Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2013 r.

Sąd Rejonowy w Oławie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Nowak

Protokolant Katarzyna Kudzia

w obecności Prokuratora Grzegorz Uciurkiewicz

po rozpoznaniu dnia 24 kwietnia 2013 r., 9 lipca 2013 r.,

sprawy P. S.

syna A. i S. zd. S.

ur. (...) we W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 stycznia 2013 roku na drodze publicznej w miejscowości W. woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), jadąc prawidłowym pasem ruchu od strony miejscowości G. w kierunku miejscowości W. nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze przez co na łuku drogi uderzył czołowo w ścianę budynku a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, w wyniku czego pasażer tego pojazdu P. R. doznał stłuczenia barku prawego, złamania wybuchowego drugiego kręgu lędźwiowego, naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego P. S. za winnego tego, że w dniu 4 stycznia 2013 roku na drodze publicznej w miejscowości W. woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), jadąc prawidłowym pasem ruchu od strony miejscowości G. w kierunku miejscowości W. nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze przez co na łuku drogi uderzył czołowo w ścianę budynku, w wyniku czego pasażer tego pojazdu P. R. doznał stłuczenia barku prawego, złamania wybuchowego drugiego kręgu lędźwiowego, naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu tj. przestępstwa z art. 177 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt. I kary pozbawienia wolności zawiesza oskarżonemu warunkowo na okres próby 2 (dwóch) lat,

III.  na podstawie art. 42 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku,

IV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie, w tym opłaty zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VII K 212/13

UZASADNIENIE

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 stycznia 2013 r. P. S. kupił od M. P. samochód osobowy marki V. (...), rok produkcji 1989 nr rej. (...). P. S. odebrał ten samochód dopiero w dniu 4 stycznia 2013 r. około godz. 12.00 i przyjechał nim na swoje podwórko. W dniu 4 stycznia 2013 r. około godz. 16.00 do P. S. przyjechał A. I., po około godzinie przyszedł także A. S.. Wszyscy oglądali samochód, który kupił P. S.. Następnie P. S., A. S. i A. I. pojechali samochodem marki V. (...) nr rej. (...) do S.. Samochodem kierował P. S., obok niego na miejscu pasażera siedział A. S., z tyłu za kierowcą siedział A. I.. W S. na stacji (...) P. S. zatankował samochód, a A. I. kupił kilka piw. Następnie wszyscy udali się w stronę W. przez miejscowość G.. W miejscowości G. P. S. zatrzymał samochód i zadzwonił po swojego kolegę P. R.. P. R. wyszedł z domu i wsiadł do samochodu na miejsce pasażera z tyłu, za A. S.. P. S. odjechał w stronę W..

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v;

zeznania świadka P. R. – k. 35v-36, 92;

zeznania świadka A. I. – k. 9-10, 92v;

zeznania świadka A. S. – k. 28v, 93;

umowa kupna sprzedaży pojazdu – k. 18-10/

Jadąc z G. w stronę miejscowości W. P. S. jechał bardzo szybko z prędkością około 120 km/h. W W., przed skrzyżowaniem P. S. zaczął zwalniać biegami, a następnie wcisnął hamulec. W tym czasie jezdnia była śliska, padał śnieg z deszczem i samochód nie reagował na hamowanie. P. S. chciał jeszcze skręcić samochodem w stronę W. ale mu się to nie udało, stracił panowanie nad pojazdem i samochód marki V. (...) nr rej. (...) na łuku drogi uderzył czołowo w ścianę budynku stojącego przy skrzyżowaniu. Przed zdarzeniem samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...) nie posiadał uszkodzeń i niesprawności, które mogłyby wskazywać na związek przyczyno skutkowy z zaistniałym wypadkiem. Układ hamulcowy, kierowniczy i jezdny samochodu przed wypadkiem gwarantowały P. S. możliwość bezpiecznej jazdy.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v;

zeznania świadka P. R. – k. 35v-36, 92;

zeznania świadka A. I. – k. 9-10, 92v;

zeznania świadka A. S. – k. 28v, 93;

protokół oględzin pojazdu – k. 11;

protokół oględzin miejsca zdarzenia – k. 13-15;

dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia – k. 86;

opinia biegłego sądowego – k. 41-46/

Po uderzeniu w ścianę budynku pierwszy z samochodu wyszedł P. S., próbował otworzyć drzwi pasażera ale mu się to nie udało. Następnie z pojazdu wysiedli P. R., A. S. i A. I.. Po chwili P. S. oddalił się z miejsca zdarzenia. P. S. w wyniku zdarzenia doznał zespołu stresu pourazowego. Zespól stresu pourazowego objawia się skłonnością do przeżywania na nowo sytuacji traumatycznej, poczuciem odrętwienia, obniżeniem nastroju, skłonnością do izolowania się od innych, lękiem, unikaniem działań i sytuacji, które mogą przypominać przebyty uraz. Niekiedy, w przypadku wystąpienia stresu pourazowego może dojść do silnego pobudzenia, które może przejawiać się ucieczką z miejsca wypadku.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v;

zeznania świadka P. R. – k. 35v-36, 92;

zeznania świadka A. I. – k. 9-10, 92v;

zeznania świadka A. S. – k. 28v, 93;

opinii sądowo – psychologiczna – k. 106-110/

W wyniku uderzenia samochodu marki V. (...) nr rej. (...) w ścianę budynku pasażer tego pojazdu P. R. doznał: stłuczenia barku prawego, złamania wybuchowego drugiego kręgu lędźwiowego. Obrażenia te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni. W wyniku zdarzenia z dnia 4 stycznia 2013 r. A. S. doznał: drobnych ran czoła, rany tłuczonej wargi dolnej, stłuczenia klatki piersiowej w okolicy mostka i kręgosłupa piersiowego, otarcia naskórka okolicy obojczykowej prawej. Obrażenia te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni. Przeprowadzone w dniu 4 stycznia 2013 r. o godz. 20.34 badanie na zawartość alkoholu w wydychanym przez A. S. powietrzu dało wynik 0,07 mg/l. Przeprowadzone w dniu 4 stycznia 2013 r. o godz. 20.25 badanie na zawartość alkoholu w wydychanym przez A. I. powietrzu dało wynik 0,04 mg/l.

/dowód: opinie sądowo - lekarskie – k. 47-48;

protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego – k. 5;

protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego – k. 7/

P. S. dopiero w dniu 5 stycznia 2013 r. około godziny 6.00 rano wrócił do domu i położył się spać. Wstał około godziny 9.00 i pojechał na komisariat policji. Od dyżurnego dowiedział się, iż nie ma kto go przesłuchać i P. S. pojechał do kolegów do szpitala. Następnie ponownie pojechał na Komisariat ale nadal nie został przesłuchany. Wieczorem funkcjonariusz Policji zadzwonił po P. S.. W dniu 5 stycznia 2013 r. o godz. 18.41 P. S. został przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, wynik – 0,00 mg/l.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v;

protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego – k. 16/

Oskarżony P. S. ma 23 lata. Posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem pojazdów samochodowych. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Odbywa staż z miesięcznym wynagrodzeniem 900 złotych. P. S. nie był dotychczas karany sądownie. Zgodnie z opinia biegłych sądowych lekarzy psychiatrów P. S. nie cierpi obecnie i nie cierpiał w krytycznym czasie na zaburzenia psychiczne w rozumieniu psychozy, nie jest on także upośledzony umysłowo. W krytycznym czasie P. S. nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postepowaniem.

/dowód: dane dotyczące oskarżonego – k. 59, 91;

opinia sądowo – psychiatryczna – k. 63;

