Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 59/14
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w O.
z dnia 20 marca 2012 r.,
w sprawie z powództwa A. G.
przeciwko A.W.
o opróżnienie lokalu użytkowego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 marca 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 20 marca 2012 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił
apelację powódki od wyroku Sądu pierwszej instancji oddalającego powództwo
o opróżnienie lokalu użytkowego.
Powódka wniosła o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego
wyroku Sądu drugiej instancji wskazując jako wartość przedmiotu zaskarżenia
kwotę 13.000.000 zł. i stwierdzając, że w wyniku wydania zaskarżonego wyroku
poniosła szkodę w tej wysokości, a wartość odszkodowania została ustalona
w oparciu o obroty jakie uzyskuje spółka pozwanego prowadząc działalność na
nieruchomości będącej przedmiotem żądania w sprawie zakończonej zaskarżonym
wyrokiem. Wskazała, że szkoda obejmuje także straty poniesione przez powódkę
w związku z brakiem wpłat z tytułu czynszu najmu nieruchomości powódki od
spółki prowadzonej przez pozwanego oraz odszkodowanie za bezumowne
korzystanie z tej nieruchomości, a szczegółowa wysokość szkody powinna być
wyliczona przez biegłego z zakresu księgowości oraz biegłego rzeczoznawcę.
Wypełniając wymaganie art. 4245
§ 1 pkt. 5 k.p.c. powódka stwierdziła,
że nie jest możliwa zmiana ani uchylenie zaskarżonego wyroku w drodze innych
środków prawnych, gdyż pełnomocnik powódki ustanowiony z urzędu stwierdził
brak podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej, a ponadto skarga kasacyjna jest
niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż 50.000 zł. Nie zachodzą również podstawy do
wniesienia skargi o wznowienie postępowania zarówno z przyczyn nieważności (art.
401 k.p.c.) jak i z właściwych przyczyn restytucyjnych (art. 403, 4011
i 4161
k.p.c.).
Wskazała, że zachodzą przesłanki z art. 4241
§ 2 k.p.c. do wniesienia skargi, gdyż
zaskarżony wyrok narusza prawo własności powódki, która nie może korzystać ze
swojej nieruchomości. Doszło do naruszenia art. 64 Konstytucji RP i art. 140 k.c.,
a także art. 869 § 2 k.c. i art. 22 Konstytucji RP zapewniającego wolność
działalności gospodarczej.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznawana skarga nie spełnia konstrukcyjnych wymagań określonych
w art. 4245
§ 1 pkt. 4 i pkt. 5 k.p.c.
Skarżąca nie wykazała bowiem, że wzruszenie zaskarżonego wyroku
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, co powinna uczynić
w pogłębionym wywodzie prawnym, zawierającym wszechstronną analizę prawną
przepisów dotyczących środków zaskarżenia, z którego wynikałoby w sposób
jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, że w sprawie nie było i nie jest
dopuszczalne zastosowanie określonych środków prawnych albo że z innych
przyczyn nie mogłyby one odnieść skutku (porównaj między innymi postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2005 r. I CNP 5/05, OSNC 2006/1/17 i z dnia
28 listopada 2012 r. II CNP 58/12, niepubl.).
Nie odpowiada tym wymaganiom ani pobieżne i ogólnikowe stwierdzenie
odnoszące się do niemożliwości wniesienia skargi o wznowienie postępowania ani
wywód dotyczący skargi kasacyjnej, w którym z jednej strony powódka stwierdziła,
że od wyroku Sądu drugiej instancji nie została wniesiona skarga kasacyjna, gdyż
jej pełnomocnik uznał brak do tego podstaw, co mogłoby wskazywać, iż skarga
kasacyjna przysługiwała, zważywszy też na wskazaną w rozpoznawanej sprawie
wartość przedmiotu zaskarżenia określoną na kwotę 13.000.000 zł., a więc
znacznie wyższą od kwoty przewidzianej w art. 3982
§ 1 k.p.c., jako próg
dopuszczalności skargi kasacyjnej w sprawach o prawa majątkowe. Z drugiej zaś
strony powódka stwierdziła, że skarga kasacyjna była niedopuszczalna właśnie ze
względu na wartość przedmiotu zaskarżenia niższą niż wskazana w tym przepisie,
co koliduje w sposób oczywisty z wcześniejszymi argumentami wskazującymi
przyczyny nie wniesienia skargi kasacyjnej. W tej sytuacji można więc jedynie
uzupełniająco podkreślić, że w świetle regulacji zawartej w art. 4241
k.p.c. strona
ma obowiązek wykorzystania wszelkich przysługujących jej środków odwoławczych
oraz środków zaskarżenia i obowiązku wykorzystania tych środków, np. skargi
kasacyjnej, nie wyłącza jej subiektywne przekonanie, iż środek ten nie odniósłby
zamierzonego skutku (porównaj między innymi postanowienia Sądu Najwyższego
4
z dnia 21 lutego 2007 r. I CNP 5/07 i z dnia 28 listopada 2012 r. II CNP 58/12,
niepubl.).
Skarżąca nie uprawdopodobniła również wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga dotyczy. Nie określiła
bowiem postaci, sposobu wyliczenia ani czasu powstania szkody, jak również
związku przyczynowego z wydaniem zaskarżonego wyroku. Nie przedstawiła także
żadnych dowodów ani ich surogatów zdolnych uwiarygodnić powstanie szkody i jej
związek z zaskarżonym wyrokiem (porównaj między innymi postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2005 r. III CNP 5/05, niepubl. i z dnia 31 stycznia
2006 r. IV CNP 38/05, PSNC 2006/7-8/141).
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy odrzucił skargę na podstawie art. 4248
w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt. 4 i 5 k.p.c.

IV CNP 59/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia