Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 r. w Olsztynie

sprawy S. M.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi Do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek odwołania S. M.

od decyzji Wojewódzkiego Zespołu Do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności

z dnia 6 listopada 2014 r. nr (...).2014

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 61/15

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 06 listopada 2014r. nr (...).2014 Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w O. utrzymał w mocy orzeczenie Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w O. z dnia 12 września 2014r. nr SN (...). (...) kp.2014 o zaliczeniu S. M. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności

Od powyższego orzeczenia odwołanie złożył S. M. wskazując, że nie zgadza się z pkt 9 w/w orzeczenia, albowiem występuje u niego znaczne ograniczenie możliwości samodzielnego poruszania się. Wskazał dodatkowo, że jego stan zdrowia od 5 lat uległ znacznemu pogorszeniu i zwiększyły się u niego bóle stawów kolanowych podczas chodzenia.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w E. wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że stan zdrowia odwołującego nie kwalifikuje się do zmiany orzeczenia. Nadto podał, że organ orzekający uwzględnił wszystkie przesłanki, które bierze się pod uwagę przy orzekaniu o stopniu niepełnosprawności zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności (Dz.U. nr 139, poz.1328).

Co do zakresu negatywnego zapisu wskazań w pkt 9 orzeczenia – organ rentowy wskazał, że od 1 lipca 2014r. obowiązują przepisy znowelizowanej ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, na mocy której kartę parkingową wydaje się osobie zaliczonej do umiarkowanego (jedynie z symbolami przyczyny niepełnosprawności 04-O, 05-R, 10-N) lub znacznego stopnia niepełnosprawności, w obu przypadkach z jednoczesnym stwierdzenie znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się. Tymczasem w świetle lekarskiej oceny stanu zdrowia badanego – brak jest podstaw do wskazania iż ubezpieczony – spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3 a pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym, ponieważ nie występuje u niego znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

W związku z rozbieżnościami w ocenie przez wnioskodawcę i organ orzekający o stopniu niepełnosprawności, należało odwołać się do wiadomości specjalnych biegłych.

Sąd dopuścił więc dowód z opinii biegłego lekarza chirurga – ortopedy na okoliczność, czy odwołujący kwalifikuje się do stopnia niepełnosprawności, zgodnie z kryteriami określonymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003r., zaś w przypadku odpowiedzi pozytywnej Sąd zobowiązał biegłych do wskazania stopnia niepełnosprawności odwołującego, przyczynę tej niepełnosprawności, a nadto jaki jest przewidywany okres występowania niepełnosprawności, od kiedy taki stan występuje oraz jakie w związku z tym są wymagania dla odwołującego, w tym czy spełnia on przesłanki, określone w art. 8 ust. 3 a pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym (k. 22-22v).

Biegły ortopeda rozpoznał u badanego chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa (05-R), przebyte uszkodzenie ścięgna Achillesa prawego po leczeniu operacyjnym, chorobę niedokrwienną serca, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę.

Uznał on, po zbadaniu odwołującego, że wymienione schorzenia (w tym narządu ruchu) powodują powstanie niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym. Wnioskodawca w opinii biegłego – może samodzielnie chodzić przy pomocy kuli łokciowej, wymaga okresowej pomocy osoby drugiej. Nie spełnia on przesłanek dotyczących osoby niepełnosprawnej, określonych w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym, mówiącej o znacznym ograniczeniu samodzielnego poruszania się.

(dowód: opinia biegłego k. 26-28)

Po doręczeniu odwołującemu opinii biegłego, w piśmie z dnia 19.05.2015r. wskazał , że nie składa żadnych zastrzeżeń do orzeczenia lekarskiego, które uwzględnia jego wszystkie schorzenia.

(dowód: pismo odwołującego k: 33)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenia Sądu - wbrew twierdzeniom odwołującego - stan jego zdrowia nie daje podstawy do zakwalifikowania go do wyższego niż umiarkowany stopień niepełnosprawności, a także nie spełnia on przesłanek, dotyczących osoby niepełnosprawnej, określonych w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym, mówiącej o znacznym ograniczeniu samodzielnego poruszania się, z którym to rozstrzygnięciem nie zgodził się ubezpieczony - wnosząc odwołanie w tej sprawie .

Dokonując oceny zasadności odwołania należy w pierwszej kolejności odnieść się do art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( Dz. U. z 1997 r. Nr123 poz.776), zgodnie z którym do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności - zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy, jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

§ 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz.U. nr 139, poz.1328) precyzuje natomiast przesłanki, jakie należy wziąć pod uwagę przy orzekaniu o stopniu niepełnosprawności osoby, która ukończyła 16 rok życia. Wszystkie okoliczności wskazane w tym przepisie, związane są ze stanem zdrowia osoby zainteresowanej i jej możliwościami w zakresie samodzielnego egzystowania. Ponadto §29-31 cytowanego rozporządzenia podaje standardy w zakresie kwalifikowania do stopni niepełnosprawności.

I tak do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, zgodnie z przywołanym rozporządzeniem, zalicza się osobę, u której naruszona jest sprawność organizmu wymagająca częściowej lub okresowej pomocy innych osób, w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Natomiast możliwość zaliczenia do znacznego stopnia niepełnosprawności powstaje, gdy u osoby zainteresowanej występują jednocześnie ograniczenia w wykonywaniu zatrudnienia jak i konieczność stałej lub długotrwałej opieki.

Kartę parkingową natomiast wydaje się osobie zaliczonej do umiarkowanego (jedynie z symbolami przyczyny niepełnosprawności 04-O, 05-R, 10-N) lub znacznego stopnia niepełnosprawności, w obu przypadkach z jednoczesnym stwierdzenie znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się.

Z opinii biegłego ortopedy ewidentnie wynika, że rozpoznane u badanego schorzenia (w tym narządu ruchu) powodują powstanie niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym. Wnioskodawca natomiast może samodzielnie chodzić przy pomocy kuli łokciowej, wymaga okresowej pomocy osoby drugiej. Nie spełnia on przesłanek, dotyczących osoby niepełnosprawnej, określonych w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym, mówiącej o znacznym ograniczeniu samodzielnego poruszania się.

Wydając opinię w przedmiotowej sprawie, biegły miał na uwadze wyniki badań odwołującego, dokumentację medyczną dotyczącą jego dotychczasowego leczenia, a także stan zdrowia odwołującego, stwierdzony na podstawie badania dokonanego bezpośrednio przed wydaniem opinii.

Przedmiotowa opinia jest fachowa, spójna, a sposób motywowania argumentów przedstawionych w opinii i stanowczość skonkretyzowanych w niej wniosków, skłaniają do stwierdzenia, że mają one charakter w pełni wiarygodny i stanowią podstawę do czynienia ustaleń faktycznych.

Mając na uwadze powyższe, odwołanie w oparciu o treść art.477 ¹⁴ § 1 k. p. c. należało oddalić i uznać, iż zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

SSR G. Giżewska-Rozmus