karta karna – k. 55/

Oskarżony P. S. w toku całego postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie przyznał się natomiast do ucieczki z miejsca zdarzenia podając, iż był w szoku. Wyjaśnił, że samochód marki V. (...) nr rej. (...) kupił dzień wcześniej. U kolegi, od którego kupił ten samochód wypili kilka piw w tym samochodzie, po czym oskarżony udał się do domu. Następnego dnia zgłosił się po odbiór tego samochodu. Po przyprowadzeniu samochodu spędził czas w domu. Około godz. 17.00 przyjechał do niego z pracy kolega, przyszedł też kuzyn. Oglądali samochód. Następnie w trójkę pojechali się przewieźć, pojechali do S. zatankować, napompować koła. Oskarżony podał także, iż w drodze powrotnej zadzwonił po kolegę P. R., żeby wyszedł z domu. P. R. przyszedł, wsiadł do samochodu i wszyscy udali się w stronę domu oskarżonego. P. S. wyjaśnił także, iż jechał dość szybko, około 120 km/h. W momencie, kiedy dojeżdżał do wioski zaczął zwalniać biegami, potem wcisnął hamulec ale samochód nie chciał reagować, było ślisko po deszczu. Oskarżony chciał skręcić w stronę W., ale samochód nie reagował i uderzył w ścianę. W momencie, kiedy samochód uderzył w ścianę, oskarżony uderzył głową w szybę, klatką piersiową uderzył w kierownicę. Oskarżony wyszedłem pierwszy z samochodu, zakręciło mu się w głowie. Oskarżony wyjaśnił, iż był w strasznym szoku, widział, że koledzy wysiadają, spytał się czy im nic nie jest. P. R. i A. S. od razu poszli do domów. A. I. siedział na chodniku i mówił, że boli go kostka. Następnie dziewczyna oskarżonego i jej siostra A. K. i P. K., które przyszły na miejsce bo usłyszały huk, zabrały A. I. do domu. P. S. podał ponadto, iż jak zobaczył że zebrało się dużo ludzi, że kolega jest u jego dziewczyny, że przyjechał ojciec zaczął po prostu uciekać, jego dziewczyna chciała go zatrzymać. W pewnym momencie zadzwonił do niego ojciec i dał do telefonu policjanta. Policjant uświadamiał oskarżonemu, że poniesie konsekwencje ucieczki. Oskarżony tłumaczył, że jest w szoku i że się boi. Około 6.00 rano ocknął się i dotarł do domu, obmył się z krwi, położył się do łóżka i około godz. 09.00 pojechał na komisariat. Przyznał się, że jest sprawcą wypadku i że chce się przyznać i złożyć wyjaśnienia. Policjant dyżurny powiedział, że nie ma nikogo żeby go przesłuchać, potem pojechał do szpitala do kolegów po czym ponownie wrócił na komisariat, ale nadal nie miał kto go przesłuchać. Wieczorem zadzwoniono po niego z policji i od razu pojechał na przesłuchanie. Oskarżony wyjaśnił ponadto, iż miał konsultację z psychiatrą i psychologiem. Dostał leki, psycholog rozpoznał u niego zespół stresu pourazowego.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v/

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, iż wina oraz sprawstwo oskarżonego P. S. w zakresie spowodowania wypadku komunikacyjnego nie budzą żadnych wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do tego, na zeznaniach świadków P. R., A. I. i A. S. oraz na dowodzie z dokumentu w postaci umowy kupna sprzedaży samochodu, opinii biegłego sądowego z zakresu wypadków drogowych, techniki motoryzacyjnej, analiz wypadków w użyciu maszyn, opiniach sądowo – lekarskich, protokołach użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego, protokołach oględzin pojazdów i miejsca wypadku, opinii sądowo – psychologicznej oraz opinii sądowo – psychiatrycznej.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego P. S. Sąd uznał je za wiarygodne w całości albowiem były konsekwentne, logiczne i korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy tj. z zeznaniami świadków oraz opinią biegłego sądowego lekarza psychologa, który potwierdził, iż oskarżony doznał stresu pourazowego, co mogło skutkować ucieczką z miejsca zdarzenia. W tym miejscu podkreślić należy, iż oskarżony, co potwierdzili także świadkowie, sam przyznał, iż w chwili zdarzenia jechał z bardzo dużą prędkością przekraczającą 100 km/h i stracił panowanie nad pojazdem.

