Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Maziarczyk - Kotwica

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy T. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania T. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 10 kwietnia 2015 r., znak: (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy T. W. prawo do emerytury, począwszy od 23 marca 2015 r.,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawcy kwotę 60 zł (słownie złotych: sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III U 376/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 czerwca 2015 r.

Decyzją z dnia 10 kwietnia 2015 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy T. W. przyznania emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony wymagany 15–letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Pozostałe warunki zostały spełnione. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w B. w okresie od 1 lutego 1976 r. do 30 kwietnia 1991 r., tj. 15 lat i 3 miesięcy, ponieważ z angaży wynikało, że wnioskodawca pracował na łączonych stanowiskach.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył w dniu 4 maja 2015 r. wnioskodawca T. W., zaskarżając ją w całości i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez błędne przyjęcie, że wnioskodawca nie spełnia wynikających z ww. przepisów przesłanek do przyznania emerytury, a w szczególności, że wnioskodawca
w dniu wejścia w życie ustawy nie osiągnął wynoszącego co najmniej 15 lat okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, wykonywanego stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy jako spawacz i maszynista koparki oraz ładowarki.

Wskazując na powyższe wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie mu prawa do emerytury od 23 marca 2015 r.; zasądzenie od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego stanowiska podał, że przez okres od 1 lutego 1976 r. do 30 czerwca 1981 r. był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacza w Państwowym Ośrodku (...) w B., co odpowiada pracy w szczególnych warunkach wymienionej
w cytowanym wyżej rozporządzeniu w wykazie A, dziale XIV - „Prace różne”, pod pozycją 12 - „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym”. Praca wnioskodawcy polegała wówczas na wykonywaniu prac spawalniczych i ślusarskich przy produkcji przyczep kłonicowych (...) i (...) oraz ścian /burt/ do samochodów (...), a także przyczep(...). Cięcie materiału /rur kwadratowych/ odbywało się na tzw. „pile gumówce”, w której narzędziem tnącym jest tarcza ścierna, która powodowała zadymienie, jak podczas procesu spawania. Następnie w okresie od 1 lipca 1981 r. do 30 kwietnia 1991 r. wnioskodawca był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku maszynisty koparki
i ładowarki, co odpowiada pracy w szczególnych warunkach wymienionej rozporządzeniu w wykazie A, dziale V - „W budownictwie i przemyśle materiałów budowalnych”, pod pozycją 3 - „Prace maszynistów ciężkich maszyn budowalnych lub drogowych”. Wskazał, iż zostało wystawione świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach przez M. O. Syndyka Masy Upadłości Państwowego Ośrodka (...)
w B. w likwidacji z dnia 1 grudnia 1994 r., w którym w/w okresy zostały wykazane. Na potwierdzenie charakteru zatrudnienia wnioskodawca powołał się ponadto na zeznania świadków, jak również wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność ustalenia, czy praca wnioskodawcy była wykonywana
w warunkach szczególnych w okresie od 1 lutego 1976 r. do 30 kwietnia 1991 r.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte
w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu podniesiono, że wnioskodawca we wniosku
o emeryturę zawarł oświadczenie, że nie jest członkiem OFE; w dniu(...)ukończył 60 lat; posiada wymagany ogólny staż pracy, tj. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Jednakże nie wykazał, iż przed 1 stycznia 1999 r. posiada wymagany 15-letni staż pracy wykonywanej
w warunkach szczególnych. Na podstawie przedłożonego świadectwa pracy
w szczególnych warunkach z dnia 1 grudnia 1994 r. wynika, iż praca
w szczególnych warunkach przypada na okres zatrudnienia od 1 lutego 1976 r. do 30 czerwca 1981 r. i od 1 lipca 1981 r. do 30 kwietnia 1991 r.
w Państwowym Ośrodku (...) w B., jednakże kopia dokumentacji osobowej oraz ogólne świadectwo pracy wskazuje, iż
w spornym okresie wnioskodawca był zatrudniony na stanowiskach: ślusarz, operator, monter, kierowca koparko – spycharki i spawacz, co
w ocenie Zakładu nie pozwala na uznanie, iż powyższy okres stanowi pracę
w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca T. W., ur. (...), w dniu 26 lutego 2015 r. złożył wniosek o emeryturę, oświadczając w nim równocześnie, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Do wniosku dołączył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 1 grudnia 1994 r. wystawione przez Syndyka Masy Upadłości Państwowego Ośrodka (...) w B. w likwidacji, z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w Państwowym Ośrodku (...) w B. od 1 września 1970 r. do 11 października 1994 r., gdzie wykonywał pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku spawacza od 1 lutego 1976 r. do 30 czerwca 1981 r. oraz maszynisty koparki i ładowarki od 1 lipca 1981 r. do 30 kwietnia 1991 r., wymienione w dziale XIV, poz. 12, pkt 1 oraz w dziale V, poz. 3, pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r.
w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach; kserokopie angaży dotyczących zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w B.. Z dokumentacji zalegającej w tych aktach wynika, że wnioskodawca z dniem 1 września 1970 r. został zatrudniony jako uczeń praktycznej i teoretycznej nauki zawodu. Z dniem 25 lipca 1973 r. wnioskodawca został zatrudniony w charakterze pracownika fizycznego
w dziale produkcji. Od dnia 1 lipca 1974 r. został zatrudniony w charakterze montera podwozi ciągnikowych. Z dniem 21 stycznia 1976 r. powierzono mu obowiązki brygadzisty brygady monterskiej w dziale produkcji. Od dnia 1 sierpnia 1976 r. został przeniesiony na stanowisko ślusarza - montera
w dziale produkcji. Od dnia 1 września 1980 r. zajmował stanowisko ślusarza. Z dnie 1 września 1982 r. został przeniesiony na stanowisko operatora (z angażu z dnia 1 maja 1984 r. wynika, że wnioskodawca był operatorem koparko-ładowarki; z angażu z dnia 1 września 1985 r. – operator sprzętu). Z dniem 2 stycznia 1987 r. powierzono wnioskodawcy obowiązki operatora – spawacza. Z dniem 1 kwietnia 1987 r. wnioskodawca był zatrudniony jako operator – spawacz – kierowca. Od dnia 1 maja 1988 r. wnioskodawca pracował jako operator; z dniem 1 lipca 1989 r. – operator – spawacz – kierowca; od dnia 1 września 1989 r. – operator; z dniem 23 października 1989 r. – operator sprzętu; od dnia 1 października 1990 r. – operator – mechanik. Z dniem 1 maja 1991 r. wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku portiera na czas określony od dnia 1 maja 1991 r. do dnia 31 lipca 1991 r., od 1 sierpnia 1991 r. do 31 grudnia 1991 r., od 1 stycznia 1992 r. do 31 marca 1992 r., od 1 kwietnia 1992 r. do 30 czerwca 1992 r., od 1 lipca 1992 r. do 30 września 1992 r., od 1 października 1992 r. do 31 grudnia 1992 r., od 1 stycznia 1993 r. do 31 stycznia 1993 r., od 1 lutego 1993 r. do 28 lutego 1993 r., od 1 marca 1993 r. do 31 marca 1993 r., od 1 kwietnia 1993 r. do 31 maja 1993 r., a następnie od dnia 1 czerwca 1993 r. na czas nieokreślony.

