Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marta Sawińska

Sędziowie: SSA Iwona Niewiadowska-Patzer

del. SSO Łukasz Ruszkiewicz (spr.)

Protokolant: st.sekr.sąd. Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2015 r. w Poznaniu

sprawy G. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.      

o emeryturę

na skutek apelacji G. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt VII U 5749/13

zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję i przyznaje G. P. prawo do emerytury począwszy od 25 września 2013r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 października 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.), po rozpoznaniu wniosku z dnia 28 sierpnia 20113 roku, odmówił G. P. prawa do emerytury.

W odwołaniu od powyższej decyzji z dnia 5 listopada 2013 roku, G. P. uznała ją za krzywdzącą i wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania, przytaczając okoliczności wskazane w uzasadnieniu decyzji i kwestionując tezę o posiadaniu przez odwołującą wymaganego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2014 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił odwołanie.

Podstawą powyższego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania:

G. P. urodziła się (...), z zawodu jest rolnikiem – ogrodnikiem, składaczem ręcznym, (...)lat ukończyła w dniu 25 września 2013 roku. Sąd Okręgowy ustalił, iż pierwszą pracę zawodową odwołującą rozpoczęła od 1 marca 1977 roku Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 30 czerwca 1982 roku odwołująca w okresie od 1 marca 1977 roku do 28 lutego 1980 roku była uczniem w Spółdzielni Pracy (...) w P. Zakład (...) w R.. W tym okresie odwołująca została przyuczona do zawodu – składacz ręczny. Przyuczenie do zawodu trwało 3 lata. Odwołująca nie posiada umowy o naukę zawodu, zaświadczenia o wynagrodzeniu ani innej dokumentacji z tego okresu. Zakład drukarski w R. zajmował się drukowaniem rachunków, faktur, dokumentów biurowych, a także plakatów.

Odwołująca w okresie przyuczenia do zawodu nie uczęszczała do żadnej szkoły. Odwołująca co roku miała egzamin z zecerstwa, który był przeprowadzany w P.. Egzamin był teoretyczny i praktyczny w zakładzie przez trzy lata. Każdy egzamin ubezpieczona musiała zaliczyć, gdyż dopiero po ich ukończeniu mogła pracować jako zecer. Ubezpieczona pracę wykonywała w obecności instruktora – K. A.. Instruktor uczył ją pracy zecera. Instruktor miał podpisaną umowę na przyuczenie do zawodu – składacza ręcznego. Odwołująca pracowała przez siedem godzin dziennie. Obowiązywał ją skrócony czas pracy. W tym okresie odwołująca otrzymywała niższe wynagrodzenie. W okresie nauki oraz później w okresie pracy odwołująca i inni pracownicy otrzymywali mleko, witaminę C i soki. Sąd pierwszej instancji wskazał, iż zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami w zakładach poligraficznych (uchwała nr 144 Rady Ministrów z dnia 10 maja 1958 r., M.P. z 1958 r., nr 38, poz. 219 i uchwała nr 12 Rady Ministrów z dnia 9 lutego 1987 roku w sprawie skróconego czasu pracy w zakładach pracy przemysłu poligraficznego, M. P. z 1987 r. nr 4, po. 33), praca w pełnym wymiarze czasu z uwagi na szkodliwość warunków była skrócona do 7 godzin na dobę. Odwołująca zajmowała się rozbiórką zestawu z czcionek lub montowania zestawu czcionek do wydrukowania. Czcionki były z ołowiu, antymonu i cynku. Odwołująca swoją pracę wykonywała w zecerni.

W okresie od 1 marca 1980 roku do 30 czerwca 1982 roku odwołująca kontynuowała zatrudnienie w Spółdzielni Pracy (...) w P. Zakładzie (...) w R. w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku składacza ręcznego. Z zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...) w P. Zakładzie (...) w R. nie zachowały się akta osobowe odwołującej.

W Spółdzielni Pracy (...) w P. Zakładzie (...) w R. razem z odwołującą jako składacz ręczny (zecer) pracował L. G. (w okresie od 1975 roku do 1982 roku) i C. N., który był mistrzem zecerem, a potem kierownikiem zakładu (w okresie od 01.12.1959 r. do 30.06.1982 r.). Świadek C. N. pobiera emeryturę za pracę w szkodliwych warunkach.