Podobnie Sąd odniósł się do zeznań P. R., A. I. i A. S.. Wszystkie te zeznania były logiczne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały. Ponadto wszyscy trzej byli pasażerami samochodu marki V. (...) nr rej. (...), którym kierował oskarżony, a który uderzył w ścianę budynku. Podkreślić także należy, iż świadkowie potwierdzili fakt kierowania przez oskarżonego pojazdem z nadmierną prędkością.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dowody w postaci: umowy kupna sprzedaży, protokołu oględzin miejsca zdarzenia wraz ze szkicem i dokumentacją fotograficzną, protokołu oględzin pojazdu, protokołu użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego, opinii biegłych albowiem były one w pełni rzetelne, miarodajne, zostały sporządzone w przepisanej formie przez osoby do tego uprawnione. Ponadto Sąd nie miał żadnych racjonalnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność tych dowodów, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawidłowości i rzetelności.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów Sąd uznał, że czyn oskarżonego wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. Sąd nie podzielił tym samy kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia. Tak jak wskazano to już powyżej, zgodnie z opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii, u oskarżonego rozpoznano zespół stresu pourazowego. Zespól stresu pourazowego objawia się natomiast skłonnością do przeżywania na nowo sytuacji traumatycznej, poczuciem odrętwienia, obniżeniem nastroju, skłonnością do izolowania się od innych, lękiem, unikaniem działań i sytuacji, które mogą przypominać przebyty uraz. Niekiedy, w przypadku wystąpienia stresu pourazowego może dojść do silnego pobudzenia, które może przejawiać się ucieczką z miejsca wypadku. Mając na uwadze wnioski tej opinii, którą Sąd uznał za w pełni wiarygodną, Sąd doszedł do przekonania, iż nie można przyjąć, iż P. S. uciekł z miejsca zdarzenia. Z ucieczką z miejsca zdarzenia mamy do czynienia wówczas gdy sprawca oddala się z miejsca wypadku w zamiarze uniknięcia odpowiedzialności, w szczególności uniemożliwienia lub utrudnienia ustalenia jego tożsamości, okoliczności zdarzenia i stanu nietrzeźwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2001 r., III KKN 492/99, OSNKW 2001, nr 7-8, poz. 52.). Ponadto podkreślić należy, iż dla przyjęcia kwalifikacji prawnej obejmującej przepis art. 178 § 1 k.k. z powodu zbiegnięcia z miejsca zdarzenia niezbędne jest przypisanie sprawcy umyślności co do tego, że przez zbiegnięcie zmierzał on do uniknięcia odpowiedzialności za zachowanie, które wyczerpało ustawowe znamiona przestępstw stypizowanych w art. 177 k.k. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2011 r., V KK 284/10, OSNKW 2011, nr 5, poz. 45). W świetle opinii sądowo psychologicznej takich ustaleń poczynić natomiast nie można.

Podmiotem przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. może być każdy, kto dopuszcza się naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego, powodując wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k.

Zasady bezpieczeństwa są ujęte w przepisach określających porządek poruszania się po szlakach komunikacyjnych i dotyczą zarówno niezbędnych kwalifikacji osoby uczestniczącej w ruchu, stanu technicznego pojazdu, jak i sposobu zachowania się w tym ruchu. Zgodnie z jedną z podstawowych zasad ruchu drogowego określoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Zasada ta znajduje doprecyzowanie w art. 19 ust. 1 w/w ustawy, który stanowi, iż kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h, a poza obszarem zabudowanym 90 km/h (art. 20 w/w ustawy).

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie ulega wątpliwości, iż swoim zachowaniem P. S. naruszył te zasady. W dniu 4 stycznia 2013 r. kierując pojazdem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) jechał z prędkością przekraczającą prędkość dozwoloną, a co najważniejsze zupełnie niedostosowaną do warunków panujących na drodze – pora zimowa, śliska nawierzchnia jezdni z uwagi na padający deszcz. Podkreślić także należy, iż oskarżony kierował nowo zakupionym pojazdem i nie wiedział jak zachowuje się on na drodze, a mimo to jechał bardzo szybko, brawurowo. Naruszenie tych wszystkich zasad ruchu drogowego spowodowało, iż oskarżony stracił panowanie nad kierowanym pojazdem w wyniku czego samochód uderzył w ścianę budynku stojącego przy drodze.

Takie zachowanie oskarżonego świadczy o całkowitym braku wyobraźni i lekceważeniu podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k. nie budziły żadnych wątpliwości. Wina oskarżonego P. S. polegała na tym, iż złamał prawo, mając pełną możliwość dostosowania się do obowiązujących przepisów. Konsekwencją nieodpowiedzialnej jazdy oskarżonego było natomiast stracenie panowania nad pojazdem, uderzenie w mur budynku w wyniku czego P. R. doznał stłuczenia barku prawego, złamania wybuchowego drugiego kręgu lędźwiowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni (art. 157 § 1 k.k.). Oskarżony jest osoba dorosłą, z zawodu jest mechanikiem samochodowym, posiada prawo jazdy, a zatem domniemywać można, iż doskonale znane są mu przepisy ruchu drogowego. W tym miejscu podkreślić także należy, iż stan techniczny pojazdu zapewniał oskarżonemu możliwość bezpiecznej jazdy.

