sprzeczności pomiędzy zaskarżonym wyrokiem, a jego uzasadnieniem Słusznie zwrócił uwagę skarżący, iż w zaskarżonym wyroku sąd przyjął, iż kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest malej wartości, co skutkowało zakwalifikowaniem tego czynu między innymi z art. 56 § 2 w związku z art. 56 § 1 kks, natomiast uzasadnienie wyroku nie odpowiada takiemu ustaleniu ( k 554 ). W judykaturze podnosi się, że sprzeczność między wyrokiem a jego uzasadnieniem może prowadzić do sytuacji, w której zachodzi potrzeba uchylenia wyroku sądu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Potrzeba taka nie musi się jednak zdarzyć, gdy zebrany materiał dowodowy pozwala na w sposób jednoznaczny na rozstrzygnięcie, które ze sprzecznych stanowisk sądu I instancji, wyrażonych w wyroku i jego uzasadnieniu, zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 53 § 14 kks mała wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekraczała dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Weryfikacji tej można więc dokonać w instancji odwoławczej na podstawie danych z publikatora określającego minimalne wynagrodzenie w 2006 roku. Minimalne wynagrodzenie w 2006 roku wynosiło 899 złotych 10 groszy, co przemnożone przez 200 daje kwotę 179820 złotych.

Wysokość uszczuplenia jest więc mniejsza od tej kwoty i kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu w wyroku czynu jest prawidłowa.

Wyrok jest więc w tym zakresie sluszny i nie wymagał korekty; zmianie jedynie podlegają omyłkowe dane, które sąd I instancji uwzględnił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonując w tym zakresie oceny prawnej tego czynu( sąd I instancji niezwłocznie zresztą podjął próbę sprostowania w tej części uzasadnienia wyroku, co nie zostało uwzględnione przez sąd odwoławczy z uwagi na brak „oczywistości” tej omyłki ).

Co do apelacji obrońcy oskarżonego – środek odwoławczy nie jest zasadny.

Poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne odnośnie czynu przypisanego w wyroku znajdują odpowiednie oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym, który został poddany przez sąd wszechstronnej i wnikliwej analizie oraz ocenie.

Ma rację obrońca, iż sąd bezpodstawnie zaniechał przesłuchania na rozprawie głównej żony oskarżonego S. K. na skutek błędnego uznania, iż przysługuje jej prawo do odmowy składania zeznań ( mimo, iż z tego prawa nie skorzystała przed rozpoczęciem pierwszego przesłuchania w postępowaniu sądowym – art. 186 § 1 kpk ). Błąd ten został konwalidowany na etapie postępowania odwoławczego przez bezpośrednie przesłuchanie wymienionego świadka. Treść zeznań S. K. w pełni potwierdziła zasadność rozważań i ocen wyprowadzonych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Wykazała ona brak orientacji co do organizacji sprzedaży na koncie

„imp_erial” na portalu allegro.pl; nie miała wiedzy odnośnie konta o nazwie „endriuwoj”. Na temat tego ostatniego konta nie wspomniała również w odczytanych jej zeznaniach z poprzedniego postępowania przed sądem I instancji.

Z niekwestionowanych ustaleń sądu merytorycznego wynika, iż:

-przy wykorzystaniu kont o nazwie „imp_erial” i „endriuwoj” przeprowadzono 2370 transakcji, co do których obowiązek podatkowy powstał w 2005 roku;

- przy wykorzystaniu kont o nazwie „wwwimperial124com”, „imp_erial” i „endriuwoj” przeprowadzono 731 transakcji, co do których powstał obowiązek podatkowy powstał w 2006 roku.

Tak szeroko zakrojona sprzedaż internetowa wymagała zaangażowania czasowego, organizacyjnego, finansowego, specjalistycznej wiedzy, kontaktów, źródeł pozyskiwania towarów, znajomości ich specyfikacji, zdolności dystrybuowania ich, oceniania i załatwiania reklamacji; takie warunki spełniał oskarżony, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej PHU (...) zajmował się sprzedażą nowego i używanego sprzętu komputerowego oraz świadczeniem usług związanych z informatyką. S. K. nie miała warunków merytorycznych, materialnych, logistycznych, ażeby taką sprzedaż internetową realizować. Ponadto jej intensywność, powtarzalność i długotrwałość sprzyjałaby zapamiętaniu okoliczności tej działalności. Jej zeznania wskazują jednak na brak wiedzy na te tematy. Negowała prowadzenie działalności gospodarczej za pomocą tych kont. Wskazywała, iż dokonała kilkudziesięciu transakcji, co świadczy o całkowitym braku orientacji o skali działalności handlowej wykonywanej za ich pośrednictwem na portalu allegro.pl. (...) rejonowy wskazał, jakie jeszcze szczegółowe okoliczności świadczą, iż działalność gospodarczą poprzez te konta prowadził właśnie oskarżony. Argumentów sądu merytorycznego pominąć – jak czyni to odwołanie – po prostu się nie da. Ponieważ apelacja nie podejmuje z nimi rzeczowej polemiki, a są racjonalne i zakotwiczone w zasadach doświadczenia życiowego, więc w pełni zasługują na wiarę.

Uwzględniając treść relacji S. K. – nie zasługują na wiarę zeznania A. W. (2) złożone w dniu 4 czerwca 2014 roku ( k 493 -494 ) odnośnie wskazania, iż udostępnił jej swoje dane osobowe, celem wykorzystania ich - w nieokreślonym celu i poza wszelką kontrolą - do założenia konta na portalu allegro; mają one charakter wybitnie ochronny dla oskarżonego i były nastawione na wsparcie jego linii obrony lansowanej w postępowaniu sądowym. Nawet, gdyby S. K. założyła na portalu allegro.pl konto o nazwie „endrjuwoj”, to i tak z powodów wskazanych wyżej, nie sposób jest uznać, ażeby prowadziła sprzedaż tak specyficznych towarów za pośrednictwem tego konta ( w dodatku analogiczną do działalności swojego męża, przy wykorzystaniu podobnej szaty graficznej, tożsamych sformułowań jak na portalu www.imperial124.com, w efekcie dublującą ją i konkurencyjną ); również zmiany użytkowników konta „imp_erial” ( w obrębie rodziny oskarżonego ) w zarzucanym okresie nie wynikały ze zmian podmiotu gospodarczego, który wykorzystywał to konto – doświadczenie życiowe wskazuje, iż mogły służyć kamuflowaniu tego, kto rzeczywiście prowadził na nim sprzedaż nie wykazując większych obrotów w ramach zobowiązań podatkowych.

W odniesieniu do pozostałych zarzutów należy stwierdzić, iż:

- urząd kontroli skarbowej zwracał się do kontrahentów, którzy nabywali towar na portalu allegro.pl od osoby prowadzącej sprzedaż za pośrednictwem kont

„imp_erial” i „endriuwoj” w celu jej identyfikacji. Odpowiedzi okazały się enigmatyczne i nie doprowadziły do osiągnięcia zamierzonego celu. W tej sytuacji bezprzedmiotowym stało się przesłuchanie tych podmiotów jako świadków, bowiem okoliczności sprzedaży wynikały z dokumentów transakcji, a one nie dysponowały kategoryczną wiedzą odnośnie osoby kontrahenta. W tej sytuacji nie sposób uznać, iż sąd I instancji zastąpił ich zeznania treścią pism, co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku;

- obrońca wywodzi, iż sąd oparł się na pismach oraz wiadomościach mailowych stanowiących informacje uzyskane przez (...) w Ł., w toku niniejszego postępowania od kontrahentów, którzy nabywali towar za portalu allegro.pl za pośrednictwem kont „imp_erial” i „endrjuwoj”, a także na pismach oskarżonego, w których udzielał on odpowiedzi na zapytania (...) w Ł.,

które stanowią dokumenty prywatne, nie sporządzone poza niniejszym postępowaniem karnym, lecz w jego toku oraz dla celów tego postępowania, a takowych dokumentów nie wolno ani odczytywać ani ujawniać bez odczytania na rozprawie głównej, w konsekwencji czego nie mogą stanowić dowodu i być podstawą do czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 393 § 2 kpk mogą być odczytywane na rozprawie dokumenty prywatne, powstałe poza postępowaniem karnym i nie dla jego celów ( na podstawie art. 394 § 2 kpk można je uznać za ujawnione bez odczytania ). Podzielając stanowisko skarżącego, iż wymienione dokumenty są dokumentami prywatnymi, należy stwierdzić, iż zostały one sporządzone dla potrzeb postępowania kontrolnego wszczętego ( postanowieniami z dnia 11 i 25 sierpnia 2005 roku ) i przeprowadzonego przez (...) w Ł. wobec P. K. prowadzącego działalność pod nazwą PHU (...) w R., w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania wpłacania podatku VAT za 2005 – 2006 rok. Dopiero na podstawie danych i decyzji postępowania kontrolnego w dniu 8 marca 2010 roku zostało wydane postanowienie o wszczęciu śledztwa ( czyli postępowania karnoskarbowego ) w tej sprawie. W toku postępowania sądowego zostały załączone i następnie ujawnione akta postępowania kontrolnego. Wskazane wyżej dokumenty prywatne powstały więc poza postępowaniem karnym ( w postępowaniu „kontrolno – podatkowym” ) i nie dla jego celów; mogły być zaliczone przez sąd bez odczytania na podstawie art. 393 § 3 kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk i art. 113 § 1 kks w poczet materiału dowodowego. Sam skarżący mówi o tej fazie postępowania „postępowanie administracyjne ( prowadzone – dopisek SO ) przez organy administracyjne” i nie wiązał jej z następczym postępowaniem karnym. Niezależnie od tego sąd okręgowy stwierdza, iż wynikające z nich okoliczności nie stanowiły materiału dowodowego, na którym sąd oparł swoje rozstrzygnięcie i nie mają wpływu na wynik sprawy;

- oskarżony w niniejszej sprawie, odmówił składania wyjaśnień ( również w postępowaniu odwoławczym ). Jego szczątkowe relacje mają charakter obronny; poza kreowaniem wersji obrony, unikał on podawania jakichkolwiek szczegółów, ażeby siebie nie obciążyć. W tej sytuacji czynienie sądowi przez obrońcę zarzutu, iż na podstawie innych dowodów dokonywał ustaleń odnośnie wskazania jakie konta oskarżony użytkował na portalu allegro.pl, a także jaki numer rachunku bankowego posiadał, jest argumentacją absurdalną prowadzącą do odebrania organom procesowym możliwości dowodzenia, jeżeli oskarżony odmówi składania wyjaśnień. Załączone do akt nformacje w tym zakresie należy uznać za dokumenty ( art. 115 § 14 kk ), wydane przez odpowiednie organy w zakresie ich działania, które zawierają okoliczności mające znaczenie prawne ( dane te nie były przez strony kwestionowane );

- sąd rejonowy na podstawie art. 394 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks ujawnił i zaliczył w poczet materiału dowodowego bez odczytania dowody zawarte w aktach postępowania kontrolnego (...) w Ł. określając, określając karty na których się one znajdują w każdym tomie ( k 519 ). Oznacza to, iż każdy dowód znajdujący się w tym zbiorze wymieniony w art. 394 § 2 kpk, został prawidłowo ujawniony na podstawie tego przepisu. Żadna ze stron nie wnosiła o odczytanie jakiegokolwiek dowodu zawartego w aktach postępowania kontrolnego. Tymczasem obrońca zarzuca sądowi „zbiorcze ujawnienie i zaliczenie w poczet materiału dowodowego” tych dowodów i zaniechanie ujawnienia i zaliczenia w poczet materiału dowodowego konkretnie nazwanych i wskazanych poszczególnych dokumentów znajdujących się w tychże aktach sprawy, podczas gdy zaliczyć w poczet materiału dowodowego można wyłącznie konkretne, nazwane i wskazane, poszczególne dokumenty z akt danej sprawy. Skarżący nie odwołał się jednak do żadnej podstawy prawnej, z której wywiódł takie stanowisko. Rzecz w tym, iż żaden przepis Kodeksu postępowania karnego nie nakłada na sąd wymienianie z osobna i nazywanie każdego ujawnionego dokumentu. Technika jaką zastosował sąd I instancji przez odwołanie się do kart, na których znajdują się dowody, nie jest zabroniona w świetle art. 394 § 2 kpk i sąd odwoławczy nie dopatrzył się tu naruszenia art. 394 § 2 kpk w zw. z art. 393 § 1- 4 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks. Dowody z akt kontroli skarbowej obejmowały także zeznania świadków - pracowników oskarżonego; żadna ze stron nie wniosła o bezpośrednie przesłuchanie tych osób jak również o odczytanie ich zeznań na podstawie art. 392 § 1 kpk. Dlatego zgodnie z art. 394 § 2 kpk sąd mógł poprzestać na ujawnieniu tych zeznań bez odczytania ( poprzez wskazanie kart, na których się znajdują ). Niezależnie od tego kontakt tych świadków z oskarżonym miał charakter zawodowy ( nie związany z niniejszą sprawą ); obrońca nie podał żadnych okoliczności, które wskazywałyby na wiedzę tych osób odnośnie inkryminowanych zdarzeń, z których wynikałaby konieczność bezpośredniego ich przesłuchania. W tej sytuacji nawet pominięcie tych dowodów, nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcie sprawy - sąd merytoryczny wyrokując nie odwoływał się do nich;