Wnioskodawcy zostało wystawione również ogólne świadectwo pracy
z dnia 29 grudnia 1995 r., z którego wynika, że był zatrudniony
w Państwowym Ośrodku (...) w B. od 1 września 1970 r. do 28 lutego 1994 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach ślusarz-monter, kierowca koparko-spycharki (...), spawacz, portier.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji, decyzją z dnia 10 kwietnia 2015 r., ZUS odmówił wnioskodawcy przyznania emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony wymagany 15–letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Organ rentowy uznał, że wnioskodawca wykazał ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Dowód – akta emerytalne wnioskodawcy:

- wniosek o emeryturę z dnia 26.02.2015 r.,

- świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 1.12.1994 r. wystawione przez Syndyka Masy Upadłości (...) w B. w likwidacji,

- kserokopie angaży dotyczących zatrudnienia w (...) w B.,

- decyzja ZUS z dnia 10.04.2015 r.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca został w 1970 r. zatrudniony
w Państwowym Ośrodku (...) w B., jako uczeń praktycznej nauki zawodu. Po 3 latach nauki pozostał w zakładzie pracy, gdzie pracował jako pracownik fizyczny, monter.

W dniu 10 czerwca 1974 r. wnioskodawca ukończył kurs spawania. Po tym czasie pracował jeszcze jako monter i od 1976 r. rozpoczął pracę na stanowisku spawacza w dziale produkcji. W ramach swoich obowiązków głównie spawał burty – przyczepy, osie, kołowroty. W razie potrzeby musiał również szlifować tarczą i ciąć gumówką rury do przyczep, burt. Często pracownicy pracowali ponad pełny wymiar czasu pracy, a więc- 8 godzin,
z tego około 8-9 godzin zajmowało wnioskodawcy spawanie, a dodatkowo prace ślusarskie – 1-1,5 godziny, które jednak były wykonywane
w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych na wydziale produkcyjnym. Praca odbywała się w hałasie, zapyleniu, zadymieniu.