Uznając zatem oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k. Sąd wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 kk.

Sąd analizował więc motywację sprawcy i postać zamiaru, uwzględniając fakt, iż czyn, którego dopuścił się oskarżony należy do przestępstw nieumyślnych.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował młody wiek oskarżonego oraz jego dotychczasową niekaralność.

W ocenie Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, a kara w wyższym wymiarze byłaby już - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych inkryminowanego czynu – karą zbyt surową o charakterze odwetowym.

Wymierzona oskarżonemu kara odpowiada nie tylko stopniowi jego winy, ale realizuje też w stosunku do niego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Jednocześnie kara orzeczona wobec oskarżonego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 kk. Sąd analizował więc motywację sprawcy i uznał, że czyn oskarżonego cechowało brak wyobraźni, brawura i chęć sprawdzenia możliwości nowo zakupionego samochodu.

Sąd oceniał także postawę oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia. W tej mierze Sąd uwzględnił stopień rozwoju psychospołecznego P. S., jego warunki materialne, rodzinne i stan zdrowia i stwierdził, iż w tym konkretnym przypadku wystarczające dla osiągnięcia celów kary będzie zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Oskarżony nie był karany i Sąd uznał, iż można wysnuć wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną. Tym samym Sąd przyjął, iż będzie on w przyszłości przestrzegać porządku prawnego i nie powróci na drogę przestępstwa. Zdaniem Sądu warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat zapobiegnie demoralizacji oskarżonego oraz pozwoli mu na dalsze życie zgodne z norami prawnymi i społecznymi, zaś Sądowi pozwoli na weryfikację przyjętej wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Zważyć należy, że w tym konkretnym przypadku zwieszenie wykonania kary nie oznacza całkowitego odstąpienia od ukarania sprawcy. Mając bowiem na uwadze okoliczności wypadku, charakter naruszonych przepisów oraz skutki wypadku z dnia 4 stycznia 2013 r. Sąd uznał, iż koniecznym jest orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. W ocenie Sądu taki okres orzeczonego środka karnego zapobiegnie zagrożeniu jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu w szczególności w kontekście rodzaju i wagi naruszonych przez niego zasad bezpieczeństwa. W tym miejscu podkreślić należy, iż oskarżony spowodował wypadek drogowy, w którym jedna osoba doznała obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k. Ponadto naruszył jedne z podstawowych zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego mając pełną możliwość prawidłowej oceny sytuacji panującej na drodze – pora zimowa, śliska nawierzchnia. Jechanie w takich warunkach z prędkością około 120 km/h, samochodem dopiero co kupionym, wioząc trzech pasażerów świadczy niewątpliwie o tym, iż jako kierowca P. S. nie daje żadnych gwarancji należytego przestrzegania zasad ruchu drogowego w przyszłości i dalsze prowadzenie przez niego pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji, a zatem koniecznym jest wykluczenie go jako uczestnika ruchu drogowego. Oskarżony swoim zachowaniem jednoznacznie pokazał, iż najważniejsza dla niego jako kierowcy jest prędkość, brawura i sprawdzanie możliwości samochodu. W tym miejscu podkreślić także należy, iż statystki w tym zakresie są jednoznaczne. Najwięcej wypadków powodują najmłodsi kierowcy tj. w wieku od 18 do 24 lat. Osoby te, w tym także oskarżonego, cechuje natomiast brak doświadczenia i umiejętności w kierowaniu pojazdami oraz duża skłonność do brawury i ryzyka, co potwierdzają okoliczności przedmiotowej sprawy.

Mając te okoliczności na uwadze Sąd uznał, iż na podstawie art. 42 § 1 k.k. należy orzec wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów na okres 1 roku albowiem z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, iż prowadzenie przez niego pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego, w tym fakt, iż odbywa staż, na podstawie art. 624 § 1kpk i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił P. S. od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Zarządzenie:

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego;

3.  kal. 14 dni.

22.07.2013 r.