Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO Ewa Downar- Zapolska

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata - Wronkowska

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2013 r. w Gdańsku

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 26 września 2012 r. nr (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu M. M. prawo do emerytury od dnia 29 września 2012r. i ustala, że organ emerytalny nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,

2. zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na rzecz ubezpieczonego M. M. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 3173/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 września 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu M. M. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zm.), dalej: ustawa. Organ rentowy podał, iż nie uwzględnił ubezpieczonemu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w okresie od dnia 08 października 1973 r. do dnia 11 kwietnia 1974 r. w ramach zatrudnienia w Przedsiębiorstwach Budownictwa (...) S.A. w K. na stanowisku malarza konstrukcji stalowych wobec faktu, iż zarządzenie nr 16 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w wykazie A dział V pozycja 6 pkt 1 wskazuje prace malarskie konstrukcji na wysokości, zaś w przedłożonym świadectwie pracy z nie określono charakteru pracy według wykazu, działu i pozycji dla danego stanowiska pracy zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43 ze zm.), dalej: rozporządzenie, jak również nazwa stanowiska wskazanego w świadectwie jest niezgodna z zapisem z w/w zarządzenia resortowego (tom IV k. 14 akt rentowych).

Odwołanie z dnia 25 października 2012 r. od powyższej decyzji pozwanego organu rentowego wniósł ubezpieczony M. M., zaskarżając ją w całości pod zarzutem błędnej oceny materiału dowodowego w postaci świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych i przyjęcie, iż ubezpieczony nie udowodnił wykonywania pracy w szczególnych warunkach w okresie w nim opisanym, a tym samym wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie wnioskodawcy żądanego świadczenia. Podał, iż omyłkowo jedynie po wpisie „malarz konstrukcji stalowych –„ nie dopisano „na wysokościach”. Wskazał, iż poświadczyć charakter pracy ubezpieczonego może jego brat, odwiedzający wnioskodawcę w trakcie jego spornych prac (k. 2-3 akt sprawy).

W odpowiedzi z dnia 23 listopada 2012 r. na odwołanie ubezpieczonego pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji (k. 5-5v akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. M., urodzony dnia (...), z zawodu malarz budowlany po zasadniczej szkole zawodowej, w dniu 12 września 2012 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach. Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, nie pozostaje także w stosunku pracy. Wymagany wiek 60 lat ubezpieczony ukończył w dniu 29 września 2012 r.

okoliczności bezsporne, vide: wniosek ubezpieczonego o emeryturę – tom IV k. 1-2 akt rentowych

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r. staż sumaryczny – równy ilości okresów składkowych – w wysokości 26 lat, 2 miesięcy i 26 dni, jednakże nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a jedynie 14 lat, 8 miesięcy i 27 dni.

Ostatecznie w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego należało przyjąć jednak, iż ubezpieczony wykazał łącznie przeszło 15 lat okresów pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

dowód: karta przebiegu zatrudnienia ubezpieczonego – tom IV k. 13 akt rentowych

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 26 września 2012 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu M. M. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nie udowodnienia wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 26 września 2012 r. – tom IV k. 14 akt rentowych

W spornym okresie od dnia 08 października 1973 r. do dnia 11 kwietnia 1974 r. ubezpieczony M. M. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwach Budownictwa (...) S.A. w K. na stanowisku malarza konstrukcji stalowych. W powyższym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace malarskie konstrukcji na wysokości.

Przez cały sporny okres czasu ubezpieczony swoją pracę wykonywał na terenie budowanej wówczas huty (...). Zajmował się malowaniem konstrukcji stalowych na wysokości – m.in. podciągów (elementów podtrzymujących dach hal i słupy). Praca wykonywana była w specjalnie wyodrębnione brygadzie pracującej na wysokości. Z tytułu wykonywanej pracy wnioskodawca otrzymywał mleko. Praca wykonywana była na rusztowaniach posadowionych na podciągach, z dodatkowymi zabezpieczeniami w postaci pasów bezpieczeństwa (uprząż), musiał w pracy nosić kask.

dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych (brak daty) – tom II k. 23 akt rentowych, akta osobowe – koperta na k. 18 akt sprawy, zeznania wnioskodawcy – k. 30-32 akt sprawy, zeznania świadka S. M. – k. 31 akt sprawy

