V KK 145/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZP 46/13
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 145/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski
w sprawie D. S.
skazanego z art. 258 § 3 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 13 sierpnia 2014 r.
wniosku obrońcy skazanego
o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 18 lipca 2012 r.,
zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 4 lipca 2013 r.,
na podstawie art. 532 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Obrońca skazanego D. S. wniósł kasację od wymienionego wyżej wyroku
Sądu Apelacyjnego, w której na podstawie art. 532 § 1 k.p.k. zamieścił wniosek o
wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 18 lipca 2012 r., w
zakresie obejmującym skazanie D. S. na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności
oraz karę łączną grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych po 70 zł.
Uzasadnienie wniosku odnosiło się już wyłącznie do wstrzymania wykonania kary
pozbawienia wolności, chociaż przepis art. 532 § 1 k.p.k. mówi o wstrzymaniu
wykonania orzeczenia, a nie kary, zaś obrońca ograniczył się w tym względzie do
twierdzenia, że podjęcie takiej decyzji jest „w pełni uzasadnione”, a biorąc pod
uwagę, że wymierzona skazanemu sankcja karna ma charakter długoterminowy i
dolegliwy, także „niewątpliwie celowe”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Autor kasacji poprzestał na ogólnym twierdzeniu o potrzebie wstrzymania
wykonania prawomocnego wyroku wobec skazanego D. S., nie przedstawiając
argumentacji, która przekonywałaby o konieczności takiego postąpienia. Należy
wobec tego przypomnieć, co niejednokrotnie na gruncie art. 532 § 1 k.p.k.
wskazywał Sąd Najwyższy, że wstrzymanie wykonania orzeczenia w związku z
wniesieniem kasacji wchodzi w grę wyjątkowo, w razie zaistnienia szczególnych
okolicznościach, a to z tego względu, że kontrola kasacyjna dotyczy
prawomocnego wyroku sądu odwoławczego, a więc wyroku objętego
domniemaniem trafności zawartych w nim rozstrzygnięć, który podlegają
bezzwłocznemu wykonaniu (art. 9 § 1 i 2 k.k.w.). Do owych szczególnych
okoliczności należy zaliczyć rangę zarzutów podniesionych w kasacji i ich widoczną
zasadność, a w związku z tym wysokie prawdopodobieństwo uwzględnienia
kasacji. Nadto niezbędne jest wykazanie, że wykonanie orzeczenia pociągnie dla
skazanego wyjątkowo dolegliwe i w zasadzie nieodwracalne skutki.
Z tego punktu widzenia wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Nie
przesądzając, na tym etapie postępowania, o trafności podniesionych w kasacji
zarzutów, wypada jednak zauważyć, że zarzut wiodący – zaistnienia uchybienia
określonego w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. skarżący podniósł z odwołaniem się do
uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r. , III CZP 46/13 (OSNC 2013, z.
12, poz. 135), najwyraźniej nie dostrzegając, iż uchwała ta odnosi się do innego
zagadnienia niż delegowanie sędziego, za jego zgodą, do orzekania w innym
sądzie. Tego zagadnienia dotyczy uchwała pełnego składu Sądu Najwyższego z
dnia 14 listopada 2007 r., BSA I-4110-5/07 (OSNKW 2008, z. 3, poz. 23), w świetle
której sygnalizowane w kasacji uchybienie nie miało miejsca. Z kolei argumentacja
zawarta w uzupełnieniu kasacji pomija, że wskazane przez skarżącego zarządzenie
Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 kwietnia 2010 r. w sprawie ustalenia zakresu
czynności członków Kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Dyrektora
Generalnego Urzędu nie musi być traktowane jako jedyny i wyłącznie dopuszczalny
sposób upoważnienia przez Ministra członka Kierownictwa Ministerstwa
Sprawiedliwości (sekretarza, podsekretarza stanu) do podejmowania określonych
czynności, jak też że w świetle przedmiotowego zarządzenia (zob. § 2 ust. 2 pkt 7 i
8, § 3 ust. 2 pkt 4 i 5, § 4 ust. 2 pkt 4 i 5, § 5 ust. 2 pkt 5 i 6, § 6 ust. 2 pkt 4 i 5) było
3
możliwe wzajemne zastępstwo w wykonywaniu czynności przez członków
Kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwości.
Wstępny ogląd pozostałych zarzutów podniesionych w kasacji także nie
prowadzi do wniosku, że uchylenie zaskarżonego wyroku jawi się jako
rozstrzygnięcie najbardziej prawdopodobne (dla porządku warto wspomnieć, że
prokurator ocenił kasację jako oczywiście bezzasadną). Trudno też przyjąć, że
wykonanie orzeczenia pociągnie dla skazanego wyjątkowo dolegliwe i w zasadzie
nieodwracalne skutki. W nawiązaniu do argumentacji obrońcy skazanego należy
nadto zaznaczyć, że na decyzję o wstrzymaniu wykonania orzeczenia nie ma
wpływu wymierzona skazanemu sankcja karna.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski
w sprawie D. S.
skazanego z art. 258 § 3 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 13 sierpnia 2014 r.
wniosku obrońcy skazanego
o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 18 lipca 2012 r.,
zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 4 lipca 2013 r.,
na podstawie art. 532 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Obrońca skazanego D. S. wniósł kasację od wymienionego wyżej wyroku
Sądu Apelacyjnego, w której na podstawie art. 532 § 1 k.p.k. zamieścił wniosek o
wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 18 lipca 2012 r., w
zakresie obejmującym skazanie D. S. na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności
oraz karę łączną grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych po 70 zł.
Uzasadnienie wniosku odnosiło się już wyłącznie do wstrzymania wykonania kary
pozbawienia wolności, chociaż przepis art. 532 § 1 k.p.k. mówi o wstrzymaniu
wykonania orzeczenia, a nie kary, zaś obrońca ograniczył się w tym względzie do
twierdzenia, że podjęcie takiej decyzji jest „w pełni uzasadnione”, a biorąc pod
uwagę, że wymierzona skazanemu sankcja karna ma charakter długoterminowy i
dolegliwy, także „niewątpliwie celowe”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Autor kasacji poprzestał na ogólnym twierdzeniu o potrzebie wstrzymania
wykonania prawomocnego wyroku wobec skazanego D. S., nie przedstawiając
argumentacji, która przekonywałaby o konieczności takiego postąpienia. Należy
wobec tego przypomnieć, co niejednokrotnie na gruncie art. 532 § 1 k.p.k.
wskazywał Sąd Najwyższy, że wstrzymanie wykonania orzeczenia w związku z
wniesieniem kasacji wchodzi w grę wyjątkowo, w razie zaistnienia szczególnych
okolicznościach, a to z tego względu, że kontrola kasacyjna dotyczy
prawomocnego wyroku sądu odwoławczego, a więc wyroku objętego
domniemaniem trafności zawartych w nim rozstrzygnięć, który podlegają
bezzwłocznemu wykonaniu (art. 9 § 1 i 2 k.k.w.). Do owych szczególnych
okoliczności należy zaliczyć rangę zarzutów podniesionych w kasacji i ich widoczną
zasadność, a w związku z tym wysokie prawdopodobieństwo uwzględnienia
kasacji. Nadto niezbędne jest wykazanie, że wykonanie orzeczenia pociągnie dla
skazanego wyjątkowo dolegliwe i w zasadzie nieodwracalne skutki.
Z tego punktu widzenia wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Nie
przesądzając, na tym etapie postępowania, o trafności podniesionych w kasacji
zarzutów, wypada jednak zauważyć, że zarzut wiodący – zaistnienia uchybienia
określonego w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. skarżący podniósł z odwołaniem się do
uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r. , III CZP 46/13 (OSNC 2013, z.
12, poz. 135), najwyraźniej nie dostrzegając, iż uchwała ta odnosi się do innego
zagadnienia niż delegowanie sędziego, za jego zgodą, do orzekania w innym
sądzie. Tego zagadnienia dotyczy uchwała pełnego składu Sądu Najwyższego z
dnia 14 listopada 2007 r., BSA I-4110-5/07 (OSNKW 2008, z. 3, poz. 23), w świetle
której sygnalizowane w kasacji uchybienie nie miało miejsca. Z kolei argumentacja
zawarta w uzupełnieniu kasacji pomija, że wskazane przez skarżącego zarządzenie
Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 kwietnia 2010 r. w sprawie ustalenia zakresu
czynności członków Kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Dyrektora
Generalnego Urzędu nie musi być traktowane jako jedyny i wyłącznie dopuszczalny
sposób upoważnienia przez Ministra członka Kierownictwa Ministerstwa
Sprawiedliwości (sekretarza, podsekretarza stanu) do podejmowania określonych
czynności, jak też że w świetle przedmiotowego zarządzenia (zob. § 2 ust. 2 pkt 7 i
8, § 3 ust. 2 pkt 4 i 5, § 4 ust. 2 pkt 4 i 5, § 5 ust. 2 pkt 5 i 6, § 6 ust. 2 pkt 4 i 5) było
3
możliwe wzajemne zastępstwo w wykonywaniu czynności przez członków
Kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwości.
Wstępny ogląd pozostałych zarzutów podniesionych w kasacji także nie
prowadzi do wniosku, że uchylenie zaskarżonego wyroku jawi się jako
rozstrzygnięcie najbardziej prawdopodobne (dla porządku warto wspomnieć, że
prokurator ocenił kasację jako oczywiście bezzasadną). Trudno też przyjąć, że
wykonanie orzeczenia pociągnie dla skazanego wyjątkowo dolegliwe i w zasadzie
nieodwracalne skutki. W nawiązaniu do argumentacji obrońcy skazanego należy
nadto zaznaczyć, że na decyzję o wstrzymaniu wykonania orzeczenia nie ma
wpływu wymierzona skazanemu sankcja karna.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.