- z materiału dowodowego wyłaniają się dwie wykluczające się wersje; jedna wynikająca z aktu oskarżenia, druga była lansowana przez oskarżonego, iż konta „imp_erial” i „endrjuwoj” na allegro.pl wykorzystywała jego żona S. K.. Ostatnia z tych wersji okazała się całkowicie niewiarygodna z przyczyn wskazanych przez sąd rejonowy oraz zwłaszcza po przesłuchaniu S. K. w przed sądem II instancji. W tej sytuacji przesłuchanie wszystkich kontrahentów nabywających towary za pośrednictwem tych kont nie jest uzasadnione potrzebami dowodowymi. W tym przypadku organy procesowe sięgnęły do innych dowodów, jakimi były archiwalne dane zawarte na portalu aukcyjnym. Sposób komunikowania się stron transakcji ( przede wszystkim przez Internet ) oraz upływ czasu czyni iluzorycznym skuteczność tych dowodów ( szczątkowo przeprowadzone w tym zakresie czynności dowodowe potwierdzają taką tezę ). Ewentualne odbieranie telefonu przez S. K. od nabywcy, w kontekście organizacji tej sprzedaży, którą w danych warunkach mógł realizować tylko oskarżony, nie przekreśli sprawstwa P. K.;

- sąd rejonowy ( poza stwierdzonymi uchybieniami, które zostały konwalidowane przez sąd odwoławczy ) wnikliwie i wszechstronnie rozważył dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Uzasadnienie sądu spełnia więc wymogi art. 424 kpk i nie stanowi okoliczności, która potwierdzałaby zarzut, iż na etapie poprzedzającym wyrokowanie doszło do naruszenia przepisów prawa, które musiałyby skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. Ma rację obrońca, iż sąd rejonowy „ułatwił” sobie pracę posiłkując się uzasadnieniem sporządzonym przez poprzedni skład orzekający czy też decyzjami organów kontroli skarbowej. Jednakże nie doszło tu do naruszenia jego samodzielności jurysdykcyjnej, gdyż dokonane ustalenia i analiza materiału dowodowego była wynikiem jego jednoznacznej i kategorycznej oceny, która w dodatku w porównaniu z uchylonymi wyrokami oraz ustaleniami postępowania kontrolnego, uległa zmianie na korzyść oskarżonego. Trudno więc mówić o braku samodzielności jurysdykcyjnej, skoro sąd poczynił własne ustalenia odbiegające od treści poprzednich wyroków i decyzji podatkowych. Sąd nie był związany wcześniejszym rozstrzygnięciem, jednakże w świetle wymowy zebranego w sprawie materiału dowodowego, w ramach swobodnej oceny dowodów, treść orzeczenia i jego motywów nie mogła być inna, niż zawarta w zaskarżonym wyroku. Sam skarżący podnosi, iż w obecnym postępowaniu doszło do powtórzenia ( fragmentów ) poprzedniego uzasadnienia, czyli w istocie swoistego plagiatu, co jednak nie miało wpływu na treść wyroku, który jest prawidłowy i należycie umotywowany. Sformułowania zaczerpnięte z innego uzasadnienia, sąd uwzględnił w motywach zaskarżonego wyroku jako własne rozważania , które doprowadziły jednak do udowodnienia oskarżonemu sprawstwa w ramach przypisanego mu czynu;

- polemiczne wywody apelacji pomijające precyzyjną argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a kwestionujące stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych dowodów, nie mogły odnieść zamierzonego przez skarżącego efektu. Sąd rejonowy szczegółowo uzasadnił dlaczego przyjął, iż P. K. jest sprawcą przypisanego mu czynu i w czym konkretnie jego sprawstwo się przejawiało. Nie budzi zatem zastrzeżeń, iż sąd I instancji w zasadniczych kwestiach związanych z odpowiedzialnością prawnokarną odmówił wiary oskarżonemu, do czego był w pełni uprawniony, a co dotyczyło w szczególności jego twierdzeń, iż nie prowadził on sprzedaży na portalu allegro.pl za pośrednictwem kont „imp_erial” i „endrjuwoj”. Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści; nie mogła odnieść zamierzonego przez skarżącego efektu.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak sądowi merytorycznemu podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Prawidłowa jest też zawarta w wyroku

( nie w uzasadnieniu ) jego ocena prawna. Zastosowana reakcja karna nie zawierała cech rażącej niewspółmierności i nie wymagała korekty.

Z tych względów sąd okręgowy orzekł, jak w sentencji; sytuacja materialna oskarżonego i ciążące na nim zobowiązania podatkowe, uzasadniały zwolnienie go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13