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy, aktach rentowych pozwanego organu oraz aktach osobowych ubezpieczonego ze spornego okresu, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadka S. M., brata wnioskodawcy, osoby posiadającej na podstawie wizyt u brata bezpośrednią wiedzę o rodzaju i charakterze pracy ubezpieczonego w spornym okresie pracy, w ocenie Sądu zasługują na walor wiarygodności, tym bardziej, że ich zeznania razem z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym wyjaśnieniami wnioskodawcy, tworzą zwartą i logiczną całość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego M. M. jest zasadne i z tego tytułu zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15–letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 nr 153 poz. 1227 ze zm.), dalej: ustawa, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Podkreślenia wymaga, iż art. 184 ust 2 powyższej ustawy zmieniony został przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. nr 637) z dniem 01 stycznia 2013r., co skutkuje tym iż od 01 stycznia 2013 r. celem uzyskania uprawnienia do emerytury w warunkach szczególnych nie ma konieczności spełniania przez ubezpieczonych przesłanki rozwiązania stosunku pracy. Wskazać należy jednakże, iż – równolegle – z dniem 31 grudnia 2012 r. wnioskodawca S. K. rozwiązał stosunek pracy, co udokumentował świadectwem pracy (k. 39 akt sprawy).

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale V (W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) pod pozycją 6 wskazano prace malarskie konstrukcji na wysokości.

Wskazać również należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy ( § 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony w dniu 29 września 2012 r. osiągnął 60 rok życia, na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego oraz nie pozostaje w stosunku pracy.

Przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach przy pracach malarskich konstrukcji na wysokości uznać można było sporny okres zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 08 października 1973 r. do dnia 11 kwietnia 1974 r. w ramach Przedsiębiorstwach Budownictwa (...) S.A. w K. - w związku z faktem, iż w ocenie pozwanego zarządzenie nr 16 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w wykazie A dział V pozycja 6 pkt 1 wskazuje prace malarskie konstrukcji na wysokości, zaś w przedłożonym świadectwie pracy z nie określono charakteru pracy według wykazu, działu i pozycji dla danego stanowiska pracy zgodnie z rozporządzeniem, jak również nazwa stanowiska wskazanego w świadectwie jest niezgodna z zapisem z w/w zarządzenia resortowego.

W ocenie Sądu Okręgowego, fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w spornych okresach znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym (świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, akta osobowe). Niewątpliwie został on potwierdzony zeznaniami świadka – brata ubezpieczonego - który zgodnie wskazał, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych wykonywał prace malarskie konstrukcji na wysokości. Świadka S. M. Sąd uznał za posiadającego bezpośrednią wiedzę na temat charakteru i rodzaju wykonywanej przez ubezpieczonego pracy, bowiem – jak wskazał – widywał wnioskodawcę schodzącego z budowy, w specjalistycznym ubraniu, z kaskiem i uprzężą mającą zapewnić bezpieczeństwo właśnie podczas wykonywanych na wysokościach prac malarskich. Niewątpliwie przez cały sporny okres czasu ubezpieczony swoją pracę wykonywał na terenie budowanej wówczas huty (...). Zajmował się malowaniem konstrukcji stalowych na wysokości – m.in. podciągów (elementów podtrzymujących dach hal i słupy). Praca wykonywana była w specjalnie wyodrębnione brygadzie pracującej na wysokości. Z tytułu wykonywanej pracy wnioskodawca otrzymywał mleko. Praca wykonywana była na rusztowaniach posadowionych na podciągach, z dodatkowymi zabezpieczeniami w postaci pasów bezpieczeństwa (uprząż), musiał w pracy nosić kask.

W tym miejscu godzi się wskazać, iż zarządzenia resortowe - w tym wskazywane w treści świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych (tom II k. 23 akt rentowych zarządzenie nr 9 Ministra Budownictwa I Przemysłu Materiałów Budowlanych

