Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA – Maria Mrozik-Sztykiel /spr./

Sędziowie: SA – Jarosław Góral

SO (del.) – Dorota Tyrała

Protokolant: – sekr. sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale prokuratora Leszka Woźniaka oraz oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o.o.

po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2015 r.

sprawy 1.W. P. 2.A. D. (1) oskarżonych o czyn z 278 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk 3.M. Z. (1) 4. T. T. (1) 5. K. K. (1) 6. D. M. (1) 7. K. T. (1)

8.H. W. 9. J. N. 10. J. R. (1) oskarżonych z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

11.  J. S. (1) oskarżonego o czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

12. A. M. (1) oskarżonego o czyn z art. 278 § 1 kk, z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

13. J. M. oskarżonego o czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12kk

z powodu apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz obrońców oskarżonych ad. 3-10, 13

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 30 czerwca 2014 r. sygn. XVIII K 215/12

I. zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

1.  ustala, iż oskarżony D. M. (1) zabrał w celu przywłaszczenia 300 kg aluminium o wartości 2469 złotych (pkt 18), a oskarżony H. W. zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości 400 kg o wartości 3292 złotych (pkt 24);

2.  na mocy art. 72 § 2 kk zobowiązuje oskarżonego J. N. do naprawienia szkody poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. kwoty 800 (osiemset) złotych oraz oskarżonego J. M. zobowiązuje do naprawienia szkody w części poprzez zapłacenie na rzecz w/w pokrzywdzonego kwoty 70000 (siedemdziesiąt tysięcy) złotych;

3.  w zakresie orzeczenia na podstawie art. 72 § 2 kk zamiast kwot dotyczących naprawienia szkody wobec pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. (pkt 3,7,11,14,17,23,31,39) zobowiązuje do naprawienia szkody w części:

oskarżonego W. P. w kwocie 20000 (dwadzieścia tysięcy) złotych

oskarżonego A. D. (1) w kwocie 100000 (sto tysięcy) złotych oskarżonego M. Z. (1) w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) złotych

oskarżonego K. K. (1) w kwocie 20000 (dwadzieścia tysięcy) złotych

oskarżonego T. T. (1) w kwocie 3000 (trzy tysiące) złotych oskarżonego K. T. (1) w kwocie 5000 (pięć tysięcy) złotych oskarżonego J. R. (1) w kwocie 15000 (piętnaście tysięcy) złotych oskarżonego A. M. (1) w kwocie 30000 (trzydzieści tysięcy) złotych.

II.  w pozostałej zaskarżonej części wyrok wobec wszystkich w/w oskarżonych oraz oskarżonego J. S. (1) utrzymuje w mocy;

III.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa wydatki sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach przypadających na oskarżonych:

-

W. P., A. D. (1) i A. M. (1),

-

M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), H. W., J. R. (1), nadto zasądza od każdego z tych oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty w kwocie po 180 zł,

-

D. M. (1), K. T. (1), nadto zasądza od tych oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty w kwocie po 120 zł,

-

J. N., nadto zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 60 złotych,

-

J. M., nadto zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 580 złotych;

IV.  zwalnia oskarżyciela posiłkowego od ponoszenia wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze w części dotyczącej oskarżonego J. S. (1), obciążając nimi Skarb Państwa;

IV. zasądza na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o.o. od oskarżonych W. P. A. D. M. Z., T. T. (1), K. K. (1), K. T. (1), J. N., J. R. (1), A. M. (1), J. M. kwoty po 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem ustanowionego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

1. W. P.

2. A. D. (1)

3. M. Z. (1)

4. T. T. (1)

5. J. K.

6. W. K.

7. K. K. (1)

8. D. M. (1)

9. M. K.

10. K. T. (1),

11. H. W.

12. J. Ś.

13. J. T.

14. J. N.

15. J. R. (1)

16. J. S. (1)

zostali oskarżeni o to, że:

- w bliżej nieustalonym okresie od połowy 2002 r. do dnia 16 marca 2004 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu, w tym wspólnie i w porozumieniu z M. N. którego czyn w ramach odrębnego postępowania został osądzony, czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabrali w celu przywłaszczenia 323,83 tony aluminium o łącznej wartości 2.124.196 zł pochodzącego z kradzieży na szkodę H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., czym działali na szkodę Spółki H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o.,

- przy czym W. P. działał w ten sposób, iż wykorzystując fakt zatrudnienia w firmie (...) ochraniającej w/w H. (...), umożliwiał bezpieczny wjazd i wyjazd osób i samochodów na teren H. (...) wykorzystywanych do popełnienia przestępstwa, a o istniejących zagrożeniach informował J. S. (2) lub P. Ż.,

- A. D. (1) i A. D. (2) działali w ten sposób, że będąc pracownikami firmy (...) obsługującej transport wewnątrz stalowni H. (...) zbierali aluminium spod piecokadzi i pieca, ukrywali je w skrytkach oraz uczestniczyli w załadunku ukrytego w schowku aluminium na samochody,

- M. Z. (1), J. K., K. K. (1), D. M. (1), M. K., K. T. (1), H. W., J. Ś. działali w ten sposób, że będąc zatrudnionymi na stanowisku operatorów pieca (...) w w/w H. (...) byli odpowiedzialni za zgromadzenie w skrytkach metalu, jego przechowywanie i przekazywanie osobom wywożącym go z terenu H. (...)

- T. T. (1) działał w ten sposób, że będąc zatrudnionym na stanowisku operatora pieca (...) w H. (...) zbierał żelazotopy spod piecokadzi i pieca, ukrywał je w skrytkach, a także uczestniczył w załadowaniu metalu ukrytego w skrytkach na samochody wykorzystywane do popełnienia przestępstwa

- W. K. działał w ten sposób, iż będąc pracownikiem H. (...) zatrudnionym na stanowisku rozlewacza (...), był odpowiedzialny za gromadzenie w skrytkach metalu, jego przechowywanie i przekazywanie osobom wywożącym go z terenu H. (...)

- J. T. działał w ten sposób, iż będąc zatrudnionym na stanowisku kierowcy suwnicy w w/w H. (...) był odpowiedzialny za gromadzenie w skrytkach metalu, jego przechowywanie i przekazywanie osobom wywożącym go z terenu H. (...),

- J. N. działał w ten sposób, iż będąc pracownikiem H. (...) zatrudnionym na stanowisku rozlewacza stali był odpowiedzialny za gromadzenie w skrytkach metalu, jego przechowywanie i przekazanie osobom wywożącym go z terenu H. (...)

- J. R. (1) działał w ten sposób, iż będąc pracownikiem firmy (...) obsługującej transport wewnątrz stalowni w H. (...), był odpowiedzialny za gromadzenie w skrytkach metalu, jego przechowywanie i przekazywanie osobom wywożącym go z terenuH. (...)

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

- a J. S. (1) działającego w ten sposób, że wykorzystując fakt zatrudnienia w firmie (...) ochraniającej w/w H. (...), umożliwiał poprzez zaniechanie kontroli bezpieczny wjazd i wyjazd samochodów wywożących aluminium z terenu H. (...) będącego przedmiotem kradzieży, czym działał na szkodę Spółki H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

17. A. M. (1) został oskarżony o to, że:

I. w dniu 16/17 marca 2004 w W. działając czynem ciągłym wspólnie i w porozumieniu z R. A. (1), P. Ż., na terenie H. (...) Sp. z o.o. przy ul. (...) w W. zabrał w celu przywłaszczenia 3.815 kg aluminium o wartości około 31.600 zł na szkodę H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o. oraz usiłował dokonać kradzieży 2.020 kg aluminium o wartości około 15.750 zł na szkodę H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o. ale zamierzonego czynu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w okresie od połowy 2002 r. do dnia 16 marca 2004 r. w siedzibie firmy (...) w S. czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przyjął od P. Ż. i R. A. (1) 323,83 tony aluminium o łącznej wartości 2.124.196 zł pochodzącego z kradzieży na szkodę H. (...)Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

18. J. M. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 20 grudnia 2003 r. do 16 marca 2004 r. w S. będąc właścicielem skupu metali kolorowych (...) przy ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem przyjął aluminium w ilości 74 834 kg o wartości około 589 149 zł pochodzące z kradzieży z H. (...) Sp. z o.o. (obecnie Arcelor Huta (...)) z/s W. ul. (...),

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w dniu 18 marca 2004 r. w S. przy ul. (...), w pomieszczeniach wynajmowanych dla firmy (...), której był właścicielem, w sejfie przechowywał bez wymaganego pozwolenia broń palną w postaci pistoletu gazowego m-ki H.. (...) mm z amunicją w postaci czterech naboi gazowych kal. (...),

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 30 czerwca 2014 r. sygn. akt XVIII K 215/12 orzekł:

1. oskarżonego W. P. w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w okresie od listopada 2002 roku do dnia 16 marca 2004 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1), P. Ż. oraz innymi ustalonymi osobami, w tym wspólnie i w porozumieniu z M. N., czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie niniejszej niż 198.000 kg o łącznej wartości 1.629.540 zł pochodzącego z kradzieży na szkodę H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., czym działał na szkodę Spółki H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., działając w ten sposób, iż wykorzystując fakt zatrudnienia w firmie (...) ochraniającej w/w Hutę, umożliwiał bezpieczny wjazd i wyjazd osób i samochodów na teren Huty wykorzystywanych do popełnienia przestępstwa, a o istniejących zagrożeniach informował inną ustaloną osobę lub P. Ż., to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33
§ 1,2 i 3 k.k. na karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 10 złotych;

2. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat;

3. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego W. P. do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...)Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 10.000 złotych w terminie
2 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku;

4. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego W. P. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 marca 2004 roku do dnia 15 czerwca 2004 roku, tj. 92 dni i uznał tym samym grzywnę wykonaną do wysokości 1.840 złotych;

5. oskarżonego A. D. (1) w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w okresie od połowy 2002 roku do dnia 16 marca 2004 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z W. P., P. Ż. oraz innymi ustalonymi osobami, w tym wspólnie i w porozumieniu z M. N., czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 207.600 kg o łącznej wartości 1.708.548 zł, pochodzącego z kradzieży na szkodęH. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., czym działał na szkodę Spółki H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., działając w ten sposób, że będąc pracownikiem firmy (...) obsługującej transport wewnątrz stalowni H. (...) zbierał aluminium spod piecokadzi i pieca, ukrywał je w skrytkach oraz uczestniczył w załadunku ukrytego w schowku aluminium na samochody, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. na karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 10 złotych;

6. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat;

7. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego A. D. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...). Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 10.000 złotych w terminie 2 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku;

8. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego A. D. (1) kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 marca 2004 roku do dnia 15 czerwca 2004 roku, tj. 92 dni i uznał tym samym grzywnę wykonaną do wysokości 1.840 złotych;

9. oskarżonego M. Z. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, przyjmując, iż zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 3.330 kg o wartości 27.405,90 zł, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

10. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

11. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego M. Z. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...) Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 5.000 złotych w terminie
1 roku od dnia uprawomocnienia się wyroku;

12. oskarżonego T. T. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, przyjmując, iż zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 450 kg o wartości 3.703,50 zł, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

13. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

14. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego T. T. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...). Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 2.000 złotych w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się wyroku;

15. oskarżonego K. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, przyjmując, iż zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 6.000 kg o wartości 49.380 zł, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

16. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

17. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego K. K. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...)Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 5.000 złotych w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się wyroku;

18. oskarżonego D. M. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, przyjmując, iż zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 600 kg o wartości 4.938 zł, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

19 . na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

20. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego D. M. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...) Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 2.000 złotych w terminie
1 roku od dnia uprawomocnienia się wyroku;

21. oskarżonego K. T. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, przyjmując, iż zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 710 kg o wartości 5.843,30 zł, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

22. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

23. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego K. T. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...). Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 2.000 złotych w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się wyroku;