Stosunek pracy z G. P. w Spółdzielni Pracy uległ rozwiązaniu na skutek przejęcia zakładu. Ze świadectwa pracy z dnia 30 czerwca 1982 roku wystawionego przez Spółdzielnię Pracy wynika, że odwołująca pracowała w zakładzie w okresie od 1 marca 1977 roku do 30 czerwca 1982 roku w charakterze ucznia do końca lutego 1980 roku ,a następnie od 1 marca 1980 roku do 30 czerwca 1982 roku pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, ale nie jako uczeń, tylko pracownik w charakterze składacza ręcznego i jej praca została uznana za pracę w szczególnych warunkach, zgodnie z Działem nr III, poz. 50 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik nr (...) do Uchwały Zarządu (...) Związku (...) z dnia 1 września 1980 roku w sprawie prac zaliczonych do pierwszej kategorii zatrudnienia.

W okresie od 1 lipca 1982 roku do 28 lutego 1994 roku odwołująca pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy w (...)Spółdzielni (...) w R. na stanowisku składacza ręcznego i linotypisty. Zgodnie ze świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 21 marca 1994 roku odwołująca pracowała na stanowisku składacza ręcznego i linotypisty, wymienionym w wykazie A, dziale nr XI, poz. nr 1 wykazu stanowiącego załącznik do Uchwały Nr 64/83 Zarządu Głównego (...) z dnia 25 lipca 1983 r., których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej (Dz. U. Nr 3/31).

Sąd Okręgowy ustalił, iż w dniu 28 sierpnia 2013 roku, G. P. złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury, wykazując przy tym łączny staż pracy na dzień 1 stycznia 1999 roku w wymiarze 21 lat i 9 miesięcy i 16 dni okresów składkowych i nieskładkowych oraz członkostwo w OFE, ale został złożony wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom oraz pozostałym przeprowadzonym w sprawie dowodom, wskazując na podstawy takiego stanowiska.

Przystępując do rozważań nad przedmiotem sporu, Sąd Okręgowy wskazał, iż jego istota w zakresie ustaleń faktycznych sprowadza się zasadniczo do oceny, czy odwołująca G. P. przez okres co najmniej 15 lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w szczególnych warunkach.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy powołał się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) i rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.). Sąd pierwszej instancji wskazał, iż zarówno z literalnego brzmienia przepisu art. 184 ust. 1 ustawy, jak i jego umiejscowienia w przepisach przejściowych ustawy wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że reguluje on w sposób szczególny zasady nabywania prawa do emerytury ze względu na pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze dla grupy ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku i jest unormowaniem szczególnym w stosunku do uregulowań zawartych w art. 32 i art. 46 tej ustawy. Sąd Okręgowy wskazał również na treść § 3 powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku i podkreślił, iż za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Zgodnie natomiast z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r., pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, iż bezspornym w sprawie jest, że odwołująca przed ukończeniem 55 lat złożyła wniosek o emeryturę, tj. w dniu 28 sierpnia 2013 roku, legitymowała się łącznym stażem pracy na dzień 1 stycznia 1999 roku w wymiarze ponad 21 lat, jest członkiem OFE, ale złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Sąd Okręgowy wskazał, iż pozwany organ rentowy argumentował odmowę przyznania prawa do wcześniejszej emerytury brakiem spełnienia przez odwołującą warunków do uzyskania emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy podnosił, że odwołująca na dzień 1 stycznia 1999 roku nie wykazała co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, uznając za udowodnione w tym zakresie wyłącznie zatrudnienie od 1 marca 1980 roku do 30 czerwca 1982 roku w Spółdzielni Pracy (...) w P. na stanowisku: składacz ręczny oraz od 1 lipca 1982 roku do 28 lutego 1994 roku w (...) Spółdzielni (...) w R. na stanowisku składacz ręczny oraz linotypista.

