Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Dominika Lechowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Urszuli Gierulskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 31 III, 28 IV i 26 V 2015 roku sprawy

A. P.,

syna A. i I. z d. W.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 6 października 2014 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,26 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki O. (...) nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego A. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, że miał on 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. i za to, na podstawie art. 87 § 1 k.w., wymierza mu karę 600 ( sześciuset ) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 87 § 4 k.w., orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku;

III.  na podstawie art. 29 § 4 k.w., na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania jego prawa jazdy od 6 X 2014 roku do 26 V 2015 roku;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2014 roku wieczorem A. P. pił piwo. Następnego dnia rano, około godziny 6:45, wsiadł do samochodu marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i kierował nim z ulicy (...) w kierunku ulicy (...) w J.. Na ulicy (...) został zatrzymany do kontroli drogowej. Miał wówczas 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

( dowód: wyjaśnienia A. P. k. 9-10 i 34,

zeznania D. W. k. 36,

notatka urzędowa k. 1,

protokół badania trzeźwości k. 2,

kopia świadectwa wzorcowania k. 3,

pismo k. 37-40 )

A. P. nie był dotąd karany za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 17 )

Oskarżony w czasie postępowania przygotowawczego i przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż w przeddzień zdarzenia pił piwo. Następnego dnia rano jechał ulicą (...) w stronę ulicy (...) w J.. Na ulicy (...) zatrzymano go do kontroli.

Takie wyjaśnienia A. P. uznano za wiarygodne. Spożywanie przez niego alkoholu potwierdziły wyniki badania jego trzeźwości. Kierowanie przez niego samochodem po ulicach (...) opisano w notatce urzędowej z kontroli drogowej. Brak było podstaw do podważania jego wiarygodności, co do trasy, jaką miał się poruszać.

Jako wiarygodne oceniono zeznania D. W.. Opisał on proces wzorcowania analizatora wydechu oraz odniósł się do znaczenia wyników generowanych w czasie badania przez to urządzenie. Był osobą niezainteresowaną wynikiem postępowania, obcą dla oskarżonego. Nie miał żadnego interesu w podawaniu nieprawdziwych okoliczności. Jego twierdzenia dotyczące interpretacji zapisów protokołu badania trzeźwości zostały potwierdzone przez przedstawiony dokument, zawierający przyjęte sposoby tej interpretacji.

Ustalenia faktyczne w sprawie oparto również na dowodach z dokumentów: notatki urzędowej, protokołu badania trzeźwości, kopii świadectwa wzorcowania, pisma przedstawionego przez D. W. oraz danych o karalności oskarżonego. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności. Nie podważano bowiem wyników badania trzeźwości oskarżonego, jednak dla ustalenia ostatecznej zawartości alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu konieczna była interpretacja tych wyników, zapisanych we wspomnianym protokole.

Oskarżony przyznał, iż to on około godziny 6:45, 5 października 2014 roku prowadził po ulicach (...) samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Potwierdziły to inne dowody zebrane w sprawie. Sprawstwo oskarżonego w tym zakresie było więc niewątpliwe.

W niniejszej sprawie przedmiotem osobnej, dokładnej oceny musiało być natężenie nietrzeźwości oskarżonego, mające istotne znaczenie dla kwalifikacji prawnej jego czynu. Drugie badanie jego trzeźwości wykazało bowiem 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu, dwa sprawdzenia wykazywały więc tendencję spadkową tej wielkości. Trzeba było zatem dokładnie ustalić, jakie znaczenie ma to, że w czasie pierwszego badania analizator wykazał u niego 0,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co jest wartością graniczną pomiędzy stanem nietrzeźwości, a stanem po użyciu alkoholu.

Na wstępie rozważań w tym zakresie przypomnieć należy, iż art. 115 § 16 pkt 2 k.k., wyznaczający dolną granicę stanu nietrzeźwości, uzależnioną od zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, odnosi się do faktycznej wielkości tego parametru, a nie wartości zmierzonej. Za każdym razem, zwłaszcza jednak w sytuacjach granicznych, konieczne jest ustalenie, jak ma się wynik pomiaru do rzeczywistego stężenia alkoholu w ustroju badanego. Na tej podstawie da się przyjąć, jaka była ta ostatnia wartość, znając dokładność urządzenia i nieprecyzyjność pomiaru, mogącą wynikać z czynników zewnętrznych.

Wynik badania trzeźwości, prezentowany przez urządzenie pomiarowe, nie przekłada się bowiem automatycznie na ustalenie w zakresie obecności alkoholu w organizmie. Jeżeli faktycznego stężenia alkoholu nie da się w ten sposób jednoznacznie ustalić, z możliwych wyników należy wybrać najkorzystniejszy dla oskarżonego, kierując się zasadą z art. 5 § 2 k.p.k. Wątpliwości, o których mowa w cytowanym przepisie, rodzą się bowiem, gdy nie sposób dokonać precyzyjnych ustaleń faktycznych. Treść dowodu, na podstawie którego mają być czynione, może być precyzyjna – taki jest wynik badania zapisany w protokole użycia analizatora wydechu. Ocena tej treści musi być jednak przeprowadzona w połączeniu z innymi dowodami. W niniejszej sprawie dowodem takim jest, odpowiednio zinterpretowane, świadectwo wzorcowania urządzenia pomiarowego.

Jak wynika z zeznań D. W., a głównie z przedstawionego przez niego dokumentu, stanowiącego komunikat Głównego Urzędu Miar, którego treść świadek powtórzył w swojej relacji, wzorcowanie jest procedurą, mającą na celu wyznaczenie błędów wskazań w określonych punktach pomiarowych oraz oszacowanie niepewności wyznaczenia tych błędów. W niniejszej sprawie Sąd dysponował świadectwem wzorcowania urządzenia, użytego do badania oskarżonego. Zapisano tam wartości błędu wskazania oraz niepewności, przekraczające 0. Wynikało z tego, iż pomiar dokonywany tym urządzeniem obarczony mógł być niedokładnością, mającą zauważalny wpływ na wynik badania. Zaistnienia tej niedokładności nie sposób w niniejszej sprawie wykluczyć.

Dalsza część wspomnianego komunikatu tłumaczy, w jaki sposób zapisy świadectwa wzorcowania odczytywać przy konkretnym wyniku, podanym przez urządzenie. Stanowi on, że w przypadku analizatora wykorzystanego przy kontroli oskarżonego, przy wyniku sprawdzenia wynoszącym 0,26 mg/l, dolna granica faktycznego stężenia alkoholu w wydechu wynosiła 0,24 mg/l, górna zaś 0,26 mg/l. Należy z tego wnioskować, że oskarżony w czasie pierwszego badania trzeźwości miał od 0,24 do 0,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Jeżeli ustalenia faktyczne, czynione na podstawie dowodu, jakim jest wynik badania trzeźwości, zapisany w protokole z tej czynności, nie są dokładne, a nie da się bardziej szczegółowych danych uzyskać na podstawie innych dowodów lub rozumowania, to z możliwych wersji zdarzenia, wynikających z tego dowodu, należy wybrać taką, która jest najkorzystniejsza dla oskarżonego. Powyższa reguła, iż przyjąć należy najkorzystniejszy dla A. P. wariant, znajduje więc pełne zastosowanie.

W tym miejscu, skoro Sąd nie dysponował możliwościami do skonkretyzowania ustalanej wielkości, należało zastosować regułę z art. 5 § 2 k.p.k., o której była mowa powyżej. Wspomniany wynik badania oznacza bowiem, że oskarżony mógł mieć 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w czasie kontroli, a jedynie urządzenie pomiarowe, z powodu niedokładności działania i wpływu warunków zewnętrznych, podać mogło wynik wyższy - 0,26 mg/l. Z podanych przyczyn przyjęto, iż prowadząc samochód oskarżony miał 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Sąd ustalił, iż oskarżony w dniu zdarzenia kierował samochodem marki O. (...) po ulicach (...). Oznacza to, iż prowadząc pojazd mechaniczny uczestniczył w ruchu lądowym. Zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu ustalono na 0,24 mg/l. Znajdował się on zatem w stanie po użyciu alkoholu, co oznacza, że swoim zachowaniem wypełnił znamiona z art. 87 § 1 k.w.

Oskarżony w czasie zdarzenia nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Nie miał wpływu na ocenę jego zawinienia wypity wcześniej alkohol, skoro sprawca pił go dobrowolnie, znając jego działanie. Uznano go więc za zdolnego do zawinienia w odniesieniu do przypisanego zachowania.

Z podanych powodów oskarżonego uznano za winnego tego, że w dniu 6 października 2014 roku w J. województwo (...), mając 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym samochód marki O. (...) nr rej. (...), to jest wykroczenia z art. 87 § 1 k.w.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako znaczną. Przejechał on co prawda niewielki odcinek, lecz poruszał się po uczęszczanych ulicach (...). Planował przemieszczać się dalej również po ulicy (...) – jednej z głównych arterii komunikacyjnych miasta. Jego nietrzeźwość mieściła się w górnej granicy stanu po użyciu alkoholu, wyznaczonej przez art. 46 ust. 2 pkt 2 ustawy z 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Kierował on pojazdem w dzień, gdy ruch drogowy jest już znacznie nasilony.

Okolicznościami łagodzącymi dla sprawcy były jego dotychczasowy tryb życia oraz postawa w czasie postępowania. Nie był on dotąd karany za przestępstwa, pracuje i utrzymuje żonę. W czasie procesu przyznawał się do zarzucanego czynu, akceptował wymierzenie zaproponowanej kary. Na tej podstawie należy wnioskować, że jest on osobą nieskłonną do popełniania przestępstw, naruszania prawa. Rozumie niewłaściwość swojego zachowania i konieczność poniesienia jego konsekwencji. Nie jest zatem niezbędne wymierzanie mu surowej kary, gdyż nawet stosunkowo łagodna dolegliwość jest w stanie wpłynąć na jego postawę i doprowadzić do uzyskania skutków w zakresie wychowania i prewencji.

Z podanych powodów wymierzono oskarżonemu karę grzywny. Nie jest konieczne orzeczenie wobec niego kary surowszego rodzaju. Dotknięcie jego interesów finansowych będzie odczuwalne, dolegliwe. Wysokość tej kary, stosowną do ustalonej społecznej szkodliwości czynu, określono na 600 złotych. Uwzględnia ona też sytuację majątkową sprawcy, który zarabia miesięcznie około 1.200 złotych z prac dorywczych, ma na utrzymaniu niepracującą żonę, nie posiada majątku.

Wobec oskarżonego orzeczono również, obligatoryjny w myśl art. 87 § 4 k.w., zakaz prowadzenia pojazdów. Jego zakresem objęto prowadzenie pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym – takim pojazdem poruszał się sprawca w czasie zdarzenia. Długość obowiązywania zakazu określono na rok, biorąc pod uwagę znaczne zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu lądowego, spowodowane przez A. P. – kierował on samochodem po ważnych ulicach (...), w ciągu dnia, a jego stan po użyciu alkoholu był istotnie natężony. Na poczet zakazu zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy oskarżonego, zgodnie z art. 29 § 4 k.w., od 6 października 2014 roku do 26 maja 2015 roku.

Biorąc pod uwagę opisaną wyżej sytuację majątkową oskarżonego oraz obciążenie go karą finansową, zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w.