24. oskarżonego H. W. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, przyjmując, iż zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 1.100 kg o wartości 9.053 zł, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę
1 roku pozbawienia wolności;

25. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

26. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego H. W. do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...). Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 3.000 złotych w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się wyroku;

27. oskarżonego J. N. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, przyjmując, iż zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 100 kg o wartości 823 zł, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę
3 miesięcy pozbawienia wolności;

28. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

29. oskarżonego J. R. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, przyjmując, iż zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 1.850 kg o wartości 15.225,50 zł, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

30. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

31. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego J. R. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...). Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 3.000 złotych w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się wyroku;

32. oskarżonego J. S. (1) w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie od sierpnia 2003 roku do końca lutego 2004 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie mniejszej niż 84.000 kg o łącznej wartości 691.320 zł pochodzącego z kradzieży na szkodę H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., czym działał na szkodę Spółki H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., działając w ten sposób, że wykorzystując fakt zatrudnienia w firmie (...) ochraniającej w/w H. (...), umożliwiał poprzez zaniechanie kontroli bezpieczny wjazd i wyjazd samochodów wywożących aluminium z terenu H. (...) będącego przedmiotem kradzieży, czym działał na szkodę Spółki H. (...)Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., to jest czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę
1 roku pozbawienia wolności;

33. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat;

34. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego J. S. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...) Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 10.000 złotych w terminie 2 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku;

35. oskarżonego A. M. (1) w ramach czynu zarzuconego mu w punkcie I aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 16/17 marca 2004 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z R. A. (1), P. Ż., na terenie H. (...) Sp. z o.o. przy ul. (...) w W. zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości nie niniejszej niż 3.815 kg o wartości 31.397,45 zł na szkodęH. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 kk i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

36. oskarżonego A. M. (1) w ramach czynu zarzuconego mu w punkcie II aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od połowy 2002 roku do dnia 16 marca 2004 roku w siedzibie firmy (...) w S. czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przyjął od P. Ż. i R. A. (1) aluminium w ilości nie mniejszej niż 207.600 kg o łącznej wartości 1.708.548 zł, pochodzącego z kradzieży na szkodę H. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o., tj. czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. na karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę
10 złotych;

37. na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności;

38. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat;

39. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego A. M. (1) do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej H. (...) Sp. z o.o., obecnie (...) Sp. z o.o. poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 10.000 złotych w terminie 2 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku;

40. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego A. M. (1) kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 marca 2004 roku do dnia 15 czerwca 2004 roku, tj. 92 dni i uznał tym samym grzywnę wykonaną do wysokości 1.840 złotych;

41. oskarżonego J. M. w ramach zarzuconego mu w punkcie I aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w okresie od 20 grudnia 2003 roku do 16 marca 2004 roku w S. będąc właścicielem skupu metali kolorowych (...) przy ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem przyjął aluminium w ilości nie mniejszej niż 36.000 kg o wartości 296.280 zł, wiedząc, że pochodzi z kradzieży, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. na karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 10 złotych;

42. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat;

43. na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. umorzył postępowanie przeciwko J. M. w zakresie czynu zarzuconego mu w punkcie II;

44. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego J. M. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 marca 2004 roku do dnia 14 czerwca 2004 roku, tj. 91 dni i uznał tym samym grzywnę wykonaną do wysokości 1.820 złotych;

45. oskarżonych J. K. W. K. M. K. J. Ś. i J. T. uniewinnił od popełnienia zarzuconego im czynów;

46. na mocy art. 415 § 3 k.p.k. powództwo cywilne pozostawił bez rozpoznania;

47. na mocy art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci pistoletu gazowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz(...) pod pozycją (...)i w postaci segregatora opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...) pod pozycją (...) oraz orzeka przepadek dowodów rzeczowych opisanych wykazie dowodów rzeczowych Drz (...) pod pozycjami 4, 5, 7, 8, 9 i zarządził pozostawienie ich w aktach sprawy;

48. na mocy art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił jako osobom uprawnionym: J. M. - dowody rzeczowe opisane szczegółowo w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...)pod pozycjami: (...), (...), natomiast P. Ż. - dowód rzeczowy w postaci tablic rejestracyjnych

opisany w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...) pod pozycją (...);

49. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od uiszczenia kosztów sądowych w całości, a w odniesieniu do oskarżonych J. K. W. K. M. K. J. Ś. i J. T. na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Apelacje od tego wyroku wnieśli: obrońca oskarżonych M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1) i J. R. (1), obrońca oskarżonego H. W., obrońca oskarżonego J. N., obrońca oskarżonego J. M. oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wobec oskarżonych skazanych zaskarżonym wyrokiem.

Apelacja obrońcy oskarżonych M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1) i J. R. (1) zarzuca wyrokowi naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k. poprzez przyjęcie niezweryfikowanych żadnym innym dowodem wyjaśnień oskarżonego A. D. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym w których obciążył m.in. T. T., K. T., D. M., M. Z., J. R. i K. K. jako podstawy wyroku skazującego w/w oskarżonych, pomimo faktu odwołania tych wyjaśnień przez osk. A. D. w postępowaniu sądowym, pomimo okoliczności, iż już na etapie postępowania przygotowawczego wyjaśnienia A. D. budziły poważne wątpliwości organów procesowych wyrażających się w fakcie nie postawienia zarzutów, a w konsekwencji nie objęcia aktem oskarżenia wskazywanych przez A. D. jako istotnych uczestników kradzieży: K. K. (4), J. M., J. F. i Ł. P., nieuzasadnionym uznaniu, iż zapiski ujawnione u A. D. stanowią rozliczenie skradzionego aluminium pomimo wielu sprzeczności oraz braku jakiejkolwiek logiki tych zapisków, a także okoliczności, iż ci konkretni oskarżeni byli odpowiedzialni za gromadzenie w skrytkach metalu, jego przechowywanie i przekazywanie osobom wywożącym go z terenu huty pomimo braku jakichkolwiek dowodów w tym zakresie.

W konkluzji skarżący wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie M. Z. (1), T. T. (1), D. M. (1), K. K. (1), K. T. (1) i J. R. (1), ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego H. W. zarzuca wyrokowi:

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie naruszenie art. 4 k.p.k. traktującego o zasadzie obiektywizmu, art. 5 § 2 k.p.k. określającego zasadę rozstrzygania wszelkich wątpliwości na korzyść oskarżonego, a także naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w ten sposób, że:

Sąd I Instancji dopuszczając się błędu logicznego w rozumowaniu i oceniając dowody niezgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyciągnął nieprawidłowe wnioski z prawidłowo ustalonych faktów, mianowicie stwierdził, że:

- oskarżony H. W. dokonał przestępstwa określonego w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przyjmując, że wymieniony oskarżony dokonał kradzieży aluminium w ilości nie mniejszej niż 1100 kg o wartości 9 053 zł na szkodęH. (...) Sp. z o.o. obecnie (...) Sp. z o.o.;

podczas, gdy

prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do przekonania, że brak jest wiarygodnych dowodów w sposób pewny potwierdzających dokonanie przedmiotowego czynu przez H. W.;

prawidłowa ocena dowodów zgromadzonych w sprawie - w szczególności całości ujawnionych wyjaśnień A. D. (1) - przeprowadzona zgodnie z zasadami prawidłowego (logicznego) rozumowania oraz ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że istnieją nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa H. W. zarzucanego mu czynu;

Podnosząc powyższe zarzuty apelacja wnosi o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. N. zarzuca wyrokowi:

1. mającą wpływ na treść wyroku rażącą obrazę przepisów postępowania tj., 2 § 1 i 2 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., poprzez wydanie wyroku skazującego bez istnienia dowodów uprawdopodobniających fakt popełnienia przestępstwa,

2. mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżony popełnił przestępstwo kradzieży, podczas gdy zebrany materiał dowodowy i prawidłowo ustalony stan faktyczny

przeczą temu wnioskowi.

Mając powyższe na uwadze skarżąca wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. N. od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego J. M. zarzuca wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci zakwalifikowania czynu oskarżonego jako paserstwo umyślne podczas gdy w rzeczywistości zachowanie oskarżonego stanowiło występek z art 292 kk, opisany w pkt 18 ppkt I komparycji wyroku i na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie jako podstawę skazania przepisu art. 292 k.k.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o.o. zaskarża wyrok na niekorzyść oskarżonych:

1. W. P., w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 3 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

2. A. D. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 7 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

3. M. Z. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 11 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

4. T. T. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 14 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

5. K. K. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 17 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

6. D. M. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 20 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

7. K. T. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 23 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

8. H. W., w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 26 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

9. J. N., w części dot. zaniechania orzeczenia o środku karnym, względnie o środku probacyjnym

10. J. R. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 31 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

11. J. S. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 34 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

12. A. M. (1), w części dot. orzeczenia o środku probacyjnym (pkt 39 zaskarżonego wyroku) i zaniechania orzeczenia o środku karnym

13. J. M., w części dot. zaniechania orzeczenia o środku karnym, względnie o środku probacyjnym.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1 i pkt 2 k.p.k., a ewentualnie też art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzuca:

1. obrazę przepisu prawa materialnego, wyrażonego w art. 46 § 1 k.k., poprzez zaniechanie orzeczenia (wobec wszystkich powyżej wymienionych oskarżonych, których skazano zaskarżonym wyrokiem) środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k., a zamiast tego orzeczenie środka probacyjnego w trybie art. 72 § 2 k.k. (wobec wszystkich powyżej wymienionych oskarżonych za wyjątkiem J. N. i J. M.), tj. zobowiązanie do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w określonym terminie od daty uprawomocnienia się orzeczenia, w sytuacji gdy oskarżyciel posiłkowy złożył wniosek o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k.,

jak również:

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, w zakresie art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 424 § 2 k.p.k. - poprzez pominięcie w zaskarżonym wyroku oraz w jego pisemnym uzasadnieniu, rozstrzygnięcia oraz jego motywów, w zakresie wniosku o orzeczenie środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, złożonego przez oskarżyciela posiłkowego w trybie art. 46 §1 k.k.,

ewentualnie, na wypadek nieuwzględnienia zarzutu obrazy art. 46 §1 k.k.

3. zaskarżonemu wyrokowi zarzucam również rażącą niewspółmierność w zakresie orzeczonych środków probacyjnych z art. 72 § 2 k.k. - poprzez nałożenie na oskarżonych W. P., A. D. (1), M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1), H. W., J. R. (1), J. S. (1) oraz A. M. (1) częściowego obowiązku naprawienia szkody w kwotach niewspółmiernie niskich wobec rozmiarów szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu, jak również poprzez nieuzasadnione zaniechanie orzeczenia środka probacyjnego z art. 72 §2 k.k. wobec oskarżonych J. N. oraz J. M., pomimo iż w sprawie wystąpiły wszelkie przesłanki uzasadniające wydanie takiego rozstrzygnięcia.

Podnosząc powyższe zarzuty apelacja wnosi o:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonych: W. P., A. D. (1), M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1), H. W., J. N., J. R. (1), J. S. (1), A. M. (1) i J. M. - na rzecz oskarżyciela posiłkowego następujących kwot tytułem częściowego naprawienia szkody na zasadzie środka karnego z art. 46 § 1 k.k.:

a. W. P., kwota 100.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

b. A. D. (1), kwota 100.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

c. M. Z. (1), kwota 20.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

d. T. T. (1), kwota 3.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

e. K. K. (1), kwota 40.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

f. D. M. (1), kwota 4.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

g. K. T. (1), kwota 5.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

h. H. W., kwota 9.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

i. J. N., kwota 800 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

j. J. R. (1), kwota 15.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

k. J. S. (1), kwota 60.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

l. A. M. (1), kwota 100.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

m. J. M., kwota 100.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

2. ewentualnie (tj. na wypadek uznania, że żądanie orzeczenia środka karnego z art. 46 § 1 k.k. jest niedopuszczalne lub niezasadne w niniejszej sprawie), na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonych: W. P., A. D. (1), M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1), H. W., J. N., J. R. (1), J. S. (1), A. M. (1) i J. M. - na rzecz oskarżyciela posiłkowego następujących kwot tytułem częściowego naprawienia szkody na zasadzie środka probacyjnego z art. 72 §2 k.k., w terminach jak w zaskarżonym wyroku:

a. W. P., kwota 100.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

b. A. D. (1), kwota 100.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

c. M. Z. (1), kwota 20.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

d. T. T. (1), kwota 3.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

e. K. K. (1), kwota 40.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

f. D. M. (1), kwota 4.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

g. K. T. (1), kwota 5.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

h. H. W., kwota 9.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

i. J. N., kwota 800 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

j. J. R. (1), kwota 15.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

k. J. S. (1), kwota 60.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

l. A. M. (1), kwota 100.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody

m. J. M., kwota 100.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych nie są zasadne, tym samym nie zasługują na uwzględnienie. Nie można bowiem podzielić stanowiska skarżących jakoby Sąd Okręgowy wydając wyrok wobec oskarżonych M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1), J. R. (1), a także wobec oskarżonego H. W. oraz J. N. dopuścił się obrazy wskazanych przepisów postępowania. Apelacje obrońców w/w oskarżonych zarzucają wyrokowi obrazę przepisów postępowania, tj. art. 5
§ 2 kpk i art. 7 kpk, a niektóre z nich dodatkowo obrazę art. 4 kpk i art. 2 § 1 i 2 kpk.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że nie może stanowić podstawy zarzutu apelacyjnego przepis art. 2 kpk, który zawiera jedynie deklarację woli ustawodawcy ukształtowania procesu karnego w sposób wypełniający określone w tym przepisie postulaty. Podobnie przepis art. 4 kpk formułujący jedną z naczelnych zasad postępowania karnego o charakterze dyrektywy ogólnej i w związku z tym zarzut obrazy tego przepisu nie może samodzielnie stanowić podstawy apelacji. Odczytując ten zarzut z podniesioną w apelacji obrazą art. 5 § 2 kpk należy uznać, że w tym zakresie zarzuty tej apelacji, jak i pozostałych, nie są niezasadne.

Sąd Okręgowy nie uzewnętrznił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wątpliwości co do jakiegokolwiek elementu stanu faktycznego stanowiącego podstawę zaskarżonego wyroku, bądź co do sposobu interpretacji prawa, które zostało zastosowane i to takich wątpliwości, których nie mógł usunąć. Nie powstała zatem w sprawie sytuacja, która skutkowałaby koniecznością zastosowania art. 5 § 2 kpk. Nie można więc mówić o naruszeniu tegoż przepisu. Warto zwrócić uwagę, że nie może być mowy o naruszeniu art. 5
§ 2 kpk wówczas, gdy wątpliwości zgłosi jedynie autor apelacji, podczas gdy nie miał ich orzekający w sprawie sąd. W niniejszej sprawie Sąd orzekający w pierwszej instancji nie powziął jakichkolwiek wątpliwości, takich też wątpliwości nie ma Sąd drugiej instancji. Stąd też podniesiony w apelacjach zarzut obrazy art. 5§ 2 kpk jest chybiony.

Niezasadny jest również stawiany w apelacjach obrońców w/w oskarżonych zarzut obrazy art. 7 kpk w odniesieniu do dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wyjaśnień oskarżonego A. D. (1). Sąd ten, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, dokonał analizy wyjaśnień tegoż oskarżonego (obecnie skazanego). Nie uszło uwagi Sądu Okręgowego, że oskarżony ten w toku postępowania sądowego zmienił swoją postawę i nie potwierdził wyjaśnień ze śledztwa, w których kilkakrotnie przesłuchiwany opisał dokładnie przedmiotową działalność przestępczą, sposób działania, udział pozostałych, w tym w/w oskarżonych, ich role, fakt dokonywania zapłaty za skradzione przez nich aluminium i kwotę jaką płacił za każdy skradziony kilogram aluminium. Wyjaśnił też, że zabezpieczone u niego zapiski (k 696-704) oznaczają wypłacone w ostatnim okresie przestępczej działalności kwoty za skradzione przez wskazanych oskarżonych aluminium. Sąd Okręgowy wykazał jakie względy zadecydowały o uznaniu za wiarygodnie wyjaśnień tego oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym

Należy w pełni podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, iż te wyjaśnienia A. D. (1) w pełni korespondują z zeznaniami (wyjaśnieniami) obecnie skazanego P. Ż., R. A. (1), A. D. (2), wyjaśnieniami A. M. (1) oraz wyjaśnieniami J. S. (2). Osoby te w sposób spójny i jednoznaczny opisały przedmiotową działalność przestępczą, jej etapy i udział osób zaangażowanych w ten proceder w różnych jego fazach. Opisały także swoje role, tak też uczynił A. D. (1), nie umniejszały swojej działalności przestępczej, swojego zaangażowania w tę działalność i wykazywanej inicjatywy. Zgodzić się należy, iż brak jest podstaw do zakwestionowania wiarygodności tychże dowodów, które we wzajemnej korelacji i powiązaniu tworzą spójny i jednoznaczny obraz przestępczej działalności wszystkich w/w oskarżonych.

Faktem jest, że jeżeli chodzi o oskarżonych pracowników ówczesnej H. (...) oraz wykonujących prace na jej rzecz oskarżonych pracowników firmy (...) to w przeważającej mierze udział ich w przedmiotowej działalności przestępczej polegającej na dokonywaniu bezpośrednio kradzieży aluminium w postaci gąsek i piramidek wynika z wyjaśnień A. D. (1). To A. D. (1) rozliczał się bezpośrednio z tymi osobami po otrzymaniu pieniędzy od P. Ż., który z kolei otrzymywał pieniądze od J. M. właściciela punktu skupu (...) po sprzedaży jemu skradzionego aluminium. Zarówno P. Ż., jak i J. S. (2) wiedzieli, że część pieniędzy przekazana A. D. (1) przeznaczona jest dla pracowników, którzy bezpośrednio kradli aluminium, część zaś przeznaczona dla pracowników ochrony(...) wypłacana była przez P. Ż..

