Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Mierz

Sędziowie SSO Grzegorz Kiepura (spr.)

SSR del. Małgorzata Peteja-Żak

Protokolant Katarzyna Kajda

przy udziale Elżbiety Ziębińskiej

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2015 r.

sprawy S. K. (K.) s. W. i H. ,

ur. (...) w J.

oskarżonego z art. 228§3 kk i art. 271§3 kk przy zast. art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 27 stycznia 2015 r. sygnatura akt II K 489/14

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

VI Ka 352/15

UZASADNIENIE

S. K. został uznany za winnego tego, że w dniu 26.03.2012r. w R., będąc jako funkcjonariusz (...) w K., funkcjonariuszem publicznym, działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym funkcjonariuszem (...) w K., w trakcie przeprowadzanej kontroli drogowej, przyjął od K. P. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 zł, w zamian za naruszenie przepisów prawa, polegające na odstąpieniu od obligatoryjnego zatrzymania dowodu rejestracyjnego w związku z popełnionym przez niego wykroczeniem drogowym z art. 97 Kodeksu wykroczeń, polegającym na posługiwaniu się dowodem rejestracyjnym z nieważnym przeglądem technicznym samochodu marki R. (...), nr rej. (...) oraz poświadczenia nieprawdy w notatniku służbowym, iż przyczyną kontroli drogowej było tylko przekroczenie dozwolonej prędkości i popełnienie wykroczenia z art. 92a kw, co nie polegało na prawdzie, a wskazana okoliczność miała znaczenie prawne, przez co wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 228 § 3 kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 271 § 1 kk i art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 228 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazany został na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł każda. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata. Na podstawie art. 45 § 1 kk orzeczono przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego z przestępstwa w kwocie 50 zł. Na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 21.10.2013r. i przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny, uznano grzywnę za wykonaną w ilości 2 stawek dziennych. Na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 900 zł oraz wydatki w kwocie 90 zł.

Apelację od wyroku, na niekorzyść oskarżonego, w części dotyczącej orzeczenia o karze, wywiódł prokurator, który zarzucił orzeczeniu rażącą niewspółmierność kary polegającą na nieorzeczeniu wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu zajmowania stanowisk związanych z ochroną porządku prawnego, wskutek czego wymierzona oskarżonemu, w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i grzywna, nie odzwierciedla stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także nie spełnia wymogów jakim winna odpowiadać ze względu na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. (...) poczucia sprawiedliwości oraz nie realizuje celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

W oparciu o podniesiony zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego, na podstawie art. 41 § 1 kk, w związku z popełnionym przestępstwem z art. 228 § 3 kk i art. 271 § 3 kk, zakazu zajmowania stanowisk związanych z ochroną porządku prawnego na okres 3 lat.

Apelacja nie jest zasadna. Wbrew jej wywodom orzeczona wobec oskarżonego kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na trzyletni okres próby oraz kara grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł każda, jest adekwatna tak do stopnia zawinienia, jak i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia przy tym cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Przy jej wymiarze sąd rejonowy miał w polu widzenia ustawowe dyrektywy określone w art. 53 kk, o czym przekonują pisemne motywy wyroku. Sąd ten trafnie wskazał na uprzednią niekaralność oskarżonego, a także na jego dotychczasowy nienaganny tryb życia; również po popełnieniu przestępstwa zachowanie oskarżonego nie budziło zastrzeżeń (dane o karalności – k. 399, opinia służbowa – k. 107-109, informacja z Policji – k. 175). Okoliczności te dowodzą, że czyn którego dopuścił się oskarżony, był w jego życiu zdarzeniem incydentalnym, nie wymagającym surowszej reakcji karnej.

Rację ma apelujący prokurator, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sąd pierwszej instancji nie odniósł się do sformułowanego przez oskarżyciela publicznego na rozprawie, wniosku o wymierzenie oskarżonemu środka karnego określonego w art. 46 § 1 kk, polegającego na zakazie zajmowania stanowisk związanych z ochroną porządku prawnego.

Należy się też zgodzić z autorem apelacji, że dopuszczając się przestępstwa z art. 228 § 3 kk i art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, oskarżony nadużył zajmowanego stanowiska. W kontekście sformułowanego zarzutu nie można jednak zapominać, ze poza represją karną, oskarżony poniósł już dotkliwe konsekwencje służbowe wynikające z popełnionego przestępstwa, a mianowicie w dniu 21.10.2013r. został zawieszony w czynnościach, a w dniu 31.12.2013r. ostatecznie wydalony ze służby w Policji (k. 143). Skutkiem wyroku skazującego w niniejszej sprawie będzie też faktyczna niemożność podjęcia przez oskarżonego pracy nie tylko w Policji, ale też w innych formacjach powołanych do ochrony porządku prawnego. Zatrudnienie w tego typu jednostkach obwarowane jest wymogiem uprzedniej niekaralności za przestępstwo umyślne. Do czasu zatarcia skazania w niniejszej sprawie oskarżony nie będzie mógł zatem pełnić stanowisk związanych z ochroną porządku prawnego, co czyni niecelowym orzekanie wobec niego zakazu, o którym mowa w art. 46 § 1 kk.

Podsumowując, stwierdzić należy, że całokształt ostatecznych represji karnych orzeczonych wobec oskarżonego, nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Kara wymierzona oskarżonemu nie razi łagodnością, a przez to nie zachodzi potrzeba jej korekty.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku. Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa zgodnie z art. 636 § 1 kpk.