z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB z 1983 r. nr 3 poz. 6) – nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa, i stanowią jedynie pomocnicze akty prawa niższego rzędu oraz dokumenty dotyczące jedynie konkretnych zakładów pracy, do których odwoływali się poszczególni pracodawcy, wskazując w dokumentacji pracowniczej (świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych) na rodzaje wykonywanej przez pracowników pracy. Kluczowym i podstawowym dokumentem w tym zakresie pozostaje cytowane powyżej rozporządzenie. Wypowiedział się bowiem w powyższym zakresie Sąd Najwyższy, wskazując, iż źródłem prawa do emerytury za pracę w szczególnych warunkach jest ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i rozporządzenie z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Nie jest nim natomiast zarządzenie resortowe, jako że nie stanowi źródła prawa (art. 87 Konstytucji). Wykazy resortowe wydane na podstawie § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mają charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający oraz mogą mieć znaczenie w sferze dowodowej, stanowiąc podstawę domniemania faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r., I UK 403/11). Na marginesie jedynie Sąd Okręgowy pragnie przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który wskazał, iż co prawda, wykazy resortowe mają charakter jedynie informacyjny, techniczno-porządkujący i uściślający, jednakże z faktu, że właściwy minister, kierownik urzędu centralnego lub centralny związek spółdzielczy w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalił w podległych i nadzorowanych zakładach pracy, że dane stanowisko pracy jest stanowiskiem pracy w szczególnych warunkach, może płynąć domniemanie faktyczne (art. 231 k.p.c.), że praca na tym stanowisku w istocie wykonywana była w takich warunkach i odwrotnie, brak konkretnego stanowiska pracy w takim wykazie może - w kontekście całokształtu ustaleń faktycznych - stanowić negatywną przesłankę dowodową (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 r., II UK 218/09; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2011 r., I UK 164/11).

Godzi się zatem wskazać, iż podane powyżej zarządzenie resortowe w wykazie A dział V pozycja 6 (Prace malarskie konstrukcji na wysokości) punkt 1 wskazuje na prace malarza konstrukcji metalowych i urządzeń przemysłowych – zatem w sposób całkowicie zbieżny z wykonywanymi w spornym okresie przez ubezpieczonego M. M., a dodatkowo identyczny z zapisem wykazu A dział V pozycja 6 rozporządzenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, iż pomimo językowej różnicy, wskazane w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach (tom II k. 23 akt rentowych) stanowisko malarza konstrukcji stalowych odnosi się do prac, nazwanych inaczej, jednakże tożsamych z faktycznie wykonywanymi przez ubezpieczonego M. M., które prawidłowo winny być zaklasyfikowane jako prace malarza konstrukcji stalowych na wysokości.

W ocenie Sądu Okręgowego, wobec udowodnienia wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, ubezpieczony M. M. spełnił wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ osiągnął 60 rok życia, na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a także spełnił przesłankę udokumentowania stażu co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

W tym miejscu zwrócić także należy uwagę na to, iż zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Należy podkreślić, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r. OTK-A 2007/8/97 powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nie ustalenie tych okoliczności nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie okoliczności, na podstawie których Sąd uznał odwołanie ubezpieczonego za zasadne zostały ostatecznie wyjaśnione w drodze uzupełnienia materiału dowodowego o zeznania świadka i ubezpieczonego wyjaśniające zakres obowiązków i charakter pracy ubezpieczonego, co uzasadnia zastosowanie dyspozycji art. 118 ust. 1a ustawy poprzez wnioskowanie a contrario.

W konkluzji z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, w punkcie 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 026 września 2012 r. i przyznał ubezpieczonemu M. M. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 26 września 2012 r. (tj. daty ukończenia wieku 60 lat jako ostatniej przesłanki do przyznania świadczenia). Sąd Okręgowy wziął pod uwagę fakt, iż wniosek o emeryturę ubezpieczony złożył w dniu 12 września 2012 r. oraz dyspozycję art. 129 ust. 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstawania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

Działając zaś na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy, Sąd wnioskując a contrario równocześnie nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Z kolei w punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy, kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c. w związku z § 2 ust. 1 i 2 w związku z § 3 ust. 1 w związku z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002 r. nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), zgodnie z wnioskiem pełnomocnika wnioskodawcy (k. 32 akt sprawy), obciążył pozwanego Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. jako stronę przegrywającą, kosztami zastępstwa procesowego ubezpieczonego w wysokości 60 zł, zasądzając je w stawce minimalnej, biorąc pod uwagę rodzaj i stopień zawiłości sprawy, nakład pracy pełnomocnika oraz jego wkład pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia sprawy i dokonania jej rozstrzygnięcia.

SSA w SO Ewa Downar-Zapolska