Wyjaśnienia oskarżonego A. D. (1) w tym zakresie znalazły potwierdzenie w zabezpieczonych jego notatkach dotyczących jedynie fragmentu działalności oskarżonych (k 696-704). Wynikają z nich wypłacone kwoty konkretnym oskarżonym, przy czym należy pamiętać, że odpowiadają one ilości skradzionego aluminium, bowiem A. D. (4) płacił im 1 zł za kilogram aluminium. Trafnie Sąd I instancji uznał, że nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony ten dokonał wypłat za skradzione aluminium w łącznej kwocie: M. Z. (1) – 3330 zł, K. K. (1) – 6000zł, K. T. (1) ps. (...) – 710 zł, J. R. (1) i M. N. – 4800 zł, oraz oskarżonemu H. W. i T. T. (1) – 850 zł. Aby określić rzeczywistą wartość skradzionego aluminium należało wypłacone oskarżonym kwoty, stanowiące równoważnik ilości aluminium, pomnożyć przez cenę 1 kg aluminium, tj. 8,23 zł. Nie można uznać, aby ustalenia Sądu Okręgowego skutecznie mógł podważyć argument apelacji dotyczący błędów rachunkowych, które popełnił A. D. (1) w podsumowaniu wypłaconych oskarżonych kwot pieniężnych, czy też pomyłka w imieniu oskarżonego R., tym bardziej, że ani ze zgromadzonych dowodów, ani z apelacji nie wynika, aby pracownikiem H. (...) był nie tylko oskarżony J. R. (1), ale także J. R. (3).

Trzeba podkreślić, że oskarżony A. D. (1) konsekwentnie wyjaśniał, że oskarżonym M. Z. (1) i K. K. (1) płacił regularnie (k 651, 1174). Płacił też H. W., który dzielił się z oskarżonym T. T. (1) (nazywanym (...)) a to, że w kradzieży uczestniczyli oskarżeni H. W. i T. T. (1) wynika także z wyjaśnień A. D. (2), a odnośnie oskarżonego J. R. (1) także z zacytowanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznań W. W.. To, że oskarżeni J. R. (1) i K. T. (1) ps. (...) otrzymywali pieniądze od oskarżonego A. D. (1) wynika nie tylko z jego zapisków ale i z jego wyjaśnień.

Jeżeli chodzi o oskarżonego D. M. (1) to wyjaśnienia oskarżonego A. D. (1) wskazują, że również ten oskarżony otrzymywał pieniądze za przekazane, a skradzione, aluminium. To, że oskarżony początkowo twierdził, że płacił D. M. (1) osobiście, a w kolejnych wyjaśnieniach sprostował, „przypomniał sobie”, że przekazywał pieniądze dla tego oskarżonego innemu pracownikowi „z jego zamiany” nie może przekonywać o zasadności zarzutu apelacji. A. D. (1) określił, że ze zmiany D. M. i K. K. miał ok. 300 do 700 kg piramidek i ok. 300 kg gąsek (k 673/703). Ta minimalna łączna ilość aluminium, tj. 600 kg, stanowiła podstawę ustaleń faktycznych w zakresie skradzionego przez tego oskarżonego ilości aluminium.

To, że brak jest nazwiska oskarżonego D. M. (1) w zabezpieczonych od A. D. (1) notatkach nie może prowadzić do wniosku, iż Sąd Okręgowy uchybił art. 7 kpk, bowiem oczywistym jest, że zapisane rozliczenie obejmuje zaledwie nieznaczny fragment działalności przestępczej oskarżonych. W żadnych obdarzonych wiarygodnością wyjaśnieniach tego oskarżonego nie został D. M. (1) wykluczony jako jeden ze sprawców kradzieży aluminium, nie zostało też wykazane, aby A. D. (1) fałszywie pomówił tegoż oskarżonego dokonując wyboru osoby o tym nazwisku. Brak jest więc podstaw, aby uznać, że wyjaśnienia A. D. (1) i w tym zakresie nie polegają na prawdzie, a tym samym, aby nie odzwierciadlały faktów, które w rzeczywistości miały miejsce.

Jeżeli chodzi o wyjaśnienia oskarżonych M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1), J. R. (1) to dla Sądu Okręgowego oczywistym było, iż nie przyznali się oni do winy, a ich stanowisko w tym zakresie rzeczywiście należy uznać za „zbieżne i konsekwentne”. Nie oznacza to jednak, że wyjaśnienia te automatycznie nabywają walor wiarygodności, bowiem podlegają one ocenie tak jak każdy inny dowód. Sąd Okręgowy dokonał oceny tych wyjaśnień i wykazał dlaczego uznał je za niewiarygodne, a apelacja obrońcy tychże oskarżonych nie przedstawiła argumentów, które mogłyby skutecznie to stanowisko zakwestionować. Takich też argumentów nie znalazł Sąd odwoławczy.

Odnośnie zarzutu nieobjęcia aktem oskarżenia innych wskazanych w apelacji adw. R. K. osób pozostaje poza oceną Sądu, bowiem w tym zakresie decyzje procesowe podejmuje prokurator, a motywy tej decyzji przypisywane przez skarżącego prokuratorowi są jedynie hipotezą. Natomiast odnośnie oskarżonych uniewinnionych zaskarżonym wyrokiem to w tym zakresie wobec niezaskarżenia wyroku przez oskarżycieli wyrok jest prawomocny, tym samym powody uniewinnienia pozostają poza oceną Sądu odwoławczego. Pozostają one również bez wpływu na treść wyroku wobec oskarżonych, co do których apelację wniósł ich obrońca – adw. R. K., bowiem materiał dowodowy w tej części trafnie został uznany przez Sąd I instancji za dający jednoznaczne podstawy do uznania za udowodnioną winę oskarżonych M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1) i J. R. (1).