Od 1981 r. wnioskodawca został przeniesiony do działu transportu i wówczas pracował jako operator koparki. Pracował na koparko-spycharce „Białoruś” i wykonywał roboty ziemne przy budowie dróg – rozgarnianie żwiru, kopanie rowów, załadunek żwiru. Praca była świadczona przez cały rok.

W 1991 r. wnioskodawca na krótko powrócił jeszcze do pracy w dziale produkcji, gdzie pracował jako spawacz. W tym czasie pracował przy produkcji przyczep dla wojska (...)

Od dnia 1 maja 1991 r. wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku portiera i stanowisko to zajmował do końca zatrudnienia w tym zakładzie pracy, a więc do 11 października 1994 r.

Dowód:

- dokumentacja zawarta w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w B.,

- zeznania świadka Z. N.,

- zeznania świadka J. Ł.,

- zeznania świadka E. R.,

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych wnioskodawcy oraz w aktach osobowych wnioskodawcy, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a nadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka Z. N., J. Ł. i E. R. oraz wnioskodawcy T. W., jako logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniające. Wynika z nich jednoznacznie charakter zatrudnienia, zajmowane stanowiska pracy, rodzaje powierzonych wnioskodawcy obowiązków w spornym okresie zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w B.. Zarówno świadkowie, jak i wnioskodawca wskazywali, że stanowiska pracy wynikające z angaży nie znajdowały potwierdzenia w rzeczywiście zajmowanych stanowiskach pracy. Angaże były często zmieniane z uwagi na podwyżki wynagrodzenia, natomiast co do nazwy wpisanego w nich stanowisk pracownicy nie przykładali większej wagi. Należy zaznaczyć również, że wnioskodawcy Syndyk Masy Upadłości (...) B. wystawił świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym wskazał na okres, kiedy zatrudnienie wnioskodawcy w tym zakładzie pracy było pracą wykonywaną w szczególnych warunkach. Charakter zatrudnienia wnioskodawcy w spornym okresie został jednocześnie potwierdzony w toku prowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, na podstawie dowodów osobowych z zeznań świadków i wnioskodawcy.

Sąd oddalił wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bhp, bowiem okoliczność, czy praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest kwestią zakwalifikowania danej pracy do pracy w warunkach szczególnych. Praca w szczególnych warunkach to w istocie określona sytuacja faktyczna, natomiast o kwalifikacji prawnej decyduje Sąd, a nie biegły (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2014 r., III UK 196/13, LEX nr 1540140). Sąd w toku postępowania ustalił, jakie prace wykonywał wnioskodawca w spornym okresie, natomiast o zakwalifikowaniu ich do pracy w szczególnych warunkach nie może decydować biegły.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy T. W. należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U.
z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Bezspornym jest, iż wnioskodawca w dniu (...). ukończył 60 lat; we wniosku o emeryturę zawarł oświadczenie, iż nie jest członkiem OFE; a ponadto wykazał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany okres zatrudnienia wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była natomiast kwestia ustalenia, czy wnioskodawca był zatrudniony co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że T. W. był zatrudniony w warunkach szczególnych w (...)
w B. od 1 lutego 1976 r. do 30 kwietnia 1991 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, od 1 lutego 1976 r. na stanowisku spawacza, a od 1 lipca 1981 r. na stanowisku operatora koparko-spycharki.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, iż w okresie, kiedy wnioskodawca zajmował stanowisko spawacza, prace spawalnicze wykonywał około 8-9, a dodatkowo wykonywał również prace ślusarskie – cięcie, szlifowanie, które zajmowały mu 1-1,5 godziny, jednakże były one wykonywane w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych na wydziale produkcyjnym, a zatem w ocenie Sądu te prace również należy zaliczyć do prac w szczególnych warunkach.

Stanowiska zajmowane przez wnioskodawcę wymienione zostały
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, dziale V – „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, poz. 3 –„Prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych”, dziale XIV – „Prace różne”, poz. 12 – „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym” oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy
w zakładach pracy, podległych ministrowi budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach w wykazie A, dziale V, poz. 3, pkt 1 – „maszynista koparek
i ładowarek jednonaczyniowych i wielonaczyniowych”, dziale XIV, poz. 12, pkt 1 – „spawacz elektryczny i gazowy”, pkt 6 – „pracownicy zatrudnieni
w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych”.

Podkreślenia wymaga również, iż w postępowaniu przed sądami pracy
i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi,
że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza,
że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty
oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami świadków i stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych,
a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia spełnił od dnia 23 marca 2015 r., a więc od ukończenia 60 roku życia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie przepisów art. 98 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 461).