Sąd Okręgowy w swoich rozważaniach powołał się na treść uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2011 roku, sygn. II UK 169/10 i wskazał, iż okres nauki zawodu odbywanej przed dniem 1 stycznia 1975 r. w ramach umowy zawartej na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy był w rozumieniu prawa ubezpieczeń społecznych okresem zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Nie jest to jednak wystarczające do uznania tych okresów za okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach w myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) i stwierdził, podzielając powyższy pogląd, iż G. P. w okresie od 1 marca 1977 roku do 28 lutego 1980 roku była wyłącznie uczniem w Spółdzielni Pracy (...) w P. Zakład (...) w R., gdzie wykonywała pracę w celu przyuczenia do wykonywania zawodu składacza ręcznego, którym stała się po ukończeniu trzech lat nauki i zdaniu egzaminów. Sąd Okręgowy ocenił tym samym, że okres ten nie może być uwzględniony do stażu pracy w szczególnych warunkach, konieczny do wykazania w sprawie o ubieganie się o prawo do wcześniejszej emerytury. Nadto Sąd Okręgowy wskazał, iż cechą charakterystyczną zatrudnienia odwołującej po 1 marca 1977 roku był dobowy wymiar czasu pracy w liczbie 7 godzin, co wynikało z obowiązujących wówczas przepisów prawa.

Sąd Okręgowy wskazał nadto, iż G. P. dysponowała dokumentem świadectwa pracy w szczególnych warunkach, ale jedynie za okres pracy od 1 marca 1980 roku do 30 czerwca 1982 roku w Spółdzielni Pracy (...) w P. Zakład (...) w R.. Okres sporny (1977-1980) nie został uznany za pracę w szczególnych warunkach u tego pracodawcy. W spornym okresie odwołująca była bowiem uczniem, co potwierdziło postępowanie dowodowe, pomimo, że nie zachowała się żadna inna dokumentacja z tego zakładu, w tym jej akta osobowe, a aktualnie zakład ten już nie istnieje.

W oparciu o powyższe Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 roku, nr 90 poz. 594 ze zmianami) uznając, iż w toku postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła odwołująca, nie zgadzając się z jego treścią i uznając go za krzywdzący. Odwołująca podniosła, iż w warunkach szkodliwych przepracowała 17 lat. Apelująca wniosła o ponowne rozpatrzenie jej sprawy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja G. P. zasługiwała na uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był pomiędzy stronami sporny. Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do oceny charakteru pracy odwołującej w okresie od dnia 1 marca 1977 roku do dnia 28 lutego 1980 roku w kontekście możliwości uznania wykonywanej przez odwołującą w tym okresie pracy jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 184 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zmianami).

Jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy bezspornym w sprawie było, iż odwołująca wykonywała prace w szczególnych warunkach przez okres 13 lat, 11 miesięcy i 14 dni (1 marca 1980 roku do 28 lutego 1994 roku). Spór sprowadzał się do oceny, czy także okres zatrudnienia odwołującej od 1 marca 1977 roku do 28 lutego 1980 roku (3 lata) może być uznany za okres pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił, iż w okresie od 1 marca 1977 roku do 28 lutego 1980 roku odwołująca wykonywała prace zecera, zajmując się rozbiórką zestawu z czcionek lub montowania zestawu czcionek do wydrukowania. Sąd ten ustalił również, iż było to jedyne zajęcie odwołującej, przy czym wykonywała ona swoją pracę w skróconym czasie pracy, bo przez 7 godzin dziennie. Jak wynika z prawidłowych ustaleń Sądu taki czas pracy obowiązywał wszystkich pracowników w przemyśle poligraficznym, co potwierdza treść uchwały nr 144 Rady Ministrów z dnia 10 maja 1958 roku w sprawie skróconego czasu pracy w zakładach przemysłu graficznego - §1 i 2 w zw. z pkt 1 załącznika do uchwały. Prawidłowe ustalenia Sądu Okręgowego wskazują również na to, iż odwołująca wykonywała takie same prace, jak zwykły pracownik, przy czym czyniła to pod okiem instruktora i corocznie składał egzamin teoretyczny i praktyczny. Powyższe wynika choćby z zeznań świadków: L. G. i C. N..

W ocenie Sądu Apelacyjnego takie ustalenia faktyczne prowadzą do wniosku, iż odwołująca wykonywała w okresie od 1 marca 1977 roku do 28 lutego 1980 roku prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A Dział XI pkt 1 załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zmianami), gdzie wskazano jako prace w szczególnych warunkach produkcję oraz obróbkę materiału zecerskiego i form drukowych ze stopu drukarskiego.

Stosownie do treści § 2 pkt 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, natomiast w myśl § 2 pkt 2 rozporządzenia okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Zgodnie z §4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia (zgodnie z § 3 cyt. rozporządzenia – 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn ), w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Okoliczności sprawy wskazują, iż odwołująca w momencie zatrudnienia nie posiadała doświadczenia zawodowego i została zatrudniona w okresie od 1 marca 1977 roku do 28 lutego 1980 roku jako uczeń zawodu składacza ręcznego, przy tym w powyższym okresie wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pod okiem instruktora, prace przy obróbce materiału zecerskiego ze stopu drukarskiego. Odwołująca jako uczeń pełniła analogiczne obowiązki jak pracownicy na stanowisku zecera po przyuczeniu zawodowym w tym samym czasie pracy. Instruktor jedynie przypatrywał się jej pracy. Nie uczestniczyła natomiast w tym okresie żadnych zajęciach teoretycznych. Jedyna różnica odwołującej jako ucznia w stosunku do pracowników po przyuczeniu zawodowym polegała na wykonywaniu pracy pod okiem instruktora oraz otrzymywaniu niższego wynagrodzenia, a także na innym nazewnictwie zajmowanego przez nią stanowiska przez pracodawcę (uczeń nauki zawodu – składacz ręczny).

Wydając zaskarżone rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy natomiast zbyt dużą wagę przywiązał do nazwy stanowiska, jakie zajmowała odwołująca w spornym okresie, jaka wynikała ze świadectwa pracy, to jest „uczeń”. Tym czasem praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku, I UK 393/10, LEX nr 950426, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2011 roku, III UK 174/10, LEX nr 901652). W takich właśnie warunkach pracowała, co prawidłowo ustalił zresztą Sąd Okręgowy, odwołująca. Zajmowała się ona bowiem pracami związanymi z obróbką materiału zecerskiego i form drukowych ze stopu drukarskiego i to w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na tym stanowisku. Nie ma przy tym znaczenia dla rozstrzygnięcia spraw, iż zatrudnienie odwołującej w tym czasie formalnie miało charakter przyuczenia do wykonywania zawodu zecera (składacza ręcznego). W tym aspekcie nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wywody Sądu Najwyższego zawarte w powołanym przez Sąd Okręgowy wyroku z dnia 20 stycznia 2011 roku, II UK 169/10. Sąd Apelacyjny wprawdzie podziela w całości stanowisko wyrażone w powołanym rozstrzygnięciu, jednakże podkreślić należy, iż po pierwsze odnosi się ono do okresu przypadającego przed dniem 1 stycznia 1975 roku, a po wtóre zapadło na tle całkowicie odmiennych okoliczności faktycznych, w których wnioskodawczyni praktyczną naukę zawodu łączyła z uczęszczaniem do szkoły (pracując odpowiednio najpierw przez trzy a następnie przez cztery dni w tygodniu, a w pozostałe dni uczęszczając na zajęcia teoretyczne). Taka sytuacja nie ma natomiast miejsca w sprawie. Jak już wyżej wskazano, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, iż odwołująca nie uczęszczała w okresie od dnia 1 marca 1977 roku do dnia 28 lutego 1980 roku do szkoły (była zresztą już pełnoletnia) i wykonywała wyłącznie prace zecera, czyniąc to pod nadzorem instruktora i to w pełnym wymiarze czasu pracy. To wszystko winno było doprowadzić Sąd Okręgowy do uznania, iż praca wykonywana przez odwołującą w spornym okresie jest pracą w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A Dział XI pkt 1 załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( vide także wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2013 roku, III AUa 188/13).

Skoro zatem odwołująca także w okresie od 1 marca 1977 roku do 28 lutego 1980 roku wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w szczególnych warunkach, a zatem łącznie z bezspornym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 14 dni wykonywała ją przez okres 16 lat 11 miesięcy i 14 dni, to oznacza, iż przy posiadaniu na dzień 1 stycznia 1999 roku stażu pracy w wymiarze 21 lat, 9 miesięcy i 16 dni i wobec ukończenia w dniu 25 września 2013 roku wieku 55 lat spełnia wszystkie wymienione w art. 184 ust. 1 i 2 ustawy w zw. z §4 rozporządzenia przesłanki, od których uzależnione jest prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Powyższe oznacza, iż należało, na podstawie art. 386§ 1 kpc, zmienić zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję i przyznać odwołującej prawo do emerytury, począwszy od dnia 25 września 2013 roku (art. 100 ust. 1 ustawy w zw. z art. 129 ust. 1 ustawy), przy uwzględnieniu faktu, iż wniosek o świadczenie został złożony w dniu 28 sierpnia 2013 roku.

del. SSO Łukasz Ruszkiewicz SSA Marta Sawińska SSA Iwona Niewiadowska - Patzer