Jedynie korekty wymagał zaskarżony wyroku odnośnie oskarżonego D. M. (1) w zakresie skradzionej przez niego ilości aluminium. Skoro z uznanych za wiarygodne wyjaśnień A. D. (1) wynika, że ta przyjęta przez Sąd I instancji minimalna ilość aluminium przekazywana była „ze zmiany M. i K.” i są te jedyne informacje w tym zakresie, to ta ilość aluminium (600 kg) winna podlegać rozliczeniu na dwóch oskarżonych. Dlatego Sąd Apelacyjny przyjął, iż oskarżony D. M. (1) zabrał w celu przywłaszczenia 300 kg aluminium o wartość 2469 zł.

Odnośnie apelacji obrońców oskarżonego H. W. i J. N. to poza wyżej zaprezentowanym rozważaniami odnoszącymi się również do tych oskarżonych należy stwierdzić, że obie apelacje nie zawierają argumentów, które wskazywałyby na zasadność postawionych zarzutów, a i Sąd Apelacyjny nie stwierdził, aby Sąd I Instancji dopuścił się uchybień tego rodzaju, które winny skutkować uwzględnieniem zarzutów i wniosków apelacji.

Jeszcze raz przypomnieć trzeba, że z wyjaśnień A. D. (1) jednoznacznie wynika, że oskarżony H. W. pracownik H. (...) „dostarczył” mu aluminium, rozliczany był razem z T. T. (1) i ta okoliczność wynika też z zabezpieczonych notatek. Twierdzenia tego oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach A. D. (2), które również zostały uznane za wiarygodne, a skarżący nie wykazał, aby Sąd Okręgowy dopuścił się naruszenia przepisu art. 7 kpk. Jeżeli chodzi o ilość aluminium skradzioną przez oskarżonego H. W. (tak jak i pozostałych w/w oskarżonych) to właśnie dlatego, że A. D. (1) nie potrafił podać konkretnych kwot jakie i kiedy płacił oskarżonemu, to Sąd I instancji przyjął jedynie ilość wynikającą z zabezpieczonych notatek, co niewątpliwie –w świetle wyjaśnień A. D. (1), P. Ż., R. A. (2), A. M. (1), a także zapisów A. M. (1) dotyczących dostarczonej ilości aluminium przez P. Ż. do skupu surowców w okresie od dnia 7.01. do 10.03.2004 r. (k 982) – jest ilością minimalną i z najwyższą ostrożnością przyjętą przez Sąd Okręgowy na korzyść oskarżonych w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku.

Z notatek A. D. (1), wynika, że oskarżony H. W. otrzymał od niego 850 zł, co oznacza, że „dostarczył” „zebrał” 850 kg aluminium. Uszło jednak uwagi Sądu Okręgowego, że na tę kwotę, według wyjaśnień A. D. składała się kwota 450 zł. przeznaczona dla oskarżonego T. T. (1) (uzasadnienie str.109 zawiera w tym zakresie oczywistą omyłkę pisarską w postaci przestawienia cyfr). Dlatego też Sąd odwoławczy zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok ustalając, iż oskarżony H. W. zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w ilości 400 kg o wartości 3292 złotych.

Jeżeli chodzi o oskarżonego J. N. to skarżąca pomija, że z wyjaśnień A. D. (1) wynika jednoznacznie, że jeden raz zapłacił 100 zł. temuż oskarżonemu „za worek piramidek” (k 673, 1169), co oznacza że J. N. zabrał w celu przywłaszczenia aluminium w postaci piramidek w ilości 100 kg i rzeczywistej wówczas wartości 823 zł. Brak jest podstaw z przyczyn wyżej omówionych, aby uznać, iż Sąd I instancji dopuścił się uchybień procesowych, które mogły mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Nie wykazała tego apelacja, jak też Sąd odwoławczy nie znajduje okoliczności, które czyniłyby apelację zasadną.

Można jedynie zgodzić się z autorką apelacji, że nie znajduje uzasadnienia faktycznego i prawnego przypisanie oskarżonemu J. N. popełnienia kradzieży aluminium w warunkach art. 12 kk. Jednak ze względu na ewentualne przyszłościowe konsekwencje prawne związane z tym przepisem Sąd odwoławczy, przy braku w tym zakresie apelacji na niekorzyść oskarżonego, nie był uprawniony do dokonania zmiany w zaskarżonym wyroku poprzez wyeliminowanie art. 12 kk.

Reasumując – apelacje obrońcy oskarżonych M. Z. (1), T. T. (1), K. K. (1), D. M. (1), K. T. (1), J. R. (1), obrońcy oskarżonego H. W. i obrońcy oskarżonego J. N. nie wykazały, aby ich zarzuty były zasadne, a tym samym aby zasługiwały na uwzględnienie w takim stopniu jak wynika z ich zarzutów i wniosków. Brak też jest podstaw, aby uznać, iż orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nosiły cechy rażącej niewspółmierności w sensie ich surowości.

Sąd Apelacyjny nie podzielił również zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego J. M.. Przede wszystkim brak jest podstaw, aby twierdzić, iż Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy prawa materialnego, tj. art. 291 §1 kk, skoro ustalił, iż oskarżony ten dopuścił się przestępstwa w postaci paserstwa umyślnego. Brak też jest podstaw, aby uznać, iż Sąd ten obraził w tym zakresie przepisy postępowania, czego skutkiem, bądź też samodzielnym uchybieniem, miałby być błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść,

Apelacja nie przedstawiła żadnych argumentów, które mogłyby uzasadniać postawiony zarzut, nawet nieprawidłowo sformułowany, a i takich argumentów nie znalazł Sąd odwoławczy. Gołosłowne twierdzenie skarżącego, iż zawinienie oskarżonego J. M. „mieści się w znamionach winy nieumyślnej”, nie może podważyć ustaleń Sądu Okręgowego dokonanych na podstawie niekwestionowanych przez apelację wyjaśnień oskarżonego A. M. (1) i skazanego P. Ż.. W tej sytuacji, aby wykazać niezasadność apelacji wystarczającym jest odwołanie się do tychże dowodów, a także zapisów A. M. (1) dokonywanych na polecenie oskarżonego J. M. w zakresie nabytego aluminium w okresie 7.01-10.03. 2004 r. (k 982), które w sposób jednoznaczny i zdecydowany przekonują o trafności ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji w zakresie odpowiedzialności J. M..

Jedynie na marginesie, bowiem nie jest to kwestionowane przez oskarżycieli, można zauważyć, iż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, jakie względy zadecydowały o ustaleniach odnośnie oskarżonego J. M. w zakresie czasokresu jego działania i ilości nabytego kradzionego aluminium, a szczególnie w korelacji z tego rodzaju ustaleniami dotyczącymi skazanego A. M. (1) – pracownika punktu skupu (...), a także z w/w zapisami odnośnie nabytego aluminium, z których jednoznacznie wynika, że tylko w okresie 7.01.-10.03.2004 r. oskarżony nabył od P. Ż. 45311 kg aluminium o ówczesnej wartości 372909,53 zł.

Z powyższych względów Sąd odwoławczy nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego, uznając że brak jest okoliczności, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonego wyroku w kwestionowanym zakresie. Nie mogą podlegać zmianie ustalenia Sądu Okręgowego co do winy oskarżonego, kwalifikacji prawnej przypisanego jemu czynu, jak również w zakresie wymiaru kary pozbawienia wolności i kary grzywny, które to kary nie są karami rażąco niewspółmiernymi w zakresie ich surowości.

Jeżeli chodzi o apelację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego to co do zasady zasługiwała ona na uwzględnienie. Nie można jedynie podzielić stanowiska skarżącej odnośnie zastosowania wobec oskarżonych przepisu art. 46 § 1 kk, a to ze względu na treść art. 49 a kpk. Nie może budzić wątpliwości, iż w imieniu pokrzywdzonego wniesiono powództwo cywilne i zostało przyjęte przez Sąd I instancji, tym samym wniosek z art. 46 § 1 kk stał się niedopuszczalny. Natomiast zasadny jest zarzut 3 apelacji, tym bardziej, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, jakie względy zadecydowały o braku orzeczenia na podstawie art. 72 § 2 kk wobec oskarżonych J. N. i J. M., jak i o orzeczeniu wobec pozostałych oskarżonych obowiązku częściowego naprawienia szkody w kwotach niewspółmiernie niskich do ustalonych rozmiarów wyrządzonej przez oskarżonych szkody. W tym zakresie podzielono argumenty apelacji, bowiem oczywistym w sprawie jest, że wszyscy objęci apelacją oskarżeni przypisanymi czynami wyrządzili szkodę, a żądanie jej naprawienia w części wskazanej przez apelację uzasadniają względy celowości, a także jedno z zadań prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

Mając na uwadze zasadność zarzutu i argumentów apelacji, a także przyczynienie się każdego z oskarżonych do powstania szkody w mieniu pokrzywdzonego Sąd Apelacyjny uwzględnił w całości żądania apelacji wobec J. N., a nadto zamiast kwot przypisanych zaskarżonym wyrokiem orzekł naprawienie szkody w wysokości wnioskowanej przez skarżącą, wobec oskarżonych A. D. (1), T. T. (1), K. T. (1), J. R. (1). Natomiast uwzględniono apelację w części:

– wobec oskarżonego W. P. uwzględniając jego rolę w popełnieniu przestępstwa, a tym samym przyczynienie się do powstania szkody,

– wobec oskarżonych M. Z. (1) i K. K. (1) ze względu na to, że część z otrzymanych od P. Ż. kwot pieniężnych za skradzione aluminium przekazywali również innym nieustalonym pracownikom uczestniczącym w tej przestępczej działalności,

– wobec oskarżonego A. M. (1) ze względu na jego rolę w przyjmowaniu aluminium, był on pracownikiem punktu skupu (...) wykonującym co do zasady polecenia właściciela –pracodawcy,

– wobec oskarżonego J. M. mając na uwadze z jednej strony istotną rolę oskarżonego, a z drugiej zasadę proporcjonalności w zakresie przypisanej wysokości wyrządzonej szkody.

Nie podlegała uwzględnieniu apelacja wobec oskarżonych D. M. (1) i H. W. ze względu na dokonaną korektę zaskarżonego wyroku w zakresie wysokości wyrządzonej szkody, co spowodowało, że zobowiązanie do naprawienia szkody w wysokości zasądzonej zaskarżonym wyrokiem odpowiada ustalonym na nawo wartościom szkody.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uznania apelacji za zasadną wobec oskarżonego J. S. (1). Nie można bowiem w tym zakresie pominąć roli oskarżonego w wyrządzeniu szkody pokrzywdzonemu, co wynika jednoznacznie z wyjaśnień skazanych P. Ż. i R. A. (1), a także z ich wyjaśnień wynika, że okres działania oskarżonego J. S. (1) był znacznie krótszy niż przyjęty przez Sąd I instancji. Oskarżeni bowiem z pomocy oskarżonego w kradzieży aluminium korzystali wówczas gdy był śnieg, tj. od pierwszych śniegów 2003 r. do lutego 2004 r. Jednak ze względu na to, że czyn przypisany oskarżonemu J. S. (1) został zakwalifikowany jako popełniony w warunkach art. 12 kk, to nie można przyjąć, aby dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie czasokresu działania było możliwe przy zakresie apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

Ponieważ apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w znacznej części została uwzględniona zasądzono w tym zakresie na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, przy zastosowaniu zasady słuszności, od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego zwrot wydatków związanych z udziałem ustanowionego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym. Wysokość tych wydatków ze względu na nakład pracy pełnomocnika, charakter sprawy i jej złożoność podmiotową ustalono na kwotę 2400 zł, czyli w wysokości czterokrotnej stawki minimalnej na podstawie § 2 ust. 1 i 2 i § 14 ust 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, o opłatach na podstawie art. 8 i art. 2 i 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych, a nadto wobec oskarżyciela posiłkowego podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o opatach w sprawach karnych w zw. z art. 624 § 1 kpk, bowiem za takim rozstrzygnięciem przemawiały względy słuszności.