Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 r. w Olsztynie na rozprawie

sprawy z wniosku P. R.

z udziałem Gminy P. i M. R. (1)

o zasiedzenie

na skutek apelacji uczestniczki Gminy P. od postanowienia Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 22 grudnia 2014 r., sygn. akt I Ns 74/14

p o s t a n a w i a :

I.  zmienić zaskarżone postanowienie w punktach I i II w ten sposób, że oddalić wniosek i zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki Gminy P. kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

II.  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt IX Ca 260/15

UZASADNIENIE

Wnioskodawca P. R. wniósł o stwierdzenie zasiedzenia z dniem 1 października 2006 roku własności nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości N., gmina P., stanowiącej działkę gruntu o numerze (...) oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, iż w dniu 10 września 1976 roku jego ojciec S. R. (1) zawarł z Gminą umowę dzierżawy części działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi (...), zabudowanych domem letniskowym o łącznej powierzchni 700 m ². Obecnie działka ta oznaczona jest numerem ewidencyjnym (...) i z dniem 27 października 1988 roku S. R. (1) wraz ze swoją żoną M. R. (2) nabyli prawo użytkowania wieczystego tej działki. Podał, że od momentu zawarcia umowy dzierżawy przez S. R. (1) ogrodził on jednym płotem także przylegającą do dzierżawionej działki inną działkę gruntu o powierzchni 600 m ², która obecnie oznaczona jest numerem ewidencyjnym (...). Od tego czasu zarówno rodzice wnioskodawcy, jak i później sam wnioskodawca, traktowali obie nieruchomości jako jedną całość i wykorzystywali je na cele rekreacyjne. Wskazał, że do zasiedzenia nieruchomości na jego rzecz doszło z dniem 1 października 2006 roku Uczestniczka postępowania Gmina P. wniosła o oddalenie wniosku i zasądzenie od wnioskodawcy kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniosła, że nie można mówić o samoistnym posiadaniu działki (...), gdyż faktycznie była ona dzierżawiona przez zmarłego ojca wnioskodawcy do dnia 1 września 2002 roku. Dzierżawione działki były przedmiotem zmian gruntowych, co uwzględniano nanosząc odpowiednie poprawki na umowie dzierżawy, której zmodyfikowana w ten sposób treść wskazywała, że umowa dotyczyła działek o łącznej powierzchni 0,13 ha. Działki nr (...) powstały z podziału działki nr (...) w 1987 roku. Po tym podziale w 1988 roku ojciec wnioskodawcy otrzymał w wieczyste użytkowanie działkę o numerze (...) o powierzchni 680 m ², natomiast na pozostałej części działki, tj. obecnej działce (...) w ocenie uczestniczki postępowania kontynuowana była umowa dzierżawy z dnia 10 września 1976 roku. Podniosła, że termin zasiedzenia rozpoczął swój bieg najwcześniej od 1987 roku, czyli od podziału działki nr (...).

Uczestnik postępowania M. R. (1) nie zajął stanowiska w sprawie.

Postanowieniem z dnia 22 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Mrągowie stwierdził, że P. R. nabył w drodze zasiedzenia z dniem 11 września 2006 r. prawo własności nieruchomości położonej w miejscowości N., gm. P., stanowiącej działkę gruntową oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,06 ha, dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...). Stwierdził, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Nakazał ściągnięcie od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Mrągowie) kwoty 48,48 zł tytułem nieuiszczonych kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił, że Gmina P. jest właścicielką nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości N., stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...). Na nieruchomości tej znajduje się budynek o charakterze letniskowym.

W dniu 10 września 1976 roku pomiędzy S. R. (1) a Skarbem Państwa została zawarta umowa dzierżawy, której przedmiotem była część działki (...) i część działki (...) o ogólnej powierzchni 0,07 ha. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 1 września 2002 roku. Czynsz dzierżawny został określony na kwotę 700 złotych rocznie. Skarb Państwa przy podpisaniu umowy reprezentował Naczelnik Gminy w P.. Umowa została wpisana do rejestru umów dzierżawy pod pozycją 10. W oparciu o umowę dzierżawy został wystawiony nakaz płatniczy za 1977 rok, w którym wskazano powierzchnię gruntu 0,07 ha.

W bliżej nieokreślonym czasie od podpisania umowy dzierżawy na jej egzemplarzu pozostawionym w dyspozycji Urzędu Gminy w P. naniesiono zmiany w zakresie numeracji działek objętych umową i ich łącznej powierzchni. Zmian dokonała ówczesna pracownica Urzędu Gminy w P. R. J. na polecenie ówczesnego Naczelnika Gminy w P. S. R. (2).

W karcie gospodarstwa Państwowego Funduszu Ziemi prowadzonej na nazwisko (...) za lata 1981-1988 widnieje zapis o wysokości czynszu dzierżawnego w kwocie 1.300 złotych rocznie. Jako powierzchnia gruntów wskazany został obszar 0,13 ha, przy czym w karcie nie został wskazany numer działki ani tytuł prawny do władania gruntem przez S. R. (1).

Jak ustalił Sąd Rejonowy począwszy od dnia zawarcia umowy dzierżawy S. R. (1) objął w posiadanie również przylegającą do dzierżawionej działki pozostałą część działki (...) o powierzchni około 0,06 ha. Utworzył z niej jedną posesję, ogradzając ją wspólnym płotem i korzystając z całej posesji na cele rekreacyjne. Ogrodzenie działki stoi w tym samym miejscu do chwili obecnej. W czasie ich nieobecności posesją opiekował się stały mieszkaniec miejscowości N. J. C.. Objęcie w posiadanie również pozostałej części działki (...) (nieobjętej umową dzierżawy) nastąpiło za dorozumianą zgodą przedstawicieli Urzędu Gminy w P., gdyż według ówczesnych unormowań prawnych S. R. (1) nie mógłby dzierżawić także zajętej nieformalnie części działki (...). S. R. (1) był wówczas architektem i pozostawał w dobrych relacjach z przedstawicielami Urzędu Gminy w P., w tym z ówczesnym Naczelnikiem Gminy. Umówili się oni ustnie, że S. R. (1) przygotuje plan zagospodarowania przestrzennego dla terenu Gminy P..

Obecnie całą posesją składającą się z działek (...) włada wyłącznie P. R., który wykorzystuje ją na cele rekreacyjne. Obie działki wizualnie tworzą jedną nieruchomość, są ogrodzone jednym płotem drewnianym i w terenie brak jest widocznych granic pomiędzy obiema działkami. Na działkach znajdują się liczne nasadzenia drzew, a w rogu działki (...) znajduje się na drzewie domek dla dzieci.

W dniu 15 września 1977 roku działki gruntu nr (...) podzielone zostały na działki: (...) o powierzchni 0,04 ha, (...) o powierzchni 0,04 ha, (...)o powierzchni 0,03 ha,(...) o powierzchni 0,02 ha, (...) o powierzchni 0,11 ha, (...) o powierzchni 0,13 ha. W dniu 7 lutego 1979 roku działce (...) nadano nowy numer, tj. (...) przy czym powierzchnia działki pozostała bez zmian, tj. 0,13 ha. W dniu 30 czerwca 1987 roku wznowiono granice działki (...) zmieniając jej powierzchnię na 0,1296 ha. W dniu 2 stycznia 1988 roku działkę (...) podzielono na działkę (...) o powierzchni 0,068 ha i działkę (...) o powierzchni 0,06 ha. W dniu 8 maja 2012 roku wznowiono granice działki (...) zmieniając jej powierzchnię na 0,0622 ha.

W dniu 27 października 1988 roku S. i M. K. małżonkowie R. nabyli prawo użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi obecnie księgę wieczystą (...), a także prawo własności znajdującego się na tej nieruchomości domu letniskowego.

W dniu 28 lutego 1991 roku Wojewoda (...) wydał decyzję (...) stwierdzającą nabycie przez Gminę P. prawa własności nieruchomości stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi obecnie księgę wieczystą (...).

Z dalszych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że w dniu 29 czerwca 1994 roku Gmina P. wystosowała do S. R. (1) pismo, w którym zwróciła się do niego z prośbą o przedłożenie umowy dzierżawy działki gruntu nr (...) o powierzchni 0,06 ha lub innego dokumentu stwierdzającego posiadanie przez niego wymienionej działki. Jednocześnie poinformowano go, że posiada on w użytkowaniu wieczystym działkę gruntu nr (...) o powierzchni 680 m ², za którą opłaca „wieczystą dzierżawę” oraz podatek, natomiast za działkę nr (...) o powierzchni 0,06 ha nie był obciążany. W dniu 24 września 1994 roku S. R. (1) zmarł, a spadek po nim na podstawie ustawy nabyli żona M. R. (2) oraz synowie P. R. i M. R. (1) po 1/3 części każde z nich.

W dniu 8 sierpnia 2012 roku Gmina P. ogłosiła przetarg ustny nieograniczony na sprzedaż działki rolnej niezabudowanej stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...). W dniu 28 sierpnia 2012 roku wnioskodawca zwrócił się do Gminy P. z prośbą o możliwość nabycia działki (...) za cenę wywoławczą lub cenę preferencyjną na poprawę warunków zagospodarowania. Prośbę swą ponowił w piśmie z dnia 29 sierpnia 2012 roku.

W dniu 20 grudnia 2012 roku zmarła M. R. (2), a jej następcami prawnymi są P. R. i M. R. (1).

W ocenie Sądu Rejonowego wniosek był zasadny. Zdaniem Sądu od 11 września 1976 roku rozpoczęło się posiadanie nieruchomości stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...), które było wykonywane przez ojca wnioskodawcy S. R. (1). Sąd Rejonowy przyjął, że posiadanie to miało charakter samoistny, co jest objęte domniemaniem wynikającym z art. 339 k.c., którego nie obaliła uczestniczka postępowania. Po śmierci S. R. (1) w 1994 roku posiadanie było kontynuowane przez wnioskodawcę. Posiadanie to miało charakter ciągły (art. 340 k.c.), a jego początkiem było objęcie nieruchomości ze świadomością, że posiadaczowi nie przysługuje względem nieruchomości jakikolwiek tytuł prawny, a zatem w złej wierze (art. 172 § 1 in fine k.c.). Trwało w sposób niezakłócony przez okres ponad 30 lat, a zatem doprowadziło do zasiedzenia nieruchomości objętej wnioskiem z upływem dnia 11 września 2006 roku. Przedmiotowa nieruchomość do 1 października 1990 roku była wyłączona spod możliwości jej nabycia w drodze zasiedzenia z uwagi na fakt, iż stanowiła własność Skarbu Państwa. W realiach niniejszej sprawy do terminu zasiedzenia zaliczeniu podlegał okres krótszy niż połowa wymaganego okresu 30-letniego, czyli okres od dnia 11 września 1976 roku do dnia 1 października 1990 roku.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. zgodnie z ogólną regułą ponoszenia kosztów w postępowaniu nieprocesowym.

Postanowienie powyższe w całości zaskarżyła uczestniczka Gmina P.. W apelacji zarzuciła naruszenie:

1. art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów: w sposób niewszechstronny poprzez stwierdzenie, że od dnia zawarcia umowy dzierżawy, czyli od dnia 10 września 1976 r. S. R. (1) objął również w posiadanie przylegającą do dzierżawionej działki pozostałą część działki (...) o powierzchni około 0,06 ha, gdy faktycznie część tej działki dzierżawił J. B. od dnia 10 września 1976 r. na podstawie umowy dzierżawy; w sposób niewszechstronny poprzez stwierdzenie, że w dniu 10 września 1976 r. S. R. (1) zawarł umowę dzierżawy, której przedmiotem była cześć działki o numerze (...) i część działki o numerze (...) o ogólnej powierzchni 0,07 ha, gdy de facto z umowy tej jednoznacznie wynika, że część działki o numerze (...) stanowiąca rzekomo przedmiot dzierżawy została dopisana w bliżej nie znanych okolicznościach; w sposób niewszechstronny poprzez pominięcie dowodów w postaci rejestrów umów dzierżaw prowadzonych przez Urząd Gminy P. bezpośrednio korespondujących i zgodnych z przedstawioną umową dzierżawy (wersją posiadaną przez Gminę P.), kartą gospodarstwa rolnego oraz kartą nieruchomości potwierdzających okoliczność, że przedmiotem dzierżawy zawartej z S. R. (1) była nieruchomość o powierzchni 0,13 ha; w sposób niewszechstronny poprzez pominięcie dowodu w postaci zeznań S. R. (2), który zasugerował, iż działka będąca przedmiotem wniosku o stwierdzenie zasiedzenia mogła zostać "oddana" pod opiekę, co sugeruje okoliczność posiadania zależnego, a nie posiadania samoistnego przedmiotowej nieruchomości; w sposób niewszechstronny poprzez pominięcie dowodu w postaci zeznań R. J. oraz I. I., czyli osób sporządzających dokumenty m.in. w postaci karty gospodarstwa rolnego, karty nieruchomości oraz umowy dzierżawy potwierdzających okoliczności zawarte w ich treści;

2. art. 244 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie, że dokumenty w postaci karty gospodarstwa rolnego oraz karty nieruchomości nie są dokumentami urzędowymi korzystającymi z domniemania prawdziwości w rozumieniu przywołanego przepisu prawa.

Wskazując na powyższe zarzuty uczestniczka postępowania wniosła o zmianę postanowienia i oddalenie wniosku, ewentualnie uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Sąd Okręgowy nie podziela oceny prawnej zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonanej przez Sąd pierwszej instancji.

Podstawowym zagadnieniem mającym decydujący wpływ na rozstrzygnięcie zasadności wniosku o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości objętej rozpoznawaną apelacją jest charakter posiadania poprzednika prawnego wnioskodawcy.

Stosownie do art. 172 § 1 k.c. warunkiem koniecznym choć nie wystarczającym prowadzącym do nabycia własności rzeczy w drodze zasiedzenia, jest samoistność posiadania. Najogólniej ujmując jest to władanie rzeczą z zamiarem posiadania jej dla siebie. Posiadacz samoistny rzeczy włada nią faktycznie jak właściciel. Rozstrzygające znaczenie ma więc zakres władania rzeczą, na wzór prawa własności (art. 140 k.c.), chociażby nawet nie poparty przysługującym posiadaczowi prawem własności. O tym natomiast, czy posiadanie jest samoistne, rozstrzyga stan woli posiadacza i jej uzewnętrznienie. Posiadacz, który wie, że nie jest właścicielem, ale chce posiadać nieruchomość tak jak właściciel i wolę swoją manifestuje, jest posiadaczem samoistnym (postanowienie Sądu Najwyższego z 5 czerwca 2009 r., I CSK 430/08, LEX nr 528169). Podkreślić należy, że istotne jest nie tylko wewnętrzne przekonanie osoby władającej nieruchomością, iż czyni to jak właściciel, ale usprawiedliwienie tego przekonania okolicznościami, które dają się odczytać przez inne osoby (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 5 czerwca 2009 r., I CSK 430/08, LEX nr 528169). Tak więc tytuł posiadania przez posiadacza nie może ograniczać się do sfery wewnętrznych przeżyć posiadacza, lecz musi być w sposób niedwuznaczny zamanifestowany na zewnątrz.

Od posiadania samoistnego należy odróżnić posiadanie zależne, będące władztwem nad cudzą rzeczą w ramach użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub innego prawa, z którym wiąże się władztwo, ale bez zamiaru posiadania rzeczy dla siebie. Nie prowadzi ono do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia. Dla porządku należy dodać, iż wśród stanów władania rzeczą występuje również dzierżenie, które wiąże się z faktycznym władaniem rzeczą za kogo innego (art. 338 k.c.). Władztwo nad rzeczą jest w tym wypadku wykonywane w cudzym imieniu i ze świadomością dzierżyciela tego stanu. Dzierżenie podobnie jak posiadanie zależne nie prowadzi do nabycia własności nieruchomości.

Stan faktyczny dotyczący określonego sposobu korzystania z rzeczy należy kwalifikować jako posiadanie na podstawie elementu fizycznego (corpus) oraz elementu psychicznego (animus). Uznanie określonego władztwa faktycznego nad rzeczą za posiadanie samoistne odpowiadające treści prawa własności jest zależne od tego, czy władztwo to jest sprawowane przez określony podmiot w jego własnym imieniu (animus rem sibi habendi). Czynnik woli pozwala odróżnić posiadanie samoistne od posiadania zależnego, ale rzeczywista wola posiadacza, która decyduje o charakterze samego posiadania, ustala się na podstawie zamanifestowanych na zewnątrz przejawów władania rzeczą (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015 r., III CSK 188/14).

Ustalenie in concreto istnienia i treści zamiaru władania rzeczą dla siebie, z wszystkimi odcieniami woli, może nastąpić jedynie według zewnętrznych, zamanifestowanych przejawów posiadania. Trudno bowiem o ścisłe dowody wewnętrznej woli posiadania. Można zaś dostrzegać jej oznaki według zachowania posiadacza. Trzeba tu jeszcze uwzględniać dalsze fakty, chociażby takie, jak okoliczności nabycia posiadania rzeczy, wypowiedzi posiadacza wobec otoczenia, wystąpienia wobec organów itp. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2011 r., IV CK 1/11, Lex Omega nr 989138).

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzone w sprawie dowody nie dają podstaw do jednoznacznego i nie budzącego wątpliwości stwierdzenia, że posiadanie poprzednika prawnego wnioskodawcy w stosunku do spornej nieruchomości cechował element samoistności. Charakter posiadania poprzednika prawnego wnioskodawcy mógł zostać oceniony przede wszystkim w oparciu o okoliczności związane z „wejściem” w posiadanie gruntów oraz na podstawie stanowisk zajmowanych przez same strony w toku przedmiotowego postępowania.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że poprzednik prawny wnioskodawcy wszedł w posiadanie spornej nieruchomości za dorozumianą zgodą poprzednika prawnego uczestniczki postępowania. Sama ta okoliczność świadczy o zależnym posiadaniu. W orzecznictwie wskazuje się (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2012r., I CSK 360/11), że „ dla oceny rodzaju posiadania ma znaczenie, czy posiadacz objął rzecz w posiadanie z woli właściciela i na zasadach przez niego określonych, czy też niezależnie od woli właściciela, lub nawet wbrew jego woli czy świadomości; objęcie rzeczy w posiadanie za zgodą właściciela, nawet tylko dorozumianą i posiadanie jej w zakresie przez właściciela określonym lub tolerowanym, świadczy z reguły o posiadaniu zależnym, choćby posiadacza z właścicielem nie łączył żaden stosunek prawny; posiadacz włada wtedy rzeczą jak osoba mająca prawo, z którym łączy się określone władztwo nad rzeczą i zgodnie z art. 336 k.c. jest posiadaczem zależnym”. Dorozumiana zgoda właściciela spornej nieruchomości na jej zajęcie przez poprzednika prawnego wnioskodawcy wynikała z braku możliwości objęcia tej nieruchomości umową stron. Zajęcie nieruchomości nastąpiło zatem nie tylko za zgodą właściciela, ale odnosiło się do władania nieruchomością tak jak posiadacz zależny.

Ponadto z materiału dowodowego zebranego w sprawie nie wynika, by poprzednik prawny wnioskodawcy wykonywał władztwo nad sporną działką w sposób inny niż nad działką będącą przedmiotem dzierżawy, a zatem działką, która była w jego posiadaniu zależnym. S. R. (1) w dniu 10 września 1976r. zawarł umowę dzierżawy, której przedmiotem była działka o obecnym numerze ewidencyjnym (...). Wnioskodawca podał we wniosku, że obie działki, i ta będąca przedmiotem dzierżawy i ta będąca przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, zostały ogrodzone wspólnym ogrodzeniem i obie były wykorzystywane na ten sam cel rekreacyjny. Czynnik woli pozwala odróżnić posiadanie samoistne od posiadania zależnego, ale rzeczywistą wolę posiadacza, która decyduje o charakterze samego posiadania, ustala się na podstawie zamanifestowanych na zewnątrz przejawów władania rzeczą. Tymczasem poprzednik prawny wnioskodawcy obejmując w posiadanie sporną działkę nie zamanifestował na zewnątrz, że jego rzeczywistą wolą jest posiadanie sąsiadującego z dzierżawioną działką gruntu odpowiadające treści prawa własności.

Podejmowane względem obu działek czynności poprzednika prawnego wnioskodawcy były zatem tożsame dla obu działek. Nie można stwierdzić różnic w posiadaniu obu działek. Nie zostało przy tym wykazane by poprzednik prawny wnioskodawcy podejmował względem zajętej nieruchomości takie czynności, które świadczyłyby o posiadaniu samoistnym.

Powyższe okoliczności wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Z zeznań świadków wynika, że poprzednik prawny wnioskodawcy wskazywał siebie jako dzierżawcę nieruchomości. Świadek L. B. zeznała, że ojciec wnioskodawcy twierdził, że jest tylko dzierżawcą, a właścicielem jest Gmina. Z zeznań świadka D. B. wynika, że matka wnioskodawcy zgłosiła się do Urzędu Gminy i twierdziła, że posiada umowę dzierżawy na działkę nr (...).

Skoro zatem obie działki zdaniem wnioskodawcy były wykorzystywane jako integralna całość, a poprzednik prawny wnioskodawcy był dzierżawcą jednej z nich, a więc posiadaczem zależnym, brak jest w sprawie dowodów wykazujących wolę posiadania spornej działki dla siebie. W ocenie Sądu Okręgowego istota władztwa nad działkami (...) była taka sama. I obie działki były przedmiotem posiadania zależnego.

Można ewentualnie przyjąć, że rodzaj tego władztwa nad działką zmienił się na posiadanie samoistne w chwili zmiany władztwa nad działką (...), a więc w momencie nabycia użytkowania wieczystego tej nieruchomości, tj. 28 października 1988r., ale w takiej sytuacji nie upłynął jeszcze termin wymagany do nabycia prawa własności przez zasiedzenie.

Reasumując Sąd Okręgowy uznał, iż brak podstawowej przesłanki jaką jest samoistność posiadania jest podstawą do zmiany zaskarżonego postanowienia i oddalenia wniosku.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania za obie instancje orzeczono na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. Przepis ten stanowi, że jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. W orzecznictwie przyjmuje się, że w sprawach o stwierdzenie nabycia własności rzeczy przez zasiedzenie interesy uczestników są sprzeczne, w związku z tym wnioskodawca jako strona, której wnioski zostały oddalone powinien być obciążony kosztami, które poniosła uczestniczka postępowania.