IV CNP 63/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-05-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 63/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi wnioskodawczyni M. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 13 lipca 2012 r.,
w sprawie z wniosku M. B. i P. B.
przy uczestnictwie M. B. i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. Oddziału w
B.
o dział spadku i podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 kwietnia 2015 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
2
UZASADNIENIE
Wnioskodawczyni M. B. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w B. z dnia 13 lipca
2012 r., wydanego w sprawie o dział spadku i podział majątku wspólnego,
zarzucając naruszenie art. 1036 w zw. z art. 1035 k.c., art. 65 ust. 3 i 109 ust. 1
„ustawy o księgach wieczystych i hipotece”, naruszenie art. 1036 w zw. z art. 198
k.c., naruszenie art. 26 ust. 3 i 3a „ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych”, a także naruszenie art. 207 i 1036 k.c. oraz art.
229, 384 i 684 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Naruszenia te miały mieć „oczywiście
rażący” charakter. Jako przepisy, z którymi zaskarżone orzeczenie jest w
rozumieniu art. 4241
§ 1 k.p.c. niezgodne, skarżąca wskazała wszystkie
wymienione przepisy, oprócz art. 207 k.c.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wszechstronnie i jednolicie wyjaśniono,
że użyte w art. 4241
k.p.c. pojęcie „niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia” ma znaczenie autonomiczne i odnosi się do takich tylko orzeczeń,
które są niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostały wydane
w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub oczywiście niewłaściwego
zastosowania prawa (por. wyroki z dnia 31 marca 2006 r., IV CNP 25/05, OSNC
2007, nr 1, poz. 17 i z dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11,
poz. 174 oraz postanowienie z dnia 6 marca 2008 r., I CNP 116/07, niepubl.).
Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 września 2012 r.,
SK 4/11 (OTK-A 2012, nr 8, poz. 97), art. 4241
§ 1 k.p.c., rozumiany w ten sposób,
że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu
drugiej instancji przysługuje tylko wtedy, gdy niezgodność ta jest oczywista, rażąca
i przybiera postać kwalifikowaną, jest zgodny z art. 77 ust. 1 Konstytucji.
Przyjęte rozumienie pojęcia niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia ma znaczenie przy ocenie, dokonywanej na podstawie art. 4249
k.p.c.,
czy skargę należy przyjąć do rozpoznania przez Sąd Najwyższy, czy też - jako
oczywiście bezzasadna - nie powinna być ona przyjęta. Skarga, której zarzuty nie
3
przekonują o kwalifikowanym naruszeniu prawa, w tym także skarga kwestionująca
dokonaną przez sąd wykładnię prawa, która mieści się w granicach przysługującej
sądowi autonomii orzeczniczej, jest w ujęciu tego przepisu skargą oczywiście
bezzasadną.
Tak należało ocenić skargę kasacyjną wnioskodawczyni.
Skarżąca, powołując określone zarzuty i przedstawiając argumentację
prawną na ich poparcie, miała obowiązek przekonać o tym, że naruszenia prawa
mają szczególny kwalifikowany charakter. Wnioskodawczyni powołała się na taki
charakter naruszeń przepisów wskazanych w podstawach skargi, lecz nie wykazała
go. Zaprezentowanie własnych poglądów skarżącej co do odmiennego sposobu
rozstrzygnięcia sprawy, a także powołanie się na jednostkowe wypowiedzi doktryny
mogące wskazywać na różny sposób rozwiązania niektórych z poruszonych
w skardze kwestii, nie uzasadniało tezy, że doszło do kwalifikowanego naruszenia
przepisów, które prowadziłoby do niezgodności zaskarżonego orzeczenia
z prawem w rozumieniu art. 4241
k.p.c. Z przedstawionej argumentacji nie wynika,
aby Sąd Okręgowy dokonał wykładni powołanych w skardze przepisów lub je
zastosował w sposób oczywiście nieprawidłowy, wykraczając poza zakres
przysługującej mu swobody jurysdykcyjnej, przy czym należy zważyć, że nie
wszystkie argumenty powołane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia
a kwestionowane w skardze miały ostatecznie znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy.
Z tych przyczyn, na podstawie art. 4249
k.p.c. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia skargi do rozpoznania.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi wnioskodawczyni M. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 13 lipca 2012 r.,
w sprawie z wniosku M. B. i P. B.
przy uczestnictwie M. B. i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. Oddziału w
B.
o dział spadku i podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 kwietnia 2015 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
2
UZASADNIENIE
Wnioskodawczyni M. B. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w B. z dnia 13 lipca
2012 r., wydanego w sprawie o dział spadku i podział majątku wspólnego,
zarzucając naruszenie art. 1036 w zw. z art. 1035 k.c., art. 65 ust. 3 i 109 ust. 1
„ustawy o księgach wieczystych i hipotece”, naruszenie art. 1036 w zw. z art. 198
k.c., naruszenie art. 26 ust. 3 i 3a „ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych”, a także naruszenie art. 207 i 1036 k.c. oraz art.
229, 384 i 684 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Naruszenia te miały mieć „oczywiście
rażący” charakter. Jako przepisy, z którymi zaskarżone orzeczenie jest w
rozumieniu art. 4241
§ 1 k.p.c. niezgodne, skarżąca wskazała wszystkie
wymienione przepisy, oprócz art. 207 k.c.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wszechstronnie i jednolicie wyjaśniono,
że użyte w art. 4241
k.p.c. pojęcie „niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia” ma znaczenie autonomiczne i odnosi się do takich tylko orzeczeń,
które są niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostały wydane
w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub oczywiście niewłaściwego
zastosowania prawa (por. wyroki z dnia 31 marca 2006 r., IV CNP 25/05, OSNC
2007, nr 1, poz. 17 i z dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11,
poz. 174 oraz postanowienie z dnia 6 marca 2008 r., I CNP 116/07, niepubl.).
Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 września 2012 r.,
SK 4/11 (OTK-A 2012, nr 8, poz. 97), art. 4241
§ 1 k.p.c., rozumiany w ten sposób,
że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu
drugiej instancji przysługuje tylko wtedy, gdy niezgodność ta jest oczywista, rażąca
i przybiera postać kwalifikowaną, jest zgodny z art. 77 ust. 1 Konstytucji.
Przyjęte rozumienie pojęcia niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia ma znaczenie przy ocenie, dokonywanej na podstawie art. 4249
k.p.c.,
czy skargę należy przyjąć do rozpoznania przez Sąd Najwyższy, czy też - jako
oczywiście bezzasadna - nie powinna być ona przyjęta. Skarga, której zarzuty nie
3
przekonują o kwalifikowanym naruszeniu prawa, w tym także skarga kwestionująca
dokonaną przez sąd wykładnię prawa, która mieści się w granicach przysługującej
sądowi autonomii orzeczniczej, jest w ujęciu tego przepisu skargą oczywiście
bezzasadną.
Tak należało ocenić skargę kasacyjną wnioskodawczyni.
Skarżąca, powołując określone zarzuty i przedstawiając argumentację
prawną na ich poparcie, miała obowiązek przekonać o tym, że naruszenia prawa
mają szczególny kwalifikowany charakter. Wnioskodawczyni powołała się na taki
charakter naruszeń przepisów wskazanych w podstawach skargi, lecz nie wykazała
go. Zaprezentowanie własnych poglądów skarżącej co do odmiennego sposobu
rozstrzygnięcia sprawy, a także powołanie się na jednostkowe wypowiedzi doktryny
mogące wskazywać na różny sposób rozwiązania niektórych z poruszonych
w skardze kwestii, nie uzasadniało tezy, że doszło do kwalifikowanego naruszenia
przepisów, które prowadziłoby do niezgodności zaskarżonego orzeczenia
z prawem w rozumieniu art. 4241
k.p.c. Z przedstawionej argumentacji nie wynika,
aby Sąd Okręgowy dokonał wykładni powołanych w skardze przepisów lub je
zastosował w sposób oczywiście nieprawidłowy, wykraczając poza zakres
przysługującej mu swobody jurysdykcyjnej, przy czym należy zważyć, że nie
wszystkie argumenty powołane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia
a kwestionowane w skardze miały ostatecznie znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy.
Z tych przyczyn, na podstawie art. 4249
k.p.c. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia skargi do rozpoznania.