Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 99/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 21 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

Sędziowie:

SSO Marian Raszewski

SSO Henryk Haak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. O.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kępnie

z dnia 12 listopada 2014r. sygn. akt I C 235/13

1. oddala apelację,

2. zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki K. O. kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

II Ca 99/15

UZASADNIENIE

Powódka K. S. w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. żądała zasądzenia na swoją rzecz kwoty 11000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 15 stycznia 2013 roku tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę związaną ze skutkami wypadku z dnia 24 listopada 2012 roku.

W piśmie z dnia 23 października 2013 roku powódka rozszerzyła żądanie o kwotę 1600 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2013 roku stanowiącą zwrot kosztów jej leczenia urazów powypadkowych. Tytułem zadośćuczynienia pozwany wypłacił powódce kwotę 1800 złotych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, iż wypłacona przez niego kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia do rozmiaru krzywdy, a dochodzona pozwem kwota jest wygórowana. Pozwany nie wypowiedział się co do oceny zasadności żądania dodatkowego odszkodowania.

Sąd Rejonowy w Kępnie wyrokiem z dnia 12 listopada 2014 r. zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki K. O. kwotę 12.600 zł z ustawowymi odsetkami co do kwoty 11.000 zł od 15 stycznia 2013 r., a co do kwoty 1600 zł od 11 lipca 2013 r. i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyłpozwany zaskarżając wyrok w części, a mianowicie:

⚫: w zakresie pkt. 1 co do kwoty 6400 zł z odsetkami:

- od kwoty 488 zł od dnia 15 stycznia 2013 r.,

- od kwoty 1600 zł od dnia 11 lipca 2013 r.

oraz co do odsetek od pozostałej kwoty za okres poprzedzający wyrokowanie,

⚫: w zakresie punktu 2 i 3.

Zarzucił:

⚫: obrazę art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;
⚫: obrazę art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 2 k.c. poprzez zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania z tytułu kosztów leczenia i rehabilitacji, choć wydatki te nie były celowe;
⚫: obrazę art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. poprzez przyznanie na rzecz powódki zadośćuczynienia w wysokości rażąco zawyżonej i nieodpowiedniej w świetle rozmiaru jej krzywdy i kryteriów określania tego świadczenia;
⚫: obrazę art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty zadośćuczynienia za okres poprzedzający wyrokowanie.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w tym zakresie.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Sąd Rejonowy zasądzając na rzecz powódki odszkodowanie z tytułu kosztów leczenia i rehabilitacji nie naruszył prawa materialnego, w szczególności art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 2 k.c. Sąd prawidłowo ustalił, że w ramach leczenia skutków wypadku z dnia 24 listopada 2012 r. powódka otrzymała skierowanie na badanie specjalistyczne w poradni chirurgicznej i nieurologicznej oraz na zabiegi fizjoterapeutyczne. Nie może więc ulegać wątpliwości, że zabiegi te były konieczne i celowe i powódka miała prawo podjąć je w terminie, w którym zabiegi te były najbardziej skuteczne, a takich terminów nie gwarantowało leczenie w ramach NFZ.

Sąd Rejonowy również prawidłowo ocenił, że stosownym zadośćuczynieniem dla powódki – uwzględniając zakres krzywdy, której doznała i jej trwałości – jest kwota 12.800 zł. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że obrażenia doznane przez powódkę w wypadku spowodowały u niej 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Obrażenia jakich doznała powódka mogą również w przyszłości powodować wtórne zmiany zwyrodnieniowe w narządzie ruchu. Również cierpienia powódki nasilone w stopniu umiarkowanym przez okres około 4 tygodnie , a następnie w stopniu lekkim przez około 3-4 miesiące miały wpływ na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia. Zasądzona przez Sąd kwota jest kwotą umiarkowaną i nie można twierdzić, że zasądzenie jej narusza przepisy prawa materialnego. Ocena dokonana przez apelującego jest ocena subiektywną dokonana z uwagi na własny interes procesowy.

Zupełnie niezrozumiały jest zarzut dotyczący terminu początkowego należnych powodowi odsetek. Skarżący podnosi, że odsetki powinny być zasądzone od chwili wyrokowania. Z art. 481 k.c. wyraźnie wynika, że odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Nie ulega wątpliwości, że wyrok zasądzający zadośćuczynienie jest wyrokiem deklaratoryjnym (por. orzeczenie Sądu Najwyższego II CSK 595/13, Lex 1504837).

W wyroku z dnia 18 września 1970 r. Sąd Najwyższy podkreślił, że z charakteru świadczenia w postaci zadośćuczynienia, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy , ze swojej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika (II PR 257/70, OSN C 1971, z.6, poz. 103). Jest to moment wymagalności świadczenia, które zresztą powstało wcześniej, bo w momencie wyrządzenia szkody. Zobowiązany niespełniając świadczenia w tym terminie dopuszcza się opóźnienia, za które należą się odsetki ustawowe. Sąd Okręgowy nie podziela poglądu, że w takiej sytuacji odsetki należą się od chwili wyrokowania. Obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstał w chwili wyrządzenia szkody, a opóźnienie w spełnieniu świadczenia od momentu wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. W literaturze broniony jest pogląd mocniejszy, mówi się mianowicie że w wypadku czynu niedozwolonego zobowiązanie dłużnika powinno być spełnione niezwłocznie, a wynika to z właściwości zobowiązania ( por. Marcin Lemkowski, Odsetki cywilnoprawne, Warszawa 2007.s, 271 – wówczas odsetki byłyby liczona od dnia szkody). Także ustalenie wartości szkody według cen z chwili wyrokowania nie uzasadnia zasądzenia odsetek od dnia wyrokowania. Takie podejście pomija zupełnie fakt, że przez pewien czas osoba odpowiedzialna już opóźniała się ze spełnieniem świadczenia odszkodowawczego, być może w innej wysokości – ustalonej według daty wyrządzenia szkody. W niniejszej sprawie nie zostało wykazane aby zadośćuczynienie należne powódce w chwili wyrządzenia szkody miało być niższe niż w chwili wyrokowania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

II Ca 99/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE